Przejdź do zawartości

SM UC-53

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ten artykuł dotyczy okrętu podwodnego UC-53 z 1917 roku. Zobacz też: inne okręty o tej samej lub podobnej nazwie.
SM UC-53
Ilustracja
SM UC-56, siostrzany okręt UC-53
Klasa

okręt podwodny

Typ

UC II

Projekt

41

Historia
Stocznia

Germaniawerft, Kilonia

Położenie stępki

1916

Wodowanie

27 lutego 1917

 Kaiserliche Marine
Wejście do służby

5 kwietnia 1917

 K.u.K. Kriegsmarine
Nazwa

SM U-95

Los okrętu

samozatopiony 28 października 1918

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


434 tony
511 ton

Długość

52,7 m

Szerokość

5,22 m

Zanurzenie

3,64 m

Zanurzenie testowe

50 m

Rodzaj kadłuba

dwukadłubowy

Materiał kadłuba

stal

Napęd
2 silniki Diesla o łącznej mocy 485 kW (660 KM)
2 silniki elektryczne o łącznej mocy 460 kW (620 KM)
2 śruby
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


11,8 węzła
7,2 w.

Zasięg

powierzchnia: 9450 Mm przy 7 w.
zanurzenie: 56 Mm przy 4 w.

Uzbrojenie
18 min UC/200, 1 działo kal. 88 mm, 7 torped
Wyrzutnie torpedowe

3 × 500 mm

Załoga

26

SM UC-53 – niemiecki podwodny stawiacz min z okresu I wojny światowej, jedna z 64 zbudowanych jednostek typu UC II. Zwodowany 27 lutego 1917 roku w stoczni Germaniawerft w Kilonii, został przyjęty do służby w Kaiserliche Marine 5 kwietnia 1917 roku. Przebazowany na Morze Śródziemne został nominalnie wcielony w skład Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine pod nazwą U-95, pływając w składzie Flotylli Pola(inne języki) (a później II Flotylli Morza Śródziemnego). W czasie służby operacyjnej okręt odbył osiem patroli bojowych, w wyniku których zatonęło 48 statków o łącznej pojemności 46 500 BRT, a 12 statków o łącznej pojemności 31 732 BRT zostało uszkodzonych. SM UC-53 został samozatopiony 28 października 1918 roku nieopodal Poli.

Projekt i budowa

[edytuj | edytuj kod]

Dokonania pierwszych niemieckich podwodnych stawiaczy min typu UC I, a także zauważone niedostatki tej konstrukcji, skłoniły dowództwo Cesarskiej Marynarki Wojennej z admirałem von Tirpitzem na czele do podjęcia działań mających na celu budowę nowego, znacznie większego i doskonalszego typu okrętu podwodnego. Opracowany latem 1915 roku projekt okrętu, oznaczonego później jako typ UC II, tworzony był równolegle z projektem przybrzeżnego torpedowego okrętu podwodnego typu UB II[1]. Głównymi zmianami w stosunku do poprzedniej serii były: instalacja wyrzutni torpedowych i działa pokładowego, zwiększenie mocy i niezawodności siłowni, oraz wzrost prędkości i zasięgu jednostki, kosztem rezygnacji z możliwości łatwego transportu kolejowego (ze względu na powiększone rozmiary)[1][2].

SM[a] UC-53 zamówiony został 12 stycznia 1916 roku jako jednostka z III serii okrętów typu UC II (numer projektu 41, nadany przez Inspektorat U-Bootów[3]), w ramach wojennego programu rozbudowy floty[4][5]. Został zbudowany w stoczni Germaniawerft w Kilonii jako jeden z sześciu okrętów III serii zamówionych w tej wytwórni[4][6][7]. UC-53 otrzymał numer stoczniowy 269 (Werk 269)[5][8]. Stępkę okrętu położono w 1916 roku[8], a zwodowany został 27 lutego 1917 roku[1][9].

Dane taktyczno-techniczne

[edytuj | edytuj kod]

