Leon Kruczkowski

Leon Kruczkowski
Data i miejsce urodzenia	28 czerwca 1900 ; Kraków
Data i miejsce śmierci	1 sierpnia 1962 ; Warszawa
	Członek Rady Państwa
Okres	od 20 lutego 1957; do 1 sierpnia 1962
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Leon Kruczkowski (ur. 28 czerwca 1900 w Krakowie, zm. 1 sierpnia 1962 w Warszawie) – polski pisarz i publicysta, a także poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy (1947–1952) oraz na Sejm PRL I, II i III kadencji (1952–1962), działacz komunistyczny, w latach 1949–1956 prezes Związku Literatów Polskich. Od 1957 do śmierci członek Rady Państwa. Budowniczy Polski Ludowej, laureat Leninowskiej Nagrody Pokoju.

Życiorys

Urodził się 28 czerwca 1900 roku w Krakowie, jako jedno z siedmiorga dzieci w rodzinie introligatora Łukasza Kruczkowskiego, który prowadził własną pracownię przy Małym Rynku 6. Był z wykształcenia chemikiem, absolwentem Wyższej Szkoły Przemysłowej w Krakowie.

Od roku 1920 do 1924 pełnił służbę wojskową. Został awansowany do stopnia podporucznika piechoty Wojska Polskiego ze starszeństwem z dniem 1 lutego 1922 (w 1934 został zweryfikowany z lokatą 1.). W 1925 roku ożenił się z Jadwigą Janowską.

Po studiach pracował początkowo w przemyśle i szkolnictwie zawodowym, następnie od początku lat 30. zajmował się działalnością literacką i publicystyczną; był związany z lewicą. Debiutował w Krakowie na przełomie lat 1918/1919, publikując wiersze w czasopiśmie „Maski”. Po ukończeniu studiów z zakresu technologii chemii pracował w przemyśle w Zagłębiu Dąbrowskim. W latach 1926–1933 mieszkał w Kazimierzu. Mieszkając tam zatrudnił się jako nauczyciel chemii, matematyki i fizyki w Szkole Rzemieślniczo-Przemysłowej w Maczkach^[1]. Jego żona również zaczęła pracować jako nauczycielka. W tym czasie wydał tom wierszy Młoty nad światem (1928) oraz powieść Kordian i cham (1932), która stała się rewelacją literacką. Po sukcesie tej powieści Kruczkowski poświęcił się wyłącznie pracy literackiej i publicystycznej. W 1935 powstał przeznaczony na scenę utwór satyryczny, wymierzony przeciw nacjonalizmowi i rasizmowi, Bohater naszych czasów, wystawiony w warszawskim Teatrze Comoedia, oraz powieść historyczna Pawie pióra, zaś w 1937 powieść o tematyce współczesnej Sidła. Jednocześnie pisarz systematycznie współpracował z prasą lewicową: „Sygnałami”, „Lewym Torem”, „Oblicze Dnia", „Po prostu”, „Nową Wsią”, „Epoką” i innymi. Efektem politycznej i publicystycznej działalności Kruczkowskiego były publikacje: „Człowiek i powszedniość”, „Dlaczego jestem socjalistą”, „W klimacie dyktatury” (zbiór artykułów), ukazujące się w latach 1936–1938.

Pod koniec dwudziestolecia pisarz pracował nad powieścią z czasów Stanisława Augusta oraz utworem poświęconym polskiej emigracji robotniczej w Belgii (obie powieści, nie ukończone, zaginęły).

W 1939 został zmobilizowany do 12 pułku piechoty^[2]. Wziął udział w kampanii wrześniowej, w czasie której dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu II B Arnswalde, a od 15 maja 1942 w Oflagu II D Gross-Born^[2].

