Przejdź do zawartości

Niger

Edytuj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ten artykuł dotyczy państwa. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.
Republika Nigru
République du Niger
‏جمهورية النيجر‎
Herb Flaga
Herb Flaga
Dewiza: Fraternité, Travail, Progrès
(Braterstwo, Praca, Postęp)
Hymn: L’Honneur de la Patrie
(Honor Ojczyzny)
Ustrój polityczny

dyktatura wojskowa

Stolica

Niamey

Data powstania

3 sierpnia 1960

Prezydent

Abdourahamane Tchiani

Premier

Ali Lamine Zeine

Powierzchnia

1 267 000 km²

Populacja (2017)
• liczba ludności


19 245 344[1]

• gęstość

15 os./km²

Kod ISO 3166

NE

Waluta

frank CFA (XOF)

Telefoniczny nr kierunkowy

+227

Domena internetowa

.ne

Kod samochodowy

RN

Kod samolotowy

5U

Strefa czasowa

UTC +1

Język urzędowy

francuski

PKB (2023)
 • całkowite 
 • na osobę


16,62 mld[2] USD
614[2] USD

PKB (PSN) (2023)
 • całkowite 
 • na osobę


43,32 mld[2] dolarów międzynar.
1 600[2] dolarów międzynar.

Mapa opisywanego kraju
Położenie na mapie
Położenie na mapie
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku
Informacje w Wikipodróżach

Niger, Republika Nigru (fr. République du Niger) – państwo położone w Afryce Zachodniej na Saharze, bez dostępu do morza. Niger liczy ponad 1,3 mln km² powierzchni. Graniczy z Algierią (956 km), Libią (354 km), Czadem (1175 km), Nigerią (1497 km), Beninem (266 km), Burkina Faso (628 km) i z Mali (821 km). W 2011 roku w państwie mieszkało 15 306 252 osób[3]. Kraj uzyskał niepodległość 3 sierpnia 1960 roku. Językiem urzędowym jest francuski. Niger dzieli się na 7 departamentów i jeden dystrykt stołeczny. Stolicą jest Niamey.

Niger należy do Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej, Międzynarodowej Organizacji Pracy, Międzynarodowego Banku Odbudowy i Rozwoju, Międzynarodowego Funduszu Walutowego, Międzynarodowego Trybunału Karnego, Organizacji Konferencji Islamskiej, Organizacji Narodów Zjednoczonych, Unii Afrykańskiej i Światowej Organizacji Handlu[4].

Geografia

 Osobny artykuł: Geografia Nigru.

Prawie cały obszar Nigru leży na południowej Saharze. Niger znajduje się na powierzchni wyżynnej (wys. 200–500 m). W centrum państwa wznosi się Wyżyna Air, zbudowana ze skał krystalicznych. Na wyżynie znajdują się wulkaniczne masywy (m.in. Baguezane, 2022 m)[5]. Na wschód od wyżyny rozciąga się pustynna niecka Tenere, a na zachód niecka Talak. Na północy Nigru znajduje się płaskowyż Dżado osiągający do 1150 metrów wysokości[5]. Klimat zwrotnikowy kontynentalny, suchy i skrajnie suchy na północy. W części środkowej i południowej klimat jest podrównikowy suchy (wilgotniejszy na skrajnym południu). Średnia roczna suma opadów waha się pomiędzy 20–50 mm na północy do 600–800 mm na południu[5]. Pora deszczowa przypada w sierpniu w części środkowej. W części południowej pora deszczowa rozpoczyna się w czerwcu, a kończy we wrześniu. Średnia temperatura w styczniu (będącym najchłodniejszym miesiącem) wynosi 16–17 °C na północy i 24 °C na południu[5]. W części północnej najcieplejszym porą jest lipiec zaś w części środkowej i południowej okres pomiędzy kwietniem i majem. Na północy średnia temperatura w najcieplejszym okresie wynosi 32 °C, a w części środkowej i południowej 34 °C[5]. Średnie opady dla kraju wynoszą: 0 mm w styczniu oraz 138 mm w lipcu[6]. Są duże amplitudy dobowe temperatury. Podczas zimy można zaobserwować harmattan będący suchym i ciepłym wiatrem znad Sahary[5]. W Nigrze jedyną stałą rzeką jest Niger, przepływający przez południowo-zachodnią część państwa. Pozostałe rzeki są rzekami okresowymi. W Nigrze znajdują się liczne suche doliny (wadi). Na południowym wschodzie leży jezioro Czad. Na północy istnieje roślinność pustynna, przechodząca ku południowymi w półpustynną. W południowej części Nigru znajdują się sawanny z udziałem kolczastych drzew (głównie akacji) oraz baobabów. Na zachód od jeziora Czad znajdują się suche tereny porośnięte sawanną trawiastą[6]. Wzdłuż wady rosną akacje i palmy dum. W 2006 roku w Nigrze znajdowało się 6,6% powierzchni kraju pod ochroną prawną[5].

