teren
teren (język polski)
[edytuj]
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) pewien określony obszar ziemi[1]
- (1.2) obszar będący w sferze czyichś wpływów, zainteresowania czy działania[1]
- (1.3) przen. dziedzina czyjejś aktywność[1]
- (1.4) pot. władza, ośrodek prowincjonalny wobec władzy, ośrodka centralnego[1]
- (1.5) arena pewnych określonych wydarzeń[1]
- (1.6) otwarta część powierzchni ziemi wraz z jej ukształtowaniem i pokryciem[1]
- odmiana:
- (1.1-6)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik teren tereny dopełniacz terenu terenów celownik terenowi terenom biernik teren tereny narzędnik terenem terenami miejscownik terenie terenach wołacz terenie tereny
- przykłady:
- (1.1) Z tego wzgórza lepiej widać cały teren.
- (1.2) Nikt nie będzie sprzedawał dragów na moim terenie!
- (1.3) Wchodzisz w mój teren działania.
- składnia:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- (1.1) dolina, enklawa, kraina, miejsce, obszar, okręg, obwód, obręb, przestrzeń, pas, pole, rewir, rozległość, sektor, strefa, wyżyna
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) area
- arabski: (1.1) حقل
- bułgarski: (1.6) терен m
- duński: (1.1) område n; (1.2) område n; (1.3) område n
- esperanto: (1.1) tereno
- francuski: (1.1) terrain
- hiszpański: (1.1) terreno, área
- irlandzki: (1.1) ithir
- japoński: (1.1) 領域 (りょういき, ryōiki), 土地 (とち, tochi)
- kaszubski: (1.1) teren m
- łaciński: (1.1) humus m
- niderlandzki: (1.1) terrein
- niemiecki: (1.1) Gelände n, Gebiet n
- rosyjski: (1.1) территория
- szwedzki: (1.1) terräng w
- włoski: (1.1) terreno m
- źródła:
teren (język kaszubski)
[edytuj]- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męski
- (1.1) teren
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) ùsztôłcenié terenu → ukształtowanie terenu
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła: