Jean-Luc Mélenchon
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
19 sierpnia 1951 |
|---|---|
| Przynależność polityczna | |
| |
Jean-Luc Antoine Pierre Mélenchon (ur. 19 sierpnia 1951 w Tangerze) – francuski polityk, w latach 2009–2017 poseł do Parlamentu Europejskiego, poseł do Zgromadzenia Narodowego XV kadencji, założyciel Partii Lewicy i partii La France insoumise; kandydat w wyborach prezydenckich w 2012, 2017 i 2022.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Tangerze w ówczesnej strefie międzynarodowej w Afryce Północnej jako syn Francuza i Hiszpanki. Większą część dzieciństwa spędził w Maroku, po czym w 1962 jego rodzina przeniosła się do Francji[1]. Uzyskał dyplom DEUG w zakresie literatury współczesnej, został też magistrem filozofii. Pracował m.in. jako wykładowca, technik nauczania i dziennikarz.
Początkowo działał w organizacjach komunistycznych i trockistowskich, później przystąpił do Partii Socjalistycznej. W latach 1983–2001 był radnym miejscowości Massy, a w okresie 1989–1995 także zastępcą mera. Kilkakrotnie zasiadał w radzie generalnej Essonne, od 1998 do 2000 był wiceprzewodniczącym tego departamentu. Pomiędzy 27 marca 2000 a 6 maja 2002 pełnił funkcję ministra delegowanego w rządzie Lionela Jospina. W latach 1986–2000 i ponownie w latach 2004–2009 zasiadał we francuskim Senacie.
W 2004 w ramach Partii Socjalistycznej współtworzył frakcję pod nazwą Ruch na Rzecz Republiki Socjalnej (Pour la République Sociale), opowiadającą się za przyjęciem bardziej lewicowego i eurosceptycznego kursu przez całe ugrupowanie. W 2008 wraz z częścią przywódców PRS opuścił PS, stając następnie na czele nowej formacji pod nazwą Partia Lewicy.
Przed wyborami europejskimi w 2009 podpisał porozumienie z Francuską Partią Komunistyczną o utworzeniu koalicji wyborczej (tzw. Frontu Lewicy). W tym samym roku z ramienia tego bloku uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego.
W 2012 został kandydatem Frontu Lewicy w wyborach prezydenckich[2]. W niektórych sondażach w 2012 uzyskiwał poparcie na poziomie 14–15% ankietowanych[3]. W głosowaniu z 22 kwietnia 2012 otrzymał około 3,99 miliona głosów (11,11%), zajmując wśród 10 kandydatów 4. miejsce i przegrywając w pierwszej turze[4].
W 2014 został wybrany na kolejną kadencję do Europarlamentu[5]. W tym samym roku zrezygnował z kierowania Partią Lewicy[6]. W 2016 zawiązał ruch polityczny pod nazwą Niepokorna Francja[7], w skład której weszły środowiska lewicowe i komunistyczne[8]. Kandydował następnie w wyborach prezydenckich 2017, zajmując w pierwszej turze głosowania czwarte miejsce z wynikiem 19,58% głosów[9].
W wyborach parlamentarnych w tym samym roku został wybrany do Zgromadzenia Narodowego XV kadencji[10], odchodząc w konsekwencji z PE[11]. W 2022 Jean-Luc Mélenchon kolejny raz ubiegał się o wybór na prezydenta, w pierwszej turze otrzymał wówczas 21,95% głosów, zajmując 3. miejsce[12]. Przed drugą turą zaapelował, by nie głosować na Marine Le Pen, konkurującą z ubiegającym się o reelekcję Emmanuelem Macronem[13].
Poglądy
[edytuj | edytuj kod]W kampaniach prezydenckich w 2012 i w 2017[14] postulował wprowadzenie stawki podatkowej w wysokości 100% dla dochodów powyżej określonej wysokiej kwoty (470 tys. euro rocznie w 2012[15]). Wszystkie dochody powyżej tej kwoty miałyby być tytułem opodatkowania przejmowane przez państwo. Postulował także podwyższenie pensji minimalnej o 20% do 2200 euro[15], skrócenie tygodnia pracy do 32 godzin i obniżenie wieku emerytalnego do 60 lat[16].
Głosi również poglądy eurosceptyczne, uważając, że warunki członkostwa Francji w Unii Europejskiej powinny być renegocjowane. Zadeklarował się również jako zwolennik referendum w sprawie członkostwa Francji w UE[17]. Krytycznie oceniał politykę Angeli Merkel w kwestii rozwiązywania problemów gospodarczych UE[18]. W 2005 podczas europejskiego referendum konstytucyjnego we Francji był przeciwnikiem ratyfikacji traktatu ustanawiającego konstytucje dla Europy[19].