SM UC-53 był średniej wielkości przybrzeżnym okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej[2]. Długość całkowita wynosiła 52,7 metra, szerokość 5,22 metra i zanurzenie 3,64 metra[6][8]. Wykonany ze stali kadłub sztywny miał 39,3 metra długości i 3,61 metra szerokości, a wysokość (od stępki do szczytu kiosku) wynosiła 7,46 metra[10]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 434 tony, a w zanurzeniu 511 ton[6][11]. Jednostka miała wysoki, ostry dziób przystosowany do przecinania sieci przeciwpodwodnych; do jej wnętrza prowadziły trzy luki: pierwszy przed kioskiem, drugi w kiosku, a ostatni w części rufowej, prowadzący do maszynowni[12]. Cylindryczny kiosk miał średnicę 1,4 metra i wysokość 1,8 metra, obudowany był opływową osłoną[12]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa 6-cylindrowe, czterosuwowe silniki wysokoprężne Daimler MU256 o łącznej mocy 485 kW (660 KM), a pod wodą poruszał się dzięki dwóm silnikom elektrycznym BBC o łącznej mocy 460 kW (620 KM)[6][8]. Dwa wały napędowe obracały dwie śruby wykonane z brązu manganowego (o średnicy 1,9 metra i skoku 0,9 metra)[12]. Okręt osiągał prędkość 11,8 węzła na powierzchni i 7,2 węzła w zanurzeniu[6][8]. Zasięg wynosił 9450 Mm przy prędkości 7 węzłów w położeniu nawodnym oraz 56 Mm przy prędkości 4 węzłów pod wodą[8][13][b]. Zbiorniki mieściły 56 ton paliwa[8][13][c], a energia elektryczna magazynowana była w dwóch bateriach akumulatorów 26 MAS po 62 ogniwa, zlokalizowanych pod przednim i tylnym pomieszczeniem mieszkalnym załogi[4][14]. Okręt miał siedem zewnętrznych zbiorników balastowych[12]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 50 metrów[10][15], a czas wykonania manewru zanurzenia 40 sekund[16].

Głównym uzbrojeniem okrętu było 18 min kotwicznych typu UC/200 w sześciu skośnych szybach minowych o średnicy 100 cm, usytuowanych w podwyższonej części dziobowej jeden za drugim w osi symetrii okrętu, pod kątem do tyłu (sposób stawiania – „pod siebie”)[2][17]. Układ ten powodował, że miny trzeba było stawiać na zaplanowanej przed rejsem głębokości, gdyż na morzu nie było do nich dostępu (co znacznie zmniejszało skuteczność okrętów)[18][17]. Wyposażenie uzupełniały dwie zewnętrzne wyrzutnie torped kalibru 500 mm (umiejscowione powyżej linii wodnej na dziobie, po obu stronach szybów minowych), jedna wewnętrzna wyrzutnia torped kal. 500 mm na rufie (z łącznym zapasem 7 torped) oraz umieszczone przed kioskiem działo pokładowe kal. 88 mm L/30, z zapasem amunicji wynoszącym 130 naboi[2][10][19]. Okręt wyposażony był w dwa peryskopy Zeissa: wachtowy i bojowy oraz radiostację z podnoszonym masztem o wysokości 10 metrów[20][d]. Wyposażenie uzupełniała kotwica grzybkowa o masie 272 kg[12].

Załoga okrętu składała się z 3 oficerów oraz 23 podoficerów i marynarzy[16][21].

Służba

[edytuj | edytuj kod]

1917 rok

[edytuj | edytuj kod]

Z dniem 1 lutego 1917 roku, rozkazem szefa sztabu admiralicji niemieckiej z 12 stycznia tego roku, U-Booty należące do czterech flotylli Hochseeflotte, Flotylli Flandria i Flotylli Pola(inne języki) rozpoczęły nieograniczoną wojnę podwodną[22][23]. 5 kwietnia SM UC-53 został przyjęty do służby w Cesarskiej Marynarce Wojennej[5][9]. Dowództwo jednostki objął kpt. mar. (niem. Kapitänleutnant) Kurt Albrecht, sprawujący wcześniej komendę nad UB-24 i UB-36[24]. Po okresie szkolenia okręt otrzymał rozkaz udania się na Morze Śródziemne i podczas rejsu zatopił osiem i uszkodził dwie jednostki[25]. 4 czerwca w odległości około 90 Mm na północny zachód od wybrzeży Donegalu U-Boot storpedował bez ostrzeżenia zbudowany w 1911 roku uzbrojony brytyjski parowiec „City Of Baroda” (5032 BRT), płynący z ładunkiem drobnicy z Liverpoolu do Kalkuty. Statek zatonął na pozycji 56°00′N 10°20′W/56,000000 -10,333333 ze stratą sześciu członków załogi[26][27]. 9 czerwca u wybrzeży Portugalii okręt zatopił dwa parowce: pochodzący z 1884 roku norweski „Tordenvore” (1565 BRT), płynący z ładunkiem węgla ze Swansea do Neapolu, który zatonął bez strat w ludziach na pozycji 42°30′N 9°08′W/42,500000 -9,133333[28] oraz zbudowany w 1890 roku duński „Lilly” (1150 BRT), przewożący orzeszki ziemne z Gambii do Aarhus, zatrzymany i po ewakuacji załogi zatopiony na pozycji 41°40′N 9°45′W/41,666667 -9,750000[29]. Nazajutrz na drodze U-Boota znalazły się dwa portugalskie drewniane trzymasztowe szkunery: zbudowany w 1917 roku „Ligeiro” (285 BRT), przewożący wino, który został zatrzymany i uszkodzony w wyniku ostrzału artyleryjskiego w odległości 40 Mm od Viana do Castelo (na pozycji 41°29′N 9°14′W/41,483333 -9,233333)[30][e] oraz zbudowana w 1909 roku „Santa Maria” (204 BRT), transportująca węgiel z Porto do Gwinei Portugalskiej, zatrzymana i zatopiona 6 Mm na południe od archipelagu Berlengas (na pozycji 39°11′N 9°35′W/39,183333 -9,583333)[31]. 11 czerwca okręt na południowy zachód od Faro zatrzymał i zatopił zbudowany w 1910 roku rosyjski żaglowiec „Sibens” o pojemności 323 BRT, płynący z ładunkiem soli z Kadyksu do Chatham (na pozycji 36°52′N 8°08′W/36,866667 -8,133333)[32]. Nazajutrz 5 Mm na południowy zachód od Huelvy UC-53 zatopił zbudowany w 1898 roku norweski parowiec „Symra” (3005 BRT), płynący z ładunkiem węgla z Liverpoolu do Gibraltaru (obyło się bez strat w ludziach)[33]. 16 czerwca okręt podwodny zatopił dwa hiszpańskie żaglowce: zbudowaną w 1904 roku „Esperanzę” o pojemności 98 BRT (u wybrzeży Algierii)[34] oraz, nieopodal Oranu, „F.7.SB.” (50 BRT)[35]. 21 czerwca U-Boot storpedował i uszkodził w Cieśninie Sycylijskiej zbudowany w 1904 roku francuski parowiec „Nord” o pojemności 3193 BRT[36].

