Przejdź do zawartości

Tadeusz Bętkowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Józef Bętkowski
Tata
podpułkownik lekarz podpułkownik lekarz
Data i miejsce urodzenia

28 października 1889
Potok Złoty

Data i miejsce śmierci

10 kwietnia 1966
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

przed 1918–1962

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Armia Krajowa
ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

7 Szpital Okręgowy
Komenda Główna Armii Krajowej
Oddział Chirurgiczny Szpitala Ministerstwa Obrony Narodowej
Wojskowa Akademia Medyczna

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
II wojna światowa

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Zasługi Wojskowej z Mieczami Krzyż Zasługi Wojskowej z Mieczami Medal Waleczności (Austro-Węgry) Krzyż Wojskowy Karola Medal Rannych I klasy (Austria)
Grób Tadeusza Bętkowskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Tadeusz Józef Bętkowski, ps. „Tata” (ur. 28 października 1889 w Złotym Potoku, zm. 10 kwietnia 1966[1] w Warszawie) – lekarz chirurg, podpułkownik Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Leona i Marii z Supperów. W latach 1900–1906 uczęszczał do Gimnazjum w Jarosławiu, maturę zdał 25 września 1907 w Gimnazjum Franciszka Józefa w Drohobyczu[2]. Studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Lwowskiego (1907–1913), następnie pracował w Klinice Chirurgicznej we Lwowie pod kierownictwem Ludwika Rydygiera. Służył w armii austriackiej w czasie I wojny światowej. 13 marca 1915 uzyskał stopień doktora wszech nauk lekarskich (na Uniwersytecie Karola w Pradze). W niepodległej Polsce wstąpił do Wojska Polskiego, kierował oddziałami chirurgicznymi kilku szpitali wojskowych, m.in. w Krakowie i Rzeszowie oraz 7 Szpitala Okręgowego w Poznaniu. Awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, w grupie lekarzy[3][4]. We wrześniu 1939 roku był komendantem Stacji Segregacyjno-Rozdzielczej Szpitala Ewakuacyjnego nr 11, od 1 października został komendantem Szpitala dla Jeńców Polskich w Radomiu[2]. Od listopada 1939 r. do wybuchu powstania warszawskiego był naczelnym chirurgiem Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie. Uczestniczył również w tajnym nauczaniu. W czasie powstania warszawskiego kierował Służbą Zdrowia Komendy Głównej Armii Krajowej.

Po upadku powstania był naczelnym chirurgiem Polskiego Szpitala Wojskowego, działającego w polskim obozie Stalagu IV B/H w Zeithain, dokąd w październiku 1944 przywieziono 1029 rannych i chorych powstańców. Przywieziono też lekarzy i personel medyczny oraz ocalone z ruin Warszawy wyposażenie sali operacyjnej, aparat rentgenowski oraz materiały opatrunkowe i lekarstwa. Znakomite rezultaty zabiegów chirurgicznych doktora Bętkowskiego w niezmiernie ciężkich warunkach wzbudziły podziw chirurgów niemieckich, którzy przyjeżdżali z Drezna na obserwacje[5].

15 sierpnia 1945 roku powrócił do Polski. Kierował Oddziałem Chirurgicznym Szpitala PCK w Toruniu. W marcu 1946 roku powołany został do służby czynnej w ludowym Wojsku Polskim na stanowisko ordynatora Oddziału Chirurgicznego I Szpitala Okręgowego w Warszawie. W następnym roku został kierownikiem Oddziału Chirurgicznego Szpitala Ministerstwa Obrony Narodowej. Od 1958 roku był związany z Wojskową Akademią Medyczną. W listopadzie 1962 roku został przeniesiony w stan spoczynku.

Ogłosił około 20 prac naukowych, m.in. Chirurgia ćwiczeń fizycznych i sportu.

Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B14-1-20)[1].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
  2. a b Powstańcze Biogramy - Tadeusz Bętkowski [online], www.1944.pl [dostęp 2022-05-23] (pol.).
  3. Lista starszeństwa 1931 ↓, s. 9.
  4. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 323, 872.
  5. Stanisław Iwankiewicz, Polski Szpital Wojskowy w Zeithain, [w:] Miesięcznik informacyjny AM we Wrocławiu, rok X, nr 2 (82) [online], AM we Wrocławiu, listopad 2003 [dostęp 2020-05-26] [zarchiwizowane z adresu 2012-11-02] (pol.).
  6. M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89 „za zasługi na polu wiedzy lekarskiej w wojsku”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]