W Nigrze dziko żyją krokodyle, lwy, bawoły, hipopotamy i słonie[6].

Susza i powódź w 2010

W 2010 roku część Nigru została dotknięta suszą, zaś tereny położone przy rzece Niger zostały dotknięte powodzią. W wyniku monsunu doszło do potężnych ulew w części państwa. Rzeką Niger płynęła największa fala powodziowa od 80 lat[7]. Na niektórych terenach zaczęła odradzać się roślinność, lecz stale podnoszący się poziom wód sprawił, że rośliny zgniły. Susza i powódź przyczyniły się do klęski głodu w Nigrze. Według organizacji humanitarnej Oxfam, ponad połowa mieszkańców Nigru potrzebowała wówczas bezpośredniej pomocy żywnościowej[7]. Początkowo Niger otrzymał dużą pomoc humanitarną, ale w wyniku powodzi w Pakistanie, większość pomocy zaczęła trafiać do tego kraju. Powódź zniszczyła schronienia dla ok. 70 tys. ludzi[7]. W sierpniu 2010 roku Światowy Fundusz Żywnościowy przekazał na pomoc mieszkańcom Nigru 15 mln dolarów[7].

Historia

 Osobny artykuł: Historia Nigru.

Ziemie Nigru zamieszkane były od górnego paleolitu[8]. Pustynnienie obszaru Sahary (od III tysiąlecia p.n.e.) spowodowało migrację na południe, ku dolinie rzeki Niger, początkowo ludów rolniczych, potem pasterzy bydła utożsamianych z Fulanami[8].

Od X w. ludy Hausa zakładały miasta-państwa na południu kraju, a północne obszary opanowały koczownicze plemiona Tuaregów[8]. W XVI w. imperium Songhaj rozciągnęło swą władzę nad większością ziem należących obecnie do Nigru. Na początku XIX w. nigeryjskie plemiona Fulani prowadziły świętą wojnę z Hausa, przejmując władzę na południu.

Podczas konferencji w Berlinie (1884-1885), dotyczących posiadłości w Afryce Środkowej, Niger został przydzielony Francuzom, którzy przybyli tu w 1891 roku, ale kolonizacja tych ziem trwała do I wojny światowej[8]. Od 1922 roku Niger wchodził w skład francuskiej Afryki Zachodniej. Od 1958 roku otrzymał autonomię w ramach Wspólnoty Francuskiej, a w 1960 roku uzyskał niepodległość, po podpisaniu z Francją porozumienia w sprawie pomocy finansowej, obronnej, technicznej i kulturalnej. Od 1974 roku w kraju rządziła Najwyższa Rada Wojskowa i do 1988 roku działalność partii politycznych była zakazana[8]. W 1989 roku odbyło się referendum konstytucyjne i wybory prezydenckie, które wygrał Ali Saibou, przeciwnik wielopartyjnej demokracji. Pod presją opozycji, po licznych strajkach i demonstracjach, wyraził zgodę na reformy. Rok później Amadou Cheiffou został mianowany premierem rządu tymczasowego. Wielopartyjna konstytucja została przyjęta drogą referendum w 1992 roku, a w rok później w wyniku wolnych wyborów doszło do utworzenia koalicji rządowej[8]. Prezydentem został Mahamane Ousmane, przywódca Konwencji Demokratycznej i Społecznej. Katastrofalne powodzie we wschodnim i środkowym Nigrze zakończyły w 1994 roku wieloletnią suszę. Rok później zawarto pokój ze zbuntowanym plemieniem Tuaregów, które od 1991 roku prowadziło walki z siłami rządowymi, domagając się większych udziałów w zyskach z eksploatacji złóż uranu[8].