Po dopłynięciu na Adriatyk, 24 czerwca UC-53 wszedł w skład Flotylli Pola (niem. U-Flottille Pola)[5]. Okręt nominalnie wcielono do K.u.K. Kriegsmarine pod nazwą U-95, jednak załoga pozostała niemiecka[37][38].

9 sierpnia na południe od Salerno U-Boot storpedował zbudowany w 1905 roku brytyjski parowiec „Canara” o pojemności 6012 BRT, płynący pod balastem z Neapolu do Oranu (statek został uszkodzony na pozycji 40°09′N 14°50′E/40,150000 14,833333, a na jego pokładzie śmierć poniosło dziewięciu załogantów)[39]. Następnego dnia okręt zatopił na Morzu Tyrreńskim dwie włoskie jednostki: żaglowiec „Margherita” (65 BRT)[40] oraz zbudowany w 1910 roku parowiec „Tito Speri” (3893 BRT), płynący z Karaczi do Mesyny (ciężko uszkodzony statek został sztrandowany nieopodal Palinuro na pozycji 40°01′N 15°11′E/40,016667 15,183333, jednak ostatecznie uległ zniszczeniu)[41]. 12 sierpnia ofiarą działalności załogi UC-53 zostały dwa włoskie żaglowce: zbudowana w 1915 roku barkentyna ze stalowym kadłubem „Ansedonia” (270 BRT), zatopiona na pozycji 39°24′N 15°35′E/39,400000 15,583333[42] oraz „Ardita Carrara” (75 BRT), zatopiona na południe od Neapolu[43]. Następnego dnia na południe od Neapolu okręt zatopił dwa kolejne włoskie żaglowce: „Arcangelo Michele” (44 BRT) oraz „Il Nuovo Leonardo” (34 BRT)[44][45][f].

15 września na pozycji 37°50′N 11°51′E/37,833333 11,850000 okręt uszkodził w ataku torpedowym zbudowany w 1906 roku włoski parowiec „Cavi” o pojemności 2544 BRT, płynący z Genui do Trapani[46]. Trzy dni później na pozycji 43°07′N 10°05′E/43,116667 10,083333 UC-53 uszkodził też włoski żaglowiec „Domenico Primo” (80 BRT)[47]. 19 września na Morzu Tyrreńskim okręt zatopił włoski żaglowiec „Teresita” o pojemności 136 BRT[48]. Dwa dni później na tych samych wodach jego los podzielił włoski żaglowiec „Christina” (32 BRT)[49]. Nazajutrz na południowy zachód od Civitavecchia załoga U-Boota zatopiła włoski żaglowiec „Primo” (65 BRT)[50]. 23 września lista wojennych dokonań UC-53 powiększyła się o trzy pozycje: zbudowaną w 1912 roku włoską drewnianą brygantynę „Argietta” (165 BRT), zatrzymaną i zatopioną na Morzu Tyrreńskim[51], włoski żaglowiec „Giuseppina Concettina” (32 BRT)[52] i zbudowany w 1897 roku uzbrojony brytyjski parowiec „Irthington” (2845 BRT), płynący pod balastem z Neapolu do Mesyny, storpedowany bez ostrzeżenia i zatopiony bez strat w załodze na pozycji 40°35′N 15°01′E/40,583333 15,016667[53][54]. Następnego dnia na Morzu Tyrreńskim okręt zatopił dwa kolejne włoskie żaglowce: „Nuova Francesca” (45 BRT) oraz „S. Espedito” (31 BRT)[55][56].