Przez część publicystów opisywany jest jako polityk prorosyjski, wspierający Rosję i jej przywódcę Władimira Putina[20][21][22]. Po aneksji Krymu Jean-Luc Mélenchon określił porty Krymu jako kluczowe dla bezpieczeństwa Rosji. Po rozpoczęciu w 2022 rosyjskiej inwazji na Ukrainę określił NATO jako instrument „słabnącego amerykańskiego imperium”[23]. Sam opowiadał się za wystąpieniem Francji z tej organizacji[16].
Reprezentujący francuskich ekologów polityk Yannick Jadot stwierdził, że jego prorosyjskie stanowisko sprzeciwia się myśleniu proekologicznemu[24].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Michał Michalak: Francja: Rewolucjonista Jean-Luc Mélenchon. interia.pl, 30 marca 2017. [dostęp 2017-04-17].
- ↑ Dominika Pszczółkowska: Wybory we Francji. Największy wiec kampanii pod sztandarami skrajnej lewicy. wyborcza.pl, 19 marca 2012. [dostęp 2012-04-18].
- ↑ Francja: komunizm jest na fali. gazeta.pl, 4 kwietnia 2012. [dostęp 2012-04-18].
- ↑ Résultats de l’élection présidentielle 2012: Résultats 1er tour. interieur.gouv.fr. [dostęp 2012-04-23]. (fr.).
- ↑ Résultats européennes: la liste de nos nouveaux élus. leparisien.fr, 26 maja 2014. [dostęp 2014-05-28]. (fr.).
- ↑ Jean-Luc Mélenchon quitte la coprésidence du Parti de gauche. itele.fr, 22 sierpnia 2014. [dostęp 2016-08-07]. (fr.).
- ↑ Co zawiera program Jean-Luca Mélenchona?. ifrancja.fr, 20 marca 2017. [dostęp 2017-04-26].
- ↑ Jean-Luc Mélenchon, le vent dans le dos. liberation.fr, 14 października 2016. [dostęp 2017-04-24]. (fr.).
- ↑ Election présidentielle 2017: Résultats au 1er tour. interieur.gouv.fr. [dostęp 2017-04-26]. (fr.).
- ↑ Elections législatives 2017: Résultats 2d tour. interieur.gouv.fr. [dostęp 2017-06-18]. (fr.).
- ↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2018-12-24].
- ↑ Michaël Bloch: Voici les résultats officiels et définitifs du premier tour de la présidentielle. lejdd.fr, 11 kwietnia 2022. [dostęp 2022-04-11]. (fr.).
- ↑ Anna Wolska: Francja: Mélenchon wzywa by nie głosować na Le Pen, a Macronowi proponuje kohabitację. euractiv.pl, 11 kwietnia 2022. [dostęp 2022-04-11].
- ↑ Adam Nossiter: Left-Wing Politician Shakes Up France’s Presidential Race. nytimes.com, 16 kwietnia 2017. [dostęp 2018-12-24]. (ang.).
- ↑ a b Maia de la Baume, Steven Erlanger: In French Vote, Sound and Fury From the Left. nytimes.com, 21 sierpnia 2012. [dostęp 2018-12-24]. (ang.).
- ↑ a b The nightmare option: What if the French second round pits Mélenchon against Le Pen?. economist.com, 11 kwietnia 2017. [dostęp 2018-12-24]. (ang.).
- ↑ Profile: Who is Jean-Luc Melenchon?. aljazeera.com, 14 kwietnia 2017. [dostęp 2018-12-24]. (ang.).
- ↑ Natalie Nougayrède: Anti-German, soft on Putin – Mélenchon is no saviour of the left. theguardian.com, 18 kwietnia 2017. [dostęp 2018-12-24]. (ang.).
- ↑ Clément Petitjean: What Happened to the French Left?. W: Catarina Principe: Europe in revolt!. Chicago: Haymarket Books, 2016, s. 89. ISBN 978-1-60846-593-4. (ang.).
- ↑ Luc Mathieu: Mélenchon prouve son amour pour Vladimir Poutine. libération.fr, 22 lutego 2016. [dostęp 2022-03-01]. (fr.).
- ↑ Comment le Kremlin tisse sa toile en France. rfi.fr, 22 kwietnia 2016. [dostęp 2022-03-01]. (fr.).
- ↑ Nicolas Hénin: La France russe: enquête sur les réseaux de Poutine. Paryż: Fayard, 2016, s. 324. (fr.).
- ↑ Lewica wygrywa wybory we Francji. Kim jest Jean-Luc Mélenchon?. rp.pl, 8 lipca 2024. [dostęp 2024-07-22].
- ↑ Débat primaire EELV: Yannick Jadot tacle Jean-Luc Mélenchon. publicsenat.fr, 27 września 2016. [dostęp 2022-03-01]. (fr.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jean-Luc Mélenchon na stronie Senatu. [dostęp 2012-04-18]. (fr.).
- Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2018-12-24].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Jean-Luc Mélenchon – strona prywatna. [dostęp 2022-04-13]. (fr.).