Przejdź do zawartości

Keir Starmer

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Keir Starmer
Ilustracja
Keir Starmer (2024)
Pełne imię i nazwisko

Keir Rodney Starmer

Data i miejsce urodzenia

2 września 1962
Londyn

Premier Wielkiej Brytanii
Okres

od 5 lipca 2024

Przynależność polityczna

Partia Pracy

Poprzednik

Rishi Sunak

Lider opozycji
Okres

od 4 kwietnia 2020
do 5 lipca 2024

Przynależność polityczna

Partia Pracy

Poprzednik

Jeremy Corbyn

Następca

Rishi Sunak

Lider Partii Pracy
Okres

od 4 kwietnia 2020

Poprzednik

Jeremy Corbyn

podpis
Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Łaźni (Wielka Brytania)
Strona internetowa

Keir Rodney Starmer (ur. 2 września 1962 w Londynie[1]) – brytyjski prawnik i polityk, członek Izby Gmin, od 2020 lider Partii Pracy, od 2024 premier Wielkiej Brytanii.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w centralnej londyńskiej dzielnicy Southwark jako jedno z czwórki dzieci pielęgniarki i ślusarza. Imię otrzymał po XIX- i XX-wiecznym labourzystowskim członku Izby Gmin i pierwszym przewodniczącym Partii Pracy, związkowcu Keirze Hardiem[2]. Dorastał w mieście Oxted[1]. W 1985 roku ukończył prawo na Uniwersytecie w Leeds, po czym ukończył studia podyplomowe w St Edmund Hall(inne języki) na Uniwersytecie Oksfordzkim[2]. Był pierwszym członkiem swojej rodziny, który otrzymał wykształcenie wyższe[1].

Jako prawnik zrobił karierę zdobywając uwagę mediów i szereg nagród. Specjalizował się w prawach człowieka i prawie publicznym[3]. W 2002 roku otrzymał tytuł radcy królowej (ang. Queen’s Counsel, QC). Zajmował się m.in. karą śmierci na Karaibach, w Ugandzie, Kenii i Malawi. W latach 2008–2013 pełnił funkcję Dyrektora Oskarżeń Publicznych (ang. Director of Public Prosecutions). W 2014 roku za zasługi na polu prawa i sprawiedliwości kryminalnej został mianowany komandorem Orderu Łaźni[4] uzyskując prawo używania tytułu honorowego sir przed nazwiskiem.

Po raz pierwszy wszedł do Izby Gmin w wyborach powszechnych w 2015 roku z londyńskiego okręgu wyborczego Holborn and St Pancras, gdzie jako kandydat Partii był następcą ustępującego posła z tego okręgu, labourzysty Franka Dobsona. Ponownie wybierany z tego samego okręgu w 2017 oraz w 2019 roku[5].

18 września 2015 roku wszedł do gabinetu cieni Jeremy’ego Corbyna jako cień ministra stanu[6] ds. imigracji; ustąpił z tego stanowiska 27 czerwca 2016 roku protestując, podobnie jak grupa innych labourzystów, przeciwko przywództwu Corbyna w partii[7]. 6 października tego samego roku wszedł ponownie do gabinetu cieni jako cień sekretarza stanu ds. Brexitu[5].

Na początku 2020 roku był liderem sondażu YouGov na następcę rezygnującego Jeremy’ego Corbyna[8]. 4 kwietnia 2020 roku został wybrany na nowego przewodniczącego Partii, w ostatniej fazie już w pierwszej turze pokonując dwie ostatnie kontrkandydatki, posłanki Rebeccę Long-Bailey(inne języki) i Lisę Nandy[9].

W maju 2022 r. brytyjska policja ogłosiła wszczęcie śledztwa w sprawie domniemanego naruszenia przepisów sanitarnych obowiązujących w 2021 r. podczas pandemii COVID-19 w Wielkiej Brytanii, śledztwo objęło również Starmera[10]. W lipcu 2022 został oczyszczony z zarzutów[11].

