Gubernia chełmska

Gubernia chełmska
Холмская губерния
	gubernia
	1912–1915
	Herb
Państwo	Imperium Rosyjskie
Siedziba	Chełm
Powierzchnia	10 460 km²
Populacja (1909); • liczba ludności	; 703 000
• gęstość	67,2 os./km²
	Szczegółowy podział administracyjny
Liczba powiatów	8
brak współrzędnych
	Multimedia w Wikimedia Commons

Gubernia chełmska (ukr. Холмська губернія, ros. Холмская губерния) – gubernia utworzona z części guberni siedleckiej i lubelskiej ustawą z 6 lipca 1912 roku^[1], powstała przez odłączenie od Królestwa Polskiego (Kraju Przywiślańskiego) jako ziemie „rdzennie ruskie”.

Historia

Inicjatywę utworzenia guberni chełmskiej wysunął prawosławny biskup chełmski Eulogiusz, który poczuł się zagrożony skutkami ukazu, w wyniku którego unici siłą włączeni do prawosławia w 1875 roku przechodzili na katolicyzm. W maju 1911 roku pomimo protestów posłów polskich w Dumie Państwowej Rosji uchwalono wniosek o wyodrębnienie guberni chełmskiej z Królestwa Polskiego. Po roku ustawę zaaprobowała Rada Państwa Imperium Rosyjskiego, a cesarz Mikołaj II Romanow podpisał ją 10 lipca 1912 roku. Delimitację zakończono w kwietniu 1913 roku. Dekretem z 4 kwietnia 1915 roku Mikołaj II wyłączył ją z Królestwa Polskiego. Objęła obszar ok. 16 tys. km² z 896 316 mieszkańcami. Zgodnie z danymi zawartymi w tablicach statystycznych Dumy, w nowej guberni mieszkało 404 633 katolików, 327 322 prawosławnych, 29 123 protestantów i 135 238 żydów^[2], choć inne źródła twierdzą, że katolicy stanowili tu prawie 53% ludności^[3], a np. w powiecie zamojskim Polacy stanowili prawie 75% całkowitej ludności^{[potrzebny przypis]}.

Gubernia została wydzielona przez władze rosyjskie w obawie przed oderwaniem Kraju Przywiślańskiego od Rosji w razie europejskiego konfliktu zbrojnego i w celu zintensyfikowania rusyfikacji. W 1912 roku nową gubernię wyjęto spod władzy generał-gubernatora warszawskiego, podporządkowując ją bezpośrednio ministerstwu spraw wewnętrznych Rosji. Instytucje oświatowe i sądowe podporządkowano władzom generał-guberialnym w Kijowie. Zachowano większość praw obowiązujących w Królestwie Polskim. Przeciw utworzeniu guberni chełmskiej wznoszono liczne protesty, także w dumie rosyjskiej. Ukazały się m.in. publikacje o polskości ziemi chełmskiej Lubomira Dymszy, Stefana Dziewulskiego i Henryka Wiercieńskiego^[4].

Gubernia została włączona do generał-gubernatorstwa kijowskiego formalnie dopiero w 1915 roku, jednakże z powodu okupacji guberni przez państwa centralne decyzja o odłączeniu nie weszła faktycznie w życie.

Rozporządzeniem z 18 września 1915, w poszczególnych obwodach dawnych rosyjskich guberni lubelskiej i chełmskiej utrzymano granice, które istniały przed utworzeniem guberni chełmskiej w 1912 roku. Oznaczało, że nowy podział obwodów tych guberni, którego i tak w praktyce dotychczas w życie nie wprowadzono, austriacki Zarząd Wojskowy odtąd nie uwzględniał^[5]. W myśl rozporządzenia z 12 sierpnia 1916, okupant niemiecki gubernię chełmską uznał za część Królestwa Polskiego^[6]. Mimo tego traktat brzeski podpisany w lutym 1918 roku przez mocarstwa centralne z Ukraińską Republiką Ludową przewidywał, że ziemie guberni staną się częścią państwa ukraińskiego.

Zasięg terytorialny

Granica guberni chełmskiej i lubelskiej była bardzo złożona i kręta (m.in. z enklawami gmin Radecznica i Tarnogród, które nie weszły w skład guberni chełmskiej). Wynikało to z rzekomej przewagi ludności ruskiej mieszkającej na tych terenach, uwzględnianej poprzez sfałszowane urzędowe dane statystyczne^[4].

W skład guberni chełmskiej weszły ze zlikwidowanej guberni siedleckiej powiaty:
- bialski
- część konstantynowskiego (gminy Hołowczyce, Kornica, Łosice, Czuchleby, Olszanka, Bohukały, Witulin, Huszlew, Zakanale, Pawłów, Rokitno, Swory oraz osada Janów)
- część włodawskiego (wsie Bednarzówka, Białka, Uhnin i Chmielów z gminy Dębowa Kłoda; gmina Ostrów (Lubelski); wsie Babianka, Kolechowice i Tyśmienica z gminy Tyśmienica; gminy Uścimów, Wola Wereszczyńska, Włodawa, Wyryki, Hańsk, Horodyszcze, Krzywowierzba, Opole, Romanów, Sobibór, Turno i miasto Włodawa)
- fragment radzyńskiego (gminy Tłuściec, Zahajki, Szóstka; wsie Kolembrody i Żelizna z gminy Żelizna; gminy Brzozowy Kąt, Jabłoń i Żerocin).

