Κόιντος Αυρήλιος Σύμμαχος
| Κόιντος Αυρήλιος Σύμμαχος | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Quintus Aurelius Symmachus (Λατινικά) |
| Γέννηση | 345[1][2][3] Ρώμη |
| Θάνατος | 402[4][5][2] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αρχαία Ρώμη |
| Θρησκεία | Θρησκεία στην αρχαία Ρώμη |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | λατινική γλώσσα[6][7] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | συγγραφέας[8] πολιτικός στρατιωτικός ρήτορας[9] κυβερνητικός υπάλληλος[9] |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Rusticiana |
| Τέκνα | Κόιντος Φάβιος Μέμμιος Σύμμαχος Galla |
| Γονείς | Λεύκιος Αυρήλιος Αβιάνιος Σύμμαχος |
| Οικογένεια | Αυρήλιοι Σύμμαχοι |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Ρωμαίος συγκλητικός πολίαρχος Ρωμαίος έπαρχος Πραίτορας Ταμίας (Quaestor) Ύπατος στην αρχαία Ρώμη |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Κόιντος Αυρήλιος Σύμμαχος (Quintus Aurelius Symmachus, 340 – 402) ήταν Ρωμαίος πολιτικός, ρήτορας και διανοούμενος. Διετέλεσε ανθύπατος Αφρικής το 373, Πολίαρχος Ρώμης (praefectus urbi) το 384 και το 385, και ύπατος το 391. Ο Σύμμαχος επεδίωξε τη διατήρηση των ρωμαϊκών παραδόσεων εν μέσω του εκχριστιανισμού της Αυτοκρατορίας, και ηγήθηκε μιας ανεπιτυχούς αντιπροσωπείας προς τον Αυτοκράτορα Γρατιανό για την επανατοποθέτηση του Βωμού της Νίκης στην Αγορά, όπου έδρευε η Ρωμαϊκή Σύγκλητος. Δύο χρόνια αργότερα, απηύθυνε μια περίφημη έκκληση προς τον διάδοχο τού Γρατιανού, Βαλεντινιανό Β’, η οποία αντικρούσθηκε από τον Επίσκοπο Μεδιολάνων Αμβρόσιο. Ο Σύμμαχος κινδύνευσε να καταστραφεί, όταν υποστήριξε τον στασιαστή Μάγνο Μάξιμο, όμως η θέση του αποκαταστάθηκε, και τρία χρόνια αργότερα διορίσθηκε ύπατος. Πολλά εκ των γραπτών του έχουν επιβιώσει: εννέα τόμοι με επιστολές, μια συλλογή επισήμων εγγράφων, και ψήγματα διαφόρων ρητορικών ομιλιών.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Σύμμαχος ήταν γιος του ισχυρού αριστοκράτη Λευκίου Αυρηλίου Αβιάνιου Συμμάχου, ο οποίος ανήκε στην οικογένεια των Συμμάχων, κλάδο τού μεγάλου και παλαιού γένους (gens) των Αυρηλίων, και της κόρης τού Φάβιου Τιτιανού, ο οποίος είχε δις διατελέσει πολίαρχος Ρώμης.[10] Η εκπαίδευση του Συμμάχου έλαβε χώρα στη Γαλατία,[11] κατά πάσα πιθανότητα στα Βουρδίγαλα ή στην Τολώσσα. Αφοσιώθηκε από νωρίς στη λογοτεχνία. Αφού διετέλεσε ταμίας (quaestor) και πραίτορας, του ανατέθηκε η θέση του corrector Λευκανίας και Βρουττίων το 365.[12] Το 373[13] Ήταν ανθύπατος Αφρικής και την ίδια περίπου περίοδο έγινε μέλος του Συλλόγου των Αρχιερέων (Collegium Pontificum). Καθώς λάμβανε τη σειρά αξιωμάτων (cursus honorum), ο Σύμμαχος εργάστηκε προς τη διατήρηση των ρωμαϊκών θρησκευτικών παραδόσεων κατά τη διάρκεια μιας περιόδου, όπου η ρωμαϊκή αριστοκρατία προσχωρούσε στον Χριστιανισμό.
