Przejdź do zawartości

The Beast on the Road

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
The Beast on the Road
Ilustracja
Wykonawca trasy koncertowej
Iron Maiden
Promowane albumy

The Number of the Beast

Lokalizacje

Ameryka Północna, Europa, Oceania, Azja

Data rozpoczęcia

25 lutego 1982

Data zakończenia

10 grudnia 1982

Liczba koncertów

187
odwołanych: 0

Widownia

2,8 mln

Iron Maiden
Killer World Tour
(1981) 		The Beast on the Road
(1982) 		World Piece Tour
(1983)

The Beast on the Road – trzecia światowa trasa heavymetalowej formacji Iron Maiden, promująca trzeci album studyjny The Number of the Beast wydany w marcu 1982 roku. Trasa należała do najintensywniejszych w historii grupy, była pierwszym ogólnoświatowym objazdem, w którym jako frontman uczestniczył Bruce Dickinson. W ciągu 10 miesięcy (25 lutego – 10 grudnia 1982 r.) grupa odwiedziła 12 państw świata, po raz pierwszy występując w Hiszpanii oraz Australii[1]. Iron Maiden szybko awansowali do hardrockowej ekstraligi, w ramach ogromnej trasy dali 187 koncertów w Ameryce Północnej, Japonii, Australii oraz na Starym Kontynencie, po raz pierwszy prezentując barwną oprawę sceniczną oraz ruchomego, trzymetrowego Eddiego, który pojawiał się na estradzie podczas wykonywania utworu „Iron Maiden”[2]. Od tej pory obecność maskotki zespołu, coraz bardziej rozbudowanej i okazalszej wymiarowo wersji, stanie się stałą atrakcją ich koncertów[3]. Koncerty grupy przyciągały tysiące widzów, jednak pomimo niekwestionowanego sukcesu w Ameryce Północnej, Brytyjczycy występowali jako gość specjalny Rainbow, Scorpions czy Judas Priest[4].

W związku z kontrowersyjną, demoniczną wymową utworu tytułowego promowanej płyty, nawiązującego do biblijnej wizji apokaliptycznej oraz pojawiających się w refrenie słów „666 – the Number of the Beast”, ultraprawicowe organizacje amerykańskie oskarżyły muzyków o popularyzację satanizmu i szerzenie zepsucia moralnego, na które narażona miała być, słuchająca ich muzyki młodzież[5]. Pomimo nakłaniania do bojkotu koncertów grupy, a nawet organizowanych akcji palenia ich płyt, Iron Maiden byli zapraszani na największe amerykańskie festiwale („Rock Fest 1982”, „Pacific Jam 1982”, „A Day on the Green 1982”), gdzie występowali m.in. na Rich Stadium, Anaheim Stadium, Comskey Park, Oakland Alameda Coliseum, dla audytoriów o rozmiarach od 60 do 100 tys. widzów, wciąż jednak nie będąc główną atrakcją wieczoru[6].

Rychłą zmianę tego stanu rzeczy zapowiadał występ w roli głównej gwiazdy brytyjskiego „Reading Festival 1982” przed 40 tys. widzów, tudzież kilka koncertów na otwartym powietrzu w Australii[7]. Na tym etapie formacja była już gwiazdą pierwszej wielkości. Po zakończonym koncertem w Nagoii tournée, od zespołu odszedł perkusista Clive Burr, borykający się z problemami zdrowotnymi i źle znoszący trudy przebywania w trasie[8]. Jeszcze w grudniu zastąpił go Nicko McBrain, znany ze współpracy z Patem Traversem, gry w formacji Streetwalkers oraz we francuskiej grupie Trust, zaprzyjaźnionej z Iron Maiden[9]. Zespół wypracował sobie markę najintensywniej koncertującej grupy świata, co znalazło potwierdzenie w kolejnych latach. Koncerty zagrane w 1982 roku wywindowały formację do heavymetalowej ekstraklasy. Tournée „The Beast on the Road” pozwoliło muzykom wystąpić przed około 2,8 mln fanów (przedsprzedaż na poziomie 1,5 mln.), co wówczas stanowiło ogromne osiągnięcie[8]. Trasę „The Beast on the Road 1982” uznano w tamtym czasie za największą w historii rocka[10].

