Zamek w Tajkurach
50°31′55″N 26°22′15″E/50,531944 26,370833 Fragment ruin zamku | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Typ budynku |
zamek |
| Ukończenie budowy | |
| Zniszczono |
1825 |
| Pierwszy właściciel | |
| Kolejni właściciele |
Sapiehowie, następnie Czołhańscy, Jełowieccy, Wawrzyniec Pepłowski i Ilińscy, hr. Aleksander Iliński |
Położenie na mapie obwodu rówieńskiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
| 50°31′55″N 26°22′15″E/50,531944 26,370833
| |
Zamek w Tajkurach – zamek wzniesiony XVI w. przez ród książąt Wiśniowieckich[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Do 1825 r., kiedy wskutek nieostrożności pożar zniszczył zabudowę, zamek był zamieszkały i zajęty przez główny zarząd dóbr tajkurskich[1].
Właściciele
[edytuj | edytuj kod]Zamek należał do rodziny Wiśniowieckich. Maria, córka Jerzego i Teodory z Czapliców ks. Wiśniowiickich wyszła za Czołhańskiego i dostała Tajkury w spadku[1]. Następnie własność Jełowieckich[2], drogą wiana przeszła do Aleksandra Pepłowskiego, a w 1710 r. w ręce jego syna Wawrzyńca Pepłowskiego, wojewody podolskiego[1]. Kolejny właściciel to hr. Józef August Iliński[1]. W 1866 r. ówczesny właściciel hr. T. Aleksander Iliński sprzedał ruiny Żydom na rozbiórkę[1].
Architektura
[edytuj | edytuj kod]Zamek zbudowany był na wyniosłym płaskowyżu, na planie czworoboku z kamiennymi murami i czterema basztami na rogach. Od wschodu[3] przed zamkiem była głęboka fosa, nad która stał zwodzony most. W środku zamku znajdował się niewielki dziedziniec, w fosie po lewej stronie zamku była głęboka studnia, wykładana ciosowym kamieniem[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Filip Sulimierski, Bronisław Chlebowski, Władysław Walewski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. XII, Warszawa, 1880–1902, s. 144-45.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Tajkury, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 144.
- Zamek w Tajkurach
- Archiwalne widoki zamku w bibliotece Polona