Saltar ao contido

A estrela misteriosa

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

A estrela misteriosa
Título orixinalL'Étoile mystérieuse
Autor/aHergé
OrixeBélxica Bélxica
LinguaFrancés
ColecciónAs aventuras de Tintín
Xénero(s)Aventuras
EditorialCasterman
Data de pub.Seriado: 20 de outubro de 1941 – 21 de maio de 1942
FormatoSeriado en Le Soir, con recompilación en álbum
Páxinas62
ISBNISBN 84-261-2337-6
Precedido porO caranguexo das tenaces de ouro
Seguido porO segredo do alicornio
EditorEditorial Juventud
TraduciónValentín Arias López
Na rede
[ editar datos en Wikidata ]

A estrela misteriosa (francés: L'Étoile mystérieuse) é o décimo álbum de aventuras de As aventuras de Tintín, o famoso personaxe do debuxante e guionista de cómics belga Hergé, e o primeiro en ser publicado directamente en cor. A versión inicial da historieta serializouse a diario en Le Soir, o principal xornal francófono de Bélxica, de outubro de 1941 a maio de 1942 no medio da ocupación alemá de Bélxica durante a segunda guerra mundial, cando Bélxica estaba baixo a ocupación nazi, o que se reflicte no argumento. Como outros álbums da serie ten dúas versións, a primeira realizada en 1942 e a segunda en 1952.

As modificacións introducidas en 1952 suavizan un tanto o aire pronazi do argumento, aínda que tampouco son substanciais: Bohlwinkel segue sendo un apelido xudeu (aínda que menos recoñecible que Blumenstein) e o personaxe segue tendo os trazos que se atribúen aos xudeus na propaganda antisemita: gran nariz, grosos beizos... A historia cónta como o mozo xornalista belga Tintín, viaxa co seu can Milú e o seu amigo o Capitán Haddock a bordo dunha expedición científica ao océano Ártico nunha carreira internacional para atopar un meteorito que caeu á Terra.

Neste álbum o capitán Haddock fai a súa segunda aparición. Se no anterior (O caranguexo das tenaces de ouro) era un alcohólico sen remedio, neste é o presidente da Liga de Mariños Antialcohólicos, aínda que sen moita convicción.

A primeira edición en galego foi en 1988 pola Editorial Juventud con tradución de Valentín Arias López.

A estrela misteriosa foi un éxito comercial e publicouse en forma de libro por Casterman pouco despois da súa conclusión; o primeiro volume de Tintín que se publicou orixinalmente no formato a toda cor de 62 páxinas. Hergé continuou As aventuras de Tintín con O segredo do alicornio, mentres que a serie pasou a ser unha parte definidora da tradición do cómic franco-belga. A estrela misteriosa recibiu unha crítica mixta e foi unha das entregas máis polémicas da serie debido ao retrato antisemita do seu vilán. A historia adaptouse tanto á serie de animación de 1957 Belvision como a serie de animación de 1991, como As aventuras de Tintín de Ellipse e Nelvana.

Sinopse

[editar | editar a fonte]

Tintín observa unha estrela que parece achegarse cada vez máis á Terra. No observatorio, coñece ao profesor Calys, que lle di que se trata dun meteorito que en poucas horas impactará contra o planeta provocando a fin do mundo. Tamén un autoproclamado profeta, Philippulus, predí a fin do mundo. Afortunadamente, os científicos equivocáronse nos cálculos e o meteorito pasa de longo aínda que un fragmento cae no Mar do Norte. Algunhas análises revelan que o meteorito contén un metal descoñecido con estrañas propiedades, que o profesor Calys bautiza como calisteno. Organízase unha expedición para recuperar o fragmento que caeu no mar, cunha tripulación de científicos europeos.