Supporty

[edytuj | edytuj kod]

Artyści supportowani przez Iron Maiden

[edytuj | edytuj kod]
  • Scorpions – koncerty w USA i Kanadzie, festiwale amerykańskie[12].
  • Judas Priest – koncerty w USA i Kanadzie, festiwale amerykańskie[12].
  • Foreigner – koncerty w USA i Kanadzie, festiwale amerykańskie[12].
  • 38 Special – koncerty w USA i Kanadzie, festiwale amerykańskie[12].
  • Rainbow – koncerty w USA i Kanadzie, festiwale amerykańskie[12].
  • Ted Nugent – koncerty w USA i Kanadzie, festiwale amerykańskie[12].
  • Loverboy – koncerty w USA i Kanadzie, festiwale amerykańskie[12].

Setlista

[edytuj | edytuj kod]
Bruce Dickinson
  • Introdukcja: wstęp do pierwszej kompozycji. Wszystkie koncerty trasy[13].
  1. „Murders in the Rue Morgue” (z albumu Killers, 1981)
  2. „Wrathchild” (z albumu Killers, 1981)
  3. „Run to the Hills” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
  4. „Children of the Damned” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
  5. „The Number of the Beast” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
  6. „Another Life” (z albumu Killers, 1981)
  7. „Killers” (z albumu Killers, 1981)
  8. „22 Acacia Avenue” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
  9. „Total Eclipse” (Strona „B” singla Run to the Hills, 1982)
  10. Drum solo
  11. „Transylvania” (z albumu Iron Maiden, 1980)
  12. Guitar solo
  13. „The Prisoner” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
  14. „Hallowed Be Thy Name” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
  15. „Phantom of the Opera” (z albumu Iron Maiden, 1980)
  16. „Iron Maiden” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Bisy:

  1. „Sanctuary” (z albumu Iron Maiden, 1980)
  2. „Drifter” (z albumu Killers, 1981)
  3. „Running Free” (z albumu Iron Maiden, 1980)
  4. „Prowler” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Uwagi:

  • W ramach bisów na „Reading Festival”, grupa zaprezentowała cover utworu „Tush” z repertuaru ZZ Top[13].
  • „I’ve Got the Fire” z repertuaru grupy Montrose wykonywano podczas bisów w Japonii[13].
  • „Smoke On The Water” z repertuaru grupy Deep Purple zaprezentowano jako jeden z bisów w Tokio 4 grudnia 1982 roku[13].
  • „Total Eclipse” wyłączono z setlisty podczas koncertów w Ameryce Północnej, Australii oraz Japonii[13].
  • „Genghis Khan” (z albumu Killers, 1981) zaprezentowano na trasie tylko raz – 11 marca 1982 roku[13].

Oprawa trasy

[edytuj | edytuj kod]
Iron Maiden w San Sebastián

Trasa „The Beast on the Road” była pierwszą w historii formacji, na potrzeby której zdecydowano się opracować konceptualną oprawę estradową. Było to całkowite przeciwieństwo wszystkich dotychczasowych, dość surowych wcieleń estradowych formacji. Scena została wyposażona w specjalne tyle podium, w centrum którego znajdował się rozbudowany zestaw perkusyjny Clive’a Burra. Ze wspomnianym podium zostały połączone specjalnymi estakadami, boczne wybiegi, otaczające centrum sceny z obu stron. Model ten, w coraz bardziej zmodyfikowanej formie pozostał podstawą konstrukcji scenicznych grupy do dnia dzisiejszego. Wówczas jeszcze niezbyt rozbudowana estrada została udekorowana aluminiowymi, błyszczącymi trójkątami, rozstawionymi symetrycznie z tył i z obu boków sceny, zaś w jej głębi, w samym centrum – tuż nad zestawem perkusyjnym, znalazł się trójkąt zbudowany z aluminiowych ramion, wewnątrz których na czarnym tle znajdował się wizerunek maskotki grupy – Eddiego, znany z okładki promowanej płyty The Number of the Beast[14].

