Przejdź do zawartości

Pacific Coliseum

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pacific Coliseum
Ilustracja
Państwo

 Kanada

Miejscowość

Vancouver

Adres

100 North Renfrew Street, Vancouver, British Columbia V5K 3N7

Otwarta

8 stycznia 1968

Architekt

W. K. Noppe

Właściciel

miasto Vancouver

Operator

Vancouver Giants i Western Hockey League

Użytkownicy

Vancouver Canucks (WHL) (1968–1970)
Vancouver Canucks (NHL) (1970–1995)
Vancouver Nats (WHL) (1971–1973)
Vancouver Blazers (WHA) (1973–1975)
Vancouver Whitecaps (NASL Indoor) (1979–1984)
Vancouver Voodoo (RHI) (1994–1995)
Vancouver Giants (WHL) (od 2001)

Liczba miejsc
Całkowita

Hokej: 16,281
Koncert: 17,500

Położenie na mapie Vancouver
Mapa konturowa Vancouver, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Pacific Coliseum”
Położenie na mapie Kanady
Mapa konturowa Kanady, blisko lewej krawiędzi na dole znajduje się punkt z opisem „Pacific Coliseum”
Ziemia49°17′09″N 123°02′34″W/49,285833 -123,042778

Pacific Coliseum – hala wystawowa jest niedużą areną przy Hastings Park w Vancouver, Kolumbia Brytyjska. Budowę zakończono w 1968 roku, obiekt obecnie może pomieścić 16,281 kibiców dla hokeja, chociaż pojemność hali miała początkowo 15,713 kibiców. Pacific Coliseum jest obecnie obiektem drużyny hokejowej Vancouver Giants i siedzibą zachodniej ligi hokeja Western Hockey League. W Arenie mogą się odbywać również wystawy,koncerty itp. Pacific Coliseum zostało wybrane jako miejsce rozgrywania zawodów łyżwiarstwa figurowego i short traku na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010.

Inni dzierżawcy Pacific Coliseum Vancouver Canucks i NHL w 1970–1995 i WHL od 1968 do 1970, oraz Vancouver Blazers i WHA w 1973–1975 and the Vancouver Voodoo z RHI w 1994–1995. 7 września 1968 roku wystąpił tu Jimi Hendrix[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Zaprojektowany przez W. K. Noppe w 1966 – 67, jest prostym geometrycznym kształtem i charakterystycznym kręgiem białych paneli, budynek został sklasyfikowany jako formalna architektura. Początkowo używany przez WHL Vancouver Canucks, którzy byli pochodzenia francuskiego.Budynek w 1970 roku dostał prawo do rozgrywania meczów NHL, oraz w 1973 do rozgrywek międzynarodowych. Po wybudowaniu w 1995 roku GM Place Pacific Coliseum został praktycznie zapomniany, ale dzięki zimowym igrzyskom olimpijskim w 2010 roku obiekt ma szanse znów zaistnieć.

Wydarzenia

[edytuj | edytuj kod]

W Pacific Coliseum pierwszy raz rozegrano mecz cyklu NHL 9 października 1970. Los Angeles Kings pokonali Vancouver Canucks 3 – 1. Drużyna Kanadyjska wówczas zadebiutowała w rozgrywkach NHL. Król Bob Berry zdobył pierwszy punkt dla drużyny Vancouver Canucks w asyście z Barrym Wilkinsem strzelając pierwszy cel dla Kanadyjczyków. Jego ostatnia gra w NHL miała miejsce 27 maja 1995 roku. Chris Chelios zdobył punkt ostatni raz w NHL w meczu z Chicago Blackhawks ci jednak wyeliminował drużynę Kanadyjską w półfinale konfederacji zachodniej. Roman Oksiuta zdobył ostatni punkt dla Vancouver Canucks.

W 1982 i 1994 odbyły się finały Pucharu Stanleya. 16 maja 1982, New York Islanders pokonał Vancouver Canucks 3 – 1 i zwyciężyli Puchar Stanleya. 11 czerwca 1994, New York Rangers i Vancouver Canucks spotkali się w Pacific Coliseum w szóstej kolejce o Puchar Stanleya. Jeff Brown i Geoff Courtnall zdobyli po dwa punkty i wygrali 4-1. Właściciel klubu Arthur Griffiths mówił po meczu że jeszcze kibice w Pacific Coliseum nigdy się tak nie cieszyli, później Vancouver Canucks wygrali serię w Nowym Jorku 3 – 2 i zdobyli przewagę w siódmej kolejce.

Pacific Coliseum było gospodarzem czwartej kolejki 8 września 1972 roku, ZSRR pokonał Kanadę 5-3. W wywiadzie dla słynnej telewizji post-game, Phil Esposito dał wzruszający wywiad z którego kibice nie byli zadowoleni. Pacific Coliseum było także gospodarzem mistrzostw świata juniorów w hokeju na lodzie.

Memorial Cup

[edytuj | edytuj kod]
Pacific Coliseum przed Memorial Cup

Obiekt był także dwa razy gospodarzem Memorial Cup. Pierwszy turniej odbył się w 1977 roku kiedy Stan Smyl z drużyną New Westminster Bruins pokonał zespół Ottawy 67’s 6-5, w konsekwencji zdobywając pierwszy raz Memorial Cup. Stan Smyl grał w NHL przez 13 lat, na emeryturę przeszedł 3 listopada 1991 roku.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]