Acompañado por Tintin e Milú, no barco de expedición polar, o Aurora, capitaneado polo amigo de Tintín o capitán Haddock participan un grupo de prestixiosos científicos de todo o mundo.[1] Mentres tanto, tamén partiu outro equipo a bordo da nave de expedición polar Peary, apoiado polo financeiro Mr. Bohlwinkel, por iso, a expedición convértese nunha carreira para desembarcar no meteorito. O día da saída, Bohlwinkel manda un secuaz a poñer un cartucho de dinamita no Aurora, pero Milú logra desactivalo. No Mar do Norte, o Aurora case é abordado por outro dos barcos de Bohlwinkel, pero Haddock logra esquivalo. Outros contratempos prodúcense no porto islandés de Akureyri, cando se lle informa a Haddock que non hai combustible dispoñible. El e Tintín atopan entón un vello amigo seu, o capitán Chester, que revela que hai moito combustible e que a Golden Oil Company (que ten o monopolio do combustible) é propiedade de Bohlwinkel. Os tres derivan entón unha mangueira desde o barco de Chester, o "Sirius", ata o "Aurora", e conseguen enganar a Golden Oil para conseguir o combustible que necesitan.[2]

Preto do Peary, o Aurora recibe unha chamada de socorro doutro barco e altera o seu rumbo para axudalo, pero as indagacións de Tintín dan como resultado que o sinal de socorro é unha tentativa para atrasalos. Retomando a viaxe, interceptan un cable anunciando que a expedición Peary chegou ao meteorito pero aínda non desembarcou. Mentres a tripulación Peary desembarca cara ó meteorito, Tintín usa o hidroavión do Aurora para tirarse en paracaídas sobre o meteorito e plantar a bandeira da expedición. Tintín e Milú acampan no meteorito mentres se reparan os motores do Aurora despois de ter problemas. Ao día seguinte ve ao calisteno creando inmensos cogomelos explosivos, e descobre que o calisteno acelera o crecemento e fai que as cousas sexan moito máis grandes, dun carozo de mazá crece unha grande árbore mentres que un verme se converte nunha enorme bolboreta, Tintín e Milú son ameazados por unha araña xigante que fuxiu da súa caixa de xantar, antes de que chegue o rescate. Un repentino tremor sacode o meteorito ao seu núcleo e afúndese no mar, Tintín e Milú escapan no hidroavión do Aurora cun anaco de calisteno. Entón Bohlwinkel decátase de que se espera que sexa xulgado polos seus delitos. Mentres que o 'Aurora' volve a casa, o capitán Haddock dirixe a nave cara á terra para abastecer non con combustible, senón con whisky.[3]

Historia

[editar | editar a fonte]

Antecedentes

[editar | editar a fonte]
Foto en branco e negro dun hidroavión rodeado de xente
Un hidroavión alemán Arado 196 usado por Hergé como inspiración para o tipo empregado por Tintín no libro

No medio da ocupación alemá de Bélxica durante a segunda guerra mundial, Hergé converteuse no editor fundador de Le Soir Jeunesse, suplemento infantil do principal xornal de Bélxica, Le Soir.[4] [5] [a] O anterior empresario de Hergé, o xornal católico Le Vingtième Siècle (no que tiña a súa orixe As aventuras de Tintín a través do suplemento infantil propio Le Petit Vingtième) recibiu a prohibición das autoridades alemás de continuar publicando,[7] a Le Soir en cambio, se lle permitiu permanecer aberto baixo o control administrativo do goberno militar.[8] Le Soir Jeunesse serializou a maior parte de a illa misteriosa o inmediato antecesor, O caranguexo das tenaces de ouro, pero deixou de publicarse por escaseza de papel en 1941. As aventuras de Tintín trasladouse ao propio Le Soir,[9] [10] onde se concluíu O caranguexo das tenaces de ouro e as catro seguintes aventuras (incluída A estrela misteriosa) serializáronse.[10] [11] [12] [13] [14]