Το 382, ο Χριστιανός Αυτοκράτορας Γρατιανός, αφαίρεσε τον Βωμό της Νίκης από την Curia, την έδρα της Ρωμαϊκής Συγκλήτου στην Αγορά, και περιόρισε τα ποσά που παρέχονταν στις Εστιάδες Παρθένες και στις δημόσιες τελετές. Ο Σύμμαχος επελέγη, λόγω της ευγλωττίας του, να εκπροσωπήσει τη Σύγκλητο, ως ηγέτης μιας αντιπροσωπείας διαμαρτυρίας, την οποία ο Αυτοκράτορας αρνήθηκε να δεχθεί ενώπιόν του. Δύο χρόνια αργότερα, ο Γρατιανός δολοφονήθηκε στο Λούγδουνον, και ο Σύμμαχος, πλέον πολίαρχος Ρώμης, απηύθυνε μια περίτεχνη επιστολή στον διάδοχό του, Ουαλεντινιανό Β’, η οποία αντικρούσθηκε από τον Επίσκοπο Μεδιολάνων Αμβρόσιο. Γράφοντας σε μια εποχή όπου όλες οι θρησκευτικές κοινότητες θεωρούσαν, πως η θεία δύναμη συμμετέχει άμεσα στις ανθρώπινες υποθέσεις και στα κοινά, ο Σύμμαχος υποστήριξε ότι η κατάργηση του βωμού είχε προκαλέσει λιμό, και πως η αποκατάστασή του θα ήταν ποικιλοτρόπως επωφελής. Συνηγόρησε με διακριτικότητα υπέρ της ανοχής για την παραδοσιακή θρησκεία, λίγο πριν αυτή κυνηγηθεί συστηματικά με τα θεοδοσιανά διατάγματα του 391.
Ο Μάγνος Μάξιμος, ο οποίος είχε ανακηρυχθεί αυτοκράτορας από τις λεγεώνες της Βρετανίας και βρισκόταν πίσω από τον φόνο του Γρατιανού, ήταν φυσικός σύμμαχος για τον Κόιντο Αυρήλιο. Όταν ο Μάξιμος απειλούσε να εισβάλει στην Ιταλία το 387, ο Σύμμαχος τον υποστήριξε ανοιχτά, και με την άφιξη του Θεοδοσίου Α΄ κατηγορήθηκε για προδοσία, και αναγκάστηκε να ζητήσει άσυλο σε ένα ιερό. Πολλοί και ισχυροί φίλοι του παρενέβησαν υπέρ του Συμμάχου, και, αφού έστειλε μια απολογητική επιστολή στο Θεοδόσιο Α΄, συγχωρέθηκε επισήμως και μάλιστα διορίστηκε ύπατος το 391. Φαίνεται πως συνέχισε να ασχολείται με τα κοινά και κατά το υπόλοιπο της ζωής του. Η ημερομηνία τού θανάτου του είναι άγνωστη, αλλά μία από τις επιστολές του θεωρείται[14], πως γράφτηκε γύρω στο 402.
Ο ελεύθερος χρόνος του Συμμάχου ήταν αφιερωμένος αποκλειστικά στη λογοτεχνία, όπως προκύπτει από τις πολυάριθμες αναφορές στις μελέτες του, τις οποίες κάνει στις επιστολές του. Η φιλία του με τον διάσημο ποιητή Αυσόνιο και άλλους διακεκριμένους συγγραφείς της εποχής αποδεικνύει, πως εκινείτο στους υψηλούς λογοτεχνικούς κύκλους της εποχής του. Πρέπει να ήταν βαθύπλουτος, αφού εκτός από την αστική έπαυλη που διατηρούσε στον Καίλιο Λόφο,[15] και αρκετά σπίτια εντός της πόλης τα οποία δάνειζε στους φίλους του, κατείχε περισσότερες από δέκα βίλες στην Ιταλία, πολλά αγροκτήματα, καθώς και κτήματα στη Σικελία και τη Μαυριτανία.
Ο Σύμμαχος, μαζί με τους γνωστούς του, το Βέττιο Αγόριο Πραιτεξτάτο και το Βίριο Νικόμαχο Φλαβιανό, είναι οι κύριοι χαρακτήρες των Σατουρναλίων του Μακρoβίου Αμβροσίου Θεοδοσίου, το οποίο γράφτηκε τον 5ο αι., αλλά η δράση του τοποθετείται το 384. Στο έργο αυτό, οι τρεις διανοούμενοι αριστοκράτες ηγούνται μιας συζήτησης με εννέα άλλους διανοούμενους επί λογοτεχνικών και εκλεκτικών θεμάτων, η οποία κυριαρχείται από τον ποιητή Βιργίλιο.
