Abraham Lincoln
Abraham Lincoln (Hodgenville, Kentucky, AEB, 1809ko otsailaren 12a - Washington, AEB, 1865eko apirilaren 15) politikaria eta abokatua izan zen, Ameriketako Estatu Batuetako hamaseigarren presidentea 1861-1865 artean, kargu hori eskuratu zuen lehenengo errepublikanoa. Ospetsua da Ameriketako Estatu Konfederatuak garaitu ostean nazioaren batasun federala berrezarri zuelako, baita AEBn esklabotza amaiarazi zuelako ere. John Wilkes Boothek erail zuen, antzerki bat ikusten ari zela. Carl Sandburg idazleak sakon aztertu zuen Lincolnen biografia.
Lincoln pobrezian jaio zen Kentuckyko enbor-etxola batean, eta Mendebalde Urrunean hazi zen, Indianan batez ere. Bere burua hezi, eta abokatu egin zen. Whig Alderdiko buru, Illinois Estatuko legegile eta AEBko kongresista bihurtu zen Illinoisko barrutian. 1849an, Springfielden (Illinois) abokatu arrakastatsu izatera itzuli zen. 1854an, Kansas-Nebraska Legeak haserretu zuen, zeinak lurraldeak esklabotzara ireki baitzituen, politikan berriro sartzea eraginez. Laster bihurtu zen Alderdi Errepublikano berriko buruzagi. 1858ko Senatuko kanpainako eztabaidetan, nazio osoko audientziara iritsi zen, Stephen A. Douglasen aurka. Lincoln presidente izateko aurkeztu zen 1860an, Estatu Batuetako iparraldea erabat konbentzitu zuen, garaipena lortuz. Esklabotzaren aldeko Hegoaldeko elementuek bere hautagaitza esklabotzaren mehatxutzat hartu zuten, eta Hegoaldeko estatuak naziotik banantzen hasi ziren. Garai horretan, Ameriketako Estatu Konfederatu sortu berriak Hegoaldeko base militar federalak hartzen hasi ziren. Lincolnek presidentetza hartu eta hilabete pasatxora, indar konfederatuek Fort Sumter eraso zuten, Hego Carolinako AEBko gotorlekua. Bonbardaketaren ostean, Lincolnek indarrak mobilizatu zituen matxinada zapaltzeko eta batasuna berrezartzeko.
Lincoln errepublikano moderatuak, alderdi demokratiko eta errepublikanoetako lagunekin eta aurkariekin alderdi gatazkatsu batean ibili behar izan zuen. Bere aliatuek, gerrako demokratek eta errepublikano erradikalek, Hegoaldeko Konfederatuen aurkako tratu gogorra eskatu zieten. Elkarren arteko etsaitasuna baliatuz, babes politikoa arretaz banatuz eta amerikar herriari dei eginez kudeatu zituen aldeak. Gerraren aurkako demokratek («Copperheads» izenekoek) Lincoln mespretxatzen zuten, eta konfederazioaren aldeko elementu erradikal batzuk haren hilketa planifikatzeraino ere iritsi ziren. Gettysburgeko bere hitzaldia Estatu Batuetako helburu nazionalaren adierazpen handienetako eta eragingarrienetako gisa hartu izan zen. Lincolnek gertutik gainbegiratu zituen gerra-ahaleginaren estrategia eta taktikak, jeneralen hautaketa barne, eta Hegoaldeko merkataritzaren itsas blokeoa ezarri zuen. Maryland eta beste leku batzuetan, habeas corpusa bertan behera utzi zuen, eta britainiarren esku-hartzea saihestu zuen Trent Afera desaktibatuz. 1863an, Emantzipazio Aldarrikapena eman zuen, eta matxinadan zeuden estatuetako esklaboak aske deklaratu zituen. Era berean, Armadari eta Itsas Armadari «pertsona horien askatasuna aitortu eta mantentzeko eta AEBko zerbitzu armatuan jasotzeko» agindu zuen. Lincolnek esklabotza legez kanpo uzteko presio egin zien mugako estatuei, eta AEBko Konstituzioaren Hamahirugarren Zuzenketa bultzatu zuen, zeinak esklabotza deuseztatu baitzuen, delitu baten zigor gisa izan ezik.
Lincolnek hauteskunde berrien bere kanpaina arrakastatsua kudeatu zuen. Gerrak suntsitutako nazioa adiskidetzearen bidez sendatzea bilatu zuen. 1865eko apirilaren 14an, Appomattoxeko errenditze konfederatutik bost egun eskasera, Washingtongo Ford antzokian, bere emazte Maryrekin antzezlan bat ikusten ari zela, John Wilkes Booth konfederatuen aldekoak tiroz jo zuen. Lincoln martiri eta heroi nazional gisa gogoratzen da bere gerra garaiko buruzagitzagatik eta Batasuna zaintzeko eta esklabotza ezabatzeko egindako ahaleginengatik. Lincoln, sarri, Estatu Batuetako historiako presidenterik handien gisa aurkeztu ohi da, bai herri-inkestetan, bai akademikoetan.
Bizitza
[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Abraham Lincoln, Thomas Lincoln eta Nancy Hanks Lincolnen bigarren seme-alaba, 1809ko otsailaren 12an jaio zen, Sinking Spring Farm-eko egur-etxola batean, Hodgenvilletik (Kentucky) gertu[1]. Samuel Lincoln-en ondorengoa zen, 1638an, Hinghametik (Norfolk) bere izen bereko Hinghamera (Massachusetts) emigratu zuen ingeles baten ondorengoa. Gero, familiak mendebaldera migratu zuen, New Jersey, Pennsylvania eta Virginian barrena[2]. Lincoln Virginiako Harrison familiaren ondorengoa ere bazen; bere aitaren aldeko eta izen bereko aitona Abraham Lincoln kapitainak eta Bathsheba emazteak (sortzez Herring) Virginiatik Jefferson konderrira (Kentucky) eraman zuten familia[Oh 1]. Kapitaina indiarren eraso batean hil zuten 1786an[3]. Haren seme-alabek, zortzi urteko Thomas (Abrahamen aita) barne, erasoaren lekuko izan ziren[4][Oh 2]. Gero, Thomasek behin behineko lanetan ibili zen Kentuckyn eta Tennesseen, familia Hardin konderrian (Kentucky), 1800eko hamarkadaren hasieran finkatu aurretik[4].
Lincolnen ama, Nancy Lincoln, Lucy Hanksen alaba dela uste da[6]. Thomas eta Nancy 1806ko ekainaren 12an ezkondu ziren, Washington konderrian, eta Elizabethtownera (Kentucky) joan ziren bizitzera[7]. Hiru seme-alaba izan zituzten: Sarah, Abraham eta Thomas ume zela hil zena[8].
Thomas Lincolnek, Kentuckyn, etxaldeak erosi edo alokatu zituen bere lurrak (200 akre, 81 ha, izan ezik) galdu aurretik jabetza-tituluen inguruko auzietan[9]. 1816an, familia Indianara joan zen bizitzera, non lur-jabetzak eta tituluak fidagarriagoak baitziren[10]. Indiana lurralde askea zen (esklaborik gabekoa), eta ukigabeko gabeko baso batean[11] kokatu ziren, Hurricane Township-en, Perry konderrian (Indiana)[12][Oh 3] 1860an, Lincoln konturatu zen Indianarako familiaren joan-etorria, neurri batean, esklabotzagatik izan zela, baina, batez ere, lur-titulu jabetzaren zailtasunengatik[14].
Kentuckyn eta Indianan, Thomasek nekazari, zurgin eta arotz gisa lan egin zuen[15]. Hainbat alditan, baserriak, abereak eta herri-lursailak izan zituen; zergak ordaintzen zituen; epaimahaietan parte hartu zuen; ondasunak baloratzen zituen, eta eskualdeko patruiletan aritu zen. Thomas eta Nancy bereizitako eliza baptista bateko kideak ziren, alkohola, dantza eta esklabotza debekatzen zituena[16].
Finantza-erronkak gaindituz, Thomasek, 1827an, Indianako 80 akreren (32 ha) titulu argia lortu zuen, Little Pigeon Creek komunitatean bihurtuko zen eremua[17].
Amaren heriotza
[aldatu | aldatu iturburu kodea]1818ko urriaren 5ean, Nancy Lincoln esnearen gaixotasunaren ondorioz hil zen, 11 urteko Sarah utziz etxearen arduraz, bere aita, 9 urteko Abraham anaia eta Nancyren 19 urteko lehengusu umezurtza, Dennis Hanks, barne[18]. Hamar urte geroago, 1828ko urtarrilaren 20an, Sarah hil zen hildako seme bat erditzen ari zela; Gertakariak jota utzi zuen Lincoln [19].
1819ko abenduaren 2an, Thomas, aita, Sarah Bush Johnstonekin ezkondu zen, hiru seme-alaba zituen Elizabethtowneko (Kentucky) alargun bat[20]. Abraham bere amaordearengana hurbildu zen, eta ama deitzen zion[21]. Lincolnek ez zuen gustuko baserriko bizitzarekin lotutako lan gogorra. Bere familiak alferra zela ere esaten zuen, eta nahiago zituen irakurri, zirriborratu, idatzi, zifratu, poesia idatzi, etab[22]. Bere amaordeak aitortu zuen: ez zaio lan fisikoa gustatzen, baina irakurtzea gustatzen zaio[23].
Heziketa eta Illinoiserako aldaketa
[aldatu | aldatu iturburu kodea].png)
Lincoln, neurri handi batean, autodidakta izan zen[24]. Bere eskolatze formala irakasle ibiltarietatik hartu zuen, Kentuckyn eta Indianan bi epe labur barne, (non zazpi urterekin irakurtzen, baina ziurrenik idazten ez zuen ikasi[25]), eta, baserriko lanak zirela-eta, eskolara noizbehinka baino ez zen joaten, 15 urterekin guztira 12 hilabete baino gutxiago[26]. Irakurle amorratu gisa jarraitu zuen, eta bizitza guztian etengabeko ikaskuntzarako interesa mantendu zuen[27]. Familiak, bizilagunek eta eskolako kideek gogoratzen zuten bere irakurketak barne hartzen zutela Jakue Erregearen Biblia, Esoporen Alegiak, John Bunyanen The Pilgrim's Progress, Daniel Defoeren Robinson Crusoe eta The Autobiography of Benjamin Franklin[28]. Autodidakta izan arren, Lincolnek ohorezko tituluak jaso zituen geroago, bizitzan zehar, Columbia Unibertsitateko ohorezko zuzenbide doktoretza titulua barne, 1861eko ekainean[29].
Nerabe zela, Lincolnek etxeko lanen ardura hartu zuen, eta, 21 urte arte, etxetik kanpo lan egiten zituen irabazi guztiak ematen zizkion bere aitari[30]. Lincoln altua, indartsua eta atletikoa zen, eta aizkora erabiltzen trebea zen[31]. Borrokalari aktiboa izan zen bere gaztaroan, eta gaur egun borroka libre gisa ezagutzen den estiloan trebatu zen. 21 urterekin, eskualdeko borroka txapeldun izan zen[32]. Indar eta ausardiaren ospea lortu zuen Clary's Grove Boys izenez ezagutzen zen maltzurren buruzagi ospetsuarekin borroka bat irabazi ostean[33].
1830eko martxoan, esnearen gaixotasunaren beste agerraldi baten beldur, Lincoln familia zabaleko hainbat kide, Abraham barne, mendebaldera joan ziren, Illinoisera, estatu librera, eta Macon konderrian kokatu ziren[34][Oh 4]. Abraham gero eta gehiago aldendu zen Thomasengandik, neurri batean, bere aitaren heziketa ezagatik[36]. 1831n, Thomas eta familiako beste kide batzuk Coles konderriko (Illinois) etxe berri batera joateko prestatzen ari zirenean, Abrahamek bere kabuz jo zuen[37]. New Salem-en (Illinois) egonkortu zen sei urtez[38]. Lincolnek eta lagun batzuek ondasunak, txerri biziak barne, New Orleansera (Louisiana) eraman zituzten txalupaz, eta han esklabotza ikusi zuen lehen aldiz[39].
Ezkontza eta semeak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Espekulazioek diote Lincolnen lehen interes erromantikoa Ann Rutledge izan zela, New Salemera joan zenean ezagutu zuena. Hamarkadak ondoren lekukoek emandako testigantzen arabera, bien arteko amodio baten oroitzapen zehatzik ez zegoela erakutsi zuten[40]. Rutledge 1835eko abuztuaren 25ean hil zen, ziurrenik sukar tifoideak jota; Annen hilobiaren gainean euria erortzearen ideia ezin zuela jasan esanez, Lincoln depresio-pasarte larri batean murgildu zen, eta horrek berarekin maiteminduta egon zelako espekulazioak eragin zituen[41][42][43].
1830eko hamarkadaren hasieran, Kentuckyko Mary Owens ezagutu zuen[44]. 1836ko amaieran, Lincolnek Owensekin adostu zuen berarekin ezkonduko zela New Salemera itzuliz gero. Owens azaro hartan iritsi zen, eta denbora batez gorteatu zuen; hala ere, zalantzak izan zituzten. 1837ko abuztuaren 16an, gutun bat idatzi zion Owensi esanez, harremana amaituz gero ez ziola errua leporatuko; hark ez zuen inoiz erantzun[45].
1839an, Lincolnek Mary Todd ezagutu zuen Springfielden (Illinois), eta hurrengo urtean ezkondu ziren[46]. Robert Smith Todden alaba zen Mary, Lexingtoneko (Kentucky) abokatu eta negozio-gizon aberats batena[47]. 1841eko urtarrilaren 1ean, adostutako ezkontza bertan behera geratu zen Lincolnek eskatuta, baina adiskidetu, eta 1842ko azaroaren 4an ezkondu ziren Maryren arrebaren Springfield jauregian[48]. Larrituta ezkontzarako prestatzen ari zela, nora zihoan galdetu zioten, eta honela erantzun zuen: «Infernura, uste dut»[49]. 1844an, bikoteak etxe bat erosi zuen Springfielden, bere abokatu bulegotik gertu. Mary etxeaz arduratzen zen zerbitzari baten eta senide baten laguntzarekin[50].
Nahiz eta bere lanak maiz etxetik kanpo mantentzen zuen, Lincoln senar txeratsu eta lau semeren aita zen. Zaharrena, Robert Todd Lincoln, 1843an jaio zen, eta heldu arte bizi izan zen seme bakarra izan zen. Edward Baker Lincoln (Eddie), 1846an jaioa, 1850eko otsailaren 1ean hil zen, ziurrenik tuberkulosiak jota. Lincolnen hirugarren semea, «Willie» Lincoln 1850eko abenduaren 21ean jaio zen, eta sukarrak jota hil zen Etxe Zurian, 1862ko otsailaren 20an. Gazteena, Thomas «Tad» Lincoln, 1853ko apirilaren 4an jaio zen, eta bere aita baino gehiago bizi izan zen, baina 18 urterekin hil zen bihotzeko hutsegiteagatik, 1871ko uztailaren 16an[51][53] Lincolni izugarri gustatzen zitzaizkion haurrak[54] eta, berenekin, ez ziren zorroztzat jotzen lincolndarrak[55]. Izan ere, Lincolnen lege-bazkide zen William H. Herndon haserretu egiten zen Lincolnek bere semeak abokatu bulegora eramaten zituenean. Badirudi aita, sarritan, oso murgilduta zegoela bere lanean semeen jokabideaz ohartzeko. Herndonek kontatu zuen: «Askotan sentitu izan dut haien lepo txikiak bihurritu nahi nituela, eta, hala ere, Lincolnekiko errespetuagatik, ahoa ixten nuen. Lincoln ez zen ohartzen bere semeak zer egiten zuten»[56].
Eddie eta Willie semeen heriotzak eragin handiak izan zituen bi gurasoengan. Lincolnek malenkonia pairatzen zuen, gaur egun depresio kliniko gisa ezagutzen dena[57]. Beranduago, Maryk senarra eta semeak galtzearen tentsioarekin borrokatu zuen, eta, 1875ean, Robertek asilo batera eraman zuen denbora batez[58].
Hasierako karrera eta soldadutza garaia
[aldatu | aldatu iturburu kodea]1831 eta 1832 urteetan, Lincolnek New Salemeko (Illinois) denetariko biltegi batean lan egin zuen. 1832an, Illinoisko Ordezkarien Ganberarako hautagaitza deklaratu zuen, baina bere kanpaina eten zuen Black Hawk Gerran Illinoisko Milizian kapitain gisa aritzeko[59]. Lincoln gerra hartatik etxera itzuli zenean, errementari izateko asmoa zuen, baina, horren ordez, 21 urteko William Berryrekin sozietate bat sortu zuen, eta, harekin, New Salemen denetariko biltegi bat erosi zuen kreditu bidez. Bezeroei edariak bakarka saltzeko lizentzia bat behar zenez, Berryk tabernari lizentziak lortu zituen Lincoln eta beretzat, bakoitza 7 dolarretan, eta, 1833an, Lincoln-Berry Biltegi Nagusia taberna ere bihurtu zen. Lizentziadun tabernari gisa, Lincolnek eta Berryk likoreak ere saldu ahal izan zituzten, pinta 12 zentimoren truke. Edari alkoholdun eta janari eskaintza zabala eskaini zuten, besteak beste, eramateko afariak. Baina Berry alkoholiko bihurtu zen; sarritan, mozkorregia zegoen lan egiteko, eta biltegia Lincolnek berak bakarrik zuzentzen zuen[60]. Ekonomia hazten ari zen arren, negozioak arazoak izan, eta zorretan sartu zen; orduan, Lincolnek bere zatia saldu zuen.
Soldadutzatik itzuli ostean egin zuen kanpainako lehen hitzaldian, Lincolnek bere aldeko bat erasoa jasaten ikusi zuen jendearen artean; erasotzailea «lepotik eta galtzen eserlekutik» hartu, eta bota egin zuen[34]. Kanpainan, Lincolnek Sangamon ibaiaren nabigazio hobekuntzak defendatu zituen. Narratzaile gisa, jendetza erakar zezakeen, baina behar besteko hezkuntza formala, lagun indartsuak eta dirua falta zituen, eta, hala, hauteskundeak galdu zituen[61]. Lincoln, 13 hautagaietatik, zortzigarren geratu zen (lau onenak izan ziren aukeratuak), nahiz New Salem barrutian emandako 300 botoetatik 277 jaso zituen[62].
Lincoln New Salemen posta-zuzendari gisa aritu zen, eta, geroago, konderriko topografo gisa, baina irakurketekin gogotsu jarraitu zuen, eta abokatu izatea erabaki zuen[63]. Ohitura zen moduan kokatutako abokatu baten bulegoan ikasi beharrean, Lincolnek lege-testuak John Todd Stuart eta Thomas Drummond abokatuengandik hartu zituen maileguan; liburuak erosi zituen, Blackstone's Commentaries eta Chitty's Pleadings barne, eta zuzenbidea bere kabuz ikasi zuen[63]. Geroago, bere hezkuntza juridikoari buruz esan zuen: «ez nuen inorekin ikasi»[64].
Illinoisko Estatu Legebiltzarra (1834 – 1842)
[aldatu | aldatu iturburu kodea]
1834an, Lincolnen bigarren Estatu-ganbararen kanpainak, oraingoan Whig alderdiko hautagai gisa, arrakasta izan zuen aurkari Whig indartsu baten aurrean[65]. Ondoren, lau agintaldi jarraitu zuten Illinoisko Ordezkarien Ganberan, Sangamon konderriaren ordezkari gisa[66] Illinois eta Michigan kanalaren eraikuntza defendatu zuen, eta, geroago, kanalaren komisarioa izan zen[67]. Lur-jabe zurietatik harago, sufragioa gizonezko zuri guztiei zabaltzeko botoa eman zuen, baina lur askeko jarrera hartu zuen, esklabotzaren zein abolizioaren aurka[68]. 1837an deklaratu zuen: «Esklabotza Erakundea injustizian eta politika txarrean oinarritzen da, baina abolizio-doktrinak aldarrikatzeak bere gaitzak areagotu ohi ditu gutxitu baino»[69]. American Colonization Society Henry Clayren (Liberian esklabo askatuak ezartzearekin batera abolizio programa bat defendatzen zuen) hitzak errepikatzen zituen gain honetan[70].
1836ko irailaren 9an, Illinoisko abokatuen elkartean onartu zuten[71][72], eta Springfieldera joan zen bizitzera. Bertan John T. Stuartekin, Mary Todden lehengusua, abokatutza praktikatzen hasi zen[73]. Lincoln epaiketa borrokalari ikaragarri gisa agertu zen kontra-eztabaidetan eta amaierako argudioetan. Stephen T. Loganekin, hainbat urte bazkidetu zen bikotea eginez, eta, 1844an, William Herndonekin gaztearekin ireki zuen abokatu bulegoa[74].
1838ko urtarrilaren 27an, Abraham Lincolnek, garaian hogeita zortzi urte zituela, bere lehen hitzaldi garrantzitsua eskaini zuen Springfieldeko Lyceumen, Elijah Parish Lovejoy Altoneko egunkariko zuzendariaren erailketaren ostean. Lincolnek ohartarazi zuen Atlantikoz gaindiko erraldoi militar batek ezin izango zuela AEB zapaldu nazio gisa. «Ezin da atzerritik etorri; gure patua suntsipena bada, guk geuk izan behar dugu haren egilea eta bukatzaile», esan zuen Lincolnek[75][76]. Aurretik, 1836ko apirilaren 28an, gizon afro-amerikar errugabe bat, Francis McIntosh, bizirik erre zuten St. Louisen. Zann Gillek deskribatzen du nola bi hilketa horiek kate-erreakzio bat sortu zuten, azkenean Abraham Lincoln presidente izateko hautagaitza izatera bultzatu zuena[77].
AEBko Ordezkarien Ganbera (1847–1849)
[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Bere historiari leial, 1861ean, Lincolnek esan zien lagunei "ildo zaharreko Whig bat zela, Henry Clayren dizipulua"[78]. Bere alderdiak bankaren modernizazio ekonomikoa, barne hobekuntzak finantzatzeko tarifak, trenbideak barne, eta urbanizazioaren alde egiten zuen[79].
1843an, Lincolnek Whigen izendapena bilatu zuen AEBko Ordezkarien Ganberan, Illinoisko 7. barrutiko eserlekurako; John J. Hardinek garaitu zuen, nahiz eta alderdian nagusitu zen Hardin legegintzaldi bakarrera mugatzeko. Lincolnek, 1846an, izendapena lortzeko estrategia ez ezik, hauteskundeak ere irabazi zituen. Illinoisko ordezkaritzan, Whig bakarra izan zen, baina edozein bezain arduratsu hartu zuen parte ia botazio guztietan, eta alderdiaren ildoa betetzen zuten hitzaldiak egin zituen[80]. Posta Bulegoko eta Posta Errepide Batzorderako eta Gerra Departamentuko Gastuen Batzorderako izendatu zuten[81]. Lincolnek Joshua R. Giddingsekin bat egin zuen Columbiako Barrutiko esklabotza deuseztatzeko lege proiektu batean, jabeentzako kalte-ordainarekin, esklabo iheslariak harrapatzeko lege betearazpenarekin eta gaiari buruzko herri bozketa batekin. Whigen laguntza galdu zuenean lege proiektua alboratu zuen[82][83].
Ikuspegi politikoak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Atzerriko eta politika militarrari buruz, Lincolnek Mexiko-AEB gerraren aurka hitz egin zuen, eta James K. Polk presidentearen aintza militarraren nahiari egotzi zion: «odol-zaparradetan altxatzen den ostadar erakargarri hori»[84]. Wilmot Proviso legearen alde egin zuen, Mexikori irabazitako Estatu Batuetako edozein lurraldetan esklabotza debekatzeko porrot egindako proposamena[85].
