John Stuart (3. hrabia Bute)
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Premier Wielkiej Brytanii | |
| Okres |
od 26 maja 1762 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 
| |
John Stuart (ur. 25 maja 1713 w Edynburgu, zm. 10 marca 1792 w Londynie) – premier w latach 1762-1763. Bute był nauczycielem Jerzego III i miał największy wpływ na politykę królewską od czasu jego wstąpienia na tron w roku 1760. Zakończył wojnę siedmioletnią, jednak pod naciskiem opinii publicznej podał się do dymisji.
Bute był pierwszą czołową postacią polityki westminsterskiej pochodzenia szkockiego od czasu unii Anglii i Szkocji w 1707.
Bute był przedtem nauczycielem następcy tronu Jerzego, później on i Jerzy III Hanowerski starali się wzmocnić władzę królewską, realizując tzw. Ideę Króla - Patrioty (The Idea of a patriot King), koncepcję silnej władzy królewskiej, którą dwa dziesięciolecia wcześniej opracował Henry St John, 1. wicehrabia Bolingbroke (1678-1751).
Bute nie miał jednak poparcia parlamentu, w którym był postrzegany jako "king's man", więc po roku musiał (mimo nacisków na parlament ze strony Jerzego III) ustąpić ze stanowiska. Koncepcję Bolingbroke'a-Bute'a zrealizował do pewnego stopnia dopiero William Pitt Młodszy (rzecz jasna z pomocą króla) po 1782 roku.
Zapamiętany został jako „lepszy ogrodnik niżeli polityk”. Był przez jakiś czas dyrektorem Kew Gardens i na jego cześć nazwano rodzaj roślin – Butea[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ G. P. Lewis, Brian Schrire, Barbara Mackinder, Mike Lock: Legumes of the World. Royal Botanic Gardens, Kew, 2005, s. 407. ISBN 978-1-900347-80-8.