8 grudnia na pozycji 38°36′N 12°00′E/38,600000 12,000000 okręt zatrzymał i zatopił zbudowaną w 1867 roku włoską drewnianą brygantynę „Giuseppe Naccari” o pojemności 128 BRT[57]. Nazajutrz UC-53 storpedował i uszkodził zbudowany w 1901 roku włoski parowiec „Cerea” (4295 BRT), płynący na trasie Karaczi – Syrakuzy (na pozycji 38°42′N 15°34′E/38,700000 15,566667)[58] oraz zatopił na pozycji 38°44′N 15°34′E/38,733333 15,566667 zbudowany w 1896 roku grecki parowiec „Costas” (3278 BRT), płynący z Karaczi na Milos (obyło się bez strat w ludziach)[59]. 10 grudnia na zachód od Neapolu U-Boot zatrzymał i zatopił z działa pokładowego zbudowany w 1902 roku włoski żaglowiec „Antonio Magliulo” o pojemności 520 BRT, przewożący fosforany z Algierii do Neapolu (na pozycji 40°35′N 13°18′E/40,583333 13,300000)[60]. Trzy dni później w odległości 5 Mm na południe od Anzio okręt zatopił w ataku torpedowym zbudowany w 1905 roku norweski parowiec „Karen” (1689 BRT), płynący z ładunkiem dorsza ze St. John’s do Civitavecchia (na pokładzie śmierć poniósł jeden marynarz)[61]. 14 grudnia w Cieśninie Sycylijskiej U-Boot stoczył walkę ze zbudowanym w 1907 roku brytyjskim statkiem-pułapką HMS „Brig 1” (drewniana brygantyna z pomocniczym napędem motorowym o pojemności 120 BRT)[g], uszkadzając wrogą jednostkę (na jej pokładzie zginęło trzech załogantów)[62]. 25 grudnia na postawioną przez okręt na południowy zachód od Palinuro minę wszedł zbudowany w 1891 roku duński parowiec „Hekla” o pojemności 937 BRT. Statek, przewożący fosforany z Bône do Livorno, zatonął na pozycji 39°50′N 15°42′E/39,833333 15,700000 ze stratą 13 członków załogi[63].

1918 rok

[edytuj | edytuj kod]

Na początku 1918 roku niemieckie siły podwodne na Morzu Śródziemnym przeszły reorganizację, w wyniku której Flotylla Pola została podzielona na dwie części: I Flotylla w Poli (I U-Flottille Mittelmeer) i II Flotylla w Cattaro (II U-Flottille Mittelmeer), a UC-53 znalazł się w składzie tej drugiej[5][64]. 25 stycznia nieopodal Stromboli okręt zatopił zbudowany w 1899 roku włoski parowiec „Carignano” o pojemności 2688 BRT (na pozycji 38°58′N 15°08′E/38,966667 15,133333)[65]. Następnego dnia na tych samych wodach U-Boot storpedował i zatopił zbudowany w 1894 roku grecki parowiec „Asimina” (2878 BRT), który płynął z Nowego Jorku do Castellammare di Stabia[66]. 29 stycznia okręt storpedował bez ostrzeżenia i zatopił na pozycji 38°19′N 15°38′E/38,316667 15,633333 zbudowany w 1915 roku uzbrojony brytyjski parowiec „Geo” (3048 BRT), płynący pod balastem z Neapolu do Tunisu (w wyniku ataku zginęło 16 członków załogi wraz z kapitanem[53][67]. Nazajutrz załoga UC-53 zatopiła kolejne dwa włoskie żaglowce: „Fratelli Barrera” (88 BRT) i zbudowany w 1915 roku „Michele Padre” (230 BRT), płynący z ładunkiem gliny do Neapolu (na pozycji 39°15′N 15°11′E/39,250000 15,183333)[68][69].

