Прејди на содржината

Ал Грин

Од Википедија — слободната енциклопедија
Ал Грин
Ал Грин во 2001
Животописни податоци
Родено имеАлберт Леорнес Грин[1]
Роден(а)13 април 1946(1946-04-13) (78 г.)
Форест Сити, Арканзас, САД
Жанрови
Занимања
  • Пејач
  • текстописец
  • свештеник
  • музички продуцент
Инструменти
  • Вокал
  • гитара
Период на активност1967–денес
Издавачи

Ал Грин (англ: Al Green; целосно име: Алберт Леорнес Грин[4] (англ: Albert Leornes Greene); роден на 13 април 1946 г.) ― американски пејач и свештеник. Најпознат е по низата успешни соул песни кои ги објавил во раните 1970-ти, како: „Take Me to the River“, „Tired of Being Alone“, „I'm Still in Love with You“, „Love and Happiness“ и неговата најпозната песна „Let's Stay Together“.[5] Откако неговата девојка извршила самоубиство, Грин станал ракоположен свештеник и се свртел кон госпел музиката. Подоцна се вратил на секуларната музика.[4][6]

Грин бил примен во Куќата на славата на рокенролот во 1995 година. За него во музејот пишувало дека е „еден од најталентираните изведувачи на соул музика“.[5] Тој, исто така, се нарекува и како „Последен од големите соул пејачи“.[7] Грин има освоено 11 Греми награди, меѓу кои и наградата Греми за животно дело. Тој, исто така, ја добил наградата BMI икона и е добитник на Признание од Кенедиевиот центар. Списанието Ролинг Стоун го ставил на 65-то место на нивниот Список од 100 најголеми музичари на сите времиња,[8] и на 14-то место на Списокот од 100 најдобри пејачи.[9]

Ал Грин во Шоуто на Мајк Даглас во 1973 година

Награди и почести

[уреди | уреди извор]

Ал Грин 21 пат бил номиниран за Греми награда, а освоил 11, вклучувајќи ја и наградата Греми за животно дело.[10] Две неговите песни, „Let's Stay Together“ и „Take Me To the River“ се примени во Гремиевата куќа на славата.[11]

Во 1995 година, Грин бил примен во Куќата на славните на рокенролот. Во 2004 година, тој бил примен во Куќата на славата на госпел музиката, а истата година бил примен и во Куќата на славата на текстописците.[12] Исто така во 2004 година, списанието Ролинг Стоун го рангирало на 65-то место на нивната листа од 100 најголеми уметници на сите времиња.[8] На 24 јуни 2009 година, ја добил BET наградата за животно дело.[13]

На 26 август 2004 година, Грин бил одликуван за BMI икона, со што се приклучил на претходно почестените икони меѓу кои биле и легендите на ритам и блуз музиката: Џејмс Браун, Чак Бери, Литл Ричард и Бо Дидли.[14] Грин бил примен во Мичигенската куќа на славата на рокенрол легенди во 2009 година.[15] На 7 декември 2014 година, добил Почести од Кенедиевиот центар.[16]

Дискографија

[уреди | уреди извор]
Студиски албуми
  • Back Up Train (1967)
  • Green Is Blues (1969)
  • Al Green Gets Next to You (1971)
  • Let's Stay Together (1972)
  • I'm Still in Love with You (1972)
  • Call Me (1973)
  • Livin' for You (1973)
  • Al Green Explores Your Mind (1974)
  • Al Green Is Love (1975)
  • Full of Fire (1976)
  • Have a Good Time (1976)
  • The Belle Album (1977)
  • Truth n' Time (1978)
  • The Lord Will Make a Way (1980)
  • Higher Plane (1981)
  • Precious Lord (1982)
  • I'll Rise Again (1983)
  • White Christmas (1983)
  • Trust in God (1984)
  • He Is the Light (1985)
  • Soul Survivor (1987)
  • I Get Joy (1989)
  • Love Is Reality (1992)
  • Don't Look Back (1993)
  • Your Heart's in Good Hands (1995)
  • Feels Like Christmas (2001)
  • I Can't Stop (2003)
  • Everything's OK (2005)
  • Lay It Down (2008)

Наводи

[уреди | уреди извор]
  1. ↑ Грешка во наводот: Погрешна ознака <ref>; нема зададено текст за наводите по име chicagotribune.
  2. ↑ Erlewine, Stephen Thomas (n.d.). „Al Green“. AllMusic. Посетено на July 6, 2021.
  3. ↑ Himes, Geoffrey (December 23, 1992). „Recordings“. The Washington Post. Посетено на July 6, 2021.
  4. ↑ 4,0 4,1 Fountain, John W. (March 1, 1995). „Silent No Longer“. Chicago Tribune. Архивирано од изворникот на June 1, 2013. Посетено на May 25, 2013.
  5. ↑ 5,0 5,1 „Al Green“. Rock and Roll Hall of Fame.
  6. ↑ Празен навод (help)
  7. ↑ Bogdanov, Vladimir (2003). All Music Guide to Soul: The Definitive Guide to R&B and Soul. Hal Leonard Corporation. стр. 285. ISBN 9780879307448. Посетено на April 18, 2014.
  8. ↑ 8,0 8,1 Justin Timberlake. „The Immortals – The Greatest Artists of All Time: 65) Al Green“. Rolling Stone Issue 946. Rolling Stone. Архивирано од изворникот на 2008-02-20. Посетено на 2021-04-28.
  9. ↑ „100 Greatest Singers of All Time“. Rollingstone.com. December 3, 2010. Посетено на October 14, 2018.
  10. ↑ „Al Green“. Recording Academy Grammy Awards. November 23, 2020.
  11. ↑ „Grammy Hall of Fame“. Recording Academy Grammy Awards. October 18, 2010.
  12. ↑ „Al Green Exhibit Home“. Songwriters Hall of Fame. Архивирано од изворникот на February 8, 2014. Посетено на April 18, 2014.
  13. ↑ „Al Green to scoop lifetime gong“. BBC News. BBC. May 16, 2008. Посетено на January 1, 2010.
  14. ↑ „BMI Celebrates Urban Music at 2004 Awards with Top Writers, Producers, Publishers“. Bmi.com. August 26, 2004. Архивирано од изворникот на September 20, 2010. Посетено на October 13, 2010.
  15. ↑ „Michigan Rock and Roll Legends – Al Green“. Michiganrockandrolllegends.com.
  16. ↑ Harris, Paul (September 4, 2014). „Tom Hanks, Lily Tomlin, Sting to Receive Kennedy Center Honors“. Variety.com. Посетено на October 10, 2015.

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]


Нормативна контрола
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Ал_Грин&oldid=5233869“