W 1996 roku junta wojskowa obaliła prezydenta, zawiesiła konstytucję i działalność partii politycznych oraz rozwiązała parlament i rząd. Władzę objęła Rada Ocalenia Narodowego z podpułkownikiem Ibrahim Baré Maïnassara na czele, który jeszcze w tym samym roku wprowadził nową konstytucję, utworzył partię – Związek Niezależnych na rzecz Odnowy Demokracji (UNIRD) oraz wygrał wybory prezydenckie, a jego partia – wybory parlamentarne[8]. W kolejnym zamachu stanu, w kwietniu 1999 roku, Mainassara zginął, rządy przejęła Rada Pojednania Narodowego, a szefem państwa został stojący na jej czele major Daouda Malam Wanké, dowódca Gwardii Prezydenckiej[8]. Wprowadzono nową konstytucję, która ograniczała kompetencje prezydenta na rzecz parlamentu i rządu oraz przekazała rządy cywilom[8]. Wybory prezydenckie 22 grudnia 1999 roku wygrał Mamadou Tandja z partii MNSD, a parlamentarne – jego partia, która jednak nie uzyskała bezwzględnej większości i utworzyła rząd koalicyjny z CDS. Jeszcze w 1999 roku uchwalono nową konstytucję[6]. Sukcesem nowych władz było rozbrojenie powstańców spośród Tuaregów i Tubu oraz uzyskanie pożyczek z instytucji międzynarodowych[8]. Wybory w 2004 roku wygrał dotychczasowy prezydent i popierająca go partia[8]. W tym samym roku w Nigrze przeprowadzono po raz pierwszy w historii wybory lokalne[6]. Konflikt z Beninem rozwiązał Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości, który w 2005 roku przyznał Nigrowi większość sporych wysepek na rzece stanowiącej linię graniczną z Beninem[6].

W maju 2009 w Nigrze rozpoczął się kryzys polityczny z powodu planów prezydenta Tandji dotyczących wydłużenia jego drugiej kadencji i zniesienia kadencyjności szefa państwa w ogóle. W wyniku przeprowadzonego wbrew decyzji sądu referendum, do ustawy zasadniczej wprowadzone zostały stosowne poprawki. Zmiana prawa spowodowała krytykę ze strony opozycji i społeczności międzynarodowej. W kraju rozpoczęły się protesty społeczne. Po porażce rozmów negocjacyjnych pod egidą ECOWAS, w lutym 2010 wojsko dokonało zamachu stanu, obalając prezydenta Tandję Mamadou. Władzę w kraju przejęła junta wojskowa na czele z Salou Djibo.

Junta wojskowa ogłosiła jednakże plan powrotu do rządów cywilnych. W październiku 2010 w kraju odbyło się referendum konstytucyjne, a w styczniu 2011 demokratyczne wybory. W ich wyniku nowym prezydentem republiki wybrany został wieloletni lider opozycji Mahamadou Issoufou, obejmując urząd 7 kwietnia 2011.

Wiosną 2014 roku powstało wspólne wojsko Nigerii i jej państw sąsiadujących (między innymi z Nigrem) w celu pokonania terrorystów z Boko Haram[9]. Wspólna armia powstała w wyniku nacisku państw zachodnich. W czerwcu 2015 roku terroryści z organizacji Boko Haram zaatakowali Niger i Czad. Podczas ataku w Nigrze doszło do zamordowania około 50 osób[9]. W listopadzie 2015 roku Niger zamknął 151 szkół, do których chodziło 12,5 tys. dzieci[10]. Szkoły zamknięto w obawie o atak terrorystów z organizacji Boko Haram działającym w sąsiedniej Nigerii. Nauczyciele w obawie o swoje bezpieczeństwo nie zjawiali się w pracy. Brak działających szkół doprowadził do fali paniki wśród miejscowych mieszkańców[10]. Władze Nigru wraz z ONZ rozpoczęły pracę nad zapewnieniem bezpiecznych warunków do edukacji[10].

Pod koniec lipca 2023 roku w państwie doszło do zamachu stanu, w wyniku którego władzę stracił prezydent Mohamed Bazoum oraz premier Ouhoumoudou Mahamadou wraz z całym rządem[11]. Na początku 2024 roku państwo opuściło ECOWAS[12].

