Eugeniusz Kwiatkowski
Pełne imię i nazwisko |
Eugeniusz Felicjan Kwiatkowski |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
30 grudnia 1888 |
Data i miejsce śmierci | |
Wiceprezes Rady Ministrów, Minister skarbu | |
Okres |
od 13 października 1935 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Minister przemysłu i handlu | |
Okres |
od 4 czerwca 1926 |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Eugeniusz Felicjan Kwiatkowski (ur. 30 grudnia 1888 w Krakowie, zm. 22 sierpnia 1974 tamże) – polski chemik, wicepremier, minister przemysłu i handlu (1926–1930), minister skarbu (1935–1939) II Rzeczypospolitej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Kierował opracowaniem 4-letniego planu inwestycyjnego przewidującego rozbudowę infrastruktury, zwiększenie potencjału obronnego kraju, przygotowanie fundamentów dla przyszłej rozbudowy przemysłu, łącznie z aktywizacją Staropolskiego Okręgu Przemysłowego. Zainicjował budowę portu i miasta w Gdyni. Znacznie przyczynił się do powstania Stalowej Woli.
Wniósł znaczący wkład w rozwój polskiego przemysłu chemicznego: zakładów azotowych w Chorzowie i Tarnowie. Jak napisał Jan Nowak-Jeziorański, przyjaciel rodziny:
Przeszedł Kwiatkowski do historii jako twórca Gdyni, ale określenie to znacznie zawęża jego rolę. Polegała ona na ocaleniu i umocnieniu niezależności gospodarczej, bez której Polska nie mogła się ostać jako niepodległe Państwo[2].
Dzieciństwo i młodość
[edytuj | edytuj kod]Był synem Jana (1841–1902) i Wincentyny z Maszczyńskich[3] (1864–1951). Ojciec – prawnik – był urzędnikiem kolei krakowskiej. Po odziedziczeniu majątku po bracie przeniósł się z rodziną do miejscowości Czernichowce pod Zbarażem, w której Eugeniusz spędził dzieciństwo wraz z rodzeństwem: Romanem (1885–1948), Janiną (1892–1994) i Zofią (1900–2000). W 1898 rozpoczął naukę w Gimnazjum Franciszka Józefa we Lwowie – nauka w tym czasie nie szła mu najlepiej. Od 1902 roku uczęszczał do Gimnazjum OO. Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem. W 1907 otrzymał świadectwo dojrzałości. Po maturze, w latach 1907–1910, studiował na Wydziale Chemii Technicznej Politechniki Lwowskiej, gdzie nauka szła mu bardzo dobrze. Jednak w 1910 Eugeniusz na prośbę matki, która bała się aktywności politycznej i niepodległościowej syna, wyjechał na dalsze studia na wydziale chemicznym Kóniglich Bayerische Technische Hochschule w Monachium (1910–1912)[4]. W 1913 roku powrócił do Lwowa, w którym odbył praktykę w Gazowni Miejskiej. W okresie studiów we Lwowie związał się z młodzieżowymi organizacjami niepodległościowymi „Zet” i „Zarzewie”, a następnie był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich. Wstąpił też do Polskiego Związku Wojskowego[4].
Wielka Wojna
[edytuj | edytuj kod]W czasie I wojny światowej walczył w Legionie Wschodnim, po jego rozwiązaniu wrócił do Lublina[4]. Następnie w 1916 r. wstąpił do Legionów Polskich zostając komisarzem werbunkowym. Od 1917 r. zajmował się pracą konspiracyjną w Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 r. uczestniczył w rozbrajaniu wojsk niemieckich w Łukowie. W odrodzonej Polsce wstąpił do Wojska Polskiego[4].
Jeszcze w trakcie wojny pełnił funkcję zastępcy dyrektora Gazowni Lubelskiej.
II Rzeczpospolita
[edytuj | edytuj kod]W odrodzonej ojczyźnie, w lutym 1919 r. rozpoczął pracę jako pracownik sekcji mechanicznej Ministerstwa Robót Publicznych. Rok później był członkiem Komisji Propagandowej Polskiego Komisariatu Plebiscytowego na Śląsku. W okresie wojny polsko-bolszewickiej pracował w sekcji chemicznej Głównego Urzędu Zaopatrzenia Armii przy Ministerstwie Spraw Wojskowych. W 1921 wystąpił z wojska w stopniu porucznika. Po demobilizacji zajął się działalnością naukową i publicystyczną. Publikował m.in. w „Robotach Publicznych” i „Przemyśle Chemicznym”. W tym samym roku, jako docent, wykładał chemię węgla kamiennego i gazu na Politechnice Warszawskiej[5].
