POËZIE / brousse

een hefboom is geen slagboom

een opstapje geen drempel

een handvat geen groene zeep

een hand geen tuig voor boksers 

breng maar iets mee

waarmee ge me gelukkig maakt

ga anders in de brousse wonen

tiert de man met het monster brullend

in zijn ene hand en met de andere

gesticuleert hij woest

naar de rand van het bos 

aan de ene kant 

die van het moeras

aan de andere

op een kleine 50m afstand

van waar hij tegen mij

staat te sputteren als een driftig mannetjesputtermannetje 

maar alles is relatief 

ook uw verstand

en vooral het gebruik ervan

kijk daar een vogelhut 

POËZIE / kabel

het is u niet helemaal onduidelijk

hoe ge van de keukentafel langs 

een rechte lijn tot hier 

op de vierde rij voor het podium

zijt geraakt op een vrijdagavond

in het donker terwijl een dikke mist

iedereen het zwijgen oplegt 

ge duwt uw stem door de micro

loopt zo langs de baan van 

de lange kronkelende rode kabel 

komt er langs de andere kant weer uit

maar scherper, dwingender, raker

uw ogen vol vuur

(ge steekt er de kachel mee aan)

het is dat er niet zo heel veel tijd is

(hé rakker van het middelste knoopsgat)

in het begin lijkt dat nog wel anders

die keukentafel oneindig, die kabel

verlengbaar, uw stem op golven

die ons allemaal kunnen meevoeren 

deinend op de klanken van de maan

en het halve sterrendom maar ergens

onderweg zakt dat podium

toch met een klap in elkaar

de kabel gaat knikken 

en ja, zo gaat dat dan

het is van een ongelofelijke luxe allemaal

POËZIE / geitjes

op weg naar het paradijs

ruikt het moeras naar geitjes

meer zelfs wanneer de ochtendzon 

pyjama´s ruilt voor bokkesprongen 

over stuiptrekkende harige rupsjes

die zonder dralen het asfalt bepalen  

haast geluidloos flemen

gespleten kousevoetjes met

het grind langs de waterstroom

ze kussen het gras en het riet

meter per meter horizontaal 

in een rechte hoek met 

een vallend blad dat opschrikt

van konijnen en kordaat ademhalen

korter worden de dagen die we terug 

van ons willen maken maar die voor anderen alsmaar langer blijken, ja 

nu al meer dan een jaar en nog wat 

in het paradijs stinken de lijken

POËZIE / liefdes

vrouwen ja, 

vrouwen en hun liefdes

habibti´s hier 

en ginderachter

vrouwen en hun liefdes

de vragen, de verwondering

spiegelbeeld dat averechts

reflecteert wat komen zal

is alweer weggegaan

ja vrouwen en hun liefdes

uitgeveegd en lipgestift 

vrouwen ja, hun liefdes

hooggehakt gelopen gelijk

een dokwerker met franjes

onder een bus gegooid 

in fluwelen gewaden getooid

kolibrie luipaard mammoettanker

vrouwen ja, en hun liefdes

liefde geven is liefde vragen

liefde gekregen zelden maar 

alles echt alles voor wat liefde

en mocht daar wat meer van zijn

de wereld was van schoonheid

POËZIE / mag ik

Mag ik naar u kijken 

diep in uw ogen verglijden

daar zoeken naar 

het begin van de tijd 

toen elk woord verbazing was?

Mag ik u voorzichtig raken 

zacht langs uw façade strijken

het zicht achter uw haren stelen

dat naar het veld achter 

de mijnen leiden?

Mag ik uw hand vertellen 

waar het oorlog is

waar de conflicten broeien

waar de stemmen schreeuwen

waar er doodsangst gloeit?

Mag ik langs uw hart

passeren, grenzen openen, 

verraad verleren, de brokstukken

weer op elkaar placeren

naar zeeën zwaaien

in brand gestoken

boomgaarden bezweren

GPS-gestuurde bommen

uit uw stille luchtruim weren?

Mag ik even,

mag ik?

POËZIE / woord

als ge gaat zitten wachten

om uw stem te geven

aan al wie ze dreigt te verliezen

tot blijkt dat wie ze verloren heeft

gelijk had met ze te verheffen

dan zal er niemand meer zijn

om die van u te horen

dan zijt ge te laat

dan rest er enkel 

nog doelloos

tussen het puin 

te dwalen

ook uw woorden zullen

daar dan geknakt liggen

bloed en tranen en snot

zinnen die als gebarsten

darmen komen uitstulpen

dode letters

vormloze kreten

van grijs gruis 

in den beginne

was er het woord

en op het einde

de stilte na de moord

POËZIE / tapijt

Ik zoek naar woorden, maar ik vind ze niet.

Er stierven duizend mannen aan een hartaanval, omdat ze niet in staat waren om hun ontheemde families te beschermen. 

En wat doe je dan in een wereld vol patriarchaat? Je buigt het hoofd en voelt je hart uiteen knallen in duizend stukjes en je legt je neer op een vliegend tapijt.

Ik vind de woorden niet. Ik zie dagelijks beelden die in geen enkel gezond verstand zouden mogen opborrelen, maar toch bazuinen we luid en duidelijk dat het licht zal triomferen en dan vraag ik u, over welk licht hebt u het eigenlijk? 

Het licht in de badkamer boven de spiegel dat onlangs in uw gezicht ontploft is omdat de draden oververhit geraakten bij het aanschouwen van het schuldig verzuim in het diepste van uw ziel?

Ik vind de juiste woorden niet en blijf dus maar steken bij wat infantiele gedachten en vraag me af wat Anne Frank ervan zou denken en mijn grootmoeder die zich ´s nachts urenlang in een beek verstopte met een lamme arm van een welgemikte verdwaalde kogel terwijl ze natte voedselbonnen droog probeerde te houden en of ze zich bewust was dat ze voor altijd een stukje geschiedenis op haar mouw had steken nu en wat dat doet met generaties. 

Wie gelooft er dat dit ooit goed kan komen en hoe verwerk je je door monsterbommen 4 vermoorde kinderen en wat doet dat met al die kinderen die het nu nog overleven zonder armen of benen of ouders of allebei als we al heel ons leven trauma´s meezeulen die in de verste verte nog niet raken aan de horror van ontmenselijking die we vandaag plegen zogenaamd uit zelfbescherming?

Wie wordt daar eigenlijk mee beschermd?