Polityka

Mahamadou Issoufou – prezydent Nigru w latach 2011–2021

Niger jest republiką. Głową państwa jest prezydent, wybierany w wyborach powszechnych na 5-letnią kadencję. Władza ustawodawcza należy do 1-izbowego Zgromadzenia Narodowego, liczącego 113 deputowanych, pochodzącego z wyborów powszechnych, o 5-letniej kadencji. Władzę wykonawczą sprawuje rząd z premierem na czele. Prezydent mianuje premiera. Obecny ustrój polityczny opiera się na konstytucji uchwalonej w 1999 roku[13].

Głównymi partiami są: powstały w 1988 roku Ruch Narodowy na rzecz Rozwijającego się Społeczeństwa–Nassara (Mouvement National pour une Société de Développement–Nassara, MNSD–Nassara), centrowa Konwencja Demokratyczna i Społeczna–Rahama (Convention Démocratique et Sociale–Rahama, CDS–Rahama), Nigerska Partia na rzecz Demokracji i Socjalizmu–Tarayya (Parti Nigérien pour la Démocratie et le Socialisme–Tarayya, PNDS–Tarayya) oraz koalicja opozycyjna Koordynacja Sił Demokratycznych (Coordination des Forces Démocratiques, CFD)[14].

Niger jest bardzo ważnym państwem dla Republiki Francuskiej zwłaszcza w ostatnim czasie. Stanowi punkt strategiczny pozwalający ocenić sytuację na granicach Mali i Burkina Faso. Poza dotacjami i inwestycjami ze strony francuskiej, zwiększono także ilość stacjonujących francuskich wojsk. Niger ma podpisaną współpracę wojskową z Federacją Rosyjską, jednak pomimo tego jest otwarty na porozumienie z Francją[15].

Podział administracyjny

 Osobny artykuł: Podział administracyjny Nigru.

Niger jest podzielony na 7 regionów administracyjnych:

  1. Region Agadez
  2. Region Diffa
  3. Region Dosso
  4. Region Maradi
  5. Region Tahoua
  6. Region Tillabéri
  7. Region Zinder

Miasta

 Osobny artykuł: Miasta w Nigrze.
Niamey nocą
Stare miasto w Zinder
Rynek w Maradi
Agadez
Dosso – otwarcie szpitala
Lista najważniejszych miast Nigru wraz z liczbą mieszkańców w latach 1988, 2001 i 2013[16]
Miasto 1988 2001 2013 Region
Abalak 12343 19071 Tahoua
Agadez 49424 76957 122703 Agadez
Aguié 5963 11384 20275 Maradi
Arlit 32272 67398 135809 Agadez
Bagountara 7883 ?
Banibangou 2427 5466 ?
Begorou Tondo 6757 ?
Bilma 2421 2300 2967 Agadez
Birni N’Konni 29034 42897 68303 Tahoua
Boboye 6239 10524 18110 Dosso
Bouza 5496 6825 9339 Tahoua
Dakoro 14577 18551 23177 Maradi
Diffa 13387 23233 38939 Diffa
Dogondoutchi 20407 28951 42821 Dosso
Dosso 25695 43293 74362 Dosso
Filingué 9188 11065 14530 Tillabéry
Garbey Kourou 7883 ?
Gaya 14868 27856 52486 Dosso
Gouré 8951 13308 21201 Zinder
Guidan Roumdji 7020 10269 14494 Maradi
Illéla 11699 15463 22343 Tahoua
Keita 6644 8306 11432 Tahoua
Kollo 5755 9142 15293 Tillabéry
Loga 3876 5427 7938 Dosso
Madaoua 11649 21749 42475 Tahoua
Madarounfa 5914 8743 12455 Maradi
Magaria 11723 17444 27809 Zinder
Maïné-Soroa 7381 9844 13102 Diffa
Maradi 110005 147038 191279 Maradi
Matameye 11151 15376 22934 Zinder
Mayahi 5723 16740 43208 Maradi
Mirriah 13225 18783 28748 Zinder
N’Guigmi 9537 15807 25463 Diffa
Niamey 391876 674950 1099173 Niamey
Ouallam 6229 7142 8985 Tillabéry
Say 6338 9365 14706 Tillabéry
Tahoua 49948 72446 113473 Tahoua
Tanout 11595 14101 18844 Zinder
Tchintabaraden 5150 8142 13759 Tahoua
Tchirozérine 5523 9030 15094 Agadez
Téra 12313 18872 30593 Tillabéry
Tessaoua 19737 31276 47332 Maradi
Tillabéry 8377 16181 32092 Tillabéry
Zinder 119827 170574 261237 Zinder