Z przodu sceny umieszczono podesty, na których przebywali muzycy, zaś z obu stron perkusyjnej platformy ustawiono rzędy schodków, odpowiednio podświetlanych czerwonymi żarówkami. Deski sceny i inne jej elementy pokryto czarnym tworzywem, nadającym całości ascetycznego, aczkolwiek nieco złowieszczego wyglądu. Nad estradą górował nowy system oświetleniowy, tylko częściowo oparty o dotychczasową konstrukcję, złożony z ośmiu ramp, w tym czterech tworzących trójkątny układ bezpośrednio nad estradą i czterech kolejnych zawieszonych nad nią i po jej obu bokach. Zespół wykorzystywał również baterie halogenów rozstawione na obu skrzydłach podium, stroboskopy podświetlające estradę, reflektory punktowe i światła wielobarwne. W kontekście dotychczasowych rozwiązań grupy na tym polu, był to ogromny postęp. W sumie estradę oświetlało ponad 400 lamp, co pozwoliło na stworzenie barwnego show.[14]

Po raz pierwszy w historii formacji pojawiła się trzymetrowa, mobilna lalka przedstawiająca maskotkę grupy w wersji znanej z okładki promowanego albumu. Eddie przechadzający się po scenie, zaczepiający muzyków i fanów, stał się od tej pory nieodzownym elementem każdego show, jego humorystycznym urozmaiceniem i formą zabawy z publicznością. Iron Maiden w przeciwieństwie do wielu innych zespołów tego typu, pozwolili sobie na odrobinę dystansu i swego rodzaju żarty sytuacyjne, nadające przedstawieniu charakter rozrywkowy w świecie „śmiertelnie poważnego, mrocznego” heavy metalu. Kontynuacją tego wątku było również pojawienie się na estradzie aktorów przebranych w diaboliczne uniformy i takież maski, wymachujących widłami w kierunku widowni, tancerzy zamieniających się w wilkołaki, czy tancerki „Metal Lady” prowokacyjnie i wyzywająco stymulującej widzów podczas „22, Acacia Avenue”[14].

Muzycy, obowiązkowo ubrani w czarne, jednolite uniformy oraz ozdobione ćwiekami pasy i kurtki, nie ukrywali faktu, iż najwyraźniej traktują całą oprawę koncertów „z przymrużeniem oka”, choć prawicowo zorientowani aktywiści religijni zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, bynajmniej nie podzielali tego stanowiska. Trudno w to dziś uwierzyć, jednak w 1982 roku koncerty Iron Maiden, Ozzy’ego Osbourne’a czy Black Sabbath uchodziły dla radykałów chrześcijańskich, za nie mniej obrazoburcze, niż występy blackmetalowych hord trzy dekady później. Księża błagali młodzież by ta nie uczestniczyła w „szatańskich koncertach”, niemniej jak łatwo przewidzieć, efekt tych perswazji był wprost odwrotnie proporcjonalny do zamierzonego[14].

Ze względu na to, iż wiele koncertów trasy Iron Maiden zagrali jako support, opisywana estrada była wykorzystywana tylko podczas 50% występów. Była to zarazem ostatnia w historii grupy trasa, podczas której Brytyjczycy otwierali występy innych artystów, już za rok sytuacja ta zmieniła się diametralnie. Oprawa trasy „The Beast on the Road” oraz wykonywany w jej ramach repertuar, stanowiły jedno z podstawowych źródeł inspiracji dla wizerunku estradowego i doboru utworów na pierwszej retrospektywnej trasie grupy „Eddie Rips Up the World Tour”[14].

