Przejdź do zawartości

Luis Aragonés

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Luis Aragonés
Ilustracja
Luis Aragonés (2008)
Pełne imię i nazwisko

Luis Aragonés Suárez

Data i miejsce urodzenia

28 lipca 1938
Hortaleza

Data i miejsce śmierci

1 lutego 2014
Madryt

Wzrost

180 cm

Pozycja

pomocnik, napastnik

Kariera juniorska
Lata Klub
Chamartín
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1957–1958 Getafe CF 12 (2)
1958–1960 Real Madryt 0 (0)
1958–1959 Recreativo Huelva (wyp.) 19 (7)
1959–1960 Hércules CF (wyp.) 24 (17)
1960 AD Plus Ultra (wyp.) 8 (11)
1960–1961 Real Oviedo 13 (4)
1961–1964 Real Betis 86 (33)
1964–1974 Atlético Madryt 265 (123)
W sumie: 427 (197)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1964–1972  Hiszpania 11 (3)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1975–1978 Atlético Madryt
1978 Atlético Madryt
1979–1980 Atlético Madryt
1981 Real Betis
1982–1986 Atlético Madryt
1987 Atlético Madryt
1987–1988 FC Barcelona
1990–1991 RCD Espanyol
1991–1992 Atlético Madryt
1993–1995 Sevilla FC
1995–1997 Valencia CF
1997–1998 Real Betis
1999–2000 Real Oviedo
2000–2001 RCD Mallorca
2001–2003 Atlético Madryt
2003–2004 RCD Mallorca
2004–2008 Hiszpania
2008–2009 Fenerbahçe SK
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Luis Aragonés Suárez (ur. 28 lipca 1938 w Hortalezie, zm. 1 lutego 2014 w Madrycie[1]) – hiszpański trener piłkarski, wcześniej piłkarz. Na przełomie lat 60. i 70. był jednym z najlepszych zawodników Atlético Madryt, który w tamtym okresie osiągał swoje największe sukcesy. Po zakończeniu kariery sportowej sześciokrotnie prowadził klub z Madrytu, zdobywając z nim wszystkie najważniejsze laury w lidze hiszpańskiej. Od lipca 2004 był selekcjonerem reprezentacji Hiszpanii, którą doprowadził do 1/8 finału Mistrzostw Świata 2006 oraz do zwycięstwa w Mistrzostwach Europy 2008. Ostatnim klubem Aragonésa, który prowadził jako trener był turecki Fenerbahçe SK.

Kariera piłkarska

[edytuj | edytuj kod]

Był jednym z najskuteczniejszych ofensywnych pomocników w lidze hiszpańskiej. Zaczynał sportową przygodę w Getafe CF, przez trzy sezony był również zawodnikiem Realu Madryt, ale szefowie klubu nie poznali się na jego talencie i nie pozwolili na debiut w pierwszej drużynie.

Kiedy miał 26 lat podpisał kontrakt z Atlético Madryt, gdzie wyrósł na jedną z gwiazd Primera División. Był specjalistą od stałych fragmentów gry i liderem drużyny, która na przełomie lat 60. i 70. trzykrotnie triumfowała w rozgrywkach o mistrzostwo kraju, a w sezonie 1973/1974 dotarła do finału Pucharu Mistrzów, w którym przegrała w dwumeczu (1:1 – strzelił w tym spotkaniu bramkę – i 0:4) z Bayernem Monachium.

W ciągu jedenastu lat rozegrał dla Atlético 265 meczów w lidze, w których zdobył 123 gole. Aragonés, którego madryccy kibice nazywali po prostu Luis, zakończył piłkarską karierę w wieku 37 lat.

Sukcesy piłkarskie

[edytuj | edytuj kod]
  • mistrzostwo Hiszpanii 1966, 1970 i 1973, Puchar Hiszpanii 1965 i 1972, finał Pucharu Mistrzów 1974 oraz Puchar Interkontynentalny 1974 z Atlético Madryt
  • W 1970 jako zawodnik Atlético Madryt z liczbą 16 goli został królem strzelców Primera División.

W reprezentacji Hiszpanii od 1965 do 1972 rozegrał 12 meczów i strzelił 3 gole. W hiszpańskiej Primera División rozegrał 370 meczów i strzelił 172 gole.

Kariera trenerska

[edytuj | edytuj kod]

Mimo iż w ciągu ponad trzydziestoletniej kariery szkoleniowej prowadził osiem różnych zespołów z Primera División, najbardziej znany jest z pracy w Atlético Madryt. Pracował w tym klubie sześciokrotnie, zdobywając z nim wszystkie najważniejsze krajowe laury. Ponadto w 1986 doprowadził go do pierwszego od 1974 finału europejskich pucharów (porażka 0:3 z Dynamem Kijów w Pucharze Zdobywców Pucharów), a w 2002, po dwuletniej przerwie, wprowadził ponownie do pierwszej ligi.

Był także trenerem FC Barcelona, z którym triumfował w rozgrywkach o Puchar Hiszpanii, trzykrotnie Realu Betis, RCD Espanyol, Sevilli FC, Valencii CF, Realu Oviedo i ostatnio dwa razy RCD Mallorca.

Po Euro 2004 66-letni Aragonés zastąpił Iñakiego Sáeza na stanowisku selekcjonera reprezentacji Hiszpanii. Mimo iż do Mundialu 2006 drużyna awansowała dopiero po barażach (5:1 i 1:1 ze Słowacją), to od czasu mistrzostw Europy do 27 czerwca 2006 nie zanotowała porażki. Pierwszą przegraną w roli selekcjonera Aragones zaliczył w drugiej rundzie mistrzostw świata, kiedy jego drużyna uległa 1:3 Francji i odpadła z turnieju. Do tego meczu jego bilans przedstawiał się następująco: 24 mecze, 16 zwycięstw – 8 remisów – 0 porażek.

Aragonés wprowadził do drużyny szereg młodych zawodników (m.in. Davida Villę, Sergio Ramosa, Cesca Fàbregasa i Andrésa Iniestę). Za jego kadencji z drużyną narodową pożegnał się natomiast Raúl, odsunięty od kadry po przegranym 2:3 meczu eliminacji Euro 2008 z Irlandią Północną, rozegranym we wrześniu 2006.

W 2008 Aragonés doprowadził reprezentację Hiszpanii do zwycięstwa w Mistrzostwach Europy. W finałowym meczu Hiszpanie pokonali 1:0 Niemców. Zwycięstwo drużyny Aragonésa jest pierwszym zwycięstwem hiszpańskiej kadry narodowej w rozgrywkach międzynarodowych seniorów od czasu wygranej w Mistrzostwach Europy w 1964

W sezonie 2008/2009 był trenerem tureckiego klubu Fenerbahçe SK. Po meczu w finale Pucharu Turcji 13 maja 2009 roku z Besiktasem przegranym 2:4 przez Fenerbahçe, trener został zwolniony przez prezesa klubu. Jako przyczynę prezes podał niekorzystny wynik w finale i niesatysfakcjonującą grę w lidze.

Sukcesy trenerskie

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Luis Aragones passes away aged 75. euronews.com. [dostęp 2014-02-01]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]