Κωνσταντίνος Β΄
| Κωνσταντίνος Β΄ | |
|---|---|
 Ανδριάντας του Κωνσταντίνου Β΄ στη Ρώμη | |
| Περίοδος | 1 Μαρτίου 317 – 337 (ως Καίσαρας στο δυτικό τμήμα υπό τον πατέρα του)· 337 – 340 (συναυτοκράτορας με τον Κωνστάντιο Β΄ και τον Κώνστα, το 340 σε αποτυχημένο ανταγωνισμό με τον Κώνστα) |
| Προκάτοχος | Κωνσταντίνος Α΄ |
| Διάδοχος |
|
| Γέννηση | Φεβρουάριος 316 Αρλ, Γαλλία |
| Θάνατος | Απρίλιος 340 (24 ετών) Ακυληία, σημερινή Ιταλία |
| Πατέρας | Κωνσταντίνος Α΄ |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Ο Φλάβιος Κλαύδιος Κωνσταντίνος Αύγουστος (λατινική γλώσσα: Flavius Claudius Constantinus, Φεβρουάριος 316 - Απρίλιος 340), ή Κωνσταντίνος Β΄[1], ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 337 ως το 340 (ουσιαστικά δεύτερος Βυζαντινός αυτοκράτορας). Μοιράστηκε το θρόνο με τα αδέλφια του και παιδιά του Μεγάλου Κωνσταντίνου, Κωνστάντιο Β΄ και Κώνστα αλλά η σύντομη διακυβέρνησή του τελείωσε μετά από μια αποτυχημένη εισβολή στην Ιταλία το 340.
Βιογραφικό
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Κωνσταντίνος Β΄ήταν ο μεγαλύτερος και μάλλον νόθος[1][2] γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου και γεννήθηκε στην Αρλ της σημερινής Γαλλίας[3] το Φεβρουάριο του 317. Μεγάλωσε ως Χριστιανός. Την 1η Μαρτίου του 317, έγινε Καίσαρας[4] και σε ηλικία μόλις 7 χρόνων το 323 πήρε μέρος στην εκστρατεία του πατέρα του ενάντια στους Σαρμάτες[5]. Στα δέκα του έγινε διοικητής Γαλατίας μετά το θάνατο του Κρίσπου. Μια επιγραφή του 330 τον αναφέρει ως «Αλαμανικός», συνεπώς θεωρείται πιθανό οι στρατηγοί του να είχαν σημειώσει κάποια νίκη έναντι των Αλαμανών[5]. Η στρατιωτική του καριέρα συνεχίστηκε όταν ο πατέρας του τον διόρισε διοικητή της στρατιάς του 332 κατά των Γότθων[6].
Μετά το θάνατο του Μεγάλου Κωνσταντίνου το 337, ο Κωνσταντίνος έγινε αυτοκράτορας μαζί με τους αδελφούς του Κωνστάντιο Β΄ και Κώνστα[7], με την αυτοκρατορία διαιρεμένη μεταξύ αυτών και των ξαδέλφων τους Δαλμάτιο και Αννιβαλιάνο[8]. Ο διακανονισμός αυτός κρατήθηκε μετά βίας ως το θάνατο του Μ. Κωνσταντίνου, καθώς οι γιοι του οργάνωσαν τη σφαγή των περισσότερων μελών της οικογένειάς τους[9]. Οι τρεις τους συγκεντρώθηκαν στην Παννονία[5] στις 9 Σεπτεμβρίου του 337[1][9] και μοίρασαν την αυτοκρατορία αναμεταξύ τους. Ο Κωνσταντίνος Β΄ ανακηρύχθηκε Αύγουστος από τα στρατεύματά του[1] και ανέλαβε τη Γαλατία, τη Βρετανία και την Ισπανία[6].
