Francesco Molino

Francesco Molino
	doża Wenecji
Okres	od 1646; do 1655
	Dane biograficzne
Data urodzenia	21 kwietnia 1575
Data śmierci	27 lutego 1655
	Multimedia w Wikimedia Commons

Francesco Molino lub Francesco Molin lub Francesco Da Molin (ur. 21 kwietnia 1575, zm. 27 lutego 1655) – wenecki admirał, doża Wenecji, wybrany dożywotnio w 1646.

Panowanie

Po śmierci doży Francesco Erizzo 3 stycznia 1646, Francesco Molino objął władzę Republiki Weneckiej jako 71-letni doświadczony admirał, w wyniku elekcji przez kolegium elektorów 20 stycznia 1646, po 23. głosowaniu z kolei^[1].

Już w pierwszych dniach jako doża umocnił granice Wenecji i Dalmacji, aby efektywnie dalej prowadzić działania wojenne przeciwko Turkom.

Za jego panowania weneckie siły zbrojne, głównie flota, odniosły szereg zwycięstw, w tym zdobycie twierdzy Klis (1648), uważanej za nie do zdobycia. Jednak strategicznie te zwycięstwa nie były istotne, ponieważ Imperium osmańskie mogło łatwo zregenerować swoje siły, korzystając ze swojej większej populacji.

Aby zniwelować zagrożenie ze strony tureckiej, weneccy przywódcy zapuścili swoje okręty w głąb Dardaneli, kilkakrotnie pokonując flotę przeciwnika, jednak nigdy nie odnieśli przełomowego zwycięstwa. W latach 1654–1655 admirał Lazzaro Mocenigo prawie okupował Stambuł podczas pierwszej i drugiej kampanii weneckiej w Dardanelach. Tamże stracił życie podczas trzeciej kampanii w 1657.

Finansowanie tych wojen było palącym problemem dla Molino. Jeden sposób zastosowany przez niego to monetyzacja nadawania tytułów szlacheckich (za kwoty 100 000 dukatów każdy, z czego 60 000 stanowiło "dar", a pozostałe 40 000, "pożyczkę"). To z kolei zaowocowało skandalem, lecz pragmatyczny doża przedkładał zaopatrywanie kasy państwowej nad puryzm tradycji, gorliwie uszlachetniając bogate rodziny kupieckie.

Ogólnie rzecz ujmując, Francesco Molino rządził efektywnie i w sposób zaradny aż do swoich ostatnich dni. Złośliwe powiedzenie z czasów jego władzy było aluzyjną grą słów do jego nazwiska i upodobań jako miłośnika wina: "Młynem jest, nie wiatrem napędzany, ani wodą, lecz winem!" (wł.: “L' E Mulino, not da vento, not da acqua, my da vino!”)^[1].

Portret

Portret doży nieznanego malarza znajduje się w Berlinie, w Gemäldegalerie, Stauffenbergstrasse 40. Do 1943 znajdował się we Wrocławiu.

Przypisy

↑ ^a ^b XCIX - FRANCESCO DA MOLIN 1646-1655. [w:] Biografia dei 120 dogi di Venezia (7) [on-line]. [dostęp 2008-09-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-12-22)]. (wł.).

Zobacz też

Francesco Molino (1775–1847), włoski gitarzysta i kompozytor, znany także jako François Molino.

Bibliografia

Eco O. G. Haitsma Mulier, Eco O. Mulier, G. Haitsma: The myth of Venice and Dutch republican thought in the seventeenth century. Van Gorcum (zasoby cyfrowe biblioteki Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley), 1980. ISBN 90-232-1781-0, ISBN 978-90-232-1781-7. (ang.).
XCIX - FRANCESCO DA MOLIN 1646-1655. [w:] Biografia dei 120 dogi di Venezia (7) [on-line]. [dostęp 2008-09-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-12-22)]. (wł.).

Linki zewnętrzne

Wstępny raport o zabytkach wywiezionych z terenu Dolnego Śląska po roku 1944. Kontynuacja badań w roku 2002 pod redakcją prof. dr hab. Jana Harasimowicza. (zawiera opis 23. Portret doży weneckiego Francesco Molino)

[Biografia_dei_120_dogi_di_Venezia-1] XCIX - FRANCESCO DA MOLIN 1646-1655. [w:] Biografia dei 120 dogi di Venezia (7) [on-line]. [dostęp 2008-09-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-12-22)]. (wł.).

