Dikke Tinne
De Dikke Tinne, ook wel bekend onder de naam St. Lucia, was een kasteel in de Gelderse stad Hattem.
Geschiedenis
[bewerken | brontekst bewerken]Reeds in 1361 was er sprake van een "huis" van de hertog van Gelre in Hattem. Hertog Reinoud IV van Gelre liet in 1404 een imposant kasteel optrekken met muren van zeven meter dik, de dikste kasteelmuren van Nederland.
Tussen 1512 en 1514 werd Jan II van Wassenaer opgesloten in een ijzeren kooi die was opgehangen in een van de torens van de Dikke Tinne. Hij was krijgsgevangen genomen door Karel van Gelre en werd pas vrijgelaten na betaling van 20.000 pond[1]
In 1580 werd het kasteel door de drost, Lodewijk van Montfoort, in handen van de Spanjaarden gebracht. Nadat de Spanjaarden binnen enkele dagen door de burgers van de stad weer verdreven waren, nam de stad het kasteel in beslag.
Afbraak en restanten
[bewerken | brontekst bewerken]Een deel van het kasteel werd gesloopt en twee torens werden in de stadsmuur opgenomen.
Nadat het kasteel lange tijd in de vorm van een ruïne was blijven staan, werden in 1778 de torens voor afbraak verkocht. Thans is het pand Adelaarshoek 18 (plaatselijk bekend als "Het Spookhuis") het enig overgebleven restant van dit kasteel. Op het Tinneplein zijn de opgegraven contouren van de muren zichtbaar gemaakt. Op het dak van een van de torens bevond zich een koperen windvaan met daarop de Gelderse banier. Bij opgravingen is deze banier teruggevonden, waarna het onderdeel is gaan uitmaken van de collectie van het Voerman Stadsmuseum Hattem. Daar is ook nog de eerste steen van het kasteel van 1404 te vinden en een maquette, alsmede de sluitsteen van het gewelf waar de Wassenaerskooi aan heeft gehangen.
Dikke Tinne Festival
[bewerken | brontekst bewerken]
Bij de 700e verjaardag van Hattem in 1999 werd een optocht gehouden waarbij de mensen in Middeleeuwse kleding rondliepen. Hierin lag de kiem van het Dikke Tinne Festival, dat altijd in september gevierd wordt. Daarbij hoort ook een historisch theaterspektakel: De kooi van [Jan van] Wassenaar.[2]
- ↑ H.G. Obreen, geschiedenis van het geslacht Wassenaar, blz 40-41
- ↑ De Stentor, 5 sept. 2023
· 
· 