Σύντομα ενεπλάκη στη διαμάχη μεταξύ των διαφόρων ερμηνειών των Χριστιανικών Δογμάτων που υπονόμευε την ενότητα της Εκκλησίας[5]. Το δυτικό κομμάτι της αυτοκρατορίας που επηρεαζόταν από τους Πάπες (Πατριάρχες) της Ρώμης παρέμενε πιστή στα δόγματα της ενιαίας (καθολικής) Αποστολικής Εκκλησίας και κατά του Αρειανισμού. Με τη μεσολάβηση των Παπών, οι δυτικοί κατάφεραν να πείσουν τον Κωνσταντίνο Β΄ να ελευθερώσει τον Αθανάσιο ώστε να επιστρέψει στην Αλεξάνδρεια[10]. Η πράξη αυτή εξόργισε τον Κωνστάντιο Β΄ που ήταν θερμός οπαδός του Αρειανισμού[6]. Στην αρχή, ο Κωνσταντίνος ήταν προστάτης του μικρότερου Κώνστα, ο οποίος κατείχε την Ιταλία, την Αφρική και την Ιλλυρία. Ωστόσο, άρχισε να παραπονιέται πως το μερίδιό του ήταν λιγότερο από αυτό που του αναλογούσε, με την αιτιολογία πως ήταν ο πρεσβύτερος αδελφός[9]. Ενοχλημένος που ο Κώνστας ανέλαβε τη Θράκη και τη Μακεδονία μετά το θάνατο του Δαλματίου, ο Κωνσταντίνος απαίτησε την παράδοση της Αφρικής σε αυτόν και, για να διατηρήσει τις ισορροπίες, ο Κώνστας συμφώνησε[9][11]. Εντούτοις, η διαμάχη συνεχίστηκε για τη δικαιοδοσία επί της Καρχηδόνας [12].
Στην πορεία προέκυψαν επιπλέον τριβές όταν ο Κώνστας ενηλικιώθηκε και ο Κωνσταντίνος, που είχε συνηθίσει να διαφεντεύει τον αδελφό του, αρνήθηκε να αποποιηθεί της κηδεμονίας του. Το 340, πορεύτηκε προς την Ιταλία επικεφαλής του στρατού[11]. Ο Κώνστας, που βρισκόταν στη Δακία, απέστειλε μια επίλεκτη και σκληραγωγημένη μονάδα στρατού από την Ιλλυρία, λέγοντας πως ο ίδιος θα τους ακολουθούσε σύντομα[9]. Ο Κωνσταντίνος εγκλωβίστηκε σε κάποια μάχη κοντά στην Ακυληία[7] και σκοτώθηκε μετά από ενέδρα[11]. Το βασίλειο του Κωνσταντίνου Β΄ ανέλαβε ο Κώνστας.
Παραπομπές και σημειώσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Jones, σελ. 223
- ↑ Zosimus 2:20:2
- ↑ Victor, 41:4
- ↑ Victor, 41:6
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 DiMaio, Constantine II (337–340 A.D.)
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Canduci, σελ. 129
- ↑ 7,0 7,1 Eutropius, 10:9
- ↑ Victor, 41:20
- ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 Gibbon, Ch. 18
- ↑ A. H. M. Jones, «The Later Roman Empire» (Baltimore, 1986), σελ. 114
- ↑ 11,0 11,1 11,2 Victor, 41:21
- ↑ Zosimus, 2:41-42
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πρωτογενείς
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Ζώσιμος, Historia Nova, Book 2 Historia Nova (αγγλικά)
- Αυρήλιος Βίκτωρ, Epitome de Caesaribus (αγγλικά)
- Ευτρόπιος, Breviarium ab urbe condita (αγγλικά)
Δευτερογενείς
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- DiMaio, Michael, and Robert Frakes, "Constantine II (337–340 A.D.)", D.I.R. (αγγλικά)
- Jones, AH.M., Martindale, J.R. The Prosopography of the Later Roman Empire, Vol. I: AD260-395, Cambridge University Press, 1971 (αγγλικά)
- Canduci, Alexander (2010), Triumph & Tragedy: The Rise and Fall of Rome's Immortal Emperors, Pier 9, ISBN 978-1741965988 (αγγλικά)
- Gibbon. Edward Decline & Fall of the Roman Empire (1888) (αγγλικά)