Piotr Orseolo (święty)

Piotr Orseolo
	doża Wenecji
Okres	od 976; do 1 września 978

Święty
Piotr Orseolo
Pietro Orseolo
	doża Wenecji
Data i miejsce urodzenia	928 ; Wenecja
Data i miejsce śmierci	10 stycznia 987 ; samotnia pod Perpignan
Czczony przez	Kościół katolicki
Kanonizacja	1731; przez Klemensa XII
Wspomnienie	10 stycznia
Szczególne miejsca kultu	Wenecja
	Multimedia w Wikimedia Commons

Piotr Orseolo, włos. Pietro I Orseolo, San Pietro Orseolo (Urseolo) (ur. 928 w Wenecji, zm. 10 stycznia 987 pod Perpignan) – doża Wenecji (976-978), rekluz^[1], święty Kościoła katolickiego.

Życiorys

Pochodził z rodziny weneckich patrycjuszy. Od 948 roku pełnił obowiązki komendanta floty. Brak świadectw potwierdzających jego udział w buncie przeciwko doży Piotrowi IV, którego następcą go obrano. Po zaprowadzeniu spokoju w mieście zainicjował odbudowę zniszczonego przez pożar kościoła św. Marka i Pałacu Dożów. Za swego panowania w Wenecji prowadził działalność charytatywną, zakładał szpitale i odbudował zniszczone pożarami budynki. Nie znamy przyczyny jego nagłego odejścia z urzędu, które odbyło się w porozumieniu z żoną i dziećmi, a miało miejsce 1 września 978 roku^[1]. W towarzystwie św. Romualda i św. Jana udał się do opactwa benedyktynów Saint-Michel de Cuxa. Początkowo, żył we wspólnocie kierowanej przez opata Gwaryna, poddając się ascezie, a następnie zamknał się w rekuzji gdzie pozostał do końca życia.

Kult

Elewacji relikwii św. Piotra dokonano w 1027, a następnie przeniesiono je do kościoła parafialnego Prades w Wenecji. W 1731 roku jego kult został zaaprobowany.

Jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 10 lub 14 stycznia.

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b Fabio Arduino: San Pietro Orseolo (Urseolo). [dostęp 2009-12-18]. (wł.).

Bibliografia

Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 4: M-P. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 2000, s. 608. ISBN 83-7097-671-9.

Linki zewnętrzne

Wizerunek św. Piotra I Orseolo XXIII doży Wenecji. doge.it. [zarchiwizowane z tego adresu (2002-01-16)]. (wł.).

[sb-1] Fabio Arduino: San Pietro Orseolo (Urseolo). [dostęp 2009-12-18]. (wł.).

[1]

Wieki VII – X	Paoluccio Anafesto (697–717) Marcello Tegalliano (717–726) Orso Ipato (726–737) pięciu magistri militum w latach 737–742 Domenico Leone Felice Cornicola Teodato Ipato Jovian Ceparius Giovanni Fabriciaco Teodato Ipato (742–755) Gaulo Galla (755–756) Domenico Monegario (756–764) Maurizio Galbaio (764–787) Giovanni Galbaio (787–804) Obelerio Antenoreo (804–811) Angelo Partecipazio (811–827) Giustiniano Partecipazio (827–829) Giovanni I Partecipazio (829–837) Pietro Tradonico (837–864) Orso I Partecipazio (864–881) Giovanni II Partecipazio (881–887 i ponownie 887-888) Pietro I Candiano (887) Pietro Tribuno (888–912) Orso II Partecipazio (912–932) Pietro II Candiano (932–939) Pietro Partecipazio (939–942) Pietro III Candiano (942–959) Pietro IV Candiano (959–976) Pietro I Orseolo (976–978) Vitale Candiano (978–979) Tribuno Memmo (979–991) Pietro II Orseolo (991–1009)
Wieki XI – XV	Otton Orseolo (1009–1026) Pietro Barbolano Centranico (1026–1032) Domenico Flabanico (1032–1043) Domenico Contarini (1043–1071) Domenico Selvo (1071–1084) Vitale Faliero (1084–1096) Vitale I Michiel (1096–1102) Ordelafo Faliero (1102–1117) Domenico Michiel (1117–1130) Pietro Polani (1130–1148) Domenico Morosini (1148–1156) Vitale II Michiel (1156–1172) Sebastiano Ziani (1172–1178) Orio Mastropiero (1178–1192) Enrico Dandolo (1192–1205) Pietro Ziani (1205–1229) Jacopo Tiepolo (1229–1249) Marino Morosini (1249–1252) Raniero Zeno (1252–1268) Lorenzo Tiepolo (1268–1275) Jacopo Contarini (1275–1280) Giovanni Dandolo (1280–1289) Pietro Gradenigo (1289–1311) Marino Zorzi (1311–1312) Giovanni Soranzo (1312–1328) Francesco Dandolo (1328–1339) Bartolomeo Gradenigo (1339–1342) Andrea Dandolo (1342–1354) Marino Faliero (1354–1355) Giovanni Gradenigo (1355–1356) Giovanni Delfino (1356–1361) Lorenzo Celsi (1361–1365) Marco Cornaro (1365–1367) Andrea Contarini (1367–1382) Michele Morosini (1382–1382) Antonio Veniero (1382–1400) Michele Steno (1400–1413) Tommaso Mocenigo (1413–1423) Francesco Foscari (1423–1457) Pasqual Malipiero (1457–1462) Cristoforo Moro (1462–1471) Mikołaj Tron (1471–1473) Niccolò Marcello (1473–1474) Pietro Mocenigo (1474–1476) Andrea Vendramino (1476–1478) Giovanni Mocenigo (1478–1485) Marco Barbarigo (1485–1486) Agostin Barbarigo (1486–1501)
Wieki XVI – XVIII	Leonardo Loredano (1501–1521) Antonio Grimani (1521–1523) Andrea Gritti (1523–1538) Pietro Lando (1538–1545) Francesco Donato (1545–1553) Marcantonio Trivisano (1553–1554) Francesco Veniero (1554–1556) Lorenzo Priuli (1556–1559) Giorolamo Priuli (1559–1567) Pietro Loredano (1567–1570) Alvise Mocenigo (1570–1577) Sebastiano Veniero (1577–1578) Nicolò da Ponte (1578–1585) Pasquale Cicogna (1585–1595) Marino Grimani (1595–1606) Leonardo Donato (1606–1612) Marcantonio Memmo (1612–1615) Giovanni Bembo (1615–1618) Nicolò Donato (1618–1618) Antonio Priuli (1618–1623) Francesco Contarini (1623–1624) Giovanni Cornaro (1624–1630) Nicolò Contarini (1630–1631) Francesco Erizzo (1631–1646) Francesco Molino (1646–1655) Carlo Contarini (1655–1656) Francesco Cornaro (1656–1656) Bertuccio Valiero (1656–1658) Giovanni Pesaro (1658–1659) Domenico Contarini (1659–1674) Nicolò Sagredo (1674–1676) Alvise Contarini (1676–1683) Marcantonio Giustinian (1683–1688) Francesco Morosini (1688–1694) Silvestro Valiero (1694–1700) Alvise Mocenigo (1700–1709) Giovanni Cornaro (1709–1722) Sebastiano Mocenigo (1722–1732) Carlo Ruzzini (1732–1735) Alvise Pisani (1735–1741) Pietro Grimani (1741–1752) Francesco Loredano (1752–1762) Marco Foscarini (1762–1763) Alvise Giovanni Mocenigo (1763–1779) Paolo Renier (1779–1789) Ludovico Manin (1789–1797)