Reprezentacja Polski w piłce nożnej mężczyzn

Polska

Reprezentacja Polski w piłce nożnej mężczyzn

Godło Polski
Przydomek	Biało-czerwoni, Orły
Związek	Polski Związek Piłki Nożnej
Sponsor techniczny	Nike
Trener	Michał Probierz
Asystent trenera	Sebastian Mila Michał Bartosz
Skrót FIFA	POL
Ranking FIFA	28. (1523.53 pkt.)
Miejsce w rankingu Elo	39. (1730 pkt.)
Zawodnicy
Kapitan	Robert Lewandowski (od 2014)
Najwięcej występów	Robert Lewandowski (156)
Najwięcej bramek	Robert Lewandowski (84)
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Mecze
Pierwszy mecz Węgry 1:0 Polska (Budapeszt, Węgry; 18 grudnia 1921)
Najwyższe zwycięstwo Polska 10:0 San Marino (Kielce, Polska; 1 kwietnia 2009)
Najwyższa porażka Dania 8:0 Polska (Kopenhaga, Dania; 26 czerwca 1948)
Medale
Igrzyska olimpijskie
1972 1976, 1992
Mistrzostwa świata
1974, 1982
Strona internetowa

Reprezentacja Polski w piłce nożnej mężczyzn – drużyna piłkarska reprezentująca Rzeczpospolitą Polską w zawodach międzynarodowych. Za jej funkcjonowanie odpowiedzialny jest Polski Związek Piłki Nożnej, organ zarządzający piłką nożną w Polsce. W reprezentacji mogą występować wyłącznie zawodnicy posiadający obywatelstwo polskie.

Reprezentacja Polski swój pierwszy mecz międzypaństwowy rozegrała w 1921 przeciwko Węgrom. Głównym stadionem, na którym podejmuje rywali w roli gospodarza, jest obecnie Stadion Narodowy w Warszawie. Z kolei jedynym obiektem posiadającym nadane przez PZPN miano narodowego jest Stadion Śląski w Chorzowie.

Polska bierze udział w rozgrywkach Pucharu Świata FIFA (mistrzostw świata) oraz mistrzostw Europy UEFA (EURO), które odbywają się naprzemiennie co dwa lata. Uczestniczyła w dziewięciu z dwudziestu jeden turniejów finałowych MŚ oraz w pięciu z szesnastu turniejów finałowych ME. Najlepszym wynikiem Polski w turnieju FIFA jest dwukrotnie trzecie miejsce osiągnięte w 1974 i 1982, a w ME – ćwierćfinał w 2016. W 1974 polski napastnik Grzegorz Lato został królem strzelców MŚ (7 trafień). W 2012 Polska wraz z Ukrainą organizowała Mistrzostwa Europy.

W przeszłości Polacy, w ramach reprezentacji A, sześciokrotnie brali również udział w turniejach olimpijskich, zdobywając w nich mistrzostwo w 1972 oraz wicemistrzostwo w 1976. Od 1992 w IO startują jednak tylko reprezentacje do lat 23 (w tej kategorii Polacy sięgnęli po wicemistrzostwo w 1992).

Reprezentacja błędnie nazywana jest również często kadrą, która jest szerszym pojęciem. Kadra powoływana jest przez właściwego trenera lub selekcjonera w kategorii klubu, okręgu lub związku i stanowi bazę do wyłonienia reprezentacji. Z kolei reprezentacja to grupa wyłoniona spośród członków kadry, czynnie uczestnicząca w rozgrywce sportowej.

Historia

1921–1939: Początki

Reprezentacja Polski przed swoim pierwszym meczem w historii, 18 grudnia 1921

Mecz Brazylii i Polski podczas MŚ 1938

Koncepcja utworzenia piłkarskiej reprezentacji Polski pojawiła się w 1919 roku podczas założycielskiego zgromadzenia Polskiego Związku Piłki Nożnej. Za jeden ze swoich głównych celów władze PZPN postawiły sobie udział drużyny narodowej w turnieju piłkarskim igrzysk olimpijskich w Antwerpii. Planom olimpijskiego debiutu przeszkodziła jednak agresja bolszewicka, dlatego ze startu zrezygnowano. Swój inauguracyjny pojedynek międzypaństwowy Biało-Czerwoni rozegrali dopiero 18 grudnia 1921 na stadionie Hungária körúti w Budapeszcie, w towarzyskim meczu przeciwko Węgrom, zakończonym porażką 0:1.

Pierwsze zwycięstwo Polacy odnieśli 28 maja 1922 w towarzyskiej potyczce na Stadionie w Sztokholmie nad Szwecją (2:1), a historyczną premierową bramkę uzyskał z rzutu karnego Józef Klotz. 20 kwietnia 1923 PZPN stał się członkiem FIFA podczas kongresu tej organizacji w Genewie. W maju 1924 reprezentacja Polski zadebiutowała na światowej imprezie – Letnich Igrzyskach Olimpijskich. W Paryżu Polacy rozegrali jedno spotkanie, ulegając Węgrom 0:5. W październiku 1933 Biało-Czerwoni po raz pierwszy przystąpili do eliminacji mistrzostw świata, w których walczyli z Czechosłowacją. W pierwszym spotkaniu na warszawskim Stadionie WP goście okazali się lepsi, zwyciężając 2:1. Bramkę dla Polski zdobył Henryk Martyna z rzutu karnego. Polskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych zakazało polskim piłkarzom wyjazdu do Pragi na mecz rewanżowy.

Cztery lata później, w eliminacjach MŚ 1938 Polacy wyeliminowali Jugosławię. Debiut w finałach mistrzostw świata miał miejsce 5 czerwca 1938 na Stade de la Meinau w Strasburgu w przegranym po dogrywce 5:6 spotkaniu 1/8 finału z Brazylią. W 1936 Polacy prowadzeni przez Józefa Kałużę wywalczyli 4. miejsce w turnieju olimpijskim w Berlinie. Największą gwiazdą przedwojennej reprezentacji był Ernest Wilimowski, zdobywca czterech goli w jednym meczu MŚ, co pozostawało rekordem mundiali do 1994. Sukcesem polskiej reprezentacji było również pokonanie w sierpniu 1939 wicemistrzów świata Węgrów 4:2.

1947–1970

Pierwszy po II wojnie światowej mecz polska reprezentacja rozegrała 11 czerwca 1947 w Oslo, przegrywając 1:3 z Norwegią. Największym sukcesem Polaków w pierwszych powojennych latach było towarzyskie zwycięstwo 3:1 nad jedną z czołowych wówczas drużyn europejskich, Czechosłowacją (1948). W tym samym roku, 26 czerwca 1948 w Kopenhadze reprezentacja Polski doznała najwyższej porażki w swojej historii, przegrywając z Danią 0:8.

Do połowy lat 50. reprezentacja narodowa rozegrała tylko jedno spotkanie o wyższą stawkę. Doszło do niego w 1952 w 1/8 finału igrzysk olimpijskich w Finlandii przeciwko Danii, a zakończyło się ono porażką 0:2 (wcześniej Polska pokonała występujący w kategorii amatorskiej zespół Francji). Jednym z najważniejszych piłkarzy w składzie reprezentacji był wówczas Gerard Cieślik. Polska miała przystąpić do eliminacji MŚ 1954, ale po wylosowaniu Węgier (jednej z najsilniejszych drużyn na świecie) wycofała się. Dnia 2 marca 1955 w Wiedniu PZPN przystąpił do nowo zawiązanej Europejskiej Unii Piłkarskiej.

W 1957 drużyna prowadzona m.in. przez Henryka Reymana rywalizowała ze Związkiem Radzieckim o awans do finałów MŚ 1958. Po porażce w Moskwie i rewanżowej wygranej w Chorzowie, w dodatkowym meczu na neutralnym terenie w Lipsku Polacy przegrali i nie wystąpili w MŚ. W 1959 zespół zadebiutował w eliminacjach do Pucharu Narodów Europy 1960, przegrywając rywalizację z Hiszpanią. Jesienią powodzeniem zakończyły się z kolei eliminacje do IO 1960, w których Polacy nie wyszli z grupy. Ważną postacią zespołu był wówczas napastnik Ernest Pol.

W 1961 reprezentacja Polski wzięła udział w eliminacjach do MŚ 1962, przegranych po dwumeczu z Jugosławią. Rok później Polacy dwukrotnie przegrali z Irlandią Północną w eliminacjach Pucharu Narodów Europy 1964. 4 września 1963 w Szczecinie Polacy pokonali Norwegów 9:0, co przez następne 45 lat było najwyższym zwycięstwem polskiego zespołu. Swojego pierwszego gola w reprezentacji strzelił wtedy Włodzimierz Lubański, czołowa postać tej drużyny w kolejnych latach. Polska przegrała również kolejne eliminacje, tym razem do MŚ 1966. W decydującym meczu uległa w Rzymie Włochom 1:6.

W następnych latach piłkarze zaliczali kolejne przegrane eliminacje, kolejno do PNE 1968 oraz IO 1968. W 1969 w zespole pojawił się Kazimierz Deyna. Pomimo obecności w składzie kilku klasowych graczy, Polska nie przebrnęła fazy eliminacji MŚ 1970.

1970–1986

Kazimierz Górski (z prawej) podczas spotkania z dziennikarzami (1985)

Początek nowej dekady stał się początkiem serii sukcesów polskiego futbolu. Jesienią 1970 ze stanowiskiem selekcjonera kadry narodowej pożegnał się ostatecznie Ryszard Koncewicz. 1 grudnia władze PZPN po raz drugi powierzyły tę funkcję Kazimierzowi Górskiemu, tym razem miał podejmować samodzielne decyzje (wcześniej był członkiem trzyosobowego kapitanatu). Pierwszym sprawdzianem były rozgrywane równolegle eliminacje ME 1972 oraz IO 1972. W tych pierwszych Polacy zanotowali kolejną porażkę, lepiej wiodło im się w meczach o awans na olimpiadę w Monachium. W decydujących o promocji Polski spotkaniach zawodnicy Górskiego pokonali Bułgarów, a amatorska reprezentacja Hiszpanii z nimi zremisowała. W pierwszej rundzie igrzysk Polacy odnieśli komplet zwycięstw, pokonując Kolumbię, Ghanę i Niemcy Wschodnie. W drugiej rundzie zremisowali z Danią oraz pokonali Związek Radziecki i Maroko. W rozegranym 10 września 1972 finale Polacy wygrali z drużyną Węgier 2:1 i zdobyli tytuł mistrza olimpijskiego. Kazimierz Deyna z 9 bramkami został królem strzelców turnieju. Po powrocie do kraju wszyscy piłkarze kadry i trenerzy zostali odznaczeni Złotymi Odznakami PZPN, a władze centralne związku podjęły uchwałę o ustanowieniu 10 września „Dniem Polskiego Piłkarza”.

Polacy w meczu o 3. miejsce mistrzostw świata, lipiec 1974

Grzegorz Lato w walce o piłkę z Marinho Chagasem, lipiec 1974

W 1973 Polacy rywalizowali z Walijczykami i Anglikami o awans do MŚ 1974. Eliminacje rozpoczęli od przegranej w Cardiff, natomiast w kolejnym meczu, 6 czerwca 1973 na Stadionie Śląskim w Chorzowie pokonali faworyzowanych Anglików 2:0. Jesienią w rewanżowym spotkaniu z Walią zwyciężyli 3:0 i do awansu potrzebowali już tylko remisu w Londynie. Mecz na Wembley zakończył się remisem 1:1 po bramce Jana Domarskiego. Znacznie więcej okazji do zdobycia bramki mieli gospodarze, lecz dzięki skutecznej postawie bramkarza Jana Tomaszewskiego, który otrzymał po meczu przydomek Człowieka, który zatrzymał Anglię, udało im się uzyskać tylko jedno trafienie. Mundial Biało-Czerwoni rozpoczęli od wygranej z Argentyną 3:2. W kolejnych spotkaniach ograli Haiti 7:0 oraz wicemistrzów świata Włochów 2:1. W drugiej rundzie okazali się lepsi od Szwedów (1:0) i Jugosłowian (2:1). W spotkaniu ze Szwecją Tomaszewski obronił rzut karny wykonywany przez Staffana Tappera. O awansie do finału decydował mecz Polski z Niemcami Zachodnimi. Toczył się on w trudnych warunkach, na zalanym po ulewnym deszczu boisku – z tego względu spotkanie to przeszło do historii jako Mecz na wodzie (niem. Wasserschlacht von Frankfurt). Tomaszewski znów obronił rzut karny, tym razem wykonywany przez Uliego Hoeneßa. Na kwadrans przed końcem decydujące trafienie uzyskał Gerd Müller. Polacy tym samym odpadli z rywalizacji o złoty medal. Kilka dni później, w grze o 3. miejsce polscy piłkarze pokonali obrońców tytułu, drużynę Brazylii 1:0 po golu Grzegorza Laty, który z 7 bramkami został królem strzelców turnieju. Prócz niego, do najlepszych zawodników mistrzostw zaliczano Deynę i Roberta Gadochę.

Niepowodzeniem dla Polaków zakończyły się kolejne eliminacje do ME 1976 w silnie obsadzonej grupie m.in. z Włochami i Holandią. 10 września 1975 drużyna Górskiego wygrała u siebie z wicemistrzami świata Holendrami 4:1. W rewanżu w Amsterdamie lepsi okazali się jednak Pomarańczowi, którzy wygrali 3:0. Oba mecze Polaków z Włochami zakończyły się wynikiem bezbramkowym. Latem 1976 Polacy wzięli udział w IO 1976 w Montrealu, w których jako obrońcy tytułu mieli zapewniony udział. Na inaugurację bezbramkowo zremisowali z Kubą, potem pokonali kolejno Iran, Koreę Północną, a w półfinale amatorską Brazylię. W finałowym spotkaniu z Niemcami Wschodnimi przegrali 1:3 i zdobyli ostatecznie srebrny medal. Andrzej Szarmach z 6 bramkami został królem strzelców turnieju. Wyniki zmagań uznano w kraju za porażkę i w tej atmosferze Kazimierz Górski odszedł ze stanowiska.

Nowym selekcjonerem wybrano Jacka Gmocha. W eliminacjach do MŚ 1978 Biało-Czerwoni tylko raz stracili punkty (po remisie 1:1 w ostatnim spotkaniu z Portugalią). Na turniej finałowy do Argentyny jechali z aspiracjami sięgającymi mistrzowskiego tytułu. W meczu otwarcia z broniącymi złota Niemcami Zachodnimi zremisowali 0:0. W kolejnych spotkaniach piłkarze wygrali z Tunezją 1:0 i z Meksykiem 3:1, dzięki czemu awansowali do drugiej rundy mistrzostw. Trafili w niej do grupy z gospodarzami turnieju Argentyną oraz z Peru i Brazylią. Mecz z Argentyńczykami przegrali 0:2, nie wykorzystując rzutu karnego. Mecz z Peru wygrali 1:0, a w kolejnym ulegli 1:3 Brazylijczykom i zostali ostatecznie sklasyfikowani poza strefą medalową. Gmocha obarczono odpowiedzialnością za słaby względem wysokich oczekiwań występ reprezentacji i wkrótce potem opuścił stanowisko.