Gospodarka

Niger należy do grupy najbiedniejszych państw na świecie. ONZ zalicza ten kraj do grupy jednych z najsłabiej rozwiniętych państw świata (tzw. LDC – Least Developed Countries)[17]. W 2007 roku PKB per capita wynosiło 700 USD[18]. Do 2014 roku PKB per capita wzrosło do 1100 USD[19]. Około 50% budżetu państwa stanowi pomoc finansowa (głównie pochodząca z Francji)[18]. Pod koniec lat 90. zadłużenie zagraniczne przekroczyło roczną wartość dochodu narodowego[18]. W 2000 roku Międzynarodowy Fundusz Walutowy rozpoczął program umorzenia części zagranicznego zadłużenia. Pomoc finansową przeznaczono m.in. na rozbudowę infrastruktury wiejskiej, ochronę zdrowia, szkolnictwo. Długotrwałe susze, konieczność importu żywności, masowy przemyt towarów z Nigerii oraz niestabilna sytuacja polityczna pogarsza sytuację gospodarczą Nigru. Spadek cen rud uranu (od początku lat. 80 XX w. do pierwszych lat XXI w.) osłabił rozwój górnictwa[18]. Polityka gospodarcza opiera się na zwiększeniu areału rolnego (nawodnienie ok. 40 tys. ha)[18]. Około 3% powierzchni Nigru nadaje się na uprawy, zaś około 10% powierzchni państwa przeznaczono na pastwiska[18]. 37,7% wartości PKB pochodzi z rolnictwa, 18,6% z przemysłu i 43,7% z usług[19]. W 2014 roku inflacja wynosiła -0,9%[19].

Przemysł

Kopalnia uranu w okolicach miasta Arlit

W górnictwie największe znaczenie mają rudy uranu, wydobywane na wyżynie Air w rejonie Arlit. W 2004 roku wydobyto 3,3 tys. ton, dzięki czemu Niger stał się jednym z czołowych producentów na świecie[18]. Z powodu braku linii kolejowych i oddalenia złóż od głównych ośrodków gospodarczych uran transportowany jest drogą lotniczą. W pobliżu Agades wydobywa się węgiel kamienny. Oprócz uranu i węgla wydobywane są złoto (4,2 tony w 2005 roku[18]) i kasyteryt. Ponadto w Nigrze znajdują się złoża fosforytów, rud miedzi i żelaza.

Przemysł przetwórczy jest słabo rozwinięty, skupiony głównie w stolicy. Obejmuje przemysł spożywczy (m.in. przetwórstwo orzeszków ziemnych), włókienniczy (oczyszczalnie bawełny), cementowy, skórzany, chemiczny. Rozwinięte jest rzemiosło (tkactwo, garncarstwo, wyroby ze skóry i miedzi, jubilerstwo).

Rolnictwo

Ponad 90% mieszkańców pracuje w rolnictwie[18]. Do długoletnich susz z lat 80. Niger był krajem samowystarczalnym w produkcji żywności[6]. Uprawia się proso, sorgo, wigna, ryż, maniok, bataty, kukurydzę, palmę daktylową, trzcinę cukrową, orzeszki ziemne, bawełnę. Hoduje się kozy, bydło (zebu), owce, osły (Niger jest głównym światowym producentem mięsa oślego, w 2005 roku wyprodukował 4,3 tys. ton mięsa), wielbłądy[18].

Transport i łączność

Lotnisko w Niamey

Niger nie posiada linii kolejowych. Rządy Nigru i Beninu planują wybudować linię kolejową z Niamey do Kotonu[18]. Długość dróg kołowych wynosi 18 949 km (z czego 3912 km jest utwardzonych)[19]. Przez Niger przechodzą 2 drogi transsaharyjskie: z Algierii przez Zinder do Nigerii oraz z Mali przez Niamey do Beninu. W Nigrze znajduje się 30 lotnisk (w tym międzynarodowy port lotniczy w Niamey)[18][19]. Na rzece Niger istnieje sezonowa żegluga (wrzesień-marzec). Na potrzeby Nigru Togo wydzieliło nabrzeżu w porcie Lomé.