Durante a súa serialización inicial, 'a estrela misteriosa' presenta aos Estados Unidos como antagonistas primarios. Ao explicar isto, Hergé afirmou que a historia xiraba arredor do tema da "rivalidade para o progreso entre Europa e Estados Unidos".[15] Aínda que non lle desagradaban os estadounidenses, sentía un forte desprezo polas grandes corporacións americanas,[16] e exhibira temas antiamericanos en obras anteriores, especialmente en Tintin en América.[17] Durante a serialización de a estrela misteriosa, en decembro de 1941, os Estados Unidos entraron na guerra do lado dos aliados, entrando así en conflito directo con Alemaña.[18] Todos os científicos destacados procedían do Eixe, neutrais, ou países ocupados que poidan ser un reflexo da inclinación política dos anti-aliados.[19] [20] A biografía de Hergé de Harry Thompson afirmou que isto non se debería interpretar como un forte prexuízo anti-aliado, porque os únicos dous estados en Europa que formaron parte dos aliados nese momento eran a Unión Soviética e o Reino Unido, e que os personaxes de Haddock e Chester eran británicos.[16]

Como fixera noutras aventuras de Tintín, que contaban con viaxes marítimas, Hergé tivo coidado de obter o maior número de datos sobre barcos posibles para facer os seus retratos máis realistas. O deseño do Aurora baseouse no RRS William Scoresby, mentres que o do Peary probablemente se basease noutro barco de exploración antártica, o RRS Discovery.[21] O hidroavión no que viaxa a expedición baseouse no alemán Arado 196-A.[22] Hergé, con todo, máis tarde criticou os seus propios esforzos nesta área, dicindo que se o Aurora fora un barco real, probablemente non sería apto para navegar.[23]

A estrela misteriosa compartiu semellanzas argumentais con La Chasse au météore, unha novela de 1908 do escritor francés de ciencia ficción Jules Verne.[24] Como na historia de Hergé, a novela de Verne presenta unha expedición ao Atlántico norte para atopar un fragmento de meteorito que contiña un novo elemento. Nos dous relatos, os equipos de expedición competidores estaban dirixidos por un profesor excéntrico e un banqueiro xudeu. Hergé negou copiar deliberadamente a historia de Verne, dicindo que só lera unha das obras do novelista francés. É posible que a influencia de Verne chegase a través de Jacques Van Melkebeke, amigo e axudante de Hergé, que era un fanático do xénero. [24] O membro da expedición sueca. Eric Björgenskjöld aseméllase fisicamente a unha persoa real: Auguste Piccard, que despois se converteu na inspiración de Hergé para o Profesor Tornasol.[25]

Antisemitismo

[editar | editar a fonte]
"Todo o que fixen foi amosar a un financeiro vilán con aspecto semítico e nome xudeu: Blumenstein, en A estrela misteriosa. Pero iso significa que houbo antisemitismo pola miña parte? Paréceme que en toda a miña panoplia de malos hai de todo tipo, eu mostrei moitos "bandidos" de varias orixes, sen ningún tratamento particular desta ou esa raza ... Sempre contamos historias xudías, historias de Marsella, historias escocesas, pero quen podería prever que as historias xudías terminasen como sabemos agora que o fixeron, nos campos de morte de Treblinka e Auschwitz? "

Baixo control nazi, Le Soir publicaba unha variedade de artigos antisemíticos, chamando a que os xudeus fosen excluídos aínda máis da vida pública e que os describía como inimigos raciais dos belgas.[26] O biógrafo de Hergé Pierre Assouline observou que había unha "correlación notable" entre a natureza antisemita das editoriais de Le Soir e a representación dos xudeus en A estrela misteriosa.[18] Aos poucos meses da publicación da historia aprobouse unha lexislación para recoller e deportar xudeus de Bélxica a campos de concentración nazis.[27] Así, "A estrela misteriosa" reflectía as tendencias da situación política belga naquel momento.[27] Non obstante, a historia non era a primeira vez que Hergé adoptaba tal perspectiva no seu traballo, recentemente proporcionara ilustracións para as "Fábulas" de Robert de Vroyland, varias das cales contiñan estereotipos antisemíticos, que reflectían o racismo en gran parte do libro de Vroyland.[28] Do mesmo xeito, a súa representación do personaxe de Rastapopoulos, que foi introducido en Tintín en América, foi citado como baseado en estereotipos antisemitas.[29]

Cando A estrela misteriosa apareceu en Le Soir, Hergé presentou un gag na que dous xudeus escoitan a noticia profética de que o final do mundo está preto. Frotan as mans con entusiasmo, e un comenta: "Escoitaches, Isaac? O fin do mundo! E se é certo?" O outro responde: "Oe oe, sería unha boa cousa, Salomón! Debo aos meus provedores 50.000 francos, e así non pagaría nada!" Hergé omitiu esta escena na edición recompilada. [30]

Propaganda antisemita e anti-inglesa que se amosaba nunha exposición en Bruxelas en 1941

A personaxe de Blumenstein mostra estereotipos antisemíticos, como ter o nariz bulboso e ser un empresario avaricioso e manipulador.[31] Posteriormente Hergé rexeitou a preocupación por esta caricatura xudía, dicindo: "Ese era o estilo daquela". [18] Na súa valoración dos cómics franco-belgas, Matthew Screech expresou a opinión de que Blumenstein era un estereotipo antiamericano en vez de anti-xudeu.[32] Do mesmo xeito, o periodista e experto en Tintín Michael Farr afirmou que Blumenstein estaba "máis parodiado como financeiro que como xudeu". [33] Pola contra, Lofficier e Lofficier afirmaron que tanto o antiamericanismo como o antisemitismo estaban presentes e que os Estados Unidos e a comunidade xudía internacional eran os "desapiadados opositores" de Tintín.[34] Os apoloxistas e revisionistas nazis como o francés negador do Holocausto Olivier Mathieu usaron A estrela misteriosa como evidencia de que Hergé era un antisemita con simpatías nazis.[35]

Para o especialista en novela gráfica Hugo Frey, as expedicións en competición preséntanse como unha carreira simplista entre o ben e o mal, na que Blumestein mostra os estereotipos dos xudeus defendidos polos defensores da conspiración xudía mundial presentada en obras como a antisemita Protocolos dos anciáns de Sion. Frey escribe que o "nariz grande e bulboso de Blumenstein ... a testa redondeada, o pelo negro e ollos pequenos e brillantes" eran imaxes antisemíticas existentes na década de 1930 e 1940, promovidas por xornalistas como Édouard Drumont, cuxo xornal antisemita con sede en París La Libre Parole influíu en Bruxelas.[36] Segundo Frey, a representación de Blumenstein como fumador de xarutos con sobrepeso reflectía o estereotipo antisemita dos xudeus como poderosos financeiros,[37] mentres suxería que a escena na que Blumenstein entérase que debía ser perseguido polos seus crimes lembra o rodeo contemporáneo de xudeus na Europa nazi.[38] Frey contrasta a complicidade de Hergé cos antisemitas coas accións doutros belgas, como os que enfrontáronse contra os nazis na Université libre de Bruxelles e os que arriscaron a vida para ocultar xudeus. [38]

Publicación

[editar | editar a fonte]

A estrela misteriosa serializouse diariamente en Le Soir desde o 20 de outubro de 1941 ao 21 de maio de 1942 [11] en francés baixo o título L'Étoile mystérieuse (A estrela misteriosa). [39] A anterior aventura de Tintin, O caranguexo das tenaces de ouro, serializárase semanalmente ata a desaparición do suplemento infantil de Le Soir, Le Soir Jeunesse, antes de continuar diariamente no propio diario principal; a serie anterior rematou o día antes de que comezase a estrela misteriosa.[40] A estrela misteriosa foi a primeira aventura de Tintín que se serializou diariamente na súa totalidade.[39] Como ocorreu coas anteriores Aventuras de Tintín, a historia foi posteriormente serializada en Francia no xornal católico Cœurs Vaillants, onde apareceu por primeira vez o 6 de xuño de 1943.[41]

