Leszek Miller
Leszek Miller (2020) | |
Pełne imię i nazwisko |
Leszek Cezary Miller |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
3 lipca 1946 |
Prezes Rady Ministrów, przewodniczący Komitetu Integracji Europejskiej | |
Okres |
od 19 października 2001 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Minister spraw wewnętrznych i administracji | |
Okres |
od 1 stycznia 1997 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Minister-szef Urzędu Rady Ministrów | |
Okres |
od 7 lutego 1996 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Minister pracy i polityki socjalnej | |
Okres |
od 26 października 1993 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Przewodniczący Sojuszu Lewicy Demokratycznej | |
Okres |
od 10 grudnia 2011 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Przewodniczący Polskiej Lewicy | |
Okres |
od 5 stycznia 2008 |
Przynależność polityczna | |
Następca | |
Przewodniczący Sojuszu Lewicy Demokratycznej | |
Okres |
od 1 lipca 1999 |
Przynależność polityczna | |
Następca | |
I sekretarz KW PZPR w Skierniewicach | |
Okres |
od 9 października 1986 |
Przynależność polityczna | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Leszek Cezary Miller (ur. 3 lipca 1946 w Żyrardowie) – polski polityk i politolog. Prezes Rady Ministrów w latach 2001–2004.
W latach 1986–1989 pierwszy sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Skierniewicach, w latach 1988–1990 sekretarz KC, a od 1989 również członek Biura Politycznego KC PZPR. W latach 1993–1996 minister pracy i polityki socjalnej, w 1996 minister-szef Urzędu Rady Ministrów, w 1997 minister spraw wewnętrznych i administracji, w latach 2001–2004 przewodniczący Komitetu Integracji Europejskiej. W okresie pełnienia przez niego funkcji premiera Polska przystąpiła do Unii Europejskiej.
W latach 1997–1999 przewodniczący Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej, w latach 1999–2004 i 2011–2016 przewodniczący Sojuszu Lewicy Demokratycznej. W latach 2008–2010 przewodniczący Polskiej Lewicy. Poseł na Sejm I, II, III, IV i VII kadencji (w latach 1991–2005 oraz 2011–2015), poseł do Parlamentu Europejskiego IX kadencji (2019–2024).
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Rodzina i pochodzenie
[edytuj | edytuj kod]Jego pradziadkiem od strony ojca był żydowski krawiec Eliasz Miller, syn Moszego i Sure z domu Francuz, który w 1869 dokonał konwersji na chrześcijaństwo, przyjmując imię Aleksander. W 1870 zawarł związek małżeński z Florentyną Muszyńską. Ich synem był Jan Miller, który miał syna Floriana[1].
Leszek Miller urodził się jako syn Floriana (1908–1957)[2] i Anny z domu Dudkiewicz (1908–1983)[3][4][5]. Jego ojciec był krawcem, matka natomiast szwaczką. Rodzice rozstali się, gdy miał pół roku – ojciec opuścił rodzinę, a przyszły premier nie utrzymywał z nim później kontaktu[6]. Zgodnie z życzeniem matki przez pewien czas był ministrantem.
Działalność zawodowa i polityczna w PRL
[edytuj | edytuj kod]W 1963 rozpoczął pracę jako robotnik w Żyrardowskich Zakładach Przemysłu Lniarskiego. Ukończył zasadniczą szkołę zawodową, a naukę kontynuował później wieczorowo w technikum w ramach Zespołu Szkół Zawodowych w Żyrardowie, którego absolwentem został w 1966[7]. Zasadniczą służbę wojskową odbywał m.in. na okręcie podwodnym ORP „Bielik”[8].
W latach 60. został działaczem Związku Młodzieży Socjalistycznej. W 1969 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[5]. W latach 1970–1971 był wiceprzewodniczącym zarządu miejskiego ZMS w Żyrardowie, w latach 1973–1974 pełnił tam funkcję sekretarza komitetu zakładowego PZPR. W 1977 ukończył studia z zakresu nauk politycznych w Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy KC PZPR[5]. Po studiach został etatowym pracownikiem aparatu partyjnego. Pracował w Komitecie Centralnym, kierując Zespołem ds. Młodzieży, a następnie Wydziałem ds. Młodzieży, Kultury Fizycznej i Turystyki. Był członkiem Komisji ds. Wewnątrzpartyjnych oraz Działalności Partii w Organach Przedstawicielskich i Administracji Państwowej KC, a także Komisji ds. Propagandy KC. Od 1982 członek Komitetu Wykonawczego Rady Krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego[5][9].
