Przejdź do zawartości

Michael Laudrup

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michael Laudrup
Ilustracja
Michael Laudrup (2016)
Data i miejsce urodzenia

15 czerwca 1964
Kopenhaga

Wzrost

183 cm

Pozycja

ofensywny pomocnik, cofnięty napastnik

Kariera juniorska
Lata Klub
1971–1973 Vanløse
1973–1974 Brøndby IF
1974–1980 Kjøbenhavns Boldklub
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1981 Kjøbenhavns Boldklub 14 (3)
1982–1983 Brøndby IF 38 (24)
1983–1985 S.S. Lazio 60 (9)
1985–1989 Juventus F.C. 102 (16)
1989–1994 FC Barcelona 167 (40)
1994–1996 Real Madryt 62 (12)
1996–1997 Vissel Kobe 15 (6)
1997–1998 AFC Ajax 21 (11)
W sumie: 479 (121)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1982–1998  Dania 104 (37)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
2000–2002 Dania (asystent)
2002–2006 Brøndby IF
2007–2008 Getafe CF
2008–2009 Spartak Moskwa
2010–2011 RCD Mallorca
2012–2014 Swansea City
2014–2015 Lekhwiya
2016–2018 Ar-Rajjan SC
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Puchar Konfederacji
złoto Arabia Saudyjska 1995

Michael Laudrup (ur. 15 czerwca 1964 w Kopenhadze) – duński piłkarz, trener. Uważany za jednego z najlepszych zawodników w historii futbolu duńskiego.

Na przełomie lat 80. i 90. grał w najlepszych klubach Europy, z którymi zdobył wszystkie ważniejsze piłkarskie trofea. W reprezentacji Danii rozegrał 104 mecze i strzelił 37 goli. Od 2002 do 2006 roku był szkoleniowcem Brøndby IF. W 2005 roku doprowadził ten klub do triumfu w rozgrywkach ligowych i Pucharze Danii.

Jest synem byłego reprezentanta Danii Finna Laudrupa oraz starszym bratem innego znanego piłkarza Briana. Synowie Michaela, Mads oraz Andreas, także są piłkarzami.

Kariera piłkarska

[edytuj | edytuj kod]

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Po rozegraniu w barwach Brøndby IF 38 meczów i strzeleniu w nich 24 goli, w wieku 18 lat został sprzedany do Juventusu, który jeszcze w tym samym sezonie wypożyczył go do S.S. Lazio.

W 1985 roku Laudrup wrócił do Turynu, aby zastąpić polskiego napastnika Zbigniewa Bońka. Wraz z Francuzem Michelem Platinim i Walijczykiem Ianem Rushem w drugiej połowie lat 80. decydował o obliczu linii ataku Juventusu, z którym w 1986 roku wywalczył mistrzostwo Włoch oraz, rok wcześniej, dwa europejskie puchary.

W 1989 roku został zawodnikiem Barcelony, prowadzonej wówczas przez Holendra Johana Cruyffa. Laudrup obok Bułgara Christo Stoiczkowa oraz holenderskiego obrońcy Ronalda Koemana był liderem zespołu, który cztery razy z rzędu zdobył tytuł mistrza Hiszpanii. Kiedy w 1994 roku stracił miejsce w podstawowej jedenastce i nie wystąpił w przegranym 0:4 finale Ligi Mistrzów z A.C. Milan przeniósł się do największego rywala drużyny z Katalonii, Realu Madryt.

W sezonie 1994–95 Real zdobył mistrzostwo kraju, przełamując tym samym długoletni prymat Barcelony. Po nieudanych mistrzostwach Europy w 1996 roku 32-letni Laudrup przyjął ofertę japońskiego Vissel Kobe, z którego rok później ściągnął go jego rodak Morten Olsen, obejmujący właśnie stanowisko pierwszego trenera Ajaksu Amsterdam.

W zespole ze stolicy Holandii Laudrup po zdobyciu mistrzostwa tego kraju w 1998 roku zakończył piłkarską karierę.

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

W drużynie narodowej zadebiutował w 1982 roku, w wieku 18 lat. Dwa lata później był podstawowym zawodnikiem drużyny, która na mistrzostwach Europy zdobyła brązowy medal. Właśnie wtedy narodził się słynny duński dynamit, zespół, który stopniowo z europejskiego autsajdera zmieniał się w jeden z najskuteczniej i najefektowniej grających teamów reprezentacyjnych końca lat 80. i pierwszej połowy lat 90.

Podczas mistrzostw świata 1986 Duńczycy po zwycięstwach w grupie nad faworyzowanymi Urugwajem 6:1 i RFN 2:0 uważani byli za czarnego konia turnieju. W drugiej rundzie podopieczni Seppa Piontka, których liderem był na boisku właśnie Laudrup, ulegli 1:5 Hiszpanii.

Jeszcze większym rozczarowaniem zakończyły się dla piłkarza mistrzostwa Europy 1988, na których Dania przegrała wszystkie mecze i pożegnała się z turniejem już po fazie grupowej.