Lincolnek Polken aurkako jarrera azpimarratu zuen bere Spot Resolutions idatzi eta aurkeztuz. Gerra Mexikoko zalditeriako patruila bat, lurralde gatazkatsuetan, soldadu amerikarrak hiltzearekin hasi zen, eta Polkek azpimarratu zuen Mexikoko soldaduek: «gure lurraldea inbaditu eta gure herrikideen odola gure lurretan isuri dute»[86]. Lincolnek exijitu zion Polki Kongresuari odola isuri zen leku zehatza erakusteko eta leku hori amerikar lurzoruan zegoela frogatzeko[87]. Ebazpena ez zen aintzat hartu, ez Kongresuan, ez eta berripaper nazionaletan, eta Lincolni bere barrutiko laguntza politikoa kostatu zitzaion. Illinoisko egunkari batek, burlati, Spotty Lincoln (puntuaren Lincoln) ezizena eman zion[88]. Geroago, Lincoln damutu zen bere adierazpenetariko batzuengatik, batez ere, gerra egiteko presidentearen botereen aurka egindako erasoa[89].
1846an, Lincolnek Ganberako agintaldi bakarra egiteko konpromisoa hartu zuen. Clayk presidentetza nekez irabaziko zuela konturatuta, 1848ko presidentetzarako hauteskundeetan Zachary Taylor jeneralaren alde egin zuen Whig izendapenerako[90]. Taylorrek irabazi zuen, eta Lincolnek alferrik itxaron zuen Lurralde Bulego Orokorreko Komisario izendatua izatea[91]. Administrazioak Oregon Lurraldeko idazkari edo gobernadore izendapena eskaini zion kontsolamendu gisa[92]. Urruneko lurralde hori demokraten gotorleku bat zen, eta kargua onartzeak bere ibilbide juridiko eta politikoa eten egingo zuen Illinoisen; beraz, uko egin, eta bere abokatu lanari ekin zion berriro ere[93].
Landa abokatua
[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Springfieldeko lanaldian, Lincolnek «landetako abokatu baten aurrera ekar zitzaketen negozio mota guztiak» kudeatu zituen[94]. Urtean bitan, 10 astez jarraian agertzen zen Midstate konderriko auzitegietan; horrek 16 urtez jarraitu zuen[95]. Lincolnek garraio kasuak kudeatu zituen nazioaren mendebaldeko hedapenaren garaian, batez ere, trenbide-zubi berri askoren azpiko ibai-gabarren gatazkak. Ibai-ontziko gizona zenez, Lincolnek, hasiera batean, interes horien alde egin zuen, baina, azkenean, kontratatu zuena ordezkatu zuen[96]. Geroago, zubi-konpainia bat ordezkatu zuen ibai-ontzien konpainia baten aurka, Hurd vs. Rock Island Bridge Company, zubi bat jo ondoren hondoratu zen kanaleko txalupa baten inguruko kasu gogoangarri batean[97]. 1849an, txalupak ur baxuetan mugitzeko flotazio-gailu baten patentea jaso zuen. Ideia ez zen inoiz merkaturatu, baina Lincoln izango zen patente bat zuen presidente bakarra [98].
Lincoln 175 kasutan agertu zen Illinoisko Auzitegi Gorenaren aurrean; abokatu bakarra izan zen 51 kasutan, eta, horietatik, 31 bere aldeko erabakiak eman ziren[99]. 1853tik 1860ra, bere bezero handienetako bat Illinois Central Railroad izan zen[100]. Bere lege ospeak Abe zintzoa ezizena ekarri zion[101].
Lincolnek argudioak aurkeztu zituen James Preston Metzkerren hilketagatik epaitzen ari zen William "Duff" Armstrong defendatuz, 1858ko epaiketa kriminal batean[102]. Kasua ospetsua da Lincolnek lekuko baten sinesgarritasuna zalantzan jartzeko ohar judizial bidez ezarritako egitate bat erabiltzeagatik. Kontrako lekuko batek krimena ilargiaren argipean ikusi zuela deklaratu ondoren, Lincolnek Nekazarien egutegi bat aurkeztu zuen Ilargia angelu baxu batean zegoela erakutsiz, ikusgarritasuna nabarmen murriztuz. Armstrong absolbitua izan zen[102].
Bere presidentetzarako kanpainaren aurretik, Lincolnek bere ospea goratu zuen 1859ko hilketa kasu batean, hirugarren mailako lehengusua zuen Simeon Quinn «Peachy» Harrisonen defentsarekin[Oh 5]; Harrison Lincolnen aurkari politikoaren, Peter Cartwright apezaren, biloba ere bazen[104]. Harrisoni, Greek Crafton hiltzea leporatu zioten, zeinak, bere zauriengatik hilzorian zegoela, Harrison probokatu zuela aitortu baitzion Cartwrighti[105]. Lincolnek, haserre, protesta egin zuen epailearen hasierako erabakia Cartwrightek aitorpenari buruz egindako testigantza entzute onartezin gisa baztertzeagatik. Lincolnek argudiatu zuen testigantza hilzorian egindako deklarazioa zela eta ez zegoela entzute arauaren menpe. Lincoln auzitegiari men ez egitea deklaratu beharrean, espero zen gisa, epaileak, demokrata bera, bere erabakia atzera bota, eta testigantza froga gisa onartu zuen Harrisonen absoluzioa eraginez[102].
Politika errepublikanoa (1854–1860)
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Buruzagi errepublikano gisa agertzea
[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Lurraldeetako esklabotzaren egoerari buruzko eztabaidak ez zuen Hegoalde esklabodunaren eta Iparralde askearen arteko tentsioak arintzea lortu 1850eko Konpromisoaren porrotarekin, gaiari aurre egiteko diseinatutako lege-pakete bat[106]. 1852an, Clayri egindako laudorioan, Lincolnek nabarmendu zuen Clayk erakutsitako emantzipazio mailakatuaren alde eta esklabotzaren auzian bi muturrekiko aurkako jarrera[107]. Esklabotza-eztabaida bereziki latza bihurtu zenez Nebraska eta Kansas lurraldeetan, Stephen A. Douglas Illinoisko senatariak herri-subiranotasuna proposatu zuen konpromiso gisa; neurri horrek lurralde bakoitzeko hautesleei esklabotzaren egoera erabakitzea ahalbidetuko ziokeen. Legeriak iparraldetar asko larritu zituen, zeinak esklabotzaren hedapenaren eragina saihestu nahi baitzuten, baina Douglasen Kansas-Nebraska Legea oso tarte txikiaz onartu zuen Kongresuak, 1854ko maiatzean[108].
Lincolnek ez zuen ekintzari buruzko iritzirik eman Peoriako hitzaldia baino hilabete geroago arte, 1854ko urrian. Orduan, Lincolnek esklabotzaren aurkako jarrera adierazi zuen, presidentetzarako bidean errepikatuko zuena[109]. Kansas Legeak axolagabekeria deklaratua zuela esan zuen: «baina pentsatu behar dudanez, esklabotza hedatzeko benetako gogo ezkutua. Gorrotatu behar dut. Gorroto dut esklabotzaren beraren injustizia izugarriagatik. Gorroto dut gure eredu errepublikanoak munduan duen eragin justua gabetzen duelako...»[110]. Kansas-Nebraska Legearen aurkako Lincolnen erasoek itzularazi zuten bizitza politikora[111].
Nazio mailan, Kansas-Nebraska Legeak eta esklabotzaren arazoa adosteko beste ahalegin batzuek ezin konpon izana banatu zituzten whigtarrek. Bere alderdiaren desagerpenari buruz hausnartuz, Lincolnek 1855ean idatzi zuen: «Uste dut whigtar bat naizela, baina beste batzuek esaten dute whigtarrik ez dagoela eta abolizionista naizela... Egiten dudan gauza bakarra da esklabotzaren hedapenaren aurka egitea»[112]. Alderdi Errepublikano berria esklabotzaren aurkako iparraldeko alderdi gisa eratu zen, Whig Alderdiaren esklabotzaren aurkako hegaletik abiatuta eta barne harturik Lur Askea, Askatasuna eta esklabotzaren aurkako Alderdi Demokratikoko kideak[113], Lincolnek errepublikanoen lehen erreguei aurre egin zien, alderdi berria muturreko abolizionisten plataforma bihurtuko ote zen beldur[114]. Lincolnek Whig alderdia gaztetzeko itxaropena zuen, nahiz eta bere alderdiak Know Nothing mugimendu natibistarekin zuen gero eta hurbiltasun handiagoa deitoratu[115].
1854an, Lincoln, Illinoisko legebiltzarkide hautatu zuten, baina uko egin zion bere eserlekua hartzeari. Urte hartako hauteskundeek Kansas-Nebraska Legearen aurkako oposizio gogorra erakutsi zuten, eta, ondoren, Lincolnek Estatu Batuetako Senaturako hautaketa bilatu zuen[111]. Garai hartan, senatariak estatuko legebiltzarrak hautatzen zituen[116]. Lehen sei bozketetan buru izan ostean, ezin izan zuen gehiengoa lortu. Lincolnek, bere aldekoei, botoa Lyman Trumbulli emateko agindu zien. Trumbull esklabotzaren aurkako demokrata zen, eta, aurreko bozetan, boto gutxi jaso zituen; haren aldekoek, esklabotasunaren aurkako demokratek ere, ez zutela Whig Alderdiko inor babestuko promes egina zuten. Erretiratzeko Lincolnen erabakiak, hala, bere Whig Alderdiaren aldekoek eta Trumbullen esklabotzaren aurkako demokratek batu, eta Joel Aldrich Matteson hautagai demokrata nagusia garaitzeko aukera eman zuen[117].
1856ko kanpaina
[aldatu | aldatu iturburu kodea]1856an Alderdi Errepublikano sortu berriko kide bihurtu zen. Urte horretan bertan, Senaturako bidea eragotzi zion Stephen Douglas demokratak, baina Estatu Batuetan oihartzun handia izan zuten esklabotasuna indarrik gabe uztearen alde erabili zituen argudioek. Gerra zibilaren garaian, gutun-elkartruke oparoa izan zuen Karl Marxekin (Guerra y emancipación liburuan bildutakoa).
Kansasen, konfrontazio politiko bortitzek jarraitu zuten, eta Kansas-Nebraska Legearen aurkako oposizioak sendo jarraitu zuen iparraldean. 1856ko hauteskundeak hurbildu ahala, Lincolnek errepublikanoekin bat egin, eta Bloomingtongo Konbentzioan parte hartu zuen, Illinoisko Alderdi Errepublikanoa formalki ezarri zuena. Konbentzioko plataformak lurraldeetan esklabotza arautzeko Kongresuak zuen eskubidea onartu zuen, eta, Kansas, estatu aske gisa onartzearen alde egin zuen. Lincolnek konbentzioaren azken hitzaldia eman zuen alderdiaren plataforma babestuz eta Batasuna zaintzeko eskatuz[118]. 1856ko ekaineko Nazio Konbentzio Errepublikanoan, Lincolnek presidenteorde gisa aurkezteko babesa jaso bazuen ere, John C. Frémont eta William Dayton zerrendan zeuden, Lincolnek Illinois osoan babestu zuena. Demokratek James Buchanan Estatu idazkari ohia izendatu zuten, eta Know-Nothingsek Millard Fillmore Whig Alderdiko presidente ohia[119]. Buchanan nagusitu zen; William Henry Bissell errepublikanoak Illinoisko gobernadore izateko hauteskundeak irabazi zituen, eta Lincoln Illinoisko errepublikano nagusi bihurtu zen[120][Oh 6].
Dred Scott vs Sandford
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Dred Scott esklaboa zen, eta bere nagusiak, Missouriko Konpromisoaren ondorioz, lurralde aske batera eraman zuen esklabo estatu batetik. Scott, estatu esklabo batera itzulia izan zenean, auzitegi federal bati bere askatasuna eskatu zion. Bere eskaera Dred Scott vs. Sandford epaiketan (1857) ukatua izan zen[Oh 7]. Roger B. Taney Auzitegi Goreneko epaile nagusiak idatzi zuen, bere ustez beltzak ez zirela herritarrak eta ez zutela Konstituzioaren eskubiderik, eta Missouriko Konpromisoa konstituzioaren aurkakoa zela esklaboen jabeen jabetza eskubideak urratzen zituelako. Demokrata askok Dred Scotten aferak lurraldeetako esklabotzaren inguruko gatazka amaituko zuela espero bazuten ere, erabakiak haserre gehiago piztu zuen iparraldean[123]. Lincolnek «Esklaboen Botereari» laguntzeko demokraten konspirazioaren produktua zela salatu zuen[124]. Erabakia Independentzia Adierazpenarekin bat ez zetorrela bat argudiatu zuen; esan zuen: «aita fundatzaileek gizon guztiak alderdi guztietan berdinak ez zirela uste zuten arren, gizon guztiak berdinak zirela eskubide ukaezin batzuetan uste zutela, horien artean bizitza, askatasuna eta zoriontasunaren bilaketa»[125].
Lincoln-Douglas eztabaidak eta Cooper Unionen hitzaldia
[aldatu | aldatu iturburu kodea]1858an, Douglas berriro hauteskundeetarako aurkeztu zen AEBko Senatuan, eta Lincolnek hura garaitzea espero zuen. Alderdiko askok, 1858an, Whig alderdikide ohi bat izendatu behar zela uste zuten, eta Lincolnen 1856ko kanpainak eta Trumbullen laguntzak mesede bat balio izan zioten[126]. Ekialdeko errepublikano batzuek Douglas babestu zuten Lecompton Konstituzioaren aurkako jarreragatik eta Kansas estatu esklabo gisa onartzeagatik[127]. Illinoisko errepublikano asko haserretu zuten ekialdeko interferentzia honek. Illinoisko errepublikanoek Senaturako hautagaia adosteko konbentzioa egin zuten lehenengo aldiz, eta Lincolnek irabazi zuen izendapena oposizio gutxirekin[128].
Lincolnek ilusio eta gogo handiz onartu zuen izendapena. Bere izendapenaren ondoren, «Erdibitutako Etxearen Diskurtsoa» eman zuen, Bibliako Mk 3:25 erreferentziaz: «Bere buruaren aurka erdibitutako etxe batek ezin du iraun. Uste dut gobernu honek ezin duela iraunkorki erdi esklabo eta erdi libre izan. Ez dut espero Batasuna desegingo denik —ez dut espero etxea eroriko denik—, baina espero dut zatitzeari utziko diola. Dena izango da gauza bat, edo bestea»[129]. Diskurtsoak desadostasun arriskuaren irudi zorrotza sortu zuen[130]. Ondoren, Illinoisko legebiltzarraren hautaketa zetorren, eta horrek Lincoln edo Douglas hautatuko zituen[131]. Lincolnen izendapenaren berri eman zitzaionean, Douglasek adierazi zuen: «Lincoln alderdiko gizon indartsua da..., eta garaitzen badut, nire garaipena nekez lortua izango da»[132].
Senatuko kanpainak zazpi eztabaida izan zituen Lincoln eta Douglasen artean. Horiek Estatu Batuetako historiako eztabaida politiko ospetsuenak izan ziren; boxeo-borroka baten antzeko giroa zuten, eta milaka pertsona biltzen zituzten[133]. Pertsonaia nagusiek kontraste nabarmena zuten, bai fisikoki, bai politikoki. Lincolnek ohartarazi zuen esklabotzaren botereak errepublikanismoaren balioak mehatxatzen zituela, eta Douglasi leporatu zion Aita Sortzaileen premisa: «gizon guztiak berdin sortzen direla» desitxuratu zuela. Bere Freeport Doctrine-n, Douglasek argudiatu zuen, Dred Scott auzia egon arren (berak onartzen zuena[134]), tokiko kolonoek, herri subiranotasunaren doktrinaren pean, libre izan behar zutela esklabotza beren lurraldean baimendu ala ez aukeratzeko, eta Lincolni abolizionistekin bat egin izana leporatu zion[135]. Lincolnen argudioak tonu morala hartu zuen, Douglasek esklabotza sustatzeko konspirazio bat irudikatzen zuela esan baitzuen. Douglasen argudioak izaera juridikoagoa zuen, Lincoln Dred Scott erabakian erabilitako AEBko Auzitegi Gorenaren agintea desafiatzen ari zela esanez[136].
Nahiz eta hautagai errepublikanoek boto herrikoi gehiago lortu, demokratek eserleku gehiago lortu zituzten, eta legebiltzarrak berriro hautatu zuen Douglas. Hala ere, Lincolnen gai artikulazioak presentzia politiko nazionala eman zion[137]. 1859ko maiatzean, Lincolnek Illinois Staats-Anzeiger erosi zuen, etengabe babesten zuen aleman hizkuntzako egunkaria; Estatuko 130.000 alemaniar-estatubatuar gehienek demokraten alde bozkatu zuten, baina alemanezko egunkariak errepublikanoen babesa mobilizatu zuen[138]. 1858ko hauteskundeen ostean, egunkariek maiz aipatzen zuten Lincoln hautagai errepublikano potentzial gisa, William H. Seward, Salmon P. Chase]], Edward Bates eta Simon Cameronen aurka. Lincoln ezaguna zen mendebaldeko erdialdean, ez zuen babesik ipar-ekialdean, eta ez zuen garbi kargua bilatu ala ez[139]. 1860ko urtarrilean, Lincolnek aliatu politiko talde bati esan zion presidentetzarako izendapena onartuko zuela proposatuz gero, eta, hurrengo hilabeteetan, tokiko hainbat egunkarik bere hautagaitza bultzatu zuten[140].
Hurrengo hilabeteetan, Lincoln nekaezina izan zen, ia berrogeita hamar hitzaldi egin zituen kanpainaren ibilbidean. Bere erretorikaren kalitate eta sinpletasunagatik, azkar bihurtu zen Alderdi Errepublikanoaren txapeldun. Hala ere, Estatu Batuetako Mendebalde Ertainean laguntza izugarria izan arren, ekialdean ez zen hain estimatua izan. Horace Greeleyk, New York Tribune-ko editoreak, garai hartan oso balakaria ez zen idatzi bat argitaratu zuen Lincolnek esklabotzari buruz zuen jarrera konprometituaren eta gortearen Dred Scott-en epaia auzitan jartzeko gogorik ezari buruz, eta bere aurkari politikoek berehala erabili zuten haren aurka[141][142].
1860ko otsailaren 27an, New Yorkeko errepublikano boteretsuek Cooper Unionen hitzaldi bat ematera gonbidatu zuten Lincoln, non argudiatu zuen Estatu Batuetako Aita Sortzaileek herri subiranotasunaren erabilera txikia zutela eta esklabotza mugatu nahi izan zutela behin eta berriz. Moralak esklabotzaren aurkako oposizioa behar zuela azpimarratu zuen, eta baztertu zuen «zuzenaren eta gaizkiaren arteko erdibideren bat bilatzea»[143]. Ikusleen artean, asko baldar eta itsusi ere agertzen zela pentsatu zuten[144]. Baina Lincolnek lidergo intelektuala erakutsi zuen, eta horrek eztabaidaren erdian jarri zuen. Noah Brooks kazetariak esan zuen: «Inoiz, inork ez zuen halako inpresiorik egin New Yorkeko entzuleei egindako lehen agerpenean»[145].
David Herbert Donald historialariak diskurtsoa «iragarri gabeko presidentetzarako hautagai baten mugimendu politiko bikaina zela deskribatu zuen. Seward-en jaioterrian agertuz, Chaseri leial zen talde batek bultzatuta, Lincolnek, maltzurki, ez zuen erreferentziarik egin izendapenerako aurkari errepublikano horietako bati ere»[146]. Bere asmoei buruzko galdeketa bati erantzunez, Lincolnek esan zuen: «Gustua nire ahoan dago pixka bat»[147].
Presidentetzarako 1860ko hauteskundeak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]
1960ko hauteskunde presidentzialetara aurkezteko asmoz, 1860ko maiatzaren 9tik 10era, Illinois Estatuko Errepublikanoen Konbentzioa ospatu zen, Decaturren[148]. Lincolnen jarraitzaileek David Davis, Norman Judd, Leonard Swett eta Jesse DuBoisek zuzendutako kanpaina-talde bat antolatu zuten, eta Lincolnek bere lehen babesa jaso zuen[149]. Bere mugako kondaira apaindua baliatuz (lurrak garbitu eta hesi-errailak zatitu), Lincolnen aldekoek trenbideko hautagaia gaitzizena hartu zuten[150]. 1860an, Lincolnek bere burua honela deskribatu zuen: «Ia sei oin eta lau hazbeteko altuera daukat; haragi makurra, ehun eta laurogei librako pisua dut, batez beste; azal iluna, ile beltz lodia eta begi grisak»[151]. Michael Martinezek Lincolnen irudi eraginkorrari buruz idatzi zuen bere kanpainan. Batzuetan, Rail Splitter egiati gisa aurkezten zen, eta, beste batzuetan, Honest Abe-a zen, leundu gabea baina fidagarria[152].
Maiatzaren 18an, Chicagoko Errepublikanoen Konbentzio Nazionalean, Lincolnek hirugarren bozketan irabazi zuen izendapena, Seward eta Chase hautagaiei irabaziz. Hannibal Hamlin, demokrata ohia, Mainekoa, presidenteorde izendatu zuten zerrenda orekatzeko. Lincolnen arrakasta bere kanpaina-taldearen, esklabotzaren auzian moderatu gisa zuen ospearen eta barne-hobekuntzaren eta tarifaren aldeko jarrera sendoaren mende egon zen[153]. Pennsylvaniak jarri zuen goian, estatuaren interes sendoez gidatuta, zeinak lasaitu baitziren tasei emandako bermeagatik[154]. Lincolnen kanpainaren kudeatzaileak ordezkaritza horretan zentratu ziren Lincolnen agindua betez: «Ez egin lotuko nauen kontraturik»"[155].
Esklabotza Botereak gobernu nazionala estutu zuen heinean, errepublikano gehienek ados zeuden Lincolnekin kaltetutako aldea iparraldea zela. 1850eko hamarkadan zehar, Lincolnek zalantzan jarri zuen gerra zibilaren aurreikuspenak, eta bere hautaketak sezesioa bultzatuko zuelako aldarrikapenak baztertu egin zituzten haren aldekoek[156]. Iparraldeko demokratek Douglas hautatu zutenean hautagai gisa, hamaika estatu esklaboetako ordezkariak atera egin ziren konbentzio demokratikotik; Douglasek herri subiranotasunari buruz zuen jarreraren aurka egin zuten, eta John C. Breckinridge, garaiko presidenteordea, hautatu zuten hautagai gisa[157]. Whigs eta Know Nothing alderdietako kide ohien talde batek Batasun Konstituzionalaren Alderdia sortu zuen, eta Tennesseeko John Bell izendatu zuten. Lincoln eta Douglas iparraldeko bozengatik lehiatu ziren, eta Bell eta Breckinridgek batez ere hegoaldean aurkitu zuten laguntza[126].
Errepublikanoen konbentzioaren aurretik, Lincolnen kanpaina nazio mailako gazte erakunde bat lantzen hasi zen, Wide Awakes, zeina herri osoko laguntza sortzeko erabili baitzuen hautesleen izena emateko bilketak burutzeko, hautesle berriek eta hautesle gazteek alderdi berrien alde egiteko joera zutelakoan[158]. Iparraldeko estatuetako jendeak bazekien Hegoaldeko estatuek Lincolnen aurka bozkatuko zutela, eta Lincolnen aldekoak bildu zituzten[159].
Douglasek eta gainerako hautagaiek kanpaina egin zuten bitartean, Lincolnek, Alderdi Errepublikanoaren ilusioan oinarrituz, ez zuen hitzaldirik eman. Alderdiak Iparraldean gehiengoak sortu zituen buruz-buruko lana egin zuen, eta kanpainako kartel, eskuorri eta egunkarietako editorial ugari egin zituen. Hizlari errepublikanoek alderdien plataforman zentratu ziren lehenik, eta, bigarrenean, Lincolnen bizitzaren historian, bere haurtzaroko pobrezia azpimarratuz. Helburua zen lan librearen boterea erakustea eta, bere ahaleginei esker, baserritar-mutiko arrunt bat gailurrera irits zitekeela[160]. Alderdi Errepublikanoaren kanpainako literatura ekoizpenak oposizio bateratua itzali zuen; Chicago Tribuneko idazle batek Lincolnen bizitza zehazten zuen liburuxka bat argitaratu zuen, eta 100.000-200.000 ale artean saldu zituen[161]. Agerraldi publikorik egin ez bazuen ere, askok ahalegindu ziren bisitatzen eta idazten. Hauteskundeei begira, bulego bat hartu zuen Illinois estatuko kapitolioan, arreta-fluxuari aurre egiteko. John George Nicolay ere kontratatu zuen bere idazkari pertsonal gisa, eta kargu horretan jarraituko zuen lehendakaritzan ere[162].