Kolejnym selekcjonerem władze PZPN wybrały Ryszarda Kuleszę. Pod jego kierunkiem drużyna przystąpiła do eliminacji ME 1980. Tak jak cztery lata wcześniej, decydujące były spotkania ze znów będącymi wicemistrzami świata Holendrami. W Chorzowie gospodarze wygrali 2:0, lecz po stratach punktowych w meczach z NRD, w ostatnim spotkaniu eliminacji w Amsterdamie Polacy musieli wygrać. Długo utrzymywał się korzystny wynik, jednak mecz ostatecznie zakończył się remisem 1:1. W ostatnim meczu tej fazy Holendrzy pokonali Niemcy Wschodnie, zdobywając promocję do finałów ME. Po wydarzeniach afery na Okęciu Kulesza w grudniu 1980 przestał pełnić funkcję selekcjonera, a zastąpił go Antoni Piechniczek.

W 1981 zawodnicy wznowili grę w eliminacjach hiszpańskiego mundialu. W maju w Chorzowie pokonali NRD, ponownie lepsi okazali się w październikowym spotkaniu rewanżowym w Lipsku. Awans Polacy zapewnili sobie po wygranej z Maltą. W międzyczasie pokonali też 2:1 w towarzyskim spotkaniu w Buenos Aires obrońców tytułu, Argentyńczyków. Premierowy pojedynek MŚ 1982 z Włochami zakończył się bezbramkowym remisem, podobnie jak następne spotkanie z Kamerunem. W ostatnim meczu pierwszej rundy z Peru Polacy wygrali 5:1. W drugiej rundzie ich przeciwnikami byli Belgowie i Związek Radziecki. W wygranym 3:0 meczu z Belgami wszystkie trzy bramki zdobył Zbigniew Boniek. Decydujące o awansie do półfinału spotkanie z ZSRR zakończyło się bezbramkowym remisem, co premiowało do dalszej gry Polaków. W grze o finał nie byli oni jednak w stanie zatrzymać Włochów (0:2), przyszłych mistrzów świata, a zwłaszcza Paolo Rossiego, autora dwóch bramek. 10 lipca w Alicante drużyna Piechniczka zmierzyła się z Francuzami w spotkaniu o 3. miejsce, które zakończyło się zwycięstwem Polski 3:2.

Drużyna słabo spisała się w eliminacjach ME 1984 wygrywając tylko jeden mecz. Sukcesem po raz czwarty z rzędu zakończyły się za to eliminacje MŚ 1986. W decydującym spotkaniu we wrześniu 1985 Polacy bezbramkowo zremisowali z Belgią, co premiowało ich awansem do finałów. W listopadzie w towarzyskim spotkaniu wygrali ponadto 1:0 z mistrzami świata Włochami. Meksykański turniej zaczęli od bezbramkowego remisu z Marokiem. Jedyna bramka strzelona przez Polaków w tej imprezie padła w kolejnym meczu z Portugalią (1:0). W ostatnim meczu grupowym Polacy przegrali 0:3 z Anglią. Mimo zajęcia 3. miejsca w grupie, dzięki korzystnemu bilansowi reprezentacji udało się uzyskać awans do 1/8 finału. W tejże ulegli jednak wysoko Brazylii (0:4). Piechniczek podał się do dymisji, która została przyjęta.

1986–2000

Po dymisji Piechniczka stanowisko selekcjonera zostało po raz pierwszy w historii obsadzone w drodze konkursu. Jego zwycięzcą został Wojciech Łazarek. Bez sukcesu prowadził on reprezentację w eliminacjach Euro 1988 i MŚ 1990. Po wyjazdowej porażce z Anglią w czerwcu 1989 selekcjoner złożył dymisję.

Przed kolejnymi grami eliminacyjnymi stanowisko objął Andrzej Strejlau. Polacy mieli jeszcze szanse awansu na mundial, lecz nie udało im się go wywalczyć – w turnieju finałowym zabrakło ich po raz pierwszy od 1970. Jesienią 1990 prowadzeni przez Strejlaua zawodnicy przystąpili do eliminacji Euro 1992. Tym razem również nie udało się wywalczyć awansu do turnieju finałowego. W eliminacjach do MŚ 1994 szanse promocji Polacy stracili w przegranych meczach wyjazdowych z Anglią i Norwegią we wrześniu 1993. Strejlau przegrywając trzecie z rzędu eliminacje do turnieju mistrzowskiego podał się do dymisji, a w ostatnich spotkaniach tamtej fazy mistrzostw drużynę prowadził jego dotychczasowy asystent, Lesław Ćmikiewicz.

Jego następcą został mianowany Henryk Apostel, który również bez powodzenia prowadził piłkarzy w eliminacjach Euro 1996. O ostatecznej przegranej zdecydowała porażka 1:4 ze Słowacją w Bratysławie.

W pierwszej połowie 1996 cztery towarzyskie mecze bez zwycięstwa reprezentacja rozegrała pod wodzą Władysława Stachurskiego. Selekcjoner odszedł po remisie z Białorusią, a zastąpił go Antoni Piechniczek. Drugie podejście do pracy z kadrą tego trenera nie było tak udane jak pierwsze, a Polacy odpadli w eliminacjach do finałów MŚ 1998. Po domowej porażce w maju 1997 z Anglią, zakończyła się druga kadencja Piechniczka. Tymczasowo funkcję selekcjonera powierzono jego asystentowi, Krzysztofowi Pawlakowi. Pod jego wodzą Polacy pokonali Gruzję w meczu eliminacyjnym.

Pod koniec lipca 1997 władze PZPN ogłosiły decyzję o powierzeniu funkcji selekcjonera Januszowi Wójcikowi. Szkoleniowiec ten od czasu zdobycia przez prowadzoną przez niego w 1992 reprezentację U23 srebrnego medalu olimpijskiego w Barcelonie wielokrotnie był faworytem mediów do objęcia stanowiska trenera dorosłej kadry. Po dokończeniu przegranych eliminacji MŚ 1998 Polacy rozpoczęli udział w eliminacjach Euro 2000. O końcowym niepowodzeniu zdecydowały porażki w pierwszym meczu z Anglikami i w obu spotkaniach ze Szwedami (Polska zdobyła łącznie tyle samo punktów, co Anglia, jednak to rywale awansowali do gier barażowych dzięki korzystniejszemu bilansowi bramek). Po wyjazdowej porażce ze Skandynawami w ostatnim spotkaniu eliminacji PZPN zrezygnował z usług Wójcika.

2000–2013

Po odejściu Wójcika władze federacji podjęły współpracę z Jerzym Engelem, który swoją pracę prowadził pod hasłem futbol na tak. Eliminacje MŚ 2002 w wykonaniu prowadzonego przezeń zespołu zakończyły się powodzeniem po raz pierwszy od 16 lat; dodatkowo Polacy wywalczyli promocję do finałów jako pierwsza drużyna z Europy. Awans zapewnili sobie wygraną 3:0 z Norwegią we wrześniu 2001. Mundialowe mecze zawiodły jednak oczekiwania kibiców: Polacy przegrali w fazie grupowej z Koreą Południową 0:2 oraz z Portugalią 0:4. W ostatnim spotkaniu z USA grająca w rezerwowym składzie polska reprezentacja okazała się lepsza, pokonując rywali 3:1. Po powrocie do kraju drużynę i selekcjonera poddano mocnej krytyce, domagano się dymisji Engela. Trener odpierał zarzuty i zgłaszał chęć kontynuowania pracy. Federacja zdecydowała się jednak zakończyć współpracę.

Maciej Żurawski (z lewej) podczas meczu z Kostaryką na MŚ 2006

Następcą Engela został Zbigniew Boniek. Już po pięciu spotkaniach reprezentacji, w grudniu 2002 przebywający za granicą ogłosił on swoją dymisję. W tym samym miesiącu zdecydowano o zatrudnieniu Pawła Janasa. Nowy szkoleniowiec kontynuował rywalizację w eliminacjach Euro 2004. Przed ostatnią kolejką spotkań Polacy mieli jeszcze szansę zająć miejsce barażowe, lecz w tym samym czasie Łotysze nieoczekiwanie wygrali 1:0 z pewnymi awansu Szwedami i mimo pokonania przez Polaków w wyjazdowym meczu Węgrów to Łotysze zajęli drugie miejsce w grupie. Jesienią 2004 Polska rozpoczęła eliminacje MŚ 2006. W dziesięciu spotkaniach odniosła osiem zwycięstw i pomimo dwóch porażek z Anglią, dzięki korzystnym rezultatom w innych grupach, awansowała do turnieju głównego bezpośrednio z drugiego miejsca. Rozgrywany w Niemczech mundial nie był dla polskich zawodników udany. Przegrali wówczas z Ekwadorem 0:2 oraz z Niemcami 0:1. Jedyne zwycięstwo Polacy odnieśli w ostatnim meczu fazy grupowej przeciwko Kostaryce 2:1.

Radość Polaków po zdobyciu zwycięskiej bramki w meczu el. ME 2008 z Armenią, marzec 2007

Mecz Polski z Czechami podczas ME, 16 czerwca 2012

PZPN zwolnił Janasa i zatrudnił na stanowisku selekcjonera reprezentacji Holendra Leo Beenhakkera, któremu postawiono za cel awans do finałów Euro 2008. Po słabych pierwszych spotkaniach, reprezentacja zaczęła odnosić lepsze wyniki (m.in. wygrywając ze znacznie wyżej notowaną Portugalią oraz Belgią), co poprawiło wizerunek zespołu oraz trenera. Decydująca runda meczów eliminacyjnych przyniosła pierwszy w historii awans Polski do finałów mistrzostw Europy. Stało się tak m.in. po wrześniowym remisie wyjazdowym z Portugalią oraz listopadowej wygranej z Belgią. W samym turnieju Polacy zagrali jednak słabo; przegrali pierwszy mecz z Niemcami 0:2, a następnie zremisowali z Austrią 1:1. W trzecim meczu przegrali z Chorwacją 0:1, kończąc udział w turnieju na rundzie grupowej. Po nieudanych mistrzostwach Europy Polacy przystąpili do eliminacji MŚ 2010. Notowali w nich jednak dużo gorsze wyniki niż w poprzednich eliminacjach. 1 kwietnia 2009 w Kielcach Polska pokonała 10:0 San Marino, ustanawiając tym samym najwyższe zwycięstwo w swojej historii. Po wrześniowej porażce w Mariborze ze Słowenią zarząd PZPN zwolnił Beenhakkera i zastąpił go Stefanem Majewskim. Dwa ostatnie mecze eliminacyjne pod jego wodzą zostały przez Polaków przegrane i nie uzyskali oni awansu do finałowych rozgrywek.

Reprezentanci Polski przed meczem z Irlandią, 19 listopada 2013

W październiku 2009 wybrano nowego selekcjonera kadry, którym został Franciszek Smuda. Miał on przygotować i poprowadzić zespół w finałach Euro 2012, którego współorganizatorem miała być Polska i do którego nie musiała się ona kwalifikować. Mecz otwarcia tego turnieju rozegrany na Stadionie Narodowym w Warszawie zakończył się remisem 1:1 z Grecją. W drugiej połowie rzut karny dla gości został wybroniony przez Przemysława Tytonia. Kolejny mecz, tym razem z Rosją również zakończył się wynikiem 1:1. Biało-Czerwoni aby awansować do ćwierćfinału musieli wygrać w ostatnim spotkaniu z Czechami we Wrocławiu; przegrali je jednak 0:1. Franciszek Smuda podał się do dymisji.

Po zakończeniu mistrzostw PZPN wybrał nowego selekcjonera, którym został Waldemar Fornalik. Prowadzona przez niego drużyna brała udział w eliminacjach MŚ 2014, które zakończyły się dla niej porażką. Definitywnie szansę awansu stracili w październiku 2013 po porażce z Ukrainą. Dzień po przegranym meczu z Anglią prezes PZPN zdymisjonował trenera.

2013–2018

Łukasz Piszczek i Cristiano Ronaldo, 30 czerwca 2016

Wyjściowa jedenastka przed meczem MŚ z Japonią, 28 czerwca 2018

W listopadzie 2013 funkcję selekcjonera kadry objął Adam Nawałka. W pierwszym meczu pod wodzą nowego trenera Polska przegrała ze Słowacją 0:2. We wrześniu 2014 Biało-Czerwoni rozpoczęli eliminacje Euro 2016. W ramach tych rozgrywek 11 października 2014 reprezentacja Polski pierwszy raz w historii pokonała zespół Niemiec (2:0). Awans do finałów Polacy zapewnili sobie wygraną z Irlandią 2:1 w październiku 2015. Pierwszy mecz fazy grupowej ME Polska rozegrała z Irlandią Północną i zwyciężyła 1:0. W kolejnym spotkaniu z Niemcami drużyna Nawałki zremisowała 0:0, a w ostatnim meczu fazy grupowej z Ukrainą wygrała 1:0. W meczu 1/8 finału Polacy zmierzyli się ze Szwajcarią (1:1). O ich awansie do ćwierćfinału zdecydowała zwycięska seria rzutów karnych (5-4). W kolejnej rundzie Polacy zagrali z Portugalią, a ten mecz również zakończył się wynikiem 1:1. Rzuty karne lepiej wykonali tym razem przeciwnicy, którzy wygrali w nich 5-3.

W eliminacjach MŚ 2018 Polska zajęła pierwsze miejsce w grupie, wygrywając osiem spotkań, jedno remisując i jedno przegrywając. W decydującym meczu zwyciężyła Czarnogórę 4:2. Najwięcej bramek w eliminacjach zdobył Robert Lewandowski – 16, co było najlepszym wynikiem na świecie. W fazie grupowej turnieju finałowego Polska przegrała z Senegalem 1:2 i Kolumbią 0:3 oraz wygrała z Japonią 1:0, nie uzyskując tym samym awansu do fazy pucharowej mistrzostw. Nawałka nie zdecydował się na przedłużenie kontraktu i z końcem lipca rozstał się z reprezentacją.

2018–2022

Nowym selekcjonerem został Jerzy Brzęczek. Jesienią 2018 polska drużyna wzięła udział w pierwszej edycji nowo powstałej Ligi Narodów UEFA. Polacy występujący w najwyższej Lidze A zajęli w swojej grupie ostatnie miejsce, za Portugalią i Włochami i tym samym spadli do niższej dywizji. Po późniejszej decyzji UEFA rozszerzającej skład Ligi A z 12 do 16 zespołów, zachowali oni jednak miejsce na najwyższym poziomie rozgrywkowym.

