Francesco Saverio de Zelada
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
27 sierpnia 1717 |
| Data i miejsce śmierci |
19 grudnia 1801 |
| Miejsce pochówku | |
| Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej | |
| Okres sprawowania |
14 października 1789 – sierpień 1796 |
| Penitencjariusz większy | |
| Okres sprawowania |
8 września 1788–19 grudnia 1801 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia |
28 grudnia 1766 |
| Kreacja kardynalska |
19 kwietnia 1773 |
| Kościół tytularny | |
Francesco Saverio de Zelada (ur. 27 sierpnia 1717 w Rzymie, zm. 19 grudnia 1801 tamże[1]) – włoski kardynał, pochodzenia hiszpańskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Pochodził z rodziny hiszpańskiej, był synem Juana de Zelady i Manueli Rodríguez[1]. Studiował na Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. 23 października 1740 przyjął święcenia kapłańskie[2]. po ukończeniu studiów został referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej i audytorem Kamery Apostolskiej; pracował także w kilku kongregacjach[1]. W 1760 został audytorem Roty Rzymskiej i kanonistą Penitencjarii Apostolskiej a w 1768 – konsultorem Świętego Oficjum[1].
23 grudnia 1766 został wybrany arcybiskupem tytularnym Petry, a pięć dni później przyjął sakrę[2]. 19 kwietnia 1773 został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santi Silvestro e Martino ai Monti[2]. Był zagorzałym wrogiem Towarzystwa Jezusowego i jednym z głównych twórców brewe Dominus ac Redemptor, które zarządziło jego kasatę[1]. Od 15 grudnia 1779 do śmierci był Bibliotekarzem Świętego Kościoła Rzymskiego, a od listopada 1780 do października 1786 był proprefektem Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników (w czasie nieobecności Francesco Carafy)[1]. W 1781 został archiprezbiterem bazyliki laterańskiej[2]. Od 1783 przez roczną kadencję pełnił rolę kamerlinga Kolegium Kardynałów, a od 8 września 1788 do śmierci był wielkim penitencjariuszem[1]. 14 października 1789 został mianowany sekretarzem stanu i pełnił tę funkcję do sierpnia 1796[1]. Kiedy papież Pius VI został wzięty do niewoli do Francji, kardynał Zelada udał się do Toskanii, natomiast rolę penitencjariusza przejął Leonardo Antonelli[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]| Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1551–1644) |
|
|---|---|
| Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1644-1829) |
|
| Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (od 1829) |
|