W 2005 roku Niger miał ok. 24 tys. abonentów telefonii stacjonarnej[18]. W 2004 roku w Nigrze było 148 tys. użytkowników telefonów komórkowych[18]. Do 2014 roku liczba abonentów telefonii stacjonarnej zwiększyła się do ok. 110 tys., a liczba użytkowników telefonów komórkowych do 8,2 mln[19]. W 2014 roku stały dostęp do internetu miało ok. 281 tys. mieszkańców państwa[19].

Handel zagraniczny

Wartość eksportu w 2005 roku wyniosła 410 mln USD, a wartość importu 920 mln USD[18]. Niger eksportuje głównie uran, skóry, żywe zwierzęta, orzeszki ziemne, warzywa. Importuje się głównie maszyny, ropę naftową i inne surowce, żywność, artykułu przemysłowe, zboża, leki, oraz pojazdy. Niger handluje głównie z Francją, Stanami Zjednoczonymi i Nigerią.

Demografia

Kobiety z plemienia Fulbe
Nigerska szkoła podstawowa

Według The World Factbook, w lipcu 2015 roku żyło 18 045 729 mieszkańców. Tym samym Niger był 62. państwem pod względem liczby ludności[19]. Większość ludności Nigru zamieszkuje południowo-zachodnią i środkową część państwa. Oprócz wielu wiosek znajdują się tu główne miasta, w których mieszka 18,7% mieszkańców kraju (2015)[19]. W stolicy Niamey mieszkało 1,09 mln mieszkańców. Część północna zajęta głównie przez obszary pustynne i półpustynne jest praktycznie, poza kilkoma oazami, bezludna. Główne grupy etniczne Nigru stanowią plemiona: Hausa (53,1%), Songaj (21,2%), Tuaregowie (11%), Fulanie (6,5%), Kanuri (5,9%), Gurma (0,8%), Arabowie (0,4%), Tubu (0,4%) (dane z 2006 roku[19]). Niecały 1% mieszkańców Nigru nie należało lub nie zostało zdefiniowanych do powyższej listy plemion[19]. Średnia długość życia wynosi 52,6 lat. Niger ma najwyższy na świecie wskaźnik urodzeń 51,6‰ oraz Współczynnik dzietności wynoszący 7,75 dziecka na jedną kobietę. Pod względem przyrostu naturalnego zajmuje czwarte miejsce na świecie z wynikiem 3,25%[19]. Średni wiek mieszkańca kraju wynosi 15,2 lat (15,1 dla mężczyzn i 15,3 dla kobiet[19]) a wskaźnik analfabetyzmu w 2005 roku wyniósł 82,4%[6]. Według statystyk ONZ, do 2100 roku liczba ludności Nigru może zwiększyć się co najmniej pięciokrotnie[20].

Niecałe 0,5% mieszkańców Nigru choruje na AIDS lub było nosicielem wirusa HIV. W 2014 roku ok. 51 800 mieszkańców Nigru żyło z HIV/AIDS[19]. W 2014 roku na tę chorobę zmarło około 3400 osób[19].

Struktura mieszkańców według lat w 2015 roku[19]
wiek procent ludności liczba mężczyzn liczba kobiet
0-14 49,57% 4 512 526 4 431 944
15-24 18,61% 1 658 537 1 699 924
25-54 25,92% 2 336 655 2 341 599
55-64 3,26% 305 363 283 647
powyżej 65 2,64% 242 025 233 509

Języki

W Nigrze poza francuskim, językiem oficjalnym, najbardziej rozpowszechniony są: język hausa oraz dżerma[19]. W stolicy Nigru – Niameyu, mówi się głównie dżerma, natomiast na północy tamaszek. Oprócz tych języków używane są jeszcze fulfulde, kanuri i arabski. Najmniej użytkowników mają języki gurmacze i tubu.

Religia

 Osobne artykuły: Podział administracyjny Kościoła katolickiego w Nigrze, Zbory Boże w Nigrze i Świadkowie Jehowy w Nigrze.

