İçeriğe atla

Muhafazakârlık

Bağlantıları değiştir
Vikipedi, özgür ansiklopedi
Makale serilerinden
Türler
Kavramlar
Gelenek
Düşünürler
Politikacılar
Organizasyonlar
Dini Muhafazakârlık
Ulusal Türler
İlgili Konular
Makale serilerinden
Parti siyaseti
Siyasi yelpaze
Sol
Merkez
Sağ
Program/İdeolojiler
Türler
Parti organizasyonu
Parti içi demokrasi
Siyasi parti sistemi
Partilerle koalisyonlar
Siyasi partiler listesi

Muhafazakârlık veya tutuculuk, geleneksel toplumsal etmenlerin korunmasını destekleyen politik ve toplumsal felsefedir. Daha belirgin bir anlamda ilgili toplumun içinde bulunduğu çağın gereklerini göz ardı etmeksizin, geçmişten gelen tarihsel, kültürel ve uygar birikimlerini kaybetmeden, kısaca öz dinamiklerinin değişmesine karşı direnç gösteren, toplumsal-kültürel değerlerin korunmasını savunan politik bir görüştür.

Yaklaşımlar

[değiştir | kaynağı değiştir]

Muhafazakârlığın var olan kazanımları ve değerleri korumak şeklinde bir yanı da vardır. Bu açıdan bakıldığında, herkes, solcular dahil, istedikleri toplumsal düzen gerçekleştiğinde muhafazakârlaşabilirler. Nitekim Sovyetler Birliği'ndeki Stalin rejimine karşı olanlar (örneğin Troçkistler) bu rejimi muhafazakârlaşmakla suçladılar. Bazı muhafazakârlık taraftarları, toplumların zamanla geçirdikleri evrim sonucu bir tür "bilgelik" biriktirdiğini, bu bilgeliğin toplum düzeninde, kültürde kendisini açığa vurduğunu, özenle korunması gerektiğini savunurlar. Bu nedenle, muhafazakârlık, bir anda büyük değişiklikler yapmayı hedefleyen devrimciliğin karşıtıdır.

Kimi yaklaşımlara göre muhafazakârlık, akla şüpheyle yaklaşır. Kendi aklının sesini dinleyerek başka insanların hayatları üzerinde kalıcı bir etki yaratmaya çalışan düşünürleri eleştirir. Muhafazakârlara göre akıl farklı sonuçlara varabilmektedir ve bir bireyin toplum üzerinde keyfi değişiklikler yaratma isteklerine araç olmamalıdır. Toplum düzeni asırların deneyimlerinin süzülerek gelen bir evrimleşme sonucu oluşmalıdır. Muhafazakârlık aklın siyasi sorunlar karşısında kullanımına karşı değildir, fakat toplumun tümünü etkileyecek planların, çoğunluğun isteğine aykırı olmalarına karşın akılcılık (rasyonalizm) kullanılarak meşrulaştırılmasına karşıdır.[1]

Öncüler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Muhafazakârlığı sistemli bir düşünce olarak ilk savunan kişi, İngiliz filozof Edmund Burke olmuştur. Burke, Fransız Devrimi zamanında yaşamış, devrime karşıt bir düşünürdü. O sırada İngiliz devlet adamları arasında Fransız Devrimi'nin İngiltere'ye yayılacağı endişesi yaygındı. Burke, devrimsel mücadeleye karşı sistemli bir ideoloji oluşturarak, fikirsel alanda Fransız Devrimi'ne karşı bir mücadele başlattı.

Muhafazakârlık İngiltere ve ABD gibi sanayileşmiş demokratik toplumlarda yayıldığı gibi, Osmanlı İmparatorluğu, Çin İmparatorluğu gibi gelenekçi ülkelerde de siyasi iktidarları etkiledi.

Türler

[değiştir | kaynağı değiştir]

Liberal muhafazakarlık

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Liberal muhafazakârlık

Liberal muhafazakarlık, ekonomiye asgari hükûmet müdahalesine ilişkin klasik liberal görüşü içerir. Bireyler, hükûmetin müdahalesi olmadan pazara katılma ve servet üretme konusunda özgür olmalıdır. Bununla birlikte, bireylerin yaşamın diğer alanlarında sorumlu bir şekilde hareket etmelerine tamamen güvenilemez, bu nedenle liberal muhafazakarlar, hukuk ve düzeni sağlamak için güçlü bir devletin gerekli olduğuna ve millete karşı bir görev ve sorumluluk duygusu beslemek için sosyal kurumlara ihtiyaç olduğuna inanırlar. Liberal muhafazakarlık, liberal duruşlardan güçlü bir şekilde etkilenen muhafazakarlığın bir çeşididir.Bu son iki terim zaman içinde ve ülkeler arasında farklı anlamlara sahip olduğundan, liberal muhafazakarlığın da çok çeşitli anlamları vardır. Tarihsel olarak bu terim, genellikle bırakınız yapsınlar pazarlarını savunan ekonomik liberalizm ile yerleşik gelenek, otorite ve dini değerlere saygı için klasik muhafazakarlık kaygısının birleşimine atıfta bulundu. Hem ekonomik hem de sosyal alanda birey için özgürlüğü destekleyen klasik liberalizmle tezat oluşturuyordu.

Liberteryen muhafazakarlık

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Liberteryen muhafazakârlık

Liberteryen muhafazakarlık, liberteryen ekonomik meseleleri muhafazakarlık yönleriyle birleştiren belirli siyasi ideolojileri en belirgin şekilde Birleşik Devletler'de tanımlar. Dört ana kolu anayasacılık, paleoliberteryanizm, küçük hükûmet muhafazakarlığı ve Hristiyan liberteryenizmdir. Genellikle daha kişisel ve ekonomik özgürlüğü desteklemeleri bakımından paleo-muhafazakârlardan farklıdırlar. Paleo-muhafazakârların aksine, liberteryen muhafazakarlar serbest ticaret, herhangi bir ulusal bankaya muhalefet ve iş düzenlemelerine muhalefet gibi katı bırakınız yapsınlar politikalarını desteklerler. Çevre düzenlemelerine, kurumsal refaha, sübvansiyonlara ve diğer ekonomik müdahale alanlarına şiddetle karşı çıkıyorlar.

Mali muhafazakârlık

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Mali muhafazakârlık

Mali muhafazakârlık, devlet harcamaları ve borç konusunda ihtiyatlılık ilkesine dayanan bir ekonomik felsefedir. Edmund Burke, Reflections on the Revolution in France (1790) adlı eserinde, bir hükûmetin büyük borçlar biriktirmeye ve bunun yükünü vergi mükellefine yüklemeye hakkı olmadığını savunmuştur:[2]

"Sivil toplumun ilk ve asıl taahhüdü, devletin alacaklısının taleplerine değil, vatandaşın mülkiyetine yöneliktir. Vatandaşın talebi, zaman açısından öncelikli, başlıca unvana sahip ve adalet açısından üstündür. Bireylerin servetleri, edinim, miras veya bir topluluğun mal varlığına katılım temelinde sahip olunsun, alacaklının güvencesinin bir parçası değildir, açıkça belirtilmiş veya ima edilmiş olsun... Monarşi veya senato tarafından temsil edilen kamu, yalnızca kamu malına taahhütte bulunabilir ve kamu malı, genel vatandaşlara adil ve orantılı bir vergilendirme ile elde ettiği şeylerden başka bir şey olamaz."

Millî muhafazakârlık

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Millî muhafazakârlık
Gianfranco Fini

Millî muhafazakârlık, öncelikli olarak Avrupa'da kullanılan bir siyasi terimdir ve standart muhafazakârlıktan daha çok ulusal çıkarlara odaklanırken kültürel ve etnik kimliği koruma amacını taşır.[3] Aşırı milliyetçi veya açıkça sağcı bir yaklaşımı desteklememekle birlikte, açık bir şekilde milliyetçi olmayan bir tutumu benimser.[4][5] Avrupa'da, milli muhafazakarlar genellikle Avrupa'ya şüpheyle yaklaşırlar.[6][7]

Milli muhafazakarlık, geleneksel aileye ve sosyal istikrara büyük önem veren ve göçü sınırlamaktan yana olan bir yaklaşıma sahiptir. Bu nedenle, milli muhafazakarlar, serbest piyasa ekonomik politikaları, düzenlemelerin azaltılması ve mali muhafazakarlık gibi önceliklere sahip olan ekonomik muhafazakarlardan ayrılabilir. Bazı yorumcular, milli ve ekonomik muhafazakarlık arasında giderek açılan bir boşluk olduğunu belirtmişlerdir: "[Bugün] Sağ partilerin çoğu, sosyal, kültürel ve milli muhafazakarları çeşitli derecelerde marjinalleştiren ekonomik muhafazakarlar tarafından yönetilmektedir".[8] Milli muhafazakarlık aynı zamanda gelenekçi muhafazakarlıkla da ilişkilidir.

Gelenekçi muhafazakârlık

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Gelenekçi muhafazakârlık

Gelenekçi muhafazakarlık, doğal hukuk ilkeleri ve aşkın ahlaki düzen, gelenek, hiyerarşi ve organik birlik, tarımcılık, klasikçilik ve yüksek kültür ile sadakatin kesişen alanlarına vurgu yapan bir siyasi felsefedir.[9] Bazı gelenekçiler, Aydınlanma'dan bu yana bu terimlere yapışan olumsuz çağrışımlara meydan okuyarak "gericilik" ve "karşı-devrimci" etiketlerini benimsemişlerdir. Toplumda hiyerarşik bir görüşe sahip olan birçok gelenekçi muhafazakar, Amerikalılar arasında da (Ralph Adams Cram, Solange Hertz, William S. Lind ve Charles A. Coulombe gibi dikkate değer örneklerle birlikte) yer almaktadır.[10] En doğal ve faydalı toplumsal düzenlemeyi monarşik siyasi yapı olarak savunurlar.

Kültürel muhafazakârlık

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Kültürel muhafazakârlık

Kültürel muhafazakarlar, bir ulusun mirasının veya ulusal sınırlarla tanımlanmayan bir ortak kültürün korunmasını desteklerler.[11] Ortak kültür, Batı kültürü veya Çin kültürü gibi farklılaşabileceği gibi, Amerika Birleşik Devletleri'nde "kültürel muhafazakar" terimi kültür savaşında muhafazakar bir pozisyonu ima edebilir. Kültürel muhafazakarlar, devasa değişimlere rağmen geleneksel düşünce biçimlerine sıkı sıkıya bağlı kalır. Geleneksel değerlere ve geleneksel politikalara güçlü bir şekilde inanırlar ve genellikle acil bir ulusçuluk duygusuna sahiptirler.

Sosyal muhafazakârlık

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Sosyal muhafazakârlık

Sosyal muhafazakârlık, kültürel muhafazakârlıktan farklıdır, ancak bazı örtüşmeler vardır. Sosyal muhafazakârlar, toplumun görev, geleneksel değerler ve kurumlar aracılığıyla desteklenmesi gereken kırılgan ilişkiler ağı üzerine inşa edildiğine inanabilirler.[12] Sosyal muhafazakârlar, hükûmetin geleneksel değerleri veya davranışları teşvik etme veya zorlama rolü olduğuna inanır. Sosyal muhafazakârlar, genellikle radikal politikaları veya toplumsal mühendislik olarak gördükleri şeylere karşı çıkarak, geleneksel ahlak ve toplumsal normları korumayı amaçlarlar. Sosyal değişim genellikle şüpheli olarak kabul edilir.

