Zanurzenie testowe

Zanurzenie testowe – maksymalna głębokość zanurzenia okrętu podwodnego dopuszczalna podczas operacji jednostki w trakcie pokoju, określona przez biuro projektowe na etapie projektowania okrętu i zweryfikowana podczas przeprowadzanych po wybudowaniu okrętu testów stoczniowych w morzu. Wymagania w zakresie zanurzenia testowego nowego typu okrętu podwodnego ustalane są przez zamawiającą budowę okrętu flotę, stając się jednym z elementów, które projektanci nowej jednostki muszą wziąć pod uwagę w procesie opracowywania projektów, zwłaszcza w trakcie matematycznych obliczeń wytrzymałości kadłuba sztywnego okrętu i wszystkich innych elementów składowych jednostki narażonych na oddziaływanie ciśnienia hydrostatycznego otaczającej kadłub wody. Muszą więc wziąć pod uwagę nie tylko rodzaj materiału, z którego wykonany jest kadłub ciśnieniowy okrętu i jego ciągliwość, lecz także strukturę kadłuba oraz architekturę całego okrętu, a także konstrukcję i materiały, z których wykonane mają być wszystkie elementy mające bezpośredni kontakt z otaczającą kadłub wodą morską, jak pokrywy wyrzutni torpedowych, rurociągi wody słonej i zawory. Wytrzymałość rurociągów wody morskiej i zaworów musi co najmniej dorównywać wytrzymałości kadłuba sztywnego.

Margines bezpieczeństwa

Zanurzenie testowe jest różne od bezwzględnej, maksymalnie dopuszczalnej konstrukcyjnie głębokości zanurzenia okrętu podwodnego, poniżej której występuje wysokie ryzyko zniszczenia okrętu przez otaczające go ciśnienie wody. Innymi słowy: poniżej maksymalnej konstrukcyjnie dopuszczalnej głębokości zanurzenia, występuje głębokość zgniecenia (ang.: crush depth, collapse depth), na której zmiażdżenie kadłuba musi być oczekiwane. Różnica między zanurzeniem testowym a zanurzeniem maksymalnym określana jest mianem marginesu bezpieczeństwa zanurzenia okrętu podwodnego, zaś stosunek wyrażanego w postaci ułamkowej zanurzenia testowego do zanurzenia maksymalnego, określa się mianem współczynnika marginesu bezpieczeństwa. W amerykańskiej marynarce wojennej, podczas drugiej wojny światowej, współczynnik marginesu bezpieczeństwa wynosił 1,5, co oznaczało, że zanurzenie testowe stanowi 2/3 zanurzenia maksymalnego. Współcześnie współczynnik marginesu bezpieczeństwa w US Navy wynosi 1,7. W niemieckiej marynarce wojennej głębokość zgniecenia obliczana ówcześnie dostępnymi metodami wynosiła 250 metrów, przy marginesie bezpieczeństwa 2,5, co oznaczało głębokość zanurzenia testowego wynoszącą 100 metrów, jednakże niejednokrotnie w trakcie tej wojny po nieprzyjacielskim ataku niemieckie U-Booty bezpiecznie wynurzały się z głębokości 150, a nawet 180 metrów. Przy wykorzystaniu współczesnych metod obliczeniowych, maksymalną głębokość zanurzenia niemieckich okrętów podwodnych tamtego czasu określono na 280 metrów.

Bibliografia

• Ulrich Gabler: Submarine Design. Bonn: Bernard und Graefe, 2000. ISBN 3-7637-6202-7.