1860ko azaroaren 6an, Lincoln Ameriketako Estatu Batuetako 16. presidente aukeratu zuten. Lehen presidente errepublikanoa izan zen, eta bere garaipena Iparraldean eta Mendebaldean emandako laguntzari esker izan zen erabat. Hegoaldeko 15 esklabotzaren aldeko estatuetatik 10etan ez zen botorik eman haren alde, eta, Hegoaldeko estatu guztietan, 996 konderrietatik bi bakarrik irabazi zituen, Gerra Zibila iragarriz[163][164]. Lincolnek 1.866.452 boto jaso zituen, lau hautetsiko lasterketa batean guztizkoaren % 39,8; Iparraldeko estatu libreetan, baita Kalifornian eta Oregonen ere, irabazi zuen[165]. Hauteskunde Kolegioan lortu zuen garaipena erabakigarria izan zen: Lincolnek 180 boto lortu zituen, eta aurkariek 123 lortu zituzten[166].
Presidentetza (1861–1865)
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Sezesioa eta kargu-hartzea
[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Hegoaldea haserre zegoen Lincolnen garaipenarekin, eta, erantzun gisa, sezesionistek, 1861eko martxoan kargua hartu aurretik, Batasuna uzteko planak egin zituzten[168]. 1860ko abenduaren 20an, Hego Carolinak lidergoa hartu zuen sezesio ordenantza bat onartuz; 1861eko otsailaren 1erako, Florida, Mississippi, Alabama, Georgia, Louisiana eta Texas jarraitu zioten[169]. Estatu horietako seik nazio burujabetzat jo zuten, Ameriketako Estatu Konfederatuak, eta konstituzio bat onartu zuten[170]. Goi Hegoaldeko eta mugako estatuek (Delaware, Maryland, Virginia, Ipar Carolina, Tennessee, Kentucky, Missouri eta Arkansas) deialdi sezesionistari uko egin zioten hasieran[171]. Buchanan presidenteak eta Lincoln presidente hautatuak Konfederazioa aitortzeari uko egin zioten, sezesioa legez kanpokotzat joz[172]. Konfederazioak Jefferson Davis hautatu zuen behin-behineko presidente gisa, 1861eko otsailaren 9an[173].
Adostasunera iristeko saiakerak egin ziren, baina Lincolnek eta errepublikanoek proposatutako Crittenden Konpromisoa baztertu zuten lurraldeetan Lur Askearen Alderdiaren plataformaren aurkakoa zelako[174]. Lincolnek esan zuen: «Heriotza jasango dut baimena eman baino lehen... Konstituzio-eskubide bat dugun gobernu honen jabe izateko pribilegioa erosteko itxura duen edozein kontzesio edo konpromisori»[175].
Lincolnek Konstituzioaren Corwin Zuzenketa onartu zuen, zeina Kongresuak onartu eta Lincolnek kargua hartzen zuenean estatuek berresteko zain baitzegoen. Porrotera kondenatutako zuzenketa hark esklabotza babesten zuen jada existitzen zen estatuetan[176]. 1861eko martxoaren 4an, bere lehen kargu-hartze hitzaldian, Lincolnek esan zuen: «Orain lege konstituzional inplizitua den xedapen hori, ez dut inolako eragozpenik berariaz eta ezeztaezina izan dadin»[177]. Gerra baino aste batzuk lehenago, Lincolnek gutun bat bidali zien gobernadore guztiei, Kongresuak Konstituzioa aldatzeko ebazpen bateratu bat onartu zuela jakinaraziz[178].
1861eko otsailaren 11n, Lincolnek agur-hitz bereziki hunkigarria eman zuen Springfield uzterakoan; ez zen gehiago Springfieldera bizirik itzuliko[179][180]. Lincolnek ekialderantz bidaiatu zuen tren berezi batean. Trama sezesionistak zirela eta, aurrekaririk gabeko arreta eman zieten berari eta bere trenari segurtasunari zegokiola. Bere kargu-hartze bidean, Lincolnek Iparraldeko jendetza eta legebiltzarkideei zuzendu zitzaien[181]. Presidente hautetsiak ustezko hiltzaileei ihes egin zien Baltimoren. 1861eko otsailaren 23an, mozorrotuta iritsi zen Washingtonera, non guardia militar handien mendean jarri zuten[182]. Lincolnek bere kargu-hartze hitzaldia Hegoaldeari zuzendu zion, berriro ere esanez ez zuela hegoaldeko estatuetan esklabotza ezabatzeko asmorik:
| « | Badirudi Hegoaldeko Estatuetako jendearen artean beldurra zegoela, Administrazio errepublikano bat sartzean, haien ondasunak eta haien bakea eta segurtasun pertsonala arriskuan jarriko zirela. Inoiz ez da izan arrazoirik beldur hori atzematerako. Izan ere, denbora guztian, kontrako frogarik zabalena izan da, eta haren ikuskapenerako zabalik egon da. Orain zuri zuzentzen zaizunaren argitaratutako ia hitzaldi guztietan aurkitzen da. Hitzaldi horietako bat aipatzen dut esaten dudanean: «Ez daukat zuzeneko edo zeharkako helbururik oztopatzeko esklabotza-erakundea dagoen estatuetan. Uste dut ez dudala horretarako legezko eskubiderik, eta ez daukat horretarako intentziorik». | » |
Lincolnek esklabotzaren hedapena debekatzeko bere planak aipatu zituen Ipar eta Hegoaren arteko gatazkaren iturri nagusi gisa, esanez: «Gure herrialdeko parte batek uste du esklabotza zuzena dela eta hedatu behar dela, eta besteak, berriz, gaizki dagoela eta ez litzatekeela zabaldu behar. Hori da eztabaida garrantzitsu bakarra». Lehendakariak Hegoaldeko herriari dei eginez amaitu zuen hitzaldia: «Ez gara etsaiak, lagunak baizik. Ez dugu etsai izan behar... Oroimenaren akorde mistikoek, gudu-zelai guztietatik, eta abertzale hilobi orotatik, bihotz bizi eta sutondo guztietara zabaltzen direnak lurralde zabal honetan zehar, oraindik ere puztuko dute Batasunaren abesbatza berriro ukitzen dutenean, ziur aski berriro ukituak izango baitira gure izaerako aingeru hoberenengandik»[185]. 1861eko Bake Konferentziaren porrotak legegintza-konpromisoa ezinezkoa zela adierazi zuen. 1861eko martxorako, matxinadako buruzagirik ez zuen Batasunean berriro sartzea proposatu inongo baldintzapean. Bitartean, Lincoln eta buruzagi errepublikanoek ezin zela Batasunaren desegitea onartu adostu zuten[186]. Bere bigarren kargu-hartze hitzaldian, Lincolnek garai hartako egoerari erreparatu zion, eta esan zuen: «Bi alderdiek gerra baztertzen dute, baina bietako batek gerra egingo luke Nazioa bizirik irauten utzi beharrean, eta besteak gerra onartuko luke hiltzen utzi beharrean, eta gerra etorri zen».
Gerra zibila
[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Robert Anderson maiorrak, Charlestonen (Hego Carolina) Batasunaren Fort Sumterreko komandanteak, hornidura eskaera bat bidali zuen Washingtonera, eta Lincolnen eskaera hori betetzeko agindua gerra ekintza gisa ikusi zuten sezesionistek. 1861eko apirilaren 12an, indar konfederatuek Batasuneko tropen aurka tiro egin zuten Fort Sumterren, eta borrokari ekin zioten. Allan Nevins historialariak argudiatu zuen Lincoln kargu-hartu berriak hiru kalkulu oker egin zituela: «krisiaren larritasuna gutxiestea, Hegoaldeko sentimendu unionistaren indarra handitzea eta Hegoaldeko Unionisten inbasio baten aurkako oposizioa alde batera uztea»[187].
William Tecumseh Shermanek Lincolnekin hitz egin zuen kargu-hartze astean, eta, zoritxarrez, etsita gelditu zen «herrialdea sumendi batean lo egiten ari zela» eta Hegoaldea gerrarako prestatzen ari zela konturatu ez izanagatik[188]. Donaldek ondorioztatzen du: «Kargu-hartzearen eta Fort Sumterren tiroketaren arteko hilabeteetan, talka saihesteko behin eta berriz egindako ahaleginek erakutsi zuten anaien arteko odola isurtzeko lehena ez izateko promesa bete zuela. Baina gotorlekuak ez zituela utziko ere zin egin zuen. Jarrera kontraesankor horien ebazpen bakarra zen lehen tiroa konfederatuak botatzea; horixe egin zuten»[189].
Apirilaren 15ean, Lincolnek dei egin zien estatuei guztira 75.000 boluntario tropa bidaltzeko gotorlekuak berreskuratzeko, Washington babesteko eta «Batasuna zaintzeko», zeina, bere ustez, estatuak banandu ziren arren oso-osorik jarraitzen baitzuen. Dei horrek aldea hautatzera behartu zituen estatuak. Virginia banandu egin zen, eta Richmond, Batasuneko lerroen aurrean egon arren, hiriburu konfederatu gisa izendatzearekin saritua izan zen. Hurrengo bi hilabeteetan, Ipar Carolina, Tennessee eta Arkansasek jarraitu zioten. Sezesio-sentimendua sendoa zen Missourin eta Marylanden, baina ez zen nagusitu; Kentucky neutral geratu zen[190]. Fort Sumterren erasoak Mason-Dixon lerroaren iparraldean bildu zituen Batasunekoak, nazioa defendatzeko.
Estatuek Batasuneko erregimentuak hegoaldera bidali zituzten bitartean, apirilaren 19an, trenbide-loturen kontrola zuen Baltimoreko jendailak trenez aldatzen ari ziren Batasuneko tropak eraso zituzten. Geroago, bertako buruzagien taldeek hiribururako trenbide-zubi kritikoak erre zituzten, eta Armadak erantzun zuen Marylandeko funtzionarioak atxilotuz. Lincolnek habeas corpus bitartekoa bertan behera utzi zuen Washingtonera iristen saiatzen ziren tropak babesteko ahaleginean[191]. John Merrymanek, Marylandeko funtzionario batek, Batasuneko tropen mugimenduak oztopatzen zituena, habeas corpus bitartekoa emateko eskaera egin zion Roger B. Taney Auzitegi Goreneko epaile buruari. Ekainean, Ex parte Merrymanen, Taneyk, Auzitegi Gorenaren izenean ez ebaztean[192], idatzia eman zuen, ustez hura eteteko Konstituzioaren I. artikuluak, 9. atalak Kongresua soilik baimentzen zuela eta ez presidentea. Baina Lincolnek eteteko politikarekin jarraitu zuen zenbait eremutan[193][194].
Batasunaren estrategia militarra
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Lincolnek gerraren kontrol exekutiboa hartu zuen, eta Batasunaren estrategia militarra moldatu zuen. Komandante nagusi gisa aurrekaririk gabeko agintea erabiliz erantzun zion krisi politiko eta militarrari. Bere gerra-eskumenak zabaldu zituen; Konfederazioko portuei blokeoa ezarri zien; funtsak banatu zituen Kongresuak esleitu aurretik; habeas corpusa bertan behera utzi zuen, eta ustezko konfederatuen aldeko milaka zale atxilotu, eta espetxeratu zituen. Lincolnek Kongresuaren eta iparraldeko publikoaren laguntza lortu zuen ekintza horiengatik. Lincolnek Batasunaren sinpatiak ere indartu behar izan zituen mugako estatu esklaboetan eta gerra nazioarteko gatazka bihur ez zedin[195].
Hasiera-hasieratik argi zegoen aldebikoen laguntza ezinbestekoa zela arrakastarako eta edozein konpromisok korridorearen bi aldeetako bandoak aldentzen zituela, hala nola errepublikanoak eta demokratak aginte karguetarako izendatzea. Burugorriek (Copperheads) Lincoln kritikatu zuten esklabotzaren alorrean amore ez emateagatik. Errepublikano erradikalek kritikatu zuten astiroegi ibili zela esklabotza deuseztatzean[196]. 1861eko abuztuaren 6an, Lincolnek Konfiskazio Legea sinatu zuen, zeinak konfederatuei laguntzeko erabiltzen ziren esklaboak konfiskatzeko eta askatzeko prozedura judizialak baimentzen baitzituen. Legeak eragin praktiko gutxi izan zuen, baina esklabotza ezabatzearen aldeko sostengu politikoa adierazi zuen[197].
1861eko abuztuan, John C. Frémont jeneralak, 1856ko presidentetzarako hautagai errepublikanoak, ediktu martzial bat eman zuen, Washingtoni kontsultatu gabe, matxinoen esklaboak askatzeko. Lincolnek legez kanpoko aldarrikapena bertan behera utzi zuen motibazio politikoa eta behar militarra ez zuelako[198]. Ondorioz, Maryland, Kentucky eta Missouriko Batasuneko izen-emateak 40.000 baino gehiago gehitu ziren[199].
Nazioartean, Lincolnek aurrea hartu nahi zion Konfederazioaren aldeko atzerriko laguntza militarrari[200]. William Seward Estatu idazkari borrokalarian fidatzen zen, eta bizkitartean, Charles Sumner Senatuko Kanpo Harremanetarako Batzordeko presidentearekin lankidetza estuan lan egiten zuen[201]. 1861eko Trent aferan, Britainia Handiarekin gerra mehatxatu zuena, AEBko Armadak, itsaso zabalean, Britainia Handiko posta-ontzi bat atzeman zuen, Trent itsasontzia, legez kanpo, eta bi mandatari konfederatu atxilotu zituen; AEBk ekintza txalotu zuen bitartean, Britainia Handiak gogor protestatu zuen. Lincolnek bi diplomatikoak askatuz amaitu zuen krisia. James G. Randall biografoak Lincolnen teknika arrakastatsuak aztertu zituen[202]:
| « | bere neurritasuna, kanpoko edozein itxurakeria saihestea, Estatu Departamentuak Britainia Handiarekiko zuen jarrera leuntze goiztiarra, Seward eta Sumnerekiko begirunea, okasiorako prestatutako dokumentua atxikitzea, arbitratzeko prestutasuna, Kongresuari zuzentzerakoan urrezko isiltasuna, gerra saihestu behar zela aitortu zuen zuhurtzia eta Estatu Batuen benetako posiziorako puntu bat lor zitekeela herrialde lagun bati gogobetetasuna ematen zitzaion aldi berean bere pertzepzio argia. | » |
Lincolnek arreta handiz kontrolatu zituen Gerra Departamentura iristen ziren telegrafoen txostenak. Ahaleginaren fase guztien jarraipena egin zuen, gobernadoreekin kontsultatuz eta jeneralak hautatuz euren arrakastaren, egoeraren eta alderdiaren arabera. 1862ko urtarrilean, Gerra Departamentuan eraginkortasunik eza eta espekulazioak izan ondoren, Lincolnek Simon Cameron Gerra idazkaria Edwin Stantonekin ordezkatu zuen. Stantonek Gerra Departamentuaren jarduerak zentralizatu zituen, kontratuak ikuskatuz eta bertan behera utziz, eta, horrela, 17.000.000 $ aurreztu zizkion gobernu federalari[203]. Stanton unionista gogor eta zintzoa zen, negozioen aldekoa eta demokrata kontserbadorea, errepublikanoen fakzio erradikalarenganantz jotzen zuena. Lincolnekin, beste edozein goi kargudunek baino maizago eta estuago lan egin zuen. Thomasek eta Hymanek diote: «Stantonek eta Lincolnek ia elkarrekin egin zuten gerra»[204].
Lincolnen gerra-estrategiak bi lehentasun zituen: Washington ondo defendatuta zegoela ziurtatzea eta gerra-ahalegin oldarkorra egitea garaipen azkar eta erabakigarria lortzeko[Oh 8]. Astean bitan, Lincoln bere kabinetearekin elkartzen zen, arratsaldean. Tarteka, Maryk kotxean paseotxo bat emateko konbentzitzen zuen, lanean gogorregi ari zelako kezkatuta[206]. Bere estrategia diseinatzeko, Lincoln bere Estatu buruko Henry Halleck jeneralaren Elements of Military Art and Science izeneko liburu batean oinarritu zen; Halleck Antoine-Henri Jomini estratega europarraren dizipulua izan zen. Lincoln puntu estrategikoak kontrolatzeko premia kritikoa baloratzen hasi zen, hala nola Mississippi ibaia[207]. Lincolnek Vicksburgen garrantzia ikusi zuen, eta, lurraldea harrapatzea baino, etsaien armada garaitzeko beharra ulertu zuen[208].
Batasunaren gerra-estrategia zuzentzean, Lincolnek Winfield Scott jeneralaren aholkua baloratu zuen, baita Estatu Batuetako Armadako Komandante Jeneral gisa erretiratu ondoren ere. 1862ko ekainaren 23tik 24ra, Lincolnek, ezustean, bisita bat egin zuen West Pointera, eta bost ordu eman zituen Scottekin Gerra Zibilaren kudeaketari eta Gerra Departamentuko langileei buruz hitz egiten[209][210].
McClellan jenerala
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Bull Run-en Batasunak izandako porrotaren ondoren eta Winfield Scotten erretiroaren ostean, Lincolnek George B. McClellan izendatu zuen jeneral nagusi[211]. McClellanek hilabeteak behar izan zituen Virginia Penintsula kanpaina planifikatzeko. McClellanen aurrerapen motelak Lincoln zapuztu egin zuen, baita Washington defendatzeko troparik behar ez zeneko jarrera ere. McClellanek, berriz, Lincolnek hiribururako tropen erreserbari egotzi zion kanpainaren porrota[212].
1862an, Lincolnek McClellan kendu zuen jeneralaren etengabeko moteltasunagatik. Uztailean, Henry Halleck goratu, eta John Pope izendatu zuen Virginiako Armada berriko buru[213]. Popek Richmonden iparraldetik aurrera egiteko Lincolnen nahia ase zuen, eta, horrela, Washington kontraerasoetatik babestu zuen[214]. Baina Pope garaitua izan zen 1862ko udan, Bull Runeko Bigarren Guduan, eta Potomaceko Armada Washington defendatzera behartu zuen[215].
McClellanek Pope indartu ez zuelako atsekabetuta egon arren, Lincolnek Washington inguruko indar guztien agintea eman zion berriro[216]. McClellan agintera itzuli eta bi egunera, Robert E. Lee jeneralaren Konfederazioko indarrek Potomac ibaia zeharkatu zuten, Marylandera; horrek Antietamgo gudura eraman zuen[217]. Gudu hura, Batasunaren garaipena, Estatu Batuetako historiako odoltsuenetakoa izan zen; urtarrilean, Lincolnen Emantzipazio Aldarrikapena erraztu zuen[218].
Orduan, Lee-ren armadaren atzera egitea jarraitzeko presidentearen eskariari, aurre egin zion McClellanek, eta Don Carlos Buell jeneralak ere uko egin zion Ohioko armada Tennessee ekialdeko indar matxinoen aurka mugitzeko aginduei. Lincolnek William Rosecransekin ordezkatu zuen Buell, eta, 1862ko erdi aldeko hauteskundeen ostean, McClellan Ambrose Burnsiderekin ordezkatu zuen. Izendapenak politikoki neutralak eta trebeak izan ziren Lincolnen aldetik[219].
Burnsidek, presidentearen aholkuaren aurka, erasoaldia jo zuen Rappahannock ibaian zehar, eta Lee-k Fredericksburgen garaitu zuen abenduan. 1863an zehar desertzioak milaka izan ziren, eta Fredericksburgen ondoren gehiagotu egin ziren; beraz Lincolnek Burnside Joseph Hookerrekin ordezkatu zuen[220].
1862ko agintaldiko erdi aldeko hauteskundeetan, errepublikanoek galera handiak izan zituzten inflazioaren igoeraren, zerga handien, ustelkeriaren zurrumurruen, habeas corpusaren etenduraren, lege-proiektu militarraren eta esklabo askatuak Iparraldera etorri eta lan-merkatua ahulduko zuten beldurrengatik. Emantzipazio Aldarrikapenak botoak irabazi zituen errepublikanoentzako Ingalaterra Berriko landa guneetan eta Mendebaldeko Erdialdeko goialdean, baina, irlandar eta alemaniar gotorlekuetan eta behe Mendebaldeko erdialdean, galdu egin zituzten, non hegoaldeko asko belaunaldiz belaunaldi bizi izan baitziren[221].
1863ko udaberrian, Lincoln nahikoa baikor zegoen hurrengo kanpaina militarrei buruz, gerraren amaiera gertu egon zitekeela pentsatzeko; planen artean zeuden: Hooker-ek Lee-ren aurkako erasoak Richmondeko iparraldean; Rosecran-ek Chattanoogan; Grant-ek Vicksburgen, eta itsas-eraso bat Charlestonen[222].
Lee-k, maiatzean, Chancellorsvilleko guduan, Hooker garaitu zuen; gero dimisioa eman zuen, eta George Meadek ordezkatu zuen[223]. Meadek iparralderantz jarraitu zuen Lee, Pennsylvaniara, eta Gettysburgeko kanpainan garaitu zuen, baina, gero, ez zuen jarraitu, Lincolnek hala eskatu bazuen ere. Aldi berean, Grantek Vicksburg bereganatu zuen, eta Mississippi ibaiaren kontrola lortu zuen, mendebalde urruneko matxinoen estatuak banatuz[224].
Emantzipazio aldarrikapena
[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Konstituzioak esklabotza amaitzeko ahalmena mugatzen zuen Gobernu federala, eta, 1865 baino lehen, arazoa estatu indibidualentzat gortzen zuela ulertu zen. Lincolnek uste zuen esklabotza zaharkituta geratuko zela bere hedapena lurralde berrietara eragozten bazen, lurralde horiek, Batasunean, estatu aske gisa onartuko zirelako eta estatu libreak esklabotza estatuak baino gehiago izatera iritsiko zirelako. Estatuak konbentzitu nahi izan zituen beren esklaboak emantzipatzeagatik kalte-ordaina onar zezaten[225]. Lincolnek, 1861eko abuztuan, John C. Frémont jeneral nagusiaren emantzipatzeko saiakera baztertu zuen, baita David Hunter jeneralak 1862ko maiatzean egindakoa ere, bere eskumenen artean ez zegoela eta mugako estatu leialak nahikoa asalda litzaketelako haiek banandu ahal izateko[226].
1862ko ekainean, Kongresuak lurralde federal guztietan esklabotza debekatzen zuen akta onartu zuen, Lincolnek sinatu zuena. Uztailean, 1862ko Konfiskazio Legea ezarri zen, matxinadan laguntzeagatik zigortutakoen esklaboak askatzeko prozedura judizialak ezarriz; Lincolnek lege proiektua onartu zuen, nahiz Konstituzioaren aurkakoa zela uste izan. Ekintza hori komandante nagusiaren gerra-eskumenen barruan bakarrik egin zitekeela uste zuen eta hura gauzatzeko asmoa baitzuen. 1862ko uztailaren 22an, Lincolnek Emantzipazio Aldarrikapenaren zirriborroa berrikusi zuen bere kabinetearekin[227].