Struktura religijna kraju w 2021 roku, według World Christian Database[21]:

Organizacja Open Doors umieściła w 2014 roku Niger na 49. miejscu w rankingu państw prześladujących chrześcijan[22]. W 2013 roku Niger zdobył 35 punktów na World Watch List, zaś rok później liczba punktów zwiększyła się do 45[22]. Wzrost liczby punktów wynikł z rosnącego wpływu islamu. Jak wskazuje Open Doors, chrześcijanie są prześladowani przez islamskich radykałów. W ostatnich latach Niger stopniowo pozbywał się cech typowych dla Zachodniej Afryki (w Afryce Zachodniej przeważają państwa świeckie, z umiarkowanym islamem)[22]. Od 1991 roku pojawiają się liczne islamskie stowarzyszenia (w tym grupy wahabickie). Organizacje te często krytykowały Niger za swój świecki i demokratyczny charakter. Chrześcijanie spotykają się z dyskryminacją w życiu społecznym. W 2014 roku doszło do ataków na kościoły w Zinder (2), Niamey (2) i Maradi (3). Chrześcijanie otrzymywali również groźby porwania i pogróżki[22].

Zamieszki antychrześcijańskie i antyfrancuskie w styczniu 2015 roku

Po ataku terrorystycznym na redakcję Charlie Hebdo 16 stycznia 2015 roku doszło do protestów w mieście Zinder. Protesty miały charakter antychrześcijański i antyfrancuski. Około 50 manifestantów, mimo strzałów ostrzegawczych policji, staranowało drzwi do francuskiego centrum kulturalnego, które sprzedawało magazyn „Charlie Hebdo”. Doszło do podpalenia centrum. Podczas starć zginęły cztery osoby, a 45 osób zostało rannych[23].

18 stycznia 2015 roku doszło do serii podpaleń kościołów, hoteli i innych miejsc publicznych w Nigrze. Zamieszki, podczas których doszło do podpaleń, miały związek z opublikowaniem karykatury Mahometa w tygodniku „Charlie Hebdo”. Nigerski rzecznik policji Adily Toro poinformował, że w stolicy zniszczono 45 kościołów, pięć hoteli, 36 punktów z napojami, jeden sierociniec i jedną szkołę chrześcijańską[24]. Podczas starć manifestantów z policją zginęło 5 osób, a 128 osób (w tym 94 funkcjonariuszy sił bezpieczeństwa) zostało rannych[24]. Zatrzymano 189 osób. W wyniku zamieszek wojsko objęło ochroną część chrześcijan, zaś władza wykorzystała protesty do zatrzymań członków opozycji[25].