Daty trasy

[edytuj | edytuj kod]

UWAGA! w wyniku aktualizacji danych, nazwy obiektów nie muszą się pokrywać ze stanem pierwotnym, znanym z materiałów prasowych grupy.

Data Miasto Kraj Obiekt
Europa
25 lutego 1982 Dunstable Anglia Anglia Queensway Hall
26 lutego 1982 Huddersfield University of Huddersfield
27 lutego 1982 Wolverhampton Wolverhampton Civic Hall
28 lutego 1982 Hanley Victoria Hall
1 marca 1982 Bradford St George’s Hall, Bradford
3 marca 1982 Liverpool Royal Court Theatre
4 marca 1982 Manchester Manchester Apollo
5 marca 1982 Leicester De Montfort Hall
6 marca 1982 Birmingham Birmingham Odeon
8 marca 1982 Portsmouth Portsmouth Guildhall
9 marca 1982 Oksford Apollo Theatre Oxford
10 marca 1982 Derby Assembly Rooms
11 marca 1982 Bristol Colston Hall
12 marca 1982 Bracknell Leisure Centre
14 marca 1982 Glasgow Szkocja Szkocja The Apollo Glasgow
15 marca 1982 Edynburg Edinburgh Playhouse
16 marca 1982 Newcastle Anglia Anglia Newcastle City Hall
17 marca 1982 Sheffield Sheffield City Hall
19 marca 1982 Ipswich Gaumont Theatre
20 marca 1982 Londyn Hammersmith Odeon
22 marca 1982 Reims Francja Francja Palais des Sports
23 marca 1982 Lille Palais St Sauveurs
24 marca 1982 Paryż Pavillon Baltard
26 marca 1982 Lyon Palais d’Hiver
27 marca 1982 Clermont-Ferrand Clermont-Ferrand Arena
28 marca 1982 Nicea Théatre de Verdure
30 marca 1982 Montpellier Palais des Sports
31 marca 1982 Tuluza Toulouse Arena
2 kwietnia 1982 Barcelona Hiszpania Hiszpania Palau de Barcelona
3 kwietnia 1982 Madryt Madrid palacio de Deportes
4 kwietnia 1982 San Sebastián Velódromo de Anoeta
5 kwietnia 1982 Bergerac Francja Francja Patinoire
6 kwietnia 1982 Le Mans La Rotonde
7 kwietnia 1982 Brest Parc des Expositions
8 kwietnia 1982 Poitiers Arenas
9 kwietnia 1982 Dijon Maison des Sports
10 kwietnia 1982 Grenoble Alp Expositions
12 kwietnia 1982 Winterthur Szwajcaria Szwajcaria Stadthalle
13 kwietnia 1982 Strasburg Francja Francja Tivoli Arena
14 kwietnia 1982 Nancy Parc des Expositions
15 kwietnia 1982 Miluza Salles Des Fétes
16 kwietnia 1982 Évry Agora Arena
17 kwietnia 1982 Rouen Parc Des Expositions
18 kwietnia 1982 Bruksela Belgia Belgia Forest National
20 kwietnia 1982 Hanower Niemcy Niemcy Niedersachsenhalle
21 kwietnia 1982 Hamburg Sporthalle
22 kwietnia 1982 Bochum Ruhrlandhalle
23 kwietnia 1982 Würzburg Kurachtalhalle
24 kwietnia 1982 Neunkirchen am Brand Hemmerleinhalle
26 kwietnia 1982 Monachium Circus Krone Hall
27 kwietnia 1982 Heidelberg Rhein-Neckar-Halle
28 kwietnia 1982 Frankfurt Festhalle
29 kwietnia 1982 Stuttgart Messehalle
30 kwietnia 1982 Düsseldorf Philipshalle
1 maja 1982 Amsterdam Holandia Holandia Jaap Eden Arena
Ameryka Północna
11 maja 1982 Flint, Michigan Stany Zjednoczone Stany Zjednoczone Perani Arena
13 maja 1982 Grand Rapids, Michigan Welsh Auditorium
14 maja 1982 Detroit, Michigan Cobo Hall
15 maja 1982 Kalamazoo, Michigan Wings Stadium
16 maja 1982 Fort Wayne, Indiana Allen Coliseum
18 maja 1982 Toledo, Ohio Acron Arena
20 maja 1982 Cincinnati, Ohio Cincinnati Gardens
21 maja 1982 Louisville, Kentucky Memorial Auditorium
22 maja 1982 Richfield, Ohio Richfield Coliseum
