„Bo to okropne! Iść – i aniołów już nie napotykać!”

                                                        – J. Słowacki



* * *

"W rękach Anioła"

Prawdziwą swą wartość ujrzysz nie w lustrze, ale w darze z siebie – w tym, co wspaniałomyślnie oddasz komuś, kto tobie dać nic nie może.

*

W pewnej baśni do wrót chałupy chorego i opuszczonego starca zapukała dziewczynka – sierota. Kiedy dał jej coś zjeść i jakieś odzienie, mała z miotłą i ścierką zabrała się za porządki. Za parę godzin w chałupie było czysto jak nigdy dotąd. A kiedy chciała pójść dalej, starzec poprosił ją, by została. Tak się stało i dość szybko pokochał ją jak córkę. Trudno powiedzieć, czy była ładna, bo zawsze była jakoś zakrzątana i zatroskana, a twarz często zasłaniały jej bujne, długie włosy w kolorze słońca. Dlatego nazwano ją Słonecznicą, bo i miała w sobie to ciepło, blask, radość wobec każdego. A potrzebujących tego potrafiła odszukać w całej okolicy i udzielić z siebie czegoś, co przynosiło ulgę czy pociechę. Dziewczyna wyrosła już ponad słoneczniki w ogrodzie, gdy tamtą krainę nawiedził głód. Mimo że mieli trochę zapasów, to szybko je rozdała bardziej potrzebującym. Wkrótce nie mieli już nic. Słonecznica siedziała więc u stóp swojego przybranego ojca i śpiewała mu, by zapomniał o niedoli. Wtedy ktoś zastukał do drzwi i stanął w nich starzec tak obdarty, słaniający się na nogach, że biedniejszego nie było chyba od początku świata.

„Nie mamy nic, czym cię możemy wspomóc czy ugościć” – powiedziała Słonecznica. „Ja proszę tylko o jakąś koszulinę na grzbiet” – powiedział biedak. „Ale na Boga, nie mam nic takiego” – odrzekła. A on: „Masz, dziewczyno. Masz te piękne złote włosy. Daj mi je, to utkam sobie koszulę”. Zapłakała Słonecznica nad swoim skarbem, lecz sięgnęła po nożyce i oddała włosy biedakowi. A ten podszedł do warsztatu tkackiego i zaczął te włosy rozplatać, splatać i tkać… Powstająca tkanina była tak złocista, że trudno było na nią patrzeć. Biedak zarzucił ją w końcu na ramiona, podziękował i ruszył przed siebie. Słonecznica z ojcem stali w progu i nie mogli uwierzyć, jak tamten wyprostował się i szedł coraz bardziej majestatycznie. A owa złocista tkanina rosła na nim i powiewała, aż zaczęła unosić go w górę, zamieniając się w złocistą chmurę, a potem w niewyobrażalnie piękną gwiazdę. Oboje więc uklękli i pochylili głowy, słysząc, jak ktoś błogosławi ich z gwiazdy głosem Anioła.

*

Każdy z nas, mając coś w sobie czy u siebie – nie doceniając tego lub przeceniając – nie wie, kiedy przebrany Anioł przyjdzie go o to poprosić i z czym odejdzie. I czy to coś zostanie zmarnowane, bo zatrzymane, czy przemienione w wieczne złoto, bo oddane. Wszystko zależy od tego, do czego się przedtem przywykło…

Brat Tadeusz Ruciński

Zmęczenie "materiału"

Za nami trzy pełne dni przedszkolakowania.
Uczymy się wzajemnie tej nowej sytuacji.
 Miłek ochoczo wędruje  do przedszkola i co najsmutniejsze (chyba tylko dla Mamy ;) to zapomina  dać buziaka na pożegnanie.
 Sama usuwam się na bok i  gdzieś tam przez "dziurkę od klucza" podglądałam jego osobistość . Jestem ciekawa zachowań, adaptacji jego w nowym środowisku, jestem ciekawa jak odnajduje się On sam w tej sytuacji.
Mam narazie dużo czasu bo urlopuję, więc mogę sobie pozwolić na takie małe szpiegowanie .

Dwa pierwsze dni minęły nam bez żadnego zarzutu, jednak dzisiaj już tak nie było. Podczas mycia rączek przed śniadaniem jeden mały chłopiec rozpłakał się i żeby nie było mu smutno to reszta tych 3 i 4 latków  postanowiła mu pomóc koncertować. Ojoj ale się działo.Ileż polało się łez, ile było smutku i żałości  w tych małych oczkach. Ajajaj

Miłek zrobił też Paniom przedszkolankom małego psikusa przy obiadku - a mianowicie zasnął z głową na stoliku pomiędzy zupką, a kompocikiem ;)
Każde miejsce przecież do snu jest dobre. ;) Jednak zdecydowanie za krótko i padł chłopak w domu.

Złapaliśmy też pierwszego przedszkolnego wiruska i jutro siedzimy w domku.
Niestety.


Wszystkim Mamom debiutujących przedszkolaków i pierwszoklasistów życzę dużo cierpliwości ;)

Mili 

Duch Krakowskiego Kazimierza - Part 2

Wśród tych wąskich uliczek, kameralnych i klimatycznych kafejek, pubów i restauracji  tętni życie.

Na krakowskim Kazimierzu architektonicznie czas zatrzymał się wiele lat temu. Mimo iż mnóstwo tu obdrapanych kamienic, opuszczonych ruderek,   to jednak te ceglaste stare kamieniczki, pięknie ukwiecone  balkony z kutymi balustradami nadają prawdziwego autentycznego klimatu.

Ta żydowska dzielnica  oddycha swoim rytmem , jednak ducha tego Kazimierza odnajdą i poczują tylko Ci wrażliwi "inaczej",  którzy kochają to co STARE.

Basil

Bazylia zagościła w moim ogródku zupełnie przypadkiem.  

Na jesieni ubiegłego roku wyrzuciłam ziemię po bazylii do ogródka między rabatki - takie tam suche badylki  bo zapomniałam podlewać na balkonie.

A w tym roku między kwiatami sobie bujnie wyrosła niezauważona przez nikogo.

Więc zebrałam plony i czekam na następne - zapowiadają się  obfite.

EDIT.
tak więc już wiem, że pomyliłam się i tytuł posta powinien brzmieć OREGANO a nie BASIL, ale co tam pachnie i tak przecudnie, a do potraw będzie wyśmienite to ziółko.
Dzięki wielkie.