Prijeđi na sadržaj

Keir Starmer

Izvor: Wikipedija
Keir Starmer
Starmer 2024. godine
premijer Ujedinjenog Kraljevstva
Preuzeo dužnost
5. jul 2024
MonarhCharles III
DeputyAngela Rayner
PrethodiRishi Sunak
vođa Laburističke stranke
Preuzeo dužnost
4. april 2020
PrethodiJeremy Corbyn
lider opozicije
Na položaju
4. april 2020 – 5. jul 2024
Premijer
PrethodiJeremy Corbyn
SlijediRishi Sunak
Lični detalji
Rođenje2. 9. 1962. (1962-09-02) (dob: 62)
Southwark, London, Engleska, UK
Politička strankaLaburistička
Supružnik/ciVictoria Alexander (v. 2007)
Djeca2
ObrazovanjeReigate Grammar School
Alma mater
Potpis
Websitekeirstarmer.com

Keir Starmer (London, 2. septembar 1962) je britanski političar i barister. Trenutno je na funkciji premijera Ujedinjenog Kraljevstva i lidera Laburističke stranke. Član je parlamenta za Holborn and St Pancras od 2015. godine. Prethodno je bio direktor Javnog tužilaštva od 2008. do 2013. godine.

Starmer je rođen u Londonu, a odrastao u Surreyu, gde je pohađao gimnaziju. Diplomirao je pravo na Univerzitetu u Leedsu 1985. godine i završio postdiplomske studije građanskog prava na Univerzitetu u Oxfordu 1986. godine. Nakon što je pozvan u advokatsku komoru, Starmer se pretežno bavio poslovima krivične odbrane, specijalizući se za pitanja ljudskih prava. Imenovan je za Kraljičinog savetnika 2002, a 2008. je postao direktor Javnog tužilaštva i šef Kraljevske tužilačke službe, držeći ove funkcije do 2013. godine. Krajem svog petogodišnjeg mandata na mestu direktora Javnog tužilaštva, proglašen je za viteza 2014. godine.

Izabran za poslanika u Domu komuna na opštim izborima 2015. godine, Starmer je postavljen na poziciju ministra u senci za imigraciju od strane novog partijskog lidera Jeremya Corbyna u septembru 2015. godine. On je 2016. podneo ostavku u znak protesta protiv Corbynovog vođstva, ali je kasnije te godine prihvatio novu funkciju pod Corbynom kao državni sekretar u senci za izlazak Ujedinjenog Kraljevstva iz Evropske unije nakon referenduma o članstvu u EU. Starmer se zalagao za drugi referendum o Brexitu, rekavši da će glasati za „ostanak u Uniji”; ova politika je na kraju uključena u izbornu platformu laburista 2019. godine.

Nakon što je Corbyn podneo ostavku nakon poraza laburista na opštim izborima 2019, Starmer je pobedio na izborima za vođstvo stranke sledeće godine. Njegovo rukovodstvo karakteriše kretanje stranke ka političkom centru i odbacivanje većeg dela levičarske platforme njegove liderske kampanje, kao i protivljenje nekim od odgovora vlade na pandemiju COVID-a 19 i pitanjima kao što su Partygate, mini-budžet iz septembra 2022. i kriza životnih troškova. Starmer je naglasio važnost eliminacije antisemitizma u Laburističkoj partiji. Godine 2023. postavio je pet misija za laburističku vladu, posebnu pažnju posvećujući pitanjima kao što su ekonomski rast, zdravlje, obnovljiva energija, kriminal i obrazovanje.

Rani život i obrazovanje

[uredi | uredi kod]

Starmer je rođen 2. septembra 1962. u londonskoj opštini Southwark.[1][2][3][4] Odrastao je u gradu Oxted u Surreyu.[5][6][7] Bio je drugo od četvoro dece medicinske sestre Josephine (devojačkog prezimena Baker) i proizvođača alata Rodneya Starmera.[7][8] Njegova majka je imala StilLovu bolest.[9][4] Njegovi roditelji su bili pristalice Laburističke stranke, i navodno su ga nazvali po prvom parlamentarnom lideru stranke, Keiru Hardyju,[10][11] iako je Starmer 2015. izjavio da ne zna da li je to istina.[12]

Gimnazija Reigate Grammar School, koju je Starmer pohađao.