Nauka

W 1971 roku założono Uniwersytet Państwowy w Niamey. W 1975 roku powstał także Uniwersytet Muzułmański Nigru, założony przez Konferencję Państw Muzułmańskich. Obecnie Niger posiada cztery uniwersytety[26]. W państwie działa także Nigeryjski Uniwersytet Otwarty ze studiami zaocznymi, korespondencyjnymi i telewizyjnymi[26]. W państwie działają cztery politechniki, 14 instytutów politechnicznych, 6 wyższych szkół medycznych oraz osiem innych wyższych szkół zawodowych[26]. W Nigrze działa sześć instytucji prowadzących badania stosowane i rozwojowe. Głównym sponsorem badań jest rząd Nigru oraz medyczny Francuski Instytut Badań Naukowych na rzecz Wspólnego Rozwoju (Institut Français de Recherches Scientifique pour Développement en Coopération)[26].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ The World Factbook – Central Intelligence Agency [online], www.cia.gov [dostęp 2017-10-05] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-24] (ang.).
  2. ↑ a b c d Dane dotyczące PKB na podstawie szacunków Międzynarodowego Funduszu Walutowego na rok 2023: International Monetary Fund: World Economic Outlook Database, April 2023. [dostęp 2023-05-20]. (ang.).
  3. ↑ Dane dotyczące PKB na podstawie szacunków Międzynarodowego Funduszu Walutowego na rok 2012: International Monetary Fund: World Economic Outlook Database, April 2013. [dostęp 2013-04-24]. (ang.).
  4. ↑ Niger, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2016-01-23].
  5. ↑ a b c d e f g Niger. Warunki naturalne, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2016-01-23].
  6. ↑ a b c d e f g h Niger. Encyklopedia WIEM. [dostęp 2016-01-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-30)]. (pol.).
  7. ↑ a b c d Niger w objęciach powodzi i suszy. twojapogoda.pl. [dostęp 2018-06-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-30)]. (pol.).
  8. ↑ a b c d e f g h i j k l Niger. Historia, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2016-01-23].
  9. ↑ a b Miał być zwycięski marsz, ale końca wojny z Boko Haram nie widać. TVN, 2015-06-21. [dostęp 2016-01-23]. (pol.).
  10. ↑ a b c Szkoły zamknięte. Obawiają się ataku dżihadystów. TVN, 2015-11-06. [dostęp 2016-01-23]. (pol.).
  11. ↑ Zamach stanu w Nigrze stał się faktem. USA apelują o uwolnienie prezydenta [online], Businessinsider, 27 lipca 2023 [dostęp 2023-08-03] (pol.).
  12. ↑ Junty wspierane przez Kreml opuściły afrykańską wspólnotę gospodarczą [online], www.tvp.info [dostęp 2024-02-05] (pol.).
  13. ↑ Niger. Ustrój polityczny, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2016-01-23].
  14. ↑ Niger. Partie polityczne, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2016-01-23].
  15. ↑ Aleksander Olech Bolesław Wójtowicz Rywalizacja o surowce w Sahelu Region konfliktu mocarstw, s. 38. https://www.researchgate.net/publication/365790066_Rywalizacja_o_surowce_w_Sahelu_-_region_konfliktu_mocarstw
  16. ↑ Niger: largest cities and towns and statistics of their population. World Gazetter. [dostęp 2016-01-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-28)].
  17. ↑ List of Least Developed Countries (as of May 2016), https://web.archive.org/web/20170623015529/http://www.un.org/en/development/desa/policy/cdp/ldc/ldc_list.pdf, (01.07.2017).
  18. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Niger. Gospodarka, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2016-01-23].
  19. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Niger [online], The World Factbook [dostęp 2016-01-23] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-24] (ang.).
  20. ↑ Indie mogą się stać najludniejszym krajem świata do 2022 r.. Wirtualna Polska, 2015-07-29. [dostęp 2016-01-23]. (pol.).
  21. ↑ Niger: Full Country Dossier [online], World Christian Database [dostęp 2022-05-08] (ang.).
  22. ↑ a b c d Niger Rosnący wpływ islamu. [online], Open Doors Polska [dostęp 2016-01-23] (pol.).
  23. ↑ Podpalono francuskie centrum kulturalne w Nigrze. Wirtualna Polska, 2015-01-16. [dostęp 2016-01-23]. (pol.).
  24. ↑ a b 45 kościołów podpalono podczas sobotnich zamieszek w Niamey. Wirtualna Polska, 2015-01-19. [dostęp 2016-01-23]. (pol.).
  25. ↑ Niger: wojsko chroni chrześcijan przed atakami [online], deon.pl [dostęp 2016-01-23] (pol.).
  26. ↑ a b c d Niger. Nauka, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2016-01-23].
Państwa Afryki
Państwa
Terytoria zależne
Państwa nieuznawane oraz terytoria autonomiczne
Integralne części państw
położonych poza Afryką

  1. ↑ Państwo to jest klasyfikowane jako proto-państwo(inne języki) albo terytorium separatystyczne.
  2. ↑ Państwo to może być uznawane za państwo separatystyczne ze względu na liczne walki zbrojne w Kabindzie, które cały czas się odbywają po wojnie domowej w Angoli od 2002 roku.
  3. ↑ Państwo to zostało utworzone po wybuchu wojny domowej w Somalii w 1991 roku, odkąd w 1998 roku rozpoczęła się 3-miesięczna krajowa konferencja konstytucyjna w Garoowe.
  4. ↑ Obecnie okupowana przez Maroko.
  5. ↑ Nieuznana niepodległość od Somalii ogłoszona 18 maja 1991.
  6. ↑ Państwo to powstało wskutek połączenia Zanzibaru (jako republika) z kontynentalną Tanganiką w kwietniu 1964 roku, co doprowadziło także do utworzenia Zjednoczonej Republiki Tanzanii.
Dawne kolonie i protektoraty Francji
Ameryka
Afryka
Azja
Australia i Oceania


Zobacz też: Francuskie terytoria zależne, Posiadłości Francji w Ziemi Świętej

Członkostwo w organizacjach międzynarodowych
Unia Afrykańska
Strefa franka CFA
Zachodnioafrykański frank CFA
Środkowoafrykański frank CFA

Światowa Organizacja Handlu (WTO)

Mapa członków WTO

G5 Sahel

Mapa państw grupy

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Niger&oldid=75144158”