6 lutego nowym dowódcą U-Boota został mianowany por. mar. (niem. Oberleutnant zur See) Adolf Ehrensberger[70]. 24 marca u północnego wejścia do Cieśniny Sycylijskiej okręt zatopił cztery włoskie żaglowce: „La Nuova Felice” (72 BRT), „Nuovo Enio” (35 BRT), „Regina Immacolata” (35 BRT) i „Tre Sorelle Salvo” (26 BRT)[25]. Trzy dni później nieopodal Neapolu ten sam los spotkał kolejny włoski żaglowiec „Castrenzo Coppola” o pojemności 94 BRT[71].

4 czerwca w pobliżu Syrakuz UC-53 uszkodził za pomocą torpedy zbudowany w 1895 roku włoski parowiec „Michelangelo” o pojemności 2456 BRT (na pozycji 37°03′N 15°17′E/37,050000 15,283333)[72]. 8 czerwca na wschód od Sycylii U-Boot zatopił zbudowany w 1888 roku włoski parowiec „Concettina” (1271 BRT), płynący z Wolos do Genui (nikt nie zginął)[73] oraz, koło Spartivento, pochodzący z 1911 roku francuski parowiec „La Bayonnaise” o pojemności 2425 BRT (na pozycji 37°55′N 16°34′E/37,916667 16,566667)[74]. Dwa dni później w odległości 3,5 Mm na północny wschód od Syrakuz okręt przeprowadził atak torpedowy na zbudowany w 1899 roku brytyjski parowiec „Brodholme” (5747 BRT), płynący pod balastem z Genui do Syrakuz. Statek został ciężko uszkodzony, musiał zostać sztrandowany i stracił czterech załogantów (później został podniesiony)[75]. 19 czerwca nowym dowódcą jednostki został kpt. mar. Erich Gerth, sprawujący wcześniej komendę nad UB-76(inne języki) i U-47[76].

22 września na południowy wschód od Crotone UC-53 storpedował bez ostrzeżenia zbudowany w 1899 roku uzbrojony brytyjski parowiec „Gorsemore” o pojemności 3079 BRT, płynący z ładunkiem węgla z Barry do Tarentu. Statek zatonął bez strat w załodze na pozycji 38°28′N 17°51′E/38,466667 17,850000[53][77]. 28 września na północ od Cieśniny Mesyńskiej okręt uszkodził w ataku torpedowym zbudowany w 1906 roku francuski parowiec „Caraibe” o pojemności 2976 BRT[78]. 30 września i 1 października w Zatoce Salerno U-Boot zatopił sześć włoskich żaglowców: „Francesco Padre” (101 BRT), „Gabriela Costela” (105 BRT), „Giovanni Costa” (102 BRT), „San Francesco P.” (41 BRT), „Giuseppino M.” (49 BRT) i „San Giuseppe A.” (56 BRT)[25][79]. 5 października na postawionej przez okręt podwodny 23 stycznia 1918 roku nieopodal San Felice Circeo minie doznał uszkodzeń zbudowany w 1870 roku włoski parowiec „Rosa” o pojemności 908 BRT, płynący z Cette do Neapolu (na pozycji 41°12′N 13°06′E/41,200000 13,100000)[80].

W obliczu upadku Monarchii Austro-Węgierskiej, nie mogąc z powodów technicznych wypłynąć w rejs do Niemiec, 28 października 1918 roku UC-53 został samozatopiony przez własną załogę nieopodal Poli, na pozycji 44°52′N 13°50′E/44,866667 13,833333[5][81].

Na postawione przez okręt podwodny w Cieśninie Mesyńskiej miny weszły jeszcze dwie jednostki: 20 listopada 1918 roku doznał uszkodzeń zbudowany w 1918 roku brytyjski parowiec „War Typhoon” o pojemności 3116 BRT[82], a 4 grudnia zatonął ze stratą 476 osób pochodzący z 1896 roku francuski parowiec „Chaouia” (4334 BRT), przewożący drobnicę i pasażerów z Marsylii do Batumi (na pozycji 38°18′N 15°41′E/38,300000 15,683333)[83][h].

Podsumowanie działalności bojowej

[edytuj | edytuj kod]

SM UC-53 odbył osiem rejsów operacyjnych, w wyniku których zatonęło 48 statków o łącznej pojemności 46 500 BRT, a 12 statków o łącznej pojemności 31 732 BRT zostało uszkodzonych[25]. Na pokładach zatopionych i uszkodzonych jednostek zginęło co najmniej 528 osób, w tym 476 na francuskim parowcu pasażerskim „Chaouia”[25][83]. Pełne zestawienie zadanych przez niego strat przedstawia poniższa tabela[25]:

Data Nazwa Państwo Tonaż[i] Los jednostki
4 czerwca 1917 „City of Baroda”  Wielka Brytania 5032 zatopiony
9 czerwca 1917 „Lilly”  Dania 1150 zatopiony
9 czerwca 1917 „Tordenvore”  Norwegia 1565 zatopiony
10 czerwca 1917 „Ligeiro”  Portugalia 285 uszkodzony
10 czerwca 1917 „Santa Maria”  Portugalia 204 zatopiony
11 czerwca 1917 „Sibens”  Republika Rosyjska 323 zatopiony
12 czerwca 1917 „Symra”  Norwegia 3005 zatopiony
16 czerwca 1917 „Esperanza”  Hiszpania 98 zatopiony
16 czerwca 1917 „F.7.SB.”  Hiszpania 50 zatopiony
21 czerwca 1917 „Nord”  Francja 3193 uszkodzony
9 sierpnia 1917 „Canara”  Wielka Brytania 6012 uszkodzony
10 sierpnia 1917 „Margherita”  Włochy 65 zatopiony
10 sierpnia 1917 „Tito Speri”  Włochy 3893 zatopiony
12 sierpnia 1917 „Ansedonia”  Włochy 270 zatopiony
12 sierpnia 1917 „Ardita Carrara”  Włochy 75 zatopiony
13 sierpnia 1917 „Arcangelo Michele”  Włochy 44 zatopiony
13 sierpnia 1917 „Il Nuovo Leonardo”  Włochy 34 zatopiony
15 września 1917 „Cavi”  Włochy 2544 uszkodzony
18 września 1917 „Domenico Primo”  Włochy 80 uszkodzony
19 września 1917 „Teresita”  Włochy 136 zatopiony
21 września 1917 „Christina”  Włochy 32 zatopiony
22 września 1917 „Primo”  Włochy 65 zatopiony
23 września 1917 „Argietta”  Włochy 165 zatopiony
23 września 1917 „Giuseppina Concettina”  Włochy 31 zatopiony
23 września 1917 „Irthington”  Wielka Brytania 2845 zatopiony
24 września 1917 „Nuova Francesca”  Włochy 45 zatopiony
24 września 1917 „S. Espedito”  Włochy 31 zatopiony
8 grudnia 1917 „Giuseppe Naccari”  Włochy 128 zatopiony
9 grudnia 1917 „Cerea”  Włochy 4295 uszkodzony
9 grudnia 1917 „Costas”  Królestwo Grecji 3278 zatopiony
10 grudnia 1917 „Antonio Magliulo”  Włochy 520 zatopiony
13 grudnia 1917 „Karen”  Norwegia 1689 zatopiony
14 grudnia 1917 HMS „Brig 1”  Royal Navy 120 uszkodzony
25 grudnia 1917 „Hekla”  Dania 937 zatopiony
25 stycznia 1918 „Carignano”  Włochy 2688 zatopiony
26 stycznia 1918 „Asimina”  Królestwo Grecji 2878 zatopiony
29 stycznia 1918 „Geo”  Wielka Brytania 3048 zatopiony
30 stycznia 1918 „Fratelli Barrera”  Włochy 88 zatopiony
30 stycznia 1918 „Michele Padre”  Włochy 230 zatopiony
24 marca 1918 „La Nuova Felice”  Włochy 72 zatopiony
24 marca 1918 „Nuovo Enio”  Włochy 35 zatopiony
24 marca 1918 „Regina Immacolata”  Włochy 35 zatopiony
24 marca 1918 „Tre Sorelle Salvo”  Włochy 26 zatopiony
27 marca 1918 „Castrenzo Coppola”  Włochy 94 zatopiony
4 czerwca 1918 „Michelangelo”  Włochy 2456 uszkodzony
8 czerwca 1918 „Concettina”  Włochy 1271 zatopiony
8 czerwca 1918 „La Bayonnaise”  Francja 2425 zatopiony
10 czerwca 1918 „Brodholme”  Wielka Brytania 5747 uszkodzony
22 września 1918 „Gorsemore”  Wielka Brytania 3079 zatopiony
28 września 1918 „Caraibe”  Francja 2976 uszkodzony
30 września 1918 „Francesco Padre”  Włochy 101 zatopiony
30 września 1918 „Gabriela Costela”  Włochy 105 zatopiony
30 września 1918 „Giovanni Costa”  Włochy 102 zatopiony
30 września 1918 „San Francesco P.”  Włochy 41 zatopiony
1 października 1918 „Giuseppino M.”  Włochy 49 zatopiony
1 października 1918 „San Giuseppe A.”  Włochy 56 zatopiony
5 października 1918 „Rosa”  Włochy 908 uszkodzony
20 listopada 1918 „War Typhoon”  Wielka Brytania 3116 uszkodzony
15 stycznia 1919 „Chaouia”  Francja 4334 zatopiony
RAZEM zatopione: 48
uszkodzone: 12