Później wystąpił z reprezentacją na Euro 1996 oraz, w wieku 34 lat, na mundialu 1998, na którym Duńczycy doszli aż do ćwierćfinału.

Laudrupa zabrakło za to w kadrze na mistrzostwa Europy 1992, turnieju, na którym eksplodował duński dynamit. Drużyna prowadzona przez Richarda Møllera Nielsena zdobyła wówczas złoty medal, a zawodnik Barcelony nie pojechał do Szwecji z powodu kłótni z selekcjonerem.

Ostatni mecz w drużynie narodowej rozegrał 3 lipca 1998 roku z Brazylią w ćwierćfinale mistrzostw świata.

Sukcesy piłkarskie

[edytuj | edytuj kod]
  • mistrzostwo Włoch 1986, Puchar Interkontynentalny 1985 oraz Superpuchar Europy 1985 z Juventusem
  • mistrzostwo Hiszpanii 1991, 1992, 1993 i 1994, Puchar Hiszpanii 1990, Superpuchar Hiszpanii 1990 i 1992, Puchar Mistrzów 1992, Superpuchar Europy 1992 oraz finał Pucharu Mistrzów 1994 z Barceloną
  • mistrzostwo Hiszpanii 1995 z Realem Madryt
  • mistrzostwo Holandii 1998 i Puchar Holandii 1998 z Ajaksem Amsterdam
  • Piłkarz roku 1982 i 1985 w Danii
  • Piłkarz roku 1992 i 1993 w lidze hiszpańskiej
  • W 1999 roku został wybrany na najlepszego zagranicznego piłkarza grającego w lidze hiszpańskiej w ciągu ostatnich 25 lat

W reprezentacji Danii od 1982 do 1998 roku rozegrał 104 mecze i strzelił 37 goli – start na Euro 1984 (III/IV miejsce), Mistrzostwach Świata 1986 (1/8 finału), Euro 1988 (runda grupowa), Euro 1996 (runda grupowa) oraz Mistrzostwach Świata 1998 (ćwierćfinał).

Charakterystyka zawodnika

[edytuj | edytuj kod]

Był atakującym pomocnikiem lub napastnikiem. Wyróżniał się elegancją, spokojem i rozwagą, nigdy nie otrzymał czerwonej kartki. Imponował wyszkoleniem technicznym oraz dryblingiem. Częściej występował w roli asystenta, niż strzelca goli.

Kariera szkoleniowa

[edytuj | edytuj kod]

W 2000 roku został asystentem swojego dawnego kolegi z drużyny narodowej Mortena Olsena w reprezentacji Danii. Wspólnie awansowali do drugiej rundy Mistrzostw Świata 2002, w której Duńczycy ulegli 0:3 Anglii. Po tym turnieju Laudrup podjął samodzielną pracę szkoleniową w Brøndby IF.

Pożegnał się ze starszymi piłkarzami i oparł szkielet drużyny na niedoświadczonych graczach, często sprowadzonych z niższych lig. Dzięki temu wypromował wielu młodych, utalentowanych zawodników, którzy obecnie grają już w reprezentacji. Najpierw dwukrotnie zajął z Brøndby drugie miejsce w lidze, a w 2005 roku zdobył dublet – mistrzostwo i Puchar kraju.

Po tym jak władze klubu w maju 2006 roku zaproponowały mu prolongowanie kontraktu tylko o rok podał się do dymisji.

W 2007 roku po odejściu Bernda Schustera do Realu Madryt został zatrudniony na stanowisku szkoleniowca w drużynie z okolic Madrytu – Getafe CF. W sezonie tym dotarł z Getafe do ćwierćfinału PUEFA (remis z Bayernem w dogrywce 3-3).

2 lipca 2010 roku został nowym szkoleniowcem RCD Mallorca[1]. 27 września 2011 został zwolniony z funkcji trenera RCD Mallorca.

15 czerwca 2012 roku został wybrany trenerem Swansea City[2]. W sezonie 2012/13 zdobył z walijskim zespołem Puchar Ligi[3]. 4 lutego 2014 roku został zwolniony[4].

30 czerwca 2014 roku został ogłoszony nowym trenerem katarskiej drużyny Lekhwiya, z którym związał się rocznym kontraktem.

Sukcesy szkoleniowe

[edytuj | edytuj kod]
  • mistrzostwo Danii 2005, wicemistrzostwo Danii 2003 i 2004 oraz Puchar Danii 2003 i 2005 z Brøndby IF
  • Trener roku 2003 i 2005 w Danii
  • Najlepszy trener ligi angielskiej 2013
  • Puchar Ligi Angielskiej 2013 ze Swansea City

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Mallorca zatrudniła Laudrupa. UEFA.com, 2010-0702. [dostęp 2010-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-29)]. (pol.).
  2. Swansea name Laudrup as manager. Premier League, 2012-06-15. [dostęp 2012-06-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-11)]. (ang.).
  3. Nathan Dyer double helps Swansea ruin Bradford's Capital One Cup dream. The Guardian, 2013-02-24. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).
  4. Boss Michael Laudrup leaves Swansea City. BBC Sport, 2014-02-04. [dostęp 2014-02-04]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]