Po powrocie do Polski wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, założył w Krakowie miesięcznik literacki „Twórczość”. W latach 1945–1948 był podsekretarzem stanu (wiceminister) w Ministerstwie Kultury i Sztuki, a od 1949 do 1956 roku prezesem Zarządu Głównego Związku Literatów Polskich. W latach 1951–1956 przewodniczył Komitetowi Współpracy Kulturalnej z Zagranicą. Od lutego 1957 był członkiem Rady Państwa. Od 1946 roku był posłem – kolejno: do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II i III kadencji. W latach 1952–1956 przewodniczył sejmowej Komisji Oświaty, Nauki i Kultury. Od 1952 do 1956 roku był członkiem Prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Narodowego, a od 1958 członkiem Prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu. W listopadzie 1949 został członkiem Ogólnokrajowego Komitetu Obchodu 70-lecia urodzin Józefa Stalina^[3]. Był działaczem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, członkiem egzekutywy podstawowej organizacji partyjnej przy ZG Związku Literatów Polskich w 1950^[4] oraz członkiem Komitetu Centralnego PZPR^[5].

Po wojnie był jednym z najczynniejszych organizatorów życia kulturalnego, pełniąc wiele funkcji państwowych i społecznych. Jego praca literacka nie uległa przy tym zahamowaniu. Powieściopisarz stał się dramatopisarzem. W 1948 roku Teatr Polski w Warszawie wystawił jego Odwety, dramat o problematyce współczesnej, gorąco przyjęty zarówno przez publiczność, jak i krytykę, a w dwa lata potem na scenie Starego Teatru w Krakowie, odbyła się premiera Niemców – najgłośniejszej sztuki Kruczkowskiego, choć jego autorstwo zostało podane w wątpliwość^[6]. Niemcy, grani na blisko dwudziestu scenach Polski, doczekały się 14 przekładów na języki obce, 8 wydań w językach obcych, oraz premier w: Berlinie i innych miastach niemieckich, Wiedniu, Paryżu, Brukseli, Pradze, Bratysławie, Rzymie, Sofii, Londynie, Helsinkach i Tokio.

22 listopada 1950 roku w Warszawie, na II Kongresie Obrońców Pokoju, został wybrany w skład Światowej Rady Pokoju^[7]. W tym samym roku był sygnatariuszem apelu sztokholmskiego^[8]. W 1950 roku pisarz wydał tom publicystyki Spotkania i konfrontacje oraz rekonstrukcję nieznanej i nieukończonej sztuki Stefana Żeromskiego Grzech, którą adaptował na scenę Teatru Kameralnego w Warszawie. W roku 1954 ukazał się wybór artykułów z okresu powojennego Wśród swoich i obcych oraz powstał dramat na temat skazanych na karę śmierci za przekazywanie radzieckim agentom tajemnic dotyczących amerykańskiej broni jądrowej Rosenbergów Juliusz i Ethel, natomiast w rok później – podobnie jak Juliusza i Ethel – Teatr Kameralny wystawił napisaną w roku 1952 sztukę o problematyce współczesnej Odwiedziny. Był członkiem korespondentem Akademie der Künste (Niemieckiej Akademii Sztuki)^[5].

Uchwałą Rady Państwa z 8 maja 1958 został powołany na przewodniczącego Komitetu Roku Chopinowskiego 1960^[9].

Zmarł 1 sierpnia 1962 roku w Warszawie^[5]. 4 sierpnia 1962 trumna z jego zwłokami została wystawiona na widok publiczny w Sali Kolumnowej Rady Państwa, a następnie odbył się pogrzeb z pełnymi honorami państwowymi i wojskowymi w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A26-tuje-10/11)^[10]. W pogrzebie uczestniczyły tysiące mieszkańców Warszawy. Władze PZPR i państwowe na uroczystościach reprezentowali: przewodniczący Rady Państwa Aleksander Zawadzki, premier Józef Cyrankiewicz, Edward Ochab, Ignacy Loga-Sowiński, Czesław Wycech, Stanisław Kulczyński, Oskar Lange, Bolesław Podedworny, Piotr Jaroszewicz, Franciszek Waniołka i Julian Horodecki. Przemówienia żałobne wygłosili: członek Biura Politycznego KC PZPR Edward Ochab oraz prezes Związku Literatów Polskich Jarosław Iwaszkiewicz^[11].