Jako inżynier chemik, podjął pracę na stanowisku dyrektora technicznego w Państwowej Fabryce Związków Azotowych w (Starym) Chorzowie, której dyrektorem naczelnym był wówczas Ignacy Mościcki. W ciągu czterech lat doprowadził do rozkwitu fabryki, uprzednio pozbawionej przez Niemców dokumentacji i personelu technicznego[2]. W latach 1924–1926 był prezesem Polskiego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Województwa Śląskiego, którego członkostwo honorowe otrzymał w roku 1928[6].
Po przewrocie majowym (1926) prezydent RP Ignacy Mościcki zarekomendował go na stanowisko ministra przemysłu i handlu w drugim rządzie Kazimierza Bartla, które to stanowisko piastował w latach 1926–1930. Jako minister za najważniejsze uznał równowagę budżetową oraz stabilizowanie złotego. Przyśpieszył rozbudowę portu w Gdyni, kończąc spór z budującym port konsorcjum polsko-francuskim, podpisując przy tym nową umowę. Uzyskał wsparcie od prezydenta Mościckiego, który 1.06.1927 r. wydał rozporządzenie o poparciu rozbudowy miasta i portu, przy okazji oferując zwolnienia podatkowe dla przedsiębiorstw tam działających[4]. Kwiatkowski przyczynił się też do powstania Państwowej Fabryki Związków Azotowych w Mościcach pod Tarnowem. Ponadto powołał Komisję Ankietową Badania Warunków i Kosztów Produkcji oraz Wymiany, a w 1928 r. Instytut Badania Koniunktur Gospodarczych i Cen.
Po dymisji rządu Józefa Piłsudskiego 4 grudnia 1930, kiedy nowym premierem został Walery Sławek, ten nie zaproponował Kwiatkowskiemu miejsca w rządzie. Po tej decyzji aż do 1935 roku pozostawał na marginesie życia politycznego. W 1931 roku zrezygnował z mandatu poselskiego w Sejmie Śląskim (który objął rok wcześniej z ramienia BBWR). W latach 1931–1935 był dyrektorem Państwowych Fabryk Związków Azotowych w Chorzowie i Mościcach.
Od października 1935 do 30 września 1939 pełnił funkcje wicepremiera i ministra skarbu w rządach: Mariana Zyndram-Kościałkowskiego i Felicjana Sławoja Składkowskiego.
Włączył się w działalność Obozu Zjednoczenia Narodowego[7].
Skalę problemów gospodarczych, z którymi miał się borykać, przedstawił w wystąpieniu sejmowym z 1935 roku, podczas którego stwierdzał: „Nasza struktura gospodarcza jest wyjątkowo niekorzystna (...). Wieś polska w XX w. powróciła prawie do gospodarki naturalnej. Szereg potrzeb wsi zaspakaja się w sposób anormalny i niezwykle prymitywny, zapałki dzieli się na części, wraca się do łuczywa, a transport pieszy i kołowy nawet na znaczne odległości przyszedł ponownie – po przerwie od końca XIX w. – do znaczenia[8]”.
Jako minister doprowadził do zwiększania wpływów do budżetu państwa. Uprościł system podatkowy m.in. poprzez scalenie większości podatków bezpośrednich[4]. Ponadto doprowadził do uchwalenia ustaw: o ulgach inwestycyjnych, która zakładała np. zwolnienie w zakresie podatków od nieruchomości, dochodowego, specjalnego od wynagrodzeń z funduszy itd., oraz ustawa o podatku obrotowym reformującą podatek przemysłowy i znosząca świadectwa przemysłowe[4]. Kwiatkowski był twórcą Czteroletniego Planu Inwestycyjnego na lata 1936-1940. Od 1937 roku patronował Centralnemu Okręgowi Przemysłowemu, koncepcji autorstwa braci Kosieradzkich (Władysław Kosieradzki i Paweł Kosieradzki).
Opowiadał się za szybkim uprzemysłowieniem kraju i reformą rolną (zwolennik interwencjonizmu państwowego w dziedzinie cen płodów rolnych, oddłużania rolnictwa i inwestycji publicznych). Doceniał sukcesy radzieckiego planowania gospodarczego, jednocześnie podkreślając skalę prześladowań obywateli radzieckich. Był zwolennikiem równouprawnienia mniejszości narodowych w Polsce. W kręgach sanacyjnych był zwolennikiem dialogu z opozycją. Uważał, że bez porozumienia z silną w kraju opozycją nie można prowadzić aktywnej polityki gospodarczej. Pod pseudonimem umieszczał artykuły w opozycyjnym „Kurierze Warszawskim”. Działaczy opozycji zaprosił do udziału w tworzonym przez niego Obywatelskim Komitecie Pożyczki Obrony Narodowej. Udało mu się organizować spotkania przedstawicieli opozycji z prezydentem Mościckim. Jego starania o porozumienie i amnestię dla skazanych w procesie brzeskim nie przyniosły jednak rezultatów. Politycznie związany z tzw. „Zamkiem”, czyli obozem prezydenta Mościckiego pozostawał w konflikcie zarówno z Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych Edwardem Śmigłym-Rydzem (na tle niechęci do dewaluacji złotego) i z ministrem spraw zagranicznych Józefem Beckiem (na tle stosunku do polityki wobec III Rzeszy, której Kwiatkowski był stanowczym krytykiem)[9].
II wojna światowa i Polska Rzeczpospolita Ludowa
[edytuj | edytuj kod]W obliczu klęski wrześniowej wraz z rządem opuścił Polskę 17 września 1939. W latach 1939–1945 internowany w Rumunii[4]. Premier Władysław Sikorski odrzucił jego prośbę o przyjęcie w skład armii polskiej we Francji, motywując to jego osobistą odpowiedzialnością za klęskę 1939 roku jako członka władz przedwrześniowych.
8 lipca 1945 powrócił do kraju i w latach 1945–1948 był Delegatem Rządu dla Spraw Wybrzeża (jego zastępcą był Kazimierz Strzegocki[10]). Krytykowany przez emigrację polityczną i opozycję w kraju. Zaangażował się w odbudowę gospodarki morskiej. W swoim przemówieniu z 1945 roku stwierdził: „Tu nad bałtyckim wybrzeżem ofiarowuje nam historia szanse, jakich nie mieliśmy od prawie pięciu wieków. Musimy więc skupić wszystkie siły i wszystkie uzdolnienia tkwiące w naszym narodzie, by te możliwości wyzyskać w całej pełni”. Utrzymywał poprawne stosunki z głównymi ówczesnymi politycznymi decydentami Bolesławem Bierutem i Władysławem Gomułką. Z sił politycznych popierał PPS, choć pozostał bezpartyjny. W latach 1947–1952 był posłem na Sejm Ustawodawczy. Krytykował m.in. zniesienie święta Konstytucji 3 Maja oraz późniejsze odebranie immunitetu poselskiego aresztowanemu Gomułce[9]. Jednak na 98 posiedzeniu Sejmu Ustawodawczego – w trakcie którego odebrano Gomułce immunitet poselski – głosu nie zabierał[11].
W czasie pobytu na Wybrzeżu mieszkał w Sopocie, gdzie włączył się czynnie w działalność ZHP. Został przewodniczącym Zarządu Okręgu ZHP.
W 1948 roku został odsunięty od działalności publicznej i przeniesiony na przymusową emeryturę z administracyjnym zakazem pobytu na Wybrzeżu i w Warszawie. Zamieszkał w Krakowie. Po 1956 roku wrócił do aktywności i zajął się głównie pracą naukową z dziedzin chemii, ekonomii i historii. Zmarł 22 sierpnia 1974. Został pochowany na krakowskim cmentarzu Rakowickim (kwatera XIV B-płn-5)[12] obok swojego syna (zginął w 1939 roku postrzelony przez pomyłkę przez współtowarzyszy z wojska). Na miejsce spoczynku odprowadził Eugeniusza Kwiatkowskiego ówczesny arcybiskup krakowski Karol Wojtyła.
Twórca gospodarki morskiej
[edytuj | edytuj kod]Eugeniusz Kwiatkowski w Gdyni jest traktowany jako jedna z bardziej zasłużonych postaci dla rozwoju miasta. Dzięki niemu budowa gdyńskiego portu, która początkowo prowadzona była dość ospale, w 1926 roku ruszyła w błyskawicznym tempie[13], a Gdynia stała się dla międzywojennej Polski „oknem na świat”. Poza budową portu przyczynił się do powstania polskiej floty handlowej, uwalniając Polskę od opłacania obcych armatorów. Jednocześnie z jego inicjatywy powstała Dalekomorska Flota Rybacka.