W latach 1986–1989 był pierwszym sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Skierniewicach. W grudniu 1988 został członkiem i sekretarzem KC PZPR[5]. Pełnił funkcję przewodniczącego Komisji ds. Młodzieży, Stowarzyszeń i Organizacji Społecznych[5]. W styczniu 1989 zorganizował spotkanie w stołówce KC, w którym wzięła udział grupa opozycyjnej młodzieży (m.in. z nielegalnego wówczas Niezależnego Zrzeszenia Studentów), co zostało następnie zrelacjonowane w prasie, radiu i telewizji. Jako przedstawiciel strony rządowej od lutego do kwietnia 1989 uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu, gdzie razem z Andrzejem Celińskim współprzewodniczył podzespołowi ds. młodzieży (był to jedyny stolik, który zakończył obrady bez podpisania porozumienia)[10]. W wyborach parlamentarnych w czerwcu 1989 kandydował z województwa skierniewickiego do Senatu – otrzymał 30 115 głosów, nie uzyskując mandatu. W lipcu 1989 został członkiem Biura Politycznego KC PZPR, wchodząc tym samym w skład głównego kierownictwa partii. Należał do grona najbliższych współpracowników Mieczysława Rakowskiego. Był członkiem Obywatelskiego Komitetu ds. Rewaloryzacji Grobu Nieznanego Żołnierza w Warszawie, któremu przewodniczył Stanisław Skalski[11].
Działalność polityczna w III RP
[edytuj | edytuj kod]Działalność do 2001
[edytuj | edytuj kod]Po rozwiązaniu w styczniu 1990 PZPR był jednym ze współzałożycieli Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej. Do marca 1993 pełnił funkcję sekretarza generalnego, później był wiceprzewodniczącym, a od grudnia 1997 przewodniczącym tego ugrupowania. W Sejmie I kadencji sprawował m.in. funkcję przewodniczącego grupy parlamentarnej tej partii.
Z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej od 1991 do 2005 pełnił funkcję posła na Sejm I, II, III i IV kadencji. W 1991, 1993 i 1997 uzyskiwał mandat w okręgu łódzkim. Za każdym razem uzyskiwał najwyższe indywidualne poparcie w tym okręgu (kolejno ok. 50, 85 i 125 tys. głosów). W 2001 został wybrany z nowo utworzonego okręgu łódzkiego liczbą 145 637 głosów (najwyższe procentowe poparcie wśród wszystkich kandydatów w kraju).
Na początku lat 90. jego nazwisko (podobnie jak m.in. Mieczysława Rakowskiego) było łączone ze sprawą tak zwanej moskiewskiej pożyczki. Po ujawnieniu tej sprawy w 1991 Włodzimierz Cimoszewicz bezskutecznie wzywał go do nieskładania poselskiego ślubowania.
Od 26 października 1993 do 7 lutego 1996 pełnił funkcję ministra pracy i polityki socjalnej w rządach Waldemara Pawlaka i Józefa Oleksego. W rządzie Włodzimierza Cimoszewicza 26 stycznia 1996 objął stanowisko szefa Urzędu Rady Ministrów. Od 1 stycznia 1997 do 17 października 1997 stał na czele zreformowanego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji. Po raz pierwszy w kierownictwie tego resortu znalazły się kobiety (Katarzyna Piekarska i Małgorzata Winiarczyk-Kossakowska).
W trakcie Sejmu III kadencji był przewodniczącym klubu parlamentarnego opozycyjnego SLD. W 1999 doprowadził do utworzenia na bazie większości organizacji działającej w ramach koalicji SLD jednolitej partii politycznej pod tą nazwą. 1 lipca 1999 w ramach wyboru władz organizacyjnych został przewodniczącym tymczasowej rady krajowej Sojuszu Lewicy Demokratycznej, a na kongresie założycielskim z 18 i 19 grudnia tegoż roku został wybrany na pierwszego przewodniczącego nowego ugrupowania[12]. Funkcję tę sprawował do 6 marca 2004.