23 maja 1982 Indianapolis, Indiana Indiana Center
25 maja 1982 Merrillville, Indiana Star Plaza Amphitheatre
26 maja 1982 Davenport, Iowa Palmer Auditorium
29 maja 1982[a] Des Moines, Iowa Fairgrounds Grandstand
1 czerwca 1982 Atlanta, Georgia Omni Coliseum
2 czerwca 1982 Nashville, Tennessee Nashville Municipal Auditorium
4 czerwca 1982 Birmingham, Alabama Boutwell Auditorium
5 czerwca 1982 Huntsville, Alabama Von Braun Center
7 czerwca 1982 Knoxville, Tennessee Knoxville Coliseum
8 czerwca 1982 Columbus, Georgia Municipal Auditorium
9 czerwca 1982 Tallahassee, Floryda Tallahassee-Leon Center
11 czerwca 1982 Memphis, Tennessee Mid-South Coliseum
12 czerwca 1982 Jackson, Tennessee Jackson Coliseum
15 czerwca 1982 Little Rock, Arkansas Barton Coliseum
16 czerwca 1982 Tulsa, Oklahoma Tulsa Convention Center
18 czerwca 1982 Shreveport, Luizjana Hirsch Memorial Coliseum
19 czerwca 1982 Norman, Oklahoma Lloyd Noble Center
22 czerwca 1982 Ottawa, Ontario Kanada Kanada Ottawa Arena
23 czerwca 1982 Toronto, Ontario Massey Hall
24 czerwca 1982 Kingston, Ontario Kingston Memorial Centre
25 czerwca 1982 Quebec, Quebec Colisée de Québec
26 czerwca 1982 Montreal, Quebec Verdun Auditorium
29 czerwca 1982 Nowy Jork Stany Zjednoczone Stany Zjednoczone Palladium
30 czerwca 1982 Glen Cove, Nowy Jork North Stage Theater
2 lipca 1982 Chicago, Illinois Circus Pavilion
3 lipca 1982[a] Buffalo, Nowy Jork Rich Stadium
4 lipca 1982[a] East Troy, Wisconsin Alpine Valley Amphitheatre
6 lipca 1982 Danville, Illinois David S. Palmer Arena
7 lipca 1982 Cedar Rapids, Iowa Five Seasons Center
9 lipca 1982 St. Louis, Missouri Kiel Auditorium
10 lipca 1982 Kansas City, Missouri Soldiers & Sailors Auditorium
11 lipca 1982[b] Des Moines, Iowa Iowa Grandstand
14 lipca 1982 Salt Lake City, Utah Salt Palace
16 lipca 1982[b] Seattle, Waszyngton Hec Edmundson Stadium
17 lipca 1982[b] Anaheim, Kalifornia Anaheim Stadium
18 lipca 1982[b] Oakland, Kalifornia Oakland Coliseum
20 lipca 1982 Victoria, Kolumbia Brytyjska Kanada Kanada Victoria Memorial Arena
21 lipca 1982 Vancouver, Kolumbia Brytyjska Pacific Coliseum
23 lipca 1982 Edmonton, Alberta Kinsmen Coliseum
24 lipca 1982 Calgary, Alberta Max Bell Arena
26 lipca 1982 Regina, Saskatchewan Agridome
27 lipca 1982 Winnipeg, Manitoba Winnipeg Arena
28 lipca 1982 Fargo, Dakota Północna Stany Zjednoczone Stany Zjednoczone Bison Sports Arena
30 lipca 1982 Bloomington, Minnesota Met Center
31 lipca 1982 Springfield, Illinois Prairie Capital Center
1 sierpnia 1982[b] Indianapolis, Indiana Auditorium Stadium
3 sierpnia 1982[b] Richfield, Minnesota Richfield Stadium
4 sierpnia 1982[b] Columbus, Ohio Ohio Stadium
5 sierpnia 1982[b] Chicago, Illinois Cominsky Park[15]
6 sierpnia 1982 Louisville, Kentucky Louisville Gardens
7 sierpnia 1982 Toledo, Ohio Toledo Sports Arena
8 sierpnia 1982 Memphis, Tennessee Auditorium North Hall
10 sierpnia 1982 Beaumont, Teksas Beaumont Civic Center
11 sierpnia 1982 Corpus Christi, Teksas Memorial Coliseum
13 sierpnia 1982 Houston, Teksas The Summit
14 sierpnia 1982 Dallas, Teksas Reunion Arena
16 sierpnia 1982 San Antonio, Teksas Convention Center Arena