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Od 1913 r. jego żoną była Leokadia Glazer (1890–1977), bratanica bp Jakuba Glazera. Miał z nią czworo dzieci: syna zmarłego w niemowlęcym wieku, Jana (1914–1939), Annę (1918–2007) i Ewę (1925–2018)[4].
Okresy sprawowania urzędów
[edytuj | edytuj kod]Wicepremier
[edytuj | edytuj kod]- 16.05.1936 – 30.09.1939[4]
Minister Przemysłu i Handlu
[edytuj | edytuj kod]- 8.06- 24.09.1926
- p.o. 24-27.09.1926
- 27-30.09.1926
- p.o. 30.09 – 2.10.1926
- 2.10.1926 – 27.06.1928
- 27.06.1928 – 13.04.1929
- p.o. 13-14.04.1929
- 14.04 – 7.12.1929
- p.o. 7-29.12.1929
- 29.12.1929 – 17.03.1930
- 17-29.03.1930
- 29.03 – 23.08.1930
- p.o. 23-25.08.1930
- 25.08 – 4.12.1930
Minister Skarbu
[edytuj | edytuj kod]- 13.10.1935 – 15.05.1936
- p.o. 15-16.05.1936
- 16.05.1936 – 30.09.1939
Wybrane prace naukowe
[edytuj | edytuj kod]Jest autorem szeregu prac ekonomicznych:
- „Zagadnienie przemysłu chemicznego na tle wielkiej wojny” (1923),
- „Postęp gospodarczy Polski” (1928),
- „Polska gospodarcza w roku 1928” (1928),
- „Powrót Polski nad Bałtyk” (1930),
- „Dysproporcje. Rzecz o Polsce przeszłej i obecnej” (1932).
W 2009 wydano „Archiwum Morskie Eugeniusza Kwiatkowskiego” (Wyższa Szkoła Administracji i Biznesu im. Eugeniusza Kwiatkowskiego w Gdyni, współpraca prof. Marian Marek Drozdowski).
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Order Orła Białego (pośmiertnie, 11 listopada 1996)[14]
- Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1931)[15][16]
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1972)[17]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (19 lipca 1946)[18]
- Medal Niepodległości (20 grudnia 1932)[19][15]
- Odznaka honorowa „Zasłużony dla Województwa Podkarpackiego” (pośmiertnie)[20]
- Wielki Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)[15]
- Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)[21]
- Krzyż Wielki Orderu Korony Rumunii (Rumunia)[15]
- Krzyż Wielki Orderu św. Sawy (Jugosławia)[15]
- Krzyż Wielki Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa)[15]
- Krzyż Wielki z Łańcuchem Orderu Gwiazdy Polarnej (Szwecja)[15]
- Krzyż Wielki Orderu Świętego Olafa (Norwegia)[15]
- Krzyż Wielki Orderu Lwa Białego (Czechosłowacja)[15]
- Krzyż Wielki Orderu Danebroga (Dania)[15]
- Krzyż Wielki Orderu Feniksa (Grecja)[15]
- Krzyż Wielki Orderu Korony (Belgia)[15]
- Krzyż Wielki Orderu Zasługi (Węgry)[15]
Wyróżnienia
[edytuj | edytuj kod]- Honorowe obywatelstwa
Eugeniusz Kwiatkowski otrzymał tytuły honorowego obywatelstwa Gdyni (1928), honorowego obywatelstwa Łukowa (23 czerwca 1938) honorowego obywatelstwa Przeworska (21 grudnia 1938)[22], Lubaczowa (1939)[23], Jarosławia, Gminy Frysztak, Gminy Szczawne, Rymanowa (14 stycznia 1939)[24][25], honorowego obywatelstwa Sanoka (styczeń 1939)[26], Jasła (31 stycznia 1939)[27], gminy Bircza (pocz. 1939)[28], gminy powiatu brzozowskiego (pocz. 1939)[28], honorowego obywatelstwa Szczecina (1946)[29] (jest to jedyne honorowe obywatelstwo Szczecina nadane w okresie Polski Ludowej, którego w 2017 nie odwołała rada tego miasta)[30].