Na páxina 20 do libro publicado, Hergé incluía un cameo dos personaxes Hernández e Fernández e Quick & Flupke.[34] A historia tamén presenta ao capitán Chester, que se menciona en aventuras posteriores, e o profesor Cantonneau, que regresa en As sete bólas de cristal .[42]

O 21 de maio de 1942, a estrela misteriosa concluíu a serialización. Menos dunha semana despois, o goberno de ocupación proclamou que todos os xudeus en Bélxica terían que levar unha insignia amarela na roupa, e en xullo a Gestapo comezou as incursións en edificios de xudeus, seguida de deportacións de xudeus aos campos de concentración nazis e aos campo de exterminio, o que provocou a morte de 32.000 xudeus belgas. Hergé recordou despois: "Vin a moi poucos xudeus coa estrela amarela, pero finalmente vin algúns. Dixéronme que algúns xudeus desapareceran, que viñeran por eles e os deportaran. Non quería crelo."[43]

Os álbums anteriores de 'Tintín' reproducíanse en tiras dos xornais, que aparecían semanalmente nos suplementos do xoves, distribuídas en dúas páxinas de tres filas en cada páxina. A escaseza de guerra reduciu o espazo da franxa a un terzo e máis tarde os suplementos desapareceron por completo, a banda deseñada aparecía a diario no xornal principal como unha tira de catro viñetas. Para a publicación en formato de libro, Casterman insistiu en que Hergé debía adaptarse a un novo formato de álbum de catro paneis de dezaseis páxinas, que daba sesenta e dúas páxinas para a historia máis unha portada. Aínda que o formato reduciu o número de páxinas, mantivo a mesma cantidade de historia reducindo o tamaño das viñetas reproducidas. A medida que avanzaba 'A estrela misteriosa', Hergé cortou e colocou recortes da tira nun libro de exercicios en preparación para os novos deseños.[44] Foi o primeiro volume de As aventuras de Tintin en publicarse orixinalmente no formato a toda cor de 62 páxinas que posteriormente foi o estándar da serie (no lugar de publicarse primeiro en formato serializado de tiras de periódico en branco e negro como se fixera en todas as aventuras anteriores). [45] Casterman publicou o álbum en setembro de 1942. [46] A diferenza dos libros anteriores da serie, debido a que se imprimiu de inmediato a cor, non foi preciso volver a reedebuxalo.[47] As 177 tiras diarias da serialización orixinal non foron suficientes para encher as 62 páxinas que Casterman tiña asignadas, polo que Hergé engadiu grandes paneis, como un panel de media páxina dun telescopio xigante na páxina tres. [33] Hergé quería incluír unha pequena estrela de ouro dentro do "o" de "Étoile" na portada, pero Casterman negouse, considerándoo demasiado caro. [48]

En 1954, Hergé comezou a facer varios cambios na historia para a súa reedición. Consciente da polémica arredor da representación antisemita de Blumenstein, renomeou o personaxe como "Bohlwinkel", adoptando este nome de bollewinkel, un termo dialectal de Bruxelas para unha tenda de confeitería. Máis tarde descubriu que, por coincidencia, Bohlwinkel tamén era un nome xudeu.