W kwalifikacjach ME 2020 Polska zajęła pierwsze miejsce w grupie G wyprzedzając bezpośrednio Austrię. Wygrała osiem spotkań, jedno zremisowała i jedno przegrała. Zakwalifikowała się 13 października 2019, wygrywając z Macedonią Północną. W ostatnim meczu zwyciężyła Słowenię 3:2.

W rozgrywanej jesienią 2020 fazie ligowej drugiej edycji Ligi Narodów biało-czerwoni zajęli w swojej grupie trzecie miejsce, przegrywając w klasyfikacji z Włochami i Holandią, a wyprzedzając Bośnię i Hercegowinę.

W styczniu 2021 Brzęczek stracił posadę, a jego miejsce zajął Portugalczyk Paulo Sousa.

W czerwcu 2021 odbyło się przełożone o rok z powodu pandemii COVID-19 Euro 2020. Polska zagrała na nim w grupie E ze Słowacją, Hiszpanią i Szwecją. W pierwszym meczu reprezentacja Polski przegrała ze Słowakami 1:2 po golu samobójczym Wojciecha Szczęsnego i czerwonej kartce dla Grzegorza Krychowiaka. W następnym meczu o wszystko Polska w całkiem niezłym stylu zremisowała z Hiszpanią 1:1 po golu Roberta Lewandowskiego. W ostatnim meczu o awans ze Szwecją po dwóch bramkach Roberta Lewandowskiego Polacy ostatecznie odpadli z rozgrywek z jednym punktem na koncie. W tym samym roku przeprowadzono główną część fazy kwalifikacyjnej Mundialu 2022. Biało-czerwoni w grupie I mierzyli się z Anglikami, Węgrami, Albańczykami, Andorczykami i Sanmaryńczykami. W trakcie eliminacji odnieśli sześć zwycięstw, dwukrotnie zremisowali i ponieśli dwie porażki (w tym jedną z triumfatorem grupy – Anglią), co w efekcie dało im drugą lokatę i konieczność gry w dwustopniowych barażach.

W grudniu tego samego roku Polski Związek Piłki Nożnej rozwiązał kontrakt z Sousą za porozumieniem stron. Miesiąc później, 31 stycznia 2022, PZPN podpisał kontrakt z Czesławem Michniewiczem, wybierając go na stanowisko selekcjonera reprezentacji Polski.

W marcu 2022 polska drużyna miała zmierzyć się z Rosją w ramach półfinału baraży do Mistrzostw Świata 2022, jednak wskutek wszczętej przez to państwo inwazji na Ukrainę i protestu reprezentantów Polski, Czech i Szwecji Rosjanie zostali wykluczeni z udziału w rozgrywkach międzynarodowych, a Polsce przyznano walkower. 29 marca 2022 w finale baraży na Stadionie Śląskim biało-czerwoni wygrali 2:0 ze Szwecją, zapewniając sobie awans na MŚ, a gole w tym meczu dla Reprezentacji Polski strzelali Robert Lewandowski i Piotr Zieliński. Następnie w czerwcu i wrześniu tego roku reprezentanci Polski rozegrali jeszcze 6 spotkań w ramach Ligi Narodów. Mierzyli się wówczas z reprezentacjami Walii, Belgii i Holandii. Po trzech porażkach z Belgią i Holandią, dwóch zwycięstwach z Walią i remisie z Holandią reprezentacja zajęła ostatecznie w swojej grupie trzecie miejsce, wyprzedzając Walię. W listopadzie i grudniu polska kadra brała udział w Mistrzostwach Świata w Piłce Nożnej 2022. W pierwszym meczu Polska mierzyła się z Meksykiem, gdzie po mało atrakcyjnym z punktu widzenia kibiców widowisku Polacy zremisowali 0:0 po nietrafionym rzucie karnym przez Roberta Lewandowskiego. W następnym meczu polscy piłkarze zagrali z Arabią Saudyjską, która wcześniej sensacyjnie pokonała Argentynę. Polscy piłkarze zwyciężyli reprezentację Arabii Saudyjskiej 2:0 po golach Piotra Zielińskiego i Roberta Lewandowskiego oraz nietrafionym karnym przez Salima ad-Dausariego. W trzecim meczu Polacy grali z faworytem grupy – Argentyną. W 38. minucie Argentynie po analizie VAR został przyznany rzut karny, który został obroniony przez Wojciecha Szczęsnego. Pomimo ostatecznej przegranej 0:2 polscy piłkarze awansowali do 1/8 finału gdzie mierzyli się z Francją. Po całkiem wyrównanym spotkaniu Polacy ulegli przyszłym wicemistrzom świata 1:3 i tym samym odpadli z rozgrywek. 12 grudnia tego samego roku PZPN wydał komunikat, w którym poinformował, że nie skorzystał z opcji jednostronnego przedłużenia umowy z Michniewiczem, obowiązującej do końca 2022, zaś 22 grudnia poinformowano, że z dniem 31 grudnia 2022 roku Michniewicz przestanie pełnić funkcję selekcjonera.

Od 2023

24 stycznia 2023 PZPN poinformował, że nowym selekcjonerem został Fernando Santos. W tym samym roku Polacy podchodzą do eliminacji do Euro 2024, gdzie w grupie E mierzą się z Czechami, Albanią, Wyspami Owczymi i Mołdawią. W pierwszym meczu Santosa jako selekcjonera Polacy przegrali z reprezentacją Czech 1:3, zaś pierwsza bramka stracona przez reprezentację Polski w 27. sekundzie meczu stała się najszybciej straconym golem w historii kadry. Po kompromitujących porażkach w Mołdawii i Albanii 13 września 2023 Santos został zwolniony ze stanowiska selekcjonera reprezentacji Polski.

20 września 2023 Polski Związek Piłki Nożnej poinformował, że selekcjonerem reprezentacji Polski został Michał Probierz. Po 3 zwycięstwach, 2 remisach i 3 porażkach Polska zajęła trzecie miejsce w swojej grupie za Albanią oraz Czechami i przed Mołdawią oraz Wyspami Owczymi. Dzięki rankingowi Ligi Narodów reprezentacja uzyskała udział w barażach, które rozegrała w marcu 2024. W półfinale wygrała z Estonią 5:1, a w finale po rzutach karnych z Walią (po 120 minutach widniał wynik 0:0). Dzięki wygraniu obu meczy, reprezentacja wystąpiła na EURO 2024, gdzie trafiła do grupy D z Holandią, Austrią i Francją. 16 czerwca 2024 Polacy rozegrali mecz z faworyzowaną Holandią, ulegając jej nieznacznie 1:2, prowadząc od 16 minuty po bramce głową Adama Buksy, a następnie remisując do 83 minuty spotkania. 21 czerwca Polska mierzyła się z Austrią. Spotkanie zakończyło się porażką Polaków 1:3, co oznaczało utratę szans na awans do dalszej części rozgrywek. 25 czerwca 2024 Polacy rozegrali swój ostatni mecz w turnieju przeciwko ówczesnemu wicemistrzowi świata Francji, spotkanie zakończyło się remisem 1:1, a jedyną bramkę dla biało-czerwonych zdobył z rzutu karnego Robert Lewandowski.

5 września 2024 reprezentacja Polski w fazie grupowej Ligi Narodów UEFA (2024/2025) pokonała po trudnym meczu reprezentacje Szkocji 3:2. 3 dni później Polacy zmierzyli się na wyjeździe z brązowymi medalistami Mistrzostw Świata 2022 Chorwatami. Pomimo bezbramkowego remisu do 52. minuty meczu biało-czerwoni ostatecznie przegrali 0:1 po golu Luki Modricia. 12 października 2024 Polacy zmierzyli się z reprezentacją Portugalii z , którą przegrali 1:3 . W czwartym meczu Ligi Narodów UEFA (2024/2025) biało-czerwoni po bramkach Piotra Zielińskiego,Nicoli Zalewskiego oraz Sebastiana Szymańskiego zremisowali w starciu rewanżowym z reprezentacją Chorwacji 3:3.

Identyfikacja zespołu

Barwy i stroje

Polscy kibice podczas ME 2012, Plac Defilad w Warszawie

Kolorystyka ubiorów reprezentantów Polski jest odzwierciedleniem barw państwowych RP oraz flagi i herbu państwa, a więc związana z barwami białą i czerwoną.

Stroje domowe tradycyjnie składają się z białej koszulki, czerwonych spodenek i białych getrów, natomiast najczęściej wszystkie elementy zestawu wyjazdowego są czerwone (choć w przeszłości niekiedy na wyjazdach grano w białych spodenkach). Na przestrzeni lat różnice w projekcie i kolorystyce strojów dotyczyły zwykle szczegółów, a ogólny wzór ubioru pozostaje niezmienny od 1921. W latach 1948–1970 stosowana była biało-czerwona, pasiasta wersja getrów.

W rzadkich przypadkach używano odmiennego od dwóch podstawowych zestawu kolorystycznego. W 1961 Polacy w meczu z ZSRR zagrali w błękitnych strojach, w 1998 z Chorwacją w granatowych koszulkach i czerwonych spodenkach, również w tym samym roku z Luksemburgiem w czarnych koszulach i białych szortach, następnie w 2002 z Danią w jednolitym granatowym stroju, w 2005 z Austrią w białych koszulkach i czarno-granatowych spodenkach, a w 2006 z Chorwacją w jednolicie niebieskich kostiumach. Po raz ostatni Polacy zagrali w innych, niż białe i czerwone barwach w 2010 z Bułgarią (jednolite granatowe z czerwono-białymi rękawkami).

Koszulki reprezentacji Polski (2015)

Tradycyjne stroje reprezentacji Polski

Zestaw domowy

Zestaw wyjazdowy

W latach 2014–2015 domowe stroje reprezentacji Polski były białe z pionowym czerwonym pasem pośrodku, spodenki natomiast były jednolicie białe. Na zestaw wyjazdowy składały się koszulka w kolorze czerwonym z białym pasem pośrodku oraz czerwone spodenki. Pierwszy występ w odzieży z tym wzorem Polacy zanotowali 5 marca 2014 na Stadionie Narodowym w Warszawie w meczu ze Szkocją.

Od 2016 reprezentacja występuje w białych koszulkach i czerwonych spodenkach (zestaw domowy) oraz w czerwonych koszulkach i spodenkach (zestaw wyjazdowy).

Producent	Okres
Polsport	?–1974
Adidas	1974–1992
Admiral (reprezentacja olimpijska)	1992
Dorbill	1992–1993
Adidas	1993
Lotto	1993–1994
Puma	1994–1996
Nike	1996–1999
Adidas	1999
Puma	1999–2000
Tico	2000
Puma	2001–2008
Nike	2009–

W latach 1970–1976 ręczniki dla reprezentacji produkowane były przez Zakłady Przemysłu Bawełnianego „Frotex” w Prudniku.

Historia strojów

Stroje domowe

MŚ 1974

MŚ 1978

MŚ 1982

MŚ 1986

1990–1991

1992

1994–1995

1996

1998

MŚ 2002

2004–2005

MŚ 2006

ME 2008

2009

2010–2011

ME 2012

2014–2015

ME 2016

MŚ 2018

ME 2020

MŚ 2022

ME 2024

Stroje wyjazdowe

MŚ 1974

MŚ 1978

MŚ 1982

MŚ 1986

1990–1991

1992

1994–1997

1998

MŚ 2002

2004

MŚ 2006

ME 2008

2009

2010–2011

ME 2012

2014–2015

ME 2016

MŚ 2018

ME 2020

MŚ 2022

ME 2024

Logo

Ubiór reprezentacji tradycyjnie ozdabiany jest polskim herbem państwowym. Odróżnia to polski zespół od wielu innych drużyn narodowych, u których umieszcza się na piersiach graczy znaki krajowych federacji piłkarskich (oprócz reprezentacji Polski stroje ozdobione znakiem państwowym, a nie logotypem krajowego związku używają m.in. Słowacy i Węgrzy, a do niedawna także Czesi). Jedynie na początku istnienia reprezentacji Polski na koszulkach umieszczano nie herb, a samo godło (orła).

W latach 20. orzeł (bez tarczy, niebędący dokładnym odwzorowaniem ani godła ani herbu RP) umieszczany był na lewej piersi piłkarzy i zajmował całą jej powierzchnię. W latach 30. orzeł uległ zmniejszeniu, upodobniono go też do oficjalnego wzoru ustawowego. W latach 50. doszło do kolejnej zmiany i symbol został przesunięty z wysokości serca na środek torsu. Od połowy lat 90. orzeł umieszczany był naprzemiennie na środku lub z lewej strony koszulki, na wysokości serca stale zaczęto umieszczać go od 2002. Podczas meczu z Holandią w 1975 Polacy przez pomyłkę producenta wystąpili w koszulce z czerwonym orłem.

Na początku lat 60. w tarczy nad godłem (orłem) pojawił się napis „POLSKA”, wpisywano go w tarczę herbową do końca 2005. W latach 2006–2007 koszulki zawierały z przodu motyw husarza, a prócz herbu Polski, po prawej stronie piersi umieszczono ówczesny logotyp reprezentacji: piłkę i skrzydło z napisem „POLSKA” pod spodem. Znak ten pojawił się również na kolejnym wzorze koszulek, obowiązującym w 2008.

Po raz pierwszy polskiego herbu lub godła zabrakło na koszulkach reprezentantów w 1992. Ich producent (Admiral) zastąpił znak państwowy wariacją ówczesnego logotypu PZPN ze zmienionym graficznie wyglądem orła (ptak był skierowany w swoją lewą stronę, lecz z przekręconym w prawo łbem). W listopadzie 2011 na Stadionie Miejskim we Wrocławiu zaprezentowano nowy wzór ubiorów, w których reprezentacja Polski rozgrywać miała spotkania ME 2012 (zestaw wykorzystano po raz pierwszy podczas meczu z Włochami 11 listopada we Wrocławiu). Na koszulkach znalazły się: nowe logo PZPN, z napisem „POLSKA” (zamiast „PZPN”) pod spodem, logo producenta odzieży, a na ramieniu okrągła naszywka z marką EURO 2012. Wygląd nowych trykotów (umieszczenie związkowego znaku zamiast herbu było pomysłem działaczy PZPN) spotkał się z ogromną falą krytyki wśród kibiców, którzy zapowiedzieli bojkot nowych strojów. W wyniku protestów kibiców (w trakcie meczu z Włochami oraz cztery dni później z Węgrami w Poznaniu skandowano Gdzie jest orzeł?) symbol państwowy został przed kolejnymi meczami naszyty pomiędzy logotypem związku i marką producenta stroju. Kilka miesięcy później umieszczanie godła państwowego na strojach reprezentantów kraju stało się obowiązkiem ustawowym.

Od 2014 koszulki reprezentacji nie zawierają już marki PZPN^{[niewiarygodne źródło?]}. Dotyczy to całego sprzętu meczowego zawodników, logo pozostało na niektórych elementach ubioru członków sztabu, marynarkach i dokumentach.

