Przejdź do zawartości

Francesco del Giudice

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Francesco del Giudice
Kardynał biskup
Ilustracja
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data i miejsce urodzenia

7 grudnia 1647
Neapol

Data i miejsce śmierci

10 października 1725
Rzym

Arcybiskup Monreale
Okres sprawowania

14 stycznia 1704–15 lutego 1725

Dziekan Kolegium Kardynalskiego
Okres sprawowania

12 czerwca 1724–10 października 1725

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

19 grudnia 1691

Nominacja biskupia

14 stycznia 1704

Sakra biskupia

10 lutego 1704

Kreacja kardynalska

13 lutego 1690
Aleksander VIII

Kościół tytularny

S. Maria del Popolo (10 kwietnia 1690)
S. Sabina (30 marca 1700)
Biskup Palestriny (12 lipca 1717)
Biskup Frascati (3 marca 1721)
Biskup Ostia e Velletri (12 czerwca 1724)

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

10 lutego 1704

Konsekrator

José Gasch

Współkonsekratorzy

Asdrubale Termini
Bartolomeo Castelli

Francesco del Giudice (ur. 7 grudnia 1647 w Neapolu, zm. 10 października 1725 w Rzymie) – włoski kardynał, pochodzący z Neapolu z rodu książąt Cellamare i Giovenazzo. W młodości był wicelegatem w Bolonii, gubernatorem Fano i Rzymu oraz wicekamerlingiem św. Kościoła Rzymskiego.

W 1690 papież Aleksander VIII mianował go kardynałem prezbiterem tytułu Santa Maria del Popolo, udzielając mu dyspensy od obowiązku posiadania niższych święceń kapłańskich. Odmówił promocji na stanowisko arcybiskupa Salerno w 1696, ale zaakceptował za zgodą Klemensa XI nominację stanowisko wicekróla królestwa Sycylii w 1701. Arcybiskup Monreale na Sycylii 1704–25 (zrezygnował krótko przed śmiercią). Wielki Inkwizytor Hiszpanii 1711–16, rezydował w tym czasie na Półwyspie Iberyjskim, odgrywając tam istotną rolę polityczną. W 1713 był kandydatem do arcybiskupstwa Toledo, wiążącego się z godnością prymasa Hiszpanii, ale jego kandydaturę zablokował Melchor de Mecanaz, jego wróg na dworze hiszpańskim. W 1714 utracił też łaskę króla Hiszpanii i w 1717 ostatecznie powrócił do Włoch. Kardynał biskup Palestriny (1717–21) i Frascati (1721–24). Sekretarz Rzymskiej Inkwizycji od 1719. Ambasador Austrii wobec Stolicy Apostolskiej 1719–20. Od 1724 biskup Ostia e Velletri i dziekan Kolegium Kardynalskiego. Przez ostatnie miesiące życia był też prefektem Kongregacji Kościelnych Immunitetów. Protektor Hiszpanii oraz królestwa Sycylii i Neapolu. Zmarł w Rzymie.

Był on jedynym w historii inkwizytorem stojącym na czele zarówno Inkwizycji hiszpańskiej (1711–16), jak i Inkwizycji rzymskiej (1719–25).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]