Weemoedigheid

Een foto, genomen tijdens mijn laatste dag werkend in de bieb, in “mijn” filiaal. Toen ik deze foto op mijn Facebookpagina postte, kwamen er veel reacties. Lieve reacties met één uitzondering. Deze uitzondering was niet niet-lief maar zo grappig dat ik er hardop van in de lach schoot: “weemoedigheid, die niemand kan verklaren”.

 

 

Ik herkende de tekst meteen. Niet zozeer omdat ik vroeger zo opgelet had bij Nederlandse literatuur en/of omdat ik mijn werk als bibliotheekmedewerker zo serieus neem (nam) maar vooral dankzij Lodewijk Asscher en Gert-Jan Segers. (Klik maar op deze link als je dit uitgelegd wil hebben.)

 

 

Die regel komt uit Het Huwelijk, een gedicht van Willem Elsschot en het gaat, heel kort samengevat, over een man die zijn huwelijk, zijn vrouw zo zat is dat hij haar het liefste dood zou willen slaan en hun huis in brand wil steken om ergens anders, met iemand anders, opnieuw te beginnen. Net als bij meneer Segers zijn maar een paar zinnen uit dat gedicht bij mij blijven hangen (maar anders dan hij wist ik nog wel waar het over ging):

 

 

Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad 

staan wetten in de weg en praktische bezwaren, 

en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren, 

en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.

 

 

De reactie vond ik dus grappig maar hij is gelukkig niet raak. Niet helemaal tenminste. Niet in de zin van dat ik mijn werk zo zat was en er daarom mee wil stoppen - wel omdat ik aan een nieuwe periode wil beginnen. Maar dan zonder die agressie, zonder iets of iemand om te brengen, in brand te steken.

En zeker niet de bieb, “mijn” filiaal. Het werk en de plek die ik zal missen.

 Erg zal missen.

En dan heb ik het nog niet eens over al die mensen (bezoekers natuurlijk, maar vooral degenen met wie ik samen heb gewerkt) die niet op deze foto staan. Als ik aan hen denk, als ik aan al die dierbare momenten en contacten met hen denk, dan knijpt het in mijn hart.

Weemoedigheid, die ik wél kan verklaren.

 

 

Positief

“Hoe gaat het met iedereen?”

 

 

Peter en ik hadden net de boodschappen voor hun deur gezet en keken daarna vanaf ruime afstand naar de zieke heer des huizes.

 

Het viel redelijk mee met alle symptomen: de één had meer last van vermoeidheid dan de ander, de ander had vooral hoofdpijn en er was ook iets met smaakverlies. We knikten meelevend, vooral dat verlies van smaak leek ons erg, hopelijk zou dat snel weer goed komen.

 

 

Het ergste, zo vertelde de coronapatiënt, was dat verplichte thuiszitten, dat nergens naar toe kunnen en mogen. Het was pas dag twee na de uitslag maar het hele gezin was de quarantaine nu al meer dan zat.

 

“Maar”, zei hij er zo opgewekt mogelijk achteraan, “we komen er wel doorheen! We blijven positief!”

 

 

En hoewel ik zo’n houding doorgaans alleen maar toejuich, nu leek mij dat toch net niet de bedoeling.

 

Raar

Nog drie weken en een dag.

 

Nog tien werkdagen.

 

Nóg tien, nog máár tien.

 

 

En o, wat voelt dit, dit besef van bijna stoppen met werken, van bijna elke-dag-weekend, ráár.

 

 

Raar.

 

Ik zit niet gauw om woorden verlegen en kan vaak redelijk dingen en gevoelens beschrijven maar nu kom ik niet verder dan ráár.

 

Nou vooruit, ik doe een poging:

 

 

Stel: je wil graag verhuizen. Je oude huis is het niet helemaal meer. Je bent het ontgroeid, je wil liever iets nieuwers, iets anders met minder onderhoud, een ruimere tuin, met wat meer mogelijkheden vooral. De straat, de buurt… ach, het is er niet meer zoals het vroeger was…

 

Dan, na lang zoeken, rekenen en overdenken, vind je hét huis. Je gluurt door de ramen naar binnen en loopt er omheen.

Er borrelen allerlei plannen in je op en je ziet het al helemaal voor je: dáár kan de bank en dát is een mooie plek voor de eettafel, zo fijn in de ochtendzon. Die lichte zijkamer is perfect voor een boekenkast met leesstoel, of toch voor een bureautje om aan te schrijven met uitzicht op de tuin.

In die tuin moeten natuurlijk veel bloemen komen. Bloemen en kruidenplanten, een nieuw vogelhuisje natuurlijk. Dan kan in die schaduwhoek de loungeset, op dat achterste stuk waar de zon meer komt het ligbed en, en, en…

 

 

Je kan niet wachten tot de verhuizing.

 

 

Dan is het bijna zo ver. Nog tien dagen...

Je hebt al het een en ander ingepakt en loopt de laatste rondjes door je oude huis. Je staat in de badkamer en je staart naar het bad. Een blik op zolder, in de slaapkamers. De herinneringen buitelen door je hoofd. Je gaat naar de woonkamer en weet nog hoe gezellig het daar altijd was met familie, met vrienden. En dan de keuken. Ach, wat was je blij met die keuken na de laatste verbouwing! 

 

 

De keuken in het nieuwe huis zal ook fijn en praktisch en gezellig zijn. Het hele nieuwe huis zal fijn en praktisch en gezellig en vooral vol nieuwe mogelijkheden zijn.

Maar nu sta je even stil bij alles wat goed was in het oude huis.

 

Nu ben je je zo bewust van wat je achterlaat en wat je zal missen.

 

Nu ben je even wat minder bezig met al dat nieuwe wat komen gaat en waar je zo naar uitkijkt.

 

Nu voelt het goed en spannend en tegelijk ook wat verdrietig.

 

Nu voelt het ráár.