Prezes Rady Ministrów
[edytuj | edytuj kod]Po zwycięstwie koalicji Sojusz Lewicy Demokratycznej – Unia Pracy w wyborach parlamentarnych w 2001, prezydent Aleksander Kwaśniewski – mimo że dymisja gabinetu Jerzego Buzka została złożona dopiero na pierwszym posiedzeniu Sejmu (19 października 2001) – już 4 października desygnował[13] Leszka Millera na prezesa Rady Ministrów, powierzając mu misję sformowania nowego rządu. Było to rozwiązanie precedensowe (powyborcze desygnowanie premiera następowało dotąd w dniu dymisji poprzedniego gabinetu), ale konstytucyjnie dopuszczalne i pozwalające na szybsze utworzenie nowego rządu[14]. 19 października 2001 został powołany na stanowiska prezesa Rady Ministrów i przewodniczącego Komitetu Integracji Europejskiej oraz przedstawił skład Rady Ministrów zaprzysiężonej przez prezydenta. 26 października 2001 wygłosił w Sejmie exposé, otrzymując wotum zaufania stosunkiem głosów 306:140 przy 1 głosie wstrzymującym się.
W trakcie jego rządów przeprowadzono m.in. reformę służb specjalnych (rozwiązano UOP, powołując w jego miejsce Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Agencję Wywiadu). Prowadzono również prace nad dostosowaniem uregulowań prawnych do wymogów Unii Europejskiej. 13 grudnia 2002 na szczycie w Kopenhadze Leszek Miller zakończył negocjacje z Unią Europejską. 16 kwietnia 2003 w Atenach wraz z Włodzimierzem Cimoszewiczem i Danutą Hübner podpisał traktat o przystąpieniu Polski do UE. W 2003 po referendum akcesyjnym zwrócił się do Sejmu o udzielenie jego rządowi wotum zaufania. Uzyskał je 13 czerwca 2003 stosunkiem głosów 236 do 213.
W marcu 2003 jego rząd podjął decyzję o przystąpieniu do tzw. koalicji antyterrorystycznej i wysłanie polskich wojsk do Iraku w ramach międzynarodowej koalicji mającej na celu obalenie rządów Saddama Husajna. Dwa miesiące wcześniej Leszek Miller był wśród sygnatariuszy listu ośmiu europejskich premierów popierających stanowisko Stanów Zjednoczonych w sprawie Iraku.
4 grudnia 2003 doznał obrażeń w wyniku katastrofy lotniczej rządowego śmigłowca Mi-8 pod Warszawą.
W trakcie jego rządów ujawniono m.in. „aferę starachowicką” i „aferę Rywina”. W lutym 2004 zrezygnował z przewodniczenia SLD. 1 maja 2004 razem z Aleksandrem Kwaśniewskim uczestniczył w Dublinie w uroczystej ceremonii przyjęcia 10 krajów (w tym Polski) do Unii Europejskiej. Następnego dnia ogłosił decyzję o ustąpieniu z urzędu premiera.
Działalność od 2005
[edytuj | edytuj kod]W pierwszym półroczu 2005 przebywał w celach naukowych i badawczych w Woodrow Wilson International Center for Scholars w Waszyngtonie. Na jesieni tegoż roku, mimo poparcia łódzkich struktur SLD, nie został wpisany na listę wyborczą do Sejmu, nie przyjął też propozycji startu do Senatu. Po wyborach zajął się publicystyką polityczną (m.in. w tygodniku „Wprost”). W latach 2005–2007 był etatowym pracownikiem SLD. 1 lipca 2006 objął funkcję szefa rady programowej dziennika „Trybuna”, którą pełnił do momentu rezygnacji z członkostwa w SLD.
15 września 2007 złożył rezygnację z członkostwa w SLD, motywując to brakiem zgody władz tego ugrupowania na jego start do Sejmu w przedterminowych wyborach z listy koalicji Lewica i Demokraci, mimo ponownego poparcia ze strony lokalnych działaczy. 20 września ogłosił, że wystartuje z pierwszego miejsca na liście Samoobrony RP w okręgu łódzkim w tych wyborach i zapowiedział tworzenie nowej lewicowej partii. W głosowaniu otrzymał 4142 głosów, nie uzyskując mandatu[15].
W styczniu 2008 na pierwszym kongresie nowo założonej partii Polska Lewica został jej przewodniczącym. W grudniu 2009 złożył deklarację członkowską do SLD[16]. W styczniu 2010 zrezygnował z członkostwa w Polskiej Lewicy i w tym samym miesiącu został przyjęty do SLD[17].
W 2010 został felietonistą środowego wydania „Super Expressu”[18]. Kilkakrotnie uczestniczył w spotkaniach Klubu Wałdajskiego[19][20][21].