Bugün sosyal muhafazakarlar genellikle kürtaj tartışmasında anti-kürtaj tutumunu desteklemekte ve insan embriyonik kök hücre araştırmalarına karşı çıkmaktadır (özellikle kamu fonlarıyla desteklenenler); hem eugenik hem de insan geliştirme (transhümanizm) karşıtıdırken biyokoruma konusunu desteklemektedir.[13] Geleneksel evlilik tanımını bir erkek ve bir kadın olarak destekler; çekirdek aileyi toplumun temel birimi olarak görür; aynı cinsiyetli ilişkilerdeki çiftlere sivil evlilik ve çocuk evlat edinmesinin genişletilmesine karşı çıkar; kamusal ahlakı ve geleneksel aile değerlerini teşvik eder; özellikle militan ateizme ve sekülerizme karşı çıkar;[14][15][16] Uyuşturucuların, fuhuşun ve ötenaziye karşı yasağı destekler; pornografinin ve kendilerine göre müstehcen veya edebe aykırı olan şeylerin sansürlenmesini desteklemektedirler.

Dini muhafazakârlık

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ayrıca bakınız: Köktendincilik, Hristiyan demokrasi, İslamcılık ve Hindutva
2012 March for Life - Paris, Fransa

Dini muhafazakarlık, özellikle belirli dinlerin öğretilerini siyasete uygular: bazen sadece bu öğretilerin değerini ilan ederek, diğer zamanlarda ise bu öğretilerin yasalara etki etmesini sağlayarak.[17]

Çoğu demokraside, siyasi muhafazakarlık geleneksel aile yapılarını ve toplumsal değerleri korumayı amaçlar. Dini muhafazakarlar genellikle kürtajı, LGBT davranışlarını (veya belirli durumlarda kimlikleri), uyuşturucu kullanımını ve evlilik dışı cinsel faaliyetleri karşı çıkar. Bazı durumlarda, muhafazakar değerler dini inançlara dayanır ve muhafazakarlar dini, kamusal hayatta daha etkin bir rol oynamayı hedefler.[18]

Ataerkil muhafazakârlık

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: Ataerkillik

Ataerkil muhafazakarlık, toplumların organik olarak var olduğuna ve geliştiğine inanan ve bu toplumun üyelerinin birbirlerine karşı sorumlulukları olduğunu yansıtan bir muhafazakarlık akımıdır.[19] Bu akımın özellikle ayrıcalıklı ve zengin olanların daha yoksul kesimlere karşı paternalistik sorumluluğuna vurgu yapılır. Organisizm, hiyerarşi ve görev gibi prensiplerle uyumlu olduğu için, geleneksel muhafazakarlığın bir uzantısı olarak görülebilir. Paternalist muhafazakarlar, ilke olarak ne bireyi ne de devleti desteklerler, ancak hangisinin daha pratik olduğuna bağlı olarak ikisini desteklemeye veya bir denge önermeye hazırdırlar.[20] Paternalistik muhafazakarlar tarihsel olarak daha aristokratik bir bakış açısını (gelenekselist muhafazakarlığa göre daha monarşist olan) tercih etmişlerdir ve ideolojik olarak Eski Tory'lere bağlantılıdırlar.[kaynak belirtilmeli]

Günümüzde, taraftarları yoksullukla başa çıkmak için sosyal güvenlik ağının önemini vurgulamakta, tüketici ve üretici çıkarlarını korumak amacıyla sınırlı bir servet yeniden dağılımını ve piyasaların hükûmet tarafından düzenlenmesini desteklemektedir.[21] Paternalistik muhafazakarlık, Birleşik Krallık'ta Başbakan Benjamin Disraeli'nin "Tek Ulus" Toryizmi altında ilk kez ayrı bir ideoloji olarak ortaya çıktı.[21][22] Birleşik Krallık'ta çeşitli tek milletçi muhafazakâr başbakanlar bulunmaktadır. Bu başbakanlar arasında Disraeli, Stanley Baldwin, Neville Chamberlain, Winston Churchill ve Harold Macmillan gibi başbakanlar yer almaktadır.[23]

Almanya'da, 19. yüzyılda Şansölye Otto von Bismarck işçilere karşı devlet tarafından zorunlu sigorta politikalarını benimsemiştir; bu sigortalar hastalık, kaza, iş gücü kaybı ve yaşlılık durumlarına karşı koruma sağlamaktadır. Şansölye Leo von Caprivi ise "Yeni Yol" adını verdiği bir muhafazakar ajandayı desteklemiştir.[24]

İlerici muhafazakârlık

[değiştir | kaynağı değiştir]
Ana madde: İlerici muhafazakârlık

Amerika Birleşik Devletleri'nde, ilerlemeci muhafazakarlık politik geleneğiyle en çok özdeşleştirilen kişi Theodore Roosevelt'tir. Roosevelt, "her zaman sağduyulu bir ilerlemeciliğin ve sağduyulu bir muhafazakarlığın el ele gittiğine inandığını" belirtmiştir.[25] Başkan William Howard Taft'ın Cumhuriyetçi yönetimi ilerlemeci muhafazakar bir nitelik taşımaktaydı ve kendisini "ilerlemeci muhafazakarlık inancına sahip" olarak tanımlamıştır.[25] Başkan Dwight D. Eisenhower, kendisini "ilerici muhafazakarlık" yanlısı olarak ilan etti.[26]

Kanada'da çeşitli muhafazakar hükûmetler, Kırmızı Tory geleneğinin bir parçası olmuştur ve Kanada'nın eski ana muhafazakar partisi 1942-2003 yılları arasında İlerici Muhafazakar Parti olarak adlandırılmıştır.[27] Kanada'da, Başbakanlar Arthur Meighen, R. B. Bennett, John Diefenbaker, Joe Clark, Brian Mulroney ve Kim Campbell, Kırmızı Tory federal hükûmetlerin başında bulunmuşlardır.[27]

Otoriter muhafazakârlık

[değiştir | kaynağı değiştir]
Miklós Horthy (1868–1957), 1920'den 1944'e kadar Macaristan Krallığı'nın regenti olarak hizmet veren Macar amiral ve devlet adamı.
Ana madde: Aşırı sağ

Otoriter muhafazakarlık veya reaksiyoner muhafazakarlık, siyasi bir terim olarak kullanılan ve genellikle muhafazakarlık ideolojisinin otoriter veya geriye dönük bir varyasyonunu ifade eden bir kavramdır.[28][29][30] Otoriter muhafazakarlık veya reaksiyoner muhafazakarlık, ulusal muhafazakarlık etrafında ideolojisini merkezine alan otokratik rejimleri ifade eder. Bu rejimlerde etnik milliyetçilik yerine ulusal muhafazakarlık ön plandadır, ancak bazı durumlarda antisemitizm gibi ırksal unsurlar da bulunabilir.[31] Otoriter muhafazakar hareketler, din, gelenek ve kültüre sıkı bir bağlılık gösterirken aynı zamanda diğer aşırı sağ ulusalcı hareketlere benzer şekilde yoğun bir milliyetçilik ifade eder. Otoriter muhafazakar liderlerin örnekleri arasında António de Oliveira Salazar ve Engelbert Dollfuss bulunur.[32][33] Otoriter muhafazakar hareketler, faşizmle aynı dönemde belirgindi ve bazen çatıştı. Her iki ideoloji de milliyetçilik gibi temel değerleri paylaştı ve komünizm ve materyalizm gibi ortak düşmanları vardı, ancak otoriter muhafazakarlığın gelenekselci doğasıyla faşizmin devrimci, yeniden doğuşçu ve popülist doğası arasında bir kontrast vardı - bu nedenle otoriter muhafazakar rejimlerin yükselen faşist ve Nazi hareketlerini bastırmak yaygındı.[34] İki ideoloji arasındaki düşmanlık, Engelbert Dollfuss'un ultra-Katolik siyasetçinin Avusturya Nazileri tarafından suikastla öldürülmesiyle belirlenen güç mücadelesinde vurgulanmaktadır. Sosyolog Seymour Martin Lipset, 1920-1960 döneminde sağcı aşırılıkçı politikaların sınıf temelini incelemiştir:

Sağcı veya sağcı aşırılıkçı hareketler, tarihin farklı dönemlerinde ortaya çıkmıştır. Bunlar, Macaristan'daki Horthyistler, Avusturya'daki Dollfuss'un Hristiyan Sosyal Partisi, Hitler öncesi Almanya'daki Der Stahlhelm ve diğer milliyetçiler, Salazar'ın Portekiz'i, pre-1966 Gaullist hareketler ve çağdaş Fransa ve İtalya'daki monarşistler gibi çeşitli örnekler verilebilir. Sağcı aşırılıkçılar muhafazakardır, devrimci değillerdir. Kültürel ve ekonomik olanları korumak veya restore etmek için siyasi kurumları değiştirmeyi amaçlarlar, merkez ve sol aşırılıkçılar ise kültürel ve sosyal devrim için siyasi araçları kullanmayı amaçlarlar. Sağcı aşırılıkçının ideali totaliter bir hükümdar değil, bir kral veya bir gelenekselci olan kişidir. İspanya, Avusturya, Macaristan, Almanya ve İtalya gibi ülkelerdeki birçok hareket açıkça monarşisttir... Bu hareketlerin destekçileri, merkezcilerin destekçilerinden daha zengin ve daha dindar olma eğilimindedirler, bu da potansiyel kitle desteği açısından daha önemlidir.[35]

Tarihçe

[değiştir | kaynağı değiştir]

İdeolojik tarih

[değiştir | kaynağı değiştir]

İngiltere'de, Restorasyon dönemi (1660-1688) sırasında Tory hareketi, muhafazakarlığın öncüsüydü. Toryizm, ilahi hükümdarlıkla yönetilen hiyerarşik bir toplumu destekliyordu. Ancak, Toryler, egemenliğin halktan geldiği fikrini reddetmekte ve parlamentonun otoritesini ve din özgürlüğünü reddetmekte muhafazakarlardan farklılık gösterir. Robert Filmer'ın Patriarcha: or the Natural Power of Kings (1680'de ölümünden sonra yayımlanan, ancak 1642-1651 İngiliz İç Savaşı'ndan önce yazılan) doktrinlerinin açıklaması olarak kabul edildi. Bununla birlikte, 1688 Glorious Devrimi İngiltere'de anayasal bir hükûmetin kurulmasıyla bu prensibi kısmen yok etti ve Tory'lere karşı olan Whig ideolojisinin hâkimiyetine yol açtı. Yenilgiyle karşı karşıya kalan Tory'ler hareketlerini reform ettiler. Kraliyet, Lordlar ve Avam Kamarası olmak üzere üç mecliste egemenliğin bulunduğunu, sadece Kraliyet'te değil, daha muhafazakar pozisyonlar benimsediler. Dönemin muhafazakarları Richard Hooker (1554-1600), Halifax Markisi (1633-1695) ve David Hume (1711-1776) idi. Halifax hükûmette pragmatizmi teşvik ederken, Hume siyasi rasyonalizme ve ütopyacılığa karşı çıktı.[36][37][38]

Edmund Burke (1729–1797)