Stadion domowy

Stadiony reprezentacji Polski

Stadion Narodowy w Warszawie przed półfinałowym meczem ME 2012 Niemców z Włochami

Stadion Śląski w Chorzowie (2017)

Stadion WP w Warszawie (2015)

Stadion Dziesięciolecia w Warszawie (lata 60.)

Polska drużyna podejmowała dotąd rywali na 51 obiektach rozmieszczonych w 30 polskich miastach. Najwięcej spotkań w roli gospodarza piłkarska reprezentacja Polski rozegrała na Stadionie Wojska Polskiego w Warszawie (74); po raz pierwszy wystąpiła na nim 26 października 1930 w meczu z Łotwą, a po raz ostatni jak dotąd 16 listopada 2022 z Chile[1].

Drugą pozycję wśród polskich stadionów pod względem liczby rozegranych spotkań międzypaństwowych zajmuje Stadion Śląski w Chorzowie (61 meczów; pierwszy 22 lipca 1956 z Niemcami Wschodnimi, ostatni 29 marca 2022 ze Szwecją). Obiekt ten najbardziej ze wszystkich krajowych aren kojarzony jest z sukcesami reprezentacji, m.in. ze zwycięstwami nad ZSRR (1957), Anglią (1973), Holandią (1975 i 1979), Włochami (1985) i Portugalią (2006); również w spotkaniach na Śląskim polska drużyna zapewniała sobie awanse na MŚ 1978, MŚ 1986, MŚ 2002, MŚ 2022 i ME 2008. Po meczu z Anglią w 1973 brytyjscy dziennikarze określili stadion Kotłem Czarownic, co do dziś pozostaje w użyciu wśród dziennikarzy i kibiców. W latach 2009–2017 obiekt był w przebudowie, po ponownym otwarciu posiada pojemność 54 378 miejsc.

Z kolei 25 spotkań Polska rozegrała na warszawskim Stadionie Dziesięciolecia (pierwsze 28 października 1956 z Norwegią, ostatnie 17 kwietnia 1983 z Finlandią). Po tym meczu obiekt ten nie był już wykorzystywany w celach sportowych, a w latach 90. na jego koronie powstało targowisko. W latach 2008–2012 stadion zburzono i w jego miejscu postawiono Stadion Narodowy o pojemności 58 500 miejsc. Na nowym obiekcie reprezentacja rozegrała dotąd 36 spotkań.

Stadion Śląski decyzją Polskiego Związku Piłki Nożnej z 10 lipca 1993 posiada, jako jedyny w kraju, status stadionu narodowego. Określenie narodowy nie jest jednak częścią oficjalnej nazwy tej areny. Z kolei oddany do użytku w 2012 obiekt, pomimo faktu zarejestrowania pod nazwą Stadion Narodowy w Warszawie, nie posiada nadawanej z woli PZPN godności stadionu narodowego.

Co najmniej 10 spotkań domowych polska reprezentacja rozegrała także na Stadionie Miejskim w Poznaniu (17 gier w latach 1986–2021), Stadionie Olimpijskim we Wrocławiu (14 gier w latach 1950–1987), Stadionie Henryka Reymana w Krakowie (13 gier w latach 1956–2016), Stadionie Miejskim we Wrocławiu (12 gier w latach 2011–2021), Stadionie ŁKS w Łodzi (10 gier w latach 1924–1983), Stadionie Zdzisława Krzyszkowiaka w Bydgoszczy (10 gier w latach 1972–2009) oraz na Stadionie w Gdańsku (10 gier w latach 2011–2020).

Najwyższą frekwencję na domowym meczu Polaków zanotowano 28 czerwca 1959 na Stadionie Śląskim – mecz el. ME 1960 z Hiszpanią obserwowało ponad 100 000 widzów. Z kolei najwyższa frekwencja w meczu za granicą to ponad 130 000 widzów w Rio de Janeiro podczas towarzyskiej gry Brazylii z Polską 8 czerwca 1966.

Zasięg medialny

Polskie Radio transmituje mecze polskiej drużyny od lat 30. XX wieku

Pierwsze relacje ze spotkań reprezentacji Polski publikowane były w prasie sportowej, m.in. w Przeglądzie Sportowym, który na początku swego istnienia był oficjalnym organem PZPN. Z kolei pierwsze bezpośrednie transmisje radiowe zaczęto przeprowadzać w latach 30. Jednym ze sprawozdawców Polskiego Radia był wtedy Michał Frank, który komentował na żywo rozgrywane w 1938 we francuskim Strasburgu spotkanie mistrzostw świata Polska–Brazylia. Jego relację emitowaną z odbiorników wystawianych na ulicach i zainstalowanych na stadionach głośników śledziły w Polsce miliony osób. PR od lat jest jedynym nadawcą radiowym transmitującym w całości spotkania polskiej drużyny. Na przełomie XX i XXI wieku głównymi sprawozdawcami byli Tomasz Zimoch (do 2016) i Andrzej Janisz.

TVP1 emituje mecze reprezentacji od 1957 (z okresowymi przerwami)

Pierwszym meczem polskiej reprezentacji transmitowanym przez telewizję był pojedynek Polska–Turcja z 19 maja 1957 (TVP, dziś TVP1). Komentowali je Stefan Rzeszot, Karol Hig i Zbigniew Smarzewski. W kolejnych latach liczba spotkań drużyny narodowej emitowanych w telewizji rosła. Największą popularność wśród widzów osiągnęły w czasie sukcesów piłkarzy na igrzyskach olimpijskich i mistrzostwach świata w latach 70. i 80. Mecz otwarcia mundialu w 1978 Polska–Niemcy miało w polskiej telewizji śledzić 23 miliony widzów. Czołowym sprawozdawcą w tym okresie był Jan Ciszewski, który komentował m.in. mecz eliminacji mundialu Anglia–Polska (1973) oraz spotkania Polaków na IO 1972, MŚ 1974, IO 1976, MŚ 1978 i MŚ 1982. Dziś uznawany jest za najsłynniejszego polskiego komentatora sportowego. Spotkania reprezentacji Polski w TVP na przestrzeni lat komentowali również m.in. Andrzej Zydorowicz, Dariusz Szpakowski, Maciej Iwański, Tomasz Jasina i Jacek Laskowski.

Po raz pierwszy mecz drużyny narodowej poza TVP transmitowano na antenie Wizja TV, a miało to miejsce 6 września 1998 (Bułgaria–Polska). Stacja ta przeprowadzała transmisje ze spotkań reprezentacji do końca 2001 (od jesieni 1999 na antenie kanału Wizja Sport). W TVP niektóre ze spotkań w tym czasie były retransmitowane z opóźnieniem, transmitowane równocześnie lub nieemitowane w ogóle. W 1999 mecz Anglia–Polska został nadany na żywo przez Canal+.

Polsat Sport – nadawca spotkań reprezentacji w latach 2002, 2006, 2008, 2014–2017 i od 2018

Występy Polaków na MŚ 2002 i MŚ 2006 były pokazywane jednocześnie w kanałach Polsatu oraz w TVP2. W drugim programie Telewizji Polskiej nadawano w tamtym okresie wszystkie mecze reprezentacji (na początku 2008 przeniesiono je ponownie do programu pierwszego; wyjątkiem były ME 2008, do których prawa miał tylko Polsat). W latach 2014–2017 wszystkie mecze eliminacji ME i MŚ oraz finałów mistrzostw kontynentu emitowano w Polsacie (w tym w Polsacie Sport, którego podstawowym komentatorem był Mateusz Borek). Z kolei wszystkie gry towarzyskie w tym czasie pokazywała TVP. Mecze Polski na ME 2016 były transmitowane przez TVP i Polsat równocześnie. W tym samym roku Telewizja Polska zakupiła prawa emisji wszystkich spotkań polskiej drużyny w latach 2018–2022. Występy Polaków na MŚ 2018 były emitowane również w TVP 4K.

Obecnie wszystkie mecze reprezentacji Polski transmitowane są w całości na żywo na antenach PR Program I oraz TVP1, TVP Sport i Polsat Sport.

Sztab szkoleniowy

Dane aktualne na dzień 09.04.2024.

Trener	Michał Probierz
Drugi trener	Robert Góralczyk
Asystent trenera	Sebastian Mila Michał Bartosz
Rzecznik prasowy	Emil Kopański
Team manager
Kierownik techniczny	Paweł Kosedowski
Asystent kierownika technicznego	Paweł Sidorowicz
Trener bramkarzy	Andrzej Dawidziuk
Trener przygotowania fizycznego	Mateusz Oszust
Trener analityk	Hubert Małowiejski Marcin Dorna Bartłomiej Zalewski Daniel Wojtasz
Trener-stażysta	Marcin Włodarski
Analityk wideo	Jakub Rejmoniak
Lekarz	Jacek Jaroszewski
Fizjoterapeuta	Paweł Bamber Adam Kurek Marcin Bator
Masażysta	Wojciech Herman
Szef kuchni	Tomasz Leśniak
Dietetyk	Wojciech Zep
Komunikacja	Tomasz Kozłowski
Logistyka	Łukasz Gawrjołek
Ochrona	Robert Siwek

Zawodnicy

Obecny skład

Następujący gracze zostali powołani przez selekcjonera Michała Probierza do kadry na mecze Ligi Narodów z Portugalią i Chorwacją w dniach 12 i 15 października 2024:

Mecze i gole wg stanu z 15 października 2024 po meczu z Chorwacją:

Nr	Zawodnik	Data urodzenia (wiek)	Mecze	Gole	Klub
Bramkarze
1	Łukasz Skorupski	5 maja 1991 (33 lata)	13	0	Bologna
12	Marcin Bułka	4 października 1999 (24 lata)	3	0	OGC Nice
22	Bartosz Mrozek	23 lutego 2000 (24 lata)	0	0	Lech Poznań
	Kacper Trelowski	19 sierpnia 2003 (21 lat)	0	0	Raków Częstochowa
Obrońcy
2	Kamil Piątkowski	21 czerwca 2000 (24 lata)	4	0	Red Bull Salzburg
3	Paweł Dawidowicz	20 maja 1995 (29 lat)	17	0	Hellas Verona
5	Jan Bednarek	12 kwietnia 1996 (28 lat)	64	1	Southampton
14	Jakub Kiwior	15 lutego 2000 (24 lata)	29	1	Arsenal
15	Tymoteusz Puchacz	23 stycznia 1999 (25 lat)	14	0	Holstein Kiel
18	Bartosz Bereszyński	12 lipca 1992 (32 lata)	56	0	Sampdoria
Pomocnicy
6	Maxi Oyedele	7 listopada 2004 (19 lat)	1	0	Legia Warszawa
7	Kacper Urbański	7 września 2004 (20 lat)	9	0	Bologna
8	Jakub Moder	7 kwietnia 1999 (25 lat)	30	2	Brighton
10	Piotr Zieliński	20 maja 1994 (30 lat)	97	14	Inter Mediolan
13	Jakub Kamiński	5 czerwca 2002 (22 lata)	16	1	VfL Wolfsburg
16	Bartosz Kapustka	23 grudnia 1996 (27 lat)	15	3	Legia Warszawa
17	Michael Ameyaw	16 września 2000 (24 lata)	2	0	Raków Częstochowa
19	Przemysław Frankowski	12 kwietnia 1995 (29 lat)	47	3	RC Lens
20	Sebastian Szymański	11 maja 1999 (25 lat)	40	5	Fenerbahçe SK
21	Nicola Zalewski	23 stycznia 2002 (22 lata)	25	3	AS Roma
Napastnicy
9	Robert Lewandowski (kapitan)	21 sierpnia 1988 (36 lat)	156	84	FC Barcelona
11	Karol Świderski	23 stycznia 1997 (27 lat)	37	11	Charlotte
23	Krzysztof Piątek	1 lipca 1995 (29 lat)	32	12	Başakşehir

Ostatnio powołani

Następujący gracze również byli powołani do polskiej kadry w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy:

Zawodnik	Data urodzenia (wiek)	Mecze	Gole	Klub	Ostatnie powołanie
Bramkarze
Bartłomiej Drągowski	19 sierpnia 1997 (27 lat)	2	0	Panathinaikos AO	vs. Portugalia, 12 października 2024 vs. Chorwacja, 15 października 2024
Mateusz Kochalski	25 lipca 2000 (24 lata)	0	0	Qarabağ	UEFA Euro 2024
Wojciech Szczęsny	18 kwietnia 1990 (34 lata)	84	0	FC Barcelona	UEFA Euro 2024
Oliwier Zych	28 czerwca 2004 (20 lat)	0	0	Aston Villa	Szeroka kadra na UEFA Euro 2024
Obrońcy
Paweł Bochniewicz	30 stycznia 1996 (28 lat)	3	0	Sc Heerenveen	Szeroka kadra na UEFA Euro 2024
Matty Cash	7 sierpnia 1997 (27 lat)	15	1	Aston Villa	vs. Estonia, 21 marca 2024 vs. Walia, 26 marca 2024
Tomasz Kędziora	11 czerwca 1994 (30 lat)	32	1	PAOK	vs. Czechy, 17 listopada 2023 vs. Łotwa, 21 listopada 2023
Patryk Peda	16 kwietnia 2002 (22 lata)	3	0	Palermo	vs. Czechy, 17 listopada 2023 vs. Łotwa, 21 listopada 2023
Bartosz Salamon	1 maja 1991 (33 lata)	15	0	Lech Poznań	UEFA Euro 2024
Mateusz Skrzypczak	22 sierpnia 2000 (24 lata)	0	0	Jagiellonia Białystok	vs. Portugalia, 12 października 2024 vs. Chorwacja, 15 października 2024
Sebastian Walukiewicz	5 kwietnia 2000 (24 lata)	7	1	Torino	vs. Portugalia, 12 października 2024 vs. Chorwacja, 15 października 2024
Bartłomiej Wdowik	25 września 2000 (24 lata)	1	0	Hannover 96	vs. Czechy, 17 listopada 2023 vs. Łotwa, 21 listopada 2023
Mateusz Wieteska	11 lutego 1997 (27 lat)	4	0	Cagliari	vs. Szkocja, 5 września 2024 vs. Chorwacja, 8 września 2024
Pomocnicy
Adrian Benedyczak	24 listopada 2000 (23 lata)	0	0	Parma	vs. Czechy, 17 listopada 2023 vs. Łotwa, 21 listopada 2023
Mateusz Bogusz	22 sierpnia 2001 (23 lata)	1	0	Los Angeles	vs. Szkocja, 5 września 2024 vs. Chorwacja, 8 września 2024
Patryk Dziczek	25 marca 1998 (26 lat)	2	0	Piast Gliwice	vs. Czechy, 17 listopada 2023 vs. Łotwa, 21 listopada 2023
Kamil Grosicki	8 czerwca 1988 (36 lat)	94	17	Pogoń Szczecin	UEFA Euro 2024
Jakub Kałuziński	31 października 2002 (21 lat)	1	0	Antalyaspor	Szeroka kadra na UEFA Euro 2024
Mateusz Kowalczyk	16 kwietnia 2004 (20 lat)	0	0	GKS Katowice	vs. Szkocja, 5 września 2024 vs. Chorwacja, 8 września 2024
Kacper Kozłowski	16 października 2003 (20 lat)	6	0	Gaziantep	vs. Portugalia, 12 października 2024 vs. Chorwacja, 15 października 2024
Mateusz Łęgowski	29 stycznia 2003 (21 lat)	1	0	Yverdon-Sport	vs. Czechy, 17 listopada 2023 vs. Łotwa, 21 listopada 2023
Filip Marchwiński	10 stycznia 2002 (22 lata)	2	0	US Lecce	vs. Wyspy Owcze, 12 października 2023 vs. Mołdawia, 15 października 2023
Dominik Marczuk	1 listopada 2003 (20 lat)	0	0	Real Salt Lake	vs. Estonia, 21 marca 2024 vs. Walia, 26 marca 2024
Jakub Piotrowski	4 października 1997 (26 lat)	10	2	Łudogorec Razgrad	vs. Portugalia, 12 października 2024 vs. Chorwacja, 15 października 2024
Taras Romanczuk	14 listopada 1991 (32 lata)	4	1	Jagiellonia Białystok	UEFA Euro 2024
Michał Skóraś	15 lutego 2000 (24 lata)	9	0	Club Brugge	UEFA Euro 2024
Bartosz Slisz	29 marca 1999 (25 lat)	13	0	Atlanta United	vs. Szkocja, 5 września 2024 vs. Chorwacja, 8 września 2024
Karol Struski	18 stycznia 2001 (23 lata)	1	0	Aris Limassol	vs. Czechy, 17 listopada 2023 vs. Łotwa, 21 listopada 2023
Damian Szymański	16 czerwca 1995 (29 lat)	18	2	AEK Ateny	UEFA Euro 2024
Paweł Wszołek	30 kwietnia 1992 (32 lata)	14	2	Legia Warszawa	vs. Estonia, 21 marca 2024 vs. Walia, 26 marca 2024
Napastnicy
Adam Buksa	12 lipca 1996 (28 lat)	18	7	Midtjylland	vs. Szkocja, 5 września 2024 vs. Chorwacja, 8 września 2024
Arkadiusz Milik	28 lutego 1994 (30 lat)	73	17	Juventus	Szeroka kadra na UEFA Euro 2024

