Zbigniew Pietrzykowski

Zbigniew Pietrzykowski
Pełne imię i nazwisko	Zbigniew Jan Pietrzykowski
Data i miejsce urodzenia	4 października 1934 ; Bestwinka
Data i miejsce śmierci	19 maja 2014 ; Bielsko-Biała
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Polska
	Igrzyska olimpijskie
	Mistrzostwa Europy
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Zbigniew Jan Pietrzykowski (ur. 4 października 1934 w Bestwince, zm. 19 maja 2014 w Bielsku-Białej^[1]) – polski pięściarz, czterokrotny mistrz Europy, trzykrotny medalista olimpijski, trener, poseł na Sejm II kadencji.

Życiorys

Z boksem zetknął się po raz pierwszy jesienią 1950 w Bielsku. Jego starszy brat, Wiktor, uczęszczał na treningi bokserskie organizowane przez Bielsko-Bialskie Towarzystwo Sportowe (BBTS), odrzucał jednocześnie możliwość wspólnego trenowania boksu przez obu braci. Zbigniew Pietrzykowski zapisał się więc w tajemnicy do nowo powstałej sekcji bokserskiej Bialskiego Klubu Sportowego. Po dokonaniu postępów jego starszy brat zaakceptował sytuację i ściągnął go do BBTS-u. Tu w ciągu roku doszedł od wagi papierowej do lekkopółśredniej^[2]. W 1959 ukończył Technikum Przemysłu Spożywczego w Szopienicach.

Jako pięściarz walczył w trzech kategoriach – lekkośredniej, średniej i półciężkiej, najdłużej w tej ostatniej. Trzykrotnie startował w letnich igrzyskach olimpijskich, za każdym razem zdobywając medal. W Melbourne w 1956 wywalczył medal brązowy w kategorii lekkośredniej, po przegranej w półfinale z Węgrem László Pappem. W Rzymie w 1960 dotarł do finału wagi półciężkiej, przegrywając z reprezentującym Stany Zjednoczone Cassiusem Clayem. W Tokio w 1964 zdobył brązowy medal w wadze półciężkiej (pokonał go reprezentant Związku Radzieckiego Aleksiej Kisielow).

Pięciokrotnie wystąpił na mistrzostwach Europy, zdobywając pięć medali. Rozpoczął od brązowego medalu podczas mistrzostw Warszawie w 1953 w wadze lekkośredniej, następnie czterokrotnie zdobywał złote medale: w Berlinie Zachodnim w 1955 w wadze lekkośredniej, w Pradze w 1957 w wadze średniej, a w Lucernie w 1959 i w Moskwie w 1963 w wadze półciężkiej.

Jedenaście razy zdobywał mistrzostwo Polski: w wadze lekkośredniej w 1954, 1955, i 1956, w średniej w 1957, i w półciężkiej w latach 1959–1965. Żaden polski pięściarz nie zdobył więcej tytułów mistrza Polski, a jego rekord wyrównał w 2005 Andrzej Rżany.

Stał się również rekordzistą pod względem występów w reprezentacji Polski. Walczył w niej 44 razy, wygrywając 42 pojedynki i 2 przegrywając. Łącznie odbył 350 walk, z których 334 wygrał, 2 zremisował i 14 przegrał. Przez niemal całą karierę sportową reprezentował BBTS Bielsko-Biała (1950–1968) z przerwą w latach 1955–1956, gdy podczas odbywania służby wojskowej był zawodnikiem Legii Warszawa. Po zakończeniu kariery w 1968 został trenerem.

W 1976 wystąpił jako trener boksera Jana (granego przez polskiego olimpijczyka Jana Szczepańskiego) w filmie telewizyjnym Powrót w reżyserii Filipa Bajona^[3].

W latach 1993–1997 sprawował mandat posła na Sejm II kadencji, wybranego z listy Bezpartyjnego Bloku Wspierania Reform, pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Młodzieży, Kultury Fizycznej i Sportu. Został członkiem zarządu Polskiego Komitetu Olimpijskiego.

W 1986 był pierwszym laureatem Nagrody im. Aleksandra Rekszy. W 2003 w plebiscycie zorganizowanym w związku z 80-leciem Polskiego Związku Bokserskiego zajął pierwsze miejsce, wyprzedzając m.in. dwukrotnego mistrza olimpijskiego Jerzego Kuleja^[4].

Zmarł 19 maja 2014 w Bielsku-Białej. Został pochowany na cmentarzu parafii Opatrzności Bożej w Bielsku-Białej^[5].

W 2023 jego imieniem nazwano halę widowiskowo-Sportową w Bielsku-Białej^[6].

Odznaczenia

Odznaczony Krzyżem Oficerskim (1998)^[7] i Komandorskim (2004)^[8] Orderu Odrodzenia Polski.

Przypisy

↑ Wojciech Todur: Zbigniew Pietrzykowski, trzykrotny medalista olimpijski w boksie, nie żyje. sport.pl, 19 maja 2014. [dostęp 2014-05-19].
↑ Tadeusz Olszański, Koronacji nie było..., [w:] Poczet polskich olimpijczyków 1924–1984. Melbourne '56. Rzym '60. Tokio '64, KAW, Warszawa, 1984, s. 33, ISBN 83-03-00573-1.
↑ Zbigniew Pietrzykowski w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2021-03-17].
↑ Zmarł Zbigniew Pietrzykowski. interia.pl, 19 maja 2014. [dostęp 2014-05-19].
↑ Zbigniew Pietrzykowski spoczął w Bielsku-Białej. wp.pl, 23 maja 2014. [dostęp 2014-05-24].
↑ Nowy napis zdobi halę pod Dębowcem. Oficjalna uroczystość niebawem. bielsko.biala.pl, 4 kwietnia 2023. [dostęp 2023-04-04].
↑ M.P. z 1999 r. nr 6, poz. 68.
↑ M.P. z 2005 r. nr 9, poz. 171.

Bibliografia

Zbigniew Pietrzykowski – sylwetka w portalu Polskiego Komitetu Olimpijskiego. [dostęp 2014-05-19].
Strona sejmowa posła II kadencji. [dostęp 2014-05-19].

[1] Wojciech Todur: Zbigniew Pietrzykowski, trzykrotny medalista olimpijski w boksie, nie żyje. sport.pl, 19 maja 2014. [dostęp 2014-05-19].

[olimp-2] Tadeusz Olszański, Koronacji nie było..., [w:] Poczet polskich olimpijczyków 1924–1984. Melbourne '56. Rzym '60. Tokio '64, KAW, Warszawa, 1984, s. 33, ISBN 83-03-00573-1.

[3] Zbigniew Pietrzykowski w bazie filmpolski.pl. [dostęp 2021-03-17].

[4] Zmarł Zbigniew Pietrzykowski. interia.pl, 19 maja 2014. [dostęp 2014-05-19].

[5] Zbigniew Pietrzykowski spoczął w Bielsku-Białej. wp.pl, 23 maja 2014. [dostęp 2014-05-24].

[6] Nowy napis zdobi halę pod Dębowcem. Oficjalna uroczystość niebawem. bielsko.biala.pl, 4 kwietnia 2023. [dostęp 2023-04-04].

[7] M.P. z 1999 r. nr 6, poz. 68.

[8] M.P. z 2005 r. nr 9, poz. 171.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]