W wyborach parlamentarnych w 2011 uzyskał mandat posła, startując z pierwszego miejsca listy SLD w okręgu nr 26 (z siedzibą w Gdyni)[22]. 10 dni po wyborach stosunkiem głosów 14:11 został wybrany na przewodniczącego klubu poselskiego SLD w Sejmie VII kadencji, pokonując Ryszarda Kalisza[23]. 10 grudnia 2011 został wybrany na przewodniczącego Sojuszu Lewicy Demokratycznej, pokonawszy troje kontrkandydatów: Marka Balta, Joannę Senyszyn i Artura Hebdę[24]. W 2012 w głosowaniu bezpośrednim ponownie został wybrany na szefa partii, przy braku kontrkandydatów, na czteroletnią kadencję[25].
W wyborach parlamentarnych w 2015 nie uzyskał poselskiej reelekcji (współtworzona przez SLD Zjednoczona Lewica nie przekroczyła progu wyborczego). Nie ubiegał się o ponowny wybór na przewodniczącego SLD – 23 stycznia 2016 w tej funkcji zastąpił go Włodzimierz Czarzasty[26].
1 lutego 2019 był jednym z sygnatariuszy deklaracji o powołaniu Koalicji Europejskiej przed zbliżającymi się wyborami europarlamentarnymi[27]. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019, startując z listy Koalicji Europejskiej, zdobył 79 380 głosów, uzyskując mandat eurodeputowanego IX kadencji[28]. W Parlamencie Europejskim został członkiem Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów, zasiadł też w Komisji Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów[29]. W 2021 nie przystąpił do nowo powołanej w ramach frakcji S&D delegacji pod nazwą Nowa Lewica (w której przewodnictwo objął Robert Biedroń), stając na czele dotychczasowej delegacji, która przyjęła nazwę Lewica dla Europy (w jej składzie znaleźli się również Włodzimierz Cimoszewicz i Marek Belka)[30][31].
18 marca 2021, po prawomocnym sądowym przerejestrowaniu Sojuszu Lewicy Demokratycznej na Nową Lewicę (w ramach projektu docelowego połączenia SLD i Wiosny), ogłosił swoje odejście z partii[32]. W 2024 zgodnie ze swoimi wcześniejszymi zapowiedziami[33] nie wystartował w kolejnych wyborach europejskich.
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Od 1969 jest żonaty z Aleksandrą[34]. Miał z nią syna Leszka (1970–2018)[35]. Jego wnuczka Monika Miller została fotomodelką, była uczestniczką programu rozrywkowego Dancing with the Stars. Taniec z gwiazdami[36][37].
Wyniki wyborcze
[edytuj | edytuj kod]Wybory | Komitet wyborczy | Organ | Okręg | Wynik | |
---|---|---|---|---|---|
1989 | Polska Zjednoczona Partia Robotnicza | Senat I kadencji | woj. skierniewickie | 30 115 (19,82%)[38] | |
1991 | Sojusz Lewicy Demokratycznej | Sejm I kadencji | nr 4 | 49 909 (13,11%)[39] | |
1993 | Sejm II kadencji | nr 27 | 84 355 (18,41%)[40] | ||
1997 | Sejm III kadencji | 124 651 (29,49%)[41] | |||
2001 | Sojusz Lewicy Demokratycznej – Unia Pracy | Sejm IV kadencji | nr 9 | 145 637 (43,45%)[42] | |
2007 | Samoobrona RP | Sejm VI kadencji | 4142 (0,98%)[15] | ||
2011 | Sojusz Lewicy Demokratycznej | Sejm VII kadencji | nr 26 | 18 038 (3,97%)[22] | |
2015 | Zjednoczona Lewica | Sejm VIII kadencji | 11 542 (2,47%)[43] | ||
2019 | Koalicja Europejska | Parlament Europejski IX kadencji | nr 7 | 79 380 (6,62%)[28] |
Odznaczenia, wyróżnienia i kultura masowa
[edytuj | edytuj kod]- Ordery i odznaczenia
- Order Uśmiechu (1996)
- Order Krzyża Ziemi Maryjnej I klasy (Estonia, 2002)[44]
- Honorary Companion of Honour Narodowego Orderu Zasługi (Malta, 2002)[45]
- Nagrody i wyróżnienia
- Wiktor 2001 w kategorii „najpopularniejszy polityk”
- Człowiek Roku tygodnika „Wprost”: w 2001 i 2002 (wspólnie z Günterem Verheugenem)[46]
- Nagroda specjalna Business Centre Club (2011)[47]
- Super Wektor 25-lecia (2014)[48]
- Tytuł honorowego obywatela gminy Rychwał (2019)[49]
- Kultura masowa
Był pierwowzorem postaci Ludwika M. w sztuce Macieja Kowalewskiego zatytułowanej Obywatel M., wystawianej w Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy w latach 2002–2004.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Marek Jerzy Minakowski: Żydowskie korzenie Leszka Millera i jego związki rodzinne z Kaczyńskim. minakowski.pl, 3 kwietnia 2019. [dostęp 2019-08-09].