On je položio ispit 11-plus i upisao Reigate Grammar School, tada dobrovoljno selektivnu gimnaziju.[11] Škola je pretvorena u nezavisnu školu koja se plaća 1976. godine, dok je on bio učenik. Uslovi ove promene bili su takvi da njegovi roditelji nisu bili obavezni da plaćaju njegovo školovanje dok nije napunio 16 godina, a kada je stigao do te tačke, škola, sada dobrotvorna, dodelila mu je stipendiju koja mu je omogućila da tamo završi školovanje bez roditeljskog doprinosa.[13][14][15] Predmeti koje je odabrao za specijalističke studije u poslednje dve godine u školi bili su matematika, muzika i fizika, na kojima je postigao A nivo uspeha.[16] Među njegovim kolegama iz razreda bili su muzičar Norman Cook (Fatboy Slim), uz koga je Starmer išao na časove violine; Andrew Cooper, koji je kasnije postao per Konzervativne stranke; i budući konzervativni novinar Andrew Sullivan. Prema Starmeru, on i Sullivan su se „razmimoilazili oko svega ... politike, religije. Bilo čega.”[7]

U svojim tinejdžerskim godinama, Starmer je bio aktivan u laburističkoj politici; on je bio član Mladih socijalista Laburističke stranke sa 16 godina.[17][7] Keir je bio mlađi izvođač u Guildhall školi za muziku i dramu do svoje 18. godine i svirao je flautu, klavir, blok flautu i violinu.[18] Početkom 1980-ih, Starmera je policija uhvatila kako ilegalno prodaje sladoled dok je pokušavao da zaradi novac tokom odmora na francuskoj rivijeri. Izbegao je incident bez kazne, osim što su mu zaplenili sladoled.[19][20] Starmer je studirao pravo na Univerzitetu u Leedsu, postao je član univerzitetskog Laburističkog kluba i diplomirao sa počastima prve klase i diplomom prava 1985. godine, postavši prvi član njegove porodice koji je diplomirao.[10][21] On je pohađao je postdiplomske studije na koledžu St Edmund Hall u Oxfordu, diplomirao je na Univerzitetu u Oxfordu u oblasti građanskog prava 1986. godine.[22][10] Od 1986. do 1987. Starmer je bio urednik Socijalističkih alternativa, trockističkog radikalnog časopisa. Časopis je izdavala organizacija pod istim imenom, koja je predstavljala britansku sekciju Međunarodne revolucionarne marksističke tendencije.[23][24]

Pravna karijera

[uredi | uredi kod]

Barister

[uredi | uredi kod]

Starmer je postao barister 1987. u advokatskoj komori Middle Temple, a tamo je postao i benčer (stariji član komore) 2009. godine.[4] Služio je kao pravni zastupnik za interesnu grupu Liberty do 1990. godine.[10] Starmer je bio član Doughty Street Chambers-a od 1990. pa nadalje, prvenstveno radeći na pitanjima ljudskih prava.[9][10] Dok je radio u pomenutoj komori, upoznao je svoju buduću suprugu Victoriu Alexander, advokata koja je radila na istom slučaju.[25]

Starmer je bio primljen u advokatsku komoru u nekoliko karipskih zemalja,[26] gde je branio osuđenike osuđene na smrtnu kaznu.[7] Godine 1999. Starmer je bio mlađi advokat na žalbi Lee Clegg-a, vojnika osuđenog za ubistvo.[27] Starmer je pomagao Helen Steel i Davidu Morrisu u procesu McLibel, u suđenju i žalbenom postupku pred engleskim sudovima, a zastupao ih je i na Evropskom sudu.[28] Starmer je imenovan za Kraljičinog savetnika 9. aprila 2002, sa 39 godina. Iste godine postao je zajednički šef Doughty Street Chambers-a. Godine 2005. Starmer je izjavio: „Postao sam Kraljičin savetnik, što je čudno jer sam često predlagao ukidanje monarhije”.[29]

Starmer je bio savetnik za ljudska prava u Policijskom odboru Severne Irske i Udruženju glavnih policijskih službenika, a takođe je bio i član savetodavnog odbora za smrtnu kaznu Kancelarije za spoljne poslove, Commonwealth i razvoj od 2002. do 2008. godine.[4][10] Odbor Severne Irske bio je važan činilac zbližavanja zajednice nakon Sporazuma iz Belfasta, a Starmer je kasnije naveo svoj rad pri policiji u Severnoj Irskoj kao ključni uticaj na njegovu odluku da nastavi političku karijeru: „Neke od stvari za koje sam mislio da je bilo potrebno da se promene u policijskim službama postigli smo brže nego što smo postigli u strateškim parnicama... Bolje sam shvatio kako se možete promeniti ako budete unutra i zadobijete poverenje ljudi”.[30]

Direktor Javnog tužilaštva

[uredi | uredi kod]
Starmer kao direktor Javnog tužilaštva.

U julu 2008. godine, Patricia Scotland, državna tužiteljka Engleske i Velsa, imenovala je Starmera za novog šefa Kraljevske tužilačke službe i direktora Javnog tužilaštva. On je preuzeo dužnost od Kena Macdonalda, koji je javno podržao njegovo imenovanje, 1. novembra 2008. godine.[10][11] Smatralo se da će Starmer staviti fokus na ljudska prava u pravni sistem.[10] Godine 2011. uveo je reforme koje su uključivale „prvo probno saslušanje bez papirologije”.[31] Na ovoj poziciji, Starmer se bavio znatnim brojem velikih slučajeva, uključujući slučaj ubistva Stephena Lawrencea.[32]

U februaru 2010, Starmer je objavio odluku Kraljevske tužilačke službe da krivično goni tri poslanika iz redova laburista i jednog konzervativca za prekršaje u vezi sa lažnim predračunom nakon skandala sa parlamentarnim troškovima, od kojih su svi proglašeni krivima.[33][34] Tokom nereda u Engleskoj 2011, Starmer je prioritizirao brzo procesuiranje izgrednika u odnosu na duge kazne, za šta je kasnije smatrao da je pomoglo da se „situacija vrati pod kontrolu”.[35][36] U februaru 2012, Starmer je najavio da će Chris Huhne biti krivično gonjen zbog ometanja toka istrage, rekavši u vezi sa slučajem da „tamo gde ima dovoljno dokaza ne bežimo od krivičnog gonjenja političara”.[37] Godine 2013, Starmer je najavio promene u načinu na koji se vodi istraga o seksualnom zlostavljanju tokom operacije Yewtree, uključujući panel za razmatranje istorijskih žalbi.[38][39][40]

Starmer je podneo ostavku na mesto direktora Javnog tužilaštva u novembru 2013. godine, a zamenila ga je Alison Saunders.[41][42] Od 2011. do 2014. Starmer je dobio počasne diplome na nekoliko univerziteta, a imenovan je za viteza prilikom novogodišnjih počasti 2014. zbog zasluga u pravu i krivičnom pravosuđu.