- Inne
W lipcu 1939 zgłosił akces do Towarzystwa Popierania Budowy Publicznych Szkół Powszechnych i został wtedy członkiem dożywotnim tej organizacji[31].
19 sierpnia 1974 Uniwersytet Gdański przyznał Eugeniuszowi Kwiatkowskiemu tytuł doktora honoris causa za wkład w rozwój polskiej gospodarki morskiej oraz ogólnej teorii ekonomii[32].
Upamiętnienie
[edytuj | edytuj kod]Filmy biograficzne
- Eugeniusz Kwiatkowski. Mąż stanu, reżyseria: Mirosław Bork (2018)[33]
- U narodzin nowoczesności, realizacja: Sergiusz Sprudin (1984)[34]
- Kalendarium Historyczne. Wielcy, znani i nieznani – Eugeniusz Kwiatkowski, reżyseria: Lucyna Smolińska, Mieczysław Sroka (1978)[35]
Inne formy
Jego imię noszą:
- Trasa im. Eugeniusza Kwiatkowskiego w Gdyni
- liczne polskie szkoły:
- Wyższa Szkoła Administracji i Biznesu w Gdyni im. Eugeniusza Kwiatkowskiego
- Technikum nr 2 im. E. Kwiatkowskiego w Zespole Szkół Zawodowych nr 2 w Starachowicac
- Zespół Szkół nr 2 im. E. Kwiatkowskiego w Dębicy
- Szkoła Podstawowa nr 17 im. Eugeniusza Kwiatkowskiego w Tarnowie
- Zespół Szkół Morskich im. Eugeniusza Kwiatkowskiego w Świnoujściu
- Zespół Szkół nr 2 im. Eugeniusza Kwiatkowskiego w Nowej Dębie
- liczne polskie ulice i organizacje oraz nagrody i odznaczenia.
W Polsce Ludowej jego imieniem nazwano statek handlowy. Ponadto w szeregu polskich miast znajdują się jego pomniki i tablice pamiątkowe.
Uchwałą z 24 stycznia 2002 Sejm RP zdecydował o ustanowieniu roku 2002 Rokiem Eugeniusza Kwiatkowskiego[36].
Jego wizerunek znajduje się na 38. stronie polskich paszportów wydawanych od 5 listopada 2018 roku[37].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- odznaczenia przyznawane przez Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie
- Promocje Krajowej Szkoły Administracji Publicznej
- Składy rządów polskich
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Władysław Marian Zawadzki pełnił wyłącznie urząd minister skarbu.
- ↑ a b Jan Nowak-Jeziorański. Człowiek ze złota. Wspomnienie o Eugeniuszu Kwiatkowskim. „Tygodnik Powszechny”. 38, 1996.
- ↑ Kwiatkowski Eugeniusz Felicjan 1888-1974. [w:] Parlamentarzyści [on-line]. bs.sejm.gov.pl. [dostęp 2018-02-18].
- ↑ a b c d e f g h i j Paweł Grata , Eugeniusz Kwiatkowski (1888-1974), [w:] Zbigniew Girzyński, Jarosław Kłaczkow, Wojciech Piasek (red.), Premierzy i ministrowie Rzeczypospolitej Polskiej 1918–1939, wyd. pierwsze, Warszawa: Instytut De Republica, 2023, s. 347-349, ISBN 978-83-67253-59-8 .
- ↑ Andrzej Romanowski: Eugeniusz Kwiatkowski. Radom: Wydawnictwo Naukowe ITE-PIB, 2014, s. ?. ISBN 978-83-7789-287-9.
- ↑ Józef Piłatowicz , Ruch stowarzyszeniowy inżynierów i techników polskich do 1939 r. T. 2, Słownik polskich stowarzyszeń technicznych i naukowo-technicznych do 1939 r., Naczelna Organizacja Techniczna Federacja Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych Główna Komisja FSNT NOT ds. Seniorów i Historii Ruchu Stowarzyszeniowego, 2005, ISBN 83-921738-2-1 [dostęp 2017-05-27] .
- ↑ Paweł Wieczorkiewicz, Historia polityczna Polski 1935–1945, Warszawa 2005, s. 30.
- ↑ Adam Leszczyński „Skok w nowoczesność” Instytut Studiów Politycznych PAN. ISBN 978-83-64091-02-5, s. 311.