[1]

Wieki VII – X	Paoluccio Anafesto (697–717) Marcello Tegalliano (717–726) Orso Ipato (726–737) pięciu magistri militum w latach 737–742 Domenico Leone Felice Cornicola Teodato Ipato Jovian Ceparius Giovanni Fabriciaco Teodato Ipato (742–755) Gaulo Galla (755–756) Domenico Monegario (756–764) Maurizio Galbaio (764–787) Giovanni Galbaio (787–804) Obelerio Antenoreo (804–811) Angelo Partecipazio (811–827) Giustiniano Partecipazio (827–829) Giovanni I Partecipazio (829–837) Pietro Tradonico (837–864) Orso I Partecipazio (864–881) Giovanni II Partecipazio (881–887 i ponownie 887-888) Pietro I Candiano (887) Pietro Tribuno (888–912) Orso II Partecipazio (912–932) Pietro II Candiano (932–939) Pietro Partecipazio (939–942) Pietro III Candiano (942–959) Pietro IV Candiano (959–976) Pietro I Orseolo (976–978) Vitale Candiano (978–979) Tribuno Memmo (979–991) Pietro II Orseolo (991–1009)
Wieki XI – XV	Otton Orseolo (1009–1026) Pietro Barbolano Centranico (1026–1032) Domenico Flabanico (1032–1043) Domenico Contarini (1043–1071) Domenico Selvo (1071–1084) Vitale Faliero (1084–1096) Vitale I Michiel (1096–1102) Ordelafo Faliero (1102–1117) Domenico Michiel (1117–1130) Pietro Polani (1130–1148) Domenico Morosini (1148–1156) Vitale II Michiel (1156–1172) Sebastiano Ziani (1172–1178) Orio Mastropiero (1178–1192) Enrico Dandolo (1192–1205) Pietro Ziani (1205–1229) Jacopo Tiepolo (1229–1249) Marino Morosini (1249–1252) Raniero Zeno (1252–1268) Lorenzo Tiepolo (1268–1275) Jacopo Contarini (1275–1280) Giovanni Dandolo (1280–1289) Pietro Gradenigo (1289–1311) Marino Zorzi (1311–1312) Giovanni Soranzo (1312–1328) Francesco Dandolo (1328–1339) Bartolomeo Gradenigo (1339–1342) Andrea Dandolo (1342–1354) Marino Faliero (1354–1355) Giovanni Gradenigo (1355–1356) Giovanni Delfino (1356–1361) Lorenzo Celsi (1361–1365) Marco Cornaro (1365–1367) Andrea Contarini (1367–1382) Michele Morosini (1382–1382) Antonio Veniero (1382–1400) Michele Steno (1400–1413) Tommaso Mocenigo (1413–1423) Francesco Foscari (1423–1457) Pasqual Malipiero (1457–1462) Cristoforo Moro (1462–1471) Mikołaj Tron (1471–1473) Niccolò Marcello (1473–1474) Pietro Mocenigo (1474–1476) Andrea Vendramino (1476–1478) Giovanni Mocenigo (1478–1485) Marco Barbarigo (1485–1486) Agostin Barbarigo (1486–1501)
Wieki XVI – XVIII	Leonardo Loredano (1501–1521) Antonio Grimani (1521–1523) Andrea Gritti (1523–1538) Pietro Lando (1538–1545) Francesco Donato (1545–1553) Marcantonio Trivisano (1553–1554) Francesco Veniero (1554–1556) Lorenzo Priuli (1556–1559) Giorolamo Priuli (1559–1567) Pietro Loredano (1567–1570) Alvise Mocenigo (1570–1577) Sebastiano Veniero (1577–1578) Nicolò da Ponte (1578–1585) Pasquale Cicogna (1585–1595) Marino Grimani (1595–1606) Leonardo Donato (1606–1612) Marcantonio Memmo (1612–1615) Giovanni Bembo (1615–1618) Nicolò Donato (1618–1618) Antonio Priuli (1618–1623) Francesco Contarini (1623–1624) Giovanni Cornaro (1624–1630) Nicolò Contarini (1630–1631) Francesco Erizzo (1631–1646) Francesco Molino (1646–1655) Carlo Contarini (1655–1656) Francesco Cornaro (1656–1656) Bertuccio Valiero (1656–1658) Giovanni Pesaro (1658–1659) Domenico Contarini (1659–1674) Nicolò Sagredo (1674–1676) Alvise Contarini (1676–1683) Marcantonio Giustinian (1683–1688) Francesco Morosini (1688–1694) Silvestro Valiero (1694–1700) Alvise Mocenigo (1700–1709) Giovanni Cornaro (1709–1722) Sebastiano Mocenigo (1722–1732) Carlo Ruzzini (1732–1735) Alvise Pisani (1735–1741) Pietro Grimani (1741–1752) Francesco Loredano (1752–1762) Marco Foscarini (1762–1763) Alvise Giovanni Mocenigo (1763–1779) Paolo Renier (1779–1789) Ludovico Manin (1789–1797)