Marco Foscarini

Marco Foscarini
	doża Wenecji
Okres	od 30 marca 1762; do 31 marca 1763
	Dane biograficzne
Data i miejsce urodzenia	4 lutego 1696 ; Wenecja
Data i miejsce śmierci	31 marca 1763 ; Wenecja
Ojciec	Nicolo Foscarini
Żona	Elisabetta Corner
	Multimedia w Wikimedia Commons

Marco Foscarini (ur. 4 lutego 1696 w Wenecji, zm. 31 marca 1763, tamże) – 117. doża Wenecji, od 30 marca 1762 do swej śmierci.

Jego ojcem był Nicolo Foscarini. Studiował na uniwersytecie w Bolonii. Jego wielką pasją była literatura. Dożą był jedynie przez rok, co było z kolei uwieńczeniem długiej kariery urzędniczej i politycznej; był kolejno Savio di Terraferma, (zarządcą terraferma – "terytorium państwa poza samym miastem Wenecja, dyplomatą, prokuratorem św. Marka (Procuratore di San Marco) i Savio del Consiglio (członkiem rady republiki).

Życiorys

Urodził się 4 lutego 1696, jako drugie dziecko w rodzinie. Dlatego początkowo nie miał wielu pieniędzy, posiadał jednak jeden z lepszych umysłów w dziejach Republiki Weneckiej. Studiował na Accademia dei nobili di San Francesco Saverio w Bolonii. Przez ten okres życia odbył kilka udanych misji dyplomatycznych do Rzymu i Turynu. Dostrzeżono jego erudycję. Słynny dramaturg wenecki Gasparo Gozzi był jego częstym gościem. Jak wszyscy ówcześni uczeni, Marco Foscarini zbierał stare manuskrypty. Stworzył prawdziwe archiwum. Gdy został prokuratorem Św. Marka znów podjął działalność dyplomatyczną, lecz szybko powrócił do działalności literackiej. Zajmował się sztuką retoryki i przemawiania.

1745

Rok 1745 był punktem zwrotnym w karierze i życiu Foscariniego. Jego krewny, bardzo bogaty Pietro Foscarini, nie posiadający spadkobierców, uczynił go swym jedynym dziedzicem. Żoną Marca Foscariniego została wówczas Elisabetta Corner, wdowa po Pietrze, lub jak chciały złośliwe języki, była konkubina Pietra Foscariniego.

Jako doża Wenecji

Został dożą zwykłą wenecką drogą, czyli przekupstwa. W anonimowych rysunkach pojawiających się wówczas w mieście przedstawiano jego żonę stosującą korupcję przeciw mężowi. Elisabetta Corner była na nich przedstawiona jako Maria Teresa Habsburg – ambitna władczyni. Po śmierci męża żona musiała zapłacić jego długi w wysokości 250 000 dukatów.

Linki zewnętrzne

https://web.archive.org/web/20000427091926/http://www.doge.it/immagini/dogi/117.jpg