17 sierpnia 1982 Odessa, Teksas Ector County Coliseum
18 sierpnia 1982 El Paso, Texas El Paso County Coliseum
Europa
25 sierpnia 1982 Chippenham Anglia Anglia Gold Diggers Club
26 sierpnia 1982 Poole Arts Centre
28 sierpnia 1982[c] Reading Little John’s Farm
Ameryka Północna
1 września 1982 Long Beach, Kalifornia Stany Zjednoczone Stany Zjednoczone Long Beach Arena
3 września 1982 Sacramento, Kalifornia Memorial Auditorium
4 września 1982[d] Oakland, Kalifornia Oakland Stadium
5 września 1982[d] Reno, Nevada Mackay Stadium
7 września 1982[d] Boise, Idaho BSU Stadium
9 września 1982 Seattle, Waszyngton Seattle Coliseum
11 września 1982 Portland, Oregon Memorial Coliseum
12 września 1982
14 września 1982 St. Louis, Missouri Kiel Auditorium
15 września 1982 Kansas City, Kansas Municipal Auditorium
16 września 1982 Lincoln, Nebraska Pershing Center
17 września 1982 Bloomington, Indiana Met Center
19 września 1982 Rockford, Illinois Rockford MetroCentre
21 września 1982 Chicago, Illinois International Amphitheatre
22 września 1982 Richfield, Minnesota Richfield Coliseum
23 września 1982 Trotwood, Ohio Hara Arena
25 września 1982 Detroit, Michigan Cobo Hall
26 września 1982 Kalamazoo, Michigan Wings Stadium
28 września 1982 Huntington, Wirginia Zachodnia Huntington Center
29 września 1982 Columbus, Ohio Battelle Arena
1 października 1982 Worcester, Massachusetts The Centrum
2 października 1982 Nowy Jork Madison Square Garden
3 października 1982[d] Harrisburg, Pensylwania City Island Park
6 października 1982 Portland, Maine Cumberland Center
7 października 1982 Providence, Rhode Island Providence Center
8 października 1982 Glens Falls, Nowy Jork Glens Falls Center
9 października 1982 New Haven, Connecticut New Haven Coliseum
11 października 1982 Binghamton, Nowy Jork Broome County Arena
12 października 1982 Filadelfia, Pensylwania Spectrum Arena
13 października 1982 Pittsburgh, Ohio Pittsburgh Arena
15 października 1982 Buffalo, Nowy Jork Buffalo Memorial Auditorium
16 października 1982 Syracuse, Nowy Jork Onondaga Center
17 października 1982 Landover, Maryland Capital Centre
19 października 1982 Baltimore, Maryland Baltimore Center
20 października 1982 Salisbury, Maryland Wicomico Youth Center
21 października 1982 Norfolk, Wirginia Norfolk Scope
22 października 1982 East Rutherford, New Jersey Brendan Byrne Arena
23 października 1982 Rochester, Nowy Jork Rochester Center
Australia
7 listopada 1982 Sydney Australia Australia Horden Pavilion
8 listopada 1982
9 listopada 1982 Newcastle Civic Theatre
12 listopada 1982 Adelaide Adelaide Arena
14 listopada 1982 Melbourne Palais Theatre
15 listopada 1982
16 listopada 1982 Brisbane Brisbane Entertainment Center
19 listopada 1982 Canberra Bruce Indoor Stadium
20 listopada 1982 Sydney Sydney Showgrounds
21 listopada 1982
Azja
26 listopada 1982 Tokio Japonia Japonia Nakano Sun Plaza Hall
27 listopada 1982
29 listopada 1982 Osaka Festival Hall
30 listopada 1982 Kioto Kyoto Arena
1 grudnia 1982 Nagoja Nagoya Civic Arena
2 grudnia 1982 Tokio Shibuya Arena
4 grudnia 1982
7 grudnia 1982 Sapporo Sapporo Arena
8 grudnia 1982
10 grudnia 1982 Niigata Niigata Prefectural KNH