Edmund Burke (1729-1797), muhafazakarlığın felsefi kurucusu olarak kabul edilmektedir.[39][40] Burke, Marquis of Rockingham'ın özel sekreteri olarak görev yaptı ve Whig partisinin Rockingham kolunun resmi broşür yazarı olarak görev aldı. Tory'lerle birlikte, 18. yüzyılın sonlarında Birleşik Krallık'ta muhafazakarlar olarak tanınıyorlardı.[41][42] Burke'nin görüşleri, muhafazakârlık ve cumhuriyetçilik arasında bir karışımdı. 1775-1783 Amerikan Devrimi'ni desteklerken, 1789-1799 Fransız Devrimi'nin şiddetini iğrenç buldu. Özel mülkiyetin ve Adam Smith'in (1723-1790) ekonomi anlayışının muhafazakar ideallerini kabul etti, ancak ekonominin muhafazakar toplumsal etiğe bağlı kalması gerektiğini düşündü. Kapitalizmin Orta Çağ sosyal geleneğe bağlı olması ve iş sınıfının soyluluğa bağlı olması gerektiğini savundu. Orta Çağ soylu geleneğinden türeyen onur standartlarına ısrar etti ve soyluluğu ulusun doğal liderleri olarak gördü.[43] Bu, taçın yetkilerine sınırlamalar getirilmesi anlamına geliyordu, çünkü Burke'ye göre Parlamento'nun kurumları, icra tarafından atanan komisyonlardan daha iyi bilgi sahibiydi. Kurumsal bir kiliseyi destekliyordu, ancak bir dereceye kadar dini hoşgörüye izin veriyordu. Burke, sonuç olarak sosyal düzeni geleneğe dayandırdı: geleneğin türün bilgeliğini temsil ettiğini düşündü ve topluluğu ve sosyal uyumu sosyal reformlardan daha değerli buldu.[44][45]

Joseph de Maistre (1753–1821)

Fransa'da, Britanya'daki muhafazakarlıkla paralel olarak gelişen başka bir muhafazakarlık biçimi ortaya çıktı. Bu, Joseph de Maistre (1753–1821) ve Louis de Bonald (1754–1840) gibi isimlerin Aydınlanma Karşıtı eserlerinden etkilenmiştir. Kıta Avrupası'ndaki birçok muhafazakar, kilise ve devletin ayrılmasını desteklememekte olup çoğunlukla Katolik Kilisesi'nin devlet tarafından tanınmasını ve işbirliğini desteklemektedir; bu durum, Fransız Devrimi öncesinde Fransa'da mevcuttu. Muhafazakarlar ayrıca liberalizm ve Fransız Devrimi ile ilişkilendirilen milliyetçiliği erken benimsemişlerdir. Diğer bir erken Fransız muhafazakarı olan François-René de Chateaubriand (1768–1848), moderniteye karşı romantik bir tutumu benimsemiş, onu geleneksel inanç ve sadakatin 'dolu yürek' ile karşılaştırmıştır.[46] Kıta Avrupa'sının diğer bölgelerinde ise, Alman düşünürler Justus Möser (1720–1794) ve Friedrich von Gentz (1764–1832) Devrim'in sonucu olarak ortaya çıkan İnsan ve Yurttaş Hakları Bildirgesi'ni eleştirdi. Karşıtlık ayrıca Adam Müller (1779–1829) ve Georg Wilhelm Friedrich Hegel (1771–1830) tarafından da dile getirildi ve Hegel, hem sol hem de sağ kanatta takipçileri etkiledi.[47][48]

Her ne kadar Burke ve Maistre, farklı nedenlerden dolayı genel olarak demokrasiye eleştirel ve şüpheci yaklaşsalar da, düşünceleri birbirinden farklılık göstermektedir. Maistre, insanların kurallara uyma yeteneğine pessimist bir şekilde bakarken, Burke ise insanların doğuştan kurallar koyabilme yeteneğine şüpheyle yaklaşmaktadır. Maistre için kuralların ilahi bir kökeni vardır, oysa Burke'a göre kurallar gelenekten doğar. Burke için gelenek eksikliği, Maistre için ise ilahi rehberlik eksikliği insanların korkunç şekillerde hareket etmelerine neden olur. Her ikisi de yanlış türdeki özgürlüğün şaşkınlığa ve siyasi çöküntüye yol açtığına inanmaktadır. İdeaları, anti-rasyonalist, romantik bir muhafazakarlık akımına birlikte dökülecektir, ancak yine de ayrı kalacaktır. Burke daha çok tartışma ve anlaşmazlık üzerine açıktırken, Maistre inanç ve otoriteye dayanmayı tercih etmiştir, bu da daha illiberal bir düşünce akımına yol açmıştır.[49][50][51][52][53][54][55]

Muhafazakar partilerin ve hareketlerin tarihi

[değiştir | kaynağı değiştir]

Muhafazakar siyasi partiler, ülkeden ülkeye farklılık gösteren hedeflere sahiptir. Hem muhafazakar hem de liberal partiler genellikle mülkiyetin özel sahipliğini, komünist, sosyalist ve yeşil partilerin aksine, toplumsal sahiplik veya mülk sahiplerinin sosyal sorumluluğunu gerektiren yasalara karşı desteklemektedir. Muhafazakarlar ve liberal partiler arasındaki fark genellikle sosyal konularda ortaya çıkar. Muhafazakarlar, bazı toplumsal normlara uymayan davranışları reddeder. Modern muhafazakar partiler genellikle liberal veya işçi partilerine karşıtlıklarıyla kendilerini tanımlarlar. "Muhafazakar" teriminin Amerika Birleşik Devletleri'ndeki kullanımı, o ülkeye özgüdür.[56]

İtalya'da, liberal ve radikal gruplar tarafından birleştirilen (Risorgimento) liberal partiler, sağ partilerin yerini almıştır. Hollanda'da ise muhafazakarlar, 1980 yılında yeni bir Hristiyan demokrat partiyle birleşmiştir. Avusturya, Almanya, Portekiz ve İspanya'da ise muhafazakarlık faşizme veya aşırı sağa dönüşmüş ve bu akımlarla bütünleşmiştir. Japonya'da ise 1940 yılında tüm partiler tek bir faşist parti altında birleştirilmiştir. Savaşın ardından Japon muhafazakarları kısa bir süre siyasete geri dönmüş olsa da, büyük ölçüde kamudan uzaklaştırılmışlardır.[57][58][59][60]

Latin Amerika ülkelerinde uzun süredir muhafazakar elitler egemenlik kurmuştur. Genellikle bunlar, parti siyaseti yerine sivil kurumlar, kilise ve silahlı kuvvetlerin kontrolünü ve desteğini sağlayarak gerçekleştirilmiştir. Kilise genellikle vergiden muaf tutulmuş ve çalışanları sivil yargılama kapsamı dışında tutulmuştur. Ulusal muhafazakar partilerin zayıf veya var olmadığı durumlarda, muhafazakarlar tercih ettikleri hükûmet biçimi olarak askeri diktatörlüğe daha çok dayanmışlardır. Ancak elitlerin halk desteğini muhafazakar partiler için harekete geçirebildiği bazı ülkelerde daha uzun süreli siyasi istikrar sağlanmıştır. Şili, Kolombiya ve Venezuela, güçlü muhafazakar partilerin geliştiği ülkelerin örnekleridir. Arjantin, Brezilya, El Salvador ve Peru ise bunun gerçekleşmediği ülkelerin örnekleridir. Venezuela'nın Muhafazakar Partisi, 1858-1863 Federal Savaşları'nın ardından ortadan kaybolmuştur. Şili'nin muhafazakar partisi olan Ulusal Parti, 1973 askeri darbenin ardından dağılmış ve sonraki demokrasi döneminde yeniden siyasi bir güç olarak ortaya çıkmamıştır. Louis Hartz, Quebec ve Latin Amerika'daki muhafazakarlığı feodal toplumların yerleşimleri olarak açıklamıştır. Amerikalı muhafazakar yazar Russell Kirk, muhafazakarlığın Amerika'ya getirildiğini ve Amerikan Devrimi'ni bir "muhafazakar devrim" olarak yorumlamıştır.[61][62][63][64][65]

Ülkelerine göre

[değiştir | kaynağı değiştir]

Birçok ülkede siyasi muhafazakarlık gelişmiş olsa da, çoğu ülkede muhafazakar partiler bulunmamaktadır. Varoluş nedenleri ortadan kalktığında birçok muhafazakar parti de ortadan kaybolmuştur. Aşağıda günümüzde varlığını sürdüren tarihi muhafazakar akımlar listelenmektedir.

Fransa

[değiştir | kaynağı değiştir]

Fransa'da muhafazakarlık, Fransız Devrimi'nin laikliğini reddetme, Katolik Kilisesi'nin rolünü destekleme ve monarşinin geri getirilmesi üzerine odaklanmıştır. Monarşist hareket 1870'lerde zaferin eşiğindeyken, önerilen kral Henri, Chambord Kontu, üç renkli bayrağı asmaktan kaçındığı için çökmüştür. Dini gerilimler 1890-1910 döneminde artmış, ancak Birinci Dünya Savaşı'nda birlik ruhunun etkisiyle ılımlı bir hâl almıştır. 1940-1944 dönemindeki Vichy rejimi, aşırı muhafazakarlıkla karakterize edilmiş olup, antisemitizm, bireyciliğe karşıtlık, aile hayatının vurgulanması ve ekonominin ulusal yönlendirilmesi gibi unsurları bünyesinde barındırmıştır.[66][67][68][69]

İkinci Dünya Savaşı'nın ardından Fransa'da, muhafazakarlar Gaullist grupları destekledi ve milliyetçilik, gelenek, düzen ve Fransa'nın yeniden inşası üzerinde vurgu yaptı. Gaullistler, sosyal konularda farklı görüşlere sahipti. Muhafazakar grupların sayısı, istikrarsızlıkları ve yerel konularla özdeşleşme eğilimleri basit bir kategorizasyonu reddeder. İkinci Dünya Savaşı'ndan bu yana muhafazakarlık, Fransa'da önemli bir siyasi güç olmuştur. Olağandışı bir şekilde, savaş sonrası Fransız muhafazakarlığı, bir liderin kişiliği etrafında şekillenmiş olan Charles de Gaulle'e dayanmış ve geleneksel Fransız muhafazakarlığından ziyade Bonapartizm geleneğine dayanmıştır. Gaullizm, Fransa'da Cumhuriyetçiler (eski adıyla Halk Hareketi Birliği) çatısı altında devam etmektedir ve daha önce Nicolas Sarkozy tarafından yönetilmiştir, Fransa'da bir muhafazakar figür (bkz. Solculuk). "Muhafazakar" kelimesi, Fransa'da birçok insan için bir hakaret terimidir.[70][71][72][73][74]

Birleşik Krallık

[değiştir | kaynağı değiştir]

Tarihçi James Sack'a göre, İngiliz muhafazakarlar, aslen İrlandalı olan Edmund Burke'ü entelektüel babaları olarak görürler. Burke, Whig Partisi ile ilişkilendirilmiş olup sonradan Liberal Parti haline gelmiştir, ancak modern Muhafazakar Parti genellikle Tory partisinden türediği kabul edilir ve modern muhafazakar parti milletvekilleri hala sıkça Tory olarak anılır.[75]