Bakearen aldeko Demokratek (Copperheads) argudiatu zuten emantzipazioa bakearen eta elkartzearen oztopoa zela, baina New-York Tribuneko Horace Greeley editore errepublikanoak, The Prayer of Twenty Millions bere gutun publikoan, emantzipazioa onar zezan erregutu zion Lincolni[228][229]. Lincolnek, 1862ko abuztuaren 22ko gutun publiko batean, Greeleyri erantzun zion berak gizon guztiak aske izatea nahi zuen arren bere lehen betebeharra presidente gisa Batasuna zaintzea zela[230]:
| « | Borroka honetan, nire helburu nagusia Batasuna salbatzea da, eta ez esklabotza salbatzea edo suntsitzea. Esklaborik askatu gabe Batasuna salbatuko banu egingo nuke, eta esklabo guztiak askatuz salbatuko banu egingo nuke; eta, salbatuko banu batzuk askatuz eta besteak bakean utziz, hori ere egingo nuke. Esklabotzaz eta koloretako arrazaz egiten dudana egite dut Batasuna salbatzen laguntzen duela uste dudalako; eta onartzen dudana onartzen dut ez dudalako uste Batasuna salbatzen lagunduko lukeenik... Hemen nire xedea adierazi dut betebehar ofizialaz dudan ikuspegiaren arabera, eta ez dut, inondik inora, nire nahi pertsonala aldatzeko asmorik nonahi gizaki guztiak aske izan daitezen adierazitakoa[231] | » |
.
1862ko irailaren 22an, Lincolnek behin-behineko Emantzipaziorako Aldarrikapena aurkeztu zuen[232], zeinak iragartzen baitzuen 1863ko urtarrilaren 1ean oraindik matxinadan zeuden estatuetan esklaboak askatuko zirela. Hurrengo 100 egunak, irailaren 22tik urtarrilaren 1era bitartean, armada eta nazioa emantzipaziorako prestatzen eman zituen; bien bitartean, demokratek beren boto-emaileak bildu zituzten esklaboak askatzeak iparraldeko zuriei eragiten zien mehatxuaz ohartaraziz[233]. Aldi berean, 100 egun horietan, Lincolnek gerra amaitzeko ahaleginak egin zituen esklabotza osorik utziz[234]. Baina, 1863ko urtarrilaren 1ean, bere hitza betez, Lincolnek Emantzipazio Aldarrikapena eman zuen[235] une horretan Batasunaren kontrolpean ez zeuden 10 estatutako esklaboak askatuz[236] eta kontrol horren mende zeuden eremuetarako salbuespen zehaztuekin[237]. Lincolnek Aldarrikapena sinatzeari buruz egin zuen iruzkina honakoa izan zen: «Inoiz, nire bizitzan, ez nuen paper hau sinatzean baino ziurtasun gehiago sentitu ondo egiten ari nintzela»[238].
Estatu matxinoetan esklabotza deuseztatzeak, orain helburu militar gisa, milaka esklabo askatasunera ihes egitea ahalbidetu zuten Batasuneko armadek hegoalderantz aurrera egitean[239]. Emantzipazio Aldarrikapenak esklabo askeak Estatu Batuetako zerbitzu armatuan jasoak izango zirela adierazi zuenez, aske horiek errekrutatzea politika ofizial bihurtu zen. 1863ko udaberrirako, Lincoln prest zegoen tropa beltzak errekrutatzeko kopuru sinbolikotan baino gehiago. Andrew Johnson Tennesseeko gobernadore militarrari bidalitako gutun batean, tropa beltzak biltzeko aitzindari izatera bultzatzen zuen Lincolnek honakoa hau esanez: «Mississippiko ertzetan, berrogeita hamar mila soldadu beltz armatu eta trebatu ikusteak berehala emango lioke amaiera matxinadari»[240]. 1863. urtearen amaieran, Lincolnen aginduetara, Lorenzo Thomas jeneralak Mississippi haraneko hogei afro-amerikar erregimentu errekrutatu zituen[240].
Gettysburgeko hitzaldia
[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Lincolnek, 1863ko azaroaren 19an, Gettysburgeko gudu zelaiko hilerriaren inaugurazioan hitz egin zuen[243]. 272 hitz eta hiru minututan, Lincolnek baieztatu zuen nazioa ez zela 1789an jaio, 1776an baizik: «Askatasunean sortua, eta gizon guztiak berdinak direla dioen proposamenari eskainia». Guztientzako askatasunaren eta berdintasunaren printzipioei eskainia gisa definitu zuen gerra. Hainbeste soldadu ausarten heriotzak ez zirela alferrikakoak izango, esklabotza amaituko zela eta demokraziaren etorkizuna ziurtatuko zela adierazi zuen: «Lurrean, herriaren gobernuak, herriarengatik, herriarentzat, ez dira hilko»[244].
Uste zuen iragarpenari aurre hartuz: «Mundua gutxi ohartuko da, ezta luzaroan gogoratuko hemen esaten duguna», hitzaldia Estatu Batuetako historian gehien aipatzen den hitzaldia bihurtu zen[245].
Grant jeneralaren sustapena
[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Shilohko guduan eta Vicksburg kanpainan Ulysses Grant jeneralaren garaipenek Lincoln harritu zuten. Shilohren ostean Granti egindako kritikei erantzunez, Lincolnek esan zuen: «Ezin dut gizon hau gorde; borrokatzen du»[246]. Granten agintepean, Lincolnek uste zuen Batasuneko Armadak hainbat gerralekutan aurrera egin zezakeela, aldi berean, tropa beltzak barne hartzen zituelarik. Gettysburgen ondoren, Lee-ren Armada harrapatzeko Meaderen porrotak eta Potomac-eko Armadaren pasibotasun jarraituak konbentzitu zuten Lincoln komandante gorenera igotzeko Grant. Grantek Meaderen armadaren agintea hartu zuen orduan[247].
Lincoln kezkatuta zegoen Grant 1864an presidentetzarako hautagaitza bat aztertzen ari ote zen. Granten asmo politikoak ikertzeko, bitartekari bat bilatu zuen, eta, behin bat ere ez zuela ziurtatuta, Lincolnek Teniente Jeneralaren maila berpiztu berrira sustatu zuen Grant, George Washington geroztik okupatu gabe zegoen maila[248]. Sustapen hori egiteko baimena 'Senatuko aholkuarekin eta baimenarekin' Lincolnek sinatutako lege-proiektu berri batek eman zuen Granten izena Senatuari aurkeztu zion egun berean. Izendapena 1864ko martxoaren 2an baieztatu zuen Senatuak[249].
Grantek, 1864an, Overland Kanpaina odoltsua egin zuen, eta horrek galera handiak eragin zituen bi aldeetan[250]. Lincolnek Granten planak zeintzuk ziren galdetu zuenean, jeneralak erantzun zuen: «Behar izanez gero, borroka uda osoa horrela eramatea proposatzen dut»[251]. Granten Armada etengabe mugitu zen hegoaldera. Lincoln, City Pointen (Virginia), Grantek zuen egoitzara joan zen Grant eta William Tecumseh Shermanekin hitz egiteko[252]. Lincolnek, Batasunaren galeren aurrean, Iparraldeko laguntza mobilizatuz erreakzionatu zuen[253]. Lincolnek azpiegiturak erasotzeko baimena eman zion (landaketak, trenbideak eta zubiak) Granti, Hegoaldeko morala eta borrokarako gaitasuna ahultzeko asmoz. Armada Konfederatuen porrota balioesten zuen suntsipenaren aurrean, berez handia izan zena[254]. Behin, 1864an, Lincolnen konpromisoa guztiz pertsonala bihurtu zen, Jubal Early jeneral konfederatuak Washington eraso zuenean. Kondairak dio Lincolnek agerian jartzen zuen posiziotik behatzen zuen bitartean, Batasuneko kapitainak (eta geroago Auzitegi Goreneko epaileak) Oliver Wendell Holmes Jr. oihukatu ziola: «Makur zaitez, ergel madarikatua, tiroa jaso baino lehen!» Baina istorio hau, normalean, apokrifotzat jotzen da[255][256][257][258].
Grantek Lee-ren indarrak ahultzen jarraitu zuenez, bakea eztabaidatzeko ahaleginak hasi ziren. Stephens presidenteorde konfederatuak talde bilera bat zuzendu zuen Lincoln, Seward eta beste batzuekin Hampton Roads-en. Lincolnek uko egin zion Konfederazioarekin berdintasun mailan negoziatzeari; borrokak amaitzeko haren helburua ez zen gauzatu[259]. 1865eko apirilaren 1ean, Grantek Petersburg ia inguratu zuen setio batean. Gobernu Konfederatuak Richmond ebakuatu zuen, eta Lincolnek konkistatutako hiriburua bisitatu zuen. Apirilaren 9an, Lee Granti errenditu zitzaion Appomattoxen, gerra ofizialki amaituz[260].
1863ko uztailean erabaki zen gerraren patua Batasunaren alde, Gettysburgeko guduan, eta, estatuen jurisdikzioen gainetik, Lincolnek esklabotasuna bertan behera uzten zuen lege federala ezarri zuen. Hala ere, Lincoln Batasuneko presidenteak (errepublikanoak) 1864ko hauteskundeak irabazi behar zituen. Demokraten eta finantza gizon handien nahigaberako, Lincolnek irabazi egin zituen 1864ko hauteskundeak (azaroaren 8an) gehiengo osoz. Lincolnek ondorengoa adierazi zuen 1865 hasieran:
| « | Bi etsai handi dauzkat: aurretik, Hegoaldeko Armada eta, atzetik, finantza erakundeak. Bietatik, atzekoa dut etsai handiena. | » |
Berraukeraketa
[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Lincoln, 1864an, berriro aurkeztu zen hauteskundeetara errepublikanoen fakzio nagusiak batzen zituela, Edwin M. Stanton eta Andrew Johnson Gerrako Demokratekin batera. Lincolnek elkarrizketa eta bere babes-ahalmenak —bake garaitik asko hedatuta— erabili zituen laguntza lortzeko eta erradikalek hura ordezkatzeko egindako ahaleginak uxatzeko[261]. Bere kongresuan, errepublikanoek Johnson hautatu zuten hautagai gisa. Bere koalizioan Gerrako Demokratak zein errepublikanoak barne hartzeko, Lincoln Batasunaren Alderdi berriaren etiketapean aurkeztu zen[262].
Granten geldialdi odoltsuek Lincolnen hauteskunde-aukera berriak kaltetu zituzten, eta errepublikano asko porrotaren beldur ziren. Lincolnek, konfidentzialki, hitzeman zuen idatziz hauteskundeak galduz gero Konfederazioa garaituko zuela Etxe Zuria eman aurretik[263]; Lincolnek ez zion konpromisoa erakutsi bere kabineteari, baina gutun-azal itxia sinatzeko eskatu zien. Konpromisoa honela zioen:
| « | Gaur goizean, iragan egun batzuetan moduan, oso litekeena dirudi Administrazio hau ez berriro aukeratzea. Orduan, nire betebeharra izango da lehendakari hautatuarekin elkarlanean aritzea hauteskundeen eta inbestiduraren artean Batasuna salbatzeko; izan ere, bere aukeraketa ziurtatuko baitu gerora salbatu ezingo duenaren oinarrian[264]. | » |
Demokraten plataformak alderdiaren «Bakegileei» jarraitu zien, eta porrot gisa jo zuen gerra; baina haien hautagaiak, McClellanek, gerraren alde egin zuen, eta plataforma baztertu zuen. Bien bitartean, Lincolnek tropa gehiagorekin eta alderdi errepublikanoen laguntzarekin indartu zuen Grant. Irailean, Shermanek Atlanta eta David Farragutek Mobile harrapatzea derrotismoarekin amaitu zuten[265]. Alderdi Demokrata oso zatituta zegoen; buruzagi batzuk eta soldadu gehienak Lincolnen alde zeuden. Batasun Nazionalaren Alderdia batuta zegoen Lincolnek emantzipazioaren aldeko babesa zela eta. Estatuetako alderdi errepublikanoek Bakegileen zitalkeria azpimarratu zuten[266]. Azaroaren 8an, Lincolnek estatu guzietan irabazi zuen hirutan izan ezik, Batasuneko soldaduen % 78 barne[267].
1865eko martxoaren 4an, Lincolnek bere bigarren kargu-hartze hitzaldia eman zuen. Hartan, gerrako biktimak Jainkoaren nahia zirela uste zuela esan zuen. Mark Noll historialariak hitzaldia kokatzen du testu erdi-sakratu gutxi batzuen artean, zeinen bidez estatu batuarrek munduan duten lekua ulertzen duten; Lincoln Memorialean idatzita dago[268]. Lincolnek esan zuen:
| « | Maitasunez itxaroten dugu —sutsuki otoitz egiten dugu— gerrako gaitz ikaragarri hau azkar igaro dadin. Hala ere, Jainkoak jarraitzea nahi badu, zerbitzariaren berrehun eta berrogeita hamar urteko lanagatik pilatutako aberastasun guztia hondoratu arte eta zigorrez ateratako odol tanta bakoitza ezpataz ateratako beste batek ordainduko duen arte duela hiru mila urte esan zen moduan, hala ere esan behar da: «Jaunaren epaiak, egiazkoak eta zuzenak dira guztiz». inorenganako maltzurkeriarik gabe;, guztientzako karitatez; zuzentasunean irmotasunarekin, Jainkoak zuzen ikusteko ematen digun gisa; ahalegindu gaitezen ari garen lana bukatzen nazioaren zauriak lotzeko; gudua jasan duenaz arduratzea, eta haren alargunaz eta umezurtzaz; bake justu eta iraunkor bat lor eta gorde dezakeen guztia egiteko, gure artean eta nazio guztiekin[269]. | » |
Berreraikuntza
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Berreraikuntza gerraren amaieraren aurretik hasi zen, Lincoln eta bere kideek nazioaren birgizarteratzea eta buruzagi konfederatuen eta esklabo askatuen patuak kontuan hartzen zuten bitartean. Jeneral batek garaitutako konfederatuak nola tratatu behar ziren galdetu zionean Lincolni, honek erantzun zuen: «Utz itzazue lasai»[270]. Lincolnek gerrari (haren ondoren) zentzua aurkitzeko erabakia zuen, eta ez zuen Hegoaldeko estatuak baztertzen jarraitu nahi. Bere helburu nagusia Batasuna bat eginik mantentzea zen; beraz, ez zen errua norengan jarri arduratu, baizik eta nazioa bat bezala nola berreraiki[271]. Lincoln moderatuen buru jarri zen berreraikuntza-politikan, eta erradikalak (Thaddeus Stevens senataria, Charles Sumner senataria eta Benjamin Wade senataria) aurka agertu ziren, zeinek, hala ere, Lincolnen aliatuak izaten jarraitzen zuten. Nazioa batzeko eta Hegoaldea ez besterentzeko erabakita, Lincolnek hauteskunde azkarrak eskuzabaltasun baldintzetan egitea eskatu zuen. 1863ko abenduaren 8ko Amnistiaren Aldarrikapenak indultuak eskaintzen zituen kargu zibil konfederaturik izan ez zutenentzat eta Batasuneko presoei tratu txarrak eman ez zizkietenentzat, baldin eta leialtasun zina egiteko prest baziren[272].
Hegoaldeko estatuak erortzen zihoazen heinean, buruzagiak behar zituzten haien administrazioak berrezartzen ziren bitartean. Tennesseen eta Arkansasen, Lincolnek Johnson eta Frederick Steele, hurrenez hurren, izendatu zituen gobernadore militar gisa. Louisianan, Lincolnek Nathaniel P. Banks jeneralari agindu zion egoera berrezartzeko plan bat sustatzeko hautesleen % 10 ados jartzen zenean eta berreraikitako estatuek esklabotza soilik deuseztatzen bazuten. Aurkari demokratek, bere eta errepublikanoen asmo politikoak bermatzeko, militarrak erabiltzea leporatu zioten Lincolni. Erradikalek bere politika leunegia zela salatu zuten, eta beren plana onartu zuten, 1864ko Wade-Davis lege proiektua, Lincolnek, ordea, betoa ezarri zion. Erradikalek errepresalia hartu zuten Louisianan, Arkansasen eta Tennesseen hautetsiak izendatzeari uko eginez[273].
Lincolnen izendapenak moderatuak zein erradikalak aprobetxatzeko diseinatu ziren. Taney epaile nagusia Auzitegi Gorenean zuen eserlekua betetzeko, erradikalek aukeratutako Salmon P. Chase izendatu zuen, Lincolnek uste baitzuen bere emantzipazio eta paper-diru politikak defendatuko zituela[274].
Emantzipazio Aldarrikapena ezarri ondoren, Lincolnek Kongresuarenganako presioa areagotu zuen nazio osoan esklabotza legez kanpo uzteko konstituzio zuzenketa batekin. Emendakin horrek «auzi osoa estutuko zuela» adierazi zuen, eta 1863ko abenduan zuzenketa bat eraman zuten Kongresura[275]; Senatuak 1864ko apirilaren 8an onartu zuen, baina Ordezkarien Ganberako lehen bozketan, behar zen bi herenen gehiengoa ez zuen lortu. Onarpena Lincolnen berrautaketa plataformaren parte bihurtu zen, eta, bere berrautaketa arrakastatsuaren ondoren, Ganberako bigarren saiakera 1865eko urtarrilaren 31n onartu zen[276]. Berrespenarekin, Ameriketako Estatu Batuetako Konstituzioaren Hamahirugarren Zuzenketa bihurtu zen, 1865eko abenduaren 6an[277].
Lincolnek uste zuen gobernu federalak erantzukizun mugatua zuela milioika askatuentzat. Charles Sumner senatariaren Freedmen's Bureau lege proiektua sinatu zuen, zeinak esklabo ohien berehalako beharrak asetzeko diseinatutako aldi baterako agentzia federal bat eratu batzuen. Legeak hiru urteko errentamendurako lurrak ireki zituen askeentzat titulua erosteko aukerarekin. Lincolnek epe laburreko kontrol militarra zekarren Berreraikuntza-plana iragarri zuen, hegoaldeko unionisten kontrolpean berriro onartzeko zain[278].
Historialariek onartzen dute ezinezkoa dela iragartzea nola egingo zen Berreraikuntza Lincoln bizi izan balitz. David Lincoveren arabera, James G. Randall eta Richard Current biografoek zera diote[279]:
| « | Bizi izan balitz itekeena da Lincolnek Johnsonen antzeko politika bat jarraituko zuela, hau da, Kongresuko Erradikalekin talka egingo zuela eta askeentzat gertatutakoa baino emaitza hobea lortuko zuela eta bere trebetasun politikoak lagunduko ziola Johnsonen akatsak saihesten. | » |
Eric Fornerrek dio[280]:
| « | Sumner eta beste erradikalek ez bezala, Lincolnek ez zuen Berreraikuntza emantzipaziotik harago iraultza politiko eta sozial zabal baterako aukera gisa ikusi. Lurraren konfiskazioaren eta birbanaketaren aurkako jarrera argia zuen aspalditik. Errepublikano gehienek, 1865eko apirilean egin zuten moduan, boto baldintzak estatuek zehaztu behar zituztela uste zuen. Hegoaldeko kontrol politikoa, hala, unionista zuriei, gogoz kontrako sezesionistei eta aurrera begirako konfederatu ohiei pasatuko zela suposatu zuen. Baina gerra garaian, behin eta berriz, Lincolnek, hasierako oposizioaren ondoren, lehen aldiz abolizionistek eta errepublikano erradikalek aurreratutako posizioak bereganatu zituen... Lincolnek, dudarik gabe, arreta handiz entzungo zuen lehengo esklaboentzako babes gehiagoren aldeko aldarria... Guztiz sinesgarria da Lincoln eta Kongresua oinarrizko eskubide zibilen babes federala eta sufragio beltz mugatua barne hartzen zituen Berreraikuntza politika bat adosten imajinatzea Lincolnek hil baino lehen proposatu zituen lerroekin batera. | » |
Jatorrizko amerikarrak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Lincolnek jatorrizko amerikarrekin izandako esperientzia goiz hasi zen, bere aitona familiaren aurrean hil zutenean[281]. Geroago, Black Hawk Gerran estatuko milizietan kapitain gisa aritu zen, baina ez zen borrokan sartu[282]. Bere presidentetza garaian, indiarrekiko politika politikan oinarritu zen. Indiar Bulegorako izendapenak Minnesota eta Wisconsineko jarraitzaileen sari gisa erabili zituen. Karguan egon zen bitartean, bere administrazioak zailtasunak izan zituen Mendebaldeko kolonoak, trenbideak eta telegrafoak indiarren erasoetatik babesteko[283].
1862ko abuztuaren 17an, siux edo dakoten matxinada piztu zen Minnesotan. Ehunka kolono hil, eta 30.000 beren etxeetatik lekualdatu zituzten, eta Washington oso larrituta zegoen[284]. Batzuk beldur ziren Ipar-mendebaldeko mugan gerra hasteko Konfederazioaren konspirazio bat izan zitekeela[285]. Lincolnek, trenbidez, milaka gerra-preso konfederatu bidali zituen matxinada gelditzeko[286]. Konfederatuek protesta egin zuten preso konfederatuak indiarren aurka borrokatzera behartzeagatik, eta Lincolnek politika bertan behera utzi zuen, eta haietako inork ez zuen Minnesotan oina jarri. Lincolnek John Pope jenerala bidali zuen Minnesotara, Ipar-mendebaldeko Departamendu berriko komandante gisa, liskarrak hasi eta aste pare batera[287][288]. Hura iritsi baino lehen, Chippewen Fond Du Lac taldeak gutun bat igorri zion Lincolni eskatuz Estatu Batuen alde siuxen aurkako gerrara joaten uzteko, horrela, Lincolnek Minnesotako tropak bidal zitzakeen Hegoaldera borrokatzera[289].[290] Handik gutxira, Mille Lacs, talde-buru batek, gauza bera eskaini zuen St. Clouden, Minnesotan[291][292]. Bertan, Chippewak zehazten zuen jatorrizko gerra-arauak erabili nahi zituztela[293]. Horrek esan nahi zuen ez zela gerra-presorik, ez errenditzerik ez bake-itunik izango[294]. Lincolnek ez zuen Chippewen eskaintza onartu, ez baitzuen emaitza kontrolatzeko baliabiderik eta emakumeak eta haurrak hildako legitimotzat hartzen ziren indiarren gerran[295]. Eskutitza sinatzen zuen Chippewetako batek, Naw-Gaw-Nub buruzagiak, presidentetza-domina jaso zuen Lincolnengandik, urte hasieran[296].
Henry H. Sibley Minnesotako kongresu kidea Pope jeneralaren agindupean egon zen. Minnesotako gobernadoreak Sibley Estatu Batuetako Boluntarioen koronel bihurtu zuen gerraren aurka borrokatzeko ardura zuen AEBko indarraren agintea izateko, eta, azkenean, Bele Txikiren indarrak garaitu zituen Wood Lakeko guduan[288]. Mdewakanton-en indarrak Camp Release-n amore eman zuten egunean, Chippewen gerra-kontseilua Minnesotako kapitolioan bildu zen siuxen aurka borrokatzeko Lincolnentzat beste eskaintza batekin[297].[erreferentzia behar] Sibleyk batzorde militar bati agindu zuen ekintza horiek aztertzeko. harrapatutakoen artean gerra krimenak egin zituztenak epaitzeko. Borrokalari aurkariak epaitzen zituzten batzorde militarren zilegitasuna Mexikoko Gerran ezarri zen[298]. Sibleyk epaitu nahi zituen 16 edo 20 gizon zituela uste zuen; bien bitartean, Popek atxilotutako gudari guztiak epaitzeko agindu zuen. Hori egin zenean, 303ri heriotza-zigorra eman zitzaizkien, presidentearen berrikuspenaren mende zeudenak. Lincolnek epaiketaren transkripzio guztiak Washingtonera bidaltzeko agindu zion Gen Poperi, non berak eta bere langileetako bik epaiketak aztertu zituzten zehatz-mehatz. Lincolnen abokatuak arazoak ikusi zituen. Poliki-poliki konturatu zen epaiketak bi taldetan banatu zitezkeela: borrokalarien arteko borrokak eta zibilen aurkako borrokak. Taldeak beren transkripzioen bidez identifika zitezkeen: lehenengo taldekoek hiru orrialde baino ez zituzten, eta bigarren taldekoek orrialde gehiago zituzten, batzuek hamabi arte. Lehenengo taldean, 263 kasu jarri zituen, eta haien zigorrak kommutatu zituen historiako kommutazio masibo handienean. Bigarren taldean, berrogei sartu ziren, eta bat kommutatua izan zen Estatuaren lekuko bihurtzeagatik. Sibleyk beste bat ezeztu zuen froga izugarriak azaleratu zirenean gizona salbuetsiz. Gainerako 38ak AEBko historiako urkamendu handienean exekutatu zituzten. Azkar sortu ziren erantzunik izan ez zuten hiru exekuzioei buruzko galderak[299]. Exekuzioetatik lau hilabete baino gutxiagora, Lincolnek 100 zenbakidun Agindu Orokorra eman zuen, Gerra Zibilarekin baino gehiago Minnesotako Gerrarekin lotzen duena. Alexander Ramseyk, orain Kongresuko kide zenak, 1864an, Lincolni esan zion Minnesotan, hauteskundeetarako, babes gehiago lortuko zuela hautaketarako Mdewakanton-eko 303ak exekutatu izan balitu. Lincolnek erantzun zion: «Ezin nituen gizonak botoengatik urkatu»[300]. Zigorra aldatu zien gizonak Davenporteko (Iowa) espetxe militar batera bidali zituzten. Horietako batzuk Henry Whipple apezpikuaren ahaleginaren ondorioz askatu zituen.