- ↑ Żyrardów: Cmentarz Parafii MP Pocieszenia. Grobonet. [dostęp 2020-06-28].
- ↑ Żyrardów: Cmentarz Parafii MP Pocieszenia. Grobonet. [dostęp 2020-06-28].
- ↑ Prawdziwa historia Millera. Od popiersia Bieruta do flirtu ze Słońcem Peru. niezalezna.pl, 22 czerwca 2013. [dostęp 2019-11-18].
- ↑ a b c d e f Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2019-01-05].
- ↑ Leszek Miller ujawnia wstrząsającą prawdę o relacji z ojcem. „Ojciec dla mnie nie żył od zawsze”. se.pl, 19 czerwca 2019. [dostęp 2022-05-05].
- ↑ Absolwenci. elektrykzyrardow.pl. [dostęp 2019-11-03].
- ↑ Marynarz Miller, harleyowiec Hofman. Ludzka twarz polityków. tvn24.pl, 18 maja 2012. [dostęp 2019-06-24].
- ↑ Iwona Kochanowska, Marcin Meller: Metoda Millera. Od sekretarza do premiera. polityka.pl, 6 października 2001. [dostęp 2019-01-05].
- ↑ Leszek Miller. dzieje.pl. [dostęp 2019-01-05].
- ↑ Ważny element edukacji historycznej. „Trybuna Robotnicza”. Nr 196, s. 1–2, 24 sierpnia 1989.
- ↑ Partie i koalicje polityczne III Rzeczypospolitej. Krystyna Paszkiewicz (red.). Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2000, s. 113. ISBN 83-229-2051-2.
- ↑ M.P. z 2001 r. nr 34, poz. 560.
- ↑ Lech Garlicki: Polskie prawo konstytucyjne. Zarys wykładu. Wyd. 9. Warszawa: Liber, 2005, s. 294.
- ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2007. [dostęp 2016-03-17].
- ↑ Miller złożył wniosek o przyjęcie do SLD. rp.pl, 21 grudnia 2009. [dostęp 2011-06-25].
- ↑ Leszek Miller ponownie w SLD. interia.pl, 20 stycznia 2010. [dostęp 2011-06-25].
- ↑ Leszek Miller felietonistą „Super Expressu”. press.pl, 23 czerwca 2010. [dostęp 2014-04-20].
- ↑ Valdai-2010. Russia: History and Future Development. Participants. valdaiclub.com, 7 września 2010. [dostęp 2019-10-31]. (ang.).
- ↑ Andrzej Kublik: Gazowa amnezja Leszka Millera. wyborcza.pl, 22 września 2009. [dostęp 2024-09-20].
- ↑ Leszek Miller chwali w Moskwie Władimira Putina. rp.pl, 23 października 2017. [dostęp 2019-11-18].
- ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2016-03-17].
- ↑ Leszek Miller nowym szefem klubu SLD. tvn24.pl, 19 października 2011. [dostęp 2011-10-19].
- ↑ Wybrano nowego szefa Sojuszu Lewicy Demokratycznej. onet.pl, 10 grudnia 2011. [dostęp 2011-12-10].
- ↑ Leszek Miller wybrany na przewodniczącego SLD. wp.pl, 28 kwietnia 2012. [dostęp 2013-10-27].
- ↑ Włodzimierz Czarzasty nowym szefem SLD! Leszek Miller żegna się ze stanowiskiem. gazeta.pl, 23 stycznia 2016. [dostęp 2016-01-23].
- ↑ „Koalicja europejska dla Polski”. Apel byłych premierów i szefów dyplomacji. tvn24.pl, 1 lutego 2019. [dostęp 2019-10-21].
- ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-05-27].
- ↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2019-09-21].
- ↑ Jakub Szczepański: Leszek Miller dla Interii: Włodzimierz Czarzasty wstydzi się SLD. interia.pl, 10 marca 2021. [dostęp 2021-03-13].
