Sobotnia noc z Linkin Park

to są właśnie klimaty, w których się odnajduję, przy których mogę zwyczajnie odlecieć i dobrze się bawić ...
wracają wspomnienia,
koncerty i wolność w szerokim słowa znaczeniu :)  

i na dobranoc,  mimo że na blogu już było, nie jestem sobie w stanie odmówic tego kawałka 

Dobrej nocki  życzy Mili 

Bo dziś ważne święto

Idzie misio, idzie słonik
idzie lalka no i konik
wszyscy razem z balonami
z najlepszymi życzeniami.
Bo dziś dzień radosny wielce
- masz już jeden roczek więcej !


Antosiu w dniu Twoich trzecich urodzin życzymy Tobie mnóstwo słoneczka, które promieniami swymi rozjaśni każdy Twój dzionek. Niech uśmiech nigdy nie znika z Twej roześmianej buźki, a dzieciństwo  jest wypełnione miłością i radością.

M i M  :)
 życzymy Wam wielkiej wiary, byście nigdy nie zwątpili pod naporem niepewności.
Jesteśmy z Wami od samego poczatku :)
i bardzo ,bardzo nie możemy doczekać się spotkania

D. T . i Miłoś

fot. M. Antośkiewicz

Groch z kapustą

Sam tytuł sugeruje, że będzie to kulinarny post. 

Kulinarny niestety NIE - jednak w temacie kuchennym. 

Od dłuższego czasu próbuje "oswoić" swoja kuchnię. Trwa to już od lata , a może i dłużej. Ciągle ją  urządzam, ale tylko bardziej w swojej głowie aniżeli w realu.

 Gdy wybierałam meble do kuchni  uwielbiałam brązy (lubię je do dziś, jednak w kuchni wolałbym inne rozwiązanie) i zdecydowałam się na koszmarny kolor "jabłoń locarno".  Wówczas kolorek ten bardzo przypadł mi do gustu. Ale ten gust mi się zmienił.

A przecież Kobieta zmienną jest ;)

 Gdybym miała teraz decydować się na wybór mebli byłyby to mebelki w jasnych kolorach - może w  naturalnym kolorze drewna.

Jednak jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma  :)

Postanowiłam troszkę rozjaśnić tą swoja kuchnię. Jeśli wogóle jest to możliwe mając w niej obok ciemnych mebli - ciemną glazurę na ścianach  i ciemną terakotę na podłodze - tak, tak dokładnie - moja kuchnia to jedna wielka "brązowa" plama.

Prawdę powiedziawszy to najlepiej z tymi kolorkami współgrałaby  czerwona krateczka i wanilia, albo na przekór krzykliwe pstrokate turkusy i zielenie.

Ale ja postanowiłam ją "rozbielić".

Mam nadzieję, że tymi jasnymi, lniano - bawełnianymi dodatkami uda mi się uzyskać chociaż namiastkę kuchni, w której czułabym się dobrze.

Dziś Wam jej nie pokażę  w pelnej krasie, bo do zadowalającego mnie efektu jeszcze daleka droga - serwuję tylko niewielkie akcenty tych moich małych zmian.  Pojawiły się donice, kaneczki, wybielona szuflada ze starych bankowych biurek, w zanadrzu jeszcze kilka czeka na pomachanie pędzlem. Dokończyłam już ściereczkę, bieżnik i łapki kuchenne z lnu który pokazywałam TU. Na zdjęciach wprawne  Wasze oko może dostrzec jeszcze pomarańczową fastrygę ;) 

Świecznik z kryształem przeprowadził sie z pokojowego parapetu do kuchni i dostał nową zawieszkę. W chusteczniku zagościły szydełkowe serwetki na których wdzięcznie sobie siedzi Anioł

W planach mam uszycie zasłonki w okno- koronki i zwiewna bawełna juz czeka w skrzyneczce na swój debiut 

itd ... itd ... 

... i w sumie  to dziś dziś taki "groch z kapustą" pokazuję, a nic  konkretnego ;)  

no , ale zobaczymy co z tego mojego "oswajania" wyjdzie 

  

 

pozdrawiam Was cieplutko - Mili 

A zima wciąż trzyma

i jakoś nie kwapi się ustąpić wiośnie i lecie miejsca
Wciąż biało ale już i słonecznie, dzionek dłuższy, zimowe przesilenie odpuściło ... chcę się żyć, oddychać ...