Burke'nin 1797'deki ölümünden kısa bir süre sonra, Whig partisi içinde bir dizi iç bölünme yaşandığından, muhafazakarlık yeniden ana akım bir siyasi güç olarak canlandı. Bu yeni nesil muhafazakarlar, politikalarını Burke'den ziyade öncüsü olan Bolingbroke Kontu'ndan (1678-1751) almışlardır. Bolingbroke, bir Jacobite ve geleneksel Tory olarak Burke'ün Whig politikalarına olan sempatisinden yoksundu; örneğin, Katolik özgürlüğü ve Amerikan bağımsızlığı gibi konularda Whig politikalarına karşıydı (Samuel Johnson'ın "Taxation No Tyranny" eseriyle ünlü bir şekilde eleştirmiştir). 19. yüzyılın ilk yarısında, birçok gazete, dergi ve yayın, din, siyaset ve uluslararası ilişkiler konularında sadık veya sağcı tutumları destekledi. Burke nadiren anılırdı, ancak William Pitt the Younger (1759–1806) belirgin bir kahraman haline geldi. En ünlü dergiler arasında Whig'lerin Edinburgh Review'una karşı bir denge unsuru olarak 1809'da kurulan The Quarterly Review ve daha da muhafazakar olan Blackwood's Edinburgh Magazine bulunmaktadır. Sack'e göre, The Quarterly Review, Katolik özgürlüğüne tarafsız yaklaşan ve Azınlık Protestanlığı'na hafif eleştirilerde bulunan dengeli bir Canning tarzı Tory politikasını destekledi; köleliğe karşı çıktı ve mevcut yoksulluk yasalarını destekledi; "saldırgan bir şekilde emperyalist"ti. İngiliz Kilisesi'nin yüksek kilise papazları ise Yahudi, Katolik, Jacobin, Metodist ve Unitaryen sözcülere karşı düşman olan Orthodox Churchman's Magazine'i okurlardı. Ultra Tory'leri temsil eden Blackwood's Edinburgh Magazine ise Katolik özgürlüğüne kesinlikle karşı çıktı, köleliği destekledi, ucuz para, merkantilizm, Navigation Act'ler ve Kutsal İttifak'ı savundu.[76]

1820'lerden sonra muhafazakarlık, 1846'da serbest ticareti benimseyerek ve özellikle Disraeli döneminde demokrasiye bağlılık göstererek evrim geçirdi. Bu etkiyle muhafazakarlık, temelde toplumsal bir siyasi güç olarak önemli ölçüde güçlendi. Muhafazakarlık artık toprak sahibi aristokrasinin felsefi savunması olmaktan çıkmış, yenilenmiş bir şekilde düzenin, hem dünyevi hem de dini, genişleyen emperyalizmin, güçlenen monarşinin ve Whig'lerin ve liberallerin ceza odaklı vizyonuna karşı daha cömert bir refah devleti vizyonunu yeniden tanımlamıştı. Disraeli bile 1835'te Whig'leri ve utilitaristleri endüstri oligarşisine tutsak bir şekilde bağlı olmakla suçlarken, diğer Tory üyelerini İngiltere'nin tek "gerçekten demokratik partisi" ve tüm halkın çıkarlarına adanmış olarak nitelendirdi. Bununla birlikte, parti içinde varlıklı işadamlarının giderek artan sayısı ile aristokrasi ve kırsal soylu sınıfı arasında bir gerilim vardı. Aristokrasi, işadamlarının zenginliklerini bir asil unvanı ve kırsal bir malikane satın almak için kullanabileceklerini keşfettikçe güç kazandı.[77][78][79]

Muhafazakarlar, orta sınıfın parlamentoda daha fazla temsiline izin verme girişimlerine karşı çıksalar da, seçim reformunun geri döndürülemeyeceğini kabul ettiler ve kilise ve devlet kurumlarını erozyona uğratmadığı sürece ileriye yönelik reformları desteklemeyi vadettiler. Bu yeni prensipler, tarihçilerin yeni Muhafazakar Parti'nin inançlarının temel açıklaması olarak kabul ettiği 1834 Tamworth Bildirgesi'nde sunuldu.[80]

Rishi Sunak, Birleşik Krallık'ın şu anki başbakanı

Bazı muhafazakarlar, geçmişte soyluların saygınlığını teşvik eden bir atmosferin hakim olduğu pastoral bir dünyanın kaybolmasını üzüntüyle karşıladı. Anglikan Kilisesi ve soyluluk, ticari zenginliğe karşı dengeleyici güçler olarak görülüyordu. Çalışma koşullarının ve şehir konutlarının iyileştirilmesi için yasal düzenlemelere yönelik çalışmalar yaptılar. Bu bakış açısı daha sonra Tory demokrasisi olarak adlandırıldı. Ancak, Burke'tan bu yana geleneksel aristokratik muhafazakarlık ile zengin iş dünyası arasında her zaman bir gerilim olmuştur.[81][82][83][84] 1834 yılında Tory Başbakanı Robert Peel, ılımlı siyasi reformları destekleyeceğini taahhüt ettiği Tamworth Bildirisi'ni yayınladı. Bu, İngiliz muhafazakarlığının High Tory reaksiyonerlikten daha modern bir "koruma" temeline dayalı bir dönüşümünün başlangıcını işaret etti. Parti bu nedenle Conservative Party olarak adlandırılmaya başlandı ve günümüze kadar bu ismi korudu. Ancak, Peel aynı zamanda partide geleneksel Toryler (Derby Kontu ve Benjamin Disraeli tarafından temsil edilen) ile "Peelite" olarak adlandırılan kanadın (önce Peel liderliğinde, sonra Aberdeen Kontu tarafından yönlendirilen) ayrışmasının kökeni oldu. Ayrışma 1846 yılında serbest ticaret ile Derby'nin desteklediği korumacılık arasındaki sorun üzerine gerçekleşti. Partinin çoğunluğu Derby tarafını tutarken, üçte birlik bir grup ayrılarak sonunda Whigler ve radikallerle birleşerek Liberal Party'i oluşturdu. Ayrılığa rağmen, ana akım Conservative Party 1852 yılında serbest ticaret doktrinini kabul etti.

Margaret Thatcher (1925–2013), Muhafazakar Parti'nin liderliği döneminde Thatcherizm'i uyguladı.

19. yüzyılın ikinci yarısında, Liberal Party siyasi ayrılıklarla karşı karşıya kaldı, özellikle de İrlanda'nın kendi kendine yönetim hakkı konusunda. Lider William Gladstone (kendisi bir eski Peelite), İrlanda'ya bir dereceye kadar özerklik vermeyi amaçladı, ancak partisinin sol ve sağ kanadındaki bazı unsurlar buna karşı çıktı. Bunlar Liberal Unionists olarak ayrıldı ve 1912'de onlarla birleşmeden önce Muhafazakârlarla koalisyon oluşturdu. Liberal Unionist etkisi, Muhafazakâr Partiyi sola doğru çekti ve 20. yüzyılın başında bir dizi ilerici reformu geçiren Muhafazakâr hükûmetler ortaya çıktı. 19. yüzyılın sonlarına gelindiğinde, Liberal Party'nin geleneksel iş destekçileri Muhafazakârlara katılarak onları iş ve ticaret partisi haline getirdi.[85]

Birinci Dünya Savaşı öncesi dönemde Liberal Parti'nin egemen olduğu bir süreçten sonra, Muhafazakârlar hükûmette giderek daha etkili olmaya başladı ve 1922'de kabinedeki tam kontrolü yeniden ele geçirdi. İkinci Dünya Savaşı öncesi dönemde, Muhafazakârlık İngiltere'de ana ideoloji olarak öne çıktı ve Liberal Parti, solun kontrolü için İşçi Partisi ile yarıştı. İkinci Dünya Savaşı sonrasında, Clement Attlee liderliğindeki ilk İşçi hükûmeti (1945-1951), endüstrinin kamulaştırılması ve sosyal refahın teşviki gibi bir dizi politikaya girişti. Muhafazakârlar genellikle bu politikaları 1980'lere kadar kabul etti.[86][87][88]

1980'lerde Margaret Thatcher liderliğindeki Muhafazakâr hükûmet, neoliberal ekonomi politikaları doğrultusunda İşçi Partisi'nin birçok sosyal programını ekarte etti, Birleşik Krallık ekonomisinin büyük bir kısmını özelleştirdi ve devlete ait varlıkları sattı. Muhafazakâr Parti ayrıca yumuşak bir Avrupa karşıtı politika benimsedi ve Federal Avrupa'ya karşı çıktı. 1993 yılında kurulan Birleşik Krallık Bağımsızlık Partisi (UKIP), Kuzey İrlanda'nın Ulster Birlik Partisi (UUP) ve 1971 yılında kurulan Demokratik Birlik Partisi (DUP) gibi diğer muhafazakâr siyasi partiler ortaya çıkmaya başladı, ancak henüz Westminster'de önemli bir etki yaratmadılar (2014 itibarıyla, DUP Kuzey İrlanda Meclisindeki hükûmet koalisyonunda en büyük siyasi parti olarak yer alırken, 2017-19 yılları arasında DUP, Muhafazakâr azınlık hükûmetine güven ve tedarik anlaşması kapsamında destek sağladı).[89]

Giorgia Meloni, İtalya'nın mevcut başbakanı

İtalya

[değiştir | kaynağı değiştir]
Silvio Berlusconi

1945 yılına gelindiğinde Benito Mussolini'nin aşırı sağ İtalyan faşist hareketi itibarını yitirmişti. İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra, İtalya'da muhafazakâr partiler, merkezde yer alan Hristiyan Demokrasi (DC) partisi tarafından domine ediliyordu. 1948'deki solu ezmeyle elde ettiği ezici zaferiyle, merkez (ilerici ve muhafazakâr fraksiyonları da içeren) iktidardaydı ve Denis Mack Smith'in de dediği gibi, "ılımlı derecede muhafazakâr, din veya mülke dokunmayan her şeye oldukça hoşgörülü, fakat her şeyden önce Katolik ve bazen kiliseye yakın" bir yapıya sahipti. DC partisi 1994 yılında dağılana kadar siyaseti domine etti.[90][91][92]

1994 yılında medya patronu ve girişimci Silvio Berlusconi, liberal muhafazakâr parti Forza Italia'yı (FI) kurdu. Berlusconi, 1994, 2001 ve 2008'de üç seçimi kazanarak Başbakan olarak neredeyse on yıl boyunca ülkeyi yönetti. Forza Italia, hükûmetteyken sağcı bölgesel parti Lega Nord ile bir koalisyon oluşturdu. FI'nın yanı sıra, muhafazakâr fikirler şu anda Angelino Alfano liderliğindeki Yeni Merkez-Sağ partisi tarafından temsil edilmektedir. Berlusconi, Forza Italia'nın yeniden doğuşu olan yeni bir parti kurdu ve bu şekilde yeni bir muhafazakâr hareketin temellerini attı. Alfano Dışişleri Bakanı olarak görev yaptı. 2018 seçimlerinden sonra, Lega Nord ve Beş Yıldız Hareketi sağ popülist bir hükûmet oluşturdu, ancak daha sonra başarısız oldu. 2022 İtalyan genel seçimleri sonrasında ise muhafazakâr siyasi güçler, yani Liga, Forza Italia ve FdI, yeniden yürütme gücüne döndü.[93][94]

Türkiye

[değiştir | kaynağı değiştir]
1950 Türkiye genel seçimlerinde Demokrat Parti'nin kullandığı ünlü seçim afişi

Türkiye'deki muhafazakârlık anlayışı dönem dönem farklı ideoloji ve görüşlerle birlikte de var olmuştur ve esas olarak sağcılık ile eş anlamlı olarak değerlendirilmektedir. Bu genel kanıyı eleştiren İdris Küçükömer gibi isimler ise Türkiye'de sağ olarak anılan çizginin aslında sol olarak isimlendirilmesi gerektiğini öne sürmektedir.[95] Muhafazakârlığın birlikte yaşam alanı bulduğu görüşler ve ideolojiler arasında İslami demokrasi, İslamcılık ve milliyetçilik yer almaktadır. Bunun neticesinde muhafazakâr demokrasi gibi kavramlar ortaya çıkmıştır ve çeşitli muhafazakâr partiler bu etiketi benimsemiştir.[96] Milliyetçilik, İslamcılık ve muhafazakârlığın iç içe geçtiği anlayış ise "Türk tipi muhafazakârlık" olarak ele alınmaktadır.[97]

Türkiye'de özellikle Demokrat Parti ile başlayıp 1980 Askeri Darbesi sonrasında Anavatan Partisi ve Refah Partisi ile devam ettirilen ve Adalet ve Kalkınma Partisinin devamcısı olduğunu öne sürdüğü çizgi İslami muhafazakâr anlayışın siyaseten kendini yakın gördüğü tarihsel arka plandır. Türkiye'deki muhafazakâr anlayışın Kemalizm karşıtlığı üzerinden kendini tanımladığı da öne sürülmektedir.[98] Yeni sağ politikaların kamu hizmeti anlayışını İngiltere'de Thatcherizm ile ABD'de ise Reaganizm ile doğrudan etkilediği bu süreç Türkiye'de de karşılık bulmuştur. Ülkede 12 Eylül 1980 askeri darbesinden sonra yapılan ilk genel seçimlerde Turgut Özal liderliğinde yeni kurulan Anavatan Partisi açık farkla tek başına iktidara geldi ve 1991 yılına kadar iktidarı kimse ile paylaşmadan görevde kaldı. Hem İstanbul hem de Anadolu sermayesinin desteğini alan hareketin lideri Özal, önemli değişimlere imza attı ve Türkiye'de uyguladığı yeni sağ politikalarla Özalcılık adı verilen yeni bir süreci başlattı.

Turgut Özal

Özal'ın da iktidarda olduğu 1980'li yıllar, tüm dünyada yeni sağ anlayışının egemen olmaya başladığı bir dönem olmuş ve Özal da bu süreçten etkilenmek ile beraber bizzat bu yeni dönemin politik öznesi haline gelmiştir. Thatcher’in, “Ben Özal politikalarının sonuna kadar savunucusuyum." demesi, Özal'ın karizmatik ve pragmatist kimliğine vurgu yapmak dışında onun liberal ve muhafazakâr siyaset anlayışının dış dünyada da takdir gördüğünü göstermesi açısından önemli bir açıklama olarak değerlendirilmektedir.[99]

Yeni sağ anlayışından etkilenen Özal; kamunun küçültülmesi ve işletmeselleşmesi, yönetişim, âdem-i merkeziyet ve yerelleşme konularındaki talepleri dillendirmesi bağlamında statükonun açık hedefi olmayı göze almıştır. Bu çerçevede Özal ve partisi ANAP, Türk siyasal hayatında neo-liberalizm ve neo-muhafazakârlık sentezinin Özalcılık şekliyle Türkiye'deki mimarı olmuştur. Özalizm, neoliberal ve neomuhafazakâr unsurları birleştiren yeni sağ politikaların Türkiye'deki uygulamasını ifade etmektedir. Reaganizm ve Thatcherizm diye başkan isimleri ile anılan politikaları ve uygulamalarını anlatan görüşlerin Türkiye'deki ilk ifadesidir. Özal bu anlayışla, liberalizasyon politikaları doğrultusunda devletin ekonomide düzenleyici bir aktör olmaktan çok yol gösterici olması, devlet yerine bireyin müteşebbis olması gerektiğini savunmuştur. Bu düşüncelerini sağlık, eğitim, sosyal hizmetler ve sosyal sigorta alanlarında uyguladığı özelleştirme politikalarıyla hayata geçirmeye çalışmıştır.[99]

Millî Görüş hareketinin lideri, eski Başbakan Necmettin Erbakan

Bunun yanı sıra Türkiye'deki muhafazakârlık anlayışının İslamcılık ve milliyetçilik ile fazla iç içe geçmiş olmasından dolayı bağımsız bir görüş olamadığı da söylenebilir.[100] Türkiye'deki muhafazakâr liderlerin giderek otoriter bir anlayışa savrulduğu öne sürülmektedir.[101] Türkiye'deki muhafazakârların tartıştığı ve savunduğu konular arasında ahlaki ve toplumsal yapının gidişatı, kültürel mirasın korunması, geleneğin ihyası, Batı merkezli anlayışların reddi veya nasıl topluma adapte edileceği sorgulaması, İslam'ın Türkiye toplumundaki yeri ve önemi, Osmanlı kültürü ve mirasına bakış ile Kemalist dönemin yanlışlarının düzeltilmesi gibi konular yer almaktadır.[102]

Millî Görüş hareketinden ayrıldığını ve Millî Görüş kimliğini terk ettiğini açıklayan Ak Parti'nin kurucuları kendilerine yeni kimlik olarak "muhafazakâr demokrat" tanımını benimsedi.[103] İlk olarak 2002 Türkiye genel seçimleri öncesinde Ak Parti çizgisini muhafazakâr demokrat olarak açıklayarak seçimlere girdi. Muhafazakâr demokrasi tanımı, Millî Görüş'ün çizgisinden farklı olarak Batı ile daha uyumlu ve iyi geçinen, liberal ekonomik değerleri benimseyen, içine kapanmayan ve daha çok dış dünyaya açılan, din dayatması yapmayan ama kendi içinde muhafazakâr çizgisini sürdüren, toplumun farklı hayat şekillere karşı daha hoşgörülü bir yaklaşımı ifade ediyordu. Ekonomik yaklaşım olarak eskiye kıyasla farklardan birisi; Millî Görüş, faize dini ve sosyal gerekçelerle karşı çıkarken, muhafazakâr demokrat çizgi ise faizi bir Dünya gerçeği olarak ele aldı.[104]

Günümüz
[değiştir | kaynağı değiştir]
Recep Tayyip Erdoğan, Türkiye'nin mevcut cumhurbaşkanı

Eski İslamcı hareketlerden bir modernist kırılma partisi olarak kurulması, Adalet ve Kalkınma Partisi'nin muhafazakâr demokrat ideolojisini İslami demokrasinin ılımlılığını ve daha laik ve demokratik değerleri desteklemesi olarak tarif edilmiştir. Adalet ve Kalkınma Partisi'nin seçim başarıları ve Yeni Osmanlıcı dış politikası ile Türkiye'nin bölgesel etkisini genişletmeyi hedefleme çalışmaları partinin muhafazakâr demokrat ideallerinin Fas'ta Adalet ve Kalkınma Partisi ve Tunus'ta Nahda Hareketi gibi diğer ülkelere de yansımasına yol açmıştır.[105][106][107] Bunun yanında Erdoğanizm, muhafazakâr demokrasinin kişiselleştirilmiş bir versiyonu olarak, temel idealleri arasında öncelikle seçimsel onaya dayanan, daha az olarak ise güçler ayrılığı ve kurumsal denge ve denetim ilkelerine dayanan güçlü bir merkezi liderliğe, dinin ilham kaynağı olduğuna dair bir anlayışa sahiptir. Eleştirmenler, Erdoğan'ın siyasi bakış açısını sıklıkla otoriter veya seçimle iş başına gelen bir otoriterlik olarak nitelendirmektedirler. Erdoğanizm'in seçim odaklı bakış açısı, Macaristan Başbakanı Viktor Orbán gibi yabancı liderler tarafından sıklıkla illiberal demokrasi olarak tanımlanmıştır. 'Erdoğanizm' terimi, ilk olarak Erdoğan'ın 2011 genel seçim zaferinden kısa bir süre sonra ortaya çıktı ve genellikle AK Parti'nin muhafazakâr demokratik ideallerinin Erdoğan'ın demagoji ve kişilik kültüyle birleştiği şekliyde tanımlandı. Terimin kullanımı, Erdoğan'ın küresel sahnede daha fazla tanınmasına paralel olarak artmıştır, bunun başlıca nedeni Neo-Osmanlıcılığa dayanan proaktif dış politika ideallerine dayanan Erdoğanizm'in kapsadığı bir temel faktördür.[108][109]

Geniş anlamda "muhafazakâr demokrasi" terimi demokrasi ile İslam'ın uyumluluğunu ve hükûmet içinde bir Batı odaklı dış politika, neoliberal ekonomi ve laikliği vurgulamaktadır.

Ahmet Davutoğlu
Ali Babacan

Ahmet Davutoğlu, 24 Haziran 2018'de yapılan genel seçimlerde milletvekili adaylığı için başvuru yapmadı.[110] 2019 Türkiye yerel seçimleri sonrasında partisine yönelik eleştirilerde bulundu ve 9 Eylül 2019 tarihinde Adalet ve Kalkınma Partisi üyeliğinden istifa etti.[111] 12 Aralık 2019 tarihinde Ahmet Davutoğlu liderliğinde Gelecek Partisi kuruldu. 19 Aralık 2019'da Kurucular Kurulu ilk toplantısını gerçekleştirdi. Toplantıda Ahmet Davutoğlu oy birliğiyle genel başkan seçildi.[112] Ali Babacan, 8 Temmuz 2019 itibarıyla 18 yıllık Adalet ve Kalkınma Partisi üyeliğini sonlandırdığını açıkladı.[113] 10 Eylül 2019 tarihinde Ali Babacan, verdiği röportajında ilk defa bir parti kuracağına dair ortaya çıkan haberleri kamuoyuna doğrulayarak yıl sonuna yeni partinin tüzel kişiliğini oluşturmayı amaçladıklarını açıkladı.[114] Demokrasi ve Atılım Partisi, 13 yıl Türkiye Cumhuriyeti dışişleri ve ekonomi bakanlığı yapmış olan Ali Babacan liderliğinde 9 Mart 2020 tarihinde kuruldu.[115][116] Partinin kurucuları arasında ayrıca, uzun yıllar Erdoğan kabinelerinde görev yapan eski Adalet Bakanı Sadullah Ergin, eski Bilim, Sanayi ve Teknoloji Bakanı Nihat Ergün, eski Devlet Bakanı Selma Aliye Kavaf ve Adalet ve Kalkınma Partisinden eski Balıkesir Büyükşehir Belediye Başkanı Ahmet Edip Uğur da yer aldı.[117]

2006 yılında kendisini "muhafazakâr değil" olarak tanımlayanların oranı %12,6 iken bu oran 2012'de %8,6'ya gerilemiştir.[118] Son araştırmalarda kendisini muhafazakâr olarak tanımlayanların oranının ise 2013'te %39,2 iken 2015 yılında %20,7'ye gerilediğini göstermektedir.[119] Adalet ve Kalkınma Partisi, Anavatan Partisi, Büyük Birlik Partisi, Demokrat Parti, Demokrasi ve Atılım Partisi, Doğru Yol Partisi, Fazilet Partisi, Gelecek Partisi, Islahatçı Demokrasi Partisi, Millî Nizam Partisi, Millî Selamet Partisi, Refah Partisi, Saadet Partisi Türkiye tarihindeki muhafazakâr partiler olarak tanımlanmaktadır.