Presidentetzaren whig teoria
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Lincolnek bat egin zuen whig teoriarekin: legeak exekutatu eta, aldi berean, Kongresuari legegintzarako ardurari utzi. Lincolnek lau lege-proiekturi soilik jarri zion betoa, Wade-Davis legea eta bere Berreraikuntza programa gogorra barne[301]. 1862ko Homestead Actek milioika hektarea jarri zituen Mendebaldeko gobernuak kostu txikian, erosteko moduan. 1862ko Morrill Land-Grant Colleges Actek nekazaritza-ikastetxeentzako gobernu-laguntzak eman zituen estatu bakoitzean. 1862 eta 1864ko Pacific Railway Actek Estatu Batuetako lehen trenbide transkontinentala eraikitzeko laguntza federala eman zuen, 1869an amaitu zena[302]. Homestead Act eta Pacific Railway Act legeak onartu ahal izan zituzten 1850eko hamarkadan neurrien aurka zeuden Hegoaldeko biltzarkiderik eta senataririk ez zegoelako[303].
| Lincolnen kabinetea[304] | |
|---|---|
| Presidentea | Abraham Lincoln (1861–1865) |
| Presidente-ordea | Hannibal Hamlin (1861–1865) Andrew Johnson(1865) |
| Estatu-idazkaria | William H. Seward |
| Ogasuna | Salmon P. Chase (1861–1864) William P. Fessenden (1864–1865) Hugh McCulloch (1865) |
| Gerra | Simon Cameron (1861–1862) Edwin M. Stanton (1862–1865) |
| Justizia | Edward Bates (1861–1864) James Speed (1864–1865) |
| Postak | Montgomery Blair (1861–1864) William Dennison Jr. (1864–1865) |
| Itsas-armada | Gideon Welles (1861–1865) |
| Barne-idazkaria | Caleb Blood Smith (1861–1862) John Palmer Usher(1863–1865) |
Bere kabinetea hautatzean eta erabiltzean, Lincolnek bere aurkarien indarrak erabili zituen bere presidentetza indartzeko moduan. Lincolnek bere pentsamendu prozesuari buruz komentatu zuen: «Kabinetean, alderdiko gizon indartsuenak behar ditugu. Gure jendea, elkartuta mantendu behar dugu. Alderdia aztertu, eta hauek direla gizon indartsuenak ondorioztatu dut. Beraz, ez nuen herrialdeari beren zerbitzuak kentzeko eskubiderik»[305]. Goodwinek, taldea, Arerioen Talde gisa deskribatu zuen Lincolen biografian[306]
Gobernu Federalaren diru-sarrerak igotzeko, bi neurri onartu ziren: tasak (aurrekari luzea zuen politika) eta Errenta Zerga Federala. 1861ean, Lincolnek bigarren eta hirugarren Morrill Tasak sinatu zituen, Buchananek ezarritako lehenengoaren ondoren. 1861eko Diru-sarreren Legea ere sinatu zuen, AEBko lehen errentaren gaineko zerga sortuz: % 3ko zerga laua 800 dolar goitiko errentetan (2022an 26.056 dolarren baliokidea[307][308]). 1862ko Diru-sarreren Legeak diru-sarrerekin igotzen ziren tasak onartu zituen[309].
Lincoln Administrazioak gobernu federalaren eragin ekonomikoaren hedapenaren buru izan zen beste arlo batzuetan ere. Banku Nazionalen Legeak banku nazionalen sistema sortu zuen. AEBk lehen aldiz jaulki zuen paperezko dirua, billete berde izenez ezagutzen dena —atzealdean berdez inprimatuta[310]. 1862an, Kongresuak Nekazaritza Saila sortu zuen[308].
Idatzaldi berritu baten zurrumurruei erantzunez, New York Worldeko eta Journal of Commerceko editoreek idatzaldi faltsu bat argitaratu zuten; horrek editoreek eta beste batzuek urre-merkatuaz jabetu ziren. Lincolnek komunikabideei eraso egin zien jokabide horiengatik, eta bi egunkariak militarrak bahitzeko agindu zuen; bahiketa bi egun iraun zuen[311]
Lincoln da Esker Ematearen egunaren erantzule nagusia[312]. Esker Ematearen eguna eskualdeko jaia bihurtu zen Ingalaterra Berrian XVII. mendean. Noizean behin, gobernu federalak data irregularretan aldarrikatu zuen. Aldez aurretiko aldarrikapena James Madisonen presidentetzan izan zen, 50 urte lehenago. 1863an, Lincolnek urte hartako azaroko azken osteguna adierazi zuen Esker Ematearen egun gisa[312].
1864ko ekainean, Lincolnek Kongresuak aldarrikatutako Yosemite Beka onartu zuen; gaur egun Yosemite Parke Nazionala izenez ezagutzen den eremuari, aurrekaririk gabeko babes federala eman zion[313].
Auzitegi Goreneko izendapenak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Lincolnek gorteetarako izendapenei buruz zuen filosofia zera zen: «Ezin diogu gizon bati galdetu zer egingo duen, eta, egin beharko bagenu eta hark erantzungo baligu, mespretxatu beharko genuke horregatik. Beraz, jada bere iritziak ezagutzen ditugun gizona hartu behar dugu»[312]. Lincolnek bost izendapen egin zituen Auzitegi Gorenerako. Noah Haynes Swayne Batasunarekin konprometitutako esklabotzaren aurkako abokatua zen. Samuel Freeman Millerrek Lincolnen alde egin zuen 1860ko hauteskundeetan, eta abolizionista aitortua izan zen. David Davis Lincolnen kanpaina-zuzendaria izan zen 1860an, eta Lincolnek abokatutza praktikatzen zuen Illinoisko auzitegiko zirkuituan epaile gisa jardun zuen. Stephen Johnson Field demokratak, aurretik Kaliforniako Auzitegi Goreneko epaileak, oreka geografiko eta politikoa eman zuen. Azkenik, Salmon P. Chase, Lincolnen Ogasun idazkaria, Auzitegi Goreneko epaile nagusi bihurtu zen. Lincolnek Chase jurista trebea zela uste zuen, Berreraikuntzaren legedia onartuko zuela eta bere izendapenak Alderdi Errepublikanoa batuko zuela[314].
Kanpo politika
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Lincolnek bere arerio politiko nagusia, William H. Seward, Estatu idazkari izendatu zuen, eta arazo diplomatiko gehienak bere esku utzi zituen. Hala ere, Lincolnek diplomatiko goren batzuk hautatu zituen bere babesletza politikaren barruan[315]. 1861eko amaieran, Trent Aferaren kudeaketa ere gertutik jarraitu zuen gerra Britainia Handira igo ez zedin[316]. Sewarden eginkizun nagusia Britainia Handiak eta Frantziak Konfederazioari ez laguntzea izan zen. Arrakasta izan zuen Britainia Handiari eta Frantziari Batasunak gerra deklaratuko ziela Hegoaldea onartzen bazuten adierazi zienean[317].
Erailketa
[aldatu | aldatu iturburu kodea]
John Wilkes Booth aktore ezaguna eta Marylandeko espioi konfederatua zen; armada konfederatuan inoiz sartu ez bazen ere, zerbitzu sekretu konfederatuekin harremanak izan zituen[318]. Lincolnen azken hitzaldi publikora joan ondoren, 1865eko apirilaren 11n, non Lincolnek bere lehentasuna adierazi baitzuen gizon beltz batzuei sufragioa ematea, zehazki «oso adimentsuei eta gure kausari soldadu gisa zerbitzatzen dutenei»[319] Boothek presidentea hiltzeko plan bat sortu zuen[320]. Boothek, izan ere, Lincolnek Grant jeneralarekin antzezlan batera joateko asmoaren berri izan zuenean, Ford Antzokian Lincoln eta Grant hiltzeko asmoa hartu zuen. Lincoln eta bere emaztea Our American Cousin antzezlana ikustera joan ziren apirilaren 14ko arratsaldean, Appomattoxeko epaitegiko guduan Batasunaren garaipena lortu eta bost egunera. Azken momentuan, Grantek, antzezlanera joan beharrean, New Jerseyra joatea erabaki zuen, bere seme-alabak bisitatzera[321].
1865eko apirilaren 14an, hil baino ordu batzuk lehenago, Lincolnek Estatu Batuetako Zerbitzu Sekretua ezartzeko legedia sinatu zuen[322], eta, arratsaldeko 10:15ean, Booth antzokiko Lincolnen palko atzealdean sartu zen; isilpean atzetik atera, eta Lincolnen buruaren atzealdean tiro egin zuen, hilkor zaurituz. Lincolnen gonbidatua, Henry Rathbone maiorra, Boothekin borrokan aritu zen une batez, baina Boothek labankada eman, eta ihes egin zuen[323]. Charles Leale medikuak eta beste bi medikuk artatu ostean, Lincoln kalearen beste aldera eraman zuten, Petersen etxera. Zortzi orduz koman egon ondoren, Lincoln apirilaren 15eko goizeko 7:22an hil zen[324][Oh 9] Stantonek agurtu, eta esan zuen: «Orain sasoi guztietakoa da»[329][Oh 10]. Lincolnen gorpua banderaz bildutako hilkutxa batean jarri zuten; kotxe batean sartu, eta Batasuneko soldaduek Etxe Zurira eraman zuten[330]. Johnson presidenteak zin egin zuen egun berean[331].
Bi aste geroago, Booth, amore emateari uko eginez, Virginiako etxalde bateraino jarraitu zuten, eta Boston Corbett sarjentuak tirokatu, eta apirilaren 26an hil zen. Stanton Gerra idazkariak Booth bizirik hartzeko agindua emanda zuen; beraz, hasiera batean, Corbett atxilotu egin zuten gerra kontseiluaren mendean jartzeko. Elkarrizketa labur baten ondoren, Stantonek abertzale izendatu zuen, eta kargua baztertu zuen[332].
Hileta eta ehorzketa
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Presidente zendua gorputza bertan dela egon zen Etxe Zuriko Ekialdeko Aretoan lehenik, eta gero Kapitolioko Errotondan, apirilaren 19tik 21era. Lincolnen eta Willie semearen hilotzak zituzten kutxek hiru astez bidaiatu zuten Lincoln Special hileta trenean[333]. Trenak ibilbide bihurria egin zuen Washingtondik Springfieldera (Illinois), eta, oroigarrietarako, ehunka milaka pertsona hurbildu ziren hiri askotan gelditu zen. Trena igarotzean, beste asko trenbideetara hurbildu ziren bandak, suak eta ereserkiak abesten[334] edo atsekabe isilean. Walt Whitman poetak When Lilacs Last in the Dooryard Bloom'd konposatu zuen hura goraipatzeko, Lincolni buruz idatzi zituen lau poemetako bat[335]. Afro-amerikarrak bereziki hunkitu ziren; beren Moises galdu zuten[336]. Zentzu handiago batean, erreakzioa izan zen gerran hainbeste gizonen heriotzei erantzuteko[337]. Historialariek zabaldutako harridura eta atsekabea azpimarratu zuten, baina Lincoln gorrotatzen zuten batzuek bere heriotza ospatu zutela adierazi zuten[338]. Lincolnen gorpua Springfieldeko Oak Ridge hilerrian lurperatu zuten eta orain Lincoln hilobian dago[339].
Sinesmen erlijioso eta filosofikoak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Gaztetan, Lincoln erlijio-eszeptika zen[340]. Biblia sakonki ezagutzen zuen; aipatu eta goraipatzen zuen[341]. Erlijio antolatuaren inguruan zuen jarrera pribatua zen, eta besteen sinesmenak errespetatzen zituen[342]. Inoiz ez zuen kristau-sinesmenen agerpen argirik egin[343]. Bere karrera publikoan zehar, Lincolnek sarritan aipatu zituen Eskriturak[344]. Bere hiru diskurtso ospetsuenak —House Divided Speech, Gettysburgeko hitzaldia eta bere bigarren kargu-hartzea— Probidentziari buruzko aipamen zuzenak eta Eskrituretako aipamenak dituzte.
1840ko hamarkadan, Lincolnek Beharrezkoaren Doktrinara harpidetu zen, giza adimena goi mailako botere batek kontrolatzen zuela uste zuena[345]. Bere seme Edward hil zenean, 1850ean, maizago adierazi zuen Jainkoarekiko menpekotasuna[346]. Ez zen inoiz eliza batera batu, nahiz eta maiz joan izan zen Lehen Presbiteriar elizara, bere emaztearekin batera, 1852tik aurrera[347][Oh 11].
1850eko hamarkadan, Lincolnek probidentzian aldarrikatu zuen sinesmena, modu orokorrean, eta oso gutxitan erabili zuen ebanjelioen hizkuntza edo iruditeria; Guraso Sortzaileen errepublikanismoa begirune ia erlijiosoz ikusten zuen[348]. 1862ko otsailean, Willie bere semea hil izanak sosegu bila erlijiora jotzea eragin zuen[349]. Willie hil ondoren, gerraren larritasunaren jainkozko beharra zalantzan jarri zuen. Une horretan idatzi zuen «Jainkoak Batasuna salbatu edo suntsitu zezakeen giza lehiarik gabe. Hala ere, lehia hasi zen. Eta, behin hasita, edozein egunetan eman ziezaiokeen azken garaipena edozein alderi. Hala ere, lehiak jarraitzen du»[350].
Lincolnek gertakariak moldatzen zituen Jainko Ahalguztidun batean sinesten zuen, eta, 1865erako, sinesmen hori diskurtso nagusietan adierazten zuen[343]. Gerraren amaieran, gero eta gehiago dei egiten zion Ahalguztidunari, lasaitzeko eta gertaerak azaltzeko, eta, 1864ko apirilaren 4an, Kentuckyko egunkariko zuzendari bati idatzi zion:
| « | Gertaerak ez ditudala kontrolatu baieztatzen dut, eta argi eta garbi aitortzen dut gertaerak ni kontrolatu nautela. Orain, hiru urteko borrokaren amaieran, nazioaren egoera ez da, ez alderdiek, ez inork asmatu edo espero zutena. Jainkoak bakarrik aldarrika dezake. Argi dirudi norantz jotzen duen. Jainkoak orain oker handi bat zuzendu nahi badu, eta nahi badu gu Iparraldekoak zein zuek Hegoaldekoak oker horretan izan dugun konplizitatea justuki ordaindu dezagun, historia inpartzialak arrazoi berriak aurkituko ditu justiziaren eta Jainkoaren ontasuna egiaztatzeko eta errespetatzeko[351]. | » |
Espiritualtasun hori, bere bigarren kargu-hartze hitzaldian ikus daiteke hobekien, jakintsu batzuen aburuz[343] Estatu Batuetako historiako diskurtsorik handienetzat hartua eta Lincolnek berak bere diskurtsorik handienetzat edo horietako bat, gutxienez[Oh 12][352]. Lincolnek bertan azaltzen du gerraren kausa, helburua eta emaitza Jainkoaren borondatea zela[353]. Lincolnek bere bizitzaren amaieran erlijio-irudiak eta hitzak maiz erabiltzeak bere sinesmen pertsonalak isla ditzake, edo bere ikusleengana iristeko modu bat ere izan zitekeen, gehienbat protestante ebanjelikoak baitziren[354]. Lincoln, hil zuten egunean, bere emazteari esan omen zion Lur Santua bisitatu nahi zuela[355].
Osasuna
[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Lincolnek depresioa, baztanga eta malaria izan zituela uste da[356]. Idorreria tratatzeko, merkurioa zuten masa-urdin pilulak hartu zituen[357]. Ez da ezagutzen horrek zenbateraino eragin zezakeen merkurioz pozoitzea[358].
Hilketaren aurretik Lincolnen osasuna gainbehera ari zela diote hainbat baieztapen. Horiek, askotan, Lincolnen argazkietan oinarritzen dira, pisu galtzea eta muskuluak galtzea erakusten dutela[359]. Gainera, gaixotasun genetiko arraro bat izan zezakeela susmatzen da, hala nola Marfan sindromea edo 2B motako neoplasia endokrino anizkoitza[359].
Ondarea
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Balio errepublikanoak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Lincolnek balio errepublikanoen berdefinizioa azpimarratu dute besteak beste John Patrick Diggins, Harry V. Jaffa, Vernon Burton, Eric Foner eta Herman J. Belz historialariek[360]. Lincolnek Independentzia Adierazpenari —guztion askatasuna eta berdintasuna azpimarratzen zituena— 1850eko hamarkadan hasitako errepublikanismoaren xafla aingura deitu zion. Hori egin zuen Konstituzioa (esklabotza onartzen zuena) diskurtso politikoaren ardatza zen garaian[361]. Digginsek ohartarazi duenez: «Lincolnek estatubatuarrei errepublikanismoaren teoriari eta patuari berari ekarpen sakona eskaintzen dion historiaren teoria aurkeztu zuen 1860ko Cooper Unionen hitzaldian»[362]. Argudio baten legezkotasunean zentratu beharrean, errepublikanismoaren oinarri moralean zentratu zen[363].
Gerrari buruzko bere posizioa, izan ere, Konstituzioa funtsean estatuen arteko kontratu gisa zegokion argudio juridiko batean oinarritu zen, eta alderdi guztiek adostu behar dute kontratutik aldentzeko. Gainera, betebehar nazionala zen errepublika estatu guztietan egotea[364]. Iparraldeko soldadu eta buruzagi erlijioso askok, ordea, esklaboen askatasunaren aldeko borroka beren sinesmen moral eta erlijiosoek aginduta zela sentitu zuten[365].
Whig alderdiaren aktibista gisa, Lincoln negozio interesen bozeramaile izan zen, tasa altuen, bankuen, azpiegituren hobekuntzaren eta trenbideen alde egin zuen, jacksoniar demokraten aurka[366]. Lincolnek, izan ere, gizon arruntarekiko jacksondarrak aldarrikatzen zuten sinpatia partekatzen zuen, baina ez zegoen ados gobernua enpresa ekonomikotik aldendu behar zelako jacksondarren iritziarekin[367]. Hala ere, Lincolnek Andrew Jacksonen irmotasuna eta abertzaletasuna miresten zituen[368]. Sean Wilentz historialariaren arabera[368]:
| « | 1850eko hamarkadako Alderdi Errepublikanoak jacksondarren zenbait elementu xurgatu zituen moduan, Lincolnek, zeinaren whig aldea beti beste whigena baino berdinzaleagoa izan baitzen, haietako batzuk xurgatzen ari zela sumatu zuen. Eta jacksondar izpiritu batzuk Lincolnen Etxe Zuriaren barruan bizi ziren. | » |
William C. Harrisek aurkitu zuen Lincolnek «Aita Sortzaileekiko, Konstituzioarekiko, legeek eta Errepublikaren eta bere erakundeen kontserbazioarekiko begiruneak bere kontserbadurismoa indartu zuela»[369]. James G. Randall-ek bere tolerantzia eta moderazioa azpimarratzen ditu «bere aurrerapen ordenatuaren lehentasunean, asaldura arriskutsuarekiko mesfidantzan eta gaizki digeritutako erreforma-eskemekiko errezeloan». Randallek ondorioztatu duenez, kontserbadorea izan zen erradikalismo mota hori erabat saihestu zuenean, zeinak Hegoaren aurkako abusuak, esklabotzaren aurkako gorrotoa, mendeku egarria, konplot alderdikoiak eta Hegoaldeko erakundeak egun batetik bestera kanpotarrekin eraldatzeko eskakizun eskuzabalak»[370].
Estatuen berrelkartzea
[aldatu | aldatu iturburu kodea].jpg)
Lincolnen lehen kargu-hartze hitzaldian, demokraziaren izaera aztertu zuen. Sezesioa anarkia zela salatu zuen, eta gehiengoaren agintea konstituzio murrizketekin orekatu behar zela azaldu zuen; esan zuen: «Konstituzio-kontrolek eta mugak murrizten duten gehiengo bat eta beti herri-iritziz eta sentimenduaz berariaz erraz aldatzen dena, herri aske baten benetako subirano bakarra da»[371].
Estatuen berriro bat egiteak ondorioak izan zituen jendeak herrialdearen ikuspegitik. Estatu Batuak terminoa historikoki batzuetan pluralean erabili izan da (Estatu Batuak), eta beste batzuetan singularrean. Gerra Zibila indar esanguratsua izan zen XIX. mendean modu singularra erabiltzeko[372].
Ospe historikoa
[aldatu | aldatu iturburu kodea]| « | Haren konpainian, ez nuen inoiz gogoratu nire jatorri xumea edo nire kolore ezezaguna[373] | » |
| Frederick Douglass. | ||
1948az geroztik presidenteak sailkatzen dituzten AEBko akademikoei egindako inkestetan, hiru presidente nagusiak Lincoln, Washington eta Franklin Delano Roosevelt dira, nahiz batzuetan ordena aldatu[374].[Oh 13]}} 1999 eta 2011 artean, Lincoln, John F. Kennedy eta Ronald Reagan izan ziren zortzi iritzi publikoko inkestetan lehen postuetako presidenteak, Gallupen arabera[375]. 2004ko ikerketa batek aurkitu zuen historiaren eta politikaren alorreko akademikoek Lincoln lehen postuan kokatu zutela; legelariek, berriz, George Washingtonen atzetik kokatu zuten, bigarren[376].
Lincolnen hilketak martiri nazionala bihurtu zuen. Abolizionistek giza askatasunaren defendatzailetzat hartu zuten. Errepublikanoek Lincolnen izena beren alderdiarekin lotu zuten. Hegoaldean askok, baina ez guztiek, Lincoln gaitasun bikaineko gizontzat zuten[377]. Historialariek esan dute XIX. mendeko motako «liberal klasikoa» zela. Allen C. Guelzok dio Lincoln demokrata liberal klasikoa zela: hierarkia artifizialaren etsaia, merkataritzaren eta negozioaren laguna gauza noble eta ahalbidetzaile gisa, eta Mill, Cobden eta Bright-en parekide estatubatuarra, zeinaren erretratua Lincolnek bere Etxe Zuriko bulegoan zintzilikatu zuen[378][379].
Barry Schwartz soziologoak dio Lincolnen estatubatuar ospea poliki-poliki hazten joan zela XIX. mendearen amaieratik Aro Progresistara arteraino (1900-1920), Estatu Batuetako heroi gurtuenetako bat izatera iritsi zen arte, baita hegoaldeko zurien artean ere. Goia, 1922an jo zuen Washingtongo National Mall-en Lincoln Memorialaren eskaintzarekin[380]
Batasunaren nazionalismoak, Lincolnek aurreikusi zuen gisa, «Estatu Batuak Theodore Roosevelt, Woodrow Wilson eta Franklin Delano Roosevelten nazionalismora eramaten lagundu zuen»[381]. New Dealen garaian, liberalek Lincoln ohoratzen zuten ez hainbeste bere burua eraiki duen gizon edo gerra handiko presidente gisa, baizik eta gizon arruntaren defendatzaile gisa, haien ustez ongizate estatuaren alde egingo baitzukeen [382].