Składy w turniejach międzynarodowych

Składy na mistrzostwach świata

Składy na mistrzostwach Europy

Składy na igrzyskach olimpijskich

Kapitanowie

Lista zawodników, którzy wyprowadzali reprezentację Polski na boisko w co najmniej 10 spotkaniach:

Zawodnik	Lata	Uwagi
Józef Kałuża	1925–1928
Jerzy Bułanow	1931–1935
Władysław Szczepaniak	1934–1947	Kapitan na MŚ 1938
Tadeusz Parpan	1947–1950
Gerard Cieślik	1950–1958	Kapitan na IO 1952
Edmund Zientara	1956–1961	Kapitan na IO 1960
Lucjan Brychczy	1960–1969
Henryk Szczepański	1961–1965
Stanisław Oślizło	1966–1971
Bernard Blaut	1968–1971
Włodzimierz Lubański	1970–1980	Kapitan na IO 1972 (złoty medal)
Kazimierz Deyna	1973–1978	Kapitan na MŚ 1974 (brązowy medal), IO 1976 (srebrny medal) oraz na MŚ 1978
Antoni Szymanowski	1975–1979
Grzegorz Lato	1976–1980
Władysław Żmuda	1980–1985	Kapitan na MŚ 1982 (brązowy medal)
Zbigniew Boniek	1985–1988	Kapitan na MŚ 1986
Waldemar Prusik	1987–1991
Zbigniew Kaczmarek	1990–1991
Jerzy Brzęczek	1992–1999	Kapitan na IO 1992 (srebrny medal, reprezentacja IO)
Roman Kosecki	1993–1995
Tomasz Wałdoch	1993–2002	Kapitan na MŚ 2002 (dwa mecze)
Tomasz Łapiński	1994–1999
Jacek Zieliński	1996–2003	Kapitan na MŚ 2002 (jeden mecz)
Jacek Bąk	2002–2008	Kapitan na MŚ 2006 oraz na ME 2008 (jeden mecz)
Tomasz Kłos	2004–2005
Michał Żewłakow	2006–2011	Kapitan na ME 2008 (jeden mecz)
Maciej Żurawski	2006–2008	Kapitan na ME 2008 (jeden mecz)
Jakub Błaszczykowski	2010–2013	Kapitan na ME 2012
Robert Lewandowski	2013–	Kapitan na ME 2016, MŚ 2018, ME 2020, MŚ 2022 oraz ME 2024 (jeden mecz)

Obecnym kapitanem reprezentacji jest Lewandowski (wyznaczony przez trenera Adama Nawałkę w grudniu 2014), który wyprowadzał polski zespół na boisko w rekordowych 91 spotkaniach. Wcześniej wieloletnim rekordzistą w liczbie występów z kapitańską opaską od początku spotkania był Deyna (57 meczów).

Mecze i wyniki od 2022

Rozgrywki	Data	Przeciwnik	Wynik	Miasto	Zdobywcy bramek dla Polski
Mecz towarzyski	23 marca 2022	Szkocja	1:1 (0:0)	Glasgow	Krzysztof Piątek (90+4', K)
Eliminacje do Mundialu 2022 - baraże	29 marca 2022	Szwecja	2:0 (0:0)	Chorzów	Robert Lewandowski (49', K), Piotr Zieliński (72')
Liga Narodów 2022/23	1 czerwca 2022	Walia	2:1 (0:0)	Wrocław	Jakub Kamiński (72'), Karol Świderski (85')
	8 czerwca 2022	Belgia	1:6 (1:1)	Bruksela	Robert Lewandowski (28')
	11 czerwca 2022	Holandia	2:2 (0:1)	Rotterdam	Matty Cash (18'), Piotr Zieliński (49')
	14 czerwca 2022	Belgia	0:1 (0:1)	Warszawa
	22 września 2022	Holandia	0:2 (0:1)	Warszawa
	25 września 2022	Walia	1:0 (0:0)	Cardiff	Karol Świderski (57')
Mecz towarzyski	16 listopada 2022	Chile	1:0 (0:0)	Warszawa	Krzysztof Piątek (85')
Mundial 2022 - faza grupowa	22 listopada 2022	Meksyk	0:0 (0:0)	Doha
	26 listopada 2022	Arabia Saudyjska	2:0 (1:0)	Ar-Rajjan	Piotr Zieliński (39'), Robert Lewandowski (82')
	30 listopada 2022	Argentyna	0:2 (0:0)	Doha
Mundial 2022 - 1/8 finału	4 grudnia 2022	Francja	1:3 (0:1)	Doha	Robert Lewandowski (90+9', K)
Eliminacje do EURO 2024	24 marca 2023	Czechy	1:3 (0:2)	Praga	Damian Szymański (87')
	27 marca 2023	Albania	1:0 (1:0)	Warszawa	Karol Świderski (41')
Mecz towarzyski, pożegnanie Jakuba Błaszczykowskiego	16 czerwca 2023	Niemcy	1:0 (1:0)	Warszawa	Jakub Kiwior (31')
Eliminacje do EURO 2024	20 czerwca 2023	Mołdawia	2:3 (2:0)	Kiszyniów	Arkadiusz Milik (12'), Robert Lewandowski(34', 1500 gol w dziejach reprezentacji)
	7 września 2023	Wyspy Owcze	2:0 (0:0)	Warszawa	Robert Lewandowski (73', K; 83')
	10 września 2023	Albania	0:2 (0:1)	Tirana
	12 października 2023	Wyspy Owcze	2:0 (1:0)	Thorshavn	Sebastian Szymański (4'), Adam Buksa (65')
	15 października 2023	Mołdawia	1:1 (0:1)	Warszawa	Karol Świderski (53')
	17 listopada 2023	Czechy	1:1 (1:0)	Warszawa	Jakub Piotrowski (38')
Mecz towarzyski	21 listopada 2023	Łotwa	2:0 (1:0)	Warszawa	Przemysław Frankowski (7'), Robert Lewandowski (48')
Eliminacje do EURO 2024 - baraże	21 marca 2024	Estonia	5:1 (1:0)	Warszawa	Przemysław Frankowski (22'), Piotr Zieliński (50'), Jakub Piotrowski (70'), Karol Mets (74', GS), Sebastian Szymański (77')
	26 marca 2024	Walia	0:0 po dogrywce (k.5:4)	Cardiff
Mecz towarzyski	7 czerwca 2024	Ukraina	3:1 (3:1)	Warszawa	Sebastian Walukiewicz (11'), Piotr Zieliński (16'), Taras Romanczuk (30')
	10 czerwca 2024	Turcja	2:1 (1:0)	Warszawa	Karol Świderski (12'), Nicola Zalewski (90')
EURO 2024 - faza grupowa	16 czerwca 2024	Holandia	1:2 (1:1)	Hamburg	Adam Buksa (16')
	21 czerwca 2024	Austria	1:3 (1:1)	Berlin	Krzysztof Piątek (30')
	25 czerwca 2024	Francja	1:1 (0:0)	Dortmund	Robert Lewandowski (79', K)
Liga Narodów 2024/25	5 września 2024	Szkocja	3:2 (1:0)	Glasgow	Sebastian Szymański (8'), Robert Lewandowski (44',K), Nicola Zalewski (90',K)
	8 września 2024	Chorwacja	0:1 (0:0)	Osijek
	12 października 2024	Portugalia	1:3 (0:2)	Warszawa	Piotr Zieliński (78')
	15 października 2024	Chorwacja	3:3 (2:3)	Warszawa	Piotr Zieliński (5'), Nicola Zalewski (45'), Sebastian Szymański (68')
	15 listopada 2024	Portugalia
	18 listopada 2024	Szkocja

Udział w turniejach międzynarodowych

Igrzyska olimpijskie

Przez wiele lat w piłkarskich turniejach olimpijskich mogli brać udział wyłącznie zawodnicy amatorscy, nie profesjonalni. W praktyce jednak niektóre państwa wystawiały swoje najsilniejsze zespoły, inne zaś były reprezentowane przez drużyny znacząco słabsze od potencjalnie najmocniejszej ekipy. Było to związane ze znacznie się od siebie różniącymi przepisami regulującymi kwestię amatorstwa w różnych państwach (FIFA pozostawiła kwestię uznawania piłkarza za amatora federacjom członkowskim), a także z często fikcyjnym amatorstwem (piłkarze-amatorzy otrzymywali nieoficjalnie wynagrodzenie za grę). W latach 20. XX wieku piłkarskie turnieje olimpijskie miały rangę nieoficjalnych mistrzostw świata.

Po odzyskaniu przez Polskę państwowości, jej reprezentacja miała zadebiutować w igrzyskach olimpijskich w 1920, jednak z powodu wojny z bolszewikami na miesiąc przed olimpiadą PKOl zrezygnował ze startu. Po raz pierwszy Polacy wystąpili na igrzyskach w 1924, odpadając w pierwszej rundzie. Cztery lata później, z powodu niskiego poziomu drużyny narodowej i rozbudowanego kalendarza rozgrywek ligowych, nie wystawiono reprezentacji do igrzysk w Amsterdamie. Powrót nastąpił w 1936 – prowadzeni przez Józefa Kałużę Polacy w Berlinie zajęli czwartą pozycję, przegrywając półfinał oraz mecz o trzecie miejsce różnicą jednej bramki.

W pierwszych po II wojnie światowej igrzyskach polska reprezentacja po rezygnacji PZPN nie wzięła udziału – przyznano wówczas walkower drużynie amerykańskiej, z którą Polacy mieli zagrać w pierwszej rundzie. Kolejny start olimpijski nastąpił w 1952 (Polacy odpadli w 1/8 rozgrywek). Cztery lata później po raz pierwszy przeprowadzono eliminacje do turnieju olimpijskiego, z których Polska była zwolniona, ale z wyjazdu do Melbourne i tak zrezygnowała, prawdopodobnie z powodów politycznych bądź finansowych. W 1960 po przejściu eliminacji Polacy zagrali w turnieju we Włoszech, jednak nie wyszli w nim z grupy. W fazie kwalifikacyjnej do kolejnej olimpiady w Tokio polska drużyna okazała się słabsza od Italii. Włosi zostali jednak zdyskwalifikowani za grę w tym dwumeczu profesjonalnych piłkarzy i MKOl przyznał awans Polsce. Piłkarski związek w Warszawie odrzucił jednak możliwość uczestnictwa w igrzyskach. Do igrzysk w Meksyku Polacy również się nie dostali.

Sukcesem zakończyły się za to dwa kolejne starty – w Monachium drużyna trenera Kazimierza Górskiego zdobyła złoty, a cztery lata później w Montrealu srebrny medal (do drugiego z tych turniejów jako obrońca tytułu Polska nie musiała się kwalifikować).

Do 1976 włącznie PZPN wystawiał zarówno w turniejach finałowych, jak i w eliminacjach reprezentację Polski A. Rywale Polaków niejednokrotnie przeciwstawiali jej drużynę kategorii amatorskiej, z tego powodu niektóre mecze w tych rozgrywkach (między zespołami różnych kategorii) uznane są za nieoficjalne. W latach 1980–1988 w eliminacjach olimpijskich brała udział polska reprezentacja olimpijska o innym składzie osobowym od pierwszej drużyny (wprowadzono bowiem nowe przepisy, które zabraniały uczestnictwa w rozgrywkach olimpijskich piłkarzom, którzy zagrali choć jeden mecz w eliminacjach lub finałach MŚ), prowadzona również przez innego selekcjonera (Polska odpadała w eliminacjach do trzech kolejnych igrzysk: 1980, 1984 i 1988). Od 1992 kwalifikacjami do IO są kontynentalne mistrzostwa drużyn do lat 21. Podczas turnieju finałowego wiek zawodników w dniu rozpoczęcia igrzysk nie może przekroczyć 23 lat. Od 1996 w kadrze może się znaleźć dodatkowo trzech starszych graczy. Reprezentacje olimpijskie nazywane są obecnie też reprezentacjami U23.

Polska drużyna po raz ostatni wzięła udział w igrzyskach w 1992 i w turnieju w Barcelonie zdobyła srebrny medal (trenerem był Janusz Wójcik). Do ośmiu kolejnych edycji igrzysk Polakom poprzez ME U21 nie udało się awansować.