Mimo iż sercem bliżej mi do lata, to tak na pożegnanie uwieczniłam na ostatnich w tym sezonie fotografiach tą śnieżną aurę
I tym samym Zimie  mówię "Do widzenia "

Słonecznego poniedziałku Wam życzę

Bo lata mi się chce ...

Wyjątkowo w tym roku, jak nigdy dotąd tęsknię za latem.

Zimy mam dosyć, chociaż to moja ulubiona pora roku , jednak nie tym razem

Była szara i bura, a słoneczko dopiero od kilku dni pięknie świeci.

Robiąc porządki na laptopie natknęłam się na całą masę wakacyjnych zdjęć, i tak zwyczajnie z wielkim pośpiechem zatęskniłam.

Chce mi się zieleni,  cieplutkiej wody w jeziorze, wypadów nad rzekę, kontaktu z naturą.

Nie mogę doczekać się kawek pitych na tarasie ławeczce, a może w końcu  balkonie (pod warunkiem że w końcu zrobią ten asfalt, który Wójt przed końcem swojej kadencji rozpoczął i zima go zastała ... i tu bez komentarza ;)

  

Tęsknie za spacerkami po pracy, kiedy to z Miłkiem przemierzałam długie trasy z wózkiem po polnych i rzadko uczęszczanych drogach 

Tęsknię za tymi dziwnymi spojrzeniami, gdy z aparatem wędruję przez swoją wieś i fotografuję przydrożne  kamyki, chwasty, krzywe płoty, zardzewiałe bramy i często zaglądam okiem aparatu na ich podwórka...

Tęsknię za zwiewnymi sukienkami i sandałkami, które tylko wtedy lubię nosić.

Chcę gdzieś wyjechać ... 

Tęsknię za słońcem ...

  

do lata, do lata piechotą będę szła ...

Bezinteresownie

Czy w dzisiejszych czasach istnieją ludzie, którzy bezinteresownie ofiarują komuś coś?

Wierzcie mi, że w realu nie spotkałam się z takimi, niby "bezinteresownie" ale jednak z podtekstem w stylu : "pamiętaj o mnie jakby coś".
Z taką bezinteresownością  spotkałam się tu - na łamach bloga, wśród blogerek. W tym wielkim wirtualnym świecie, czasami może trochę wyidealizowanym, czasmi kreującym się  na inny aniżeli w rzeczywistości jest - funkcjonują fantastyczne osoby, a na dodatek są to prawdziwe osoby.
Dzieli nas tylko monitor - i tylko tyle.
Tak, to prawda - że tak naprawdę nie wiemy kto siedzi po drugiej stronie monitora, Jednak jeśli z tą osobą wymieniło się "setki" maili w ciągu dwóch lat, spędziło mnóstwo godzin na pogaduchach na gg i czacie, teoretycznie  "weszło się" do domu tej osoby.
To się WIE jaka jest ta osoba , jakie ma intencje, czym się kieruje, co kocha , co lubi , czy jest szczera itp ...

I znów niektórzy posądzą mnie o klubik wzajemnej adoracji, ale co tam, przecież to mój blog i mam prawo !!!
Taką bezinteresowną osobą, min. jest właśnie Paulinka, i nie mówię tu o prezentach, które mi  bardzo często robi, tylko o tym że zawsze była i zawsze jest obok, gdy się śmieję i gdy płaczę, gdy mam doła i gdy skaczę z radości do słońca .
i zawsze ... zawsze ... obiektywna



Kiedyś  przyjadę i pokażesz mi tą  zieloną  Irlandię widzianą Twoim okiem , posłuchamy tej fantastycznej irlandziej muzyki, napijemy się piwa, a rozmowy nasze będa trwały do rana

******************************************

zgadnijcie od kogo te bezinteresowne prezenty   ;)

..

