Ameloblasto
Os ameloblastos son células que están presentes só durante a formación dos dentes, e que depositan o esmalte dentario, que é a capa máis externa e dura do dente.
Os ameloblastos son células que segregan as proteínas do esmalte enamelina e ameloxenina que despois se mineralizarán para formar o esmalte dos dentes, a substancia máis dura do corpo humano.[1] Cada ameloblasto é de aproximadamente 4 micrómetros de diámetro, 40 de lonxitude e teñen sección hexagonal. Son, pois, células moi alongadas. O extremo secretor do ameloblasto acaba nunha proxección similar a unha pirámide de seis lados denominada prolongación ou proceso de Tomes, que está incluída na matriz do esmalte. O ángulo do proceso de Tomes é significativo na orientación dos bastonciños ou prismas de esmalte que se forman. Os núcleos celulares dos ameloblastos son elípticos e situados preto da base, e a maioría das mitocondrias están situadas entre o núcleo e a base da célula, e por riba do núcleo está o aparato de Golgi e o retículo endoplasmático. Na zona do aparato de Golgi e na apical hai numerosos gránulos secretorios cos compoñentes glicoproteicos da matriz do esmalte. Formáronse no aparato de Gogi e diríxense ao proceso de Tomes.[2]
Os ameloblastos derivan do tecido do epitelio oral de orixe ectodérmica. A súa diferenciación ten lugar a partir de preameloblastos como resultado de sinais químicos enviados polas células endomesenquimais da papila dental. Os ameloblastos só se farán completamente funcionais despois de que os odontoblastos formen a primeira capa calcificada de dentina. Enriba desa dentina os ameloblastos depositan capas da matriz do esmalte. A medida que crece a cantidade de esmalte, os ameloblastos vanse retirando. A calcificación da matriz do esmalte comeza na periferia dos bastonciños de esmalte e continúa cara ao seu interior, e cando está completa permanece pouco material orgánico. Os ameloblastos controlan a composición iónica e orgánica do esmalte. Axustan as súas actividades de secreción e resorción para manter unhas condicións favorables para a biomineralización. Cando o grosor e extensión do esmalte é a definitiva, os ameloblastos convértense en células pequenas cuboideas, elaboran a cutícula externa do esmalte e atrófianse.[2]
A liña celular ALC murina é de orixe ameloblástica.[3]
Ciclo de vida dos ameloblastos
[editar | editar a fonte]O ciclo de vida dos ameloblastos consta de seis estadios:
- Estadio morfoxénico.
- Estadio organizador.
- Estadio formativo (secretor) (aparecen os procesos de Tomes)
- Estadio madurativo.
- Estadio protectivo.
- Estadio desmolítico.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Gartner, Leslie P., James L. Hiatt. (2001). Color Textbook of Histology, 2nd Edition. Philadelphia: W.B. Saunders Company. p. 366. ISBN 0-7216-8806-3.
- ↑ 2,0 2,1 D. W. Fawcett. Tratado de Histología. Editorial Interamericana-Mc. Graw Hill. 11ª edición. Páxinas 616-620. ISBN 84-7605-361-4.
- ↑ Takahashi, Satomi; Kawashima, Nobuyuki; Sakamoto, Kei; Nakata, Akira; Kameda, Takashi; Sugiyama, Toshihiro; Katsube, Ken-Ichi; Suda, Hideaki (2007). "Differentiation of an ameloblast-lineage cell line (ALC) is induced by Sonic hedgehog signaling". Biochemical and Biophysical Research Communications 353 (2): 405–11. PMID 17188245. doi:10.1016/j.bbrc.2006.12.053.
