Photography and poetry Nota Kimothoi© Νότα Κυμοθόη
Νυχτώνει, είπες και βημάτισες κοντά.
Το φως, αν μέσα στην ψυχή σου δεν είναι
η κάμαρα θάναι πάντα σκοτεινή
κι ο πολυέλαιος της σάλας
έρημος όπως κι εσύ στα πατώματα ψηλά
γνέφει στη νιότη για να χαμογελά
καθώς σ΄αποχαιρετώ και με απορία σιωπάς,
γιατί αισθάνομαι το τίποτα καθώς νυχτώνει
οπού με βία θες εσύ να γατζωθείς
στης νιότης να υπάρχεις σα κορμί
γιατί έζησες στο χθες έτσι, εδώ κι εκεί
μικρές στιγμές που έφυγαν και πάνε οι χαρές
αφού δεν αγάπησες την ανάσα της ψυχής μου ποτέ
μόνον ν΄αρπάξεις ήθελες ερωτικά το φως
αυτό, οπού έχει στις φλέβες της η νια ζωή
αυτήν, όπου είναι του μέλλοντος το γεγονός
κι εσύ με τρόπο τεχνητό να δώσεις φως
στα μάτια και στο νιο κορμί, οπού δεν είσαι εσύ
αλλά να αισθάνεσαι θες και ακουμπάς εκεί
στο λείο δέρμα και στα στήθη τα σμιχτά
για να ρουφήξεις τους χυμούς για νάσαι καλά
δίχως ίχνος ηθικής, για το κορίτσι το μικρό
οπού πατέρας του αλλά και παππούς θα είσ' εσύ
κι εκείνο, νιώθει ασφαλές τη νύχτα ν΄ αφεθεί
στο φως, όπου άναψες να φέγγει εκεί ψηλά
στα δώματα όπου έκλεισες ερμητικά...
Νυχτώνει κι η ψυχή σου μένει σκοτεινή
ενώ πωλεί το νιο κορίτσι, όπου δεν είναι πια εκεί...
και στα σκοτάδια περιπλανιέσαι για να βρεις εραστή
γιατί στα γεράματα άλλαξες κι εσύ...
Για ν΄ αγκαλιάζεις νιο κορμί κι αυτό στη νύχτα θες
ερωμένη κι εραστές σε δώματα σκοτεινά
όπως η όψη στης πολιτείας τη νυχτιά
στον ουρανό κραυγή της καρδιάς σου η σχισμή
καθώς στην πόλη και πάλι νυχτώνει, ω ψυχή!..