Omdat ik het weet

Zouden ze weten dat ze niet alleen met vuurwerk maar ook met hun leven spelen? Zouden ze het weten, die vaak nog zo jonge kinderen die met een rugzak vol van dat spul door de straten lopen? Die rotjes naar elkaar gooien en brandende vuurpijlen heel lang in hun hand durven houden? Zouden ze een beschermengel herkennen in die man die hen briesend van kwaadheid bij zijn eigen kinderen vandaan jaagt en roept dat ze onverantwoordelijk bezig zijn? Want het gevolg hiervan is wel dat ze heel even hun vuurwerk vergeten en stoer maar op een afstand die man gaan uitlachen. En terwijl ze dat doen is de kans, het grote risico, dat één van hen zijn hand verliest of het oog van zijn vriendje met zijn donderslag raakt, immers even wat kleiner.

Zouden ze weten hoe vreselijk gevaarlijk vuurwerk in de handen van een kind kan zijn? Zouden ze het weten, de ouders van die kinderen? Zouden zij weten hoe groot de kans is dat de ambulance, die ik net hier in de buurt hoorde, straks misschien voor hùn kind door onze straten moet racen? Of vinden zij dat hùn kinderen echt wel voorzichtig zijn, dat het vast zo’n vaart niet zal lopen en dat zij hun kinderen toch niet kunnen tegenhouden want: ach die ene keer in het jaar en ze vinden het nu eenmaal zo leuk?

Er zijn leukere dingen om over te bloggen op deze oudejaarsdag. Maar ik kan het nu even niet bedenken want ik heb al vanaf gisteren weer net iets teveel en net iets te jonge kinderen met vuurwerk zien gooien, net iets te vaak de sirene van een ambulance gehoord, en ik weet van de pijn die je om het leed van je kinderen kan hebben. Om deze redenen dus en omdat ik iedereen, en zeker deze kinderen en hun ouders een gelukkig en gezond 2010 wens.