5 lipca 2024, po wyborach parlamentarnych wygranych przez Partię Pracy, otrzymał z rąk króla Karola III misję stworzenia gabinetu[12][13]. Został 58. premierem w historii kraju oraz trzecim premierem za czasów panowania Karola III.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W 2007 roku ożenił się z prawniczką Victorią(inne języki)[14]. Przodkowie Victorii są żydowskiego pochodzenia i mają polskie korzenie[15]. Mają dwoje dzieci, córkę i syna[16].

Starmer jest pescetarianinem, a jego żona wegetarianką. W jednym z wywiadów przyznał, że dał swoim dzieciom możliwość jedzenia mięsa dopiero kiedy skończyły 10 lat[17].

Jest ateistą[18].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Armani Syed, Everything to Know About U.K. PM Contender Keir Starmer [online], TIME, 2 czerwca 2024 [dostęp 2024-06-09] (ang.).
  2. a b Labour leadership winner: Sir Keir Starmer, „BBC News”, 4 kwietnia 2020 [dostęp 2020-04-05] (ang.).
  3. Keir Starmer: 25 years of coverage in The Lawyer [online], The Lawyer, 4 kwietnia 2020 [dostęp 2020-04-05] (ang.).
  4. Knighthood: former Director of Public Prosecutions Keir Starmer QC [online], awards intelligence, 2 stycznia 2014 [dostęp 2020-04-05] (ang.).
  5. a b Parliamentary career for Keir Starmer – MPs and Lords – UK Parliament [online], members.parliament.uk [dostęp 2020-04-05] (ang.).
  6. Pozycja ministra stanu w rządach Zjednoczonego Królestwa ma zwykle inne znaczenie niż np. w systemie polskim. Ministrowie stanu Jej Królewskiej Mości mają pozycję niższą od sekretarzy stanu.
  7. Keir Starmer resigns as shadow home office minister [online], ITV News, 27 czerwca 2016 [dostęp 2020-04-05] (ang.).
  8. Sondaż: Keir Starmer faworytem wyborów w Partii Pracy. 11-punktowa przewaga w sondażu [online], rp.pl, 2 stycznia 2020 [dostęp 2020-04-05] (pol.).
  9. Partia Pracy wybrała nowego lidera. Został nim Keir Starmer [online], TVN24, 4 kwietnia 2020 [dostęp 2020-04-05] (pol.).
  10. Europe Royaume-Uni: le leader de l'opposition visé par une enquête pour violation du confinement [online], RFI, 6 maja 2022 [dostęp 2022-05-06] (fr.).
  11. Kate Whannel, Sir Keir Starmer cleared by police over Durham lockdown beers [online], BBC, 8 lipca 2022 [dostęp 2024-06-09] (ang.).
  12. Wielka Brytania ma nowego premiera. Król powierzył mu misję. onet.pl. [dostęp 2024-07-05].
  13. Keir Starmer: Labour leader becomes UK prime minister [online], bbc.com [dostęp 2024-07-05] (ang.).
  14. Isaac Bickerstaff, What do we know about Sir Keir Starmer’s wife, Lady Starmer? [online], Tatler, 24 kwietnia 2020 [dostęp 2024-06-09] (ang.).
  15. Cnaan Liphshiz, UK Labour leader Starmer opens up about his family’s Jewish traditions [online], The Times of Israel, 29 grudnia 2020 [dostęp 2024-06-09] (ang.).
  16. Nichola Murphy, Keir Starmer's 'sassy' wife Victoria and very private teenage children [online], HELLO!, 23 maja 2024 [dostęp 2024-06-09] (ang.).
  17. Genevieve Holl-Allen, Sir Keir Starmer: I didn’t let my children eat meat until they were 10, „The Telegraph”, 26 lipca 2023, ISSN 0307-1235 [dostęp 2024-07-11] (ang.).
  18. Mark A. Kellner, British PM ducks reporter’s ‘Catholic question,’ blasts atheist Labor rival as ‘a fool’ [online], The Washington Times, 15 czerwca 2021 [dostęp 2024-06-09] (ang.).