- ↑ a b Eugeniusz Kwiatkowski , Archiwum polityczne Eugeniusza Kwiatkowskiego, Marian Marek Drozdowski (oprac.), Ewa Kwiatkowska-Obrąpalska (oprac.), Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2002, s. 14–24, ISBN 83-7059-612-6, OCLC 830385805 .
- ↑ Kazimierz Strzegocki – biogram na stronie PKO BP. pkobp.pl. [dostęp 2016-08-24].
- ↑ Sprawozdanie Stenograficzne z 98 posiedzenia Sejmu Ustawodawczego w dniu 31 października 1951 r. [online]
- ↑ Lokalizator Grobów – Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 2020-02-12] .
- ↑ Tyszel 1930 ↓, s. 76, 81.
- ↑ M.P. z 1997 r. nr 14, poz. 123 „w uznaniu znamienitych zasług dla niepodległości i chwały Rzeczypospolitej Polskiej”.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Czy wiesz kto to jest?. Stanisław Łoza (red.). Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 405.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi na polu pracy państwowej”.
- ↑ Człowiek, który wyprzedził swój czas. Kurier z wizytą u prof. E. Kwiatkowskiego, „Kurier Polski”, nr 176 z 29–30 lipca 1972, s. 1–2.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 52, poz. 363 „za działalność powojenną przy utrwaleniu demokratycznych form państwowości polskiej na terenie całego kraju”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 293, poz. 341 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Odznaka Zasłużony dla Województwa Podkarpackiego. bip.podkarpackie.pl. [dostęp 2017-12-15].
- ↑ Przyjęcie w MSZ. Król Rumunii Karol II (z lewej) w rozmowie z wicepremierem i ministrem skarbu Eugeniuszem Kwiatkowskim. Z lewej widoczni minister spraw zagranicznych Józef Beck i adiutant prezydenta RP kpt. Józef Hartman.
- ↑ Obywatelstwo honorowe Przeworska dla najwyższych dostojników państwa. „Gazeta Lwowska”, s. 1, nr 291 z 23 grudnia 1938.
- ↑ Rocznik Lubaczowski, Tom V, s. 61, Towarzystwo Miłośników Ziemi Lubaczowskiej, 1994.
- ↑ Uchwały o obywatelstwie honorowym dla Pana Prezydenta Rzplitej, Marsz. Śmigłego-Rydza, premiera Składkowskiego i wicepremiera Kwiatkowskiego. „Ilustrowana Republika”, s. 3, nr 14 z 14 stycznia 1939.
- ↑ Obywatelstwo honorowe Rymanowa dla najwyższych dostojników. „Gazeta Lwowska”, s. 1, nr 11 z 15 stycznia 1939.
- ↑ Franciszek Oberc. Samorząd miejski Sanoka a wybitni sanoczanie. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 11: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1990–2010, s. 524, 2014. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Honorowi Obywatele Miasta. jaslo.pl, 2014-07-04. [dostęp 2016-07-10].
- ↑ a b Z Birczy obok Dobromila. „Wschód”. Nr 120, s. 2, 3 marca 1939.
- ↑ Honorowi obywatele miasta Szczecina. Szczecin: VI Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Czarnieckiego, 2003. ISBN 83-916186-2-5.
- ↑ Chruszczow, Gomułka i Bierut zostali pozbawieni honorowego obywatelstwa Szczecina. wSzczecinie.pl, 2017-03-28. [dostęp 2023-07-03].
- ↑ P. premier i p .wicepremier członkami dożywotnimi Towarzystwa Popierania Budowy Publicznych Szkół Powszechnych. „Wschód”. Nr 139, s. 3, 16 lipca 1939.
- ↑ Doktorzy Honorowi Uniwersytetu Gdańskiego. ug.edu.pl. [dostęp 2016-08-23].
- ↑ Mirosław Bork: Eugeniusz Kwiatkowski. Mąż stanu. 2019-09-15. [dostęp 2020-08-13].
- ↑ U narodzin nowoczesności w bazie filmpolski.pl
- ↑ tv.wp.pl.
- ↑ M.P. z 2002 r. nr 5, poz. 78.
- ↑ Paszport – 2018. gov.pl. [dostęp 2024-11-12].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Marian Marek Drozdowski Piotr Dwojacki: Archiwum Morskie Eugeniusza Kwiatkowskiego. Gdynia: WSAiB im. E.Kwiatkowskiego, 2009. ISBN 83-62215-00-3.
- Marian Marek Drozdowski: Archiwum polityczne Eugeniusza Kwiatkowskiego. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2002. ISBN 83-7059-612-6.