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Festiwale "Iowa Jam 1982" oraz „Rockfest 1982”
  2. ↑ a b c d e f g h Festiwal „Pacific Jamm 1982”
  3. ↑ Headliner „Reading Festival 1982”
  4. ↑ a b c d Festiwal „Day on the Green 1982”
  • Pierwsza ogólnoświatowa trasa koncertowa z Bruce’em Dickinsonem[14].
  • Samodzielne koncerty grupy odbywały się w obiektach o pojemności od kilku do kilkunastu tysięcy widzów[14].
  • Pierwsza konceptualna oprawa estradowa w historii grupy[14].
  • Po raz pierwszy pojawił się trzymetrowy, mobilny Eddie[14].
  • Pierwsze w historii formacji koncerty w Hiszpanii[14].
  • Pierwsze koncerty w Australii dla kilkudziesięciu tysięcy widzów[14].
  • 18 koncertów we Francji przyciągnęło 120 tys. fanów[14].
  • Pierwszy koncert Bruce’a Dickinsona w Hammersmith Odeon. Po latach materiał ukaże się na płycie Beast Over Hammersmith, fragmenty filmu zarejestrowanego podczas show zamieszczono na VHS 12 Wasted Years oraz retrospektywnym DVD The Early Days[14].
  • 11 koncertów kanadyjskich przyciągnęło 140 tys. widzów[14].
  • Zespół wystąpił na wielu ogromnych festiwalach amerykańskich, w tym „Rockfest 1982”, „Pacific Jamm 1982”, „Day on the Green 1982”[14].
  • Grupa wystąpiła przed niemal 90 tys. widzów zgromadzonych na Rich Stadium w Buffalo, gdzie miała miejsce impreza "Rockfest 1982"[14].
  • Grupa dwukrotnie wystąpiła na Oakland Coliseum raz przed 100 tys. widzów, kolejny raz dla 75 tys. widzów[14].
  • Koncert festiwalowy na Anaheim Stadium przyciągnął ponad 75 tys. widzów, ustanawiając rekord frekwencji[14].
  • Darmowy koncert na Cominsky Park w Chicago przyciągnął 50 tys. widzów[14].
  • 110 koncertów w Ameryce Północnej zobaczyło około 1,8 miliona widzów[14].
  • Koncerty w USA i niektórych miastach Europy spotkały się z protestami radykalnych ugrupowań religijnych[14].
  • Wielu pastorów protestanckich w Ameryce błagało młodzież, by ta unikała słuchania muzyki zespołu i uczestnictwa w jego koncertach[14].
  • 8 koncertów w stanie Nowy Jork zobaczyło 190 tys. widzów[14].
  • 5 koncertów w Kalifornii przyciągnęło 270 tys. widzów[14].
  • Po raz pierwszy grupa dała koncerty w Nowym Jorku i Wschodniej Kanadzie jako gwiazda wieczoru[14].
  • Koncert w nowojorskim Palladium był transmitowany przez Radio Amerykańskie[14].
  • Zespół dał kilkanaście koncertów na amerykańskich stadionach[14].
  • Koncert w roli headlinera „Reading Festival 1982” przyciągnął niemal 40 tys. fanów. Zapis wybranych utworów z tego show znalazł się na płycie BBC Archives[14].
  • Grupa korzystała z pomocy zaproszonych osób, występujących w diabolicznym przebraniu podczas „The Number of the Beast”. Jednym z „aktorów” był Nicko McBrain, w przyszłości perkusista zespołu[14].