Schwartzek dio, 1930eko eta 1940ko hamarkadetan, Abraham Lincolnen memoria ia sakratua zela eta, nazioari, «estatubatuar bizitza inspiratzen eta gidatzen zuen ikur moral bat» ematen ziola. Bere ustez, Depresio Handian, Lincolnek «munduko etsipenak ikusteko baliabide gisa balio izan zuen, ez hainbeste bere sufrimenduak esplikatzeko, baizik esanguratsuak izateko». Franklin D. Rooseveltek, Estatu Batuak gerrarako prestatzean, Gerra Zibileko presidentearen hitzak erabili zituen argitzeko zer nolako mehatxu ziren Alemania eta Japonia. Estatubatuarrek galdetu zuten: «Zer egingo zukeen Lincolnek?»[383] Hala ere, Schwartzek ikusten ere du Bigarren Mundu Gerratik Lincolnen botere sinbolikoak garrantzia galdu duela, eta «desagertzen ari den heroi hau nazio handitasunean konfiantza galtzearen sintoma da». Postmodernismoak eta kultura-aniztasunak handitasuna, kontzeptu gisa, diluitu dutela iradoki zuen[384].
Gerra Hotzaren garaietan, Lincolnen irudia askatasunaren ikur izatera igaro zen, erregimen komunistek zapaldutakoentzat itxaropena ekartzen zuena[382]. Denbora askoan, Emantzipatzaile Handia izenez ezagutu zen[385], baina, 1960ko hamarkadaren amaieran, afro-amerikar intelektual batzuek, Lerone Bennett Jr. buru zutela, ukatu egin zuten Lincolnek titulu hori merezi zuenik[386][387]. Bennettek arreta handia lortu zuen 1968an Lincoln supremazista zuria izendatu zuenean[388]. Ohartu zuen Lincolnek irain etnikoak erabiltzen zituela, eta beltzei iseka egiten zieten txisteak kontatzen zituela. Bennettek argudiatu zuen Lincolnek berdintasun sozialaren aurka zegoela, eta askatutako esklaboak, borondatez, beste herrialde batera joatea proposatu zuen. Garrantzia aldendu zen Lincoln emantzipatzailetik beltzak askatu zirela esklabotzatik argudiatzera, edo, gutxienez, haiek emantzipatzeko gobernua presionatzeaz arduratu zirela[389]. Lincolnen defendatzaileek, hala nola Dirck eta Cashin egileek, erantzun zuten ez zela bere garaiko politikari gehienek bezain txarra[390] eta ameslari morala zela, abolizionismoaren kausa trebeki eta politikoki ahalik eta azkarren aurreratu zuena[391]. Dirckek adierazi zuen Gerra Zibileko aztertzaile gutxik hartzen dutela Bennett serios, bere »agenda politiko estua eta ikerketa akastuna« adieraziz[392].
1970eko hamarkadan, Lincoln kontserbadore politikoen heroi bat bihurtu zen[393] —Me Bradford neokonfederatuz kanpo, zeinak Hego zuriari ematen zion tratua salatu zuen— bere nazionalismo biziagatik, enpresei emandako laguntzagatik eta esklabotzaren hedapena geldiarazteko gogoarengatik, askatasunaren eta tradizioaren alde lockear eta burkear printzipioen arabera jokatzegatik eta Guraso Fundatzaileen printzipioekiko debozioarengatik[394] Lincoln mundu osoko intelektual liberalen gogokoena bihurtu zen[395].
2009an, Barry Schwartzek idatzi zuen Lincolnen irudiak «higadura, prestigio galtzea eta iseka onbera» jasan zuela XX. mendearen amaieran[396]. Bestalde, Donaldek 1996ko haren biografian zeritzon Lincoln gaitasun negatiboaren nortasun-ezaugarriz hornituta zegoela, John Keats poetak definitua eta aparteko buruzagiei egotzita, zeinak «pozik baitzeuden ziurgabetasun eta zalantzen erdian eta ez behartuta egitatearengatik edo arrazoiengatik»[397].
XXI. mendean, Barack Obama presidenteak bere presidente gogokoena izendatu zuen Lincoln, eta, bere kargu-hartze ekitaldietarako, Lincolnen Biblia erabiltzen tematu zen[398][399][400].
Hollywoodek maiz irudikatu izan du Lincoln, ia beti argi lausengarri batez[401][402].
Lincoln AEBtik kanpoko pertsona politikoek ere miretsi izan dute, besteak beste, Karl Marx teoriko politiko alemaniarrak[403], Mahatma Gandhi Indiako buru independentistak[404], Ellen Johnson Sirleaf Liberiako presidente ohiak[405][408] eta Muammar Gaddafi Libiako iraultzaileak[406].
Memoria eta oroigarriak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Lincolnen erretratua Estatu Batuetako diruaren bi izendapenetan agertzen da: zentimoan eta 5 dolarreko billetean. Posta-zigilu askotan ere agertzen da haren irudia[407]. Normalean, bizardun erretratatu ohi den arren, 1860ra arte ez zuen bizarra hazten utzi, Grace Bedell 11 urteko haurrak proposatuta. Hori egin zuten bost presidenteetatik lehena izan zen[408].
Herri, hiri eta konderri izen askotan oroitu dute[409], Nebraska hiriburuan barne[410]. Estatu Batuetako Armadako Nimitz klaseko USS Abraham Lincoln (CVN-72) hegazkin-ontziak Lincolnen izena darama, bere izena daraman Armadako bigarren ontzia[411]. Lincoln Memoriala nazioko hiriburuko monumenturik bisitatuenetako bat da[412], eta herrialdeko Parke Nazional Zerbitzuko bost gune bisitatuenetako bat[57]. Ford Antzokia, Washingtongo gune bisitatuenetakoa[57], Lincoln hil zen Petersen House kalearen parean dago[413]. Springfieldeko (Illinois) oroigarrien artean daude: Abraham Lincoln Presidential Library and Museum, Lincolnen etxea eta bere hilobia[414]. Lincolnen irudi-taila bat agertzen da, beste hiru presidenterenekin batera, Rushmore mendian, urtean 3 milioi bisitari inguru jasotzen dituena[415]. Lincolnen estatua eragingarri bat Lincoln Parken (Chicago) dago; opari diplomatiko gisa emandako birmoldaketak Parliament Squaren (Londres) eta Parque Lincolnen (Mexiko Hiria) daude[416][417][418].
2019an, Kongresuak Estatu Batuetako Kapitolioko H-226 gela ofizialki eskaini zion Abraham Lincolni[418]. Gela National Statuary Hall-en aurrean dago, eta Ganberako posta bulego gisa erabili zen Abraham Lincolnek, garaian Kongresuko ordezkariak, zerbitzatzen zuen bitartean, 1847tik 1849ra[419][420].
-
Lincolnen irudia Rushmore mendiko harrian landua -
Abraham Lincoln, Adolph Weinman-en 1909ko brontzezko estatua, Hodgenvilleko (Kentucky) eliza historiko baten aurrean dago. -
1866ko Lincoln memorial posta-zigilua AEBko Posta Bulegoak Lincoln hil eta urtebetera igorri zuen. -
-
Lincoln zentimoa, Lincoln irudikatzen duen txanpon estatubatuarra.
.jpg)
Lincoln kulturan
[aldatu | aldatu iturburu kodea]1865ean hil zenetik, Abraham Lincoln estatubatuar pertsonaia ikoniko bat izan da, normalean aldeko ikuspegiz edo are era heroikoan irudikatua.
Illinoisek Abraham-Lincoln Museoa dauka Springfield herrian, presidenteari eskainitako museo nagusietako bat dena. Lincoln Center for the Performing Arts New Yorkeko kultur zentro bat da, 1960ko hamarkadan eraikia eta arte eszenikoen dozena konpainiaren egoitza oraindik ere.
Zinean
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Horrela, heroi baten eran, ikusi izan du Hollywoodek, adibidez [421] [422]. Forma ugaritan agertu da zinean, tartean ukronia alternatiboetan, animazio, dokumental eta kameotan barne, baita fikziozko interpretazio igari ere. Lanik entzutetsuena 21. mendean 2012an Steven Spielberg zinema zuzendariak presidente honen bizitzako azken hilabeteei buruzko Lincoln izeneko filma izan daiteke.
Eskultura
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Amerikako hainbat hiri eta estatuk Lincolnen monumentuak dituzte. Ezagunenak Rushmore mendian landutako irudia eta Lincoln Memoriala dira.
Chicago hiriak presidentearen estatua bat dauka Grant parkean.
Literatura
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Walt Whitman Lincolnek liluratu zuen Ameriketako Gerra Zibilean eta berari buruzko hainbat poema idatzi zituen hil ondoren [423] . Whitman-en Lincoln-en poemak dira :
- O Captain! My Captain! (1865),
- When Lilacs last in the Dooryard Bloom'd (1865),
- Hush'd Be the Camps To-Day (1865),
- Cette poussière était autrefois l'homme (1871).
Komikia
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Robert Kirkmanek idatzitako Invencible komikietan, " The Immortal " izeneko superheroia Abraham Lincoln presidentea ere izan zen bere bizitza luzean.
Erreferentziak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- ↑ Donald 1996, 20–22 orr. .
- ↑ Warren 2017, 3–4 orr. .
- ↑ Warren 2017, 4 orr. .
- ↑ a b Donald 1996, 21 orr. .
- ↑ Wilson et al. 1998, 35–36 orr. .
- ↑ Bartelt 2008, 79 orr. .
- ↑ Warren 2017, 9 orr. .
- ↑ Warren 2017, 9–10 orr. .
- ↑ Sandburg 1926, 20 orr. .
- ↑ Warren 2017, 13 orr. .
- ↑ Warren 2017, 26 orr. .
- ↑ Warren 2017, 16, 43 orr. .
- ↑ Bartelt 2008, 3, 5, 16 orr. .
- ↑ Sandburg, 1926, 20 or.; Donald, 1996, 23–24 or..
- ↑ Bartelt 2008, 34, 156 orr. .
- ↑ Donald 1996, 22–24 orr. .
- ↑ Bartelt 2008, 24, 104 orr. .
- ↑ Bartelt 2008, 22–23, 77 orr. .
- ↑ Donald 1996, 34, 116 orr. .
- ↑ Bartelt 2008, 23, 83 orr. .
- ↑ Donald 1996, 26–27 orr. .
- ↑ White 2009, 25, 31, 47 orr. .
- ↑ Bartelt 2008, 66 orr. .
- ↑ Bartelt 2008, 10, 33 orr. .
- ↑ Donald 1996, 23 orr. .
- ↑ Donald 1996, 29 orr. .
- ↑ Madison 2014, 110 orr. .
- ↑ Donald 1996, 29–31, 38–43 orr. .
- ↑ «Columbia University Libraries Online Exhibitions | Jewels in Her Crown: Treasures of Columbia University Libraries Special Collections» exhibitions.library.columbia.edu (Noiz kontsultatua: 2024-01-07).
- ↑ Donald 1996, 30–33 orr. .
- ↑ Warren 2017, 134–135 orr. .
- ↑ «Wrestling in the USA» nwhof.org (Noiz kontsultatua: 2024-01-07).
- ↑ Donald 1996, 41 orr. .
- ↑ a b Donald 1996, 36 orr. .
- ↑ Bartelt 2008, 38–40 orr. .
- ↑ Bartelt 2008, 71 orr. .
- ↑ Oates 1974, 15–17 orr. .
- ↑ Thomas 2008, 23–53 orr. .
- ↑ Sandburg, 1926, 22–23 or.; Donald, 1996, 38 or..
- ↑ Gannett, Lewis. (Winter 2005). «"Overwhelming Evidence" of a Lincoln-Ann Rutledge Romance?: Reexamining Rutledge Family Reminiscences» Journal of the Abraham Lincoln Association 26 (1) ISSN 1945-7987. (Noiz kontsultatua: 2024-01-07).
- ↑ Donald 1996, 55–58 orr. .
- ↑ (Ingelesez) Shenk, Joshua Wolf. (2005-10-01). «Lincoln's Great Depression» The Atlantic (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ Siegel, Robert (October 26, 2005). "Exploring Abraham Lincoln's 'Melancholy'". Retrieved February 17, 2023.
- ↑ Thomas 2008, 56–57, 69–70 orr. .
- ↑ Donald 1996, 67 orr. .
- ↑ Donald 1996, 80–86 orr. .
- ↑ Lamb & Swain 2008, 3 orr. .
- ↑ Sandburg 1926, 46–51 orr. .
- ↑ Donald 1996, 93 orr. .
- ↑ Baker 1989, 142 orr. .
- ↑ White 2009, 179–181, 476 orr. .
- ↑ (Ingelesez) Emerson, Jason. (2012-03-27). Giant in the Shadows: The Life of Robert T. Lincoln. SIU Press ISBN 978-0-8093-9071-7. (Noiz kontsultatua: 2024-01-07).
- ↑ Lincolntarren azken ondorengoa, Robert Todd Lincoln Beckwith birbiloba, 1985ean hil zen[52]
- ↑ White 2009, 126 orr. .
- ↑ Baker 1989, 120 orr. .
- ↑ Hertz, Emanuel (1938). The Hidden Lincoln. The Viking Press. p. 105.
- ↑ a b c (Ingelesez) Journal, Caroline Mimbs Nyce, National. (2015-05-21). «15 Most Visited National Landmarks in Washington, D.C.» The Atlantic (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ Steers 2010, 341 orr. .
- ↑ Winkle 2001, 86–95 orr. .
- ↑ (Ingelesez) Blazeski, Goran. (2016-10-15). «Abraham Lincoln was the only President who was also a licensed bartender | The Vintage News» thevintagenews (Noiz kontsultatua: 2024-01-08).
- ↑ (Ingelesez) Lincoln, Abraham; Miller, Marion Mills. (2010-12). Life and Works of Abraham Lincoln. Wildside Press, LLC ISBN 978-1-4344-2497-6. (Noiz kontsultatua: 2024-01-08).
- ↑ Winkle 2001, 114–116 orr. .
- ↑ a b (Ingelesez) Stone, Zofia. (2017-03-01). Abraham Lincoln: A Biography. Vij Books India Private Limited ISBN 978-93-86367-27-3. (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ Donald 1996, 53–55 orr. .
- ↑ White 2009, 59 orr. .
- ↑ Simon 1990, 283 orr. .
- ↑ Weik, Jesse William. "Abraham Lincoln and Internal Improvements". Abraham Lincoln's Classroom. Archived from the original on February 12, 2015. Retrieved February 12, 2015.
- ↑ Simon 1990, 130 orr. .
- ↑ Donald 1996, 134 orr. .
- ↑ Foner 2010, 17–19, 67 orr. .
- ↑ Donald 1996, 64 orr. .
- ↑ "Abraham Lincoln". Attorney Registration and Disciplinary Commission (ARDC), the Supreme Court of Illinois. Archived from the original on July 2, 2023. Retrieved July 2, 2023
- ↑ White 2009, 71, 79, 108 orr. .
- ↑ Donald 1996, 17 orr. .
- ↑ Lincoln, Abraham. (2001). Collected Works of Abraham Lincoln. Volume 1.. (Noiz kontsultatua: 2024-01-08).
- ↑ (Ingelesez) «POW FORUM» Power Our World (Noiz kontsultatua: 2024-01-08).
- ↑ Gill, Zann (2023). ALTON – campaign to end free speech: Two murders that provoked Lincoln to run for President. Berkeley, CA: MetaVu Books. ISBN 979-8-9852417-0-9
- ↑ Donald 1996, 222 orr. .
- ↑ Boritt & Pinsker 2002, 137–153 orr. .
- ↑ Oates 1974, 79 orr. .
- ↑ «US Congressman Lincoln – Abraham Lincoln Historical Society» www.abraham-lincoln-history.org (Noiz kontsultatua: 2024-01-08).
- ↑ Harris, 2007, 54 or.; Foner, 2010, 57 or..
- ↑ (Ingelesez) «LINCOLN, Abraham | US House of Representatives: History, Art & Archives» history.house.gov (Noiz kontsultatua: 2024-01-08).
- ↑ Heidler & Heidler 2006, 181–183 orr. .
- ↑ Holzer 2004, 63 orr. .
- ↑ Oates 1974, 79–80 orr. .
- ↑ Graebner 1959, 199–202 orr. .
- ↑ «Lincoln's Spot Resolutions» web.archive.org 2011-09-20 (Noiz kontsultatua: 2024-01-08).
- ↑ Donald 1996, 128 orr. .
- ↑ Donald 1996, 124–126 orr. .
- ↑ Donald 1996, 140 orr. .
- ↑ (Ingelesez) Arnold, Isaac N.. (1885). The Life of Abraham Lincoln. Jansen, McClurg, (Noiz kontsultatua: 2024-01-08).
- ↑ Harris 2007, 55–57 orr. .
- ↑ Donald 1996, 96 orr. .
- ↑ Donald 1996, 105–106, 158 orr. .
- ↑ Donald 1996, 142–143 orr. .
- ↑ (Ingelesez) McGinty, Brian. (2015-02-09). Lincoln's Greatest Case: The River, the Bridge, and the Making of America. W. W. Norton & Company ISBN 978-0-87140-785-6. (Noiz kontsultatua: 2024-01-09).
- ↑ (Ingelesez) «Abraham Lincoln's Patent Model» americanhistory.si.edu (Noiz kontsultatua: 2024-01-09).
- ↑ Richards 2015, 440 orr. .
- ↑ Donald 1996, 155–156, 196–197 orr. .
- ↑ (Ingelesez) Library, Philosophical. (2010-11-09). The Wisdom of Abraham Lincoln. Philosophical Library/Open Road ISBN 978-1-4532-0281-4. (Noiz kontsultatua: 2024-01-09).
- ↑ a b c Donald 1996, 150–151 orr. .
- ↑ Harrison 1935, 280–286, 350–351 orr. .
- ↑ Harrison 1935.
- ↑ (Ingelesez) Mitgang, Herbert; Times, Special To the New York. (1989-02-10). «THE LAW; Lincoln as Lawyer: Transcript Tells Murder Story» The New York Times ISSN 0362-4331. (Noiz kontsultatua: 2024-01-09).
- ↑ White 2009, 175–176 orr. .
- ↑ White 2009, 182–185 orr. .
- ↑ White 2009, 188–190 orr. .
- ↑ Thomas 2008, 148–152 orr. .
- ↑ Graebner 1959, 255 orr. .
- ↑ a b White 2009, 203–205 orr. .
- ↑ White 2009, 215–216 orr. .
- ↑ McGovern 2009, 38–39 orr. .
- ↑ White 2009, 203–204 orr. .
- ↑ White 2009, 191–194 orr. .
- ↑ Oates 1974, 119 orr. .
- ↑ White 2009, 205–208 orr. .
- ↑ White 2009, 216–221 orr. .
- ↑ White 2009, 224–228 orr. .
- ↑ White 2009, 229–230 orr. .
- ↑ Foner 2010, 84–88 orr. .
- ↑ Vishneski, John. (1988). «What the Court Decided in Dred Scott v. Sandford» The American Journal of Legal History 32: 373–390. doi:..
- ↑ White 2009, 236–238 orr. .
- ↑ Zarefsky 1993, 69–110 orr. .
- ↑ Jaffa 2000, 299–300 orr. .
- ↑ a b White 2009, 247–248 orr. .
- ↑ Oates 1974, 138–139 orr. .
- ↑ White 2009, 247–250 orr. .
- ↑ White 2009, 251 orr. .
- ↑ Harris 2007, 98 orr. .
- ↑ Donald 1996, 209 orr. .
- ↑ White 2009, 257–258 orr. .
- ↑ Donald 1996, 214–218 orr. .
- ↑ Donald 1996, 202, 219, 232 orr. .
- ↑ Donald 1996, 214–224 orr. .
- ↑ Donald 1996, 223 orr. .
- ↑ Carwardine 2003, 89–90 orr. .
- ↑ Donald 1996, 242, 412 orr. .
- ↑ White 2009, 291–293 orr. .
- ↑ White 2009, 307–308 orr. .
- ↑ Donald 1996, 200 orr. .
- ↑ Morse 1893, 112 orr. .
- ↑ Jaffa 2000, 473 orr. .
- ↑ Holzer 2004, 108–111 orr. .
- ↑ Carwardine, 2003, 97 or.; Holzer, 2004, 157 or..
- ↑ Donald 1996, 240 orr. .
- ↑ Donald 1996, 241 orr. .
- ↑ Donald 1996, 244 orr. .
- ↑ Oates 1974, 175–176 orr. .
- ↑ Donald 1996, 245 orr. .
- ↑ Lincoln, Abraham (December 20, 1859). "Herewith is a little sketch, as you requested". Letter to Jesse W. Fell. Archived from the original on November 7, 2017. Retrieved November 6, 2017
- ↑ (Ingelesez) Martinez, J. Michael. (2011-12-22). Coming for to Carry Me Home: Race in America from Abolitionism to Jim Crow. Rowman & Littlefield Publishers ISBN 978-1-4422-1500-9. (Noiz kontsultatua: 2024-01-11).
- ↑ Luthin 1944, 609–629 orr. .
- ↑ Hofstadter 1938, 50–55 orr. .
- ↑ Donald 1996, 247–250 orr. .
- ↑ Boritt & Pinsker 2002, 10, 13, 18 orr. .
- ↑ Donald 1996, 253 orr. .
- ↑ (Ingelesez) Chadwick, Bruce. (2010-11-01). Lincoln for President: An Unlikely Candidate, An Audacious Strategy, and the Victory No One Saw Coming. Sourcebooks, Inc. ISBN 978-1-4022-4756-9. (Noiz kontsultatua: 2024-01-11).
- ↑ Murrin, John (2006). Liberty, Equality, Power: A History of the American People. Belmont: Clark Baxter. p. 464. ISBN 978-0-495-91588-1
- ↑ Donald 1996, 254–256 orr. .
- ↑ Donald 1996, 254 orr. .
- ↑ Donald 1996, 251–252 orr. .
- ↑ Mansch 2005, 61 orr. .
- ↑ Donald 1996, 256 orr. .
- ↑ White 2009, 350 orr. .
- ↑ Nevins 1947, 4:312 orr. .
- ↑ (Ingelesez) «New York Times Newspaper Archives, Mar 4, 1861, p. 1» NewspaperArchive.com 1861-03-04 (Noiz kontsultatua: 2024-01-11).
- ↑ Edgar 1998, 350 orr. .
- ↑ Donald, 1996, 267 or.; Potter, 1977.
- ↑ Donald 1996, 267 orr. .
- ↑ White 2009, 362 orr. .
- ↑ Potter 1977, 520, 569–570 orr. .
- ↑ White 2009, 369 orr. .
- ↑ White 2009, 360–361 orr. .
- ↑ Donald 1996, 268 orr. .
- ↑ Vorenberg, 2001, 22 or.; Vile, 2003, 280–281 or..
- ↑ «Inaugural Addresses of the Presidents of the United States : from George Washington 1789 to George Bush 1989» avalon.law.yale.edu (Noiz kontsultatua: 2024-01-11).
- ↑ Lupton 2006, 34 orr. .
- ↑ (Ingelesez) «Broadside, "President Lincoln's Farewell Address to His Old Neighbors, Springfield, February 12, 1861" - The Henry Ford» www.thehenryford.org (Noiz kontsultatua: 2024-01-12).
- ↑ (Ingelesez) Lincoln’s Farewell Address – Illinois History & Lincoln Collections. 2018-01-27 (Noiz kontsultatua: 2024-01-12).
- ↑ Donald 1996, 273–277 orr. .
- ↑ Donald 1996, 277–279 orr. .
- ↑ Lincoln, Abraham. (2001). Collected Works of Abraham Lincoln. Volume 4.. (Noiz kontsultatua: 2024-01-12).
- ↑ Sandburg 2002, 212 orr. .
- ↑ Donald 1996, 283–284 orr. .
- ↑ Donald 1996, 268, 279 orr. .
- ↑ Nevins 1959, 5:29 orr. .
- ↑ Sherman 1990, 185–186 orr. .
- ↑ Donald 1996, 293 orr. .