Igrzyska olimpijskie
Rok	Runda	Pozycja	M	W	R	P	GZ	GS
1900	Nie brała udziału (Polska nie istniała)
1904
1908
1912
1920	Wycofała się
1924	1/16 finału	20/22	1	0	0	1	0	5
1928	Nie brała udziału
1936	IV miejsce	4/16	4	2	0	2	11	10
1948	Wycofała się
1952	1/8 finału	13/25	2	1	0	1	2	3
1956	Wycofała się
1960	Faza grupowa	10/16	3	1	0	2	7	5
1964	Nie zakwalifikowała się
1968
1972	Mistrzostwo	1/16	7	6	1	0	21	5
1976	II miejsce	2/13	5	3	1	1	11	5
1980	Nie zakwalifikowała się
1984
1988
1992	II miejsce	2/16	6	4	1	1	17	6
1996	Nie zakwalifikowała się
2000
2004
2008
2012
2016
2020
2024
2028	Kwalifikacje do rozegrania
2032	Kwalifikacje do rozegrania
Razem	Mistrzostwo	7/26	28	17	3	8	69	39

Mistrzostwa świata

Polska drużyna dziewięciokrotnie brała udział w turniejach finałowych MŚ, najlepszy wynik – trzecie miejsce – osiągając w 1974 (w spotkaniu o brązowy medal Polacy pokonali broniącą tytułu Brazylię 1:0) i w 1982 (w decydującym meczu wygrali z Francją 3:2). Jest jednym z dwudziestu zespołów narodowych, które zdobyły medal MŚ. W najlepszej ósemce turnieju Polska znalazła się też w 1978.

Zwycięsko przez eliminacje polski zespół nie przeszedł dziesięciokrotnie, przy czym runda kwalifikacyjna MŚ 1934 nie została przez Polskę dokończona: rewanżowy mecz z Czechosłowacją Polska oddała walkowerem z powodów politycznych (konflikt o Zaolzie). Polacy nie wystartowali w trzech edycjach mundialu: w MŚ 1930 (rozegranych bez eliminacji), MŚ 1950 oraz MŚ 1954 (wycofali się z eliminacji po ich rozlosowaniu). Po 36 latach od mistrzostw świata w 1986 roku, w 2022 roku, Polska weszła do fazy pucharowej, ostatecznie przegrywając z Francją w 1/8 finału.

Mistrzostwa świata									.	Kwalifikacje do mistrzostw świata						.	Selekcjonerzy
Rok	Runda	Pozycja	M	W	R	P	GZ	GS		M	W	R	P	GZ	GS
1930	Nie brała udziału									–	–	–	–	–	–		Loth
1934	Nie zakwalifikowała się									1	0	0	1	1	2		Kałuża
1938	1/8 finału	11/15	1	0	0	1	5	6		2	1	0	1	4	1
1950	Nie brała udziału									–	–	–	–	–	–		Szymkowiak, Izdebski, Kisieliński, Krug, Śmiglak, potem Szymkowiak, Kaczanowski, Kisieliński, Krug
1954	Wycofała się z eliminacji									–	–	–	–	–	–		Koncewicz
1958	Nie zakwalifikowała się									5	3	0	2	9	7		Reyman oraz Dyrda i Ziemian
1962										2	0	1	1	2	3		Krug
1966										6	2	2	2	11	10		Motoczyński oraz Koncewicz i Krawczyk
1970										6	4	0	2	19	8		Koncewicz
1974	III miejsce	3/16	7	6	0	1	16	5		4	2	1	1	6	3		Górski
1978	V miejsce	5/16	6	3	1	2	6	6		6	5	1	0	17	4		Gmoch
1982	III miejsce	3/24	7	3	3	1	11	5		4	4	0	0	12	2		Kulesza, Piechniczek
1986	1/8 finału	14/24	4	1	1	2	1	7		6	3	2	1	10	6		Piechniczek
1990	Nie zakwalifikowała się									6	2	1	3	4	8		Łazarek, Strejlau
1994										10	3	2	5	10	15		Strejlau, Ćmikiewicz
1998										8	3	1	4	10	12		Piechniczek, Pawlak, Wójcik
2002	Faza grupowa	25/32	3	1	0	2	3	7		10	6	3	1	21	11		Engel
2006	Faza grupowa	21/32	3	1	0	2	2	4		10	8	0	2	27	9		Janas
2010	Nie zakwalifikowała się									10	3	2	5	19	14		Beenhakker, Majewski
2014										10	3	4	3	18	12		Fornalik
2018	Faza grupowa	25/32	3	1	0	2	2	5		10	8	1	1	28	14		Nawałka
2022	1/8 finału	15/32	4	1	1	2	3	5		11	7	2	2	32	11		Sousa, Michniewicz
2026	Kwalifikacje do rozegrania
2030
2034
Razem	III miejsce (dwa razy)	9/22	38	17	6	15	49	50		128	67	23	38	260	154

Polska w MŚ
Pierwszy mecz	Polska – Brazylia 5:6 pd. (5 czerwca 1938; Strasburg, Francja)
Najwyższa wygrana	Polska – Haiti 7:0 (19 czerwca 1974; Monachium, Niemcy Zachodnie)
Najwyższa porażka	Brazylia – Polska 4:0 (16 czerwca 1986; Guadalajara, Meksyk) Polska – Portugalia 0:4 (10 czerwca 2002; Jeonju, Korea Południowa)
Najlepsza pozycja	3. miejsce (MŚ 1974, MŚ 1982)
Najgorsza pozycja	25. miejsce (MŚ 2002, MŚ 2018)

Mistrzostwa Europy

Reprezentacja Polski wzięła udział we wszystkich dotąd rozegranych edycjach mistrzostw kontynentu, lecz w dwunastu z nich nie przechodziła eliminacji. W turnieju finałowym startowała pięciokrotnie – w 2008, 2012, 2020 i w 2024 odpadła w fazie grupowej, z kolei w 2016 doszła do ćwierćfinału, remisując w nim z późniejszym zwycięzcą turnieju – Portugalią 1:1 i żegnając się z mistrzostwami po przegranych rzutach karnych. W 2012 Polska była wraz z Ukrainą współgospodarzem finałów EURO.

Mistrzostwa Europy									.	Kwalifikacje do mistrzostw Europy						.	Selekcjonerzy
Rok	Runda	Pozycja	M	W	R	P	GZ	GS		M	W	R	P	GZ	GS
1960	Nie zakwalifikowała się									2	0	0	2	2	7		Krug
1964										2	0	0	2	0	4
1968										6	3	1	2	13	9		trio Nowak oraz Brzeżańczyk i Górski, potem Matyas
1972										6	2	2	2	10	6		Koncewicz, Górski
1976										6	3	2	1	9	5		Górski
1980										8	5	2	1	13	4		Gmoch, Kulesza
1984										6	1	2	3	6	9		Piechniczek
1988										8	3	2	3	9	11		Łazarek
1992										6	2	3	1	8	6		Strejlau
1996										10	3	4	3	14	12		Apostel
2000										8	4	1	3	12	8		Wójcik
2004										8	4	1	3	11	7		Boniek, Janas
2008	Faza grupowa	14/16	3	0	1	2	1	3		14	8	4	2	24	12		Beenhakker
2012	Faza grupowa	14/16	3	0	2	1	2	3		Kwalifikacja jako gospodarz							Smuda
2016	Ćwierćfinał	7/24	5	2	3	0	4	2		10	6	3	1	33	10		Nawałka
2020	Faza grupowa	21/24	3	0	1	2	4	6		10	8	1	1	18	5		Brzęczek, Sousa
2024	Faza grupowa	23/24	3	0	1	2	3	6		8	3	2	3	10	10		Santos, Probierz
2028	Kwalifikacje do rozegrania
2032
Razem	Ćwierćfinał	5/17	17	2	8	7	14	20		118	55	30	33	192	125

Polska w ME
Pierwszy mecz	Polska – Niemcy 0:2 (8 czerwca 2008; Klagenfurt, Austria)
Najwyższa wygrana	Polska – Irlandia Północna 1:0 (12 czerwca 2016; Nicea, Francja) Polska – Ukraina 1:0 (21 czerwca 2016; Marsylia, Francja)
Najwyższa porażka	Polska – Niemcy 0:2 (8 czerwca 2008; Klagenfurt, Austria) Polska – Austria 1:3 (21 czerwca 2024; Berlin, Niemcy)
Najlepsza pozycja	7. miejsce (ME 2016)
Najgorsza pozycja	23. miejsce (ME 2024)

Liga Narodów

Liga Narodów
Rok	Liga	Runda	Pozycja	M	W	R	P	GZ	GS
2018/19	A	Faza grupowa	3/3	4	0	2	2	4	6
2020/21	A	Faza grupowa	3/4	6	2	1	3	6	6
2022/23	A	Faza grupowa	3/4	6	2	1	3	6	12
Razem		Faza grupowa Liga A	2/2	16	4	4	8	16	24

Pozostałe turnieje

Turniej	Runda	Pozycja	M	W	R	P	GZ	GS	Przypisy
Turniej Słowiański 1928	Półfinał	4. miejsce	2	0	0	2	2	4
Puchar Europy Środkowej amatorów 1929/1930	Zwycięstwo, faza grupowa	1. miejsce	6	3	1	2	15	10
Igrzyska Bałkańsko-Środkowoeuropejskie 1948	Faza grupowa	6. miejsce	5	1	2	2	6	9
Nehru Cup 1984	Zwycięstwo	1. miejsce	6	4	2	0	7	3
Querétaro Tournament 1985	Faza grupowa	4. miejsce	2	0	1	1	2	7
Israel Tournament 1988	Zwycięstwo, faza grupowa	1. miejsce	2	1	1	0	5	3
Marlboro Cup 1990	Półfinał	3. miejsce	2	1	0	1	3	2
Carlsberg Cup 1996	Półfinał	3. miejsce	2	1	0	1	1	5
Cyprus International Football Tournaments 1997	Zwycięstwo, faza grupowa	1. miejsce	3	2	1	0	6	4
Turniej Czterech Narodów 1999	Półfinał	3. miejsce	2	0	1	1	0	2
Trofej Marjana 2003	Zwycięstwo, faza grupowa	1. miejsce	2	1	1	0	3	0
Memoriał Walerego Łobanowskiego 2005	Zwycięstwo	1. miejsce	2	2	0	0	6	4
Puchar Króla Tajlandii 2010	Faza grupowa	2. miejsce	3	2	0	1	10	5
Razem		6 zwycięstw	39	18	9	11	66	58

Sukcesy

Tomaszewski

Żmuda

Gorgoń

Musiał

Szymanowski

Maszczyk

Deyna

Kasperczak

Gadocha

Szarmach

Lato

Wyjściowe ustawienie reprezentacji Polski podczas MŚ 1974

Mistrzostwa świata

• Trzecie miejsce (2): 1974, 1982
• Piąte miejsce (1): 1978

Mistrzostwa Europy

• Ćwierćfinał (1): 2016

Igrzyska olimpijskie

• Złoty medal (1): 1972
• Srebrny medal (2): 1976, 1992
• Czwarte miejsce (1): 1936

Mistrzostwa				Razem
Mistrzostwa świata	0	0	2	2
Mistrzostwa Europy	0	0	0	0
Igrzyska olimpijskie	1	2	0	3
Total	1	2	2	5

Puchar Europy Środkowej amatorów

• Zwycięstwo (1): 1929/1930 (mecze nieoficjalne)

Nehru Cup

• Zwycięstwo (1): 1984

Israel Tournament

• Zwycięstwo (1): 1988

Marlboro Cup

• Trzecie miejsce (1): 1990

Carlsberg Cup

• Trzecie miejsce (1): 1996

Cyprus International Football Tournaments

• Zwycięstwo (1): 1997

Turniej Czterech Narodów

• Trzecie miejsce (1): 1999

Trofej Marjana

• Zwycięstwo (1): 2003

Memoriał Walerego Łobanowskiego

• Zwycięstwo (1): 2005

Puchar Króla Tajlandii

• Drugie miejsce (1): 2010

Memoriał Kazimierza Deyny

• Trzecie Miejsce (1): 2001
• czwarte miejsce (2): 2002, 2003

Ranking FIFA

Pod koniec 1990 FIFA po raz pierwszy opublikowała ranking reprezentacji narodowych członków światowej federacji za miniony rok. Ranking roczny opublikowano również na koniec 1991 i 1992, natomiast od sierpnia 1993 zestawienie opracowywane jest i publikowane co miesiąc (z rzadkimi wyjątkami, kiedy ranking nie był publikowany). Zestawienie wykorzystywane jest przy ustalaniu koszyków przed losowaniami eliminacji oraz finałów MŚ i ME. Reprezentacja Polski najwyższe miejsce w tym zestawieniu (5.) osiągnęła w sierpniu 2017, z kolei najniższe w listopadzie 2013 (78.). Średnia pozycja zajmowana przez Polskę od czasu utworzenia rankingu to 37. Największy awans Polska zanotowała w październiku 2014 (o 26 pozycji), natomiast największy spadek nastąpił w październiku 2009 (o 20 miejsc).

Pozycje reprezentacji Polski w rankingu FIFA i w rankingu Elo

Pozycje reprezentacji Polski w rankingu FIFA:

Miesiąc/rok	I	II	III	IV	V	VI	VII	VIII	IX	X	XI	XII
1990												22
1991												22
1992												20
1993								20	22	23	26	28
1994	–	24	24	28	27	32	32	–	33	36	33	29
1995	–	32	–	34	36	29	32	28	28	27	33	33
1996	35	37	–	40	42	–	50	55	56	55	52	53
1997	–	56	–	52	57	57	51	53	50	45	47	48
1998	–	60	61	55	54	–	48	40	34	34	29	31
1999	29	28	27	30	29	23	26	27	29	30	32	32
2000	32	32	32	34	35	36	41	44	36	36	44	43
2001	39	38	32	23	23	23	24	25	27	28	33	33
2002	31	36	33	38	38	–	39	37	35	35	33	33
2003	33	33	32	28	29	33	36	34	31	26	24	25
2004	27	26	24	30	29	26	27	28	29	29	26	25
2005	25	25	27	25	24	23	24	22	17	23	23	22
2006	22	26	26	28	29	–	30	30	35	27	22	24
2007	25	23	24	21	18	18	21	20	16	20	23	22
2008	23	20	24	28	27	28	32	29	30	30	32	34
2009	31	28	29	41	40	39	41	40	36	56	56	58
2010	–	57	59	58	58	–	56	56	66	69	71	73
2011	72	71	70	71	71	67	69	65	65	64	66	66
2012	68	70	75	65	65	62	54	54	56	54	54	55
2013	56	59	61	63	63	65	75	72	65	69	78	76
2014	77	70	73	72	72	69	61	61	70	44	40	41
2015	41	40	34	35	35	32	30	33	34	43	38	34
2016	35	34	31	27	27	27	16	16	17	15	15	15
2017	15	14	12	11	11	10	6	5	6	6	7	7
2018	7	7	6	10	10	8	–	18	18	21	20	20
2019	–	20	–	20	–	19	20	–	22	21	19	19
2020	–	19	–	19	–	19	19	–	19	18	19	19
2021	–	19	–	21	21	–	–	27	24	23	27	27
2022	–	28	26	–	–	26	–	–	26	26	–	22
2023	22	–	–	23	–	26	26	–	30	31	31	31
2024	–	30	30	–	–	26	28

Innym rankingiem stosowanym do określenia mocy reprezentacji narodowych jest ranking Elo, oparty na rankingu szachowym Elo. Możliwy jest on do ustalenia w dowolnym momencie historii licząc od 1872. Reprezentacja Polski największą liczbę punktów miała w nim we wrześniu 1974; zajmowała wtedy drugie miejsce na świecie. Ranking FIFA narodowych drużyn męskich przez wiele lat obliczany był według innego od Elo wzoru MITC, jednak w lipcu 2018 władze światowej federacji zmieniły zasady sporządzania swojego rankingu i odtąd obliczany jest on z wykorzystaniem szachowych zasad Arpada Elo (do tej pory korzystano z nich tylko w rankingu reprezentacji kobiecych).

