Julius Wagner-Jauregg

Julius Wagner-Jauregg

Nome orixinal	(de) Julius Wagner Ritter von Jauregg
Biografía
Nacemento	7 de marzo de 1857 Wels, Austria (pt)
Morte	27 de setembro de 1940 (83 anos) Viena (Austria)
Lugar de sepultura	Cemiterio central de Viena, Gruppe 32C, Nummer 18
Educación	Universidade de Viena
Director de tese	Salomon Stricker
Actividade
Campo de traballo	Medicina, Psiquiatría e neuroloxía
Ocupación	médico, psiquiatra, neurólogo, catedrático
Empregador	Universidade de Viena Universidade de Graz
Partido político	Greater German People's Party (en)
Membro de	Real Academia das Ciencias de Suecia Leopoldina Academia Austríaca de Ciencias Academia de Ciencias de Hungría Universitätssängerschaft Barden zu Wien
Profesores	Salomon Stricker
Obra
Doutorando	Alexandra Adler e Wilhelm Reich
Familia
Cónxuxe	Balbine Karoline Wagner-Jauregg Anna Wagner-Jauregg
Fillos	Julie Humann  () Balbine Karoline Wagner-Jauregg Theodor Wagner-Jauregg  ()
Irmáns	Friedrich Wagner von Jauregg
Premios
(1927)  Premio Nobel en Fisioloxía ou Medicina  doutor honoris causa pola Universidade de Graz  doutor honoris causa pola Universidade de Viena  Premio Cameron de Terapéutica da Universidade de Edimburgo
Sinatura
Descrito pola fonte	Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Вагнер-Яурегг Юлиус) Obálky knih, Enciclopedia de Otto

Julius Wagner Jauregg, nado en Wels, Austria, o 7 de marzo de 1857 e finado en Viena, Austria, o 27 de setembro de 1940, foi un médico austríaco.

Traxectoria

Estudou na Universidade de Viena entre 1874 e 1880 e, tras obter a licenciatura, foi axudante da cátedra de patoloxía entre 1881 e 1882, e de clínica psiquiátrica (1883-1889). En 1885 obtivo o doutoramento en Neuroloxía e Psiquiatría na Universidade de Viena. Entre 1889 e 1893, ensinou psiquiatría e neuroloxía na Universidade de Graz, ano en que gañou a cátedra de Psiquiatría da Universidade de Viena, onde exerceu de 1893 a 1928.

Realizou gran número de traballos sobre a función dos nervios estimulantes cardíacos, sobre a fisioloxía e patoloxía do tiroide e sobre o enfoque médico-forense da Psiquiatría. Desenvolveu un tratamento do bocio mediante a administración de iodo. Estudou tamén o tratamento da psicose e o cretinismo, que tratou con preparados da glándula tiroide.

É o fundador da piroterapia, método consistente en provocar cadros febrís en enfermos. Esta terapia resultou eficaz na parálise xeral progresiva producida pola sífilis. En 1917, despois de trinta anos de observar por primeira vez que os pacientes de parálises sifilítica melloraban cando sufrían febre, empregou o paludismo como fonte produtora de febre para curar a parálise xeral progresiva. Esta revolucionaria técnica foi aceptada pronto e aplicada de forma xeral a outras enfermidades.

En 1927 foi galardoado co Premio Nobel de Medicina.

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Biografía oficial na web dos premios Nobel (en inglés)