- ↑ Oates 1974, 226 orr. .
- ↑ Heidler, Heidler & Coles 2002, 174 orr. .
- ↑ "One significant point of disagreement among historians and political scientists is whether Roger Taney heard Ex parte Merryman as a U.S. circuit judge or as a Supreme Court justice in chambers." White, Jonathan W., Abraham Lincoln and Treason in the Civil War: The Trials of John Merryman, Baton Rouge: Louisiana State University Press, 2011, pp. 38–39
- ↑ Harris 2011, 59–71 orr. .
- ↑ Neely 1992, 3–31 orr. .
- ↑ Donald, 1996, 303–304 or.; Carwardine, 2003, 163–164 or..
- ↑ Donald 1996, 315–339, 417 orr. .
- ↑ Donald, 1996, 314 or.; Carwardine, 2003, 178 or..
- ↑ Donald 1996, 314–317 orr. .
- ↑ Carwardine 2003, 181 orr. .
- ↑ Boritt & Pinsker 2002, 213–214 orr. .
- ↑ Donald 1996, 322 orr. .
- ↑ Randall, James Garfield (1946). Lincoln the President: Springfield to Gettysburg. p. 50. ISBN 978-0-306-80754-1 quoted in Peraino, Kevin (2013) Lincoln in the World: The Making of a Statesman and the Dawn of American Power. pp. 160–61. ISBN 978-0-307-88720-7
- ↑ Oates 1974, 115 orr. .
- ↑ (Ingelesez) Thomas, Benjamin Platt; Hyman, Harold Melvin. (1962). Stanton: The Life and Times of Lincoln's Secretary of War. Knopf (Noiz kontsultatua: 2024-01-13).
- ↑ Donald 1996, 295–296 orr. .
- ↑ Donald 1996, 391–392 orr. .
- ↑ Ambrose 1996, 7, 66, 159 orr. .
- ↑ Donald 1996, 432–436 orr. .
- ↑ "The President at West Point". The New York Times. New York. June 26, 1862. p. 8. Archived from the original on May 23, 2022. Retrieved May 23, 2022 – via Newspapers.com.
Presidenteak eta Scott jeneralak hainbat ordu eman zituzten gai militarren egoeraz eztabaidatzen, zenbait jeneralen eginkizunak eta okerrak, lehendik zeuden Departamentuetako dibisioak jarraitzeko komenigarritasunaz, enrolamendu gehiagoren beharraz, Potomac-en armaden aurreikuspenaz. Virginiako haranak...
- ↑ "The President at West Point". Brooklyn Evening Star. New York. Copy from N.Y. Express. June 25, 1862. p. 3. Archived from the original on May 23, 2022. Retrieved May 23, 2022 – via Newspapers.com.
bost orduz egon ziren elkarrizketa serioan
- ↑ Donald 1996, 318–319 orr. .
- ↑ Donald 1996, 349–352 orr. .
- ↑ (Ingelesez) «Henry W. Halleck» American Battlefield Trust (Noiz kontsultatua: 2024-01-13).
- ↑ Nevins 1947, 159–162 orr. .
- ↑ Nevins 1959, 159–162 orr. .
- ↑ Goodwin 2005, 478–479 orr. .
- ↑ Goodwin 2005, 478–480 orr. .
- ↑ Goodwin 2005, 481 orr. .
- ↑ Donald 1996, 389–390 orr. .
- ↑ Nevins, 1947, 433–444 or.; Donald, 1996, 429–431 or..
- ↑ Nevins 1947, 322 orr. .
- ↑ Donald 1996, 422–423 orr. .
- ↑ Nevins 1947, 432–450 orr. .
- ↑ Donald 1996, 444–447 orr. .
- ↑ Mackubin, Thomas Owens (March 25, 2004). "The Liberator". National Review. Archived from the original on February 16, 2012. Retrieved December 12, 2008
- ↑ Guelzo 1999, 290–291 orr. .
- ↑ Donald 1996, 364–365 orr. .
- ↑ McPherson 1992, 124 orr. .
- ↑ Lundberg, James M. (2019). Horace Greeley: Print, Politics, and the Failure of American Nationhood, Baltimore: Johns Hopkins University Press, p. 116.
- ↑ Guelzo 2004, 147–153 orr. .
- ↑ Graebner 1959, 388 orr. .
- ↑ «The Preliminary Emancipation Proclamation, 1862» www.archives.gov (Noiz kontsultatua: 2024-01-15).
- ↑ Louis P. Masur (2012). Lincoln's Hundred Days: The Emancipation Proclamation and the War for the Union. Harvard University Press.
- ↑ Freehling, William W. (2001). The South vs. The South: How Anti-Confederate Southerners Shaped the Course of the Civil War, New York: Oxford University Press, p. 111.
- ↑ (Ingelesez) «Transcript of the Proclamation» National Archives 2015-10-06 (Noiz kontsultatua: 2024-01-15).
- ↑ (Ingelesez) Greeneville, Mailing Address: Andrew Johnson National Historic Site 121 Monument Ave; Us, TN 37743 Phone: 423 638-3551 Contact. «Andrew Johnson and Emancipation in Tennessee - Andrew Johnson National Historic Site (U.S. National Park Service)» www.nps.gov (Noiz kontsultatua: 2024-01-15).
- ↑ Donald 1996, 379 orr. .
- ↑ Donald 1996, 407 orr. .
- ↑ James M. McPherson, "Who Freed the Slaves?" Proceedings of the American Philosophical Society 139.1 (March 1995), p. 9.
- ↑ a b Donald 1996, 431 orr. .
- ↑ (Ingelesez) Conant, Sean. (2015-04-24). The Gettysburg Address: Perspectives on Lincoln's Greatest Speech. Oxford University Press ISBN 978-0-19-022746-3. (Noiz kontsultatua: 2024-01-15).
- ↑ (Ingelesez) Holsinger, M. Paul. (1999-01-30). War and American Popular Culture: A Historical Encyclopedia. Bloomsbury Academic ISBN 978-0-313-29908-7. (Noiz kontsultatua: 2024-01-15).
- ↑ Donald 1996, 453–460 orr. .
- ↑ Donald, 1996, 460–466 or.; Wills, 2012, 20, 27, 105, 146 or..
- ↑ Bulla & Borchard 2010, 222 orr. .
- ↑ Thomas 2008, 315 orr. .
- ↑ Nevins 1947, 4:6–17 orr. .
- ↑ Donald 1996, 490–492 orr. .
- ↑ (Ingelesez) «Message of President Abraham Lincoln Nominating Ulysses S. Grant to Be Lieutenant General of the Army» National Archives 2016-08-15 (Noiz kontsultatua: 2024-01-15).
- ↑ McPherson 2009, 113 orr. .
- ↑ Donald 1996, 501 orr. .
- ↑ «About Us | The White House Collection / Art» web.archive.org 2011-09-27 (Noiz kontsultatua: 2024-01-15).
- ↑ Thomas 2008, 422–424 orr. .
- ↑ Neely 2004, 434–458 orr. .
- ↑ (Ingelesez) James M. McPherson. 2023-10-21 (Noiz kontsultatua: 2024-01-15).
- ↑ James G. Randall and Richard N. Current, Lincoln the President: Last Full Measure (New York, 1955), 200.
- ↑ Thomas 2008, 434 orr. .
- ↑ (Ingelesez) G. Edward White. 2023-09-30 (Noiz kontsultatua: 2024-01-15).
- ↑ Donald 1996, 565 orr. .
- ↑ Donald 1996, 589 orr. .
- ↑ Fish, 1902, 53–69 or.; Tegeder, 1948, 77–90 or..
- ↑ Donald 1996, 494–507 orr. .
- ↑ Grimsley & Simpson 2001, 80 orr. .
- ↑ Lincoln, Abraham (2001) [1953]. "Memorandum Concerning His Probable Failure of Re-election". Collected Works of Abraham Lincoln. Volume 7. p. 514.
- ↑ Donald 1996, 531 orr. .
- ↑ Randall & Current 1955, 307 orr. .
- ↑ Grimsley eta Simpson, 2001, 80 or.; Paludan, 1994, 274–293 or..
- ↑ Noll 2002, 426 orr. .
- ↑ Lincoln, Abraham Abraham Lincoln: Selected Speeches and Writings (Library of America edition, 2009) p 450
- ↑ Thomas 2008, 509–512 orr. .
- ↑ Koehn, Nancy (2017). Forged in Crisis: The Making of Five Legendary Leaders. NY: Scribner. p. 191. ISBN 978-1-5011-7444-5
- ↑ Donald 1996, 471–472 orr. .
- ↑ Donald 1996, 485–486 orr. .
- ↑ Nevins 1947, 4:206 orr. .
- ↑ Donald 1996, 561 orr. .
- ↑ Donald 1996, 562–563 orr. .
- ↑ «Primary Documents in American History - Research Guides at Library of Congress» guides.loc.gov (Noiz kontsultatua: 2024-01-16).
- ↑ Carwardine 2003, 242–243 orr. .
- ↑ (Ingelesez) Lincove, David. (2000-01-30). Reconstruction in the United States: An Annotated Bibliography. Bloomsbury Academic ISBN 978-0-313-29199-9. (Noiz kontsultatua: 2024-01-16).
- ↑ Foner 2010, 335 orr. .
- ↑ Abraham Lincoln Sr.(1744–1786), Kentucky's Abraham Lincoln, Kentucky Historical Society, 100 West Broadway, Frankfort, Kentucky [1]
- ↑ Captain Abraham Lincoln of the Illinois militia, Renee Hylton, National Guard Bureau, 111 S. George Mason Dr. Arlington, VA 22204, February 12, 2009 [2]
- ↑ Nichols 1974, 3,4 orr. .
- ↑ Bulla & Borchard 2010, 480 orr. .
- ↑ Nichols 1974, 4–5,7 orr. .
- ↑ Burlingame, 2008, 481 or.; Nichols, 1974, 7 or..
- ↑ Nichols 1974, 7 orr. .
- ↑ a b Bulla & Borchard 2010, 481 orr. .
- ↑ Mille Lacs Band letter, The Weekly Pioneer and Democrat September 19, 1862, in St Paul, p. 3 [3]
- ↑ Burlingame 2008, 702 orr. .
- ↑ Mille Lacs Band offer to fight Sioux, Goodhue Republican Vol. 6 No. 3, September 12, 1863, [4]
- ↑ Carley, Kenneth (2001). The Dakota War of 1862. Minnesota Historical Society Press. p. 209.
- ↑ Carley, Kenneth (1976). The Sioux Uprising of 1862. Minnesota Historical Society Press. p. 175.
- ↑ Perman, Michael; Taylor, Amy Murrell, eds. (2013). The Civil War and Reconstruction: A Documentary Reader. Wiley-Blackwell. p. 105.
- ↑ Nichols, David A. (1978). Lincoln and the Indians: Civil War Policy and Politics. University of Missouri Press. p. 121
- ↑ Armstrong and a delegation of Chippewa chiefs meet with Lincoln, Travis Armstrong, Leech Lake (Pillager) Reservation Band of Ojibwe Indians of the Minnesota Chippewa Tribe [5]
- ↑ Chippewa Chiefs held a war council with Gov. Ramsey to fight the Sioux on September 26, 1862 [6]
- ↑ Difference Between Court-Martial and Military Tribunal, Ernesto Gapasin, Military Trial Lawyers, Gapasin Law Group, LLC Blog, 1736 E Sunshine St Suite 713, Springfield, MO., October 26, 2015, [7]
- ↑ Carley, Kenneth (2001). The Dakota War of 1862. Minnesota Historical Society Press
- ↑ Burlingame, Michael, Abraham Lincoln: A Life, Baltimore, Maryland: The Johns Hopkins University Press, vol. 2, p. 483.
- ↑ Donald 1996, 137 orr. .
- ↑ Paludan 1994, 116 orr. .
- ↑ McPherson 2009, 450–452 orr. .
- ↑ Summers, Robert. «Abraham Lincoln» Internet Public Library 2 (IPL2) (U. Michigan and Drexel U.) jatorrizkotik artxibatua (artxibatze data: October 2, 2011).
- ↑ Goodwin 2005, 319 orr. .
- ↑ Goodwin 2005.
- ↑ 1634–1699: McCusker, J. J. (1997). How Much Is That in Real Money? A Historical Price Index for Use as a Deflator of Money Values in the Economy of the United States: Addenda et Corrigenda (PDF).. American Antiquarian Society. 1700–1799: McCusker, J. J. (1992) How Much Is That in Real Money? A Historical Price Index for Use as a Deflator of Money Values in the Economy of the United States (PDF) American Antiquarian Society. 1800–present: Federal Reserve Bank of Minneapolis.: "Consumer Price Index (estimate) 1800–". Retrieved May 28, 2023
- ↑ a b Donald 1996, 424 orr. .
- ↑ Paludan 1994, 111 orr. .
- ↑ (Ingelesez) Brands, H. W.. (2011-10-01). Greenback Planet: How the Dollar Conquered the World and Threatened Civilization as We Know It. University of Texas Press ISBN 978-0-292-73933-8. (Noiz kontsultatua: 2024-01-17).
- ↑ Donald 1996, 501–502 orr. .
- ↑ a b c Donald 1996, 471 orr. .
- ↑ Schaffer, Jeffrey P. (1999). Yosemite National Park: A Natural History Guide to Yosemite and Its Trails. Berkeley: Wilderness Press. p. 48. ISBN 978-0-89997-244-2
- ↑ Blue 1987, 245 orr. .
- ↑ Neill F. Sanders, "'When A House Is on Fire': The English Consulates and Lincoln's Patronage Policy." Lincoln Herald (1981), 83#4, pp. 579–59.
- ↑ Kevin Peraino, Lincoln in the World: The Making of a Statesman and the Dawn of American Power (2014), pp. 138–169.
- ↑ Peraino, Lincoln in the World, pp. 3–16.
- ↑ Donald 1996, 586–587 orr. .
- ↑ «Abraham Lincoln's Last Public Address» www.abrahamlincolnonline.org (Noiz kontsultatua: 2024-01-17).
- ↑ Harrison 2010, 3–4 orr. .
- ↑ Donald 1996, 594–597 orr. .
- ↑ «The United States Secret Service» clintonwhitehouse3.archives.gov (Noiz kontsultatua: 2024-01-17).
- ↑ Donald, 1996, 597 or.; Martin, 2010.
- ↑ Steers 2010, 153 orr. .
- ↑ Fox, Richard (2015). Lincoln's Body: A Cultural History. W. W. Norton & Company. ISBN 978-0-393-24724-4
- ↑ Abel, E. Lawrence (2015). A Finger in Lincoln's Brain: What Modern Science Reveals about Lincoln, His Assassination, and Its Aftermath. ABC-CLIO. Chapter 14. ISBN 978-1-4408-3118-8
- ↑ (Ingelesez) OUR GREAT LOSS; The Assassination of President Lincoln.DETAILS OF THE FEARFUL CRIME.Closing Moments and Death of the President.Probable Recovery of Secretary Seward. Rumors of the Arrest of the Assassins.The Funeral of President Lincoln to Take Place Next Wednesday.Expressions of Deep Sorrow Through-out the Land. OFFICIAL DISPATCHES. THE ASSASSINATION. Further Details of the Murder Narrow Recape of Secretary Stanton Measures Taken is Prevent the Escape of the Assassin of the President. LAST MOMENTS OF THE PRESIDENT. Interesting Letter from Maunsell B. Field Esq. THE GREAT CALAMITY. (Published 1865). 1865-04-17 (Noiz kontsultatua: 2024-01-17).
- ↑ William Roscoe. (1915). The Life And Letters Of John Hay Volume I. Houghton Mifflin Company (Noiz kontsultatua: 2024-01-17).
- ↑ Donald 1996, 598–599, 686 orr. .
- ↑ (Ingelesez) Hoch, Bradley R.. (2001-07-25). The Lincoln Trail in Pennsylvania: A History and Guide. Penn State Press ISBN 978-0-271-07222-7. (Noiz kontsultatua: 2024-01-17).
- ↑ Trefousse, Hans L. (1989). Andrew Johnson: A Biography. W.W. Norton & Company. p. 194
- ↑ Steers, 2010, 153 or.; Donald, 1996, 599 or..
- ↑ Trostel 2002, 31–58 orr. .
- ↑ Trostel, 2002, 31–58 or.; Goodrich, 2005, 231–238 or..
- ↑ Peck, Garrett (2015). Walt Whitman in Washington, D.C.: The Civil War and America's Great Poet. Charleston, SC: The History Press. pp. 118–23. ISBN 978-1-62619-973-6.
- ↑ Hodes 2015, 164 orr. .
- ↑ Hodes 2015, 197–199 orr. .
- ↑ Hodes 2015, 84, 86, 96–97 orr. .
- ↑ «National Park Service - The Presidents (Lincoln Tomb)» web.archive.org 2009-08-30 (Noiz kontsultatua: 2024-01-18).
- ↑ Carwardine, 2003, 4 or.; Wilson, 1999, 84 or..
- ↑ Donald 1996, 48–49, 514–515 orr. .
- ↑ Lincoln, Abraham (2001) [1953]. "Handbill Replying to Charges of Infidelity". Collected Works of Abraham Lincoln. Volume 1. p. 383
- ↑ a b c Noll 1992.
- ↑ «Religious Quotations by Abraham Lincoln» www.abrahamlincolnonline.org (Noiz kontsultatua: 2024-01-18).
- ↑ Donald 1996, 48–49 orr. .
- ↑ Parrillo 2000, 227–253 orr. .
- ↑ White 2009, 180 orr. .
- ↑ (Ingelesez) Brodrecht, Grant R.. (2008). "Our Country": Northern Evangelicals and the Union During the Civil War and Reconstruction. University of Notre Dame (Noiz kontsultatua: 2024-01-18).
- ↑ Wilson 1999, 251–254 orr. .
- ↑ Wilson 1999, 254 orr. .
- ↑ «Letter by Abraham Lincoln to Albert Hodges» www.abrahamlincolnonline.org (Noiz kontsultatua: 2024-01-18).
- ↑ Lincoln, Abraham (2001) [1953]. Collected Works of Abraham Lincoln. Volume 8.
- ↑ «Inaugural Addresses of the Presidents of the United States : from George Washington 1789 to George Bush 1989» avalon.law.yale.edu (Noiz kontsultatua: 2024-01-18).
- ↑ Carwardine 2003, 27–55 orr. .
- ↑ Guelzo 1999, 434 orr. .
- ↑ (Ingelesez) Staff, Newsweek. (2009-02-13). «What Can Lincoln's DNA Tell Us?» Newsweek (Noiz kontsultatua: 2024-01-18).
- ↑ Hirschhorn, Norbert; Feldman, Robert G.; Greaves, Ian (Summer 2001). "Abraham Lincoln's Blue Pills: Did Our 16th President Suffer from Mercury Poisoning?". Perspectives in Biology and Medicine. Johns Hopkins University Press. 44 (3): 315–322. doi:10.1353/pbm.2001.0048. PMID 11482002. S2CID 37918186. Retrieved September 10, 2021
- ↑ «Did Mercury in "Little Blue Pills" Make Abraham Lincoln Erratic?» web.archive.org 2001-07-20 (Noiz kontsultatua: 2024-01-18).
- ↑ a b (Ingelesez) Verghese, Abraham. (2009-05-20). «Was Lincoln Dying Before He Was Shot?» The Atlantic (Noiz kontsultatua: 2024-01-18).
- ↑ Thomas 2008, 61 orr. .
- ↑ Jaffa, 2000, 399 or.; Thomas, 2008, 61 or..
- ↑ Diggins, 1986, 307 or.; Thomas, 2008, 61 or..
- ↑ Foner, 2010, 215 or.; Thomas, 2008, 61 or..
- ↑ Jaffa, 2000, 263 or.; Thomas, 2008, 61 or..
- ↑ (Ingelesez) Burton, Orville Vernon. (2008-07-08). The Age of Lincoln: A History. Farrar, Straus and Giroux ISBN 978-1-4299-3955-3. (Noiz kontsultatua: 2024-01-18).
- ↑ Boritt & Pinsker 2002, 196–198, 229–231, 301 orr. .
- ↑ Current 1999.
- ↑ a b Wilentz 2012.
- ↑ Harris 2007, 2 orr. .
- ↑ Randall 1962, 175 orr. .
- ↑ Belz 1998, 86 orr. .
- ↑ (Ingelesez) Burt, Andrew. (2013-05-13). «'These United States': How Obama's Vocal Tic Reveals a Polarized America» The Atlantic (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ Douglass 2008, 259–260 orr. .
- ↑ «Rating the Presidents of the United States, 1789-2000: A Survey of Scholars in History, Political Science, and Law» fedsoc.org 2000-11-16 (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ «Americans Say Reagan Is the Greatest U.S. President» web.archive.org 2012-03-14 (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ Taranto & Leo 2004, 264 orr. .
- ↑ Chesebrough 1994, 76, 79, 106, 110 orr. .
- ↑ (Ingelesez) Fornieri, Joseph R.; Gabbard, Sara Vaughn. (2008-11-07). Lincoln's America: 1809 - 1865. SIU Press ISBN 978-0-8093-8713-7. (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ Randall 1962, 65–87 orr. .
- ↑ Schwartz 2000, 109 orr. .
- ↑ Boritt & Pinsker 2002, 222 orr. .
- ↑ a b Schwartz 2008, 23, 91–98 orr. .
- ↑ Schwartz 2008, xi, 9, 24 orr. .
- ↑ Schwartz 2008, xi, 9 orr. .
- ↑ (Ingelesez) Wheeler, Linda. (2001-05-17). «A Civil War Mystery: Who Named Lincoln the 'Great Emancipator'?» Washington Post ISSN 0190-8286. (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ Zilversmit, Arthur. (1980). «Lincoln and the Problem of Race: A Decade of Interpretations» Papers of the Abraham Lincoln Association 2 (1) (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ Barr, John M.. (Winter 2014). «Holding Up a Flawed Mirror to the American Soul: Abraham Lincoln in the Writings of Lerone Bennett Jr.[*»] Journal of the Abraham Lincoln Association 35 (1) ISSN 1945-7987. (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ Bennett 1968, 35–42 orr. .
- ↑ Cashin, 2002, 61 or.; Kelley eta Lewis, 2005, 228 or..
- ↑ Dirck 2008, 31 orr. .
- ↑ Striner 2006, 2–4 orr. .
- ↑ Dirck 2009, 382 orr. .
- ↑ (Ingelesez) Havers, Grant N.. (2009-11-13). Lincoln and the Politics of Christian Love. University of Missouri Press ISBN 978-0-8262-1857-5. (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ Belz, 2014, 514–518 or.; Graebner, 1959, 67–94 or.; Smith, 2010, 43–45 or..
- ↑ Carwardine, Richard J.; Sexton, Jay. (2011). The global Lincoln. Oxford University Press ISBN 978-0-19-537911-2. (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ Schwartz 2008, 146 orr. .
- ↑ Donald 1996, 15 orr. .
- ↑ (Ingelesez) Hirschkorn, Phil. (2009-01-17). «The Obama-Lincoln Parallel: A Closer Look - CBS News» www.cbsnews.com (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ (Ingelesez) TODAY, David Jackson, USA. «Obama to be sworn in with Lincoln, King Bibles» USA TODAY (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ Hornick, Ed (January 18, 2009). "For Obama, Lincoln was model president". CNN. Atlanta, Georgia. Archived from the original on July 18, 2018. Retrieved August 5, 2018
- ↑ Spielberg, Steven; Kushner, Tony; Kearns Goodwin, Doris (2012). "Mr. Lincoln Goes to Hollywood". Smithsonian. Vol. 43, no. 7. Washington, D.C.: Smithsonian Institution. pp. 46–53.