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ SM – Seiner Majestät – [okręt] Jego Mości.
  2. ↑ Opracowania znacznie różnią się wartościami zasięgu na powierzchni: Gibson i Prendergast 2014 ↓, s. 313 podają, że wynosił on 6910 mil morskich przy prędkości 7 węzłów, zaś Hutchinson 2001 ↓, s. 52 – 6430 Mm przy prędkości 7 węzłów.
  3. ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 182 podaje, że zbiorniki okrętu mieściły 63 tony paliwa.
  4. ↑ Knott 2015 ↓ podaje, że okręt wyposażony był w trzy peryskopy.
  5. ↑ Możliwe, że jednostka została zatopiona[30].
  6. ↑ Możliwe, że do zatopienia „Arcangelo Michele” doszło 11 sierpnia 1917 roku[44].
  7. ↑ Ponieważ okręt był pierwotnie jednostką cywilną, podana jest jej pojemność brutto, występująca w źródłach, zamiast wyporności podawanej standardowo dla jednostek wojennych.
  8. ↑ Mina została postawiona 3 października 1918 roku[83].
  9. ↑ Tonaż statków handlowych i innych cywilnych jednostek podany jest w tonach rejestrowych brutto.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Fontenoy 2007 ↓, s. 106.
  2. ↑ a b c d Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 182.
  3. ↑ Rössler 1989 ↓, s. 50.
  4. ↑ a b c Rössler 1989 ↓, s. 53.
  5. ↑ a b c d e f UC 53 ↓.
  6. ↑ a b c d e Möller i Brack 2004 ↓, s. 59.
  7. ↑ Williamson 2016 ↓, s. 14.
  8. ↑ a b c d e f g Gogin 2020 ↓.
  9. ↑ a b Hutchinson 2001 ↓, s. 54.
  10. ↑ a b c UC II ↓.
  11. ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 564.
  12. ↑ a b c d e Knott 2015 ↓.
  13. ↑ a b Gröner 1985 ↓, s. 58.
  14. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 247.
  15. ↑ Showell 2006 ↓, s. 56.
  16. ↑ a b Gibson i Prendergast 2014 ↓, s. 313.
  17. ↑ a b Holicki 2020 ↓, s. 92, 95.
  18. ↑ Showell 2006 ↓, s. 57.
  19. ↑ Moore 1990 ↓, s. 127.
  20. ↑ Holicki 2020 ↓, s. 96.
  21. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 246.
  22. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 285.
  23. ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 348.
  24. ↑ Kurt Albrecht ↓.
  25. ↑ a b c d e f uboatsucc ↓.
  26. ↑ Wwlossesbrms 2 ↓.
  27. ↑ City Of Baroda ↓.
  28. ↑ Tordenvore ↓.
  29. ↑ Lilly ↓.
  30. ↑ a b Ligeiro ↓.
  31. ↑ Santa Maria ↓.
  32. ↑ Sibens ↓.
  33. ↑ Symra ↓.
  34. ↑ Esperanza ↓.
  35. ↑ F.7.SB. ↓.
  36. ↑ Nord ↓.
  37. ↑ Csonkaréti 2004 ↓, s. 328-330.
  38. ↑ Koszela 2019 ↓, s. 216-218.
  39. ↑ Canara ↓.
  40. ↑ Margherita ↓.
  41. ↑ Tito Speri ↓.
  42. ↑ Ansedonia ↓.
  43. ↑ Ardita Carrara ↓.
  44. ↑ a b Arcangelo Michele ↓.
  45. ↑ Il Nuovo Leonardo ↓.
  46. ↑ Cavi ↓.
  47. ↑ Domenico Primo ↓.
  48. ↑ Teresita ↓.
  49. ↑ Christina ↓.
  50. ↑ Primo ↓.
  51. ↑ Argietta ↓.
  52. ↑ Giuseppina Concettina ↓.
  53. ↑ a b c Wwlossesbrms 3 ↓.
  54. ↑ Irthington ↓.
  55. ↑ Nuova Francesca ↓.
  56. ↑ S. Espedito ↓.
  57. ↑ Giuseppe Naccari ↓.
  58. ↑ Cerea ↓.
  59. ↑ Costas ↓.
  60. ↑ Antonio Magliulo ↓.
  61. ↑ Karen ↓.
  62. ↑ Brig 1 ↓.
  63. ↑ Hekla ↓.
  64. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 407, 428.
  65. ↑ Carignano ↓.
  66. ↑ Asimina ↓.
  67. ↑ Geo ↓.
  68. ↑ Fratelli Barrera ↓.
  69. ↑ Michele Padre ↓.
  70. ↑ Adolf Ehrensberger ↓.
  71. ↑ Castrenzo Coppola ↓.
  72. ↑ Michelangelo ↓.
  73. ↑ Concettina ↓.
  74. ↑ La Bayonnaise ↓.
  75. ↑ Brodholme ↓.
  76. ↑ Erich Gerth ↓.
  77. ↑ Gorsemore ↓.
  78. ↑ Caraibe ↓.
  79. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 456.
  80. ↑ Rosa ↓.
  81. ↑ Perepeczko 2000 ↓, s. 457.
  82. ↑ War Typhoon ↓.
  83. ↑ a b c Chaouia ↓.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • BRITISH MERCHANT SHIPS LOST to ENEMY ACTION Part 2 of 3 - January-August 1917 in date order. naval-history.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • BRITISH MERCHANT SHIPS LOST to ENEMY ACTION Part 3 of 3 - September 1917-November 1918 in date order. naval-history.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Károly Csonkaréti: Marynarka wojenna Austro-Węgier w pierwszej wojnie światowej 1914-1918. Kraków: Wydawnictwo Arkadiusz Wingert, 2004. ISBN 83-918940-3-7.
  • Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • R.H. Gibson, Maurice Prendergast: Niemiecka wojna podwodna 1914-1918. Oświęcim: Napoleon V, 2014. ISBN 978-83-7889-074-4.
  • Ivan Gogin: UC II type coastal submarine minelayers (1916-1917). Navypedia. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
  • Erich Gröner: Die deutschen Kriegsschiffe 1815–1945: U-Boote, Hilfskreuzer, Minenschiffe, Netzleger, Sperrbrecher. T. 3. Koblenz: Bernard & Graefe, 1985. ISBN 3-7637-4802-4. (niem.).