Psikoloji

[değiştir | kaynağı değiştir]

Dürüstlük

[değiştir | kaynağı değiştir]

Birkaç araştırma tarafından bulunan Büyük Beş Kişilik Modeli, siyasi psikoloji alanında kullanılmaktadır. Bilinçlilik (çalışkanlık ve dikkatli olma niteliği) puanı yüksek olan bireylerin daha yüksek bir olasılıkla sağcı siyasi kimliklere sahip olduğu bulunmuştur.[120][121][122] Spektrumun karşı ucunda ise Deneysel Açıklığa yüksek puan verenler arasında sol eğilimli bir ideoloji arasında güçlü bir ilişki tespit edilmiştir.[120][123][124]

Kişilik psikolojisi araştırmaları, muhafazakarlığın düzenlilikle pozitif, yeni deneyimlere açıklıkla ise negatif ilişkili olduğunu göstermektedir.[125][126][127] 2021 yılında yapılan bir araştırma, düzenliliğin iş performansıyla pozitif ilişkili olduğu için muhafazakar hizmet çalışanlarının, liberal olanlara göre daha yüksek değerlendirmeler, değerlendirmeler ve bahşişler aldığını bulmuştur.[128][129][130]

Otoriterlik

[değiştir | kaynağı değiştir]

İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra, psikologlar sol ve sağ arasındaki ideolojik farklılıkları açıklayan farklı motivasyonlar ve eğilimler üzerine araştırmalar yaptı. Erken dönem çalışmalar muhafazakarlar üzerinde yoğunlaşırken, Theodor W. Adorno'nun F-skala kişilik testine dayanan The Authoritarian Personality (1950) adlı çalışmasıyla başladı. Bu kitap teorik ve metodolojik açıdan yoğun eleştirilere maruz kalmış olsa da, bazı bulguları daha sonraki deneysel araştırmalar tarafından doğrulanmıştır.[131]

Psikolog Bob Altemeyer'e göre, politik olarak muhafazakar olan bireyler genellikle RWA ölçeğinde sağ otoriterlikte yüksek puan alırlar. Bu bulgu Adorno tarafından da tekrarlanmıştır. İsrail'deki İsrailli ve Filistinli öğrenciler üzerinde yapılan bir çalışmada, sağ parti destekçilerinin RWA puanlarının sol parti destekçilerininkinden önemli ölçüde daha yüksek olduğu bulunmuştur. Ancak H. Michael Crowson ve meslektaşlarının 2005 yılında yaptığı bir çalışma, RWA ile diğer muhafazakar pozisyonlar arasında orta düzeyde bir fark olduğunu belirterek, "sonuçlarımız muhafazakarlığın RWA ile eşanlamlı olmadığını gösterdi" demiştir.[132][133][134]

Belirsizlik toleransı-hoşgörüsüzlük

[değiştir | kaynağı değiştir]

İngiliz psikolog Glenn Wilson, 1973 yılında, muhafazakar inançların temelinde yatan genel bir faktörün "belirsizlikten korku" olduğunu kanıtlayan etkili bir kitap yayımladı. Jost, Glaser, Kruglanski ve Sulloway tarafından 2003 yılında yapılan bir araştırma literatürünün meta-analizi, belirsizlik hoşgörüsüzlüğü ve bilişsel kapanış ihtiyacı gibi birçok faktörün, bireyin politik muhafazakarlığı derecesine ve karar vermedeki tezahürlerine katkıda bulunduğunu bulmuştur. Kathleen Maclay tarafından yapılan bir çalışma, bu özelliklerin "kişisel bağlılık ve kararlı sadakat gibi genel olarak değer verilen özelliklerle ilişkili olabileceğini" belirtmiştir. Araştırma ayrıca, çoğu insanın değişime dirençli olduğunu, liberallerin ise daha hoşgörülü olduğunu göstermektedir.[131][135][136][137]

Sosyal baskınlık yönelimi

[değiştir | kaynağı değiştir]

Psikolog Felicia Pratto ve meslektaşları, yüksek bir sosyal baskınlık yöneliminin (SDO) muhafazakar siyasi görüşlerle ve eşitliği teşvik etmek için sosyal mühendislik karşıtlığıyla güçlü bir şekilde ilişkili olduğunu destekleyen kanıtlar bulmuşlardır. Pratto ve meslektaşları ayrıca yüksek SDO puanlarının önyargı ölçüleriyle yüksek düzeyde ilişkili olduğunu bulmuşlardır.[138]

Ancak David J. Schneider, üç faktör arasındaki ilişkilerin daha karmaşık olduğunu savunarak, "SDO kontrolü yapıldığında, önyargı ile politik muhafazakarlık arasındaki korelasyon neredeyse sıfıra indirgenir, bu da muhafazakarlık-önyargı bağlantısının SDO tarafından oluşturulduğunu göstermektedir" şeklinde yazmıştır. Muhafazakar siyasi teorisyen Kenneth Minogue, Pratto'nun çalışmasını eleştirmiştir, şöyle söylemiştir:[139]

Muhafazakâr karakterin, yerleşik kimliklere değer vermek, alışkanlıkları övmek ve önyargıya saygı duymak gibi özellikleri vardır, bunu irasyonel olduğu için değil, bu tür şeylerin insanların atılgan dürtülerini geleneksel sağlamlıklara bağladığı için takdir ederiz ve genellikle bunları kaybetmeye başladığımızda değer vermeye başlarız. Radikalizm genellikle gençlik hareketlerini üretirken, muhafazakârlık, hayatta en çok değer verdiğimiz şeyleri keşfeden olgun bireyler arasında bulunan bir durumdur.[140]

1996 yılında yapılan bir araştırma, ırkçılık ile muhafazakârlık arasındaki ilişkinin daha eğitimli bireyler arasında daha güçlü olduğunu bulmuştur, ancak "siyahilere yönelik olumsuz duygu, herhangi bir eğitim veya entelektüel düzeyde politik muhafazakârlıkla hemen hemen hiç ilişkili değildir" şeklinde bir bulguya da ulaşılmıştır. Ayrıca, ırkçılık ve muhafazakârlık arasındaki ilişkinin tamamen sosyal hakimiyet yönelimi ile karşılıklı ilişkileriyle açıklanabileceği ortaya konmuştur.[141]

Mutluluk

[değiştir | kaynağı değiştir]

Arthur C. Brooks'ın 2008 tarihli "Gross National Happiness" adlı kitabında, muhafazakârların sosyal liberallere göre yaklaşık olarak iki kat daha mutlu olduğu bulgusunu sunmaktadır. 2008 tarihli bir çalışma, muhafazakârların toplumdaki eşitsizliklere kayıtsız kalmaları ve mevcut durumu meşrulaştırma eğilimleri nedeniyle liberallerden daha mutlu olduklarını öne sürmüştür. Ancak, 2012 tarihli bir çalışma bu sonucu çürütmüş ve muhafazakârların daha yüksek kişisel etki (örneğin, kişisel kontrol, sorumluluk), daha olumlu bir bakış açısı (örneğin, iyimserlik, özsaygı) ve daha üstün ahlaki inançlar (örneğin, daha yüksek dindarlık, daha yüksek ahlaki netlik) ifade ettiklerini göstermiştir.[142][143][144]