Ponadto z guberni lubelskiej przyłączono powiaty:
- hrubieszowski
- tomaszowski
- znaczna część chełmskiego (gminy Cyców, Siedliszcze, Pawłów, Bukowa, Wojsławice, Żmudź, Krzywiczki, Olchowiec, Rakołupy, Rejowiec, Świerże, Staw, Turka oraz miasto Chełm)
- znaczna część zamojskiego (wsie Wiszenki, Zabytów, Monastyrek z gminy Stary Zamość; gminy Wysokie, Szczebrzeszyn; wsie Wólka Czarnostocka, Dzielce, Radecznica, klasztor Radecznicki, Trzęsiny i Czarnystok z gminy Radecznica; wieś Rozłopy z gminy Sułów; gmina Zamość z wyjątkiem wsi Żdanów; wsie Białowola, Wólka Wieprzecka i Lipsko z gminy Mokre; gmina Zwierzyniec; wsie Lipowiec, Sochy, Tereszpol i Szozdy z gminy Tereszpol; gminy Krasnobród, Łabunie, Skierbieszów i Suchowola oraz miasto Zamość)
- znaczna część biłgorajskiego (miasto Biłgoraj; wsie Puszcza Solska, Rożnówka, Bojary i Dyle z gminy Puszcza Solska; wsie Dereźnia Solska, Dereźnia Zagrody, Łazory, Majdan Stary, Majdan Nowy, Rogale, Ruda Solska, Sól i Smólsko z gminy Sól; wsie Harasiuki i Ryczki z gminy Huta Krzeszowska; gminy Krzeszów, Babice, Biszcza, Wola Różaniecka, Górny Potok, Księżpol, Łukowa i Majdan Sopocki)
- fragmenty lubartowskiego (wsie Dratów, Kaniwola, Kobyłki, Ludwin i Szczecin z gminy Ludwin)
- fragmenty krasnostawskiego (wsie Dobryniów, Łopiennik Ruski (Dolny) i Stężyca z gminy Łopiennik; wsie Bzite, Wincentów, Krupiec, Krupe, Zagroda, Kostunin, Żdżanne i Wierzchowiny z gminy Rudka; wsie Kraśniczyn Aleksandrowski, Anielpol, Brzeziny, Bończa, Wólka Kraśniczyńska, Drewniki, Zalesie, Kraśniczyn, Olszanka i Stara Wieś z gminy Czajki).

Po utworzeniu gubernia chełmska dzieliła się na 8 powiatów^[7]:

powiat bialski
powiat biłgorajski
powiat chełmski
powiat hrubieszowski
powiat konstantynowski
powiat włodawski
powiat tomaszowski
powiat zamojski

Przypisy

↑ Zb. pr. i rozp. z 1912 r. Nr 128, s. 2377
↑ Nałkowski i inni, W obronie ziemi, 1918 [dostęp 2022-10-05] (pol.).
↑ Roman Dmowski, Polityka polska i odbudowanie państwa. Przedmową do obecnego wydania i komentarzem opatrzył Tomasz Wituch, t. I, Warszawa 1988, s. 72.
↑ ^a ^b Zamojszczyzna w guberni chełmskiej (1912-1915). roztocze.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-10-09)]. (kopia z Internet Archive)
↑ Rozporządzenie c. i k. Naczelnej Komendy Armii (Naczelnej Komendy Etapowej) z 18 września 1915 r. M. No. 83974 (Dziennik rozporządzeń c i k. Jenerealnego Gubernatorstwa wojskowego dla austryacko-węgierskiego obszaru okupowanego w Polsce, Lublin, No. 1 z 9 października 1915 r.)
↑ Dziennik Rozporządzeń dla Jenerał Gubernatorstwa Warszawskiego z 3 listopada 1916, nr 51 poz. 175, cz. A
↑ W. Ćwik, J. Reder, Lubelszczyzna. Dzieje rozwoju terytorialnego, podziałów administracyjnych i ustroju władz, Lublin 1977, s. 107.

Bibliografia

A. Wrzyszcz, Gubernia chełmska. Zarys ustrojowy, Lublin 1997.

Linki zewnętrzne

Ustawa o utworzeniu guberni chełmskiej

[1] Zb. pr. i rozp. z 1912 r. Nr 128, s. 2377

[2] Nałkowski i inni, W obronie ziemi, 1918 [dostęp 2022-10-05] (pol.).

[3] Roman Dmowski, Polityka polska i odbudowanie państwa. Przedmową do obecnego wydania i komentarzem opatrzył Tomasz Wituch, t. I, Warszawa 1988, s. 72.

[roztocze-4] Zamojszczyzna w guberni chełmskiej (1912-1915). roztocze.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-10-09)]. (kopia z Internet Archive)

[5] Rozporządzenie c. i k. Naczelnej Komendy Armii (Naczelnej Komendy Etapowej) z 18 września 1915 r. M. No. 83974 (Dziennik rozporządzeń c i k. Jenerealnego Gubernatorstwa wojskowego dla austryacko-węgierskiego obszaru okupowanego w Polsce, Lublin, No. 1 z 9 października 1915 r.)

[6] Dziennik Rozporządzeń dla Jenerał Gubernatorstwa Warszawskiego z 3 listopada 1916, nr 51 poz. 175, cz. A

[7] W. Ćwik, J. Reder, Lubelszczyzna. Dzieje rozwoju terytorialnego, podziałów administracyjnych i ustroju władz, Lublin 1977, s. 107.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]