Przejdź do zawartości

Henry Petty-Fitzmaurice (3. markiz Lansdowne)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Henry Petty-Fitzmaurice, 3. markiz Lansdowne
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

2 lipca 1780
Londyn

Data i miejsce śmierci

31 stycznia 1863
Bowood Park

Kanclerz skarbu Wielkiej Brytanii
Okres

od 5 lutego 1806
do 26 marca 1807

Przynależność polityczna

Brytyjska Partia Wigów

Poprzednik

William Pitt Młodszy

Następca

Spencer Perceval

Minister spraw wewnętrznych Wielkiej Brytanii
Okres

od 16 lipca 1827
do 22 stycznia 1828

Poprzednik

William Sturges Bourne

Następca

Robert Peel

Henry Petty-Fitzmaurice, 3. markiz Lansdowne KG (ur. 2 lipca 1780 w Lansdowne House w Londynie, zm. 31 stycznia 1863 w Bowood Park w hrabstwie Wiltshire) – brytyjski arystokrata i polityk, członek stronnictwa wigów, minister w rządach lorda Grenville’a, George’a Canninga, lorda Godericha, lorda Greya, lorda Melbourne’a, Johna Russella, lorda Aberdeena i lorda Palmerstona.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem Williama Petty’ego, 1. markiza Lansdowne, i jego drugiej żony, lady Louisy FitzPatrick, córki 1. hrabiego Upper Ossory. Od urodzenia znany był jako „lord Henry Petty”. Wykształcenie odebrał na Uniwersytecie Edynburskim oraz w Trinity College na Uniwersytecie Cambridge. Uczelnię ukończył w 1801 r. Następnie udał się w podróż do Francji i Szwajcarii.

W 1802 r. został wybrany do Izby Gmin z kontrolowanego przez swoją rodzinę okręgu Calne. W 1806 r. przeniósł się do okręgu Cambridge University, a od 1807 r. reprezentował okręg wyborczy Camelford. Po śmierci brata w 1809 r. odziedziczył tytuł 3. markiza Lansdowne i zasiadł w Izbie Lordów. W 1818 r. zmarł jego kuzyn, Francis i Henry przyjął nazwisko „Petty-Fitzmaurice” i odziedziczył tytuł 5. hrabiego Kerry.

Swoją pierwszą mowę na forum parlamentu wygłosił 13 lutego 1804 r. Sprzeciwił się w niej uchwaleniu Irish Bank Restriction Act. W 1806 r. został kanclerzem skarbu w gabinecie Wszystkich Talentów lorda Grenville’a. Pozostał na tym stanowisku do upadku gabinetu w 1807 r. W ciągu następnych lat stał się jedną z czołowych postaci stronnictwa wigów. Zajmował się głównie kwestią równouprawnienia katolików, ale udzielał też swojego poparcia sprawie likwidacji niewolnictwa i wprowadzenia powszechnej edukacji.

Na stanowiska rządowe Lansdowne powrócił w 1827 r., kiedy to został ministrem spraw wewnętrznych w gabinecie Canninga. Pozostał na tym stanowisku w gabinecie Godericha i utrzymał je do upadku gabinetu w 1828 r. W wigowskim gabinetu lorda Greya w latach 1830-1834 i w krótkotrwałym gabinecie lorda Melbourne’a w 1834 r. był Lordem Przewodniczącym Rady. Ponownie sprawował to stanowisko w latach 1835-1841 i 1846-1852. W tym drugim okresie był ponadto przewodniczącym Izby Lordów. W latach 1852-1858 był ministrem bez teki w gabinetach Aberdeena i Palmerstona.

W 1857 r. odmówił przyjęcia tytułu książęcego. Od 1827 r. był Lordem Namiestnikiem Wiltshire. W latach 1829-1831 był rektorem Uniwersytetu Glasgow. W latach 1834-1836 i 1842-1844 był prezesem Królewskiego Towarzystwa Statystycznego. Był kawalerem Orderu Podwiązki. Zmarł w 1863 r.

Rodzina

[edytuj | edytuj kod]

30 marca 1808 r. poślubił lady Louisę Fox-Strangways (27 czerwca 1785 – 3 kwietnia 1851), córkę Henry’ego Foxa-Strangwaysa, 2. hrabiego Ilchester, i Mary O’Grady, córki Standisha O'GRandy’ego. Henry i Louisa mieli razem dwóch synów i córkę:

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]