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Σύμμαχος νυμφεύτηκε τη Ρουστικάνα, κόρη του Μεμμίου Βιτρασίου Ορφίτου, ο οποίος διετέλεσε δις πολίαρχος Ρώμης (353-355, 357-359). Ανάμεσα στα παιδιά τους ήταν οι:
- Γάλλα, η μεγαλύτερη κόρη τους, η οποία παντρεύτηκε το φίλο του Συμμάχου, Νικόμαχο Φλαβιανό (το διάσημο Δίπτυχο των Συμμάχων-Νικομάχων θεωρείται πως δημιουργήθηκε γι’ αυτόν το γάμο).
- Κόιντος Φάβιος Μέμμιος Σύμμαχος, ταμίας, πραίτωρ.
Υποσημειώσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 CONOR.SI. 186134371.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Documenta Catholica Omnia. 30_10_0340-0402-_Aurelius_Symmachus.
- ↑ 3,0 3,1 (Ιταλικά) Sapere Encyclopedia. De Agostini Editore. 2001. Sìmmaco,+Quinto+Aurèlio.
- ↑ LIBRIS. 199519. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Quintus-Aurelius-Memmius-Eusebius-Symmachus. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn19981002180. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2022.
- ↑ CONOR.SI. 186134371.
- ↑ «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
- ↑ 9,0 9,1 Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn19981002180. Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2022.
- ↑ Alan Cameron, "The Antiquity of the Symmachi", Historia: Zeitschrift für Alte Geschichte, 48, (1999), p. 502
- ↑ Symmachus, Ep. ix. 83
- ↑ Cod. Theod. VIII.5.25
- ↑ Cod. Theod. XII.1.73; compare Symmachus, Ep. viii. 10, x. 3
- ↑ Symmachus, Ep. vii. 50
- ↑ Symmachus, Ep. iii. 12, 88, vii. 18
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Q. Aurelii Symmachi quae supersunt, επιμ. Otto Seeck (Berlin, 1883; reprinted Munich, 2001), ISBN 3-921575-19-2. Η πλήρης διασοζώμενη εργογραφία του Συμμάχου στο πρωτότυπο (Λατινικά). Η έκδοση είναι ο 6ος τόμος της σειράς Monumenta Germaniae Historica. Τα γράμματα του Συμμάχου εκδόδηκαν και σε συμπληρωματικό τόμο XIII στην Patrologia Latina. Πιο πρόσφατα, Symmaque: Lettres, επιμ. Jean-Pierre Callu, τετράτομο (Παρίσι, 1972–2002), εκδόσεις Budé, περιέχει τις επιστολές Συμμάχου στο πρωτότυπο με παράλληλη Γαλλική μετάφραση.
- Richard Klein: Symmachus. Eine tragische Gestalt des ausgehenden Heidentums. Darmstadt (Wissenschaftliche Buchgesellschaft [Impulse der Forschung, Band 2]) 1971, ISBN 3-534-04928-4.
- Richard Klein: Der Streit um den Victoriaaltar. Darmstadt (WBG [Texte zur Forschung Band 7]) 1972, ISBN 3-534-05169-6.
- J.F. Matthews, "The Letters of Symmachus" in Latin Literature of the Fourth Century (edited by J.W. Binns), pp. 58–99. Λονδίνο: Routledge and Kegan Paul, 1974, όπου συζητώνται οι επιστολές.
- J.F. Matthews, Western Aristocracies and Imperial Court, AD 364-425. Οξφόρδη: Clarendon Press, 1990. ISBN 0-19-814499-7
- Cristiana Sogno, Q. Aurelius Symmachus: A Political Biography. Αν Άρμπορ: University of Michigan Press, 2006. ISBN 978-0-472-11529-7
Εξωτερικές πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Η επιστολή του Συμμάχου εκ μέρους της Συγκλήτου υπέρ του Βωμού της Νίκης Αρχειοθετήθηκε 2013-01-02 στο Wayback Machine., στο Medieval Sourcebook (Αγγλικά)
- Αμβρόσιος Μεδιολάνων, Επιστολές xvii and xviii Αρχειοθετήθηκε 2009-08-14 στο Wayback Machine. (Αγγλικά)
- Encyclopaedia Britannica 1911: "Symmachus (Family)" (Αγγλικά)
- Relatio III of Symmachus (Λατινικά)
- Libri Decem Epistolarum [10 Τόμοι Επιστολών] (Λατινικά)