Odkąd przyniosłam paczkę do domu na trufle  polowała moja Rodzinka. Niby nie pozwoliłam podjadać, ale ciągle jakaś niewidzialna ręka podkradała z pudełeczka te przepyszne trufle. Postanowiłam nakryć tego łasucha.

W niedzielne popołudnie zrobiłam  kawke z mleczkiem, by umilić sobie czas oczekiwania na "kradzieja" rozłożyłam gazetkę Period Living- bo w pracy na szybko przekartkowałam tylko.

i czekałam ... 

haaaaa 

mam Cię myślę sobie, 

i jak się okazało tym małym łasuchem, 

- który podobno nie przepadał za słodyczami nigdy ,

- który porzucił właśnie pałaszowanie makaronu - co widac po rączkach( prawie rozmoczonych "od grzebania" w makaronie )  i po buźce na zdjęciach

był MIŁOSZEK

I jak nie kochać takiego małego Łasucha z iście Chopinowską fryzurką, ktorej Mama nie daje obciąć

Pozdrawiam Was cieplutko i życzę słonecznego wtorku wszystkim dobrym ludziom

ps. powoli wracam ;) 

Mała miłość ...

taka bezwarunkowa

z której nie trzeba się tłumaczyć

najważniejsze, że  jest ...

 i fotografia ze specjalna dedykacją dla Cioci PULINKI ( w języku Miłoszkowym)

Miłoszek w Tomkowych piżamkach

Dziękujemy Ciociu !!!!!!!!!!!!!!! 

i uściski ślemy  

Blog

Szukałam pomysłu na posta i nic mądrego nie przychodziło mi do głowy.

W pewnej chwili uświadomiłam sobie, że właśnie mijają dwa lata od kiedy "oficjalnie" i już nieanonimowo funkcjonuję (śmieszne słowo) na bloggerze. Co prawda sam pomysł na założenie swojego bloga powstał prawie rok wcześniej, jednak to co wydarzyło się w moim życiu spowodowało moje "zawieszenie" w realu na bardzo długi okres czasu. 

Ci z Was, którzy "trochę" mnie znają wiedzą o czym mówię.

Przez te dwa ostatnie lata dużo sie wydarzyło. Były chwile radości i smutku, chwile zwątpienia i nadzieii. Poznałam w tym blogowym świecie wiele fantastycznych osób, które tak jak ja są "wrażliwe inaczej". Z kilkoma z Was mailuję, zawiązały sie między nami bliższe relacje- jeśli nazwę "wirtualno przyjacielskie" mam nadzieję, że się nie pogniewacie za nazwanie rzeczy po imieniu właśnie tak ;) 

Po tych dwóch latach stwierdzam, że mój blog nie jest takim, jakim miał być.

Kiedy po raz pierwszy powstała myśl o jego założeniu wiedziałam, że będzie on o moim życiu ale bez wylewnych i bez pikantnych opowieści;  o  Mamie wychowującej fantastyczne bliźniaki; o moich pasjach . . . Jednak życie jest przekorne . . .

 Blog jest tylko małym elementem w układance mojego życia.Stanowi namiastkę mnie i tego jaka jestem. Nie udaję że czarne jest białe i odwrotnie, nie mam takiej potrzeby. Nie kreuję siebie na kogoś kim nie jestem. Bo tak naprawdę przecież założyłam go dla siebie, nawet nie myślałam, że ktoś kiedyś zajrzy i będzie czytał,  a już tym bardziej napisze choćby jeden komentarz. 

I nie wstydzę się ani jednego zdania napisanego przez siebie tu.

Ostatnio dużo pracuję, amatorsko fotografuję, często wyjeżdzam, wracam i znów wyjeżdzam, czytam i dużo myślę. 

Żyję  sobie tak jak chcę, po swojemu z dala od konfliktów, zazdrości, złych ludzi, plotek i pomówień

Chyba dobrze mi z tym :)

Nie wiem też co piszczy w blogowym świecie. Czasem dysponuję, ale jakoś nie  czuję klimatu do blogowania. W końcu pewnie poczuję, ale to jeszcze nie ten moment.

Pozdrawiam Was przedweekendowo cieplutko 

Dorota 

ps. a na koniec trochę zdjęć z jednego z wyjazdów ( w tle Jezioro Rajgrodzkie )