Reference

[uredi | uredi kod]
  1. ↑ Belize (1997). Belize government gazette. Pristupljeno 2 July 2020. 
  2. ↑ Tsjeng, Zing (2024-02-09). „Keir Starmer Shares His Vision For Britain – And Lets Vogue In On The Person Behind The Policies” (en-GB). British Vogue. Pristupljeno 2024-07-07. 
  3. ↑ „Elecciones en Reino Unido | Keir Starmer: la poco común historia del abogado de derechos humanos que recuperó el poder para el laborismo en Reino Unido tras 14 años en la oposición” (es). BBC News Mundo. 2024-07-04. Pristupljeno 2024-07-07. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 „Who is Keir Starmer? The grammar school ‘superboy’ who became Labour’s next PM”. The Daily Telegraph. 6 July 2024. Arhivirano iz originala na datum 6 July 2024. Pristupljeno 7 July 2024. 
  5. ↑ Moss, Stephen (9 April 2016). „Labour's Keir Starmer: 'If we don't capture the ambitions of a generation, it doesn't matter who is leading the party'”. The Guardian. Arhivirano iz originala na datum 29 February 2020. Pristupljeno 4 April 2020. 
  6. ↑ „Sir Keir Starmer: 'My mum's health battles have inspired me'”. Ham & High. 27 March 2015. Arhivirano iz originala na datum 8 April 2020. Pristupljeno 4 April 2020. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 Maguire, Patrick (31 March 2020). „Keir Starmer: The sensible radical”. New Statesman. Arhivirano iz originala na datum 5 April 2020. 
  8. ↑ Boyden, Katie. „Inside Keir Starmer's family life from wife Victoria to toolmaker dad”. Metro UK. Arhivirano iz originala na datum 5 July 2024. Pristupljeno 5 July 2024. 
  9. ↑ 9,0 9,1 Stewart, Heather (27 March 2020). „Keir Starmer had no enemies. Can he keep it that way?”. The Guardian. Arhivirano iz originala na datum 27 March 2020. Pristupljeno 28 March 2020. 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 10,6 10,7 Bates, Stephen (1 August 2008). „The Guardian profile: Keir Starmer”. The Guardian. Arhivirano iz originala na datum 29 March 2019. Pristupljeno 10 April 2020. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 Moss, Stephen (21 September 2009). „Keir Starmer: 'I wouldn't characterise myself as a bleeding heart liberal . . .'”. The Guardian. Arhivirano iz originala na datum 16 May 2019. 
  12. ↑ „Sir Keir Starmer: 'My mum's health battles have inspired me'” (en). Ham & High. 27 March 2015. Arhivirano iz originala na datum 5 July 2024. Pristupljeno 31 May 2024. 
  13. ↑ „Schools (status) 1980”. Uk Parliament Publications. Arhivirano iz originala na datum 15 December 2018. Pristupljeno 10 April 2020. 
  14. ↑ Harris, Tom (12 August 2021). „Lord Ashcroft's unauthorised biography of Keir Starmer is as dry as the Labour leader”. The Telegraph. Arhivirano iz originala na datum 12 August 2021. Pristupljeno 12 August 2021. 
  15. ↑ Turner, Camilla (28 January 2023). „Exclusive: 'Hypocrite' Keir Starmer benefited from private school charity”. The Telegraph. Arhivirano iz originala na datum 29 January 2023. Pristupljeno 29 January 2023. 
  16. ↑ Glancy, Josh (June 23, 2024). „Keir Starmer up close: my three months with the 'normal bloke' who would be PM”. The Sunday Times. Arhivirano iz originala na datum 1 July 2024. Pristupljeno 1 July 2024. 
  17. ↑ „Who is Keir Starmer?”. BuzzFeed. 12 February 2020. Arhivirano iz originala na datum 9 April 2020. Pristupljeno 4 April 2020. 
  18. ↑ „Hello: MP Keir Starmer – On The Hill”. 22 November 2015. Arhivirano iz originala na datum 22 May 2020. Pristupljeno 11 May 2020. 
  19. ↑ Stacey, Kiran (23 June 2023). „Keir Starmer was caught as a student illegally selling ice-creams on French Riviera”. The Guardian. Arhivirano iz originala na datum 17 June 2024. Pristupljeno 15 June 2024. 
  20. ↑ „Keir Starmer: Labour leader hoping for keys to Downing Street”. BBC News. 6 September 2023. Arhivirano iz originala na datum 17 June 2024. Pristupljeno 15 June 2024. 