Jego nagrobek został zaprojektowany przez Mariana Wnuka^[12]. Przedstawia trzy leżące jedna na drugiej księgi, z których dwie są zamknięte, a trzecia, górna – otwarta^[12].

Twórczość

Powieści

Kordian i cham (1932)
Pawie pióra (1935)
Sidła (1937)

Zbiory opowiadań

Szkice z piekła uczciwych (1963)

Zbiory poetyckie

Młoty nad światem (1928, debiut literacki)

Dramaty

Kordian i cham (1935, adaptacja powieści)
Odwety (1948)
Niemcy (1949), pierwotny tytuł: Niemcy są ludźmi
Juliusz i Ethel (1954)
Odwiedziny (1955)
Pierwszy dzień wolności (1959)
Śmierć gubernatora (1961)
Rodzina Sonnenbrucków (scenariusz filmowy)

Eseistyka

Człowiek i powszedniość
Dlaczego jestem socjalistą^[13]
W klimacie dyktatury
Spotkania i konfrontacje
Prawo do kultury
Literatura i polityka

Ekranizacje i scenariusze

Rodzina Sonnenbrucków (1951) – na podstawie sztuki Niemcy,
Młodość Chopina (1951) – dialogi,
Złote i czarne (1953),
Drugie sumienie (1953),
Odwety. Trzy fragmenty z II aktu (1954),
Krzyżacy (1960) – dialogi,
Dziś w nocy umrze miasto (1961) – autor scenariusza i dialogów,
Pierwszy dzień wolności (1964) – ekranizacja sztuki o tym samym tytule,
Niemcy (Germans) (1996) – na podstawie sztuki Niemcy,
Kordian i cham – (1972) spektakl telewizyjny^[14]

Ordery i odznaczenia

Order Budowniczych Polski Ludowej^[5] (1954)^[15]
Order Sztandaru Pracy I klasy (22 lipca 1949)^[16]
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (19 lipca 1946)^[17]
Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)^[18]
Oficer Orderu Lwa Białego (Czechosłowacja, 1957)^[19]
Order Zasługi dla Ludu ze Złotą Gwiazdą (Jugosławia, 1946)^[20]
Kawaler innych zagranicznych orderów^[5]

Nagrody

Państwowa Nagroda Artystyczna I stopnia w dziale literatury za utwór dramatyczny pt. Niemcy (1950)^[21]
Międzynarodowa Stalinowska Nagroda za Umacnianie Pokoju Pomiędzy Narodami (1953)
Nagroda Państwowa I stopnia za całość twórczości literackiej (1955)^[22]

Upamiętnienie

15 października 1980 roku odsłonięto pomnik Leona Kruczkowskiego w Sosnowcu. Monument autorstwa Mariana Koniecznego znajduje się w parku im. por. pilota Jana Fusińskiego^[23].

Imieniem Leona Kruczkowskiego nazwano:

Lubuski Teatr w Zielonej Górze (od 1964 do lutego 2019)
I Liceum Ogólnokształcące w Tychach
Szkoła Podstawowa nr 7 w Olsztynie^[24]
Szkoła Podstawowa nr 40 w Lublinie^[25] (obecnie imienia Lubelskiego Lipca 1980)
Szkoła Podstawowa nr 43 w Zabrzu (obecnie bez patrona)
Szkoła Podstawowa nr 71 we Wrocławiu^[26] (obecnie imienia Zesłańców Sybiru)^[27]
osiedle w Kłodzku
osiedle w Lublinie
ulica w Warszawie w dzielnicy Śródmieście (od 21 grudnia 1962)^[28]
ulica w Kramatorsku
sala w Pałacu Kultury i Nauki^[29].

Do 2018 roku jego imię nosiło LVI Liceum Ogólnokształcące w Warszawie (obecnie^[kiedy?] imienia Rotmistrza Witolda Pileckiego)^[30].

