Pałac w Koniuchach
50°38′14″N 24°41′42″E/50,637222 24,695000.jpg) Dwór w Koniuchach podczas I w.ś.[1] | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Typ budynku |
pałac |
| Inwestor |
Antoni Rudziński (1754–1821) |
| Zniszczono |
1918 |
| Właściciel |
Antoni Rudziński (1754–1821) |
Położenie na mapie obwodu wołyńskiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
| 50°38′14″N 24°41′42″E/50,637222 24,695000
| |
Pałac w Koniuchach – wybudowany pod koniec XVIII w. przez Antoniego Rudzińskiego (1754–1821) w Koniuchach.
Zamek
[edytuj | edytuj kod]Według legendy we wsi znajdował się zamek obronny zbudowany z drewna modrzewiowego przez Stefana Czarnieckiego (1599–1665) herbu Łodzia, który został zniszczony w XVIII w. W 1722 r. Michał Potocki, od 1726 r. gubernator Wołynia, wybudował kolejny zamek w stylu barokowym, który był otoczony ziemnymi wałami o wysokości 50 m. Wokół zamku znajdowały cztery bastiony. Forteca była również chroniona przez głębokie fosy wypełnione wodą. Pod zamkiem znajdowały się duże lochy, w którym można było ukryć się przed wrogami.
Pałac
[edytuj | edytuj kod]Pod koniec XVIII w. Antoni Rudziński (1754–1821) herbu Prus III, syn Eustachii Elżbiety Potockiej herbu Pilawa (1720–1781)[2], na miejscu zrujnowanego zamku zbudował parterowy klasyczny pałac, kryty dachem dwuspadowym, z piętrowym portykiem od frontu z czterema kolumnami podtrzymującymi fronton, z lukarnami na bocznych skrzydłach. Pałac posiadał imponujące wyposażenie, m.in. kolekcję naczyń z porcelany z cenną zastawą chińską dla 60 osób. Ciekawym meblem z pałacowego wyposażenia była stara kołyska, przypominająca ogromne jajko. W pałacu znajdowały się biura, sypialnie, pokoje, w których często przyjmowano gości. Wszystkie pokoje były wygodne i stylowo umeblowane. Dom był używany przez cały rok, ponieważ w pokojach znajdowały się klasyczne kominki. Pałac otaczał duży park z alejkami, w którym rosło wiele drzew ozdobnych, w tym: grab, lipa, świerk, topola i kwiatów. Najciekawszym elementem architektury była brama, ocalała po drugim zamku. Jej wysokość wynosiła około 10 m (1939 r.). Na bramie znajdowała się marmurowa płyta z łacińskim napisem. Pałac spłonął w 1918 r.[1]