  • Guðmundur Helgason: Ansedonia. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Antonio Magliulo. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Arcangelo Michele. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Ardita Carrara. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Argietta. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Asimina. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Brig 1. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Brodholme. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Canara. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Caraibe. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Carignano. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Castrenzo Coppola. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Cavi. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Cerea. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Chaouia. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Christina. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: City Of Baroda. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Concettina. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Costas. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Domenico Primo. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Esperanza. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: F.7.SB.. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Fratelli Barrera. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Geo. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Giuseppe Naccari. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Giuseppina Concettina. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Gorsemore. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Hekla. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Il Nuovo Leonardo. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Irthington. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Kapitänleutnant Erich Gerth. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Kapitänleutnant Kurt Albrecht. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Karen. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: La Bayonnaise. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Ligeiro. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Lilly. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Margherita. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Michelangelo. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Michele Padre. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Nord. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Nuova Francesca. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Oberleutnant zur See Adolf Ehrensberger. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Primo. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Rosa. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: S. Espedito. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Santa Maria. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Ships hit by UC 53. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Sibens. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Symra. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Teresita. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Tito Speri. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: Tordenvore. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: UC 53. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: UC II. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Guðmundur Helgason: War Typhoon. uboat.net. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Wojciech Holicki. Niemieckie okręty podwodne typu UC II. Część I. „Technika Wojskowa Historia”. Nr specjalny 6, 2020. Magnum X. ISSN 2080-9743. 
  • Robert Hutchinson: Jane’s Submarines: War Beneath the Waves from 1776 to the Present Day. Londyn: HarperCollins, 2001. ISBN 978-0-00-710558-8. (ang.).
  • Peta Knott: UC-6 Thames Estuary: Archaeological Report. historicengland.org.uk. [dostęp 2020-11-22]. (ang.).
  • Witold Koszela: Zapomniana flota. Okręty Austro-Węgier w I wojnie światowej. Oświęcim: Napoleon V, 2019. ISBN 978-83-8178-199-2.
  • John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).
  • Eberhard Möller, Werner Brack: The Encyclopedia of U-Boats: From 1904 to the Present. London: Greenhill Books, 2004. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Andrzej Perepeczko: U-booty I wojny światowej. Warszawa: Lampart, 2000. ISBN 83-86776-51-X.
  • Eberhard Rössler: The U-Boat: The Evolution And Technical History Of German Submarines. Annapolis: Naval Institute Press, 1989. ISBN 0-87021-966-9. (ang.).
  • Jak Mallmann Showell: The U-Boat Century: German Submarine Warfare 1906–2006. London: Chatham Publishing, 2006. ISBN 978-1-86176-241-2. (ang.).
  • Gordon Williamson: U-booty Kajzera. Niemieckie okręty podwodne I wojny światowej. Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2016. ISBN 978-83-65652-73-7.
Okręty podwodne typu UC II

Kaiserliche Marine

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=SM_UC-53&oldid=74976304”