Przypisy

↑ Stanisław Waliński: Kartki z dziejów Kazimierza Górniczego. Od przysiółków do dzielnicy ćwierćmilionowego miasta. Sosnowiec: Wydział Kultury Sportu i Rekreacji Urzędu Miejskiego w Sosnowcu, 1999. ISBN 83-87543-65-9.
↑ ^a ^b Straty ↓.
↑ Życie Warszawy, nr 306 (1808), 6 listopada 1949, s. 1.
↑ Dariusz Jarosz, Działalność Podstawowej Organizacji Partyjnej PZPR przy Zarządzie Głównym Związku Literatów Polskich w latach 1949–1953: w świetle akt własnych, w: „Mazowieckie Studia Humanistyczne”, Tom 5, Numer 1 (1999) s. 9
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Leon Kruczkowski. Nekrologi. „Nowiny”, s. 2, Nr 183 z 3 sierpnia 1962.
↑ Bogdan Szpila: Zaginione rękopisy
↑ „Trybuna Robotnicza” z 1950, nr 324 s. 3 [dostęp z dnia: 2016-08-03]
↑ Dziennik Polski, rok VI, nr 91 (1861), Kraków 1 kwietnia 1950 roku, s. 1.
↑ M.P. z 1958 r. nr 38, poz. 217.
↑ Juliusz Jerzy Malczewski (red.): Cmentarz Komunalny Powązki dawny Wojskowy w. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1989, s. 39. ISBN 83-217-2641-0.
↑ "Ostatnia droga Leona Kruczkowskiego" [w:] "Trybuna Robotnicza", nr 185 (5769), 6 sierpnia 1962, s. 1
↑ ^a ^b Juliusz Jerzy Malczewski: Cmentarz komunalny (dawny Wojskowy) na Powązkach. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1975, s. 55.
↑ Dlaczego jestem socjalistą? | Lewicowo.pl [online], lewicowo.pl [dostęp 2018-06-11] (pol.).
↑ FilmPolski.pl - KORDIAN I CHAM [online], www.filmpolski.pl [dostęp 2018-06-11] (pol.).
↑ Stefan Oberleitner, Polskie ordery, odznaczenia i niektóre wyróżnienia zaszczytne 1705–1990: vademecum dla kolekcjonerów. Polska Rzeczpospolita Ludowa, 1944–1990, Wydawnictwo Kanion, 1992, s. 22.
↑ M.P. z 1950 r. nr 6, poz. 58 „za zasługi położone dla Narodu i Państwa w dziedzinie (...), kultury i sztuki”.
↑ M.P. z 1947 r. nr 74, poz. 490 „w II rocznicę P.K.W.N. w wyróżnieniu zasług na polu pracy nad odrodzeniem państwowości polskiej, nad utrwaleniem jej podstaw demokratycznych i w odbudowie kraju”.
↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.
↑ Wysokie odznaczenia czechosłowackie dla polskich działaczy [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 59, 11 marca 1957, s. 2.
↑ Podpisanie umowy o przyjaźni i wzajemnej pomocy pomiędzy Polską a Jugosławią [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 77, 19 marca 1946, s. 1.
↑ Przyznanie Państwowych Nagród Naukowych i Artystycznych. „Nowa Kultura”. Rok I, Nr 19, s. 1, 6 sierpnia 1950. Warszawa: Związek Literatów Polskich. [dostęp 2024-08-06].
↑ Nagrody Państwowe za osiągnięcia w dziedzinie nauki, postępu technicznego, literatury i sztuki. „Życie Warszawy”. Rok XII, Nr 173 (3656), s. 5, 22 lipca 1955. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2024-06-29].
↑ Leszek Mazan. Wyspiański, Długosz, Hubal i pochód królów na Wawel. Rozmowa z prof. Marianem Koniecznym. „Nowiny”, s. 5, Nr 260 z 19 listopada 1979.
↑ Ewa Olender, Barbara Jarosz: 50 lat Szkoły Podstawowej nr 7 im. Leona Kruczkowskiego w Olsztynie. Olsztyn: Studio Poligrafii Komputerowej „SQL” s.c., 2002. ISBN 83-88125-20-6. (pol.).
↑ Szkoła Podstawowa nr 40 w Lublinie im. Leona Kruczkowskiego
↑ Szkoła Podstawowa nr 71 im. Leona Kruczkowskiego we Wrocławiu
↑ O szkole. [dostęp 2019-02-22].
↑ Uchwała nr 63 Rady Narodowej m. st. Warszawy z dnia 21 grudnia 1962 r. w sprawie nadania nazw ulicom, „Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy”, Warszawa, dnia 27 grudnia 1962 r., nr 25, poz. 91
↑ Jerzy Majewski, Tomasz Urzykowski: Pałac Kultury i Nauki. Socrealistyczna Warszawa. Spacerownik. Warszawa: Agora, 2015, s. 65. ISBN 978-83-268-2252-0.
↑ LVI Liceum Ogólnokształcące im. Rotmistrza Witolda Pileckiego [online] [dostęp 2024-04-15] (pol.).

