De slak

Er was eens een slak in Ee

die aan een ernstig geval van twijfelitis lee’

“Glibberglij ik wel goed aan deze kant

of glibberglij ik toch beter op die andere rand?”

Gelukkig voorkwam zijn huis dat hij helemáál afglibberglee’

Zondagochtend in het bos

En toen, zomaar opeens, zag ik er eentje! Het was op de minst waarschijnlijke plek van het bos (een niet zo rustig stuk tussen het pad waarop ik liep en de autoweg) en het was daarom heel toevallig dat ik die kant op keek. Maar toen opeens zag ik een Zwijn, of eigenlijk zijn achterwerk, midden tussen de varens. Van opwinding (ja, eindelijk een wild beest!) en van schrik (jeetje, een heel wild beest!) stond ik meteen stil. 

Ik ben een loper, een runner. Ik houd van hardlopen en ik houd vooral van hardlopen in mooie omgevingen. Als het niet anders kan (omdat ik niet zoveel tijd heb en het is ook nog spitsuur) loop ik over het bedrijventerrein hier vlak bij ons huis. Is het geen spitsuur, dan ga ik door het Binnenveld. Een prachtig uitgestrekt gebied met weidevelden en hoge bomen langs de wegen. Dan loop ik langs mais en koren, slome koeien en nieuwsgierige schapen, een paar ezels en heel veel kippen. Ik mijd het tijdens spitsuren omdat de doorgangswegen daar gebruikt worden als sluiproute en net te smal zijn voor èn een loper èn een fietser èn een auto. Dankzij een bepaalde wet komen die drie ook op de rustigste tijden elkaar altijd op precies hetzelfde moment tegen en één keer raden wie van de drie dan de berm in moet... Mijn liefste en ook mooiste lopen zijn daarom in het bos. Gelukkig wonen wij daar op zo’n tien autominuutjes vandaan.

De bossen waarin ik loop, ik heb de keus tussen drie verschillende waarvan er twee in hei overgaan, hebben elk hun eigen charme. Het Horabos is wat klein en fijn overzichtelijk, de Sysselt heeft mooie brede paden en het Edese Bos prachtig hoge beuken. Lopen in het bos is niet alleen opletten waar je loopt in verband met mul zand, konijnenholen en uitstekende boomwortels, lopen in het bos is ook, vooral, (voor mij) genieten van de steeds veranderende natuur. Ik kan het vaak niet laten om tijdens zo'n loop een paar foto’s te maken. Gewoon met mijn telefoon.

Tijdens die bosloopjes kijk ik ook altijd uit naar eventueel “wild”. Eekhoorntjes kom ik geregeld tegen, die schieten dan vlak voor mijn voeten het pad over, gluren vanachter een boom totdat ik stil sta en zijn dan weer verdwenen voor ik er erg in heb. Herten en reeën staan hoog op mijn verlanglijstje. Ze zijn er, ik weet het zeker, maar ik ben ze nog niet tegengekomen. Niet dat ik weet tenminste, ik verwacht elke keer als ik thuis op de computer mijn onderweg gemaakte foto’s bekijk dat er toch een hert, of desnoods alleen zijn gewei, of een kleine vos op blijkt te staan. Of een vervaarlijk kijkend zwijn. Die wonen daar ook. Alleen staan die beesten om begrijpelijke redenen niet zo hoog op dat lijstje van mij. En laat nou net zo’n geval gisterochtend op nog geen tien meter afstand van mij tussen de varens aan het wroeten zijn. Dat. Was een heel aparte gewaarwording. 

Een zwijn! OMG, een echt levend, groot, heel wild zwijn! Eh.... help? Ik graaide naar de telefoon in mijn armband, toetste de camerafunctie aan, keek heen en weer tussen toestel en iets wat op mij af kon stormen en...

Het zwijn keek op, snoof wat en rende weg.

Aaahhh! Pfffff....

En nog een keer: Aaaahhh en Pfffff.

Geen aanval, geen paniek, geen sterk verhaal over hoe ik dapper net op tijd achter een boom dekking zocht maar ook geen foto dus. Was ik nou opgelucht of teleurgesteld? Ik heb de eerste meters na die ontmoeting wel hard verder gelopen. Extra hard. Zo zachtjes mogelijk extra hard. Misschien deed dat beest hetzelfde maar dan de andere kant op. Ik vind dat wel een grappige gedachte. Nu een dag later. Vanachter mijn bureau. Een geruststellende gedachte vooral. Want ik loop er toch het liefst. Daar in de bossen.

Rouwen en genieten

Vanmorgen zat ik al vroeg in de tuin. Gewoon met een dun badjasje over mijn nachtpon aan en met mijn eerste kop thee van de dag. Het was heerlijk buiten: nog niet zo warm, een lekker briesje. Ik genoot.