- ↑ Dwie delegacje Lewicy w PE. gazetaprawna.pl, 10 marca 2021. [dostęp 2021-03-13].
- ↑ Edyta Bieńczak: Leszek Miller żegna się z SLD. „Nie jestem meblem”. rmf24.pl, 18 marca 2021. [dostęp 2021-03-20].
- ↑ Leszek Miller zapowiada swoją polityczną emeryturę. „Taką mam nadzieję”. polsatnews.pl, 22 marca 2023. [dostęp 2024-06-22].
- ↑ Leszek Miller z żoną na jubileuszu Seweryna. se.pl, 7 grudnia 2018. [dostęp 2019-06-24].
- ↑ Leszek Miller Jr. nie żyje. radiozet.pl, 27 sierpnia 2018. [dostęp 2018-08-27].
- ↑ Monika Miller wystąpi w show „Taniec z Gwiazdami”. polsat.pl, 22 lipca 2019. [dostęp 2019-08-08].
- ↑ Monika Miller – wiek, wzrost, rodzice, Instagram. Kim jest uczestniczka Tańca z Gwiazdami?. eska.pl, 21 września 2019. [dostęp 2019-09-21].
- ↑ M.P. z 1989 r. nr 21, poz. 150.
- ↑ M.P. z 1991 r. nr 41, poz. 288.
- ↑ M.P. z 1993 r. nr 50, poz. 470.
- ↑ M.P. z 1997 r. nr 64, poz. 620.
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2001. [dostęp 2016-03-17].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2016-03-17].
- ↑ Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-12-09]. (est.).
- ↑ Past Recipients of Honorary Honours Awards. opm.gov.mt. s. 2. [dostęp 2014-12-08]. (ang.).
- ↑ Leszek Miller, Człowiek Roku 2002. wprost.pl, 9 stycznia 2002. [dostęp 2020-01-04].
- ↑ Konkurs Lider Polskiego Biznesu: Leszek Miller z nagrodą specjalną BCC. gazetaprawna.pl, 22 stycznia 2011. [dostęp 2019-12-03].
- ↑ Wałęsa, Kwaśniewski, Miller nagrodzeni. Super Wektory 25-lecia przyznane. dziennik.pl, 28 listopada 2014. [dostęp 2020-01-04].
- ↑ Leszek Miller honorowym obywatelem. Kto go tak wyróżnił?. przegladkoninski.pl, 5 czerwca 2019. [dostęp 2019-06-17].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jerzy Machejek, Andrzej Machejek: Leszek Miller: dogońmy Europę!. Łódź: Hamal Books, 2001.
- Ludwik Stomma: Leszek Miller. Warszawa: WDK, 2001.
- Tadeusz Mołdawa: Ludzie władzy 1944–1991. Władze państwowe i polityczne Polski wg stanu na dzień 28 II 1991. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1991.
- Strona sejmowa posła VII kadencji. [dostęp 2012-04-10].
- Absolwenci Wyższej Szkoły Nauk Społecznych przy KC PZPR
- Członkowie Biura Politycznego KC PZPR
- Działacze PRON
- Działacze Związku Młodzieży Socjalistycznej
- Ludzie roku tygodnika Wprost
- Ministrowie pracy III Rzeczypospolitej
- Ministrowie spraw wewnętrznych III Rzeczypospolitej
- Ministrowie-członkowie Rady Ministrów III Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Orderem Uśmiechu
- Pierwsi sekretarze Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Skierniewicach
- Polacy odznaczeni Orderem Krzyża Ziemi Maryjnej
- Polacy odznaczeni Orderem Narodowym Zasługi (Malta)
- Politycy Polskiej Lewicy
- Politycy SdRP i SLD
- Polscy blogerzy
- Polscy posłowie do Parlamentu Europejskiego
- Posłowie z okręgu Łódź
- Premierzy III Rzeczypospolitej
- Przewodniczący Sojuszu Lewicy Demokratycznej
- Sekretarze Komitetów Zakładowych PZPR
- Szefowie Urzędu Rady Ministrów
- Uczestnicy Okrągłego Stołu (strona partyjno-rządowa)
- Ludzie urodzeni w Żyrardowie
- Urodzeni w 1946
- Posłowie na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej I kadencji (1991–1993)
- Posłowie na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej II kadencji (1993–1997)
- Posłowie na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej VII kadencji