Bibliografia

Profil na stronie Biblioteki Sejmowej,
„Leon Kruczkowski” — materiały zebrała i wstępem opatrzyła Zenona Macużanka, Państwowe Zakłady Wydawnictwa Szkolnych Warszawa 1966 rok.
Informacje w BIP IPN

Linki zewnętrzne

Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2022-08-01].

[1] Stanisław Waliński: Kartki z dziejów Kazimierza Górniczego. Od przysiółków do dzielnicy ćwierćmilionowego miasta. Sosnowiec: Wydział Kultury Sportu i Rekreacji Urzędu Miejskiego w Sosnowcu, 1999. ISBN 83-87543-65-9.

[CITEREFStraty-2] Straty ↓.

[3] Życie Warszawy, nr 306 (1808), 6 listopada 1949, s. 1.

[4] Dariusz Jarosz, Działalność Podstawowej Organizacji Partyjnej PZPR przy Zarządzie Głównym Związku Literatów Polskich w latach 1949–1953: w świetle akt własnych, w: „Mazowieckie Studia Humanistyczne”, Tom 5, Numer 1 (1999) s. 9

[N1962-5] Leon Kruczkowski. Nekrologi. „Nowiny”, s. 2, Nr 183 z 3 sierpnia 1962.

[zaginione-6] Bogdan Szpila: Zaginione rękopisy

[7] „Trybuna Robotnicza” z 1950, nr 324 s. 3 [dostęp z dnia: 2016-08-03]

[8] Dziennik Polski, rok VI, nr 91 (1861), Kraków 1 kwietnia 1950 roku, s. 1.

[9] M.P. z 1958 r. nr 38, poz. 217.

[10] Juliusz Jerzy Malczewski (red.): Cmentarz Komunalny Powązki dawny Wojskowy w. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1989, s. 39. ISBN 83-217-2641-0.

[11] "Ostatnia droga Leona Kruczkowskiego" [w:] "Trybuna Robotnicza", nr 185 (5769), 6 sierpnia 1962, s. 1

[Malczewski55-12] Juliusz Jerzy Malczewski: Cmentarz komunalny (dawny Wojskowy) na Powązkach. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1975, s. 55.

[13] Dlaczego jestem socjalistą? | Lewicowo.pl [online], lewicowo.pl [dostęp 2018-06-11] (pol.).

[14] FilmPolski.pl - KORDIAN I CHAM [online], www.filmpolski.pl [dostęp 2018-06-11] (pol.).

[15] Stefan Oberleitner, Polskie ordery, odznaczenia i niektóre wyróżnienia zaszczytne 1705–1990: vademecum dla kolekcjonerów. Polska Rzeczpospolita Ludowa, 1944–1990, Wydawnictwo Kanion, 1992, s. 22.

[16] M.P. z 1950 r. nr 6, poz. 58 „za zasługi położone dla Narodu i Państwa w dziedzinie (...), kultury i sztuki”.