  • Grupa w 1982 roku odbyła największą trasę po Japonii. 10 koncertów zobaczyło 50 tys. widzów[14].
  • „The Beast on the Road” była ostatnią trasą koncertową z perkusistą Clive’em Burrem w składzie[14].
  • Iron Maiden po raz ostatni w karierze wystąpili jako support act.[14]
  • Koncerty promujące trzeci album The Number of the Beast wywindowały Iron Maiden do heavymetalowej ekstraklasy[14].
  • Oprawa trasy „The Beast on the Road” oraz wykonywany w jej ramach repertuar stanowiły jedno z podstawowych źródeł inspiracji dla wizerunku estradowego i doboru utworów na pierwszej retrospektywnej trasie grupy „Eddie Rips Up the World Tour”[14].
  • Trasę „The Beast on the Road 1982” uznano w tamtym czasie za największą w historii rocka[16].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Wall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography III. Sanctuary Publishing, 2004, s. 228. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).
  2. ↑ BotR. ironmaidencommentary.com. [dostęp 2014-12-19]. (ang.).
  3. ↑ Eddie 1982. ironmaidencommentary.com. [dostęp 2014-12-19]. (ang.).
  4. ↑ Tour Support. ironmaidencommentary.com. [dostęp 2014-12-19]. (ang.).
  5. ↑ Satanic References. jesusisprecious.org. [dostęp 2014-12-19]. (ang.).
  6. ↑ Tour 1982 Stadiums. ironmaiden.com. [dostęp 2014-12-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-19)]. (ang.).
  7. ↑ Reading Festival. ukrockfestivals.com. [dostęp 2014-12-19]. (ang.).
  8. ↑ a b Clive Burr Passes. mtv.com. [dostęp 2014-12-19]. (ang.).
  9. ↑ McBrain Bio. drumlessons.com. [dostęp 2014-12-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-24)]. (ang.).
  10. ↑ Marcin Sitko: Iron Maiden – Iron Curtain. Poland 1984. Bieruń: Wydawnictwo Black Points, grudzień 2023, s. 112, 125. ISBN 978-83-930812-8-8.
  11. ↑ a b c d e f g h i j k l m Support 1982. maidenfrance.fr. (fr.).
  12. ↑ a b c d e f g Supporty 1982. maidenfrance.fr, 13 maja 2007. (fr.).
  13. ↑ a b c d e f Setlista 1982. maidenfrance.fr, 13 maja 2007. (fr.).
  14. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah Garry Bushell: Running Free, The Official Story of Iron Maiden 2. Zomba Books, 1985, s. 109–112. ISBN 0-946391-84-X. (ang.).
  15. ↑ Chicago Tribune - Historical Newspapers [online], archives.chicagotribune.com [dostęp 2020-07-09] (ang.).
  16. ↑ Marcin Sitko: Iron Maiden – Iron Curtain. Poland 1984. Bieruń: Wydawnictwo Black Points, grudzień 2023, s. 112, 125. ISBN 978-83-930812-8-8.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Iron Maiden
Albumy studyjne
Albumy koncertowe
Kompilacje
Minialbumy
Box sety
Single
Trasy koncertowe
Wideografia
Gry komputerowe
  • Melt
  • Ed Hunter
  • Legacy of the Beast
Powiązane
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Beast_on_the_Road&oldid=75230040”