The Legend of Zelda: Echoes of Wisdom
Zelda zwaait met haar toverstokje en tovert een Karel ‘echo’ tevoorschijn. Deze kloon kan haar niet tegen vijanden beschermen, maar hopelijk kan het minimaal als krukje dienen om hoger te klimmen. Echter, zijn beste functie is misschien wel het schrijven van een lovende recensie voor Echoes of Wisdom.
De intentie met dit spel was vanaf de onthullingstrailer gelijk duidelijk: een nieuwe 2D-Zelda, maar dan met de creatieve geest en vrijheid van Breath of the Wild en Tears of the Kindgom. Nu ik de hele game heb kunnen doorlopen klopt die stelling inderdaad, maar Echoes of Wisdom maakt ook een compromis met de klassieke Zelda-conventies. Daarbij is het ook nog een soort spirituele sequel op Link’s Awakening.
Maak je geen zorgen als dat alles nog een beetje warrig klinkt, want we gaan elk punt stuk voor stuk uitgebreid bespreken. Het mooie is dus dat er een hoop te zeggen is over Echoes of Wisdom - inclusief een aantal negatieve kanttekeningen.
In de eerste minuten van Echoes of Wisdom speel je gewoon als Link. Sterker nog, het voelt alsof je aan het einde van A Link to the Past zit, want je treft de klassieke zwijn-achtige versie van Ganon. Na een episch gevecht, waarbij Zelda traditioneel toekijkt vanuit haar kristalgevangenis, lijkt Link de winnaar. Plotseling verschijnt er een vreemde scheur in de grond die Hyrule’s held opslokt. Met zijn laatste krachten weet Link nog Zelda te bevrijden, maar dan verdwijnt hij in de duistere scheur.
Nadien blijkt dat overal in Hyrule meer van die mysterieuze scheuren zijn verschenen. De scheuren slokken Hyrule’s bewoners op en af en toe toveren ze zelfs kwaadaardige dubbelgangers tevoorschijn. Chaos dus - en het is aan niemand minder dan Zelda om er iets aan te doen. Het is eindelijk echt haar beurt om aan een legende te werken. Ze krijgt daarbij hulp van een Tri, het nieuwe magische metgezel dat Zelda een toverstaf cadeau geeft.
Nintendo heeft er gelukkig voor gekozen om Zelda andere vaardigheden te geven dan Link. Dat was ongetwijfeld ook een leuke uitdaging voor hun game designers. Zonder Link’s uitgebreide wapenarsenaal moet je de problemen en puzzels die het spel je voorschotelt op een andere manier het hoofd bieden. De centrale spelmechaniek in dit spel zijn dan ook de zogenoemde ‘echoes’.
Zelda kan met haar toverstaf kopietjes van voorwerpen tevoorschijn toveren. Denk aan tafels, bedden, stenen, een trampoline en nog veel meer. Daar blijft het niet bij, want als je een vijand voor het eerst verslaat kun je hun echo leren. Zelda heeft dan blijkbaar al hun ziel ontcijferd. Ze kan vervolgens die echoes oproepen om voor haar te vechten. Hyrule’s prinses is dus niet alleen een tovenares, maar ook een soort necromancer.
De echoes van zowel voorwerpen als vijanden worden gebruikt voor de vele puzzels in het spel. Je kunt bijvoorbeeld bedden stapelen om een brug te maken of stenen oproepen om vijanden te blokkeren.� De echoes van vijanden hebben ook meer functies dan enkel vechten. Met behulp van een vleermuis kan Zelda bijvoorbeeld kort zweven. Je hebt ook een mol die gaten voor je graaft en een spin die een touw voor je maakt. Niet alle echoes zijn even nuttig, maar tijdens het spel leer je er uiteindelijk meer dan honderd. Zelda heeft daardoor te allen tijde absurd veel vaardigheden en opties. Echoes verzamelen is trouwens erg leuk, elke keer dat ik er eentje kreeg kon ik niet wachten om het uit te testen.
Mijn grootste vraag vooraf was of Echoes of Wisdom de speler genoeg uitdaagt om vervolgens ook creatief om te gaan met al die vaardigheden. Het antwoord daarop is helaas geen volmodig “ja” geworden, maar het doet zeker wel meer dan genoeg om zich te onderscheiden. Kort uitgelegd valt de ‘overworld’ een beetje tegen. Je kunt in Echoes of Wisdom de nieuwe versie van Hyrule vanaf het begin bijna helemaal verkennen. Zoals verwacht kun je in deze overworld een hoop upgrades vinden zoals hartstukjes. Het probleem is dat je alle goodies in de overworld kunt krijgen door heel oppervlakkig gebruik te maken van je echoes. Meestal hoef je slechts wat voorwerpen op te stapelen zodat je hoger op kunt komen. Het is overduidelijk een bewuste keuze om de boel simpel te houden in de overworld, maar dat is voor mij een tegenvaller. Het maakt deze Hyrule minder uitdagend en memorabel.
Helaas tref je dit probleem niet alleen in de overworld, maar ook in de nieuwe ‘rift levels’. Zelda kan met behulp van Tri de eerder genoemde mysterieuze scheuren veilig induiken en je komt dan in een nieuwe dimensie terecht. Dat klinkt spannender dan het is, want het oogt meer alsof allerlei elementen van Hyrule door kunstmatige intelligentie willekeurig aan elkaar zijn geplakt. In deze dimensies moet je kort zoeken naar de vriendjes van Tri en dan kunnen ze samen de scheur dichtmaken. Deze levels zijn jammer genoeg ook meestal vrij saai omdat je zelden creatief met je echoes kunt zijn.
Gelukkig maken de dungeons van Echoes of Wisdom alles goed. Dit spel bevat traditionele 2D-Zelda kerkers waarin je tussen allerlei gesloten kamers loopt. Zoals gebruikelijk moet je ook zilveren sleuteltjes vinden en natuurlijk ook de grote boss key. Het grote verschil is dat je geen nieuw wapen vindt waar de puzzels in die dungeon om draaien. In plaats daarvan moet je dus slim allerlei echoes gebruiken om pittige puzzels op te lossen. Dit zijn de momenten waarin de potentie van Echoes of Wisdom echt tot bloei komt.
De dungeons zijn dus erg goed! Daarbij bevat dit spel ook een hoop optionele mini-dungeons en verstopte puzzelkamertjes waar je ook op leuke manieren wordt getest. Echoes of Wisdom is overigens qua structuur ook vrij vergelijkbaar met de klassieke Zelda-games. Niet alle dungeons zijn gelijk beschikbaar, maar je hebt bijna altijd meerdere opties. Sommige vaardigheden en echoes kun je pas vrijspelen als je verder in het hoofdverhaal komt. Zo vrij als de Zelda Switch-games is het dus niet. Dat is trouwens wat mij betreft prima. Echoes of Wisdom bevat dus de creatieve impulsen van de nieuwe games, maar tegelijk omhelst het ook veel aspecten van de oude The Legend of Zelda-formule. Je zou het de gulden middenweg kunnen noemen.
Echoes of Wisdom leent dus ook een beetje van Link’s Awakening. Het zal niemand zijn ontgaan dat het gebruik maakt van de grafische stijl van de recente LA-remake. Persoonlijk vind ik dit speelgoed-achtig uiterlijk prachtig. Echoes of Wisdom bevat daarnaast net als Link’s Awakening een hoop heuze 2D-segmenten. Meestal als je een grot ingaat verandert de camera dus van een vogelperspectief naar een zijperspectief. Dat maakt de puzzels net wat anders en het verleent de game dus van meer variatie.
Het laatste punt dat ik wil aanhalen is dat Echoes of Wisdom verrasend groot is. Je treft hier met gemak het grootste Hyrule dat we in een 2D Zelda-game hebben gezien. De personages zijn ook beter uitgewerkt dan we gewend zijn. Meestal als je de dungeon hebt gedaan ben je klaar met dat gebied, maar in deze game kun je terugkomen voor een hoop leuke nieuwe sidequests. Zelfs na 25 uur ben ik nog niet helemaal klaar met alle optionele content. Het belangrijkste daarbij is dat die content ook daadwerkelijk de moeite waard is om te spelen.
Conclusie:
The Legend of Zelda: Echoes of Wisdom is wederom een voltreffer voor deze glorieuze serie. Foutloos is het niet. De overworld is door een gebrek aan goede puzzels niet zo spannend om te verkennen en er zitten ook een aantal mindere segmentjes in het spel. Die minpunten vallen gelukkig in het niet vergeleken met al het moois dat dit spel biedt: creatieve spelmechanieken, goede dungeons, prachtige graphics en uitzonderlijk veel content. Zelda heeft lang moeten wachten op haar debuut, maar haar legende is net zo mooi geworden als die van Link.
Exclusief voor Nintendo Switch
