Wincenty Kraśko
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1 czerwca 1916 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Członek Rady Państwa | |
| Okres |
od 28 marca 1972 |
| Przynależność polityczna | |
| Wiceprezes Rady Ministrów | |
| Okres |
od 13 lutego 1971 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
      
| |
Wincenty Kraśko (ur. 1 czerwca 1916 w Kotowiczach w powiecie dziśnieńskim, zm. 10 sierpnia 1976 w Koszalinie[a]) – polski działacz komunistyczny, prawnik, dziennikarz. Poseł na Sejm PRL II, III, IV, V, VI i VII kadencji, członek Rady Państwa w latach 1972–1976. Budowniczy Polski Ludowej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie (1938). Od 1 sierpnia 1940 do 22 czerwca 1941 był członkiem Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom i Związku Zawodowego Pracowników Sądowych w Wilejce. Od 1 sierpnia 1945 do 1 stycznia 1951 działał jako członek zarządu w Zrzeszeniu Prawników Demokratów w Gdyni. Od 1 stycznia 1946 do 1950 członek zarządu Związku Zawodowego Dziennikarzy RP. Od sierpnia 1948 członek Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w Gdyni, a od 1 lutego 1950 członek zarządu wojewódzkiego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Bułgarskiej w Gdańsku[1]. W 1969 był członkiem Komisji Nagród Ministerstwa Kultury i Sztuki[2].
Od połowy czerwca 1948 kandydat na członka Polskiej Partii Robotniczej, następnie od połowy grudnia 1948 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (od początku zasiadał w egzekutywie podstawowej organizacji partyjnej w Gdyni)[1], zajmował wiele funkcji w kierownictwie lokalnym i centralnym partii: członek egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Kielcach (1951–1954), następnie sekretarz ds. propagandy (od października 1954 do 1 listopada 1956). W tym okresie zaliczany do „puławian” podczas walki o władzę w kierownictwie PZPR[3]. I sekretarz (od 3 listopada 1956 do 20 lutego 1960) KW w Poznaniu, członek Komitetu Centralnego (od 1959 do śmierci), kierownik Wydziału Kultury KC (od 5 stycznia 1960 do 13 lutego 1971), sekretarz KC (od 15 lutego 1974 do śmierci). Członek egzekutywy KW PZPR w Poznaniu, współpracownik KM i KW PZPR w Gdańsku jako prelegent, wykładowca i konsultant Wojewódzkiego Ośrodka Szkolenia Partyjnego. Ukończył trzyletnie Studium Zaoczne Szkoły Partyjnej przy KC PZPR[1].
Wiceprzewodniczący Ogólnopolskiego Komitetu Obrońców Pokoju, wieloletni prezes zarządu głównego Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (wybrany ponownie 27 listopada 1972)[4]. Od 1971 był członkiem Obywatelskiego Komitetu Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie[5]. Od lipca 1972 do sierpnia 1976 prezes Rady Naczelnej Towarzystwa Łączności z Polonią Zagraniczną „Polonia”, od 1974 członek Światowej Rady Pokoju, od 1974 członek Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację[1].
W latach 1945–1954 pracował w redakcji „Dziennika Bałtyckiego”, następnie kierował pismami partyjnymi: od 1 stycznia 1951 do 1 kwietnia 1976 był redaktorem naczelnym „Kuriera Szczecińskiego”, od 1 września 1952 do marca 1954 redaktorem naczelnym „Słowa Ludu” (Kielce), od marca 1954 do sierpnia 1954 redaktorem naczelnym „Gazety Poznańskiej”[1]. W okresie od 16 kwietnia 1951 do 30 września 1952[b] pełnił funkcję redaktora naczelnego pierwszego powojennego dziennika w Poznaniu „Głosu Wielkopolskiego”[1].
Od stycznia 1957 do sierpnia 1976 był posłem na Sejm PRL II, III, IV, V, VI i VII kadencji[1], w VI kadencji (od 1972 do marca 1976) przewodniczący Komisji Spraw Zagranicznych.
Od 13 lutego 1971 do 28 marca 1972 wiceprezes Rady Ministrów w rządzie Piotra Jaroszewicza. Od 28 marca 1972 do 10 sierpnia 1976 członek Rady Państwa[1]. W marcu 1976 wybrany do Rady Państwa na kolejną kadencję, zmarł po kilku miesiącach.