Ik genoot van de koelte. Ik genoot van de rust. Van de rust in onze tuin en vooral van de rust in mijn hoofd. Die rust in mijn hoofd kwam van het berichtje dat Paul na zijn lange vliegtocht weer veilig en wel in Seoul was aangekomen. Ik ben redelijk gewend aan het feit dat hij zo ver weg woont maar het reizen dat erbij hoort blijft spannend. Erg spannend. De ramp met de MH17, een paar dagen voordat onze zoon vanuit Nederland terug naar Seoul zou vliegen, zorgde voor nog een extra lading spanning. 

MH17. Twee letters, twee cijfers en onvoorstelbaar verdriet. Vanaf het eerste moment dat ik hoorde over wat er met dat vliegtuig gebeurd was, ben ik er veel mee bezig geweest. Ik heb er misschien niet zoveel over gezegd maar wel bijna constant aan gedacht. Alleen niet tijdens de uren dat Paul daar *ergens* boven in de lucht zat; toen heb ik die gedachten zoveel mogelijk geblokt. Uit zelfbescherming. Ik weet zo goed hoe het is om een liefste te verliezen, zo onbegrijpelijk plotseling te verliezen.

Vanmorgen zat ik al vroeg in de tuin. Te genieten maar ook te denken aan die nauwelijks te bevatten ramp en dat onvoorstelbare verdriet. Ik had mijn opluchting en blijdschap van mijn kind dat veilig aangekomen was. Zovelen hebben dat niet. Vandaag is het de dag van nationale rouw. Vandaag genoot ik al vroeg van de dag en rouwde, rouw, ik tegelijk om het verdriet en verlies van hen die een opluchting als de mijne niet hebben kunnen voelen.

Rouwen en genieten, het kan naast elkaar. Ik hoop dat er een tijd komt waarin de dierbaren van de slachtoffers van de ramp met vlucht MH17 dit ook zo kunnen voelen. Dat is het minste wat ik hen kan toewensen. Dat en heel, heel veel sterkte.

Bernadette

In de tijd dat we samen op de bieb werkten konden we het al goed met elkaar vinden maar vriendinnen werden we pas echt na haar prepensioen. Ik heb redelijk veel vriendinnen en hoewel de meesten elkaar niet eens persoonlijk kennen (enkel uit mijn verhalen) zijn er uiteraard wel gemeenschappelijke factoren. Zij zijn lief, attent, nuchter en pragmatisch, houden alleen van gezeur als je daarna er weer samen om kan lachen, hebben fantasie en een groot gevoel voor humor. En zij zijn mij heel dierbaar. Dat gold allemaal ook voor haar. Het enige waar zij zich in onderscheidde was haar onzekerheid ten aanzien van haar eigen waarde.

Al snel in het begin van onze vriendschap was het mij opgevallen dat onze afspraken om bij te kletsen, samen ergens naar toe te gaan altijd mijn initiatief waren. Ik belde of mailde haar en zij reageerde dan enthousiast. “Ik vond het zo leuk dat jij dit voorstelde!” zei ze dan en na dat een paar keer aangehoord te hebben, vroeg ik haar waarom zij dan niet zelf de telefoon had gepakt. Ze had me wat onzeker aangekeken. “Tja, ik weet niet... Ik dacht, je bent vast wel druk en misschien heb je geen tijd of geen zin... en je hebt al zoveel vriendinnen...” Ik heb haar dat nooit goed uit haar hoofd kunnen praten. Zij die zo zelfverzekerd in haar werk kon zijn, was dat een heel stuk minder als het op sociale contacten aan kwam. 

Toen werd ze ziek, heel ziek. Ze werd overstelpt met aandacht in de vorm van bezoekjes, kaarten, mailtjes en telefoontjes. Gelukkig kon ze ervan genieten maar steeds was daar toch ook die verbazing. “Dat mensen dat voor mij doen... Dat ze aan mij denken...” Het was geen valse bescheidenheid, ze meende het oprecht. Mijn laatste bezoekje aan haar was tegelijk ons afscheid. Ze had mijn hand vastgehouden en mij aangekeken met een blik die ik herkende. “Je hebt het goed gedaan. Je bent het echt waard.” Ze had blij geglimlacht en ik hoopte, en hoop nog steeds, dat ik haar eindelijk had kunnen overtuigen. Maar mocht me dat nog steeds niet gelukt zijn, dan hoop ik dat zij ergens van boven, opzij of waar haar ziel zich ook bevindt, heeft kunnen zien hoeveel mensen gisteren op haar begrafenis waren gekomen en hoe erg zij toen al gemist werd. Ik gun het haar zo dat te weten, dat zeker te weten.

Zij was het echt waard.