Notas

[editar | editar a fonte]
  1. ↑ Le Soir publicado durante a ocupación coñecíse polos belgas como Le Soir volé (Le Soir roubado) xa que publicábase sen o visto e prace dos seus propietarios orixinais, Rossel & Cie, que recuperaron a propiedade despois da liberación.[6]
  1. ↑ Hergé 1961, pp. 1-14.
  2. ↑ Hergé 1961, pp. 15–28.
  3. ↑ Hergé 1961, pp. 29-62.
  4. ↑ Assouline 2009, pp. 70–71; Peeters 2012, pp. 116–118.
  5. ↑ Assouline 2009, p. 72; Peeters 2012, pp. 120–121.
  6. ↑ Assouline 2009, p. 70; Couvreur 2012.
  7. ↑ Assouline 2009, pp. 68–69; Goddin 2009, p. 70; Peeters 2012, p. 114.
  8. ↑ Assouline 2009, pp. 70-71; Peeters 2012, pp. 116–118.
  9. ↑ Lofficier & Lofficier 2002, p. 45.
  10. ↑ 10,0 10,1 Peeters 1989, p. 66; Thompson 1991, p. 102; Lofficier & Lofficier 2002, p. 45; Assouline 2009, p. 78; Peeters 2012, p. 125.
  11. ↑ 11,0 11,1 Lofficier & Lofficier 2002, p. 48; Frey 2008, p. 28; Assouline 2009, p. 80.
  12. ↑ Lofficier & Oficial 2002, p. 52.
  13. ↑ Lofficier & Profesor 2002, p. 52; Goddin 2009, p. 116.
  14. ↑ Thompson 1991, p. 124; Farr 2001, p. 118; Lofficier & Lofficier 2002, p. 55; Assouline 2009, pp. 98–99.
  15. ↑ Peeters 2012, p. 132.
  16. ↑ 16,0 16,1 Thompson 1991, p. 107.
  17. ↑ Lofficier & Lofficier 2002, p. 51.
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 Assouline 2009, p. 81.
  19. ↑ Binick & Delcroix 2014.
  20. ↑ Thompson 1991, p. 107; Farr 2001, p. 100; Lofficier & Lofficier 2002, p. 50.
  21. ↑ Nygård 2013, pp. 120–128.
  22. ↑ Lofficier & Lofficier 2002, p. 50; Farr 2001, p. 100; Peeters 2012, p. 133.
  23. ↑ Thompson 1991, p. 110; Peeters 1989, p. 71.
  24. ↑ 24,0 24,1 Lofficier & Lofficier 2002, p. 49.
  25. ↑ Remy 2012, p. 22.
  26. ↑ Assouline 2009, p. 82; Peeters 2012, p. 134.
  27. ↑ 27,0 27,1 Frey 2008, pp. 28-30.
  28. ↑ Peeters 2012, pp. 131–132.
  29. ↑ Frey 2008, p. 33.
  30. ↑ Lofficier & Lofficier 2002, p. 49; Peeters 2012, p. 133.
  31. ↑ Assouline 2009, p. 81; Peeters 2012, p. 133.
  32. ↑ Screech 2005.
  33. ↑ 33,0 33,1 Farr 2001, p. 100.
  34. ↑ 34,0 34,1 Lofficier & Lofficier 2002, p. 50.
  35. ↑ Lofficier & Lofficier 2002, p. 59.
  36. ↑ Frey 2008, p. 28.
  37. ↑ Frey 2008, p. 29.
  38. ↑ 38,0 38,1 Frey 2008, p. 30.
  39. ↑ 39,0 39,1 Farr 2001, p. 99.
  40. ↑ Farr 2001, p. 99; Goddin 2009, p. 86.
  41. ↑ Lofficier & Lofficier 2002, p. 48.
  42. ↑ Thompson 1991, p. 109; Farr 2001, p. 99; Lofficier & Lofficier 2002, p. 49.
  43. ↑ Peeters 2012, p. 135.
  44. ↑ Taylor 2009.
  45. ↑ Thompson 1991, p. 108; Lofficier & Lofficier 2002, p. 48.
  46. ↑ Lofficier & Lofficier 2002, p. 48; Frey 2008, p. 28.
  47. ↑ Remy 2012, p. 23.
  48. ↑ Assouline 2009, p. 83.

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=A_estrela_misteriosa&oldid=6908825»