Został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera 30A-półkole-2)[6].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Order Budowniczych Polski Ludowej (1976)
- Order Sztandaru Pracy I klasy (1964)
- Order Sztandaru Pracy II klasy (1959)
- Złoty Krzyż Zasługi (1952)
- Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)[7]
- Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1966)[8]
- Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1970)[9]
- Odznaka honorowa „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1976)[10]
- Odznaka honorowa Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich (1968)[11]
- Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR, 1975)[12]
- Medal 90-lecia urodzin Georgi Dymitrowa (Bułgaria, 1972)[13]
- i inne
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Syn Piotra (robotnika rolnego) i Aleksandry[1]. Miał syna Tadeusza. Jego wnukiem jest reporter i dziennikarz telewizyjny Piotr Kraśko.
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Instytut Pamięci Narodowej podaje datę śmierci 9 sierpnia 1976.
- ↑ Instytut Pamięci Narodowej podaje ramy czasowe od 1 kwietnia 1951 do 1 września 1952.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i Informacje w BIP IPN.
- ↑ „Dziennik Polski”, r. XXV, nr 169 (7905), s. 3.
- ↑ Październik i „Mała stabilizacja”. W: Jerzy Eisler: Zarys dziejów politycznych Polski 1944–1989. Warszawa: POW „BGW”, 1992, s. 61–62. ISBN 83-7066-208-0.
- ↑ W. Kraśko ponownie prezesem PTTK. „Nowiny”, s. 1–2, Nr 330 z 28 listopada 1972.
- ↑ „Biuletyn Zamek”, nr 17a, 19 czerwca 1971, s. 5.
- ↑ Juliusz Jerzy Malczewski (red.): Cmentarz Komunalny Powązki dawny Wojskowy w Warszawie. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1989, s. 58. ISBN 83-217-2641-0.
- ↑ Medale 30-lecia dla czołowych działaczy partyjnych i państwowych, „Trybuna Robotnicza”, nr 170, 19 lipca 1974, s. 1.
- ↑ Nadzwyczajna sesja Sejmu, „Trybuna Robotnicza”, nr 172, 22 lipca 1966, s. 1.
- ↑ Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 3, 30 kwietnia 1970, s. 10.
- ↑ Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku, nr 4, 20 marca 1976, s. 26.
- ↑ Jadwiga Kołodziejska, Księga VI Zjazdu Bibliotekarzy Polskich, 12–14 lutego 1968, Stowarzyszenie Bibliotekarzy Polskich, 1969, s. 2.
- ↑ Medale radzieckie dla polskich przywódców, „Dziennik Bałtycki”, nr 106, 9–11 maja 1975, s. 1
- ↑ Medale Georgi Dymitrowa dla członków kierownictwa PZPR, „Trybuna Robotnicza”, nr 266, 8 listopada 1972, s. 1.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski [red.]: Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 377–378. ISBN 83-01-02722-3.
- Absolwenci Szkoły Partyjnej przy KC PZPR
- Absolwenci Wydziału Prawa Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie
- Członkowie Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Kielcach
- Członkowie Rady Państwa PRL
- Członkowie ZBoWiD
- Działacze Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego
- Działacze Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej
- Kierownicy wydziałów Komitetu Centralnego PZPR
- Ludzie związani z Kielcami
- Ludzie związani z Koszalinem
- Odznaczeni Medalem 30-lecia Polski Ludowej
- Odznaczeni Odznaką 1000-lecia Państwa Polskiego
- Odznaczeni odznaką honorową „Za Zasługi dla Warszawy”
- Odznaczeni odznaką honorową „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”
- Odznaczeni Orderem Sztandaru Pracy I klasy
- Odznaczeni Orderem Sztandaru Pracy II klasy
- Pierwsi sekretarze Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Poznaniu
- Pochowani na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie
- Polacy odznaczeni bułgarskimi orderami i odznaczeniami
- Polacy odznaczeni sowieckimi orderami i odznaczeniami
- Politycy PPR
- Polscy dziennikarze prasowi
- Polscy prawnicy
- Posłowie z okręgu Leszno (PRL)
- Posłowie z okręgu Poznań (PRL)
- Posłowie z okręgu Toruń (PRL)
- Sekretarze Komitetu Centralnego PZPR
- Urodzeni w 1916
- Wicepremierzy PRL
- Zmarli w 1976