Przejdź do zawartości

Jacques de Vitry

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jacques de Vitry
Kardynał biskup
Ilustracja
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data i miejsce urodzenia

1160/70
Vitry-en-Perthois?

Data i miejsce śmierci

1 maja 1240
Rzym

Miejsce pochówku ?
Biskup Akki
Okres sprawowania

1214–9 czerwca 1229

Prior episcoporum ac omnium cardinalium
Okres sprawowania

28 września 1237–1 maja 1240

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

Kościół łaciński

Inkardynacja

kanonicy regularni św. Augustyna

Prezbiterat

1210

Nominacja biskupia

1214

Sakra biskupia

31 lipca 1216

Wybór patriarchy

1239

Kreacja kardynalska

9 czerwca 1229
Grzegorz IX

Kościół tytularny

Biskup Tusculum

Jacques de Vitry (ur. 1160/70, zm. 1 maja 1240 w Rzymie) – francuski kardynał.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził prawdopodobnie z Vitry-en-Perthois. Pod koniec XII wieku studiował teologię na uniwersytecie paryskim, uzyskując prestiżowy tytuł magistra. W 1211 roku wstąpił do wspólnoty kanoników regularnych św. Augustyna w Oignies w diecezji Liège. Został wówczas spowiednikiem znanej w tamtej okolicy mistyczki Marie d’Oignies, należącej do wspólnoty beginek i begardów. W 1212/13 był bardzo aktywnym kaznodzieją krucjatowym w północnej Francji. W 1214 roku wybrano go biskupem Akki w Królestwie Jerozolimskim. 31 lipca 1216 otrzymał sakrę biskupią z rąk papieża Honoriusza III i jeszcze w tym samym roku wyjechał do swojej diecezji. Był jednym z organizatorów i uczestników V wyprawy krzyżowej. Zasłynął jako kronikarz, autor opisu krajów Wschodu w dziele Historia orientalis, wydanym w 1611 roku. Między 16 kwietnia a 29 lipca 1229 roku papież Grzegorz IX mianował go kardynałem biskupem Tusculum. Podpisywał bulle papieskie między 29 lipca 1229 a 23 czerwca 1239. W 1239 wybrano go na patriarchę Jerozolimy, jednak nominacja ta nie została zatwierdzona przez papieża. Zmarł w Rzymie.

Jest autorem przytaczanych we franciszkańskich źródłach listów oraz dzieła Historia Occidentalis, w której mowa jest o rozwoju ruchu związanego ze św. Franciszkiem z Asyżu w Italii i na Bliskim Wschodzie.

Krytykował niepobożne życie wyższego duchowieństwa np. arcybiskupa Mediolanu. Sympatyzował ze świeckimi ruchami religijnymi,takimi jak humiliaci. Od papieża uzyskał także list żelazny dla pobożnych kobiet żyjących w autonomicznych wspólnotach na terenie Niemiec i Francji (beginki)[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Oberste 2010 ↓, s. 90-94.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • A. Paravicini Bagliani, Cardinali di curia e "familiae" cardinalizie dal 1227 al 1254, Padwa 1972, cz. I s. 99-112
  • Jorg Oberste: Heretycy i inkwizycja w średniowieczu. Kraków: WAM, 2010. ISBN 978-83-7505-506-1.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]