Wieki VII – X	Paoluccio Anafesto (697–717) Marcello Tegalliano (717–726) Orso Ipato (726–737) pięciu magistri militum w latach 737–742 Domenico Leone Felice Cornicola Teodato Ipato Jovian Ceparius Giovanni Fabriciaco Teodato Ipato (742–755) Gaulo Galla (755–756) Domenico Monegario (756–764) Maurizio Galbaio (764–787) Giovanni Galbaio (787–804) Obelerio Antenoreo (804–811) Angelo Partecipazio (811–827) Giustiniano Partecipazio (827–829) Giovanni I Partecipazio (829–837) Pietro Tradonico (837–864) Orso I Partecipazio (864–881) Giovanni II Partecipazio (881–887 i ponownie 887-888) Pietro I Candiano (887) Pietro Tribuno (888–912) Orso II Partecipazio (912–932) Pietro II Candiano (932–939) Pietro Partecipazio (939–942) Pietro III Candiano (942–959) Pietro IV Candiano (959–976) Pietro I Orseolo (976–978) Vitale Candiano (978–979) Tribuno Memmo (979–991) Pietro II Orseolo (991–1009)
Wieki XI – XV	Otton Orseolo (1009–1026) Pietro Barbolano Centranico (1026–1032) Domenico Flabanico (1032–1043) Domenico Contarini (1043–1071) Domenico Selvo (1071–1084) Vitale Faliero (1084–1096) Vitale I Michiel (1096–1102) Ordelafo Faliero (1102–1117) Domenico Michiel (1117–1130) Pietro Polani (1130–1148) Domenico Morosini (1148–1156) Vitale II Michiel (1156–1172) Sebastiano Ziani (1172–1178) Orio Mastropiero (1178–1192) Enrico Dandolo (1192–1205) Pietro Ziani (1205–1229) Jacopo Tiepolo (1229–1249) Marino Morosini (1249–1252) Raniero Zeno (1252–1268) Lorenzo Tiepolo (1268–1275) Jacopo Contarini (1275–1280) Giovanni Dandolo (1280–1289) Pietro Gradenigo (1289–1311) Marino Zorzi (1311–1312) Giovanni Soranzo (1312–1328) Francesco Dandolo (1328–1339) Bartolomeo Gradenigo (1339–1342) Andrea Dandolo (1342–1354) Marino Faliero (1354–1355) Giovanni Gradenigo (1355–1356) Giovanni Delfino (1356–1361) Lorenzo Celsi (1361–1365) Marco Cornaro (1365–1367) Andrea Contarini (1367–1382) Michele Morosini (1382–1382) Antonio Veniero (1382–1400) Michele Steno (1400–1413) Tommaso Mocenigo (1413–1423) Francesco Foscari (1423–1457) Pasqual Malipiero (1457–1462) Cristoforo Moro (1462–1471) Mikołaj Tron (1471–1473) Niccolò Marcello (1473–1474) Pietro Mocenigo (1474–1476) Andrea Vendramino (1476–1478) Giovanni Mocenigo (1478–1485) Marco Barbarigo (1485–1486) Agostin Barbarigo (1486–1501)
Wieki XVI – XVIII	Leonardo Loredano (1501–1521) Antonio Grimani (1521–1523) Andrea Gritti (1523–1538) Pietro Lando (1538–1545) Francesco Donato (1545–1553) Marcantonio Trivisano (1553–1554) Francesco Veniero (1554–1556) Lorenzo Priuli (1556–1559) Giorolamo Priuli (1559–1567) Pietro Loredano (1567–1570) Alvise Mocenigo (1570–1577) Sebastiano Veniero (1577–1578) Nicolò da Ponte (1578–1585) Pasquale Cicogna (1585–1595) Marino Grimani (1595–1606) Leonardo Donato (1606–1612) Marcantonio Memmo (1612–1615) Giovanni Bembo (1615–1618) Nicolò Donato (1618–1618) Antonio Priuli (1618–1623) Francesco Contarini (1623–1624) Giovanni Cornaro (1624–1630) Nicolò Contarini (1630–1631) Francesco Erizzo (1631–1646) Francesco Molino (1646–1655) Carlo Contarini (1655–1656) Francesco Cornaro (1656–1656) Bertuccio Valiero (1656–1658) Giovanni Pesaro (1658–1659) Domenico Contarini (1659–1674) Nicolò Sagredo (1674–1676) Alvise Contarini (1676–1683) Marcantonio Giustinian (1683–1688) Francesco Morosini (1688–1694) Silvestro Valiero (1694–1700) Alvise Mocenigo (1700–1709) Giovanni Cornaro (1709–1722) Sebastiano Mocenigo (1722–1732) Carlo Ruzzini (1732–1735) Alvise Pisani (1735–1741) Pietro Grimani (1741–1752) Francesco Loredano (1752–1762) Marco Foscarini (1762–1763) Alvise Giovanni Mocenigo (1763–1779) Paolo Renier (1779–1789) Ludovico Manin (1789–1797)