Przejdź do zawartości

William Vernon Harcourt

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
William Vernon Harcourt
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

William George Granville Venables Vernon Harcourt

Data urodzenia

14 października 1827

Data i miejsce śmierci

1 października 1904
Nuneham

Minister spraw wewnętrznych
Okres

od 28 kwietnia 1880
do 23 czerwca 1885

Przynależność polityczna

Partia Liberalna

Kanclerz skarbu
Okres

od 1886
do 1886

William George Granville Venables Vernon Harcourt (ur. 14 października 1827, zm. 1 października 1904 w Nuneham) – brytyjski polityk, prawnik i dziennikarz, członek Partii Liberalnej, minister w rządach Williama Ewarta Gladstone’a i lorda Rosebery’ego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był młodszym synem wielebnego Williama Vernona Harcourta i Matildy Gooch, córki pułkownika Williama Goocha. Wykształcenie odebrał w prywatnej szkole w Southwell w hrabstwie Nottinghamshire. Jego nauczycielem był wielebny John Owen Parr. W 1846 r. Harcourt rozpoczął studia w Trinity College na Uniwersytecie Cambridge. Uczelnię ukończył w 1851 r.

Na studiach Harcourt zaczął pisać teksty do Morning Chronicle. W 1852 r. rozpoczął praktykę adwokacką w Lincoln’s Inn. W 1854 r. przeniósł się do Inner Temple. W 1855 r. nawiązał współpracę w Saturday Review. Na łamach The Timesa pisał artykuły o prawie międzynarodowym pod pseudonimem „Historicus”. W 1866 r. został Radcą Królwej. W 1869 r. został profesorem prawa międzynarodowego na Uniwersytecie Cambridge.

W 1868 r. został wybrany do Izby Gmin jako reprezentant okręgu Oksford. W 1873 r. został Radcą Generalnym i otrzymał tytuł szlachecki. Stanowisko Radcy utracił w 1874 r., w wyniku wyborczej porażki liberałów. Stronnik premiera Gladstone’a, otrzymał w 1880 r. tekę ministra spraw wewnętrznych. Zgodnie z ówczesnym prawem nowy minister wystartował w wyborach uzupełniających, które przegrał z Alexandrem Hallem różnicą 54 głosów. Harcourt rychło powrócił do parlamentu z okręgu Derby.

Już w 1880 r. doprowadził do uchwalenia Groud Game Act. Rok później wszedł w życie Arms (Ireland) Act. W odpowiedzi na zamach w dublińskim Phoenix Park[1] oraz na zamachy w Londynie, Harcourt doprowadził do uchwalenia Explosive Substances Act, który zakazywał posiadania materiałów wybuchowych. W 1884 r. przedstawił odrzucony później projekt ustawy wprowadzającej jednolitą administrację Londynu. Zadecydował o wniesieniu oskarżenia w sprawie Regina v. Dudley and Stephens[2]. W 1885 r. zamienił Johnowi Babbacombe’owie Lee karę śmierci na karę dożywotniego więzienia po tym, jak trzy próby egzekucji skazańca zakończyły się niepowodzeniem[3].

Liberałowie przegrali wybory 1885 r. i Harcourt musiał pożegnać się ze stanowiskiem ministra. Podczas kilkumiesięcznych rządów Partii Liberalnej w 1886 r. Harcourt był kanclerzem skarbu. Był nim ponownie w latach 1892–1895. W 1894 r. doprowadził do zrównania podatku spadkowego od nieruchomości i rzeczy ruchomych. W tym samym roku, po rezygnacji Gladstone’a i objęcia stanowiska premiera przez lorda Rosebery’ego, Hacourt został przewodniczącym Izby Gmin. Na obu tych stanowiskach utrzymał się do wyborczej porażki Partii Liberalnej w 1895 r. W tych wyborach Harcourt utracił mandat parlamentarny.

Harcourt powrócił do Izby Gmin jeszcze w tym samym roku, jako reprezentant okręgu West Monmouthshire. W 1896 r. Rosebery zrezygnował ze stanowiska lidera Partii Liberalnej i został zastąpiony przez Harcourta. Zrezygnował on z tego stanowiska w grudniu 1898 r. Zmarł w 1904 r.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

5 listopada 1859 r. poślubił Marię Theresę Lister (zm. 1863), córkę Thomasa Henry’ego Listera i lady Marii Villiers, córki George’a Villiersa. William i Maria mieli razem dwóch synów:

2 grudnia 1876 r. poślubił Elizabeth Motley (zm. 1928), córkę Johna Lothropa Motleya i Mary Benjamin. William i Elizabeth mieli razem jednego syna:

  • Robert Harcourt (ur. 1878), ożenił się z Marjorie Cunard, miał dzieci

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Letters by Historicus on some Questions of International Law, 1863
  • American Neutrality, 1865

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. z rąk irlandzkich nacjonalistów zginęli tam główny sekretarz Irlandii lord Frederick Cavendish i stały podsekretarz ds. Irlandii Thomas Henry Burke
  2. dwójki rozbitków oskarżonych o zabicie i zjedzenie trzeciego rozbitka. Oskarżeni powoływali się na stan wyższej konieczności (vis maior)
  3. The Man They Couldn't Hang

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]