Rekordy

Najwięcej występów

Robert Lewandowski z 84 golami jest najlepszym strzelcem w historii reprezentacji Polski, jest też rekordzistą w liczbie występów (154)

Jakub Błaszczykowski zaliczył 109 występów w reprezentacji

Kamil Glik zagrał dla reprezentacji Polski w oficjalnych meczach 103 razy

Lista zawodników z największą liczbą oficjalnych gier w polskiej drużynie narodowej w kategorii A (wg stanu z 8 września 2024 po meczu z Chorwacją). Pogrubiono piłkarzy obecnie aktywnych w grze reprezentacyjnej. Graczy z taką samą liczbą występów uszeregowano w kolejności chronologicznej.

Lp.	Zawodnik	Lata	Mecze	Gole
1.	Robert Lewandowski	2008–	154	84
2.	Jakub Błaszczykowski	2006–2023	109	21
3.	Kamil Glik	2010–	103	6
4.	Michał Żewłakow	1999–2011	102	3
5.	Grzegorz Lato	1971–1984	100	45
	Grzegorz Krychowiak	2008–2023	100	5
7.	Kazimierz Deyna	1968–1978	97	41
8.	Jacek Bąk	1993–2008	96	3
	Jacek Krzynówek	1998–2009	96	15
10.	Piotr Zieliński	2013–	95	12
11.	Kamil Grosicki	2008–2024	94	17
12.	Władysław Żmuda	1973–1986	91	2
13.	Wojciech Szczęsny	2009–2024	84	0
14.	Antoni Szymanowski	1970–1980	82	1
15.	Zbigniew Boniek	1976–1988	80	24
16.	Włodzimierz Lubański	1963–1980	75	48
17.	Tomasz Wałdoch	1991–2002	74	2
18.	Arkadiusz Milik	2012–	73	17
19.	Maciej Żurawski	1998–2008	72	17
20.	Piotr Świerczewski	1992–2003	70	1
21.	Roman Kosecki	1988–1995	69	19
	Tomasz Kłos	1998–2006	69	6
23.	Mariusz Lewandowski	2002–2013	66	5
	Łukasz Piszczek	2007–2019	66	3
	Maciej Rybus	2009–2021	66	2
26.	Dariusz Dudka	2004–2012	65	2
	Artur Boruc	2004–2017	65	0
28.	Jan Tomaszewski	1971–1981	63	0
	Dariusz Dziekanowski	1981–1990	63	20
30.	Robert Gadocha	1967–1975	62	16
	Roman Wójcicki	1978–1989	62	2
	Tomasz Hajto	1996–2005	62	6
	Jan Bednarek	2017–	62	1
34.	Henryk Kasperczak	1973–1978	61	5
	Andrzej Szarmach	1973–1982	61	32
36.	Włodzimierz Smolarek	1980–1992	60	13
	Jacek Zieliński	1995–2003	60	1
	Marcin Wasilewski	2002–2013	60	3
	Jerzy Dudek	1998–2013	60	0

Najlepsi strzelcy

Grzegorz Lato uzyskał w barwach Polski 45 trafień

Kazimierz Deyna w polskiej drużynie państwowej zdobył 41 goli

Lista zawodników z największą liczbą zdobytych bramek w polskiej drużynie narodowej w oficjalnych spotkaniach kategorii A (wg stanu z 24 czerwca 2024 po meczu z Francją). Pogrubiono piłkarzy obecnie aktywnych w grze reprezentacyjnej. Graczy z taką samą liczbą goli uszeregowano w kolejności chronologicznej.

Lp.	Zawodnik	Lata	Gole	Mecze	Średnia
1.	Robert Lewandowski	2008–	84	154	0,55
2.	Włodzimierz Lubański	1963–1980	48	75	0,64
3.	Grzegorz Lato	1971–1984	45	100	0,45
4.	Kazimierz Deyna	1968–1978	41	97	0,42
5.	Ernest Pol	1955–1965	39	46	0,85
6.	Andrzej Szarmach	1973–1982	32	61	0,52
7.	Gerard Cieślik	1947–1958	27	45	0,60
8.	Zbigniew Boniek	1976–1988	24	80	0,30
9.	Ernest Wilimowski	1934–1939	21	22	0,95
	Jakub Błaszczykowski	2006–2023	21	109	0,19
11.	Dariusz Dziekanowski	1981–1990	20	63	0,32
12.	Roman Kosecki	1988–1995	19	69	0,28
	Euzebiusz Smolarek	2002–2010	19	47	0,40
14.	Lucjan Brychczy	1954–1969	18	58	0,31
15.	Maciej Żurawski	1998–2008	17	72	0,24
	Kamil Grosicki	2008–2024	17	94	0,18
	Arkadiusz Milik	2012–	17	73	0,23
18.	Józef Nawrot	1928–1935	16	19	0,84
	Robert Gadocha	1967–1975	16	62	0,26
20.	Jacek Krzynówek	1998–2009	15	96	0,16
21.	Włodzimierz Smolarek	1980–1992	13	60	0,22
	Andrzej Juskowiak	1992–2001	13	39	0,33
23.	Piotr Zieliński	2013–	12	95	0,13
	Krzysztof Piątek	2018–	12	31	0,39
24.	Wawrzyniec Staliński	1922–1928	11	13	0,85
	Leonard Piątek	1936–1939	11	17	0,65
	Eugeniusz Faber	1959–1969	11	36	0,31
	Andrzej Jarosik	1965–1972	11	25	0,44
	Andrzej Iwan	1978–1987	11	29	0,38
	Wojciech Kowalczyk	1991–1999	11	39	0,28
	Emmanuel Olisadebe	2000–2004	11	25	0,44
	Radosław Kałużny	1997–2005	11	41	0,27
	Karol Świderski	2021–	11	35	0,31
32.	Zygfryd Szołtysik	1963–1972	10	46	0,22
	Joachim Marx	1966–1975	10	23	0,43
	Jan Furtok	1984–1993	10	36	0,28
	Marek Leśniak	1986–1994	10	20	0,50
	Paweł Kryszałowicz	1999–2004	10	33	0,30
	Tomasz Frankowski	1999–2006	10	22	0,45

Zawodnicy z największą liczbą zdobytych bramek w meczach o punkty (eliminacje i finały MŚ oraz eliminacje i finały ME)

Lp.	Zawodnik	Lata	Razem (fin.)	MŚ (fin.)	ME (fin.)	Wyszczególnienie
1.	Robert Lewandowski	2008–	60 (8)	32 (2)	28 (6)	2010 – 2, 2012 – 1, 2014 – 3, 2016 – 13+1, 2018 – 16, 2020 – 6+3, 2022 – 9+2, 2024 – 3+1
2.	Włodzimierz Lubański	1963–1980	21 (0)	15 (0)	6 (0)	1966 – 5, 1968 – 2, 1970 – 7, 1972 – 4, 1974 – 1, 1978 – 2
3.	Grzegorz Lato	1971–1984	19 (10)	15 (10)	4 (0)	1974 – 1+7, 1976 – 3, 1978 – 4+2, 1980 – 1, 1982 – 0+1
4.	Euzebiusz Smolarek	2002–2010	15 (0)	6 (0)	9 (0)	2006 – 1, 2008 – 9, 2010 – 5
5.	Zbigniew Boniek	1976–1988	14 (6)	10 (6)	4 (0)	1978 – 1+2, 1980 – 3, 1982 – 1+4, 1984 – 1, 1986 – 2
6.	Kazimierz Deyna	1968–1978	14 (4)	14 (4)	–	1970 – 6, 1974 – 0+3, 1978 – 4+1
7.	Andrzej Szarmach	1973–1982	13 (7)	10 (7)	3 (0)	1974 – 0+5, 1976 – 3, 1978 – 2+1, 1982 – 1+1
8.	Włodzimierz Smolarek	1980–1992	13 (2)	10 (2)	3 (0)	1982 – 5+1, 1984 – 2, 1986 – 3+1, 1988 – 1
9.	Arkadiusz Milik	2012–	11 (1)	2 (0)	9 (1)	2016 – 6+1, 2018 – 1, 2020 – 1, 2022 – 1, 2024 – 1
10.	Andrzej Juskowiak	1992–2001	11 (0)	3 (0)	8 (0)	1996 – 7, 1998 – 3, 2000 – 1
11.	Jakub Błaszczykowski	2006–2023	10 (3)	6 (0)	4 (3)	2010 – 1, 2012 – 1, 2014 – 4, 2016 – 1+2, 2018 – 1
12.	Emmanuel Olisadebe	2000–2004	9 (1)	9 (1)	–	2002 – 8+1
13.	Dariusz Dziekanowski	1981–1990	9 (0)	4 (0)	5 (0)	1982 – 1, 1984 – 1, 1986 – 3, 1988 – 3, 1992 – 1
14.	Maciej Żurawski	1998–2008	8 (0)	7 (0)	1 (0)	2006 – 7, 2008 – 1
	Jacek Krzynówek	1998–2009	8 (0)	4 (0)	4 (0)	2006 – 4, 2008 – 4
	Kamil Grosicki	2008–2024	8 (0)	3 (0)	5 (0)	2016 – 4, 2018 – 3, 2020 – 1
17.	Adam Buksa	2021–	7 (1)	5 (0)	2 (1)	2022 – 5, 2024 – 1+1
	Krzysztof Piątek	2018–	7 (1)	2 (0)	5 (1)	2020 – 4, 2022 – 2, 2024 – 1
19.	Robert Gadocha	1967–1975	7 (0)	2 (0)	5 (0)	1972 – 3, 1974 – 2, 1976 – 2
	Tomasz Frankowski	1999–2006	7 (0)	7 (0)	–	2006 – 7
	Karol Świderski	2021–	7 (0)	5 (0)	2 (0)	2022 - 5, 2024 - 2
22.	Lucjan Brychczy	1954–1969	6 (0)	3 (0)	3 (0)	1958 – 2, 1960 – 1, 1962 – 1, 1968 – 2
	Radosław Kałużny	1997–2005	6 (0)	6 (0)	–	2002 – 5, 2006 – 1
24.	Ernest Wilimowski	1934–1939	5 (4)	5 (4)	–	1938 – 1+4
25.	Grzegorz Krychowiak	2008–2023	5 (1)	2 (1)	3 (0)	2016 – 2, 2018 – 0+1, 2020 – 1, 2022 – 1
26.	Andrzej Jarosik	1965–1972	5 (0)	4 (0)	1 (0)	1968 – 1, 1970 – 4
	Marek Leśniak	1986–1994	5 (0)	3 (0)	2 (0)	1988 – 2, 1994 – 3

Zawodnicy z największą liczbą zdobytych bramek w mistrzostwach świata (eliminacje i finały)

Lp.	Zawodnik	Lata gry	Razem (fin.)	Wyszczególnienie
1.	Robert Lewandowski	2008–	32 (2)	2010 – 2, 2014 – 3, 2018 – 16, 2022 – 9+2
2.	Grzegorz Lato	1971–1984	15 (10)	1974 – 1+7, 1978 – 4+2, 1982 – 0+1
3.	Włodzimierz Lubański	1963–1980	15 (–)	1966 – 5, 1970 – 7, 1974 – 1, 1978 – 2
4.	Kazimierz Deyna	1968–1978	14 (4)	1970 – 6, 1974 – 0+3, 1978 – 4+1
5.	Andrzej Szarmach	1972–1982	10 (7)	1974 – 0+5, 1978 – 2+1, 1982 – 1+1
6.	Zbigniew Boniek	1976–1988	10 (6)	1978 – 1+2, 1982 – 1+4, 1986 – 2
7.	Włodzimierz Smolarek	1980–1992	10 (2)	1982 – 5+1, 1986 – 3+1
8.	Emmanuel Olisadebe	2000–2004	9 (1)	2002 – 8+1
9.	Maciej Żurawski	1998–2008	7 (–)	2006 – 7
	Tomasz Frankowski	1999–2006	7 (–)	2006 – 7
11.	Radosław Kałużny	1997–2005	6 (–)	2002 – 5, 2006 – 1
	Euzebiusz Smolarek	2002–2010	6 (–)	2006 – 1, 2010 – 5
	Jakub Błaszczykowski	2006–2023	6 (–)	2010 – 1, 2014 – 4, 2018 – 1
14.	Ernest Wilimowski	1934–1939	5 (4)	1938 – 1+4
15.	Adam Buksa	2021–	5 (–)	2022 – 5
	Karol Świderski	2021–	5 (–)	2022 – 5
17.	Marcin Żewłakow	2000–2004	4 (1)	2002 – 3+1
	Piotr Zieliński	2013–	4 (1)	2014 – 2, 2022 – 1+1
19.	Edward Jankowski	1952–1961	4 (–)	1958 – 4
	Andrzej Jarosik	1965–1972	4 (–)	1970 – 4
	Dariusz Dziekanowski	1981–1990	4 (–)	1982 – 1, 1986 – 3
	Jacek Krzynówek	1998–2009	4 (–)	2006 – 4
	Marek Saganowski	1996–2012	4 (–)	2006 – 2, 2010 – 2
24.	Andrzej Buncol	1980–1986	3 (1)	1982 – 2+1
	Paweł Kryszałowicz	1999–2004	3 (1)	2002 – 2+1
26.	Lucjan Brychczy	1954–1969	3 (–)	1958 – 2, 1962 – 1
	Jerzy Sadek	1965–1971	3 (–)	1966 – 3
	Marek Leśniak	1986–1994	3 (–)	1994 – 3
	Krzysztof Warzycha	1984–1997	3 (–)	1990 – 1, 1994 – 1, 1998 – 1
	Andrzej Juskowiak	1992–2001	3 (–)	1998 – 3
	Łukasz Piszczek	2007–2019	3 (–)	2014 – 2, 2018 – 1
	Kamil Grosicki	2008–2024	3 (–)	2018 – 3

Zawodnicy z największą liczbą zdobytych bramek w mistrzostwach Europy (eliminacje i finały)

