|
Ta strona zawiera treści z Wikipedii będące na licencji Creative Commons. |
|
Ten artykuł należy przeredagować, aby dopasować go do standardów obowiązujących na Śródziemie Wiki. |
| “ | Miasto Minas Tirith było teraz oblężone, zamknięte w pierścieniu wrogich wojsk. Zewnętrzne szańce pękły. Cały Pelennor znalazł się w ręku napastnika. Grzmiały werble. Od północy i południa Nieprzyjaciel rzucał coraz to nowe pułki do walki pod mury. Olbrzymie bestie Haradu, Mumakile, niby ruchome domy, w czerwonym blasku migotliwych płomieni przesuwały się pomiędzy wieżami oblężniczymi i miotającymi ogień machinami. Wódz Mordoru nie dbał o to, jak walczą jego podwładni i ilu ich zginie. | ” |
— (J. R. R. Tolkien, „Władca Pierścieni” t. III). | ||
Bitwa na polach Pellenoru – bitwa pomiędzy siłami ludzi z Gondoru i Rohanu a armią Saurona. Walczyli tam także niektórzy członkowie Drużyny Pierścienia. Stoczona 15 marca 3019 roku Trzeciej Ery na Polach Pelenoru.
Bitwa na polach Pelennoru[]
Tuż przed świtem, 15 marca Wódz Nazgûli wjechał do Minas Tirith. Wydawało się, że szturm stolicy Gondoru zakończył się pełnym triumfem sił Saurona. Tylko Gandalf Biały odważył się stawić czoła królowi Upiorów Pierścienia. Jednak wojska Mordoru nie zdołały zdobyć Minas Tirith. O pierwszych kurach zabrzmiały rogi nadciągających z odsieczą Gondorowi Rohirrimów, którzy z łatwością wtargnęli na pola Pelennoru, bowiem otaczający je mur, Rammas Echor, został zburzony przez orków. Jeźdźcy Rohanu natarli w trzech grupach.
Śmierć wodzów[]
Na południe od miasta zgromadziły się nietknięte zastępy Mordoru, składające się z Haradrimów. W starciu z nimi, Théodenowi udało się rozbić wrogą konnicę i zabić ich wodza, ale niedługo potem strzała przebiła bok rumaka króla Rohanu, Śnieżnogrzywego, który padł, przygniatając monarchę, przez co ten skonał kilka chwil później. W tym momencie zaatakował wódz Nazgûli, dosiadający skrzydlatej bestii. Rozproszył Gwardię Królewską, jednak i jego dosięgła zguba – w dramatycznym pojedynku księżniczka Éowina, która potajemnie ruszyła na wyprawę, z pomocą hobbita Merry’ego Brandybucka, zabiła Upiora Pierścienia. Wypełniono w ten sposób przepowiednię elfa, Glorfindela.
Kontratak Mordoru[]
Po zgonie Théodena, Éomer przejął dowództwo nad Rohirrimami. Zaskoczony odnalezieniem własnej siostry na polu bitwy i przekonany o jej śmierci, poprowadził Jeźdźców Rohanu do desperackiej szarży na Haradrimów. Potężnym natarciem rozgromił ponownie wrogą jazdę i całkowicie rozbił ich piechotę. Jednak atak ten załamał się na linii olbrzymich mûmakili, wokół których skupili się Południowcy.
Tymczasem z Minas Tirith wyszli do walki w polu żołnierze Gondoru pod dowództwem księcia Imrahila. Piechurzy natarli na oddziały z Minas Morgul zebrane przy południowym murze miasta, natomiast kawaleria ruszyła na odsiecz Rohirrimom. Jednak w tym momencie nadciągnęły z Osgiliath rezerwowe oddziały Mordoru (głównie Easterlingowie i Variagowie) pod dowództwem Gothmoga. Część tych sił ruszyła, aby powstrzymać konnicę Gondorczyków, a reszta okrążyła wraz z Haradrimami Jeźdźców Rohanu, w odległości około mili od nadrzecznej przystani Harlond. W tej sytuacji Éomer zebrał swoich podkomendnych na niewielkim pagórku, gdzie zamierzał bronić się do końca.
Flota z Południa[]
Wtem na Anduinie spostrzeżono flotę, składającą się z kilkunastu okrętów o czarnych żaglach. Wszyscy początkowo sądzili, że to Korsarze z Umbaru, którzy przesądzą o wyniku bitwy na korzyść wojsk Saurona. Jednak wkrótce na jednym ze statków rozwinięto sztandar z godłem królów Gondoru – Białym Drzewem pod Siedmioma Gwiazdami i koroną na czarnym tle. Okazało się, iż na pole bitwy przybywa Aragorn II na czele Szarej Drużyny i sił gondorskich lenników z południowych prowincji. Jego flota przybiła do Harlondu, a żołnierze zeszli z okrętów i zaatakowali Haradrimów od tyłu. Przebili się łatwo przez zaskoczonych nieprzyjaciół do Rohirrimów. Wkrótce połączone wojska Rohanu i Gondoru rozbiły wroga i zaczęły go spychać ku rzece. Batalia jednak trwała długo, aż do wieczora, bowiem większość oddziałów Saurona nie poddała się, tylko walczyła do ostatniego żołnierza. Jedynie garstce niedobitków udało się zbiec do Mordoru.
Po bitwie[]
Batalia na polach Pelennoru, niezwykle dramatyczna w przebiegu, ostatecznie zakończyła się zwycięstwem Rohirrimów i Gondorczyków, którzy okupili je zapewne dużymi stratami. Ocalono jednak od upadku Minas Tirith, a także ziemie położone na zachód od tego miasta. Najpewniej bowiem, gdyby została zdobyta stolica Gondoru, armie Saurona łatwo zalałyby inne regiony. Była to największa bitwa całej Wojny o Pierścień, jak i największa batalia Trzeciej Ery, choć trzeba zaznaczyć, iż nie przesądziła o wyniku tego konfliktu.
Kreacja w adaptacjach[]
W filmie Rohirrimowie pojawiają się na polach Pelennoru w momencie, gdy orkowie dowodzeni przez Gothmoga wchodzą do Minas Tirith, a Gandalf przegrywa starcie z Wodzem Nazgûli. Szarża jeźdźców Théodena rozbija siły Mordoru, jednak w momencie, jak się zdaje, pełnego zwycięstwa, od strony Osgiliath nadciągają Hardrimowie na mûmakilach. Jeźdźcy Rohanu szarżują na nich, lecz ponoszą znaczne straty. Wódz Haradrimów ginie z ręki Eómera. Tymczasem w Minas Tirith żołnierze Gondoru rozpaczliwie bronią się przed wrogami, barykadując się za bramą jednego z wyższych poziomów miasta, a Gandalf z Meriadokiem ratują Faramira. W tym samym czasie, gdy król Théoden próbuje na nowo sformować swoich podkomendnych do walki z Haradrimami, atakuje go Czarnoksiężnik. Monarcha pada przygnieciony swym koniem, jednak w tym momencie Éowina staje do walki z Upiorem i po dłuższej walce zabija go z pomocą Meriadoka. Wtedy też nadciąga flota korsarska, lecz z okrętów, do ataku na zaskoczonych orków ruszają Aragorn, Legolas, Gimli oraz Umarli z Dunharrow. W bitwie ginie Gothmog. Ostatecznie zjawy niszczą wszystkie wrogie oddziały i zostają uwolnione po bitwie.
Przypisy