[17] M.P. z 1947 r. nr 74, poz. 490 „w II rocznicę P.K.W.N. w wyróżnieniu zasług na polu pracy nad odrodzeniem państwowości polskiej, nad utrwaleniem jej podstaw demokratycznych i w odbudowie kraju”.

[18] M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.

[19] Wysokie odznaczenia czechosłowackie dla polskich działaczy [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 59, 11 marca 1957, s. 2.

[20] Podpisanie umowy o przyjaźni i wzajemnej pomocy pomiędzy Polską a Jugosławią [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 77, 19 marca 1946, s. 1.

[21] Przyznanie Państwowych Nagród Naukowych i Artystycznych. „Nowa Kultura”. Rok I, Nr 19, s. 1, 6 sierpnia 1950. Warszawa: Związek Literatów Polskich. [dostęp 2024-08-06].

[22] Nagrody Państwowe za osiągnięcia w dziedzinie nauki, postępu technicznego, literatury i sztuki. „Życie Warszawy”. Rok XII, Nr 173 (3656), s. 5, 22 lipca 1955. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2024-06-29].

[23] Leszek Mazan. Wyspiański, Długosz, Hubal i pochód królów na Wawel. Rozmowa z prof. Marianem Koniecznym. „Nowiny”, s. 5, Nr 260 z 19 listopada 1979.

[24] Ewa Olender, Barbara Jarosz: 50 lat Szkoły Podstawowej nr 7 im. Leona Kruczkowskiego w Olsztynie. Olsztyn: Studio Poligrafii Komputerowej „SQL” s.c., 2002. ISBN 83-88125-20-6. (pol.).

[25] Szkoła Podstawowa nr 40 w Lublinie im. Leona Kruczkowskiego

[26] Szkoła Podstawowa nr 71 im. Leona Kruczkowskiego we Wrocławiu

[27] O szkole. [dostęp 2019-02-22].

[28] Uchwała nr 63 Rady Narodowej m. st. Warszawy z dnia 21 grudnia 1962 r. w sprawie nadania nazw ulicom, „Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy”, Warszawa, dnia 27 grudnia 1962 r., nr 25, poz. 91

[29] Jerzy Majewski, Tomasz Urzykowski: Pałac Kultury i Nauki. Socrealistyczna Warszawa. Spacerownik. Warszawa: Agora, 2015, s. 65. ISBN 978-83-268-2252-0.

[30] LVI Liceum Ogólnokształcące im. Rotmistrza Witolda Pileckiego [online] [dostęp 2024-04-15] (pol.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

Przewodniczący	Aleksander Zawadzki (PZPR) Edward Ochab (PZPR)
Zastępcy przewodniczącego	Stanisław Kulczyński (SD) Oskar Lange (PZPR) Edward Ochab (PZPR) Bolesław Podedworny (ZSL)
Sekretarz	Julian Horodecki (ZSL)
Członkowie	Kazimierz Banach (ZSL) Leon Chajn (SD) Jan Dąb-Kocioł (ZSL) Władysław Gomułka (PZPR) Leon Kruczkowski (PZPR) Ignacy Loga-Sowiński (PZPR) Alicja Musiałowa-Afanasjew (PZPR) Roman Nowak (PZPR) Józef Ozga-Michalski (ZSL) Ryszard Strzelecki (PZPR) Jerzy Zawieyski (Znak) Jerzy Ziętek (PZPR)

Przewodniczący	Aleksander Zawadzki (PZPR)
Zastępcy przewodniczącego	Jerzy Albrecht (PZPR) Stanisław Kulczyński (SD) Oskar Lange (PZPR) Bolesław Podedworny (ZSL)
Sekretarz	Julian Horodecki (ZSL)
Członkowie	Kazimierz Banach (ZSL) Leon Chajn (SD) Władysław Gomułka (PZPR) Leon Kruczkowski (PZPR) Ignacy Loga-Sowiński (PZPR) Alicja Musiałowa-Afanasjew (PZPR) Roman Nowak (PZPR) Józef Ozga-Michalski (ZSL) Jerzy Zawieyski (Znak)