Lp.	Zawodnik	Lata gry	Razem (fin.)	Wyszczególnienie
1.	Robert Lewandowski	2008–	28 (6)	2012 – 1, 2016 – 13+1, 2020 – 6+3, 2024 – 3+1
2.	Arkadiusz Milik	2012–	9 (1)	2016 – 6+1, 2020 – 1, 2024 – 1
3.	Euzebiusz Smolarek	2002–2010	9 (–)	2008 – 9
4.	Andrzej Juskowiak	1992–2001	8 (–)	1996 – 7, 2000 – 1
5.	Włodzimierz Lubański	1963–1980	6 (–)	1968 – 2, 1972 – 4
6.	Krzysztof Piątek	2019–	5 (1)	2020 – 4, 2024 – 1
7.	Robert Gadocha	1967–1975	5 (–)	1972 – 3, 1976 – 2
	Dariusz Dziekanowski	1981–1990	5 (–)	1984 – 1, 1988 – 3, 1992 – 1
	Kamil Grosicki	2008–2024	5 (–)	2016 – 4, 2020 – 1
10.	Jakub Błaszczykowski	2006–2023	4 (2)	2012 – 1, 2016 – 1+2
11.	Grzegorz Lato	1971–1984	4 (–)	1976 – 3, 1980 – 1
	Zbigniew Boniek	1976–1988	4 (–)	1980 – 3, 1984 – 1
	Roman Kosecki	1988–1995	4 (–)	1992 – 1, 1996 – 3
	Jacek Krzynówek	1998–2009	4 (–)	2008 – 4
15.	Lucjan Brychczy	1954–1969	3 (–)	1960 – 1, 1968 – 2
	Janusz Żmijewski	1965–1969	3 (–)	1968 – 3
	Andrzej Szarmach	1973–1982	3 (–)	1976 – 3
	Roman Ogaza	1974–1981	3 (–)	1980 – 3
	Włodzimierz Smolarek	1980–1992	3 (–)	1984 – 2, 1988 – 1
	Ryszard Tarasiewicz	1984–1991	3 (–)	1988 – 1, 1992 – 2
	Tomasz Iwan	1995–2002	3 (–)	2000 – 3
	Radosław Matusiak	2006–2008	3 (–)	2008 – 3
	Grzegorz Krychowiak	2008–2023	3 (–)	2016 – 2, 2020 – 1
	Sebastian Szymański	2019–	3 (–)	2020 – 2, 2024 – 1

Rekordy krajowe

Zawodnik	Data	Rekord
Włodzimierz Lubański	04.09.1963	Najmłodszy gracz w historii (16 lat i 188 dni).
Jerzy Dudek	04.06.2013	Najstarszy gracz w historii (40 lat i 73 dni).
Włodzimierz Lubański	04.09.1963	Najmłodszy strzelec w historii (16 lat i 188 dni).
Robert Lewandowski	05.09.2024	Najstarszy strzelec w historii (36 lat i 15 dni)
Jakub Błaszczykowski	28.03.2006–16.06.2023	Najdłuższy staż w reprezentacji (17 lat i 81 dni).

• 13 kolejnych meczów bez porażki (16.08.2000–01.09.2001 oraz 06.06.2016–10.06.2017),
• 7 kolejnych zwycięstw (29.05.2005–07.10.2005),
• 5 kolejnych remisów (01.02.1993–31.03.1993),
• 6 kolejnych porażek (15.10.1933–09.09.1934),
• 13 kolejnych meczów bez zwycięstwa (29.06.1995–09.10.1996),
• 14 kolejnych meczów o punkty bez porażki (02.05.1979–04.07.1982 oraz 07.09.2015–10.06.2017).

Rekordy międzynarodowe

Zawodnik	Data	Rekord	Uwagi
Walter Brom	1938	Najmłodszy w historii bramkarz powołany na MŚ (17 lat podczas MŚ 1938).
Ernest Wilimowski	1938	Najwięcej goli w jednym meczu mistrzostw świata (4 bramki na MŚ 1938).	nieaktualny
Ernest Wilimowski	1938	Najwięcej goli w przegranym meczu MŚ (4 bramki podczas MŚ 1938).
Jan Tomaszewski	1974	Pierwszy bramkarz, który obronił dwa rzuty karne w czasie gry w jednym turnieju MŚ.	nieaktualny
Władysław Żmuda	1974–1986	Najwięcej meczów rozegranych w MŚ (21).	nieaktualny
Kazimierz Deyna	1974–1978	Najwięcej meczów w MŚ w roli kapitana drużyny (13).	nieaktualny
Zbigniew Boniek	1978–1986	Pierwszy zawodnik, który został napomniany żółtą kartką w trzech turniejach MŚ.
Przemysław Tytoń	2012	Pierwszy bramkarz, który w ME obronił rzut karny po wejściu na boisko z ławki rezerwowych (ME 2012).
Polska	2002–2006	Pierwsza reprezentacja, która dwa razy z rzędu spotkała się w fazie grupowej z gospodarzem MŚ
Polska	1978–2006	Reprezentacja pięciokrotnie z rzędu w swoim pierwszym meczu MŚ nie oddała celnego strzału na bramkę rywala.
Robert Lewandowski	2014–2015	Najwięcej bramek w jednej edycji eliminacji ME w historii (13).	nieaktualny
Robert Lewandowski	2016–2017	Najwięcej bramek w jednej edycji eliminacji MŚ w strefie europejskiej w historii (16).

Bilanse meczów międzypaństwowych

	Bilans dodatni
	Bilans remisowy
	Bilans ujemny

Stan na 7 września 2024 po meczu z Szkocją

Rywal	M	W	R	P	GZ	GS	RG
Albania	15	10	3	2	20	10	+10
Algieria	2	2	0	0	6	1	+5
Andora	3	3	0	0	11	1	+10
Anglia	21	1	8	12	13	33	−20
Arabia Saudyjska	4	4	0	0	7	2	+5
Argentyna	12	3	2	7	12	20	−8
Armenia	7	5	1	1	15	4	+11
Australia	1	0	0	1	1	2	−1
Austria	11	5	2	4	20	20	0
Azerbejdżan	6	5	1	0	20	1	+19
Belgia	21	7	6	8	27	27	0
Białoruś	6	2	2	2	9	10	−1
Boliwia	2	2	0	0	3	1	+2
Bośnia i Hercegowina	5	4	1	0	9	3	+6
Brazylia	12	1	2	9	19	37	−18
Bułgaria	25	12	8	5	47	30	+17
Chile	2	1	1	0	3	2	+1
Chiny	2	2	0	0	2	0	+2
Chorwacja	5	1	1	3	3	7	−4
Cypr	7	4	3	0	14	5	+9
Czarnogóra	4	2	2	0	9	6	+3
Czechosłowacja	19	4	5	10	27	43	−16
Czechy	10	4	1	5	12	13	-1
Dania	23	8	2	13	38	49	−11
Egipt	2	0	1	1	0	4	−4
Ekwador	3	1	1	1	5	4	+1
Estonia	10	8	1	1	23	5	+18
Finlandia	33	22	8	3	82	29	+53
Francja	18	3	6	9	18	31	−13
Ghana	1	1	0	0	4	0	+4
Gibraltar	2	2	0	0	15	1	+14
Grecja	17	10	4	3	30	12	+18
Gruzja	5	4	0	1	13	4	+9
Gwatemala	2	1	1	0	3	2	+1
Haiti	3	2	0	1	11	3	+8
Hiszpania	11	1	2	8	9	28	−19
Holandia	20	3	7	10	20	30	−10
Indie	1	1	0	0	2	1	+1
Irak	5	2	2	1	7	3	+4
Iran	3	3	0	0	6	2	+4
Irlandia	28	11	11	6	44	30	+14
Irlandia Północna	10	4	2	4	14	13	+1
Islandia	7	5	2	0	15	7	+8
Izrael	13	7	4	2	28	15	+13
Japonia	7	5	0	2	14	10	+4
Jugosławia	19	6	4	9	39	46	−7
Kamerun	3	0	2	1	0	3	−3
Kanada	6	6	0	0	20	4	+16
Kazachstan	5	4	1	0	12	3	+9
Kolumbia	6	2	0	4	8	10	−2
Korea Południowa	3	1	1	1	5	6	−1
Korea Północna	2	1	1	0	7	2	+5
Kostaryka	3	3	0	0	8	3	+5
Kuba	1	0	1	0	0	0	0
Kuwejt	2	1	1	0	3	1	+2
Libia	1	1	0	0	5	0	+5
Liechtenstein	1	1	0	0	2	0	+2
Litwa	11	5	4	2	17	8	+9
Luksemburg	7	6	1	0	26	5	+21
Łotwa	16	12	2	2	42	15	+27
Macedonia Północna	5	4	1	0	11	2	+9
Malta	4	4	0	0	13	0	+13
Maroko	5	2	2	1	9	3	+6
Meksyk	9	3	3	3	9	13	−4
Mołdawia	8	5	2	1	13	6	+7
Niemcy	22	2	7	13	13	34	-21
Niemcy Wschodnie	19	9	4	6	26	27	−1
Nigeria	1	0	0	1	0	1	−1
Norwegia	19	12	3	4	58	26	+32
Nowa Zelandia	2	1	1	0	2	0	+2
Paragwaj	1	0	0	1	0	4	−4
Peru	3	3	0	0	9	2	+7
Południowa Afryka	2	1	0	1	1	1	0
Portugalia	13	3	5	5	13	18	−5
Rosja	5	1	3	1	7	7	0
Rumunia	36	7	15	14	57	56	+1
San Marino	10	10	0	0	45	2	+43
Senegal	1	0	0	1	1	2	−1
Serbia	5	2	3	0	5	3	+2
Serbia i Czarnogóra	2	2	0	0	7	5	+2
Singapur	1	1	0	0	6	1	+5
Słowacja	9	3	1	5	14	14	0
Słowenia	8	3	3	2	9	9	0
Stany Zjednoczone	17	7	3	7	36	22	+14
Szkocja	12	4	6	2	18	16	+2
Szwajcaria	11	4	6	1	21	12	+9
Szwecja	28	9	4	15	41	59	−18
Tajlandia	1	1	0	0	3	1	+2
Tunezja	4	3	0	1	9	2	+7
Turcja	18	12	3	3	41	13	+28
Ukraina	10	5	2	3	14	10	+4
Urugwaj	4	1	2	1	4	5	−1
Walia	11	7	3	1	13	6	+7
Węgry	34	8	5	21	43	92	−49
Włochy	18	3	8	7	10	23	−13
Wybrzeże Kości Słoniowej	1	1	0	0	3	1	+2
Wyspy Owcze	5	5	0	0	16	1	+15
Zjednoczone Emiraty Arabskie	2	2	0	0	9	2	+7
Związek Radziecki	14	3	3	8	11	27	−16

Kursywą państwa nieistniejące

Ciekawostki

Najszybciej strzelone gole (wszystkie w 1. minucie meczu)

23. sekunda	Rafał Boguski	Polska – San Marino 10:0 (4:0)	01.04.2009	Kielce	Arena Kielce
32. sekunda	Maciej Żurawski	Polska – Albania 1:0 (1:0)	29.05.2005	Szczecin	Stadion Miejski
34. sekunda	Wojciech Kowalczyk	Polska – Finlandia 1:1 (1:1)	10.02.1999	Ta’ Qali	Grawnd Nazzjonali Ta' Qali
40. sekunda	Włodzimierz Lubański	Polska – Jugosławia 2:2 (1:1)	13.05.1973	Warszawa	Stadion Dziesięciolecia
47. sekunda	Piotr Nowak	Polska – Izrael 4:3 (1:2)	25.04.1995	Zabrze	Stadion Górnika
60. sekunda	Paweł Janas	Polska – Libia 5:0 (1:0)	19.08.1979	Słupsk	Stadion 650-lecia

Najszybciej stracone gole (wszystkie w 1. minucie meczu)

27. sekunda	Ladislav Krejčí	Czechy – Polska 3:1 (2:0)	24.03.2023	Praga	Fortuna Arena
30. sekunda	František Pelcner	Polska – Czechosłowacja 0:4 (0:1)	14.06.1931	Warszawa	Stadion Wojska Polskiego
34. sekunda	Martin Jakubko	Słowacja – Polska 2:2 (2:0)	07.02.2007	Jerez de la Frontera	Estadio Municipal de Chapín
40. sekunda	Voitto Peltonen	Finlandia – Polska 2:0 (2:0)	26.09.1965	Helsinki	Stadion Olimpijski
40. sekunda	Dincă Schileru	Rumunia – Polska 4:1 (3:1)	03.11.1935	Bukareszt	Stadion ONEF
45. sekunda	Milan Galić	Polska – Jugosławia 1:1 (1:1)	25.06.1961	Chorzów	Stadion Śląski

Zobacz też

• Piłka nożna w Polsce
• Reprezentacja Polski w piłce nożnej kobiet
• Reprezentacja Polski U-15 w piłce nożnej mężczyzn
• Reprezentacja Polski U-16 w piłce nożnej mężczyzn
• Reprezentacja Polski U-17 w piłce nożnej mężczyzn
• Reprezentacja Polski U-18 w piłce nożnej mężczyzn
• Reprezentacja Polski U-19 w piłce nożnej mężczyzn
• Reprezentacja Polski U-20 w piłce nożnej mężczyzn
• Reprezentacja Polski U-21 w piłce nożnej mężczyzn
• Reprezentacja Polski U-23 w piłce nożnej mężczyzn

Bibliografia

• Andrzej Gowarzewski: Biało-Czerwoni. Dzieje piłkarskiej reprezentacji Polski 1921-2018. Katowice: Wydawnictwo GiA, 2017. ISBN 978-83-88232-54-1.
• Andrzej Gowarzewski: Brazil 2014. Księga rekordów mistrzostw świata 1930-2014. Katowice: Wydawnictwo GiA, 2014. ISBN 978-83-88232-45-9.

Linki zewnętrzne

• Reprezentacja Polski w serwisie www.pzpn.pl
• Łączy Nas piłka www.laczynaspilka.pl/
• Historia Polskiej Piłki Nożnej
• Portal kibiców reprezentacji narodowych
• www.kadra.pl
• Polska, [w:] baza Soccerway (drużyny) [dostęp 2021-01-01] .
• Reprezentacja Polski w piłce nożnej mężczyzn w bazie 90minut.pl
• Reprezentacja Polski w piłce nożnej mężczyzn w bazie FootballDatabase.eu (ang. • fr. • hiszp.)
• Reprezentacja Polski w piłce nożnej mężczyzn w bazie PlayMakerStats (ang. • fr. • hiszp. • niem. • port. • wł.)
• Reprezentacja Polski w piłce nożnej mężczyzn w bazie WorldFootball.net (ang.)
• Reprezentacja Polski w piłce nożnej mężczyzn w bazie National Football Teams (ang.)
• Polska, [w:] baza Transfermarkt (drużyny) [dostęp 2020-11-21] .