- Marian Marek Drozdowski: Eugeniusz Kwiatkowski. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2001. ISBN 83-04-04567-2.
- Marian Marek Drozdowski: Eugeniusz Kwiatkowski w polskiej historiografii i publicystyce historyczno-ekonomicznej. Warszawa: Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 1992. ISBN 83-900329-3-7.
- Marian Marek Drozdowski: Eugeniusz Kwiatkowski. Człowiek i dzieło. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1989. ISBN 83-08-02092-5.
- Janusz Zaręba: Eugeniusz Kwiatkowski – romantyczny pragmatyk. Warszawa: Olympus Centrum Edukacji i Rozwoju Biznesu SA, 1998. ISBN 83-86069-85-6.
- Zygmunt Jan Tyszel: Pod biało-czerwoną banderą. Katowice: nakładem Ligi Morskiej j Rzecznej Górnośląskiego Okręgu Węglowego, 1930.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Eugeniusz Kwiatkowski, Program inwestycyjny
- Fundacja im. E. Kwiatkowskiego
- Stowarzyszenie im. E. Kwiatkowskiego
- Lokalizacja grobu Eugeniusza Kwiatkowskiego w OpenStreetMap
- Honorowi obywatele miasta Łuków. lukow.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-06-13)].
- Eugeniusz Kwiatkowski, Internetowy Polski Słownik Biograficzny [dostęp 2022-04-12].
- Absolwenci Politechniki Lwowskiej
- Budowniczowie Gdyni
- Członkowie Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”
- Członkowie Polskich Drużyn Strzeleckich
- Członkowie Polskiego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Województwa Śląskiego
- Członkowie Polskiej Organizacji Wojskowej
- Członkowie władz II Rzeczypospolitej internowani w Rumunii w czasie II wojny światowej
- Członkowie Związku Młodzieży Polskiej „Zet”
- Doktorzy honoris causa Uniwersytetu Gdańskiego
- Działacze gospodarczy II Rzeczypospolitej
- Honorowi obywatele Baranowa Sandomierskiego
- Honorowi obywatele Gdyni
- Honorowi obywatele gminy Bircza
- Honorowi obywatele gminy Dynów
- Honorowi obywatele Jarosławia (Polska)
- Honorowi obywatele Jasła
- Honorowi obywatele Łukowa
- Honorowi obywatele Przeworska
- Honorowi obywatele Rymanowa
- Honorowi obywatele Sanoka
- Honorowi obywatele Szczecina
- Ludzie urodzeni w Krakowie
- Ludzie związani z Chyrowem
- Ludzie związani z energetyką
- Ludzie związani z Radomiem
- Ludzie związani z Sopotem
- Ministrowie przemysłu i handlu II Rzeczypospolitej
- Ministrowie skarbu II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni odznaką honorową „Zasłużony dla Województwa Podkarpackiego”
- Odznaczeni Orderem Orła Białego (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Wielką Wstęgą Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Medalem Niepodległości
- Pochowani na cmentarzu Rakowickim
- Polacy – Wielcy Oficerowie Legii Honorowej
- Polacy odznaczeni Orderem Danebroga
- Polacy odznaczeni Orderem Feniksa
- Polacy odznaczeni Orderem Gwiazdy Polarnej (Szwecja)
- Polacy odznaczeni Orderem Gwiazdy Rumunii
- Polacy odznaczeni Orderem Korony (Belgia)
- Polacy odznaczeni Orderem Korony Rumunii
- Polacy odznaczeni Orderem Lwa Białego
- Polacy odznaczeni Orderem św. Sawy
- Polacy odznaczeni Orderem Świętego Olafa
- Polacy odznaczeni Orderem Trzech Gwiazd
- Polacy odznaczeni Orderem Zasługi (Węgry)
- Politycy Obozu Zjednoczenia Narodowego
- Politycy sanacji
- Polscy chemicy
- Polscy ekonomiści
- Polscy inżynierowie
- Posłowie na Sejm Ustawodawczy (1947–1952)
- Posłowie z okręgu Lwów (II RP)
- Publicyści Przeglądu Powszechnego
- Urodzeni w 1888
- Wicepremierzy II Rzeczypospolitej
- Wykładowcy Politechniki Warszawskiej
- Zmarli w 1974
- Żołnierze Legionów Polskich 1914–1918
- Żołnierze Legionu Wschodniego