ostracyzm
ostracyzm (język polski)
[edytuj]- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) wykluczenie, bojkot kogoś z danej grupy lub z danego środowiska
- (1.2) hist. w starożytnych Atenach rodzaj tajnego głosowania, podczas którego wolni obywatele typowali osoby podejrzane o dążenie do tyranii i zasługujące na wygnanie z miasta na 10 lat; zob. też ostracyzm w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1-2)[1]
przypadek liczba pojedyncza mianownik ostracyzm dopełniacz ostracyzmu celownik ostracyzmowi biernik ostracyzm narzędnik ostracyzmem miejscownik ostracyzmie[2] wołacz ostracyzmie[2]
- przykłady:
- składnia:
- (1.1) poddać kogoś ostracyzmowi • doświadczyć ostracyzmu • być przedmiotem ostracyzmu • stać się obiektem ostracyzmu
- kolokacje:
- (1.1) ostracyzm towarzyski
- synonimy:
- (1.2) sąd skorupkowy • wykluczenie • bojkot
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) ostracism
- asturyjski: (1.1) ostracismu m
- białoruski: (1.1) астракізм m; (1.2) астракізм m
- duński: (1.2) ostrakisme w
- francuski: (1.1) ostracisme m
- galicyjski: (1.1) ostracismo m
- hiszpański: (1.1) ostracismo m
- kaszubski: (1.1) ostracëzna ż
- kataloński: (1.1) ostracisme m
- niemiecki: (1.2) Scherbengericht n
- portugalski: (1.1) ostracismo m
- rosyjski: (1.1) остракизм m; (1.2) остракизм m
- słowacki: (1.2) ostrakizmus m
- ukraiński: (1.1) остракізм m; (1.2) остракізм m
- włoski: (1.1) ostracismo m; (1.2) ostracismo m
- źródła:
- ↑
Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ 2,0 2,1 Należy do grupy rzeczowników, w których końcówkę zapisywaną w Ms. i W. lp jako „-zmie” wymawia się alternatywnie jako „-zmie” albo „-źmie”.