Yararlı yazılar

[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ Ardoğan, R. İslam Açısından Muhafazakâr Teorinin İlkeleri, Köprü dergisi, 2007, Erişim tarihi: 15 Ağustos 2016.
  2. ^ Freeman, Robert M. (1999). Correctional Organization and Management: Public Policy Challenges, Behavior, and Structure. Elsevier. s. 109. ISBN 978-0-7506-9897-9. 
  3. ^ Mandal, V.C. (2007). Dictionary Of Public Administration. Sarup & Sons. s. 306. ISBN 978-81-7625-784-8. National conservatism -inpublisher:icon. 
  4. ^ Wilson, Jason (23 Ağustos 2016). "'A sense that white identity is under attack': making sense of the alt-right". The Guardian (İngilizce). ISSN 0261-3077. 30 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ağustos 2023. 
  5. ^ Eliot, T.S. (1984). Notes Towards the Definition of Culture. Faber & Faber. ISBN 978-0-571-26533-6. 
  6. ^ "Parties and Elections Resources and Information". www.parties-and-elections.de. 18 Haziran 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  7. ^ Traynor, Ian (4 Nisan 2006). "The EU's weary travellers". The Guardian. 7 Nisan 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  8. ^ National questions – conservatives fragmenting as liberals unite, National Review, June 30, 1997
  9. ^ Frohnen, Bruce, Jeremy Beer, and Jeffrey O. Nelson, ed. (2006) American Conservatism: An Encyclopedia Wilmington, DE: ISI Books, pp. 870–875
  10. ^ Leslie Wayne (6 Ocak 2018). "What's the Cure for Ailing Nations? More Kings and Queens, Monarchists Say". The New York Times. 16 Haziran 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Mayıs 2023. 
  11. ^ Seaton, James (1996). Cultural Conservatism, Political Liberalism: From Criticism to Cultural Studies. University of Michigan Press. ISBN 978-0-472-10645-5. 
  12. ^ Heywood 2017, s. 69.
  13. ^ The Next Digital Divide 6 Haziran 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (utne article)
  14. ^ "The World & I". The World & I. 1 (5). Washington Times Corp. 1986. Erişim tarihi: 19 Ağustos 2011. militant atheism was incompatible with conservatism 
  15. ^ Peter Davies; Derek Lynch (2002). The Routledge Companion to Fascism and the Far Right. Psychology Press. ISBN 978-0-415-21494-0. Erişim tarihi: 19 Ağustos 2011. In addition, conservative Christians often endorsed far-right regimes as the lesser of two evils, especially when confronted with militant atheism in the USSR. 
  16. ^ Peter L. Berger; Grace Davie; Effie Fokas (2008). Religious America, Secular Europe?: A Theme and Variations. Ashgate Publishing. ISBN 978-0-7546-6011-8. Erişim tarihi: 19 Ağustos 2011. If anything the reverse is true: moral conservatives continue to oppose secular liberals on a wide range of issues. 
  17. ^ Andersen, Margaret L.; Taylor, Howard Francis (2006). Sociology: Understanding a Diverse Society (İngilizce). Thomson/Wadsworth. ISBN 978-0-534-61716-5. 
  18. ^ Petersen, David L. (2005). "Genesis and Family Values". Journal of Biblical Literature. 124 (1).
  19. ^ Heywood 2013, s. 34.
  20. ^ Heywood 2012, s. 80.
  21. ^ a b Patrick Dunleavy, Paul Joseph Kelly, Michael Moran. British Political Science: Fifty Years of Political Studies. Oxford, England, UK; Malden, Massachusetts, US: Wiley-Blackwell, 2000. pp. 107–108
  22. ^ Robert Blake. Disraeli. Second Edition. London, England, UK: Eyre & Spottiswoode (Publishers) Ltd, 1967. p. 524
  23. ^ Trevor Russel. The Tory Party: its policies, divisions and future. Penguin, 1978. p. 167
  24. ^ John Alden Nichols. Germany after Bismarck, the Caprivi era, 1890–1894: Issue 5. Harvard University Press, 1958. p. 260
  25. ^ a b Jonathan Lurie. William Howard Taft: The Travails of a Progressive Conservative. New York, New York, US: Cambridge University Press, 2012. p.196
  26. ^ Günter Bischof. "Eisenhower, the Judiciary, and Desegregation" by Stanley I. Kutler, Eisenhower: a centenary assessment. p. 98
  27. ^ a b Hugh Segal. The Right Balance. Victoria, British Columbia, Canada: Douglas & McIntyre, 2011. pp. 113–148
  28. ^ Pinto, António; Kallis, A. (2014). Rethinking Fascism and Dictatorship in Europe. Springer. ISBN 978-0-7190-2354-5. 
  29. ^ Lewis, David (1987). Illusions of Grandeur: Mosley, Fascism, and British Society, 1931-81. Manchester University Press. s. 218. 
  30. ^ Freeden, Michael; Sargent, Lyman; Stears, Marc (15 Ağustos 2013). The Oxford Handbook of Political Ideologies. OUP Oxford. ss. 294-297. ISBN 978-0-19-958597-7. 
  31. ^ Michael H. Kater. Never Sang for Hitler: The Life and Times of Lotte Lehmann, 1888–1976. Cambridge University Press, 2008. p. 167
  32. ^ Howard J. Wiarda, Margaret MacLeish Mott. Catholic Roots and Democratic Flowers: Political Systems in Spain and Portugal. Westport, CT: Greenwood Publishing Group, 2001. p. 49
  33. ^ Günter J. Bischof, Anton Pelinka, Alexander Lassner. The Dollfuss/Schuschnigg Era in Austria: A Reassessment. Piscataway, NJ: Transaction Publishers, 2001. p. 26.
  34. ^ Cyprian Blamires. World Fascism: A Historical Encyclopedia, Volume 1. Santa Barbara, CA: ABC-CLIO, 2006. p. 21
  35. ^ Lipset, Seymour M. (1959). "Social Stratification and 'Right-Wing Extremism'". The British Journal of Sociology. 10 (4): 346-382. doi:10.2307/587800. ISSN 0007-1315. 22 Nisan 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Mayıs 2023. 
  36. ^ Muller, Jerry Z., (Ed.) (1997). Conservatism: an anthology of social and political thought from David Hume to the present. Princeton University Press. 
  37. ^ Wolin, Sheldon S. (2 Eylül 2013). "Hume and Conservatism". American Political Science Review. 48 (4): 999-1016. doi:10.2307/1951007. JSTOR 1951007. 
  38. ^ Eccleshall 1990, ss. ix, 21
  39. ^ Andrew Heywood, Political Ideologies: An Introduction. Third Edition. (Palgrave Macmillan, 2003), p. 74.
  40. ^ F. P. Lock, Edmund Burke. Volume II: 1784–1797 (Clarendon Press, 2006), p. 585.
  41. ^ M. Morton Auerbach. The Conservative Illusion. Columbia University Press (1959). s. 33. 
  42. ^ Stanlis, Peter J. (2009). Edmund Burke: selected writings and speeches. New York: Transaction Publishers. s. 18. 
  43. ^ Auerbach (1959). The Conservative Illusion. ss. 37-40. 
  44. ^ Auerbach (1959). The Conservative Illusion. s. 41. 
  45. ^ Auerbach (1959). The Conservative Illusion. ss. 52-54. 
  46. ^ Fawcett, Edmund (20 Ekim 2020). Conservatism: The Fight for a Tradition (İngilizce). Princeton University Press. ISBN 978-0-691-17410-5. Little of that, though fascinating, would have won Chateaubriand a place in the story of conservatism had he not he passed down to it a repertoire of disavowal for the "empty world" of liberal modernity and a counterpart trust in the "full heart" of faith and loyalty. Chateaubriand was a Romantic among conservatism's anti-rationalist forerunners. 
  47. ^ Fawcett, Edmund (20 Ekim 2020). Conservatism: The Fight for a Tradition (İngilizce). Princeton University Press. ISBN 978-0-691-17410-5. Less well-known thinkers who influenced later German conservatives were against revolution from the outset . . . Müller's hopes for preserving Germany's legally privileged classes, its old "estates," and restoring an imagined premodern unity struck Gentz as out of touch . . . The Revolution took a wrong turn, left history's "rational" march for freedom, and slipped into violent unreason. The Terror, on that understanding, was a contingent horror, as a little part of intelligible human history, Hegel wrote, as "chopping the head off a cabbage." . . . After his death, Hegel's heritage divided like the French assembly into right and left. 
  48. ^ Fawcett, Edmund (20 Ekim 2020). Conservatism: The Fight for a Tradition (İngilizce). Princeton University Press. ISBN 978-0-691-17410-5. Gentz did not mock the Declaration of the Rights of Man in the satirical manner of Justus Möser (1720–94), the north-Saxon critic of market society and Enlightenment princely reform. Nor did Gentz fault the declaration, as Burke had done, for misunderstanding the character of rights. Gentz instead subjected the declaration to an article-by-article critique (1793) for errors of drafting and logic 
  49. ^ Fawcett, Edmund (20 Ekim 2020). Conservatism: The Fight for a Tradition (İngilizce). Princeton University Press. ISBN 978-0-691-17410-5. regard, Burke was more open. In politics, he allowed for faction, argument, and disagreement. He spoke loudly against disrupters who sought to leap out of the frame of common assumptions that made argument possible. . . Maistre, by contrast, wanted from political authority and obedience. His anti-rationalist legacy passed to authoritarian, illiberal conservatism. 
  50. ^ Fawcett, Edmund (20 Ekim 2020). Conservatism: The Fight for a Tradition (İngilizce). Princeton University Press. ISBN 978-0-691-17410-5. Whether the rules of society came from a divine source, as Maistre insisted, or from custom, as Burke held 
  51. ^ Fawcett, Edmund (20 Ekim 2020). Conservatism: The Fight for a Tradition (İngilizce). Princeton University Press. ISBN 978-0-691-17410-5. It was plain to Burke that, once freed from custom and good sense, people were capable of the worst follies and crimes. Maistre thought the same once people were freed from God and his earthly ministers.. 
  52. ^ Fawcett, Edmund (20 Ekim 2020). Conservatism: The Fight for a Tradition (İngilizce). Princeton University Press. ISBN 978-0-691-17410-5. Maistre's and Burke's ideas ran side by side into the tradition of conservative thought that was later labelled anti-rationalist. They did not merge. 
  53. ^ Fawcett, Edmund (20 Ekim 2020). Conservatism: The Fight for a Tradition (İngilizce). Princeton University Press. ISBN 978-0-691-17410-5. For both, mistaken liberty led morally to bewilderment, politically to revolution, breakdown, and counterrevolution. 
  54. ^ Fawcett, Edmund (20 Ekim 2020). Conservatism: The Fight for a Tradition (İngilizce). Princeton University Press. ISBN 978-0-691-17410-5. Neither Burke nor Maistre believed that people in general were capable of self-government, though for different reasons. 
  55. ^ Fawcett, Edmund (20 Ekim 2020). Conservatism: The Fight for a Tradition (İngilizce). Princeton University Press. ISBN 978-0-691-17410-5. Maistre took a bleak view of unregenerate humanity. It could never be relied on to keep the rules and it needed harsh discipline and submissive faith together with the threat of swift punishment. . . .The trouble with trusting people to govern themselves lay for Burke not in their inability to keep rules but in their incapacity to make rules. 
  56. ^ Ware, Alan. Political Parties and Party Systems. Oxford: Oxford University Press, 1996. 978-0-19-878076-2, pp. 31–33.
  57. ^ Takemae, Eiji, and Ricketts, Robert. The allied occupation of Japan. New York: Continuum International Publishing Group, 2003. 978-0-8264-1521-9 pp. 262–263.
  58. ^ Daalder, Hans and Irwin, Galen A. Politics in the Netherlands: how much change? Routledge, 1989. 0-7146-3361-5 pp. 154–157
  59. ^ Smith, Denis Mack. Modern Italy: a political history. University of Michigan Press, 1997. 978-0-472-10895-4 p. 31
  60. ^ Blinkhorn, Martin. Fascists and conservatives. Routledge, 1990. p. 7
  61. ^ Kirk, Russell. The Conservative Mind. Washington, DC: Regnery Publishing, 2001. 978-0-89526-171-7, 2001. 978-0-89526-171-7 pp. 6, 63.
  62. ^ Middlebrook, Kevin J. Conservative parties, the right, and democracy in Latin America. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 2000 978-0-8018-6386-8 pp. 1–52.
  63. ^ Oppenheim, Lois Hecht. Politics in Chile: socialism, authoritarianism, and market democracy. Boulder, CO: Westview Press, 2007. 978-0-8133-4227-6 pp. 151–152.
  64. ^ Fierlbeck, Katherine. Political thought in Canada: an intellectual history. Toronto: University of Toronto Press, 2006. 978-1-55111-711-9 pp. 87–88
  65. ^ Peeler, John A. Latin American Democracies: Colombia, Costa Rica, Venezuela. Chapel Hill, NC: University of North Carolina Press, 1985. p. 79
  66. ^ Stanley Hoffmann, "The Vichy Circle of French Conservatives" in Hoffmann, Decline or Renewal? France since 1930s (1974) pp. 3–25
  67. ^ E.L. Woodward, Three Studies In European Conservatism. Mettenich: Guizot: The Catholic Church In The Nineteenth Century (1923) online
  68. ^ Roger Price (2005). A Concise History of France. Cambridge UP. s. 225. ISBN 978-0-521-84480-2. 
  69. ^ Maurice Larkin, Religion, politics and preferment in France since 1890: La Belle Epoque and its legacy (Cambridge University Press, 2002)
  70. ^ Knapp, Andrew and Wright, Vincent. The government and politics of France. New York: Routledge, 2006. 978-0-415-35733-3 p. 211
  71. ^ Richard Vinen, "The Parti républicain de la Liberté and the Reconstruction of French Conservatism, 1944–1951", French History (1993) 7#2 pp. 183–204
  72. ^ Ware, Alan. Political Parties and Party Systems. Oxford: Oxford University Press, 1996. 978-0-19-878076-2, p. 32
  73. ^ Hauss, Charles. Comparative Politics: Domestic Responses to Global Challenges. Belmont, CA: Cengage Learning, 2008. 978-0-495-50109-1 p. 116
  74. ^ Viereck, Peter and Ryn, Claes G. New Brunswick, NJ: Transaction Publishers, 2005. 978-0-7658-0576-8 p. 205
  75. ^ James J. Sack, "The Memory of Burke and the Memory of Pitt; English Conservatism Confronts its Past, 1806–1829" (1987) 623–640.
  76. ^ Sack, J. J. (1987). "The Memory of Burke and the Memory of Pitt: English Conservatism Confronts Its Past, 1806–1829". The Historical Journal. 30 (3): 623-640. doi:10.1017/S0018246X00020914. JSTOR 2639162. 
  77. ^ Gregory Claeys, "Political Thought", in Chris Williams, ed., A Companion to 19th-Century Britain (2006). p. 195
  78. ^ Auerbach (1959). The Conservative Illusion. ss. 39-40. 
  79. ^ Charles Richmond; Paul Smith (1998). The Self-Fashioning of Disraeli, 1818–1851. Cambridge UP. s. 162. ISBN 978-0-521-49729-9. 
  80. ^ Eccleshall 1990, ss. 79–80
  81. ^ Eccleshall 1990, ss. 6–7
  82. ^ Eccleshall 1990, s. 83
  83. ^ Eccleshall 1990, s. 121
  84. ^ Eccleshall 1990, s. 90
  85. ^ Richard Bessel & E.J. Feuchtwanger, Social Change and Political Development in Weimar Germany, Croom Helm, 1981, ISBN 085664921X, p. 273
  86. ^ Stuart Ball, "Baldwin, Stanley, first Earl Baldwin of Bewdley (1867–1947)", Oxford Dictionary of National Biography 2004.
  87. ^ Ross McKibbin, Parties and people: England, 1914–1951 (Oxford, 2010).
  88. ^ "Rationalisation and Britain's Industrial Malaise: The Interwar Years Revisited - ProQuest". www.proquest.com. 18 Temmuz 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Ağustos 2023. 
  89. ^ McLean, Iain; McMillan, Laistair (26 Şubat 2009). Concise Oxford Dictionary of Politics. Oxford University Press. s. 364. ISBN 978-0-19-920516-5. In the developed world neoliberalism is often coupled with Thatcherism [...]. 
  90. ^ Pepijn Corduwener, The Problem of Democracy in Postwar Europe: Political Actors and the Formation of the Postwar Model of Democracy in France, West Germany and Italy (Taylor & Francis, 2016), pp. 15, 17, 27, 40, 42.
  91. ^ Denis Mack Smith, Modern Italy: A Political History (1997), pp. 491––496.
  92. ^ Stefano Fella, and Carlo Ruzza, Re-inventing the Italian Right: Territorial politics, populism and 'post-fascism'. (Routledge, 2009).
  93. ^ Daniele Albertazzi, et al., eds. Resisting the tide: cultures of opposition under Berlusconi (2001-06) (Bloomsbury Publishing USA, 2009).
  94. ^ Antonino Castaldo, and Luca Verzichelli. "Technocratic populism in Italy after Berlusconi: The trendsetter and his disciples." Politics and Governance 8.4 (2020): 485-495.
  95. ^ "Nuray Mert - İdris Küçükömer ve Türkiye'de sağ-sol meselesi - Radikal - 05.06.2007". 6 Kasım 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ekim 2016. 
  96. ^ "Turkey: from conservative democracy to popular authoritarianism | openDemocracy". opendemocracy.net. 22 Temmuz 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ekim 2016. 
  97. ^ "Radikal - Türk tipi muhafazakârlığın 10 temel özelliği". 17 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ekim 2016. 
  98. ^ "Turkey's Liberals, Religious Conservatism, and Kemalism". turkeyanalyst.org. 17 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ekim 2016. 
  99. ^ a b "KAMU HİZMETİ ANLAYIŞINDA DEĞİŞİM VE YENİ SAĞ POLİTİKALAR". 13 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Ekim 2021. 
  100. ^ "The New York Times". nytimes.com. 29 Şubat 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Temmuz 2016. 
  101. ^ "Turkey's Creeping Authoritarianism: Is the Resistance Enough?". huffingtonpost.com. 17 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Temmuz 2016. 
  102. ^ Piri Medya. "Millet biziz, devlet biz - SERDAR TUNCER". yenisafak.com. 17 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Temmuz 2016. 
  103. ^ Nebati, Nureddin (2014). Millî Görüşten Muhafazakar Demokrasiye. Alfa Yayınları. 
  104. ^ "Faiz gerçeğini iktidarda gördük". milliyet.com.tr. 17 Kasım 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Kasım 2022. 
  105. ^ "Islamists in Morocco election claim 'historic' vote breakthrough". 8 Haziran 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2016. 
  106. ^ "Erdogan tells Tunisians that Islam and democracy can work". 7 Haziran 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2016. 
  107. ^ "Erdogan tells Tunisians that Islam and democracy can work". 6 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Mayıs 2016. 
  108. ^ Awiti, Alex (2 Ekim 2011). "Erdoganism: A Word of Caution". Intpolicydigest.org. 3 Şubat 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Temmuz 2016. 
  109. ^ "Party purges and a war against the Kurds move Turkish President Erdogan closer to one-man rule". Gisreportsonline.com. 24 Mayıs 2016. 12 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Temmuz 2016. 
  110. ^ "AK Parti'den 22 isim yeniden aday olmadı". TRT Haber. 3 Mayıs 2018. 10 Mayıs 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Mayıs 2018. 
  111. ^ "Ahmet Davutoğlu AK Parti üyeliğinden istifa etti". 18 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Ekim 2021. 
  112. ^ "Gelecek Partisi: Ahmet Davutoğlu Genel Başkan seçildi". bbc.com. 19 Aralık 2019. 27 Aralık 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  113. ^ "Ali Babacan: Bu yıl ülkemiz için yepyeni bir başlangıcın yılı olacaktır". BBC News Türkçe. 12 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Eylül 2021. 
  114. ^ "Eski bakan Ali Babacan yeni bir parti kuracağını açıkladı: "Biz de susmadık, susamadık"". BBC News Türkçe. 29 Ocak 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Eylül 2021. 
  115. ^ "Babacan'dan Erdoğan'a Sert Eleştiriler". Amerika'nin Sesi | Voice of America - Turkish. 29 Aralık 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Şubat 2021. 
  116. ^ "Ali Babacan Eski AKP'lilerle Yeni Parti Kuruyor". Amerika'nin Sesi | Voice of America - Turkish. 1 Aralık 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Şubat 2021. 
  117. ^ "Ali Babacan'ın partisinin kuruluş dilekçesi, İçişleri Bakanlığı'na sunuldu". Cumhuriyet. 10 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Eylül 2021. 
  118. ^ "Conservatism in Turkey becomes more mainstream, survey shows - LOCAL". hurriyetdailynews.com. 7 Ağustos 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Temmuz 2016. 
  119. ^ "Türkiye Sosyal-Siyasal Eğilimler Araştırması – Kantitatif Araştırma Özeti" (PDF). TÜRKİYE ARAŞTIRMALARI MERKEZİ, Kadir Has Üniversitesi. 4 Şubat 2016. 3 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). Erişim tarihi: 30 Temmuz 2016. 
  120. ^ a b Gerber AS (2010). "Personality and Political Attitudes: Relationships across Issue Domains and Political Contexts". The American Political Science Review. 104: 111-133. doi:10.1017/S0003055410000031. 
  121. ^ Sweetser KD (2014). "Partisan Personality: The Psychological Differences Between Democrats and Republicans, and Independents Somewhere in Between". American Behavioral Scientist. 58 (9): 1183-94. doi:10.1177/0002764213506215. 
  122. ^ Fatke M (2017). "Personality Traits and Political Ideology: A First Global Assessment". Political Psychology. 38 (5): 881-99. doi:10.1111/pops.12347. 
  123. ^ Bakker BN (2015). "Personality Traits and Party Identification over Time". European Journal of Political Research. 54 (2): 197-215. doi:10.1111/1475-6765.12070. 
  124. ^ Gerber AS (2012). "Personality and the Strength and Direction of Partisan Identification". Political Behavior. 34 (4): 653-688. doi:10.1007/s11109-011-9178-5. 
  125. ^ Soto, C. J. (2019). How replicable are links between personality traits and consequential life outcomes? The life outcomes of personality replication project. Psychological Science, 30, 711–727.
  126. ^ Carney, D. R., Jost, J. T., Gosling, S. D., & Potter, J. (2008). The secret lives of liberals and conservatives: Personality profiles, interaction styles, and the things they leave behind. Political Psychology, 29, 807–840.
  127. ^ Sibley, Chris G.; Osborne, Danny; Duckitt, John (2012). "Personality and political orientation: Meta-analysis and test of a Threat-Constraint Model". Journal of Research in Personality. 46 (6): 664-677. doi:10.1016/j.jrp.2012.08.002. 
  128. ^ Davidson, A., & Theriault, D. A. (2021). How Consumer Experience Is Shaped by the Political Orientation of Service Providers. Journal of Consumer Psychology.
  129. ^ Brown, T. J., Mowen, J. C., Donavan, D. T., & Licata, J. W. (2002). The customer orientation of service workers: Personality trait effects on self-and supervisor performance ratings. Journal ofMarketing Research, 39, 110–119.
  130. ^ Neal, A., Yeo, G., Koy, A., & Xiao, T. (2012). Predicting the form and direction of work role performance from the Big 5 model of personality traits. Journal of Organizational Behavior, 33, 175–192.
  131. ^ a b Jost, John T.; Glaser, Jack; Kruglanski, Arie W.; Sulloway, Frank J. (2003). "Political conservatism as motivated social cognition". Psychological Bulletin. 129 (3): 339-375. doi:10.1037/0033-2909.129.3.339. PMID 12784934. 
  132. ^ Crowson, H. Michael; Thoma, Stephen J.; Hestevold, Nita (7 Ağustos 2010). "Is Political Conservatism Synonymous With Authoritarianism?". The Journal of Social Psychology. 145 (5): 571-592. doi:10.3200/SOCP.145.5.571-592. PMID 16201679. 
  133. ^ Altemeyer (1981)
  134. ^ Rubinstein, G. (1996). "Two Peoples in One Land: A Validation Study of Altemeyer's Right-Wing Authoritarianism Scale in the Palestinian and Jewish Societies in Israel". Journal of Cross-Cultural Psychology. 27 (2): 216-230. doi:10.1177/0022022196272005. 
  135. ^ "Researchers help define what makes a political conservative". 2003. 26 Temmuz 2003 tarihinde kaynağından arşivlendi. 
  136. ^ Wilson, Glenn D. (1973). The psychology of conservatism. Academic Press. 
  137. ^ Chan, EY; Ilicic, J (2019). "Political ideology and brand attachment". International Journal of Research in Marketing. 36 (4): TBD. doi:10.1016/j.ijresmar.2019.04.001. 
  138. ^ Pratto, Felicia; Sidanius, Jim; Stallworth, Lisa M.; Malle, Bertram F. (1994). "Social dominance orientation: A personality variable predicting social and political attitudes". Journal of Personality and Social Psychology. 67 (4): 741-763. doi:10.1037/0022-3514.67.4.741. 
  139. ^ Schneider, David J. (7 Nisan 2005). The Psychology of Stereotyping. Guilfold Press. s. 275. 
  140. ^ {{Kitap kaynağı |soyadı1=Kuper |ad1=Adam |başlık=The Social Science Encyclopedia |tarih=13 Mayıs 2013 |yayıncı=Routledge |sayfalar=155-156|basım=2.2
  141. ^ Sidanius, J; Pratto, F; Bobo, L (1996). "Racism, conservatism, affirmative action, and intellectual sophistication: A matter of principled conservatism or group dominance?" (PDF). Journal of Personality and Social Psychology. 70 (3): 476-490. CiteSeerX 10.1.1.474.1114 $2. doi:10.1037/0022-3514.70.3.476. 17 Nisan 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi (PDF). 
  142. ^ Schlenker, Barry; Chambers, John; Le, Bonnie (April 2012). "Conservatives are happier than liberals, but why? Political ideology, personality and life satisfaction". Journal of Research in Personality. 46 (2): 127-146. doi:10.1016/j.jrp.2011.12.009. 29 Temmuz 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Temmuz 2021. 
  143. ^ Brooks, Arthur C. (2008). Gross National Happiness: Why Happiness Matters for America—and How We Can Get More of It. New York: Basic Books. ISBN 978-1-5113-9186-3. 
  144. ^ Napier, J.L.; Jost, J.T. (2008). "Why Are Conservatives Happier Than Liberals?". Psychological Science. 19 (6): 565-572. doi:10.1111/j.1467-9280.2008.02124.x. PMID 18578846. 


"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Muhafazakârlık&oldid=34276804" sayfasından alınmıştır