- ↑ (Ingelesez) Stokes, Melvyn. (2011-06). «Abraham Lincoln and the Movies» American Nineteenth Century History 12 (2): 203–231. doi:. ISSN 1466-4658. (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ (Ingelesez) Samuels, Shirley. (2012-07-23). The Cambridge Companion to Abraham Lincoln. Cambridge University Press ISBN 978-0-521-19316-0. (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ (Ingelesez) Avlon, John. (2023-02-28). Lincoln and the Fight for Peace. Simon and Schuster ISBN 978-1-9821-0813-7. (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ Gaines, Kevin. (2011-09-08). «From Colonization to Anti-colonialism» The Global Lincoln (Oxford University Press): 259–271. doi:. (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ (Errusieraz) Денильханов, Исмаил. (2022-05-15). Муаммар Каддафи: Падение Джамахирии. Litres ISBN 978-5-04-333255-4. (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ (Ingelesez) Houseman, Donna; Snee, Chad. (2018-10). Scott 2019 Specialized Catalogue of United States Stamps and Covers. Amos Media Company ISBN 978-0-89487-559-5. (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ Collea 2018, 13–14 orr. .
- ↑ Dennis 2018, 194 orr. .
- ↑ Dennis 2018, 197 orr. .
- ↑ "History of USS Abraham Lincoln (CVN 72)". United States Department of the Navy. Archived from the original on June 27, 2019. Retrieved February 13, 2020
- ↑ (Ingelesez) Pearson, Michael. (2016-02-16). «$18.5 million gift to help refurbish Lincoln Memorial» CNN (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ (Ingelesez) Washington, Mailing Address: 1100 Ohio Drive SW; Us, DC 20242 Phone: 202 426 6924 Contact. «The Petersen House - Ford's Theatre (U.S. National Park Service)» www.nps.gov (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ (Ingelesez) «Lincoln Tour» Abraham Lincoln Presidential Museum and Library (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ (Ingelesez) Building 31, Mailing Address: 13000 Highway 244; Keystone, Suite 1; Us, SD 57751 Phone: 605 574-2523 Park information Phones are answered from 8:00 a m to 4:30 p m Monday through Friday Contact. «History & Culture - Mount Rushmore National Memorial (U.S. National Park Service)» www.nps.gov (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ (Ingelesez) Cornish, Mailing Address: 139 Saint Gaudens Road; Us, NH 03745 Phone: 603-675-2175 Contact. «Abraham Lincoln in Cornish - Saint-Gaudens National Historical Park (U.S. National Park Service)» www.nps.gov (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ (Ingelesez) Magazine, Smithsonian; Katz, Jamie. «Why Abraham Lincoln Was Revered in Mexico» Smithsonian Magazine (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ a b (Ingelesez) uschsstaffuser. (2019-06-12). «Congress Dedicates Lincoln Room | U.S. Capitol Historical Society» United States Capitol Historical Society (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ (Ingelesez) «Legislation to Name Room in US Capitol “Lincoln Room” Passes House» Congressman Darin LaHood 2018-12-21 (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ (Ingelesez) «LINCOLN, Abraham | US House of Representatives: History, Art & Archives» history.house.gov (Noiz kontsultatua: 2024-01-19).
- ↑ Hélène, Charlery. (2018). «Thematic and Visual Treatment of Race Relations in Spielberg’s The Color Purple and Lincoln» Steven Spielberg. ISBN 978-2-36781-264-9..
- ↑ Stokes, Melvyn. (2011-06). «Abraham Lincoln and the Movies» American Nineteenth Century History 12 (2): 203–231. doi:. ISSN 1466-4658..
- ↑ Bauerlein, Mark. (2001-01-01). «Reynolds, David S., éd., A Historical Guide to Walt Whitman [review»] Walt Whitman Quarterly Review 18 (3): 147–149. doi:. ISSN 0737-0679..
Oharrak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- ↑ Bathsheba Herring Lincoln-en amonaren identitatea ziurtatu gabe egon arren, Lincolnen hainbat biografo ados daude Alexander eta Abigail Herring-en alaba zela (sortzez Harrison)
- ↑ Thomas, 1778ko urtarrilean jaioa, 8 urte izango zituen erasoan, 1786ko maiatzean. Iturri zaharrenek, ordea, sei erabiltzen dituzte[5]
- ↑ Haien lurrak Space-ren parte bihurtu ziren azkenean, 1818an konderria ezarri zenean[13]
- ↑ Historialariak ez daude ados mugimendua nork hasi zuen; Thomas Lincolnek ez zuen horretarako arrazoi argirik. Aukera bat da familiako beste kide batzuek, Dennis Hanks barne, Thomasen egonkortasunarekin eta diru-sarrera egonkorrek ez izatea[35]
- ↑ Lincoln Harrisonen ondorengoa zen bere amona Bathsheba Herringen bidez[103]
- ↑ Eric Fornerrek ipar-ekialdeko abolizionistak eta esklabotza-kontrako errepublikano erradikalak, esklabotza bekatutzat ikusten zutenak, kontrajartzen ditu errepublikano kontserbadoreekin, zuriak kaltetu eta aurrerapena blokeatzen zuelako txarra zena. Fonerrek dio Lincoln erdian zegoela, esklabotzaren aurka, batez ere, Estatu Batuetako aita fundatzaileen errepublikanismoaren printzipioak urratzen zituelako, batez ere gizon guztien berdintasuna. eta autogobernu demokratikoa Independentzia Adierazpenean agertzen den gisa[121]
- ↑ Auzitegi Gorenaren auziaren izena Dred Scott vs. Sandford bada ere, salatuaren abizena, benetan, Sanford zen. idazkariak gaizki idatzi zuen izena, eta epaileak ez zuen inoiz akatsa zuzendu.[122]
- ↑ Iparraldeko egunkari nagusiek, ordea, gehiago eskatzen zuten —90 eguneko epean espero zuten garaipena[205]
- ↑ Begirale batzuek esan zuten hil zen unean aurpegia irribarre batean erlaxatu zela[325][326][327][328]
- ↑ Aipamenaren beste bertsio batzuk ere eskaini izan dira, besteak beste, «Orain mendeetakoa da»; «Mendeko gizona da», eta «Orain aingeruena da». Gopnik, Adam, Angels and Ages: Lincoln's language and its legacy, [https://www.newyorker.com/magazine/2007/05/28/angels-and-ages The New Yorker, maiatzaren 21ean , 2007
- ↑ Lincoln Alexander Campbell-en kide batek bataiatu zuela esanez, ikus Martin, Jim (1996). "Abraham Lincolnen bataio sekretua". Zaharberritze Hiruhilekoa. 38 (2). Jatorrizkotik 2012ko urriaren 19an artxibatuta. 2012ko maiatzaren 27an berreskuratua.
- ↑ Lincolnek, 1865eko martxoaren 4an, Thurlow Weed-i idatzi zion: «Azken Inaugeral [sic] Address-ari buruz. Espero dut azken honek ekoiztu dudan gauza bezain ondo janztea, agian hobeto...».
- ↑ Rating The Presidents: A Ranking of U.S. Leaders, From the Great and Honorable to the Dishonest and Incompetent liburuak aitortzen duen arren inkestek Lincoln presidente nagusien artean baloratu dutela 1948z geroztik, egileek bi presidente onenen artean dagoela uste dute, Franklin Delano Rooseveltekin batera.
Bibliografia
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- Ambrose, Stephen E.. (1996). Halleck: Lincoln's Chief of Staff. Baton Rouge, Louisiana: LSU Press ISBN 978-0-8071-5539-4..
- Baker, Jean H.. (1989). Mary Todd Lincoln: A Biography. New York, New York: W. W. Norton & Company ISBN 978-0-393-30586-9..
- Bartelt, William E.. (2008). There I Grew Up: Remembering Abraham Lincoln's Indiana Youth. Indianapolis, Indiana: Indiana Historical Society Press ISBN 978-0-87195-263-9..
- Belz, Herman. (1998). Abraham Lincoln, Constitutionalism, and Equal Rights in the Civil War era. New York, New York: Fordham University Press ISBN 978-0-8232-1768-7..
- Belz, Herman. (2014). Frohnen, Bruce; Beer, Jeremy; Nelson, Jeffrey O eds. American Conservatism: An Encyclopedia. Open Road Media ISBN 978-1-932236-43-9..
- Bennett, Lerone Jr.. (1968). «Was Abe Lincoln a White Supremacist?» Ebony 23 ISSN 0012-9011..
- Blue, Frederick J.. (1987). Salmon P. Chase: A Life in Politics. Kent, Ohio: Kent State University Press ISBN 978-0-87338-340-0..
- Boritt, Gabor S.; Pinsker, Matthew. (2002). The Presidents: A Reference History. Macmillan Library Reference USA ISBN 978-0-684-80551-1..
- Bulla, David W.; Borchard, Gregory A.. (2010). Journalism in the Civil War Era. New York, New York: Peter Lang ISBN 978-1-4331-0722-1..
- Burlingame, Michael. (2008). Abraham Lincoln: A Life. . (2 liburuki.)
- Carwardine, Richard J.. (2003). Lincoln. Londres, Ingalaterra: Pearson Longman ISBN 978-0-582-03279-8..
- Cashin, Joan E.. (2002). The War was You and Me: Civilians in the American Civil War. Princeton, New Jersey: Princeton University Press ISBN 978-0-691-09174-7..
- Chesebrough, David B.. (1994). No Sorrow Like Our Sorrow: Northern Protestant Ministers and the Assassination of Lincoln. Kent, Ohio: Kent State University Press ISBN 978-0-87338-491-9..
- Collea, Joseph D. Collea Jr.. (September 20, 2018). New York and the Lincoln Specials: The President's Pre-Inaugural and Funeral Trains Cross the Empire State. McFarland, 13–14 or. ISBN 978-1-4766-3324-4..
- Cox, Hank H.. (2005). Lincoln and the Sioux Uprising of 1862. Nashville, Tennessee: Cumberland House ISBN 978-1-58182-457-5..[Betiko hautsitako esteka]
- Current, Richard N.. (July 28, 1999). Abraham Lincoln - Early political career. .
- Dennis, Matthew. (2018). Red, White, and Blue Letter Days: An American Calendar. Ithaca, New York: Cornell University Press ISBN 978-1-5017-2370-4..
- Diggins, John P.. (1986). The Lost Soul of American Politics: Virtue, Self-Interest, and the Foundations of Liberalism. Chicago, Illinois: University of Chicago Press ISBN 978-0-226-14877-9..
- Dirck, Brian. (September 2009). «Father Abraham: Lincoln's Relentless Struggle to End Slavery, and: Act of Justice: Lincoln's Emancipation Proclamation and the Law of War, and: Lincoln and Freedom: Slavery, Emancipation, and the Thirteenth Amendment (review)» Civil War History 55: 382–385. doi:..
- Dirck, Brian R.. (2008). Lincoln the Lawyer. Champaign, Illinois: University of Illinois Press ISBN 978-0-252-07614-5..
- Donald, David Herbert. (1996). Lincoln. New York, New York: Simon and Schuster ISBN 978-0-684-82535-9..
- Douglass, Frederick. (2008). The Life and Times of Frederick Douglass. New York, New York: Cosimo Classics ISBN 978-1-60520-399-7..
- Edgar, Walter B.. (1998). South Carolina: A History. Columbia, South Carolina: University of South Carolina Press ISBN 978-1-57003-255-4..
- Ellenberg, Jordan. (May 23, 2021). What Honest Abe Learned from Geometry. 278 (119. argitaraldia), C3 or.. Ellenberg's essay is adapted from his 2021 book, Shape: The Hidden Geometry of Information, Biology, Strategy, Democracy, and Everything Else, Penguin Press. ISBN 9781984879059
- Fish, Carl Russell. (1902). «Lincoln and the Patronage» The American Historical Review 8: 53–69. doi:..
- Foner, Eric. (2010). The Fiery Trial: Abraham Lincoln and American Slavery. New York, New York: W. W. Norton & Company ISBN 978-0-393-06618-0..
- Goodrich, Thomas. (2005). The Darkest Dawn: Lincoln, Booth, and the Great American Tragedy. Indianapolis, Indiana: Indiana University Press ISBN 978-0-253-34567-7..
- Goodwin, Doris Kearns. (2005). Team of Rivals: The Political Genius of Abraham Lincoln. New York, New York: Simon and Schuster ISBN 978-0-684-82490-1..
- Graebner, Norman. (1959). Basler, Roy Prentice ed. The enduring Lincoln: Lincoln sesquicentennial lectures at the University of Illinois. Champaign, Illinois: University of Illinois Press OCLC .428674.
- Grimsley, Mark; Simpson, Brooks D.. (2001). The Collapse of the Confederacy. Lincoln, Nebraska: University of Nebraska Press ISBN 978-0-8032-2170-3..
- Guelzo, Allen C.. (1999). Abraham Lincoln: Redeemer President. Grand Rapids, Michigan: Wm. B. Eerdmans Publishing Company ISBN 978-0-8028-3872-8... Second edition, 2022. Wm. B. Eerdmans Publishing Company. ISBN 978-0-8028-7858-8
- Guelzo, Allen C.. (2004). Lincoln's Emancipation Proclamation: The End of Slavery in America. New York, New York: Simon and Schuster ISBN 978-0-7432-2182-5..
- Harrison, J. Houston. (1935). Settlers by the Long Grey Trail. Joseph K. Ruebush Co..
- Harrison, Lowell. (2010). Lincoln of Kentucky. Lexington, Kentucky: University Press of Kentucky ISBN 978-0-8131-2940-2..
- Harris, William C.. (2007). Lincoln's Rise to the Presidency. Lawrence, Kansas: University Press of Kansas ISBN 978-0-7006-1520-9..
- Harris, William C.. (2011). Lincoln and the Border States: Preserving the Union. Lawrence, Kansas: University Press of Kansas.
- Heidler, David Stephen; Heidler, Jeanne T.; Coles, David J., eds. Encyclopedia of the American Civil War: A Political, Social, and Military History. New York, New York: W. W. Norton & Company ISBN 978-0-393-04758-5..
- Heidler, David Stephen; Heidler, Jeanne T.. (2006). The Mexican War. Santa Barbara, California: Greenwood Publishing Group ISBN 978-0-313-32792-6..
- Hodes, Martha. (2015). Mourning Lincoln. New Haven, Connecticut: Yale University Press ISBN 978-0-300-21356-0..
- Hofstadter, Richard. (1938). «The Tariff Issue on the Eve of the Civil War» The American Historical Review 44: 50–55. doi:..
- Holzer, Harold. (2004). Lincoln at Cooper Union: The Speech That Made Abraham Lincoln President. New York, New York: Simon & Schuster ISBN 978-0-7432-9964-0..
- Jaffa, Harry V.. (2000). A New Birth of Freedom: Abraham Lincoln and the Coming of the Civil War. Lanham, Maryland: Rowman & Littlefield ISBN 978-0-8476-9952-0..
- Kelley, Robin D. G.; Lewis, Earl. (2005). To Make Our World Anew: Volume I: A History of African Americans to 1880. Oxford, England: Oxford University Press ISBN 978-0-19-804006-4..
- Lamb, Brian P.; Swain, Susan, eds. Abraham Lincoln: Great American Historians on Our Sixteenth President. New York, New York: PublicAffairs ISBN 978-1-58648-676-1..
- Lupton, John A.. (2006). «Abraham Lincoln and the Corwin Amendment» Illinois Heritage 9: 34..
- Luthin, Reinhard H.. (1944). «Abraham Lincoln and the Tariff» The American Historical Review 49: 609–629. doi:..
- Madison, James H.. (2014). Hoosiers: A New History of Indiana. Indianapolis, Indiana: Indiana University Press ISBN 978-0-253-01308-8..
- Mansch, Larry D.. (2005). Abraham Lincoln, President-elect: The Four Critical Months from Election to Inauguration. Jefferson, North Carolina: McFarland & Company ISBN 978-0-7864-2026-1..
- Martin, Paul. (April 8, 2010). Lincoln's Missing Bodyguard. .
- McGovern, George S.. (2009). Abraham Lincoln: The American Presidents Series: The 16th President, 1861–1865. New York, New York: Henry Holt and Company ISBN 978-0-8050-8345-3..
- McPherson, James M.. (1992). Abraham Lincoln and the Second American Revolution. New York, New York: Oxford University Press, USA ISBN 978-0-19-507606-6..
- McPherson, James M.. (2009). Abraham Lincoln. New York, New York: Oxford University Press, USA ISBN 978-0-19-537452-0..
- Meacham, Jon. (2022). And There Was Light: Abraham Lincoln and the American Struggle. Random House ISBN 978-0-55-339396-5..
- Morse, John Torrey. (1893). Abraham Lincoln. I Cambridge, Mass., Riverside Press.
- Morse, John Torrey. (1893). Abraham Lincoln. II Cambridge, Mass. Riverside Press.
- Neely, Mark E. Jr.. (1992). The Fate of Liberty: Abraham Lincoln and Civil Liberties. New York, New York: Oxford University Press, USA.
- Neely, Mark E. Jr.. (2004). «Was the Civil War a Total War?» Civil War History 50: 434–458. doi:..
- Nevins, Allan. (1959). The War for the Union. New York, New York: Scribner ISBN 978-0-684-10416-4..[Betiko hautsitako esteka]
- Nevins, Allan. (1947). The War for the Union and Ordeal of the Union, and the Emergence of Lincoln. New York, New York: Scribner.
- Nichols, David Allen. (1974). «The Other Civil War: Lincoln and the Indians» Minnesota History.
- Noll, Mark A.. (1992). A History of Christianity in the United States and Canada. Grand Rapids, Michigan: Wm. B. Eerdmans ISBN 978-0-8028-0651-2..
- Noll, Mark A.. (2002). America's God: From Jonathan Edwards to Abraham Lincoln. New York, New York: Oxford University Press, USA ISBN 978-0-19-515111-4..
- Oates, Stephen B.. (1974). Woodward, Comer Vann ed. Responses of the Presidents to Charges of Misconduct. New York, New York: Dell Publishing ISBN 978-0-440-05923-3..
- Paludan, Phillip Shaw. (1994). The Presidency of Abraham Lincoln. Lawrence, Kansas: University Press of Kansas ISBN 978-0-7006-0671-9..
- Parrillo, Nicholas. (2000). «Lincoln's Calvinist Transformation: Emancipation and War» Civil War History 46: 227–253. doi:. ISSN 1533-6271..
- Potter, David M.. (1977). The Impending Crisis: America Before the Civil War, 1848–1861. New York, New York: HarperCollins ISBN 978-0-06-131929-7..
- Randall, James Garfield. (1962). Lincoln: The Liberal Statesman. New York, New York: Dodd, Mead & Co..
- Randall, James Garfield; Current, Richard Nelson. (1955). Lincoln the President: abizena Full Measure. IV New York, New York: Dodd, Mead & Co. OCLC .950556947.
- Richards, John T.. (2015). Abraham Lincoln: The Lawyer-Statesman (Classic Reprint). London, England: Fb&c Limited ISBN 978-1-331-28158-0..
- Sandburg, Carl. (1926). Abraham Lincoln: The Prairie urteas. San Diego, California: Harcourt OCLC .6579822.
- Sandburg, Carl. (2002). Abraham Lincoln: The Prairie urteas and the War urteas. Boston, Massachusetts: Houghton Mifflin Harcourt ISBN 978-0-15-602752-6..
- Schwartz, Barry. (2000). Abraham Lincoln and the Forge of National Memory. Chicago, Illinois: University of Chicago Press ISBN 978-0-226-74197-0..
- Schwartz, Barry. (2008). Abraham Lincoln in the Post-Heroic Era: History and Memory in Late Twentieth-Century America. Chicago, Illinois: University of Chicago Press ISBN 978-0-226-74188-8..
- Sherman, William T.. (1990). Memoirs of General W.T. Sherman. Charleston, South Carolina: BiblioBazaar ISBN 978-1-174-63172-6..
- Simon, Paul. (1990). Lincoln's Preparation for Greatness: The Legislative urteas. Champaign, Illinois: University of Illinois Press ISBN 978-0-252-00203-8..
- Smith, Robert C.. (2010). Conservatism and Racism, and Why in America They Are the Same. Albany, New York: State University of New York Press ISBN 978-1-4384-3233-5..
- Steers, Edward Jr.. (2010). The Lincoln Assassination Encyclopedia. New York, New York: HarperCollins ISBN 978-0-06-178775-1..
- Striner, Richard. (2006). Father Abraham: Lincoln's Relentless Struggle to End Slavery. England, London: Oxford University Press ISBN 978-0-19-518306-1..
- Taranto, James; Leo, Leonard, eds. Presidential Leadership: Rating the Best and the Worst in the White House. New York, New York: Free Press ISBN 978-0-7432-5433-5..
- Tegeder, Vincent G.. (1948). «Lincoln and the Territorial Patronage: The Ascendancy of the Radicals in the West» The Mississippi Valley Historical Review 35: 77–90. doi:..
- Thomas, Benjamin P.. (2008). Abraham Lincoln: A Biography. Carbondale, Illinois: Southern Illinois University Press ISBN 978-0-8093-2887-1..
- Trostel, Scott D.. (2002). The Lincoln Funeral Train: The Final Journey and National Funeral for Abraham Lincoln. Fletcher, Ohio: Cam-Tech Publishing ISBN 978-0-925436-21-4..
- Vile, John R.. (2003). Encyclopedia of Constitutional Amendments: Proposed Amendments, and Amending Issues 1789–2002. ABC-CLIO ISBN 978-1-85109-428-8..
- Vorenberg, Michael. (2001). Final Freedom: The Civil War, the Abolition of Slavery, and the Thirteenth Amendment. Cambridge, England: Cambridge University Press ISBN 978-0-521-65267-4..
- Warren, Louis A.. (2017). Lincoln's Youth: Indiana urteas, Seven to Twenty-One, 1816–1830 (Classic Reprint). London, England: Fb&c Limited ISBN 978-0-282-90830-0..
- White, Ronald C.. (2009). A. Lincoln: A Biography. New York, New York: Random House ISBN 978-1-58836-775-4..[Betiko hautsitako esteka]
- Wilentz, Sean. (2012). Abraham Lincoln and Jacksonian Democracy. .
- Wills, Garry. (2012). Lincoln at Gettysburg: The Words that Remade America. New York, New York: Simon and Schuster ISBN 978-1-4391-2645-5..
- Wilson, Douglas L.; Davis, Rodney O.; Wilson, Terry; Herndon, William Henry; Weik, Jesse William. (1998). Herndon's Informants: Letters, Interviews, and Statements about Abraham Lincoln. Univ of Illinois Press, 35–36 or. ISBN 978-0-252-02328-6..
- Wilson, Douglas L.. (1999). Honor's Voice: The Transformation of Abraham Lincoln. New York: Alfred A. Knopf ISBN 978-0-307-76581-9..
- Wilson, Douglas L.. (2007). Lincoln's Sword: The Presidency and the Power of Words. New York: Alfred A. Knopf ISBN 978-1-4000-4039-1..
- Winkle, Kenneth J.. (2001). The Young Eagle: The Rise of Abraham Lincoln. Lanham, Maryland: Taylor Trade Publishing ISBN 978-1-4617-3436-9..
- Zarefsky, David. (1993). Lincoln, Douglas, and Slavery: In the Crucible of Public Debate. Chicago, Illinois: University of Chicago Press ISBN 978-0-226-97876-5..
Ikus, gainera
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Kanpo estekak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]| Autoritate kontrola |
|
|---|
Datuak: Q91
Multimedia: Abraham Lincoln / Q91
|
Ameriketako Estatu Batuetako presidenteak |
| ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Egungoa: Joe Biden | ||||||||
- Biblia zitatzen duten artikuluak
- Pages using multiple image with auto scaled images
- 2024-01-17z geroztik erreferentzia behar duten adierazpenak dauzkaten artikuluak
- CSS image crop using invalid parameters
- 1809ko jaiotzak
- 1865eko heriotzak
- Abraham Lincoln
- Kentuckyarrak
- Ameriketako Estatu Batuetako abokatuak
- Ameriketako Estatu Batuetako presidenteak
- Ameriketako Estatu Batuetako Alderdi Errepublikanoko politikariak
- Ameriketako Estatu Batuetako Gerra Zibileko biografiak
- Autodidaktak
- Ameriketako Estatu Batuetako protestanteak
- Ameriketako Estatu Batuetako nazionalistak
- Eraildako presidenteak
- Washingtonen hildakoak