Mistrzostwa Świata w Snookerze 1976
| ||||
| ||||
| Liczba uczestników |
16 | |||
|---|---|---|---|---|
| Miejsce |
| |||
| Zwycięzca | ||||
| II miejsce | ||||
| Najwyższy break |
138 | |||
| Rozegrane mecze |
15 | |||
Mistrzostwa Świata w Snookerze 1976 (ang. 1976 Embassy World Snooker Championship) – ostatni a zarazem najważniejszy turniej w sezonie 1975/1976, rozegrany w dniach 11-23 kwietnia 1976 roku w Middlesbrough Town Hall w Middlesbrough oraz Wythenshawe Forum w Manchesterze.
Obrońca tytułu, Walijczyk Ray Reardon w meczu finałowym pokonał reprezentanta Irlandii Północnej Alexa Higginsa 27–16 w wyniku czego obronił tytuł snookerowego Mistrza Świata.
Nagrody
[edytuj | edytuj kod]- Zwycięzca: L6 000
- Łączna pula nagród: L15 300
Wydarzenia związane z turniejem
[edytuj | edytuj kod]- Tego roku po raz pierwszy mistrzostwa były sponsorowane przez Embassy; Firma ta sponsorowała Mistrzostwa Świata w Snookerze przez kolejne 30 lat[1].
- Tegoroczna edycja Snookerowych Mistrzostw Świata rozegrana została w dwóch miejscach: Middlesbrough Town Hall w Middlesbrough, oraz w Wythenshawe Forum w Manchesterze. W Middlesbrough rozegrano mecze górnej połówki drabinki turniejowej, zaś w Manchesterze mecze dolnej połówki drabinki oraz mecz finałowy[2].
- Zwycięstwo w mistrzostwach Walijczyka Raya Reardona było piątym w karierze a czwartym z rzędu triumfem zawodnika w snookerowych Mistrzostwach Świata.
- Najwyższy break turnieju to 138 punktów Anglika Johna Spencera[3].
Drabinka turniejowa
[edytuj | edytuj kod]| Pierwsza runda Lepszy w 29 frame'ach | Ćwierćfinały Lepszy w 29 frame'ach | Półfinały Lepszy w 39 frame'ach | Finał Lepszy w 53 frame'ach | |||||||||||||||
 Ray Reardon | 15 | |||||||||||||||||
 John Dunning | 7 | |||||||||||||||||
| Ray Reardon | 15 | |||||||||||||||||
 Dennis Taylor | 2 | |||||||||||||||||
| Dennis Taylor | 15 | |||||||||||||||||
| Gary Owen | 9 | |||||||||||||||||
| Ray Reardon | 20 | |||||||||||||||||
 Perrie Mans | 10 | |||||||||||||||||
| Perrie Mans | 15 | |||||||||||||||||
| Graham Miles | 10 | |||||||||||||||||
| Perrie Mans | 15 | |||||||||||||||||
| Jim Meadowcroft | 8 | |||||||||||||||||
| Rex Williams | 7 | |||||||||||||||||
| Jim Meadowcroft | 15 | |||||||||||||||||
| Ray Reardon | 27 | |||||||||||||||||
| Alex Higgins | 16 | |||||||||||||||||
 Eddie Charlton | 15 | |||||||||||||||||
| John Pulman | 9 | |||||||||||||||||
| Eddie Charlton | 15 | |||||||||||||||||
| Fred Davis | 13 | |||||||||||||||||
| Fred Davis | 15 | |||||||||||||||||
 Bill Werbeniuk | 12 | |||||||||||||||||
| Eddie Charlton | 18 | |||||||||||||||||
| Alex Higgins | 20 | |||||||||||||||||
| Alex Higgins | 15 | |||||||||||||||||
| Cliff Thorburn | 14 | |||||||||||||||||
| Alex Higgins | 15 | |||||||||||||||||
| John Spencer | 14 | |||||||||||||||||
| John Spencer | 15 | |||||||||||||||||
| David Taylor | 5 | |||||||||||||||||
Kwalifikacje
[edytuj | edytuj kod]| Runda 1 (Lepszy w 15 frame'ach) | ||
| Jack Rea |
8–5 | Ian Anderson
|
| David Greaves |
8–5 | Jim Charlton
|
| Jim Meadowcroft |
8–1 | Dennis Wheelwright
|
| Ron Gross |
8–5 | Maurice Parkin
|
| Lou Condo |
8–6 | Marcus Owen
|
| Runda 2 (Lepszy w 15 frame'ach) | ||
| Jack Rea |
8–5 | Bernard Bennett
|
| David Taylor |
8–1 | David Greaves
|
| Jim Meadowcroft |
8–4 | Ron Gross
|
| Willie Thorne |
8–3 | Lou Condo
|
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b cajt.pwp.blueyonder.co.uk: World Professional Championship. Chris Turner's Snooker Archive. [dostęp 2012-07-23].
- ↑ a b c World Championship 1976. Global Snooker. [dostęp 2012-07-23].
- ↑ Hayton Eric, The CueSport Book of Professional Snooker: The Complete Record & History Wyd. Rose Villa Publications, Londyn 2004. ISBN 978-0-9548549-0-4
- ↑ Embassy World Championship. Snooker Scene. [dostęp 2012-07-23].
| Wczesne lata | |
|---|---|
| Okres powojenny | |
| Professional Matchplay Championship | |
| Challenge matches | |
| Czasy współczesne | |
| The Crucible Theatre |