  21. ↑ „Labour leadership winner: Sir Keir Starmer”. BBC News. 4 April 2020. Arhivirano iz originala na datum 10 April 2020. Pristupljeno 10 April 2020. 
  22. ↑ „People of Today”. Debretts.com. Arhivirano iz originala na datum 23 February 2015. Pristupljeno 4 July 2016. 
  23. ↑ „Keir Starmer: Radical who attacked Kinnock in Marxist journal”. The Times. 18 January 2020. Arhivirano iz originala na datum 2 July 2020. 
  24. ↑ „British Pabloism”. Arhivirano iz originala na datum 2 July 2020. . Includes archive of Socialist Alternatives.
  25. ↑ Strick, Katie (2 July 2024). „Victoria Starmer: the no-nonsense solicitor set to become Britain's next first lady”. The Standard. Arhivirano iz originala na datum 2 July 2024. Pristupljeno 2 July 2024. 
  26. ↑ „Middle Temple”. Middle Temple. Arhivirano iz originala na datum 26 September 2020. Pristupljeno 4 January 2020. 
  27. ↑ Seymour, Richard (2022-04-28). „Tell us who you really are, Keir Starmer” (en-US). New Statesman. Arhivirano iz originala na datum 2024-06-15. Pristupljeno 2024-07-01. 
  28. ↑ „Corrections and clarifications”. The Guardian. 16 January 2020. Arhivirano iz originala na datum 13 February 2023. Pristupljeno 22 November 2022. 
  29. ↑ „Starmer embraces the Monarchy”. Camden New Journal. Arhivirano iz originala na datum 17 June 2024. Pristupljeno 23 May 2024. 
  30. ↑ „About Keir Starmer – MP for Holborn and St Pancras and Labour Leader” (en-GB). Keir Starmer. Arhivirano iz originala na datum 17 June 2024. Pristupljeno 15 June 2024. 
  31. ↑ Bowcott, Owen (2 December 2011). „Lawyers with laptops log on in cost-saving measure”. The Guardian. Arhivirano iz originala na datum 3 July 2020. Pristupljeno 2 July 2020. 
  32. ↑ „Joint CPS and MPS statement on Stephen Lawrence case”. Crown Prosecution Service. 18 May 2011. Arhivirano iz originala na datum 21 January 2012. Pristupljeno 5 January 2012. 
  33. ↑ Sparrow, Andrew (5 February 2010). „Three Labour MPs and one Tory peer face expenses abuse charges”. The Guardian. Arhivirano iz originala na datum 2 July 2020. 
  34. ↑ Evans, Martin (20 September 2011). „Expenses MPs and their sentences: how long each served”. The Telegraph. Arhivirano iz originala na datum 4 July 2020. Pristupljeno 2 July 2020. 
  35. ↑ Bawdon, Fiona; Lewis, Paul; Newburn, Tim (3 July 2020). „Rapid riot prosecutions more important than long sentences, says Keir Starmer”. Arhivirano iz originala na datum 20 April 2020. 
  36. ↑ Bawdon, Fiona (22 December 2011). „England riots: all-night courts praised, but were they a publicity stunt?”. The Guardian. Arhivirano iz originala na datum 4 July 2020. 
  37. ↑ Starmer, Keir (23 November 2011). „Letter to the Daily Mail from CPS about the Chris Huhne case”. The blog of the Crown Prosecution Service. Arhivirano iz originala na datum 3 February 2012. 
  38. ↑ Meikle, James (6 March 2013). „Prosecutor demands overhaul of sexual abuse investigations”. The Guardian. Arhivirano iz originala na datum 18 August 2020. Pristupljeno 2 July 2020. 
  39. ↑ Laville, Sandra (6 March 2013). „Specialist Met unit in London to tackle gang-led child sex abuse”. The Guardian. Arhivirano iz originala na datum 2 July 2020. Pristupljeno 2 July 2020. 
  40. ↑ Starmer, Keir (6 April 2014). „A voice for victims of crime” (en-GB). The Guardian. ISSN 0261-3077. Arhivirano iz originala na datum 5 July 2024. Pristupljeno 27 June 2024. 
  41. ↑ Branagh, Ellen (23 July 2013). „Stephen Lawrence barrister Alison Saunders to take over from Keir Starmer as new Director of Public Prosecutions”. The Independent. Arhivirano iz originala na datum 25 September 2015. Pristupljeno 23 July 2013. 
  42. ↑ „Saunders to replace Starmer at DPP”. Liverpool Daily Post. 23 July 2013. Arhivirano iz originala na datum 13 December 2019. Pristupljeno 23 July 2013. 

Spoljašne veze

[uredi | uredi kod]
Izvor: https://sh.wikipedia.org/w/index.php?title=Keir_Starmer&oldid=41913319